mc06060

Προς επιβεβαίωση του Βαγγέλη ;) και για να χαλαρώσει το κλίμα I come from down the valley, where mister when you' re young, they bring you up to do like your daddy done δεν έλεγε ο Springsteen??

Πάντως αν ήταν αληθινός ο μύθος ότι όσο μεγαλώνει η πίτα μεγαλώνει και το κομμάτι του καθενός (κι άρα ας μεγαλώσει αυτή και βλέπουμε) πως γίνεται ο Γερμανός εργάτης να έχει να δει αύξηση πάνω από μια δεκαετία τη στιγμή που το Γερμανικό κεφάλαιο είναι στα πλέον ισχυρά παγκοσμίως; Εκτός αν θεωρούμε ότι έξω ΟΛΟΙ είναι κομπλε κι ότι ο Γερμανός, ο Άγγλος, ο Ιταλός κλπ εργαζόμενος ταυτίζεται με τη Μέρκελ, τον Κάμερον και τον Μπερλουσκόνι. Συγχωρέστε μου ειλικρινά αν εμμένω σε κάποια πράγματα. Ίσως φταίει το ότι οι προσδοκίες καθημερινά αναιρούνται, το ότι η απογοήτευση είναι κι αυτή καθημερινό φαινόμενο κλπ κλπ Δεν είναι κι εύκολες εποχές. Απλά, με όλο το σεβασμό κι ας διαφωνώ με αρκετά που γράφονται, μου φαίνεται κάπως παράλογο να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε πράγματα που αναιρούνται καθημερινά....ποια ανταγωνιστικότητα; ποιά ανάπτυξη; ποιά ελεύθερη αγορά; ΟΛΑ αυτά δε μας φέραν στην κρίση; Όχι εμάς ως Ελλάδα αλλά διεθνώς και η δική μας κρίση θα είναι παιδικό αστείο όταν αρχίσει η ύφεση σε Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία κλπ (που θα αρχίσει, εδώ είμαστε και θα το δούμε) Ας ξεκολλήσουμε λίγο από το ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί μας (που είναι για κρέμασμα δε λέω), το κράτος μας (που συντηρούσε τους παραπάνω πολιτικούς με τα πελατειακά δίκτυα βεβαίως), η νοοτροπία μας (που όντως είναι κουτοπόνηρη σε ΤΕΡΑΣΤΙΟ βαθμό, συμφωνώ) κι ας σκεφτούμε λιγάκι μήπως το πρόβλημα είναι λίγο πιο μεγάλο από τη μικρή Ελλάδα μας. Το '29 κανείς δεν ασχολούνταν με την Ελλάδα γιατί ήταν άλλη η συγκυρία αλλά ξέρουμε τι χρειάστηκε να γίνει για να ξεπεραστεί εκείνη η κρίση....Είμαστε σίγουροι ότι δε βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοιου μεγέθους φαινόμενα; Εγω δεν είμαι.... Μπορεί να μην έχουν δει και πολλά τα μάτια μου και να τα παραλέω αλλά η απάντηση "Δεν έχουν δει ακόμα πολλά τα μάτια σου" δε θα με πείσει...

Μακάρι να ταν τόσο απλό. Όταν η ανεργία στους νέους κοντεύει το 50% τότε το φεύγω και πάω αλλού που είναι καλύτερα είναι, λίγο έως πολύ, ουτοπία. Όχι δεν είναι το ελληνικό δημόσιο

