spy

Σε μια εποχή που δεχόμαστε καταιγισμό μηνυμάτων επί παντός επιστητού, ο - κατά τα άλλα πολυγραφότατος - Audiokostas ξαφνιάζει τους πάντες με ένα κενό post, ένα μη-post θα έλεγα, το οποίο αποδομεί προσεκτικά την έννοια του μηνύματος σε forum. Το εύλογο ερώτημα είναι κατά πόσο είναι κενό ένα κενό post. Μήπως το κενό post περιέχει τα συναισθήματα του αναγνώστη που το διαβάζει; Μήπως είναι ένα virtual "άδειο δωμάτιο"; Μήπως συμβολίζει το πρώιμο στάδιο της μετεξέλιξης του Audiokostas στον μη-Audiokosta; Η ιστορία θα κρίνει.

Χαίρομαι που κάποιος εδώ μέσα είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί αυτό: Αυτό που είναι πραγματικά θλιβερό είναι ότι στις περισσότερες συζητήσεις για αμφιλεγόμενα καλλιτεχνικά έργα κυριαρχούν οι δύο παραπάνω απόψεις: από τη μία έχουμε άτομα που ενώ δεν είναι σε θέση να τα κρίνουν και να τα βάλουν σε σωστό perspective τα απορρίπτουν συλλήβδην (προβαίνοντας ενίοτε σε ατυχέστατες συγκρίσεις), και από την άλλη έχουμε κάποιους κατά φαντασίαν ελιτιστές οι οποίοι παριστάνουν ότι καταλαβαίνουν κάθε τι εξεζητημένο (δηλαδή αυτούς που ενθουσιάζονται με τους κάθε λογής "εικονοκλάστες" χωρίς καν να γνωρίζουν τι αναπαριστούν οι "εικόνες"). Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να διεξαχθεί συζήτηση με νόημα μεταξύ τέτοιων ατόμων.

Όταν η Gibson κατασκεύασε τους πρώτους humbuckers, έκανε αίτηση ευρεσιτεχνίας. Οι μαγνήτες που κατασκευάστηκαν από το 1957 μέχρι το 1962 είχαν από πίσω ένα αυτοκόλλητο που έγραφε "Patent Applied For". Εν συντομία, PAF. Όλη η ιστορία εδώ: http://home.provide.net/~cfh/paf.html Σήμερα, PAF λέμε οποιονδήποτε humbucker με παρόμοια χαρακτηριστικά.

Εδώ ακριβώς κρύβεται και μια παγίδα: το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των επικρίσεων στο συγκεκριμένο "έργο" στηρίζονται σε αφελή επιχειρήματα και σε ατυχείς αναφορές (τύπου Μαέβιους Παχατουρίδη) δεν συνεπάγεται αυτόματα ούτε ότι η σύνθεση χρήζει σοβαρής ανάλυσης ούτε ότι απαιτείται τεράστιο background για να τολμήσει κανείς να μιλήσει για αυτήν. Προσωπικά καταλαβαίνω απόλυτα τα "statements" που περιέχονται στο 4'33'', απλά δεν μου φαίνονται τόσο συγκλονιστικά. Και εξακολουθώ να θεωρώ μη μηδενική την πιθανότητα ότι ο συνθέτης, όντας σχεδόν σίγουρος ότι ακόμα και οι κλανιές του θα τύχουν ενδελεχούς ανάλυσης από κοινό και κριτικούς, αποφάσισε να αμολήσει μια δημοσίως (στην προκειμένη περίπτωση κούφια).

Σκεφτείτε όμως κι αυτό: Ίσως τελικά το 4'33'' να είναι κατά βάθος jazz κομμάτι. Ίσως το νόημα της κενής παρτιτούρας να είναι η απελευθέρωση του jazz μουσικού από το tempo και από τα changes, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στον ελεύθερο ομαδικό αυτοσχεδιασμό.

Αυτές ακριβώς τις σκέψεις μου προκάλεσε το κομμάτι σου. Αυτό από μόνο του του δίνει αξία και λόγο ύπαρξης. Βέβαια, θα είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως θεατρικό δρώμενο σε κάποιο live bar.

Πρόσεξε όμως: το κομμάτι δεν παίζεται εύκολα σε ηλεκτρική κιθάρα, εκτός κι αν φοράει EMG.

Με όλο το σεβασμό στον John Cage, πάντα είχα την υποψία ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης "συνέθεσε" το συγκεκριμένο "έργο" περισσότερο επειδή είχε αρκετά credentials ώστε να είναι σε θέση να το παρουσιάσει χωρίς να τον πάρουν με τις ντομάτες, και λιγότερο επειδή η "απουσία της απόλυτης σιωπής" του διέγειρε τη συνείδηση.

