mc06060

Νομίζω οτι το όλο πρόβλημα ξεκινάει από το πως αντιμετωπίζουμε τα blues, πριν προχωρήσουμε στο πως τα παίζουμε. Με άλλα λόγια, το θέμα είναι τι μπορούμε να πάρουμε από τα blues και τι θέλουμε να "δώσουμε" πίσω σ' αυτά. Τι μπορεί να πάρει ένας Έλληνας εικοσάρης (καλή ώρα σαν κι έμενα) από τα blues και τι μπορεί να κάνει με αυτά. Εδώ λοιπόν νομίζω οτι οι δύο κυρίαρχες περιπτώσεις είναι οι εξής. Από τη μια υπάρχει μια "μουσειακή" αντιμετώπιση του όλου θέματος. Χαρακτηριστικά της η πολύ καλή εκτέλεση τους (καλοί παίκτες με κατάλληλο εξοπλισμό στον οποίο έχουν ξοδέψει πολύυυυυ χρήμα) αλλά κι η πλήρης έλλειψη πρωτοτυπίας κι αυτό γιατί όταν θες να "αναπαράξεις" έναν πολύ συγκεκριμένο είδος (και περιορισμένο μουσικά κατά κάποιο τρόπο) ή πρέπει, στην προκειμένη περίπτωση, να είσαι νέγρος μεγαλωμένος στο West side του Chicago ή στο Baton Rouge της Νέας Ορλεάνης ή απλά είσαι καταδικασμένος να βλέπεις τα πράγματα "απ'έξω". Κι αυτό θεωρώ ότι είναι η μουσειακή αντίληψη. Κι όταν βλέπεις τα πραγματα "από τα έξω" οι πιθανότητες να βγάλεις κάτι αξιοπρόσεκτο είναι ελάχιστες έως αμελητέες. Η δέυτερη περίπτωση και κατ'εμέ πολύ πιο χρήσιμη κι αποτελεσματική είναι να αντιμετωπίζει κανείς τα blues πρώτα και κύρια ως ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ. Όλο το φαινόμενο του British Invasion(beatles, rolling stones, clapton κλπ) ήταν βασισμένο σε αυτήν την αντίληψη. Οι εικοσάρηδες άγγλοι του τότε καμία σχέση δεν είχαν με τις μπαμπακοφυτείες του αμερικάνικου νότου, ωστόσο έβρισκαν στη μουσική αυτή μια πρωτόγνωρη ενέργεια κι έναν πηγαίο δυναμισμό με τον οποίο μπορούσαν πολύ εύκολα να ταυτιστούν και να ενστερνιστούν. Κι έτσι, λίγο πολυ, προέκυψε η σκληρή μουσική έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το ίδιο μοτίβο σκέψης, νομίζω πρέπει να ακολουθεί κι ένας μουσικός του σήμερα που αγαπάει τα blues και θέλει να ασχοληθεί με αυτά. Πρέπει να τα κοσκινίζει κανείς, να δει τι κοινά βρίσκει με τον εαυτό του και την προσωπική του μουσική συγκρότηση, τι τον εμπνέει. Με λίγα λόγια να ξεκινήσει με το γιατί του αρέσουν τα blues. Τι τον ελκύει σε αυτά και πάνω εκεί να χτίσει για να έχει κάποιες πιθανότητες να κάνει κάτι προσωπικό, αυθεντικό άρα και αξιόλογο. Θα πω ένα προσωπικό παράδειγμα για να γίνω λίγο πιο κατανοητός. Αγαπάω τα blues αν και Έλληνας εικοσάρης. Λατρέυω την αμεσότητά τους, τόσο σε στίχο όσο και στη μουσική. Μ'αρέσει το πως πως σε πολύ απλές μουσικές φόρμες χωράνε άπειρα συναισθήματα και δυναμισμό καθώς και πηγαία ενέργεια, λατρεύω το τελείως down to earth image τους, το ρυθμό και το groove τους και βέβαια το πόσο ΤΥΠΑΡΕΣ ήταν οι περισσότεροι bluesιστες (από τον Howlin wolf μέχρι και τον Luther Allison). Πείτε μου εσείς λοιπόν αν κάποιος α) είναι άπλος και άμεσος τόσο στη μουσική του όσο και στο στίχο του β) μπορεί να διοχετεύει τα συναισθήματά του στη μουσική (από το θυμό, στη χαρα, στον έρωτα κοκ) γ) έχει αίσθηση του groove και του ρυθμού δ) ξέρει να ενσωματώνει σωστά τις επιρροές του στη δική του προσωπικότητα ε) είναι ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ πρέπει να είναι και μαύρος για να παίξει καλά blues ή να κάνει κάτι καλό με βάση αυτά; Νομίζω πως όχι και επίσης πιστεύω ότι απο δω ξεκινάνε ολα...

