spy

Ναι, κι εγώ αυτό πίστευα κάποτε... :)

Δεν έχω γνώμη για την εγκυρότητα του άρθρου, αλλά γνωρίζω τι έχω βιώσει εγώ στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα είναι μια από τις λίγες χώρες όπου η παπαγαλία επιβραβεύεται σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης. 1. Στο Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο είναι επιβεβλημένη και αναπόφευκτη. 2. Στο Πανεπιστήμιο είναι ο σίγουρος τρόπος για να τελειώσεις ανώδυνα τη σχολή σου όντας άσχετος (ή/και ηλίθιος). 3. Στο επίπεδο μεταπτυχιακού/διδακτορικού συνιστά μεγάλο ποσοστό αυτού που κατ' ευφημισμό αποκαλείται "έρευνα". Σε πολλές περιπτώσεις, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς "αντιπαραγωγικός" αν δεν λειτουργείς με αυτό τον τρόπο.

Όσον αφορά αυτό: μια ιδέα είναι να φτιάξεις ασκήσεις όπου θα ανακατεύεις τρίηχα τετάρτων με διάφορους άλλους συνδυασμούς από 3 νότες σε μισό μέτρο (π.χ. τέταρτο και δύο όγδοα). Σου στέλνω ένα παράδειγμα σε midi (για να δεις τις ρυθμικές αξίες, άνοιξέ το με BIAB). triplet_exercise.MID

Η συναυλία ήταν εξαιρετική. O Sonny Rollins μπορεί να περπατούσε σκυφτός και με πολύ αργά και προσεκτικά βήματα, αλλά όταν έπαιζε ξεχνούσες την ηλικία του. Όπως αναμενόταν, έπαιξε αρκετά ελεύθερα, με το γνωστό μοτιβικό παίξιμο και τα "ξεσπάσματα" που καθιέρωσαν αυτός και ο Coltrane. Η μπάντα του μου άρεσε πολύ, ιδίως ο περκασιονίστας και - φυσικά - ο Malone (ο οποίος κατ' εμέ έκλεψε την παράσταση σε κάποια κομμάτια, αν και δεν χειροκροτήθηκε όσο θα έπρεπε). Το πρόγραμμα κράτησε κάτι λιγότερο από 2 1/2 ώρες και περιελάμβανε μία γερή δόση από κομμάτια calypso τύπου St. Thomas, 2-3 blues και κάποιες μπαλάντες (αναγνώρισα τα My One and Only Love και In a Sentimental Mood). Η μόνη ένστασή μου είχε να κάνει με τον ήχο του (ηλεκτρικού) μπάσου, ο οποίος μάλλον διορθώθηκε (ή έπαψε να με ενοχλεί) κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αυτά... Κι εγώ αυτό νόμιζα. Καλά, έπαθα πλάκα μόλις κατάλαβα ότι είναι ο Malone... :)

Τον είδα απόψε στη συναυλία του Sonny Rollins και θυμήθηκα για μία ακόμα φορά τι παικταράς είναι. Εκπληκτική αίσθηση της μελωδίας, απίστευτος ήχος (έπαιξε με Sadowsky αν δεν κάνω λάθος) και cool σκηνική παρουσία. There Will Never Be Another You Guitar Conference @ Jazz in Marciac : Dimanche 9 aout 2009

Εξαιρετικό clip. Μεγειές και από μένα!! :) 8)

Εντάξει, αφού βρήκα εκεί το "Litania" του Tomasz Stanko και άπειρα clips των Art Ensemble of Chicago, υποκλίνομαι. Μάλλον θα αρχίσω κι εγώ το κατέβασμα... Τι πράγματα έχει εκεί μέσα... :o :o :o

Έλα ντε...

Συγχαρητήρια! 8) Επαυξάνω. Τον τελευταίο καιρό έχουμε πολύ καλή μουσική και καθόλου παρατράγουδα. Όπως πρέπει. :)

Θέλει πολλή συζήτηση; ???

Μπορείς να το δεις και αλλιώς: κάθε κλίμακα ματζόρε (άρα και κάθε τρόπος της) περιέχει τρεις πεντατονικές. Π.χ. η Α φυσική μινόρε περιέχει τις A, D και E μινόρε πεντατονικές. Οπότε αν παίξεις οποιαδήποτε από αυτές είσαι "μέσα", αρκεί να γνωρίζεις ποιες είναι οι ισχυρές νότες. +1

Να αναφέρω εδώ και ένα εξαιρετικό βιβλίο jazz-blues comping για κιθάρα: http://www.amazon.com/All-Blues-Jazz-Guitar-Comping/dp/0786631287 Επίσης, ενδιαφέροντα blues progressions μπορεί να βρει κανείς εδώ: http://www.tedgreene.com/teaching/default.asp

Οι Benson είναι πανάκριβες και δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να τις δοκιμάσεις στην παρούσα φάση. Καλύτερα να δεις πρώτα τις κλασικές επιλογές από Pyramid και Thomastik-Infeld: http://www.thomann.de/gr/pyramid_gold_medium_heavy_flatwound.htm http://www.thomann.de/gr/thomastik_js112_jazz_strings.htm

Είναι καλές και για δημοτικά (με κατάλληλο ηχολήπτη πάντα).