Να ζητήσω συγγνώμη αν πήγα να σπρώξω προς τα κάπου την κουβέντα, κάπου που δε θεωρείται φρόνιμο να πηγαίνει και το σέβομαι, αν και δε συμφωνώ. Ωστόσο συνεχίζω να έχω μια μεγάλη απορία. Είμαι εργαζόμενος κι έχω εργοδότη. Κι εγώ κι αυτός είμαστε Έλληνες. Αυτός μου μειώνει το μισθό γιατί έχει πτώση του κέρδους του (όχι ζημιά, απαραίτητα αλλά, σίγουα, πτώση κέρδους). Το δικό του συμφέρον (να έχει κέρδος) περνάει μέσα από την καταπάτηση του δικού μου (να έχω αξιοπρεπή μισθό). Ποιό είναι λοιπόν το κοινό ελληνικό συμφέρον σε αυτήν την περίπτωση; Αν θεωρείτε ότι αυτό είναι πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτηση μην του δώσετε σημασία. Απλά, πιστεύω ότι οι εποχές που ήταν, απλά, πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτηση έχουν περάσει. Νομίζω ότι είναι καθαρά υλικό ζήτημα πλέον. Ποιος κερδίζει και ποιός χάνει. Είμαι μέλος εκείνης της γενιάς (20-30) που πλέον, περίπου, δεν έχει μέλλον εδώ. Τι πρέπει να σκεφτώ για το ότι γίνεται; Γιατί να πρέπει αναγκαστικά να φύγω για έξω; Που είναι το κοινό εθνικό συμφέρον να με καθοδηγήσει; Ξαναλέω ότι αν θεωρείτε ότι αυτά αποτελούν ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση ας σβηστεί το ποστ και με συγχωρείτε. Αλλά πλέον τέτοια πράγματα τα λένε όλο και περισσότεροι κι αν όλοι αυτοί που τα σκέφτονται (έστω και με έναν απλουστευτικό τρόπο) ήταν αριστεροί, νομίζω ότι τα αριστερά κόμματα δε θα παίρναν μονάχα τα ποσοστά που παίρνουν αλλά πολύ περισσότερο...

Είναι λίγο αμφίσημη η έννοια του rebranding στο οποίο αναφέρονται. Ποιανού, δηλαδή, τη γνώμη μετράμε; Αν μετράμε τη γνώμη των διεθνών οικονομικών-πολιτικών παραγόντων τότε ναι καλά και άγια αυτά που λέει. Αν μετρήσουμε τη γνώμη των ευρωπαϊκών λαών, αλλά και του αμερικάνικου, όχι απλά δε χρειαζόμαστε rebranding αλλά νομίζω ότι όλοι μας έχουν ήδη αρκετά ψηλά (και δε θέλω να φανώ καθόλου εθνικο-οτιδήποτε). Και μας έχουν ψηλά γιατί ξέρουν ότι ότι γίνεται εδώ θα γίνει και σε αυτούς και ξέρουν ότι πολλά θα κριθούν από το πώς θα αντιδράσει ο ελληνικός λαός. Και μέχρι στιγμής ο ελληνικός λαός δεν τους έχει απογοητεύσει. Περιμένουν πολλά από μας και μαθαίνουν από μας. Μαθαίνουν πως ανατρέπεται μια σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Επιμένω ότι δε χρειαζόμαστε rebranding ακριβώς γιατί πρέπει πρώτα απ' όλα να μας ενδιαφέρει σε ποιούς απευθυνόμαστε, η γνώμη ποιών μετράει...

Ποιός είπε ότι το (πολύ) μεγάλο κεφάλαιο δεν μπορεί να τρολλάρεται μεταξύ του?? Μόνο εμάς θα τρολλάρουν???

Έχει κυκλοφορήσει και βιβλίου του Ρ. Μανθούλη με τον ίδιο τίτλο, που ουσιαστικά περγράφει τις εμπειρίες από τα γυρίσματα. Προσωπικό αγαπημένο από όσα αποσπάσματα έχω βρει στο youtube (δυστυχως δεν εχω βρει ολόκληρη την ταινία πουθενά) είναι αυτό με Furry Lewis και Bukka White. Ότι πιο πηγαίο έχω δει ποτέ μου. Ανατριχιαστικό.