Ακριβώς επειδή κάνουμε λόγο για οικονομική επιτυχία, μιλάμε και με κανόνες αγοράς. Πουλάς κι αγοράζεις. Η μάλλον πουλάς εσύ κι οι άλλοι αγοράζουν. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι για να κάνεις επιτυχία πρέπει να ξέρεις τι "πουλάς". Αυτό μπορεί να ναι άπειρα πραγματα. Κάποιες μπάντες πουλάγανε αλητεία, άλλες μουσικές δεξιότητες, άλλες ωραίους μουσικούς, άλλες απλά ωραία τραγούδια. Όλα καλά κι όλα ωραία κατ'εμέ. Δεν είναι τόσο απλό, όμως, γιατί πολλές φορές δεν είναι εύκολο για τον ίδιο το μουσικό να καταλάβει τι είναι αυτό που πρέπει να βγάλει προς τα έξω και πολλές φορές βέβαια δεν έχει να βγάλει και τίποτα. Πρέπει, λοιπόν πρώτα απ'όλα να έχεις ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ αλλά όχι και άκρατο ρεαλισμό. Δηλαδή να ξέρεις ποιός είσαι και τι μπορει ένας άλλος να γουστάρει σ'εσενα αλλά από την άλλη χρειάζεται να χεις ώρες ώρες και λίγο τα μυαλά πάνω απ'το κεφάλι γιατί κάτι τέτοιο σου ανοίγει την όρεξη για περισσότερα πράγματα. Βασικά καλό είναι να υπάρχουν και τα δύο σε μια μπάντα, σε διαφορετικά άτομα. Και βέβαια χρειάζεσαι πολύ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Αν δεν πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου δε θα πιστέψει κανείς άλλος. Κάτω απ'τη σκηνή μπορείς να είσαι ένας απόλυτα προσγειωμένος άνθρωπος, σεμνος κλπ κλπ. Όταν όμως ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή πρεπει ο ίδιος να πιστεύεις ότι είσαι ο άρχοντας του σύμπαντος. Ότι είναι η ΔΙΚΗ σου στιγμή. Κι αυτό να φαίνεται στις κινήσεις σου, στη ματιά σου, σε όλα. Δε μιλάω για ψώνιο. το ψώνιο είναι απλά η υπερβολή όλου αυτού. Μιλάω για τη δίψα να κατακτήσεις τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που αυτομάτως τραβάει το κοινό. Γιατί είναι κάτι διαφορετικό. Γιατί είναι κάτι που αυτός που είναι απο κάτω να μην το χει νιώσει ποτέ. Από την άλλη να πω ότι χρειάζεται αυθεντικότητα. Να μπορείς να πείσεις τον ακροατή ότι αυτό που βλέπει είναι κάτι το οποίο ΠΗΓΑΖΕΙ από μέσα σου. Ότι για σένα είναι κάτι τόσο φυσικό, όσο για κείνον να πηγαίνει τουαλέτα. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που σηκώνει πολυυυυυυ συζήτηση... Τέλος να πω ότι ένας μουσικός πρέπει ΠΑΝΤΑ να έχει τα μάτια και τ'αυτιά ΑΝΟΙΧΤΑ. Να ζει στην εποχή του, γιατί αυτή μπορεί μόνο να τον αναδείξει. Δεν μπορείς να παίζεις το 2010 μουσική για χίπηδες εκτός αν πιστευεις ότι υπαρχουν νεοχίπηδες (πολυ πιθανόν)... Και βέβαια απο δω και πέρα ξεκινά η κουβέντα για τα κονέ, την τύχη, τα μέσα, τη δουλειά, το ταλέντο κλπ κλπ κλπ

