Λοιπόν, εδώ να παραθέσω ένα πραγματικό περιστατικό που μου το μετέφερε κάποιος υπάλληλος σε πασίγνωστο μουσικό μαγαζί του κέντρου, και αφορά στο τρομερό "μουσικό αυτί" που έχουν αυτοί οι "μπασοκιθαρίστες":
Ένας γνωστός μπασοκιθαρίστας πάει σε γνωστό μουσικό μαγαζί, με την κιθάρα του (μια lp) ανα χείρας.
Λέει στον ιδιοκτήτη: "Ξέρεις, θέλω να αλλάξω το όργανο, γιατί νιώθω ότι έχω εξαντλήσει τις δυνατότητές του."
Ο ιδιοκτήτης του απαντά: "οκ, πάρε να δοκιμάσεις αυτό κτλ."
Μετά από δοκιμές, ο μπασοκιθαρίστας καταλήγει και αγοράζει μια άλλη κιθάρα. Παράλληλα, αφήνει την παλιά του lp στο κιθαρομάγαζο, για να του την μεταπωλήσουν .
Περνάνε τέσσερα χρόνια περίπου, και ο ιδιοκτήτης του κιθαρομάγαζου, επειδή δεν κατάφερε να πουλήσει την παλιά lp του μπασοκιθαρίστα, της έχει αλλάξει το χρώμα, το finish, τα hardware και γενικά της έχει κάνει ένα γερό ρεκτιφιέ, μπας και την δει κάποιος να την αγοράσει.
Κατά τύχη, περνά από το ίδιο κιθαρομάγαζο ο γνωστός μας μπασοκιθαρίστας. Βλέπει την -πλήρως αλλαγμένη πλέον- lp στην βιτρίνα, και λέει του ιδιοκτήτη να την δοκιμάσει.
Παίζει δυο τρια λεπτά, και λέει στον ιδιοκτήτη: "Ξέρεις ρε Τάδε μου, αυτή η κιθάρα παίζει ακριβώς σαν αυτή την παλιά που σου είχα φέρει να μεταπουλήσεις"...
Κόκκαλο ο ιδιοκτήτης... ;)
Οπότε, τι να λέμε για τους δημοτικούς μουσικούς τώρα....Πολλά καντάρια "αυτιά"...