spy

Χασαποσέρβικο (στο Black Orpheus όμως πάει καλύτερα το τσιφτετέλι).

Φημολογείται ότι ήδη έχει αρχίσει πρόβες στα "All the things you are", "Stella by starlight" και "Black Orpheus". Όλα σε ρυθμό "unplugged Layla". :D

Ναι, κάπως έτσι το βλέπω το πράγμα. Άλλωστε έχω σχεδόν όλα τα άλμπουμ του θείου από το 1964 ως το 1978, οπότε δεν υπάρχει κάποια αρνητική προκατάληψη. :) Αυτός δεν είναι που τραγουδούσε το hit "Μνια καρδγιά"; ;D

Αν θέλω να ακούσω γλυκανάλατη εκτέλεση με strings, θα προτιμήσω την Jo Stafford (sorry για το γελοίο video): Αν θέλω να ακούσω κιθαριστική εκτέλεση, θα προτιμήσω τον Jim Hall ή τον Joe Pass: Jim Hall & Ron Carter: Autumn leaves Αν θέλω να ακούσω την παραδοσιακή jazz άποψη, θα ακούσω τον Cannonball Adderley ή τον Bill Evans: Bill Evans　　Autumn Leaves Μετά από αυτούς, τι να μου πει η lame εκτέλεση ξενοδοχείου του θείου Eric; Πείτε μου, είμαι ανοιχτός... :)

Πες μας και τι κιθάρα έχεις (Strat ή Tele, Standard ή Αffinity κλπ).

Το ιδανικό soundtrack για ερωτικές συνευρέσεις συνταξιούχων... :D

Άρα ο Jazzjoker έχει ένα δίκηο. Παρότι και τα δύο sites πράγματι ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία, το γεγονός ότι το ένα κατέληξε να είναι "στέκι καλλιτεχνών" ενώ το άλλο κατέληξε να είναι μια μορφή online μπουρδέλου δημιουργεί κάποια διαφοροποίηση. Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω εγώ: με μια περιήγηση στο myspace μπορώ να μάθω γρήγορα για συναυλίες που με ενδιαφέρουν ή να ενημερωθώ για μπάντες/μουσικούς που διέφευγαν της προσοχής μου (και πολλά άλλα), ενώ στις λιγοστές μου περιηγήσεις στο fb το πιθανότερο είναι να βυθιστώ στο λάκκο με τα σκατά.

Μπράβο και για την καταπληκτική εκτέλεση και για την επιλογή των κομματιών που διασκευάζετε. :) Ο πιανίστας τα σπάει.

Σιδηρόπουλο ίσως;

Σχετικά με το (εξαίρετο από κάθε άποψη) Nebraska, έχω παρατηρήσει κάποιες συχνές παρεξηγήσεις: 1. Ότι είναι ο "καλύτερος", ο "πιο προσωπικός" και ο "πλέον ψαγμένος" δίσκος του Bruce Springsteen. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει κατά τη γνώμη μου: σαφώς και θεωρώ ότι οι συνθέσεις π.χ. στα Born to Run, Darkness... και The River είναι πιο ενδιαφέρουσες, πιστεύω ότι το να παίζει κάποιος τα τραγούδια ΤΟΥ με μια μπάντα (της οποίας έχει τον πλήρη έλεγχο) δεν αφαιρεί τίποτα από το προσωπικό του στίγμα - π.χ. ήταν το Highway 61 Revisited λιγότερο "προσωπικό" από το Freewheelin'; - και τέλος διαπιστώνω ότι, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, τα κομμάτια από τα albums με την E Street Band είναι εξίσου ψαγμένα με οποιοδήποτε κομμάτι του Nebraska και απαιτούν την ίδια επαφή με την αμερικανική κουλτούρα για να κατανοηθούν πλήρως. 2. Ότι είναι κάτι σαν φόρος τιμής προς τον Dylan ή ότι θυμίζει διάφορους βάρδους ανά τον κόσμο που συνοδεύουν τη φωνή τους με ακουστική κιθάρα και φυσαρμόνικα. Μάλλον άστοχο και αυτό: το Nebraska ηχογραφήθηκε σε μία περίοδο που ο Springsteen είχε πλήρως αφομοιώσει όλες τις επιρροές του (Guthrie, Cash, Dylan, CCR, Band και όποιον άλλον θέλετε) ώστε αυτό που ακούγεται να είναι απόλυτα προσωπικό και να θυμίζει μόνο... Springsteen με ακουστική κιθάρα.