Κάνοντας λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, θέλω να πω ότι, πολλές φορές, στοιχεία τα οποία κατα τ' άλλα καθορίζουν το έργο πολλών καλλιτεχνών, με μουσικούς όρους, ανάγονται στη σφαίρα του ιδεατού. Η τέλος πάντων καταγράφονται κάπως γενικόλογα κι έτσι είναι εύκολο να παρεξηγηθούν και να πηγαίνει η κουβέντα τελείως αλλού. Με άλλα λόγια, τι πάει να πει ότι ο Rory είχε ψυχή; Η πώς τέλος πάντων η προσωπικότητα κάποιου μεταφράζεται σε μουσική; Σ' αυτό το σημείο πολλές φορές απουσιάζει μια εξήγηση. Όλοι και όλες καταλαβαίνουμε τι πάει να πει o Rory είχε πολλά καντάρια ψυχή όταν τον βλέπουμε να παίζει. Αλλά το καταλαβαίνουμε με όρους βιωματικούς και πολύ λιγότερο εγκεφαλικούς. Μιλάει πολύ περισσότερο στο ένστικτο απ' ότι στον εγκέφαλο. Για αυτό και είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος γιατί τόσος ντόρος για το Rory ή και τόσους άλλους εάν ΔΕΝ το ΝΙΩΘΕΙ. Αυτό είναι η μια απάντηση. Η άλλη έχει να κάνει με το πόσο σταθερές και απαράβατες θεωρούμε τις νόρμες της δυτικής μουσικής. Σύμφωνοι, ένα φάλτσο σε μια όπερα μπορεί να είναι καταστροφικό αλλά αυτό δε σημαίνει ότι γενικά το φάλτσο είναι καταστροφικό ΠΑΝΤΟΥ και ΠΑΝΤΑ. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ακριβώς σε άλλες μουσικές παραδόσεις το φάλτσο (με την ευροία έννοια) μπορεί να είναι φορέας συγκεκριμένου νοήματος (αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κατάθεση ψυχής πχ.). Πολλά είδη μουσικής (κυρίως λαικά με την ευροία έννοια-βλ. μπλουζ) έχουν βασιστεί στην ακύρωση κανόνων της δυτικής μουσικής. Διότι ακριβώς εκεί μπορεί να βασίζεται και η δύναμη που έχουν. Και τέλος, το τραγούδι είναι μέσο έκφασης. Είναι ταυτόχρονα και μέσο και μήνυμα. Είναι φτιαγμένο για να αποδίδει μια συγκεκριμένη ψυχική κατάσταση ή μια ιδέα ή ένα βίωμα. Η ΜΟΡΦΗ του πρέπει να συνάδει και με το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.

Σε κανάλι στο youtube εγω προτείνω κάτι τέτοιο http://www.youtube.com/user/SulliBackingTracks Πολλά και διαφορετικά...

Πολύ καλό αν και ψηφίζω Don't believe a word δαγκωτό!!

Γιατί δεν μπορούμε να κρατήσουμε απλά μια χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο. Αναφέρθηκε και πιο πάνω ότι με σχετικά αξιοπρεπές εξοπλισμό μπορεί κανείς να γράψει τουλάχιστον κιθάρες μπάσο πλήκτρα κλπ. Και ας μείνουν τύμπανα και φωνές για να ηχογρφηθούν σε κανονικό στούντιο. Άλλωστε νομίζω ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του home studio είναι ότι μέσα από τη συνεχή τριβή που σου προσφέρει με το αντικείμενο, βοηθά τα μέγιστα στη δημιουργία προσωπικού κριτηρίου του μουσικού σχετικά με αυτό το οποίο δημιουργεί. Κριτήριο, δηλαδή που βοηθά στο να δει κανείς τι θέλει να κάνει, πως θέλει να ηχεί, πόσες φωνές θέλει το τάδε σημείο κι αν τα πλήκτρα θα έδεναν ωραία στο άλλο. Για έναν άπειρο το επαγγελματικό στούντιο δεν προσφέρει την ίδια βοήθεια εκτός εαν κάποιος ψάχνεται ήδη πάρα πολύ κι είναι καλός στο να απορροφά τεράστια ποσά πληροφορίας μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Για έναν άπειρο το επαγγελματικό στούντιο είναι λίγο σαν τη μασημένη τροφή. Θα πας, θα σου πει ο ηχολήπτης (και ίσως καλά θα κάνει γιατί αλλιώς θα πρέπει να του δώσεις μια περιουσία) τι ακριβώς θα κάνεις και πως θα ηχείς, στο τέλος θα κάνει τη μίξη κατα πως εκείνος νομίζει ότι είναι σωστος και εσύ θα βγεις από το στούντιο με την αίσθηση ότι έχεις κάτι εξαιρετικό στα χέρια σου μόνο και μόνο για να δεις αργότερα πόσο διαφορετικό θα μπορούσες να το χες κάνει αν είχες λίγο χρόνο παραπάνω. Καταλήγωντας επαναλαμβάνω ότι το καλύτερο είναι να συνδυαζεις τα πλεονεκτήματα και του ενός και του άλλου τρόπου. Στην τελική το παν είναι να χεις ωραία κομματια (όπως ειπώθηκε) και την αισθητική και το κριτήριο να δεις τι ακριβώς θέλεις. Και τότε το επαγγελματικό στούντιο γίνεται ο παραδεισός σου. Γιατί ξέρεις ακριβώς τι θες να πάρεις απο κει. Και χαλάλι τα λεφτά....

