mc06060

Μόλις προχτές έφτιαξα κι εγώ καινούργια σελίδα στο bandcamp. Σίγουρα πιο απλό και λιτό από το myspace και φιλοδοξούμε (ως μπάντα) να ναι και πιο αποτελεσματικό. Ορίστε η σελίδα: http://greatbourbon.bandcamp.com/

ποια είναι η κιθάρα που έχεις ποστάρει στην αρχή; Όχι η blacktop, η άλλη.

Στους RATM και στους Audioslave απέδειξε καθαρά ότι είναι ένας απο τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της τελευταίας εικοσαετίας. Τώρα αποδεικνύει ότι είναι και ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης με πολλά πράγματα να πει ακόμα και με μια ηλεκτροκλασσική κιθάρα και χωρίς ένα κάρο εφέ. Και με σαφή, αριστερό και αγωνιστικό προσανατολισμό, αλλά μέσα από όμορφα και συγκινητικά τραγούδια, κάτι που λείπει στις μέρες μας ακόμα και απο καλλιτέχνες που σχετίζονται με το συγκεκριμένο χώρο...

Όπως;;;; Μη μου πεις το jumpingfish γιατί νομίζω ότι λίγο πολύ έχει κι αυτό μια συγκεκριμένη μουσική ρότα λίγο alternative, λίγο experimental, λίγο ελληνικό ροκ και γενικά δε νομίζω ότι κάνει για όλα. Κάποιο άλλο;; (και διεθνές)

Ένα βίτσιο με το παράδοξο το έχω να σου πω την αλήθεια. Γι' αυτό και μου ρθε και στο μυαλό κι η sheraton από την άλλη που είναι πιο κλασσικη jazz/blues κιθάρα....Γενικά είμαι υπέρμαχος των out of the box επιλογών και είναι κι αυτός ενας απο τους λόγους που έχω καταλήξει σε αυτές τις δύο επιλογές...

Αν και αυτοδίδακτος και μεγάλος λάτρης του ενστίκτου που το θέωρω σαν έννοια ταυτόσημο με το blues παίξιμο, μπορώ να σου πω ότι υπάρχουν άπειροι τρόποι να φτάσεις εκεί που θες να πας. Το σημαντικό είναι να ξέρεις καλά ποιόν δρόμο διαλέγεις κάθε φορά. Δεν είναι κακό το να μάθεις κάποια θεωρία γιατί θα σε βοηθήσει στο μέλλον και σε άλλους κλάδους πέραν των blues. Αλλά να ξέρεις ότι όσο περισσότερο "μυαλό" και γνώση βάζεις, τόσο ένστικτο χάνεις (ψυχή δε θα το λεγα γιατί αυτήν ή την έχεις ή δεν την έχεις). Αν πάλι δεν το πολυψάξεις να ξέρεις ότι θα κομπλάρεις μπροστά στους φίλους σου που θα κάνουν μαθήματα και θα σε παιρνάν για άσχετο επειδή πιάνεις με το δικό σου τρόπο την κιθάρα και την πένα παρόλο που εσύ μπορεί να λιώνεις στο παίξιμο (ναι καθαρά προσωπική εμπειρία αυτή ;) ). Να ξέρεις όμως ότι έχεις και πολύ περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξεις ένα προσωπικό στυλ. Σύμφωνα με τον BB King ανέπτυξε ο ίδιος την τεχνική του bend (που θα ήμασταν οι υπόλοιποι χωρίς αυτό ε; ) προσπαθώντας να μιμηθεί τα slide με τους λαιμούς μπουκαλιών που άκουγε στα τραγούδια των bluesιστών του Delta. Κι αυτό γιατί κανείς δεν του έδειξε το slide κι εκείνος απλά βρήκε τον τρόπο του να το μιμηθεί. Και κάτι τελευταίο. Δε φτάνει να είσαι αυτοδίδακτος για να γίνεις καλός μπλουζίστας. Υπάρχουν πολλά περισσότερα πίσω απο αυτή τη μουσική που έχουν συζητηθεί σε κάποιο βαθμό σε αυτό το forum. Μπορείς όμως μέσα από την αγάπη για τα blues και την καθημερινή σου ενασχόληση με αυτά να οδηγηθείς κάπου αλλού. Σε κάποιο στυλ το οποίο μπορεί να μην είναι αμιγώς blues αλλά δε θα παύει να είναι πρωτότυπο και νομίζω ότι αυτό είναι και πρέπει να είναι το κατεξοχήν ζητούμενο...

Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Και πέρα από το ότι με καίνε είναι και περιορισμένα τα π$%&^κα...κι αν βάλεις και κάποια πετάλια, μια καμπίνα, κάποια αξεσουάρ και κάποια μικρόφωνα που χρειάζομαι καταλαβαίνουμε ότι το απαιτούμενο budget ξεφεύγει πάαααααρα πολύ. Οπότε αποφάσισα να κινηθώ στην κατευθυνση που λέει "παίρνε λίγα λίγα αλλα αγόραζε το καλύτερο που μπορεις τη δεδομένη χρονική στιγμή" κι έτσι "γεννήθηκε" αυτό το ποστ.... Ευχαριστώ όσους έχουν απαντήσει μέχρι τοώρα κι ακούω κι άλλες προτάσεις...

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι η Fender κι η κάθε Fender φτιάχνει κιθάρες για να βγάζει κέρδος κι όχι για να κάνει εμενα ή κάποιον άλλο χαρούμενο που αγόρασα μια καλή κιθάρα κλπ κλπ. Απλά όταν είσαι φοιτητής κι έχεις δουλέψει παράλληλα τα λεφτά που θα δώσεις για την κιθάρα θες να πιάσουν το μεγαλύτερο δυνατό τόπο... Δε θέλω να φανεί ότι λαικίζω, ούτε οτι απαντάω θυμωμένος. Αλλωστε πολύ πιθανό να το πιστεύω κι εγώ σε μερικά χρόνια αυτό που λες, απλά η αγωνία μου για αυτό που θα πάρω σε σχέση με τα λεφτά που θα δώσω είναι μεγάλη γιατί ουτέ το ένα (τα λεφτά), ούτε το άλλο (οι κιθάρες) έχουν περάσει από τα χέρια μου σε μεγάλο αριθμό (τουναντίον...) ώστε να τη μετριάζουν...

Η αληθεια είναι ότι το χω σκεφτεί κι αυτό παλιότερα και μάλιστα σκεφτόμουν για κάποιους lace sensor μαζί με τον hot rails για έναν πιο μοντέρνο feel, μιας κι η sheraton έχει το όλο vintage στυλ κι έτσι να χω κατα κάποιον τρόπο δύο επιλογές. Απλά η DR, όπως λέει κι ο freerock (ευχαριστώ για τις ευχές ;) ) είναι όργανο μια σκάλα πιο πάνω από τη Squier, όπως και να το κάνουμε...Κι εκεί είναι που γίνονται όλα μπάχαλο στο κεφάλι μου :( ;)

Ισχύει ότι δεν τις φέρνουν στην Ελλάδα, δεν ξέρω γιατί, και μάλιστα τις κακολογούνε και γι'αυτό το λόγο. Αλλά νομίζζω ότι η American special είναι αρκετά κοντά στην DR, οπότε γενικά έχω μια εικόνα...

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει και αυτό σαν ιδέα...και δε με χαλάει, ούτε και το Squier στο headstock. Απλά δεν ξέρω αν θα έχω όντως δύο ετοιμοπόλεμες κιθάρες η μιάμιση. Γενικά η standard της Squier είναι πιο πάνω από τις "φτηνές" Affinity και Bullet. Αλλά από την άλλη κι Deluxe Roadhouse είναι μια "πραγματική" strat καλύτερη από τη Squier ακομα και με αλλαγμένους μαγνήτες. Αλλά και πάλι... (αν ήξερα ότι είναι τόσο ψυχοφθόρο να πάρεις μια κιθάρα δε θα το έκανα ;D )