http://www.myspace.com/greatbourbon hard rockin' blues απο Αθήνα. Καινούργια τραγούδια, σημερινα, ζεστά ζεστά.

Έχει ακούσει κανείς τη νέα σειρά των Orange Crush; Ενδιαφέρομαι για τον 50αρη της σειράς http://www.thomann.de/gr/orange_cr50bx.htm Και θέλω να ρωτησω αν θα κάνει για live (με μικρόφωνο εννοείται μπροστά). Τρανζιστοράτος μεν αλλά τα δείγματα που χω ακούσει για τον Orange Crush30r είναι πολύ καλά όπως επίσης κι αυτό που διάβασα εδώ στο noiz ότι το βρώμικο κανάλι φέρνει στο μυαλό Lynyrd Skynyrd. Επειδή λοιπόν η μπάντα μου κινείται σε τέτοια πλαίσια και παραπάνω λεφτά δεν υπάρχουν για την ώρα θα θελα να ρωτήσω αν θα ήταν καλή λύση για live (σκεφτείται οτι προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι να αυτονομηθούμε σχετικά και να μη ζητάμε εξοπλισμό απο δω κι απο κει μέχρι να έχουμε το budget να πάρουμε αυτά που θέλουμε). Εννοείται οτι η λάμπα γενικά είναι η λύση για τέτοια θέματα αλλά για 20ρηδες φοιτητές δεν έιναι κι ότι πιο εύκολο να αποκτηθεί. Γι'αυτό και ψάχνουμε τέτοιες λύσεις για βάθος ενος με δύο χρόνια για να μπορούμε να κανουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Αυτα!!Ευχαριστώ εννοείται προκαταβολικά οποιον μπει στον κόπο να δώσει τα φώτα του...

Καλά μην τρελαινεστε, αλλωστε εγώ πρώτος ανέφερα την Classic Player μιας κι ηταν η πρώτη επιλογή. Απλά ήθελα να ακούσω και για τις deluxe και γενικά έχω καλυφθεί αρκετά. Απ'οτι καταλαβαίνω πρόκειται για δύο παραπλήσια όργανα, στην ίδια ποιότητα και value for money. Απλά μια ερώτηση για τους texas special. Ισχύει το ότι ο bridge είναι αρκετά πρίμος;;Γενικά, δηλαδή υστερούν σε όγκο σε σχέση με άλλους single coil η όχι;;

Έχω βάλει στο μάτι τελευταία αυτή τη σειρά Μεξικάνικων της Fender. http://www.thomann.de/gr/fender_deluxe_roadhouse_strat_mn_aw.htm Είναι στις ίδιες τιμές περίπου με τις Classic Player, αλλά κερδίζουν σε εμφάνιση (για τα γούστα τα δικά μου βέβαια) και φοράνε κι από τη μαμά τους τους Texas Special. Επειδή αρχικός στόχος ήταν η Classic Player 50's για την οποία έχω ακούσει και διαβάσει πολλά στο noiz κι έχω σχηματίσει άποψη (και πολύ καλή μάλιστα) θα θελα αν κάποιος έχιε δοκιμάσει αυτή τη σειρά (τη Deluxe Roadhouse) να με διαφωτίσει σχετικά με πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα κλπ. Κι επίσης, τις φέρνει κάποιος στην Ελλάδα για να τισ δοκιμάσω η θα πρέπει να την παραγγείλω απέξω;