Κι άλλο ένα

Έχω να προσθέσω κι εγς μια νέα αμερικάνικη μπάντα που ανακάλυψα πρόσφατα (έχουν βγάλει δύο δίσκους σε ανεξάρτητη φάση - δεν ξέρω αν έχουν καν εταιρεία) και είναι τίγκα vintage΄, όμορφα retro και το κυριότερο όλων τραγουδάρες και αισθητική.

Καλησπέρα σε όλους!! Μόλις χθες έπεσε στα χέρια μου η κιθάρα που αναγράφεται στον τίτλο. Μου την έδωσε ένας φίλος που την έχει κληρονομιά από ένα θείο του που ασχολούνταν παλιά με το άθλημα (πόσες φορές έχω καταραστεί που το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον δεν ασχολούνταν ποτέ με τη μουσική :( ). Η κιθάρα είναι κόπια Les Paul για όποιον δε γνωρίζει και εμφανισιακά είναι όντως πάρα πολύ κοντά στις gibson. Επειδή όμως έχει πρόβλημα στο input jack δεν μπορώ να τη βάλω στον ενισχυτή και να ακούσω ήχο ενώ οι χορδές είναι υπερβολικά φθαρμένες για να καταλάβω κάτι από το φυσικό ήχο. Σαν κατασκευή όμως φαίνεται αρκετά στιβαρή και πάρα πολύ προσεγμένη. Δε γνωρίζω όμως τίποτα άλλο για την πάρτη της, πέρα από το ότι είναι μοντέλο αρχών 80's ή μπορεί και τέλη 70'ς. Αν κάποιος έχει εμπειρία με κάποια από αυτές θα ήταν καλό να βοηθήσει. Επίσης, θα την πάω για σέρβις ώστε να αλλάξω το jack, τα κλειδιά που έχουν θέμα και τα διακοπτάκια που χουν φύγει καθώς και χορδές/σεταρισμα προφανώς αλλά δεν ξέρω τίποτα για τους μαγνήτες της ή τα υπόλοιπα ηλεκτρικά κι αν θα χρειαστεί να επέμβω. Αυτα!!

Ευχαριστούμε για τα σχόλια. :) Η αλήθεια είναι οτι αυτό που καταλαβαίνω κι εγω απ'αυτά είναι ότι η απειρία και ο περιορισμένος χρόνος εργασίας πάνω σε μια ηχογράφηση/δημιουργία δεν κρύβεται με την καμία. Το κομμάτι έχει ηχογραφηθεί κάμποσο καιρό πριν και ειλικρινά αν το ξαναηχογραφούσαμε τώρα έχω στο νου μου τουλάχιστον 4-5 πράγματα που θα ταν στάνταρ διαφορετικά. Ο λόγος που το ανέβασα είναι πολύ απλά γιατί μια τρίτη γνώμη παντα βοηθάει και σε βγάζει και λίγο από τη "μοναξιά" της συνεχόμενης τριβής με κάτι που ο ίδιος έχεις γράψει/παίξει κλπ κλπ.