Θα προβώ άμεσα σε αγορά κιθάρας και, δυστυχώς, για μένα δεν έχει κατασιγάσει μέσα μου ένα δίλημμα που προέκυψε τις τελευταίες μέρες. Πρώτη επιλογή http://www.thomann.de/gr/fender_deluxe_roadhouse_strat_mn_aw.htm Δεύτερη επιλογή http://www.thomann.de/gr/epiphone_sheraton_II_bk.htm Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: ΔΕΝ έχω καμία αυταπάτη ότι βρίσκονται κοντά τα δύο όργανα. Πρόκειται για μέρα με τη νύχτα διαφορά. Το blues/blues rock στυλ, όμως, το έχουν και οι δύο. Με τη strat, από τη μια, είμαι εξοικειωμένος καθότι η παλιότερη κιθάρα μου είναι αυτή http://www.thomann.de/gr/fender_squier_stratocaster_standard.htm την οποία όμως έχω για χρόνια, τώρα με έναν SD hot rails τον οποίο και χρησιμοποιώ κατα κόρον καθότι οι αλλοι δύο στοκ μαγνήτες δεν την πολυπαλεύουν. Άρα ο humbucker ήχος μου είναι κάτι οικείο αν και αμφιβάλλω πόσο θα μοιάζει με το humbucker της sheraton. Για να βγάζει ένα νόημα το post θα αναφερω τα πλεονεκτήματα που βρίσκω στα δύο όργανα και όποιος θέλει ας περάσει να αφήσει μια γνώμη (by the way ευχαριστώ πολύ τους audiokosta και sakisep για τις κατιδίαν συμβουλές). Fender strat: κιθάρα που θα τη βγάλω από το κουτί και θα κάτσει κατευθειάν στα χέρια μου καθότι το σχήμα της και τα specs της γενικά μου είναι οικεία. Μαγνήτες που με γοήτεψε το bite τους όταν τους δοκίμασα (σε Fender Am.Special) και με χαρακτηριστικό ήχο στα γκάζια. Αρκετά όμορφη και πολύ στυλάτη(μπρος τα κάλλη τι ναι ο τόνος όπως έχει πει κι ενας πωλητής ;D ) Epi sheraton: Κατι το καινούργιο κι άρα μια πρόκληση για μένα. Γλυκός ήχος. Πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ όμορφη και πάρα μα πάρα πολύ στυλάτη (ισχύει το ίδιο με παραπάνω). Η βοήθεια που κυρίως θέλω αφορά αφενός στο μεγάλο ζήτημα του value for money (ποιόττα κατασκευής κλπ) και της ευελιξίας (καθότι δεν αγοράζω απο μία κιθάρα το χρόνο) κι επίσης σε συγκεκριμένες επιφυλάξεις που έχω και για τις δύο. Για τη μεν fender το αν θα χρειαστώ διπλό στη γέφυρα για κάτι που μπορεί να φτάσει μέχρι τα όρια του stoner (αν κι εκεί πετάς ένα κιλό fuzz κι έλυσες το θέμα ;D ) και για την άλλη το αν θα κάνει feedback με τη βρώμα (δεν είχα ευκαιρία να τη δοκιμάσω με λίγο βαρύ overdrive). Η σύνοψη είναι ότι μ' αρέσουν κι οι δύο πολύ αλλά πρέπει να κρατήσω μία. Και η ερώτηση είναι ποια από τις δύο πιστεύετε ότι θα κάλυπτε περισσότερο έναν παίκτη.

Δεν είναι ότι το ρισκάρει ακριβώς, ούτε ότι το κάνει για την πάρτη του. Υπάρχει οργανωμένο κίνημα ενάντια στα διόδια και την πληρωμή τους. Πληροφοριακά, η αστυνομία δεν έχει καμιά δικαιοδοσία επί του θέματος. Ουσιαστικά αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι είναι οι κατασκευαστικές εταιρείες. Έχουν γίνει ήδη οι πρώτες μηνύσεις σε άτομα που πριν μήνες συμμετείχαν σε ανάλογες κινητοποιήσεις ενάντια στα διόδια. Ωστόσο υπάρχει μια φοβικότητα από τη μεριά των εταιρειών καθώς ένας από τους οδηγούς να δικαιωθεί, δημιουργείται δεδικασμένο και από κει και μετά δε θα πληρώνει κανείς (αυτό είναι και το καλύτερο σενάριο). Αν θέλετε τη γνώμη μου συμμετέχουμε στο κίνημα, δεν πληρώνουμε διόδια, δε χαρίζουμε λεφτά σε κατασκευαστικές για δρόμους καρμανιόλες. Οδηγός μας ο Σάββας 8)