Καλησπέρα...Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Έπεσε στα χέρια μου σήμερα το BB2, το οποίο σκοπεύω να χρησιμοποιήσω αύριο σε live. Το έχω δοκιμάσει μεν και μου αρέσει ο ήχος του αλλά επειδή είναι λίγος ο χρόνος και δεν προλαβαίνω να το ψάξω πολύ, αν μπορεί κάποιος να προτείνει κάποια ρύθμιση για riff και solo θα βοηθούσε πολύ. Έχω ψάξει στο forum σχετικά και βλέπω ότι έχει αρκετούς οπαδούς το εν λόγω πετάλι, αλλά δε βρήκα κάτι πιο συγκεκριμένο γι'αυτό που θέλω. Για να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, όποιον μπει στον κόπο να βοηθήσει, να πω ότι το πετάλι θα χρησιμοποιηθεί με μια Squier με Seymour Duncan hot rail humbucker στο bridge, κι έναν Fender Deluxe reverb. Το ρεπερτόριο θα ναι κλασσικό rock/blues. Gallagher, Skynyrd, Clapton ten Years After. Κι από λίγο πιο βαριά λίγο Down και Danzig. Ευχαριστώ εκ των προτέρων όποιον πετάξει κάποια ιδέα. Πραγματικά θα κάνει ένα μεγάλο καλό ;)

Με τσάκωσες....κοιτα, η σκλρή αλήθεια είναι οτι προς το παρόν δεν έχω την πολυτέλεια να πάρω κατι άλλο και να κρατήσω και το muff. Μάλλον για κάποια ανταλλαγή πάω. Και ψάχνω για ένα πετάλι σε αυτό το εύρος τιμής το οποίο να μπορεί να με καλύπτει όσο περισσότερο γίνεται, από τον Gallagher, στους Skynyrd έως σε κάτι πιο σύγχρονο και πιο βαρύ ίσως. Να μπορώ να έχω ένα κάποιο gain δηλαδή αν χρειαστεί αλλά όχι και ν'αναγκάζομαι να παίζω τα τραγούδια του τρισμέγιστου Rory με ήχο μπουλντόζας...

Η αλήθεια είναι ότι ο Buddy Guy είναι όντως μεγάλος ήρωας και τυπαρούκλα αλλά δεν είναι ακριβώς αυτος ο ήχος που κυνηγάω. Και με τον όρο hard rockin' blues έχω στο μυαλό μου κάτι σε Gallagher, Ten Years After, Skynyrd κλπ. Δε νομίζω να πέφτω πολύ εξω σε ορολογία ε; Εναλλακτικές λύσεις θεωρώ το Blues Driver της Boss ή το Bluesbreaker της Marshall, αλλά είναι γεγονός ότι το Muff με είχε ενθουσιάσει όταν το πρωτοδοκίμασα και το πήρα λιγάκι με κλειστά μάτια. Ισως δεν έπρεπε... Απορία μου είναι όμως, μέχρι πόσο drive μπορώ να φτάσω με το BD-1 ας πούμε; Μπορώ να παίξω κι ενα riff λίγο πιο βαρύ (λίγο πολύ οπως παίζεται το hard rock σήμερα δηαλαδή) χωρίς να χάνω σε όγκο; Το muff με κέρδισε κατα κύριο λόγο γι'αυτήν του την ικανότητα και μετά ήρθαν τα προβλήματα με τα solo...