Food for thought:

Καλή χρονιά!!! Με λιγότερο ΔΝΤ και περισσότερο mahogany.

Σημασία έχει να αγαπάς.

Ενδομοίχως, εκ του "ένδον" και του "μοιχός".

Η F# είναι νότα της συγχορδίας D7. Η C# είναι απλά περαστικός φθόγγος - δεν χρειάζεται να την "αντιστοιχίσεις" με κάποια συγχορδία.

Πάρτε 5 και από μένα... 1. Miles Davis - Miles Smiles (Tony Williams) 2. Max Roach - Freedom Now Suite 3. John Coltrane - A Love Supreme (Elvin Jones) 4. Chick Corea - Now He Sings, Now He Sobs (Roy Haynes) 5. Booker T and the MGs - Melting Pot (Al Jackson) Booker T. & The M.G.'s - Melting Pot - 1971

RIP Frank Zappa - Willie The Pimp

Πάντως τώρα έχουν μόνο μία Χριστινάκη και έναν Γλάρο στην Ελληνική ιστοσελίδα. Νομίζω έχουν γίνει κάποιες ακυρώσεις διορισμών και το τμήμα πάει για λουκέτο. Αμήν.

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με γονίδια. Υπάρχει ένα σάπιο σύστημα που διαιωνίζεται εδώ και δεκαετίες και καταπίνει σχεδόν όλους όσους εντάσσονται σε αυτό, ανεξάρτητα με τις αρχικές τους προθέσεις και τις αντιστάσεις τους. Κλασσικό παράδειγμα είναι οι Έλληνες καθηγητές που επαναπατρίζονται από το εξωτερικό. Η συνήθης πορεία είναι η εξής. -Ο καθηγητής Χ εργάζεται σε πανεπιστήμιο / ερευνητικό ίδρυμα του εξωτερικού. Ο μισθός του είναι αρκετά μεγάλος και το μόνο που απαιτείται από αυτόν είναι η ενασχόληση με την έρευνα και με τη διδασκαλία, στα οποία είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος. -Ο καθηγητής Χ αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Παρότι το επιστημονικό του έργο είναι παραπάνω από επαρκές για τη διεκδίκηση θέσης σε ελληνικό πανεπιστήμιο, είναι υποψιασμένος ότι χρειάζονται και "άλλα" πράγματα. Οπότε αναθερμαίνει τις σχέσεις του με αυτούς που αργότερα θα τον κρίνουν, αρχίζει και κάνει επαφές με πολιτικούς που επηρεάζουν καταστάσεις κλπ. -Ο καθηγητής Χ τελικά εκλέγεται σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Αρχικά δηλώνει αηδιασμένος με το εδώ σύστημα και θέλει να κάνει αυτό που έκανε στο εξωτερικό. Όμως, αρχίζει να μαθαίνει και κάποια καινούρια πράγματα: ότι θα πρέπει να είναι αιώνια υπόχρεος στο μυστακοφόρο μεγαλοκαθηγητή που τον "βοήθησε", ότι για να αντιμετωπίσει τη γραφειοκρατία θα πρέπει να τα έχει καλά με την κυρα-Μαρίκα στη γραμματεία η οποία "λύνει και δένει", ότι θα πρέπει να έχει καλές σχέσεις με τους συνδικαλιστές φοιτητές και ότι για να εξασφαλίσει χρήματα για ερευνητικά προγράμματα και για ταξίδια θα πρέπει να γεμίζει σελίδες επί σελίδων με ψέματα επειδή "έτσι κάνουν όλοι". Επίσης διαπιστώνει ότι υπάρχουν αμόρφωτοι π.χ. υπάλληλοι ΔΕΚΟ ή οδηγοί λεωφορείων που αμείβονται καλύτερα από αυτόν λόγω επιδομάτων. -Μετά από 5-6 χρόνια, ο καθηγητής Χ είναι πλήρως εντεταγμένος στο ελληνικό σύστημα. Παραμένει καλός επιστήμονας, αλλά τώρα ξέρει να ελίσσεται. Μπορεί να κάνει οτιδήποτε για να εξασφαλίσει κάποια επιπλέον χρήματα, έχει κάνει συμμαχίες με κατάπτυστα άτομα για να εξασφαλίσει την εξέλιξή του και μπορεί να εκμεταλλεύεται φοιτητές κατά τον χειρότερο τρόπο. Στο παραπάνω υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι απελπιστικά λίγες...