Την κιθάρα την είδα πρώτα στο μαγαζί και μετά το επιβεβαίωσα και στο site οπότε η κιθάρα υπαρχει. Όσο για τη σημασία του χρώματος να με συμπαθάτε αλλά... Με αυτά που μου λέτε μάλλον τείνω για παραγγελία από αγγλία απλά θα θελα να ξέρω αν υπάρχουν τεράστιες διαφορές από κιθάρα σε κιθάρα. Δηλαδή τι πιθανότητα υπάρχει να μου ρθει κάτι το οποίο να ναι μάπα...

Μαζί με το δίλημμα του ενισχυτή(VOX AC15 και Marshall Class5), έχει πέσει και το δίλημμα της κιθάρας. Όσον αφορά το μοντέλο μάλλον έχω κατασταλλάξει στο μοντέλο απ'ότι φαίνεται στον τίτλο, αλλά ένα αρκετά σημαντικό ζήτημα παραμένει ανοικτό: από που την αγοράζω?? Οι επιλογές είναι οι ακόλουθες: http://www.musicorama.gr/eshop/product_info.php?products_id=7568 από Ελλάδα. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι βγαίνει σ'ενα χρώμα συλλεκτικό (olympic white με tortoise pickguard) κι από κει και πέρα τα κλασσικά, ότι δηλαδή παίρνω αυτό που δοκιμάζω κι ότι έχω και μια δυνατότητα "παζαριού" της τιμής (ή setup τζάμπα κλπ). η δεύτερη είναι αυτή: http://www.dv247.com/guitars/fender-classic-player-60s-stratocaster-electric-guitar-sonic-blue--41615 Με πορτοκαλί tortoise pickguard για να γίνει πιο όμορφη. Το πλεονέκτημα είναι τα 150€ μείον στην τιμή. Όσο για τα μειονεκτήματα δεν τα ξέρω πολύ καλά (και σίγουρα θα υπάρχουν) καθότι δεν έχω φέρει ποτέ κιθάρα απ'έξω στο παρελθόν. Γι' αυτό το λόγο θα θελα μια βοήθεια στην επιλογή...τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης...

Άσχετο, αλλα λέτε να μπαίνει κι ο Laney Cub12 στο παιχνίδι του γκαζωμένου "βρετανικού" blues rock?? Τον άκουσα στο test που κυκλοφορεί στο forum και κάτι κινείται μου φαινεται...

Πολύ πιθανό, αλλά από την άλλη το ίδιο μπορεί να λέγαν και για τον Clapton σε σύγκριση με το Muddy waters στα 60's όταν κράζαν τους Cream για κάθαρο θόρυβο. Πιο πολύ προχωράει η μουσική με αντιθέσεις παρά με μιμήσεις...

Γιατί όχι;....Δεν είναι μόνο αυτό...αλλά γιατί όχι κι αυτό;

Το ότι είναι διαφορετική φάση το ξέρω και πολύ περισσότερο το φανταζομαι (το VOX είπα δεν τον έχω ακούσει πρόσφατα). Και πέρα από τα τεχνικά είναι διαφορετικοί και στο θέμα χροιας (μάλλον το πιο σημαντικό απ'όλα). Ωστόσο μιλάμε για έναν γκαζάτο blues rock ήχο που μοιράζεται σε 70%-30% overdrive καθαρα. Και, μεταξύ μας τώρα, από τη μια είναι ο Gallagher κι από την άλλη ο Clapton (Bluesbreakers και τα ρέστα). Και last but not least είναι και η σύγχρονη εποχή και ο ήχος της (το blues rock στις μέρες μας μάλλον είναι πιο πολύ αυτό: ) Δε λέω ότι ψάχνω ΑΥΤΟΝ τον ήχο συγκεκριμένα απλά το δίλημμα των ηρώων και του εξοπλισμού τους (Marshall o Clapton, o Page κλπ -VOX ο Rory) από τη μία και του (προσωπικού ίσως) άγχους να μην είμαι κι εκτός εποχής συνθέτουν το μπερδεμένο σκηνικό του εγκεφάλου μου που, ακόμα κι οταν γίνεται λέξεις, νομίζω κανείς άλλος δεν καταλαβαινει.... :-\ ??? :(