Καλημέρα σε όλους. Είναι εδώ κι ένα μήνα περίπου που έχω αγοράσει το Big Muff (για την ακρίβεια το little Big Muff, αλλά πάνω κάτω ίδια είναι απ'οσο ξέρω). Το χρησιμοποιώ με Strat (humbucker Seymour Duncan στη bridge) και το θέμα μου είναι ότι ενώ στα ρυθμικά μπορώ να πετύχω μερικούς πολύ ωραίους ήχους, έχω ένα θεματάκι στα solos. Όταν δηλαδή πάω να παίξω με neck μαγνήτη κι ειδικά σε χαμηλές συχνότητες (σε Μι-Λα-Ρε και στα 1-5 τάστα πχ) μπουκώνει απίστευτα με αποτέλεσμα να μη διακρίνεις καν τι νότες παίζεις. Επίσης πολλές φορές και στα ρυθμικά ακόμα μουτζουρώνει ο ήχος του πολύ και γεμίζει μπασαδούρα. Ενισχυτή δικό μου καλό δεν έχω για να το ψάξω το όλο θέμα σε βάθος, αλλα στα studio που παίζουμε, χρησιμοποιούμε κυρίως Marshall, τους Valvestate αν δεν κάνω λάθος. Και μετά την εισαγωγή, προχωράω στο ψητό, ποντάροντας στις γνώσεις των παλιότερων εδω μέσα, αλλά και γενικότερα εκείνων που την ψάχνουν τη δουλειά - Πως λύνεται το θέμα με τα solo? πχ, ενα EQ (το GE-7 της Boss πρέπει να είναι μια χαρά) ρυθμισμένο για πρίμα θα βοηθούσε στο να "ξεμπουκώσει" το όλο "σύστημα"? τα πετάλια treble booster βοηθάνε? - Αν κάποιος έχει χρησιμοποιήσει αυτό το πετάλι (λογικά δεν πρέπει να ναι λίγοι αυτοί) έχει να προτείνει κάποια "ενδεδειγμένη" ρύθμιση του πεταλιού για ήχο στο ευρύτερο φάσμα του hard rockin' blues? Δε θέλω να πω ποιανού τον ήχο θέλω να πετύχω γιατί μάλλον είμαι πολύ μακρυά και φοβάμαι τη δημόσια κατακραυγή :-[

Αρχικά, τόσο ταστιέρα, όσο και μπράτσο είναι απο maple. Είναι αρκετά ελαφρύ και λεπτό, και ψιλοχάνει στα πρίμα, αν κι έχει καλά καθαρά. Από την άλλη η ταστιέρα είναι σχετικά δυσκολόπαιχτη. Έχοντας παίξει με αντίστοιχη fender και ταστιέρα rosewood υπάρχει μεγάλη διάφορα. Βέβαια ίσως να φταίει κι η απόσταση μεταξυ των χορδών που ναι σχετικά μικρή. Γενικά το πρόβλημα είναι οτι η ταστιέρα είναι σχετικά δυσκολόπαιχτη και κατα τ'αλλα τα ξύλα της δε βγάζουν αρκετα καλο sustain και πρίμα. Όσο για τα λεφτά, απλα μ'ενδιαφέρει να μην κινείται στο ύψος μιας καινούργιας fender ουσιαστικά. Μιλάω δηλαδή για 250-350€. Αν το θεωρείται ακατόρθωτο ν'αλλαξω κατι πείτε το να μην παιδεύομαι άδικα.

ναι βασικά δεν το διαυκρίνησα, εννοούσα μπράτσο και ταστιέρα. Τωρα στο τι μπορεί να βοηθήσει αυτο νομιζω είναι κοινώς αποδεκτό ότι τα ξύλα παίζουν το ρόλο τους...

Καλημέρα σε όλους/ες. Έκανα ένα μικρό ψάξιμο στο forum και δε βρήκα καποιο topic που να με βοηθάει πολυ οπότε είπα να κανω καινουργιο. Το θέμα μου είναι το εξής. Έχω μια Squier Strat, απο τα επετειακα μοντέλα των Fender/Squier για τα 50 χρόνια. Γενικά, είναι αρκετά καλή και την έχω χρησιμοποιήσει απείρως, αλλα χρειάζομαι μια αναβάθμιση. Λεφτά να πάω σε αντίστοιχη fender δεν υπαρχουν, για την ώρα τουλάχιστον. Γι'αυτό σκεφτόμουν μήπως ήταν καλή ιδέα να αλλάξω ξύλα, ουσιαστικά μπράτσο, μιας και τα ηλεκτρικά της είναι σχετικά καλα(και αλλαγμένα). Σκεφτόμουν κάτι σε μπράτσο fender. Η απορία μου είναι αν αυτό οντως θα βοηθήσει και βέβαια αν είναι εν τέλει οικονομικά συμφέρον...Αυτά. Όποιος είναι πρόθυμος, η είχε ασχοληθεί με κάτι αντίστοιχο παλιότερα και θέλει να βοηθήσει ας το κάνει.

