Yannis Methenitis

3 ώρες πριν, BillTrantos είπε

- UAD Volt 176, έχοντας ως οδηγό το brand name, την καλή προενίσχυση, αλλά και τον ενσωματωμένο κομπρέσορα.

- SSL 2 γιατί λόγω specs φαίνεται σοβαρό value for money.

- Audient iD14, γιατί όποιον έχω ρωτήσει που την έχει λέει καλά λόγια.

 

Όπως καταλαβαίνετε δε θέλω να ψαχτώ ιδιαίτερα, να γράφω μια κιθάρα της προκοπής θέλω με ωραίο καθαρό DI. Αν έχει και κάνα καλό feature επιπλέον ακόμα καλύτερα. Αν δίνει και καλά plugins, καλυτερότερα.

Η UAD και η Audient έχουν τα καλύτερα νούμερα στα χαρτιά και η διαφορά τους για μένα είναι στο ότι η UAD έχει onboard 1176 compressor και vintage mode preamp, ενώ η Audient έχει αναλυτικό συνοδευτικό routing software για πιο ηχοληπτικές ανάγκες.

Αν θες απλότητα, την UAD. Αν θες ευελιξία την Audient.

Παιδιά μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Πρόκειται για ηχεία P.A. που βαφτίστηκαν FRFR για τους κιθαρίστες δίνοντας μια "ειδική" στόχευση, ντε και καλά. Φυσικά κάνουν για φωνητικά!

Μα τι σχέση έχει η βασίλισσα με πρωθυπουργούς/προέδρους και τους συγκρίνετε;

Η μια είναι κειμήλιο και οι άλλοι διοικητές εν ενεργεία μιας χώρας.

Σε κάποιο απο τα ποστ βρίσκεται η απάντηση, σίγουρα. Γράφτηκε από επιλογή driver (σωστό) μέχρι format (παναϊα μου) και πέταμα.

Ε... δεν μπορεί, κάπου εκεί στη μέση θα είναι. Ας τα πάρει όλα απο την αρχή (μέχρι πριν το format και τις διαγραφές) και σίγουρα θα τη βρει την άκρη με λίγη προσοχή. Και φυσικά να μας πει και το αποτέλεσμα.

Συγχαρητήρια σε όλους πάντως. Καταιγιστική υποστήριξη. 

Ένα συνοπτικό βιογραφικό του Jeff Beck.

Γεννημένος ως Geoffrey Arnold Beck στο Wallington, στο νότιο Λονδίνο, ο μουσικός ερωτεύτηκε το Rock and Roll ως παιδί και κατα κάποιους έφτιαξε την πρώτη του κιθάρα ως έφηβος, ενώ για άλλους την αγόρασε με την εγγύηση κάποιου φίλου που αργότερα χρειάστηκε να επιστρέψει.

Μετά από μια σύντομη θητεία στο Wimbledon Art College, έφυγε για να παίξει με τον σοκ-ρόκερ Screaming Lord Sutch and the Tridents.

Όταν ο Eric Clapton έφυγε από τους Yardbirds το 1965, ο Jimmy Page πρότεινε την πρόσληψη του Beck - και συνέχισε να παίζει σε επιτυχίες όπως το I'm A Man και το Shapes Of Things, όπου η πρωτοποριακή χρήση του feedback επηρέασε μουσικούς όπως ο Paul McCartney και ο Jimi Hendrix.

Έμεινε στους Yardbirds για σχεδόν δύο χρόνια, προτού δηλώσει ότι εγκαταλείπει εντελώς τη μουσική και ενω παράλληλα κυκλοφορούσε το πρώτο του σόλο single Hi Ho Silver Lining.

Ωστόσο, γρήγορα επέστρεψε με το Jeff Beck Group, του οποίου τα δύο πρώτα άλμπουμ Truth (1968) και Beck-Ola (1969), ακολούθησαν μια άγρια προσέγγιση στα blues που έθεσαν τις βάσεις για το heavy metal.

Αλλά το συγκρότημα δεν μακροημέρευσε, με μια περιοδεία στις ΗΠΑ που κατέληγε τακτικά σε καυγάδες και διαμάχες. Ο τραγουδιστής Rod Stewart και ο μπασίστας Ronnie Wood εγκατέλειψαν το 1970 για να ενταχθούν στους Small Faces (αργότερα The Faces) και όταν ο Beck τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αναγκάστηκε να σταματήσει την καριέρα του.