'Εχω την εντύπωση οτι ο VOX έχει μεγαλύτερη ευκρίνεια στα overdive. Χτυπάς δηλαδή μια συγχορδία και ακούς όλες τις νότες καθαρά, ενώ στο Marshall από ένα σημείο γινόταν κάπως δύσκολο αυτό. Ίσως να φταίει και το κακό EQ που χει ο Marshall (το θέμα με τα μπάσα). Από την άλλη επειδή δεν έχω δοκιμάσει τώρα τελευταία τον VOX, θέλω να ξανακούσω το overdrive του, το σημείο που "σπάει" κλπ κλπ. Για τα καθαρά του ξέρω, όπως και για το overdrive του Marshall. Είναι όντως δίλημμα ή μόνο εμένα μου φαίνεται τέτοιο; (μαλλον το δεύτερο.... :-\)

Συνεχίζω λίγο την ιστορία για να γίνω πιο κατατοπιστικός γιατί ίσως σε κάποιους να φαίνεται λίγο "άκυρη" η σύγκριση. Η αλήθεια είναι ότι θέλω έναν ενισχυτή για blues rock (από τα 60's μέχρι τις μέρες μας), λάμπα, με σχετικά λίγα βατ για live (σε bar-άκια καθότι άγνωστος ακόμα ;) ). Έχουν γύρω στα 200€ διαφορά κι αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Αυτά μέσες άκρες. Όποιος έχει ακούσει και τους δύο και μπορεί να πει μια γνώμη θα είναι πάνω απο καλοδεχούμενη.

Σήμερα δοκίμασα σε μαγαζί στον κέντρο της Αθήνας τον πρώτο με μια Strat (CP 60's) κι η αλήθεια είναι οτι με εντυπωσίασε (με τα μπάσα σβησμένα σχεδόν βέβαια). Έχει αυτόν τον ήχο που προσωπικά (δεν ειμαι κι ο πλέον έμπειρος) μου έδωσε την εντύπωση οτι μ'ένα απλό overdrive μπροστά θα τα σπάει όλα (πολύ υποκειμενική έκφραση αλλα αυτή μου ήρθε). Ωστόσο έχω ένα μεγάλο έρωτα με τη VOX (Rory Gallagher είναι αυτός) και τον AC15. Πολύ δύσκολα τον βρίσκεις στην Αθήνα όμως να τον δοκιμάσεις απ'ότι μ'ενημέρωσαν κι η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τον διαγράψω τόσο εύκολα για χάρη του Marshall.

Το ερώτημα που έχω να θέσω είναι αυτό: Όταν βγαίνουμε παγανιά στα μαγαζιά να δοκιμάσουμε εξοπλισμο (κιθάρες, ενισχυτές, πετάλια κλπ) τι ακριβώς είναι αυτό που κοιτάμε την εκάστοτε φορά. Εννοώ πως ακριβώς τσεκάρουμε αν μας κάνει ή όχι η εκάστοτε κιθάρα (ή ενισχυτής, πετάλι κλπ). Το ρωτάω γιατί τις περισσότερες φορές που έχω πάει για δοκιμή (εντάξει δεν είμαι και κάθε μέρα σε μαγαζί με όργανα), ειδικά για κιθάρα, έχω το εξής θέμα. Παίζοντας διάφορα πραγματακια (κυριώς φανκοσυγχορδίες και πεντατονικές), καταλήγω να έχω πολύ περισσότερο μια γενική εντύπωση (ούτε καν εικόνα ίσως) παρά μια εμπεριστατωμένη άποψη για το όργανο που δοκίμασα. Πολλές φορές έχει να κάνει και με το κατά πόσο βοηθάει κι ο πωλητής λέγοντας πέντε πραγματάκια για το όργανο που δοκιμάζεις, ωστόσο έχω την αίσθηση οτι κάτι δεν κάνω καλά όταν πάω για δοκιμή και μιας και πάω για αγορά κιθάρας σύντομα θέλω να το ψάξω κάπως. Δεν ξέρω πόσο καλά διατύπωσα το πρόβλημά μου, ωστόσο ο πυρήνας του είναι το "τι ακριβώς θέλουμε να δούμε σε μια κιθάρα, σ'εναν ενισχυτή κοκ για να μας κάνει το κλικ και κυρίως ΠΩΣ θα μπορέσουμε να το δούμε με τις δοκιμές που κάνουμε". Ελπίζω να έγινα κατανοητός. Ευχαριστώ όποιον βοηθήσει...