Καταρχήν είναι πραγματικά πολύ ευχαριστό να μοιράζεσαι μια δημιουργία σου κι έτσι χαλαρά, σα να μη συμβαίνει και κάτι φοβερό, να στη σχολιάζει ένας άνθρωπος στον οποίο θα θελες να μοιάσεις (ίσως όχι απόλυτα μουσικά, αλλά σίγουρα σε επίπεδο εμπειριών και βιωμάτων). Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν είναι εξίσου σημαντικό το σχόλιου του φίλου Nestora, ή οποιουδήποτε άλλου ακούσει το τραγούδι και μοιραστεί μια άποψη, απλα τυχαίνει να μην ξέρω τους υπόλοιπους (ποτέ δεν είναι αργά θα μου πείτε ;) ) Στο θέμα μας τώρα, να πω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί (μαζί με άλλο ένα) την πρώτη μας ηχογράφηση σαν μπάντα και μάλιστα ένα από τα πρώτα που είχαμε γράψει πριν κάποια χρόνια. Κι αν βάλει κανείς και το (γι' άλλους ναι γι' άλλους ίσως όχι και τόσο) μικρό της ηλικίας τότε τα σχόλια για έλλειψη προσανατολισμού είναι σίγουρα σεβαστά και αποδεκτά. Ωστόσο επειδή η βοήθεια και η μετάδοση της εμπειρίας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του forum, θα θέλαμε μια παραπάνω διευκρίνιση. Καταλαβαίνω το θέμα της φωνής αλλά μπερδευτηκα με το θέμα της lead κιθάρας στο σχόλιου του κου Ζαικου πχ. Από την άλλη χάρηκα με το σχόλιο του φίλου Nestora, γιατί αν και, μάλλον, αρνητικό, δείχνει ότι κάποιος ακούει στη δημιουργία σου πράγματα που εσύ ούτε καν είχες φανταστεί κι αυτό αν μη τι άλλο αποδεικνύει και το μεγαλείο της Μουσικής. Ένα ειλικρινές ευχαριστώ και για τα δύο (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) σχόλια. Μια τρίτη γνώμη είναι πάντα πολύτιμη...

Η αλήθεια είναι οτι δεν έχει τύχει να ακούσω κανένα απ'αυτά τα συγκροτήματα που αναφέρεις αλλά δεν είναι και κάτι σπάνιο αυτό, το να μοιάζεις δηλαδή με κάτι με το οποίο δεν έχεις επαφή. Συμβαίνει αυτό... Τώρα στο ζήτημα των ακουσμάτων και της μετριότητας, δε θα έλεγα ότι έχουμε ακούσει τους μετριους μιας και δεν τυχαίνει να γνωρίζουμε τις μπάντες αυτές αλλά όντως η πρόθεση από το αποτέλεσμα μπορεί και να απέχει μερικες φορές.

Ένα βίντεο κολάζ που έφτιαξα για ένα από τα τραγούδια μας. Η αλληληλουχία τεραστίων κιθαριστών στο τέλος δεν πρέπει να εκληφθει ως αλαζονεία και παραλληλισμός αλλά ως αληθινός φόρος τιμής σε ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ανθρώπους και μουσικούς. Όλα τα σχόλια για το τραγούδι αλλά και για το βίντεο δεχτά.

- Tuner - Το αφτί προφανώς - Volume Pedal - δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ και δεν τρελαίνομαι κιόλας. Έτσι κι αλλιώς σε στρατ το πιο εύκολο πράγμα είναι να παίξεις με το volume ακόμαι και κατά λάθος :) - Wah - VOX V847A Το κλασσικό VOX Wah σα να λέμε 95€ - Compressor - Επίσης δεν τρελαίνομαι - Fuzz/Octave fuzz - Big Muff Pi και τα μυαλά στα κάγκελα 69€ - Drive 1 (low gain) - MXR Distortion III (κι ας λέει distortion) 85€ - Drive 2 (high gain) - Big Muff w/Tone Wicker 89€ Δεύτερη λύση: low gain - ενισχυτής (και χαμήλωμα volume για καθαρό) hi gain - MXR Dist III πάνω στη βρώμα του ενισχυτή - Phaser - EHX Nano Small Stone 69€ - Chorus/Flanger - 115€ - Tremolo - Vibrato - Envelope filter, auto wah ή "περίεργο" modulation effect - και τα τρία με EHX Worm 85€ - Delay 1 (short) - Delay 2 (long, programmable) - Και για τα δύο μαζί Marshall EH1 σε tape echo mode (έτσι κι αλλιώς δεν πολυσκαμπάζω απ'αυτά τα μηχανήματα...) - Reverb - ο ενισχυτής θα κάθεται; - Τροφοδοσία 1 spot combo pack 42€ - Το "φυσικό" pedalboard - Ράφι Ικέα με βερνικάκι και όλα τα συναφή 15€ (μαζί με το πινέλο) Σούμα: 650€ χωρίς drive ενισχυτή και 540€ με drive του ενισχυτή (η πιο πιθανή λύση) Και βέβαια εννοείται ότι κάνουμε υπομονή να σκάσουν στις αγγελίες για να γλιτώσουμε χρήματα ;)