Όταν ανάρρωσε, ο Beck συγκέντρωσε μια δεύτερη σύνθεση της μπάντας του, αλλά τα άλμπουμ τους ήταν εμπορικά ανεπιτυχή και ο Beck πήγε σόλο το 1975.

Εκείνη τη χρονιά, ηχογράφησε το άλμπουμ, Blow By Blow, με τον παραγωγό των Beatles, George Martin. Το μελωδικό παίξιμο του Beck αντικατέστησε ουσιαστικά το ρόλο του τραγουδιστή, μια προσέγγιση που θα ακολουθούσε για το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης καριέρας του.

Το Blow By Blow μπήκε στο top 10 των ΗΠΑ και του απονεμήθηκε πλατινένιος δίσκος και ο Beck το ακολούθησε γρήγορα με το Wired του 1976 (επίσης παραγωγή του George Martin) και το live άλμπουμ του 1977 Jeff Beck With The Jan Hammer Group Live.

Μετά την περιοδεία που καταγράφηκε στο άλμπουμ, αποσύρθηκε στο κτήμα του έξω από το Λονδίνο για τρία χρόνια.

Η δεκαετία του 1980 τον είδε να συνεργάζεται με τον Nile Rodgers σε ένα άλμπουμ με τίτλο Flash, το οποίο περιείχε το πρώτο του επιτυχημένο σινγκλ - μια διασκευή στο People Get Ready του Curtis Mayfield με τον Rod Stewart στα κύρια φωνητικά - που του χάρισε ένα βραβείο Grammy.

Το 1987, έπαιξε στο σόλο άλμπουμ του Mick Jagger Primitive Cool και συνέχισε να εργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Roger Waters και ο Jon Bon Jovi τη δεκαετία του 1990, καθώς και να συνεισφέρει στη μουσική του Hans Zimmer για την ταινία με τον Tom Cruise, Days Of Thunder.

Πέρασε καιρός μέχρι την επόμενη κυκλοφορία του You Had It Coming το 1999, με τον Imogen Heap στα φωνητικά και το 2003 ακολούθησε ένα άλμπουμ που ονόμασε απλώς Jeff.

Εκείνη την εποχή, άρχισε να ενσωματώνει περισσότερα ηλεκτρονικά και hip-hop στοιχεία στη μουσική του. με αποκορύφωμα το τέταρτο Grammy για το καταιγιστικό, Plan B.

Έκανε εκτεταμένες περιοδείες τη δεκαετία του 2010, συμπεριλαμβανομένης μιας κοινοπραξίας με τον Beach Boy, Brian Wilson. Το δίδυμο ήλπιζε να ηχογραφήσει παρέα αλλά τα σχέδια τους κατέρρευσαν. Αντίθετα, ο Beck κατέληξε να γίνει φίλος με τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ, με τον οποίο κυκλοφόρησε ένα πλήρες άλμπουμ, 18, το 2022.

7 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

Η φωνή σου είναι οκ, η χροιά ταιριάζει μια χαρά, αλλά υπάρχουν για μένα 3 προβλήματα:
1) Η μείξη της φωνής είναι... βασικά δεν είναι. Ακούγεται σαν να πέταξε κάποιος ένα audio track από πάνω. Είναι πολύ ψηλά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα, out of place, και πολύ ξερή.

 

2) Η χροιά σου ναι μεν είναι οκ και ταιριάζει στο είδος, αλλά επειδή το κομμάτι είναι δυνατό, έπρεπε να το λες μια οκτάβα πάνω, με power vocals/screams. Θέλει ενέργεια, και αυτό το range που διάλεξες δε βοηθάει. Το λέω γιατί όταν γράφεις ένα κομμάτι πρέπει να ξέρεις και τις δυνατότητες του τραγουδιστή, έτσι ώστε να μπορεί να το πει εκεί που θα ήταν καλύτερο για το κομμάτι.

 

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω. 