Άραγε έχουμε κολλήσει στα 60's γιατί δεν μπόρεσε κανείς να ξεπεράσει τις καινοτομίες της εποχής ή μήπως γιατί δεν υπάρχει η (αντικειμενική) ανάγκη να ξεπεραστούν; Είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων ότι οι ανάγκες είναι αυτές που φέρνουν την πρόοδο μέσα από την κάλυψή τους. Έτσι λοιπόν είναι κι εδώ. Το ερώτημα που μπαίνει είναι όμως: δεν έχει προχωρήσει το θέμα της σχεδίασης εξοπλισμού γιατί έχει "κολλήσει" κι η μουσική; ή γιατί έχουν κολλήσει τα μυαλά των μουσικών; ή γιατί απλά κάποια πράγματα είναι de facto καλύτερα από κάποια άλλα; ή τίποτα απ'ολα αυτά δεν ισχύει και τζάμπα ταλαιπωρούμαι και σας ταλαιπωρώ;

Ανοίγω αυτό το thread παρόλο που υπάρχουν αντίστοιχα, γιατί δε μ'ενδιαφέρει τόσο ένα συγκεκριμένο θέμα εξοπλισμού (πχ να πάρω τον έναν ή τον άλλο ενισχυτή), αλλά πιο πολύ μια "φιλοσοφική" κουβέντα επί του θέματος. Για να γίνω πιο σαφής, ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με αν και κατά πόσο αρκετοί μουσικοί (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αν λέγομαι μουσικός) είμαστε αναγκασμένοι (ή πολύ περισσότερο γουστάρουμε κιόλας) να διαλέγουμε ένα στρατόπεδο από τα δύο που αναφέρονται στον τίτλο. Αν δηλαδή αντιστοιχίζουμε γραμμικά το είδος που θέλουμε να παίξουμε με την "παλαιότητα" του εξοπλισμού. Αν θεωρούμε ότι υπάρχουν "άγραφοι" κανόνες όσον αφορά την επιλογή "στρατοπέδου". Δε θέλω να μηδενίζω την εμπειρία κάποιου, που τα πολλά χρόνια ενασχόλησης με τη μουσική του έχουν επιτρέψει να κατασταλάξει σε συγκεκριμένες απόψεις και αντιλήψεις. Θα διατυπώσω το ερώτημα μου απλά: πρέπει να έχω το Fulltone OCD κι έναν Fender Bassman για να παίξω blues; ή μήπως θα βγάλουν τα μηχανήματα κανά χέρι από μέσα να με κοπανάει αν πάω να βγάλω πιο βαρύ ήχο απο αυτά; Μήπως θα βγάλουν καμιά ταμπέλα που θα λέει "τράβα ρε καραγκιόζη αγόρασε κανέναν Krank που θες και βαρύ ήχο από μένα" ή απλά θα κλείσουν αν πάω να παίξω κάτι άλλο πέρα απο blues; Το παράδειγμα προφανώς είναι τυχαίο και αντιστέφεται κι από την πλευρά του modern. Αυτό που θέλω να πω είναι κατά πόσο είμαι (εγώ κι ο καθένας βέβαια) υποχρεωμένος να ακολουθώ συγκεκριμένες "νόρμες" στην επιλογή του εξοπλισμού; κι αν δεν είμαι τότε πόσο εύκολο είναι να βρω το δρόμο μου αλλού. Αυτά από μένα. Αφήνω ανοιχτό το θέμα για όποιον θέλει να πει μια άποψη. Κι επίσης καλό θα ήταν, κάποιος που έχει στο μυαλό του έναν η περισσότερους μουσικούς που "πήγαν κόντρα στο ρεύμα" να ποστάρει ένα παραδειγμα.