Άκου τώρα μια ιστορία. Ήταν θαρρώ 1991. Οδηγούσα στην autobahn Κολωνίας-Φρανκφούρτης. Πήγαινα χαλαρά με 260 κρατώντας στο δεξι χέρι ένα ποτήρι με φραπέ. Ξαφνικά βλέπω πίσω μου μια 600 SL να πλησιάζει. Λέω μέσα μου "ο τύπος έχει βγάλει τον κόφτη". Πατάω άλλο λίγο και τον κρατάω σε σταθερή απόσταση, πηγαίναμε και οι 2 με 280. Ξαφνικά αρχίζει να βρέχει. Ο τύπος με την SL κόβει ταχύτητα και εξαφανίζεται από τον καθρέφτη. Εγώ συνεχίζω σταθερά με 280 και σε μια ανοιχτή στροφή προσπερνώ μια Ferrari F40 και μία Maserati. Μετά από λίγη ώρα κάνω μια στάση για να φάω ένα σάντουιτς. Σε λίγο εμφανίζεται και ο τύπος με την SL, ένας αδύνατος νεαρός Γερμανος. Με πλησιάζει και μου λέει "You really know how to drive in the rain". Το παιδί αυτό το αναγνώρισα λίγα χρόνια αργότερα - ήταν o Michael Schumacher. Οδηγούσα ένα Toyota Starlet.

Το στήσιμο είναι μια χαρά, αλλά ρυθμικά το χάνεις σε κάποια σημεία (π.χ. 0:29-0:32). Όταν διορθώσεις αυτό, μπορείς να ανεβάσεις και λίγο την ταχύτητα - τα 130 bpm είναι οριακά χαμηλό tempo γι' αυτό το κομμάτι.

Εγώ πάντως την πιο φρικιαστική κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας την είχα δει όταν διάβασα κάποιες μεταπτυχιακές/διδακτορικές διατριβές φοιτητών οι οποίοι είχαν υποχρεωθεί από τους ΕΛληνες επιβλέποντές τους να μεταφράσουν όλους τους αγγλικούς όρους που χρησιμοποιούσαν στα ελληνικά ακόμη και αν δεν υπήρχε κοινά αποδεκτή μετάφραση. Κάτι που επίσης δεν γίνεται σε πολλές - μη αγγλόφωνες - χώρες του εξωτερικού (όπου πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα διεξάγονται στα αγγλικά και όπου μπορείς να παραδώσεις διατριβή στα αγγλικά). Η ιδέα μιας Telecaster με P-90s πάντα με ερέθιζε. Μάλλον θα είναι το επόμενο έργο μου, αν και προς το παρόν το κονδύλι μου είναι ανεπαρκές.

Εδώ θέτεις ένα σοβαρό ζήτημα: αξίζει να ασχοληθούμε με ένα κείμενο που καυτηριάζει ένα υπαρκτό πρόβλημα όταν γνωρίζουμε ότι ο γράφων είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης; Εγώ ενστικτωδώς αρνούμαι να το κάνω. Οπότε, παρότι μπορώ να επιχειρηματολογήσω κατά των απόψεων του Ξυδάκη (π.χ. ότι η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας από κάποιους δεν οφείλεται στην έκθεση στην αγγλική γλώσσα αλλά στην ημιμάθεια και στη βλακεία τους ή ότι οι - ιδιαίτερα γλωσσομαθείς σε σχέση με μας - κάτοικοι της κεντρικής Ευρώπης σέβονται τη γλώσσα τους), αισθάνομαι ότι έτσι χάνω τον καιρό μου.

Καλά, μην κολλάμε στο κτήριο/κτίριο και στο ορθοπαιδικός/ορθοπεδικός (τα οποία αν μη τι άλλο επιδέχονται συζήτηση). Όσο διαβάζω για την "επίσκεψη του επικεφαλούς" και ακούω για το "νέο CD της Δέσποινας Βανδής", αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μπορεί να έχω κάποιες ενστάσεις για το "Στα άκρα" (κυρίως όσον αφορά κάποιες επιλογές καλεσμένων), αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο λάγνο βλέμμα της Βίκυς και στο χυδαίο χαμόγελο του σαπιοκοιλιά που τη "σατιρίζει" (άλλος μέγας δάσκαλος της δημοσιογραφίας αυτός), η επιλογή θα ήταν εύκολη.