Ο συνδυασμός μουσικού είδους και άποψης παραγωγού δημιουργούν ένα ανελέητο ηχητικό σφυροκόπημα, ενω η φωνή είναι σαν απο άλλο τραγούδι (και δεν φταίει η φωνή). Πρέπει να μπει πιο μέσα στην ορχήστρα ενω αυτήν, προσωπικά θα την άφηνα με περισσότερες δυναμικές και όγκο.

Αφού έχεις τα stems δοκίμασε και μια εναλλακτική μείξη αλλού, πριν πας παρακάτω. Θα μπορείς να κρίνεις ο ίδιος μετά.

Φρούδες ελπίδες.

Σήμερα πέρασα παρέα με καμιά εικοσαριά και βάλε μπασίστες, ο ένας καλύτερος απο τον άλλον, την αφρόκρεμα των επαγγελματιών της Αθήνας. Είχε κοπητηπίτα στο Tribal studio η Bass Mafia και έγινε μεσημεριανή συνεύρεση, ένεκα του ότι οι περισσότεροι είχαν πάει στις 7 για ύπνο.

Ο οικοδεσπότης Γιάννης @johndeerebass Γρηγορίου (ψυχή της μαφίας) έφερε μερικά μπάσα... απο τα τριακόσια-τόσα που έχει και όλοι παίζανε στο φουαγιέ, συνοδεία πίτας και τσίπουρου, ενω σε ένα στούντιο βαράγανε 3-4 μπάσα με μια ντραμς και αργότερα με τις δύο ντροπαλές Stratocaster του @Nestoras και της αφεντομουτσουνάρας μου, φανκομπιτς αφού το όργανο επι τιμή προσφέρεται στο είδος. Το slap πήγε σύννεφο. Όαση μεν, στα 120db δε!

Πολύ καλοί μουσικοί και χαμογελαστά πρόσωπα, ωραία ατμόσφαιρα. Και του χρόνου!

4 ώρες πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

Κρύα, ξεκρύα, αυτό είναι το αγαπημένο μου P ever και ας μην είμαι και φανατικός με τα P- και γενικά το θεωρώ από τα ομορφότερα μπάσα ever

 

 

Είναι πολύ όμορφο σαν σύνολο το μπάσο σου.

Τα μεταλλικά pickguard είναι κρύα στην αφή και αίσθηση. Έχω φτιάξει επιχρωμιωμένα και μπρούτζινα στο παρελθόν και δεν... Ιδανικά προτιμώ τα μονόφυλλα πλαστικά ή και καθόλου.

4 ώρες πριν, ez είπε

Μεγειές και καλόπαιχτη.

Το "στάνταρ" πάντως δεν είναι το 43mm, τουλάχιστον για τις βιντατζ φένδερ είναι 42.

Τα 3.6 κιλά είναι πολλά και για μένα, εδώ και καιρό ταβάνι μου είναι τα 3μισυ.

Τέλος της γκρίνιας μου με το οτι δεν μπορώ να "δεχτώ" τα 22 τάστα σε στρατ/τέλε, κάτι πάντα μου φαίνεται εκτός αρμονίας.

To στάνταρ στις standard είναι 9,5 radius, 43mm, 22 τάστα τα οποία θεωρώ απαραίτητα διότι στα νιάτα μου η σηκωμένη Ρε σε Μι ήταν η αγαπημένη νότα. And only a Gibson was good enough.

Συμφωνώ απόλυτα με τα 3.5 κιλά max. Είναι απίστευτο πόσο διαφορετική είναι η αίσθηση ακόμα και στα 100 γρ. διαφορά. Γι αυτό εκτιμώ τις thinline. Αυτή την πήρα γιατί κάθεται βολικά στην αγκαλιά μου ενώ το μπράτσο, αν και με ξένιζε (δεν είναι taper - κωνοειδές, ούτε ιδιαίτερα λεπτό) είχε τον ήχο σε όλα τα τάστα. Κανένα νεκρό σημείο. Πολύ καλοφτιαγμένη.

41 λεπτά πριν, cigaret13 είπε

Καλορίζικη Γιάννη... και επιτέλους κάτι άλλο εκτός από Tele εδώ και πολύυυυ καιρό στο Νοιζ!