Παιδια, οποιος εχει χρησιμοποιησει ποτε minidisc για ηχογραφηση, η γνωριζει σχετικα,μπορει να μου πει τι μικροφωνο χρειαζεται για μια τετοια περιπτωση, πως το συνδεω πανω στο minidisc αν χρειαζεται κατι αλλο ενδιαμεσα και τι?Αυτα! Ευχαριστώ πολυ οποιον μπει στον κοπο ν'απαντησει....

Ποσο περιπου κοστιζει αυτο και που μπορω να το βρω (ειπα ειμαι αρκετα ασχετος, sorry)? για να γραψω φωνη σ'αυτο θα χρειαστω μικροφωνο προφανως, η για ηλεκτρικα οργανα ενα καλωδιο, αλλα τι γινεται αν θελω να γραψω ακουστικα οργανα(πχ κλασσικη κιθαρα)

Κατι σαν μια κονσολα με 2 η 4(το πολυ) καναλια. κασετοφωνακι υπαρχει αλλα ψαχνω για κατι καπως καλυτερο. Ας ειναι και ψηφιακο, δεν ειναι εκει το θεμα, απλα να ναι απλο κι οικονομικο.

Ποιο ειναι το απλουστερο αναλογικο μεσο για ηχογραφηση λιγων οργανων και φωνης (χωρις τυμπανα)?Ποσο κοστιζει?Μπορω να βρω κατι καλο σε μεταχειρισμενο?Ειμαι τελειως ασχετος σχετικα με τετοια ζητηματα οποτε οποιος εχει την καλη διαθεση ας μου δωσει τα φωτα του.Βασικα ενδιαφερομαι για κατι απλο κι οικονομικο για να μπρω ν'αποτυπωνω ορισμενες ιδεες (π.χ μερικα ακορντα και μια φωνητικη γραμμη η ενα riff) ωστε να μπορω να τις παρουσιαζω σ'αλλους με ακριβεια.(το guitar pro ειναι λιγο σπασιμο νευρων).Τοσο απλο. Ευχαριστω εκ των προτερων οποιον μπει στον κοπο ν'απαντησει.

Ένας είναι ο απόλυτος δίσκος γι'αυτό που ζητάς:Μανος Λοίζος- Γιάννης Νεγρεπόντης- Μαρία Φαραντούρη "Τα Νέγρικά". Ύπάρχει πολύ σπουδαίο υλικό εκεί μέσα για να βρεις και να παίξεις.

Πίσες ώρες κάνετε εξάσκηση ή γενικότερα έχετε επαφή με το -μουσικό- όργανό σας καθημερινά? Πόσες θεωρείτε ότι είναι αρκετές?

Χαίρετε! Θα ηθελα να μαθω τι κοστος απαιτειται για τη διαμορφωση ενός χώρου σε προβάδικο. Ο χώρος είναι περι τα 40 τετραγωνικά και θεωρείστε δεδομένο οτι όργανα υπαρχουν, εκτος βεβαια από το μικρόφωνο και τα αντίστοιχα ηχεία του. Αυτό που θα θελα να μαθω είναι τι ηχομόνωση απαιτείται δεδομένου οτι είναι υπόγειο αλλα και που μπορώ να την προμηθευτώ(κάποιες μάρκες ίσως??). Την ίδια απορία εχω και για τις μικροφωνικές απαιτήσεις. Και φυσικά αν αξίζει τον κόπο και συμφέρει φυσικά το να φτιαξεις το δικό σου προβάδικο σε αντίθεση με τις πληρωμένες ώρες προβών στα studio.Αυτά! Ευχαριστώ εκ των προτέρων όποιον μπει στον κόπο ν'απαντήσει.