Θα πω κάτι εδώ το οποίο ίσως ακουστεί ηλίθιο και αυτονόητο, μιας και όλοι τρέφουμε μια κάποια αυτοεκτίμηση μουσικά και δε θεωρούμε ότι γράφουμε μπούρδες (αν κ εγώ το νιώθω ενίοτε) και θα πω το εξης:
Ωραία, θέλεις να κυκλοφορήσεις τη δουλειά σου. Κομμάτια καλά δουλεμένα, μίξεις γ***άτες, εκτελέσεις ικανοποιητικές.
Σκέφτηκες ποτέ τι έχει η δουλειά σου να προσφέρει στη δισκογραφία, στην κοινωνία και στους ανθρώπους γύρω σου? Ναι, ακούγομαι υπερβολικός αλλά για σκεφτείτε τι έχει να προσφέρει ένα cd το οποίο περιέχει κομμάτια γραμμένα στα πρότυπα του 70's hard rock ή του λαϊκού τραγουδιού του '60 ή της trance του '97? Τι έχει να προσφέρει σήμερα ένα αλμπουμ που περιέχει 12 τραγούδια που όλα μιλάνε για έρωτες και ερωτικές απογοητεύσεις, χωρισμούς κ υπαρξιακά μετεφηβικά προβλήματα?
Άγιο το 70's hard rock και τα λαϊκά του '60, απαραίτητα κ τα ερωτοτράγουδα. Αλλά πόσοι θα μπουν στον κόπο κ τη δαπάνη να αποκτήσουν κάτι τέτοιο όταν υπάρχουν ήδη άπειρες τέτοιες δουλειές? Πόσοι καλλιτέχνες πραγματικά προσπαθούν να μιλήσουν για την εποχή τους, για αυτά που βλέπουν γύρω τους κ όχι για το γεγονός ότι απόψε δε γ****ησαν κ νιώθουν κάπως μόνοι?
Σκεφτείτε κ φιλοσοφήστε το κ ίσως και να δικαιολογήσουμε όλοι μαζί εκείνο το διευθυντή που πέταξε κάποτε με απίστευτη ευκολία στον κάδο το cd κάποιου επίδοξου dj star.