 Τα καπάκια από μαγνήτες, knobs και διακόπτη θα τα αφήσεις ή θα αλλάξεις μόνο το pickguard...; 

Το 'πιασες ρε φίλε. Στο μυαλό μου είσαι!

Αρχικά σκεφτηκα να βαλω λευκό parchment αλλά δεν βρήκα χτες στην αγορά και πήρα σκέτο άσπρο που δεν μου αρέσει τελικά. Το κρεμ που έχει πάντως είναι το εργοστασιακό (συνδυάζεται ωραία με το μπράτσο) και σκέφτομαι να βάλω κρεμ knobs και ίσως καπάκια μαγνητών. Δεν ξέρω ακόμα... έχεις κάποια πρόταση;

Επίσης να προσθέσω πως είναι 3.6 κιλά, όσο η Les Paul μου, που είναι ελαφρωμένη αλλά θα την προτιμούσα κάτω απο 3.5 κιλά.

Είπα να πάρω κι εγώ ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου αυτές τις μέρες και χτύπησα την συγκεκριμένη κυρία απο τις αγγελίες. Μια American Stratocaster '05. Πρόκειται για τη φάση 2000-2008 που η Standard ονομάστηκε American και μετά πάλι άλλαξε κλπ κλπ. Marketing stuff.

Έχει ωραίο και ισορροπημένο ήχο σε όλους τους μαγνήτες, ενώ το μπράτσο μου φαίνεται κάπως φαρδύ αλλά δεν είναι μιας και είναι 43 χιλ. (στανταρ δηλαδή) και παίζω άνετα. Αλλά σαν να με ξένισε κάπως στην αρχή και θέλει να το συνηθίσω.

Για να σας δώσω ένα ηχητικό δείγμα έγραψα όσο πιο απλά μπορούσα απο το κινητό (όρθιο), νομίζοντας πως θα το ανέβαζα στα Shorts του Youtube μιας και είναι ένα λεπτό. Ελα όμως που το πήγε στα κανονικά... κι εγω το γύρισα σαν ινφλουένσερ (απο το influenza που σημαίνει γρίπη μάλλον  ).

Τεσ' πα ιδού η νέα μου κυρία κι ας είναι μισή.

Τα λεγόμενα shims δίνουν κλίση στο μπράτσο τη κιθάρας και υπάρχουν πρόχειρες λύσεις με χαρτί, που  φτιάχνεις μόνος σου το πάχος διπλώνοντας το ή έτοιμα tapered (σφηνοειδή) φιλέτα σε διάφορα πάχη.

Οι σχετικά νεότερες Fender έχουν μια αλενόβιδα στο δέσιμο του μπράτσου αποκαλούμενη micro-tilt, που κάνει αυτή τη ρύθμιση.

Αλλο τι συνηθίσαμε να βλέπουμε και άλλο το πρακτικό.

Για να κουρδίσεις κρατώντας τη χορδή πατημένη με το αριστερό, η φυσική και πιο κοντινή κίνηση με το δεξί είναι όταν τα κλειδιά είναι στο σώμα και όχι στο headstock. Ετσι δεν είναι;

Απλά οι κλασικές κιθάρες με ηχείο δεν είχαν τη δυνατότητα και προέκυψε το headstock.

Η προσωπική μου Mayones. Αν δεν ήταν και τόσο μυτερή...

Δηλαδη;

Παντελώς άσχετο άρθρο. Συμφωνώ με τον Telefunk.

Τα μισά τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν παιχτεί με όποια άλλη κιθάρα. Danny Gaton και Roy Buchanan για τα γούστα μου αρκουσαν.

Ακολουθεί δελτίο τύπου που λάβαμε απο τον ΙΑΝΟ.

Παράθεση

 

Με θλίψη και συγκίνηση αποχαιρετούμε τον κορυφαίο κιθαριστή και δάσκαλο Νότη Μαυρουδή που απροσδόκητα έφυγε από την ζωή την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 77 ετών.

 

Η διαδρομή του στο τραγούδι ξεκίνησε την δεκαετία του 1960 και επί έξι (6) δεκαετίες ήταν δημιουργικός και παραγωγικός. Στη μεγάλη του διαδρομή συνεργάστηκε με μεγάλους ποιητές και τραγουδιστές. Δάσκαλος και καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο με μαθητές σπουδαίους μουσικούς όπως οι Σωκράτης Μάλαμας, Παναγιώτης Μάργαρης, Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Γιώργος Μελάς κ.α.