Καταρχήν λατρεύω την φωτό σου. Bukowski rules... Κατα τ' άλλα τον AC4 τον έχω δοκιμάσει κι έχει όντως πολύ όμορφο ήχο αλλά κάπου με προβληματίζει το ηχείο του και κυρίως η κάπως τετράγωνη και "στενή" σχεδιασή του. Κάπως σα να χεις ένα καλό ηχείο αλλά "στριμωγμένο" μέσα σε κάποιο κουτί. Πάντως εάν τους έχει στο Bon Studio μπορώ να τους δοκιμάσω εκεί. Την τελευταία φορά που είχα ψάξει δεν τους είχανε. Βέβαια δεν ξέρω τι παίζει με τις δοκιμές εκεί...Θα το τσεκάρω πάντως. Ευχαριστώ πολύ πάντως!!

Αφού τελικά τα λεφτά πήγαν για μια κιθάρα, κάτι φυσαρμόνικες, κάτι πετάλια και κατι λοιπά, δεν έμεινε τίποτα για ενισχυτή πριν κανα δίμηνο που έκανα μαζικές αγορές. Έτσι λοιπόν, τώρα που ξανάπιασα δουλειά ξανάνοιξε η όρεξη για την απόκτηση αντικειμένων βελτίωσης κιθαριστικού ήχου και συγκεκριμένα ενισχυτή. Ωστόσο επειδή το budget δε θα καταφέρει να ναι κάτι το σπουδαίο (έως 300€) θέλω να βρω ένα μηχάνημα το οποίο να πληρεί τις παρακάτω προδιαγραφές: 1) να έχει αρκετή ένταση να με βγάλει σε live (είναι γνωστό ότι σε τέτοιες περιπτώσεις παίζει και μικρόφωνο και PA, ωστόσο θέλω να δίνει μια Α ένταση ώστε σε περίπτωση έλλειψης μόνιτορ να μπορώ να ακούω από κει) 2) να έχει όμορφο καθαρό κανάλι. Επειδή αυτό είναι κάτι πολύ ασαφές, εγώ τουλάχιστον το ορίζω ως εξής. Να χτυπάς δυνατά την μπάσα μι και να βγαίνει ωραίος καμπανιστός ήχος χωρίς τριξίματα και υποψία βρώμας. 3) να συνεργάζεται ωραία με τα πετάλια και να μη μουτζουρώνει. Ψάχνοντας για κάτι τέτοιο έπεσα πάνω στη σειρά Valve Reactor της VOX. Γενικά το ηχόχρωμα της VOX μ'αρέσει πάρα πολύ, αλλά δύσκολα θα μαζευτούν τα λεφτά για κάποιον φουλ λάμπα VOX. Γι'αυτό θα θελα να μάθω εάν η σειρά Valve Reactor είναι όντως μια αξιοπρεπής φτηνή λύση, όπως και παρουσιάζεται από την εταιρεία. Λέγεται ότι έχει την "αίσθηση" της λάμπας λόγω μιας 12ΑΧ7 στο τελικό στάδιο. Δεν έχω κάποιο φετίχ με τη λάμπα αλλά, όπως και σε εκατομμύρια άλλους, έτσι και σ'εμένα αρέσει αυτός ο ιδιαίτερος χρωματισμός της λάμπας... Δυστυχώς δεν τους έχω βρει πουθενά για δοκιμή, απλά έχω ακούσει κάποια δείγματα στο youtube. Αν κάποιος έχει κάποια ιδέα θα θελά πολύ να ακούσω μια γνώμη... Η και κάποια άλλη εναλλακτική ίσως...Ευχαριστώ πολύ!!

