trolley

Def Lepard ? Μήπως θες να πεις Boston ?

Takis τι σημαίνει αυτή η φράση; Ακούγεται αστείο αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι. Αν είναι πολύ σκληρό, πες μου με πμ. :)

Φίλε μου, από την περιγραφή σου για τη δουλειά αυτού του ανθρώπου, μου κίνησες το ενδιαφέρον. Αλλά... δεν μένω Θεσσαλονίκη και όπως ξέρεις η τηλεόραση του Αντ1 δεν δείχνει τέτοιους μουσικούς. Μήπως πρέπεις να πεις στο συγκεκριμένο άνθρωπο να κάνει ένα site ώστε να έχουν την ευκαιρία να τον ακούσουν περισσότεροι; Αν δεν χρησιμοποιήσουμε και το ίντερνετ για τέτοιες δουλειές, τότε από που να περιμένουμε οτιδήποτε;

Δυστυχώς δεν ξέρω αρκετά από Cubase ώστε να σε βοηθήσω. Κάποιος θα σου απαντήσει σύντομα, είναι βέβαιο.!

Γεια και σε σένα. Και εγώ το 4 έχω και δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πρόβλημα. Η μόνη λογική ερμηνεία είναι ότι τη ζημιά την κάνει κάποιο plugin. Αν το πρόβλημα προκύπτει ακόμη και όταν κάνεις render χωρίς κανένα plugin, τότε μάλλον πας για επανεγκατάσταση. Αν βρεις ποιο plugin κάνει τη ζημιά, κάνε ένα κόπο να μας πεις και εμάς. Καλή τύχη.

Ποια έκδοση του Wavelab είναι; Επίσης, αυτό το φαινόμενο παρατηρείται ανεξάρτητα από το φορμά στο οποίο κάνεις το rendering ή παρατηρείται μόνο όταν κάνεις render σε wav; Επίσης, το πρόβλημα υπάρχει ανεξάρτητα από τη συχνότητα δειγματοληψίας και το bit depth;

Θα το βρείς "στοκαρισμένο" στην αντιπροσωπεια. Λέγεται "Ελίνα" (www.elina.gr). Αν ψάξεις παλαιότερες δημοσιεύσεις θα δεις ότι και άλλοι έχουν πει τη γνώμη τους, ανάμεσα στους οποίους είμαι και εγώ.

Το πρόβλημα που σου έτυχε είναι πολύ ειδικό για να αντιμετωπιστεί εξ' αποστάσεως. Στη θέση σου θα έκανα τα εξής: α) Θα βεβαιωνόμουν ότι το καλώδιο που αγόρασα είναι όντως σωστό, δηλαδή ή το έφτιαξε κάποιος που ξέρει τι του γίνεται ή είναι έτοιμο από κάποια γνωστή εταιρεία. β) Θα βεβαιωνόμουν ότι η υποδοχή midi είναι σωστά ενεργοποιημένη από το motherboard (πέραν των irq, τα οποία καλά έκανες και τα κοίταξες), γ) Θα βεβαιωνόμουν ότι το motherboard έχει το πιο πρόσφατο διαθέσιμο bios, δ) Θα δοκίμαζα αν το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με κανονικά (μη-ασύρματα) ποντίκια και πληκτρολόγια, ε) Θα έψαχνα στο ίντερνετ μήπως υπάρχουν και άλλοι με παρόμοιο πρόβλημα και το ίδιο ακριβώς motherboard, στ) Θα άλλαζα motherboard αν τίποτε άλλο δεν λειτουργούσε, ζ) Θα αγόραζα ένα εξωτερικό midi-interface (φθηνά είναι αυτά) αν δεν ήθελα να αλλάξω το motherboard. Καλή τύχη