 

Ο ίδιος υπήρξε μαθητής του σπουδαίου καθηγητή Δημήτρη Φάμπα, από το 1958. Πήρε το δίπλωμα του με άριστα, έντεκα χρόνια αργότερα. Το 1970 εγκαθίσταται στην Ιταλία και αναλαμβάνει την έδρα κλασικής κιθάρας για πέντε (5) χρόνια στη Scuola Ciciva di Milano.

Επιστρέφει στην Αθήνα το 1975 και άρχισε να διδάσκει κλασική κιθάρα στο εθνικό ωδείο. Στη δισκογραφία εμφανίζεται το 1964 με το τραγούδι «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη και ερμηνευτή τον Γιώργο Ζωγράφο.

 

Υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία του νέου κύματος στην Ελλάδα.

Ανάμεσα στις κυκλοφορίες των δίσκων του και στη συγγραφική του παραγωγή δεσπόζει η κυκλοφορία από τις εκδόσεις IANOS, το 2019, του έργου του ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ , ένα βιβλίο-cd με μελοποιημένους ποιητές από τον 19ο και 20ο αιώνα.

 

Παρακαταθήκη στον Πολιτισμό της χώρας μας αποτελεί επίσης και ο ογκώδης τόμος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ που περιλαμβάνει Ονόματα, χρονολογίες, δράσεις, καταγωγή Συνθετών - Ερμηνευτών - Κατασκευαστών της παγκόσμιας κοινότητας, περιέχονται στο επίτομο Παγκόσμιο Μουσικό Χρονολόγιο, που φιλοξενεί 75.000 λήμματα, με στόχο να χρησιμεύσει σε μια πρώτη πληροφόρηση τού αναγνώστη γύρω από προσωπικότητες της Μουσικής που απασχόλησαν την ανθρωπότητα, από τα πρώτα δείγματα - ντοκουμέντα.

Ο Νότης Μαυρουδής μας τίμησε με αξέχαστες μουσικές βραδιές στο café του ΙΑΝΟΥ με αντιπροσωπευτική στιγμή την ερμηνεία της Μόρφως Τσαϊρέλη στο «Πρωϊνό τσιγάρο» του Άλκη Αλκαίου σε δική του σύνθεση.

 

Ξεχωρίζει επίσης η συμμετοχή του στη σειρά «Συναντήσεις με συγγραφείς στο café του ΙΑΝΟΥ» όπου μίλησε εφ’ όλης της ύλης για τη ζωή και το έργο του. 

 

Αντίο Νότη.

Των trappers μάλλον. Αφού αυτό συζητούν... υποτίθεται.

Μεταχειρισμένα στις αγγελίες. 

Είναι όμως λεπτές και εξ ορισμού ελαφρύτερες.

Έχεις αναφέρει την λογική για να χρησιμοποιήσει κανείς ώστε να εξηγήσει ένα δόγμα.

 Τι ισχύει από τα δύο; Το δόγμα και η πίστη ή ο ορθολογισμός που βασίζεται στα επιστημονικά δεδομένα;

9 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Αφεντικό την τελεκάστερ σε λάθος κιλά την έχει το διάγραμμα.

Άγκυρα είναι.

'νταξ' μου 'φυγε στο διάγραμμα λίγο. Έχω πιάσει και άγκυρες.

Πραγματικά όμως μου δίνουν την αίσθηση πως είναι βαρύτερες συνήθως. Δεν ξερω που οφείλεται. Δεν τις ζύγισα.

Ο bass amplifier δεν είναι Bassman εδώ και δεκαετίες που οι μπασίστες το γύρισαν στα solid state.

Οπότε ο ιδιοκτήτης και ΟΡ που ξέρει τι έχει αλλά δεν έχει πει, μπορεί να κρίνει.

Οι λάμπες θελουν προσοχή αλλά μαλλον δεν έχει ο μέσος ενισχυτής μπάσου. Οπότε κάντον ότι θες.

Πλάι, όρθιο και ανάποδα.