Φαντάζομαι ότι η επιλογή του Master of Puppets δεν ήταν τυχαία... :D

Χρησιμοποίησε ένα chromatic tuner. Αργά ή γρήγορα θα συνηθίσει και το αυτί σου.

Ναι, πρόκειται για fan του Godfather (και του "of Soul" και του ...άλλου). ;D

Μάλλον ξεχνάς τον οπλισμό - η φα στη σοπράνο δεν είναι φυσική.* Τη συγχορδία μπορείς να τη δεις σαν F#m7b5 (2η αναστροφή) ή Am6 (1η αναστροφή) ή D9 (3η αναστροφή, χωρίς θεμέλιο). *Kι εγώ αρχικά έκανα το ίδιο λάθος, συνηθισμένος από τα minor blues. ;D

Πιστεύω ότι σωστά συνυπολογίζεται ο μέσος όρος φοίτησης στις αξιολογήσεις. Συνήθως οι αιώνιοι φοιτητές (όχι αυτοί που χρωστούν 1-2 μαθήματα, αλλά αυτοί που τα παρατάνε, επιστρέφουν, τα ξαναπαρατάνε κλπ.) είναι ελλιπέστατα καταρτισμένοι λόγω του εντελώς ανορθόδοξου τρόπου με τον οποίο επέλεξαν να διδαχτούν το αντικείμενό τους. Άρα, εφόσον μια αξιολόγηση πανεπιστημίου πρέπει να αντικατοπτρίζει και το μέσο επίπεδο των αποφοίτων του (το οποίο εξαρτάται και από το επίπεδο του μαθήματος, αλλά και από άλλους παράγοντες κοινωνικής φύσης που επηρεάζουν τη λειτουργία του ιδρύματος), πρέπει να λαμβάνει και αυτό υπόψη.

Εννοείς σε αξιόλογες μονάδες στην - γενικά μετρίου επιπέδου - ακαδημαϊκή κοινότητα. Η οποία ακόμα αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από άτομα που δεν εξελέγησαν αλλά διορίστηκαν σύμφωνα με το νόμο-πλαίσιο του 82. Έχοντας γνωρίσει κάποιους τέτοιους, σε διαβεβαιώ ότι η μόνη δουλειά που θα μπορούσαν να κάνουν σε κάποιο αξιοπρεπές πανεπιστήμιο θα ήταν αυτή του janitor ή της καθαρίστριας.

Δεν έχεις και πολλές επιλογές, ένα δίσκο έχει βγάλει όλο και όλο. ;)

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές έννοιες σχετικές με το θέμα, όπως παπαγαλία, αντιγραφή/plagiarism, αντιγραφή από πηγές, οργάνωση, ανάλυση, σύνθεση. Εκτός από τις δύο πρώτες, όλες οι άλλες είναι χρήσιμες σε διάφορα στάδια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Εγώ πάλι είμαι της άποψης ότι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν πρέπει να λειτουργούν με τρόπο τέτοιο ώστε να καθιστούν την παιδεία προσωπική υπόθεση, αλλά θα πρέπει να σε αναγκάζουν να περάσεις από κάποιες σοβαρές δοκιμασίες έτσι ώστε να έχεις υποχρεωτικά ένα μίνιμουμ επίπεδο γνώσεων όταν αποφοιτήσεις από αυτά. Θα έγραφα την άποψή μου για το αν αυτό συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά από τη στιγμή που το ίδιο το κράτος παραδέχεται την αποτυχία του συστήματος (βλ. διαγωνισμοί ΑΣΕΠ για εκπαιδευτικούς), I rest my case. :) Επίσης, εκτός από το έξυπνο σπασικλάκι που διαβάζει όλη μέρα (και μάλλον θα διαπρέψει άσχετα από το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης) και τον εντελώς αδιάφορο μαθητή/φοιτητή που έχει το μυαλό του μόνο π.χ. στο ποδόσφαιρο και στο πουλί του (και μάλλον είναι χαμένη υπόθεση), υπάρχουν κάποιες ενδιάμεσες διαβαθμίσεις που αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτοί λοιπόν θα επηρεαστούν τα μάλα από το επίπεδο και από την οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Και ένα σύστημα οργανωμένο στα πρότυπα της Γερμανίας ή της Φινλανδίας μάλλον θα τους βοηθήσει ενώ ένα σύστημα σαν το δικό μας ενδεχομένως να τους αποπροσανατολίσει.