Don't get me started! (συγγνώμη Ν.Γ. Ξυδάκη)

Όταν στον αντίποδα της κακοποίησης της γλώσσας και της ξενομανίας βρίσκεται ο στόμφος και η αυτάρεσκη επίδειξη γλωσσικών γνώσεων, τότε το μήνυμα που περνά στους αναγνώστες δεν είναι σαφές. Με λίγα λόγια, +1 theoctapus. Καλά τα λες, μαν. :D

Θυμάμαι έναν τέτοιο. Τον έλεγαν Segovia. Κάτι άφησε "πίσω"...

Εγώ όμως γράφω γι' αυτούς που γίνονται "ομοϊδεάτες" με το ζόρι. Πιάστηκες από λάθος σημείο: η έμφαση σε αυτό που έγραφα ήταν στο "γιατί" και καθόλου στο "τι". Τα όσα γράφεις παρακάτω είναι απόλυτα λογικά και δεν έρχονται σε αντίθεση με αυτό που λέω εγώ. Who gives a f**k?

Καλώς ή κακώς, η μεγαλύτερη πίεση που δέχεται σήμερα κανείς είναι αυτή της κοινωνικότητας: ο καθένας οφείλει ανεξαρτήτως κόστους να είναι εντεταγμένος σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων και επιβάλλεται να είναι αρκετά ελαστικός ώστε να συμπλεύσει με αυτό το σύνολο παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές τάσεις. Οποιαδήποτε άλλη στάση σε εκθέτει στον κίνδυνο της περιθωριοποίησης που είναι ίσως το χειρότερο πράγμα απ' όσα μπορούν να σου συμβούν. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη ότι το lifestyle κοινό που απαρτίζεται από "αυτούς που πηγαίνουν σε συναυλίες και σινεμά χωρίς να πολυγουστάρουν μουσική και ταινίες..." γίνεται όλο και πολυπληθέστερο και ότι οι πιο επιτυχημένοι καλλιτέχνες είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτή ακριβώς την τάση. Ούτε με ξενίζει το γεγονός ότι στα εν λόγω events πηγαίνουν και άτομα με - υποτίθεται - πιο εκλεπτυσμένο γούστο για λόγους κοινωνικότητας και μόνο. Αλλά όταν τα πράγματα είναι κάπως έτσι (όταν π.χ. ο μέσος άνθρωπος ηλικίας 30-35 δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια αν ρωτηθεί τι μουσική του αρέσει και γιατί), δεν ρίχνω κανένα φταίξιμο στους καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν το ταλέντο τους για να εκμεταλλευτούν και (ίσως) να χειραγωγήσουν το εν λόγω κοινό. Ίσως κάποιος να πει ότι ένα τέτοιο κοινό θα ήταν έτοιμο για το καλύτερο αρκεί να του προσφερόταν. Όμως, με την ίδια λογική μπορώ και εγώ να επιχειρηματολογήσω ότι αυτό το κοινό θα ήταν εξίσου έτοιμο και για το χειρότερο.

Ακριβώς. Τα ίδια έγραφαν και για τον Bill Evans. "Doesn't swing", "can't play the blues" και τα σχετικά...

Εξαιρετικό (όπως σχεδόν όλα τα albums στα οποία συμμετέχει ο Haden). :) Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ. Μάλλον είναι η γνωστή προκατάληψη για οποιονδήποτε σχετίζεται με την ECM.

Μια καλά ΣΕΤΑΡΙΣΜΕΝΗ Heineken στο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ περιβάλλον ΠΑΤΑΕΙ κάτω όλες τις Köstritzer και τις ...Tactical Nuclear Penguin. Αρκεί βεβαια να ...ΞΕΡΕΙΣ να πίνεις.

+1000. Άκου Tactical Nuclear Penguin... ;D ;D ;D Ο καλός πότης "γίνεται" και με Heineken. Όσοι πίνουν αποκλειστικά "ψαγμένες" μπύρες, μάλλον χρειάζονται περισσότερο practice.

Paysan? Moi?