Έχω μια Squier STD του 2002. Γενικά δε χρειάζεται να φοβάσαι την κατασκευή τους καθότι είναι αρκετά προσεγμένα όργανα. Μη σε ξεγελάει το Squier έναντι του Epiphone. Απο κει και πέρα εδώ και χρόνια χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη Squier με εναν Seymour Duncan Hot Rails στη θέση bridge κι έτσι έχω τα γκάζια σ'αυτή τη θέση για να βγάζω τους hard rock/hi gain ήχους και τους άλλους δύο για τα καθαρά και μπορώ να πω ότι είναι μια αρκετά καλή ισορροπία. Μπορείς να το τσεκάρεις κι αυτό... Ισχύει πάντως ότι παιχτικά είναι δύο τελείως διαφορετικά όργανα γι'αυτό οπωσδήποτε δοκιμή πριν κατευθυνθείς για αγορά προς κάποια από τις δύο. Ένα μειονέκτημα στη δική μου strat είναι το αρκετά στενό μπράτσο αλλά δεν ξέρω αν τις κάνουν ακόμα έτσι...μπορεί και όχι...δοκιμάζεις και βλέπεις

Αυτή είναι μια διαφορά με την American Special που έχει το λεγόμενο Greasebucket Tone circuit που κάνει αυτήν την ακριβώς τη δουλειά. Με βλέπω να το κάνω κι εγώ αυτό αν και ο μεστός ήχος του neck overdriven είναι σκέτη κ@%$@α!!!!!!! @LK Το μπράτσο είναι κλασσικό θα έλεγα C shape, δεν είναι αρκετά χοντρό αλλά κάθεται πολύ ωραία στο χέρι. Δεν ξέρω αν βόήθησα, άσε που δεν έχω δοκιμάσει τη Highway 1 αλλά μόνο την Am. Special...

Μετά από αγωνία, ψάξιμο, άγχος, πρήξιμο σε άλλους εδώ στο noiz κλπ κλπ, είμαι από σήμερα κάτοχος αυτής της κούκλας: Η κιθάρα αγοράστηκε από thomann μιας και δεν τη φέρνουν στην Ελλάδα (δεν μπορω να καταλάβω γιατί). Είναι αρκετά καλά σεταρισμένη αλλά έτσι κι αλλιώς παίζω με δεκάρες οπότε θα πέσει περαιτέρω setup. Μου έκανε εντύπωση πόσο γεμάτος είναι ο ακουστικός ήχος της. Και βέβαια βάζοντας τη στον ενισχυτή, ο καθαρός ήχος από το neck μαγνήτη ειδικά είναι απίστευτος, ακόμα και στο Marshall τρανζίστορ των 15watt. Με ένα οβερντράιβ μπροστά πριμάριζε αρκετά στον bridge αλλά φανταζομαι ότι εκεί θέλει λίγο παίξιμο με το ύψος του μαγνήτη. Και το ίδιο ισχύει και για το γενικό Outpout καθώς είναι σημαντικά πιο "ήσυχη" από τη Squier η οποία βέβαια έχει πολύ "ψηλούς" μαγνήτες. Δεν ξέρω ποιό από τα δύο είναι καλύτερο βέβαια απλά έχω συνηθίσει στο δεύτερο. Γενικά είναι μια πάρα πολύ καλοκατασκευασμένη κιθάρα κι επιτρέψτε μου να πω ότι δε βλέπω να έχει και καμιά τρελή κατασκευαστική διαφορά από την American Special που είχα δοκιμάσει εδώ στην Αθήνα...

http://www.dv247.com/guitars/marshall-class5-head-guitar-valve-guitar-amp-head--81670 Αυτό πως σας φαίνεται??