gutter

Από ότι έχω καταλάβει πάει πολύ μακριά η βαλίτσα με τα custom voicings απο οργανοποιους σε συνεννοηση με τον πελατη σε σχεση με τις μεγαλες εταιρειες, αλλα θα συμφωνησω οτι στην τελικη ειναι ενα εργαλειο που εξαρταται για τί δουλειά το θελω/χρειαζομαι και αν το αντεχει η τσεπη μου φυσικα. Αλλο ενα προσφατο βιντεο με την 500στη κιθάρα του Somogyi απο τον Watts που, τι να πω, ακούγεται σαν grand piano που παιζουν οι μεγαλύτεροι σολίστ στον πλανητη, ειναι θεϊκό. Τά'χει όλα. [/rant]Στα λεφτα που κοστιζει αυτη η κιθαρα εχει και η martin μοντελα, μονο που η martin βαζει χυλιοδοντες, οστρακα και χρυσαφι απο τη Νουβία για να δικαιολογησει το κοστος ενω ο Somogyi βαζει απλά απαράμιλλη κατασκευη και ανεπανάληπτο/θεϊκό ηχο κατα την ταπεινή μου ακοή. [/rant over] hint: Το πουκαμισο εδω ταιριαζει πολύ με τα πισω/πλαϊνά της κιθάρας, αλλα κουναει την κιθαρα και κανει πολυ θορυβο η ζακέτα που τριβεται, το καλύτερο ειναι οι ανετες και απαλές μακρυμανικες πυτζάμες και ενα ωραιο ζευγαρι τουρκικες καλτσες.

αχ....

Jason Kostal - " i have a 7 years wait list for one of my guitars"...... (base price στο site 16.500$) ... γεννιουνται αποριες μεσα μου αλλα δεν εχει νοημα, παλι καλα που ειμαι ταγμενος στην τεχνικη. Ποσο θαθελα να δοκιμασω μια τετοια κιθαρα, θαθελα να δω πως θα με κοιταζε μολις βγαλω τη σκληρη primetone απτο τσεπακι..

Βρηκα αυτο, δυο λόγια περί μαθητείας στον Somogyi

Ειναι ολοκληρη συζητηση που θελει συναντηση, καφε και κιθαρα στα χερια για να το εξηγησω. Γενικως οτι εχει να κανει με παρατεταμενο/μονιμο rest στο οργανο δεν ειναι καλο, μειωνει την ακριβεια, την ταχυτητα και τις δυναμικες στο παιξιμο, ειναι πολυ πιο περιοριστικο, χώρια που η πενιά ερχεται και πεφτει συνεχεια στο πισω μερος της τρυπας (4ος αρμονικος) στο καπακι και εκει ο ηχος ειναι μονιμα ρινικος και οξυς σε αντιθεση με πενιά πανω στη τρυπα (στον 3ο) που ειναι οσο πιο στρογγυλος και γεματος και δινει οτι εχει να δωσει το οργανο απο ογκο και βαθος, αυτο ειναι κατεξοχην λαθος για πολλους παιχτες μονο και μονο επειδη αντιγραφουν ο ενας τον αλλο και ετσι εχει θεσπιστει σα στανταρ ξεκινημα/προσεγγιση το λαθος. Δε θελω να μεινω στο τι κανει η tuttle αλλα στο οτι ειναι ειδωλο του τυπου "ωωω κοιτα τι κανει" ενω δεν ειναι ετσι για καποιον που ασχολειται σοβαρα. Η συγκεκριμενη κοπελα παιζει απο μωρο παιδι μαζι με αδερφια της, ο πατερας της θεωρειται απο τους πιο γνωστους δασκαλους στη california και γενικως στις ηπα στη bluegrass, εχει τελειωσει το berkley, γενικως "υπερσουπερουαου" αλλα οχι και τοσο τελικα (γνωμη μου) για καποιον/α με τετοιο background . Και ο Lagrene εχει σπαστο καρπο και ο ημιθεος Debarre αλλα παιζουν 45+ χρονια κιθαρα πως να μην κλειδωσουν σε κατι που το κανουν απο 6-8 χρονων. Αλλα αυτοι εχουν αριστερα χερια που δε φτανονται που να πουλησεις 1000 ψυχες στον διαβολο, εκει κανω μοκο και κρυβομαι κατω απο την πετρα. Φαινομαι γκρινιαρης γιατι και γω μονο με αυτο ασχολουμαι και με ενδιαφερει εξαιρετικα ο ηχος και η συνθεση και αν υπηρχε δυνατοτητα συζητησης με τα οργανα επι χειρος θα ηταν το ιδανικο.

Την παρακολουθω λιγα χρόνια, ανακηρύχθηκε guitarist of the year και νομιζω ειναι η πρωτη γυναικα που κερδιζει και φαινεται πολυ ευχαριστη προσωπικοτητα. Για την τεχνικη στην πένα ειναι πολυ ντεμεκ, ωραιο ηχο εχει αλλα το χερι που κανει palm rest στο saddle καθως και ο πολυ σπαστος καρπος στα ρυθμικα ειναι απαγορευτικα για τα δικα μου γουστα και προσεγγιση. Μπορει ναι γινει πολυ καλυτερη αλλα αν μαθεις αντε να ξεμαθεις. Για πιο "καλιμπραρισμενη" τεχνικη θα προτεινα κιθαριστες οπως ο David Grier (θεωρειται θρυλος) ή τον Carl Miner που ειναι και απο τους πιο hot sessionaδες στο Nashville. Αλλα και η Molly ειναι φοβερη απλα εχουν ξεμεινει απο ηρωες εκει imho και βλεποντας ενα γλυκο κοριτσακι να παιζει οπως παιζει παθαινουμε "πλακα" και ουαου και δε ξερω τι αλλα αν εισαι πορωμενος τεχνικος, ακους προπαντως, βλεπεις και αναλυεις τις τεχνικες και τα στυλ σε πιο βαθος κατ'εμε. Τουτεστιν δε θα συμβουλευα κανενα να αντιγραψει την τεχνικη της γιατι ειναι λαθος. Για το clawhammer στυλ ειναι καθαρα δικο της οποτε δεν εχω αποψη. Αλλα η πενα δουλευει διαφορετικα.

Το πιάνο.

Στη σημερινη μαζα και σκ@τ@ με μπολικα likes να σερβιρεις θα τα φανε μονο και μονο για να μη μεινουν στην απεξω.

Το μόνο που ξέρω να προτείνω ειναι η Αρμονικη Πραγματεια του Theodore Dubois (Ντυμπουά).

Ότι γυαλίζει είναι χρυσός.

αν φτιάχνεις Καφέ, είσαι Καφετζής

Η κόλαση και ο παράδεισος μαζί... ζαλίζομαι