Εννοείς υπερβολικά λεπτό μανίκι, που μετά από αυτό πιάνεις μια Ibanez και νομίζεις ότι παίζεις με κλασσική. ;D Επίσης παρατηρώ ότι οι Hagstrom όλο και ακριβαίνουν τελευταία (η HJ600 έχει 655€ στον Thomann, όχι ακριβώς αυτό που θα έλεγα value for money)...

Ίσως επειδή είναι φτασμένο γκρουπ. Αλλά γιατί αυτό είναι αρνητικό;

Το κομμάτι θα μπορούσε να βρίσκεται στο Gaucho των Steely Dan. Άψογο στήσιμο και καταπληκτικό παίξιμο. :)

My 2 cents.

Βασικά ο ήχος είναι συνήθως απαίσιος (imho) - αν και σ' αυτόν τον τομέα το clip του Jordan ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Πιστεύεις ότι πέτυχε η προσπάθεια;

Μία συνήθης παρεξήγηση είναι ότι οι μουσικοί τείνουν να επικεντρώνται σε τεχνικά ζητήματα κατά την ακρόαση μίας μουσικής σύνθεσης (π.χ. "άκου το οστινάτο στα μέτρα 26-29" ή "άκου τις πολυρυθμίες του ντράμερ") και να χάνουν την ουσία της υπόθεσης. Οι συζητήσεις μου με μουσικούς και η όποια προσωπική μου εμπειρία λένε μάλλον το αντίθετο: ένας μουσικός μπορεί να απολαύσει ένα κομμάτι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και για τους ίδιους ακριβώς λόγους όπως και ο απλός ακροατής. Απλά, αν έχει τη διάθεση, έχει τα εφόδια για να μπορεί να προχωρήσει και λίγο παραπέρα.

Ναι, αλλά τουλάχιστον ξέρουν να παίζουν πιάνο. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο έχων μόνο αισθητικό κριτήριο μπορεί να απορρίψει συλλήβδην ένα μουσικό έργο λόγω π.χ. κάποιων επιλογών στην ενορχήστρωση.

Μπράβο LK. Εξαιρετικό θέμα. :) Εγώ είμαι σαφέστατα υπερ της πρώτης σχολής. Όποιος έχει μελετήσει ΣΟΒΑΡΑ ένα μουσικό όργανο έστω και για μικρό χρονικό διάστημα (υποθέτοντας βέβαια ότι έχει το στοιχειώδες ταλέντο) έχει εκπαιδεύσει το αυτί του ώστε να ακούει πολύ περισσότερα πράγματα από τον απλό ακροατή (όσο καταρτισμένος και να είναι αυτός σε μουσικολογικά θέματα) τόσο σε επίπεδο παιξίματος, όσο και σε επίπεδο σύνθεσης, ενορχήστρωσης και παραγωγής. Ο μουσικολόγος/μουσικοκριτικός που δεν έχει καμία επαφή με κάποιο μουσικό όργανο αναπόφευκτα βασίζει την κατανόησή του περισσότερο στην εμπειρία και την αισθητική του και σε κάποια πιο σύνθετα (η πιο θολά) κριτήρια, παρά στη μουσική αυτή καθαυτή. Αυτό που γράφω δεν αντιφάσκει με την άποψη του SF: το βασικό σημείο είναι η λέξη "σοβαρά" η οποία σημαίνει ότι η μελέτη ενός οργάνου θα πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από την συνεχή ακρόαση μουσικής (και μάλιστα όχι περιορισμένης σε ένα είδος). Προφανώς και το σκεπτικό μου δεν ισχύει αν τα παραδείγματα είναι από τη μία ένας πιτσιρικάς που ανεβοκατεβαίνει κλίμακες όλη μέρα και δεν ακούει τίποτα και από την άλλη ένας Γιαννουλόπουλος ή ένας Ζήλος.

Εγώ πάλι κατάλαβα ότι τη συγκεκριμένη Gretsch την έχουν δοκιμάσει ελάχιστοι (είναι και σχετικά νέο μοντέλο). Αν σου "καθήσει" καλά από την αρχή, είναι value for money. Αν όμως αλλάξεις μαγνήτες και tuners (οι υποτιθέμενες αδυναμίες της εν λόγω κιθάρας), τότε το budget ξεπερνά τα 1100 ευρώ, οπότε πλησιάζεις την τιμή μιας μεταχειρισμένης κανονικής Gretsch.

+1 Επίσης (for what it's worth) θυμάμαι ότι είχα διαβάσει ένα τεστ της G5122 στο Guitar Player το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό για τους μαγνήτες της. Εδώ να προσθέσω ότι ο ήχος των Gretsch δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο των "παραδοσιακών" hollowbody τύπου Gibson ακόμα και unplugged, κυρίως λόγω του αυξημένου βάρους και του εντελώς διαφορετικού bracing (οι Gretsch έχουν είτε soundpost είτε trestle bracing). Π.χ. σε δύο Falcon που έχω παίξει (μια pre-Fender και μια post-Fender, και οι δύο με soundpost) η ένταση του ακουστικού ήχου είναι πιο κοντά σ' αυτή της 335 παρά σ' αυτό που περιμένει κανείς από μια full hollowbody 17άρα.