Λεξιλαγνεία βλέπω φίλε toneless... Η απάντηση είναι ότι ο δημιουργός δεν έχει τα πνευματικά δικαιώματα αλλά την πνευματική ιδιοκτησία. Ο δίνων τα χρήματα δεν αποκτά ποτέ την πνευματική ιδιοκτησία (σε τέτοιες περιπτώσεις) αλλά αποκτά δικαιώματα επί της πνευματικής ιδιοκτησίας του άλλου. Τώρα η κουβέντα για το αν κάτι πνευματικό μπορεί να είναι αντικείμενο δοσοληψίας, η απάντηση (μου) είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε το οποίο δεν είναι πνευματικό. Ο νους (πνεύμα) είναι ο πραγματικός δημιουργός οποιουδήποτε πράγματος (από ένα μουσικό κομάτι μέχρι ένα παστίτσιο) - αν η νοημοσύνη απουσιάζει τότε τίποτε δεν είναι εφικτό. ¶ρα λοιπόν, αν καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι τα πνευματικά αγαθά δεν μπορούν να είναι αντικείμενο δοσοληψίας, τότε θα έπρεπε άμεσα να σταματήσει κάθε εμπορική δραστηριότητα στον πλανήτη, καθώς (όπως είπα) δεν υπάρχουν αγαθά που δεν είναι πνευματικά. Ελπίζω να χόρτασες λεξιλαγνικούς μεζέδες (όχι ότι δεν τα εννοώ). :)

Πάντως, δεν μπορώ να καταλάβω τι καθόσαστε και ασχολείστε με τους ροκ σταρς. Ο μόνος λόγος που η λέξη ροκ υπάρχει στο λεξιλόγιό μου, είναι εξ' αιτίας μερικών μουσικών που χρησιμοποίησαν το ροκ όχημα για να καταφέρουν μία προσωπική καλλιτεχνική δήλωση - οι υπόλοιποι είναι απλώς σαβούρα των δισκογραφικών εταιρειών. Για κάποιον που θέλει να ακούει σύγχρονη δυτική μουσική (καθότι ξέρω και κάποιους που αδιαφορούν εντελώς), υπάρχουν και άλλες λύσεις, πολύ πιο σοβαρές: τζαζ π.χ. ή ειδικές περιπτώσεις όπως οι Mogwai, τέλος πάντων οτιδήποτε μακρυά από αυτό το χαζό σταριλίκι. Απ' την άλλη (και κάπου το έχω ξαναπεί αυτό και μάλλον δεν άρεσε σε κανέναν) γιατί ρε παιδιά πρέπει να σας πληρώνει κάποιος για να κάνετε αυτό που γουστάρετε; Που το βρήκατε γραμμένο αυτό το πράγμα; Αφού το γουστάρετε κάντε το, αν θέλετε να βιοπορίσετε πρέπει να κάνετε αυτό που οι άλλοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Πριν λίγους μήνες ήμουν ένα βράδυ στην Κολωνία. Εκεί έπαιζε σε ένα μπαράκι ένα σεξτέτο πνευστών που καθένας τους ήταν απίστευτος δεξιοτέχνης. Μιλάμε για μουσικούς, όχι για πατατάκια. Ρωτώντας, έμαθα ότι καθένας από αυτούς είναι πολύ ευτυχής να έχει μία εντελώς διαφορετική καθημερινή δουλειά, κάνανε τις πρόβες τους όποτε μπορούσαν και όταν θέλανε εμφανιζόντουσαν σε ένα μπαράκι για να κάνει κέφι ο κόσμος (ποτάμια οι μπύρες). Στην Ελλάδα, όποιος έμαθε να παίζει ακόρντα στη κιθάρα του και δάκρυσε με το Another Brick In The Wall, έχει την απαίτηση να ζει από τη μουσική και μάλιστα όχι από τη μουσική που γουστάρουν οι συμπάτριώτες του αλλά από τη μουσική που γουστάρουν οι Εγγλέζοι. Εμένα αυτό το πράγμα μου φαίνεται εντελώς παρανοϊκό. Και - εν' πάσει περιπτώσει - νομίζω ότι κάποια στιγμή όλοι μας πρέπει να έχουμε την ωριμότητα να παραδεχθούμε ότι μπορεί όντως να υπάρχει έλλειψη ταλέντου. Ταλέντο είναι να ξέρεις να παίζεις ακόρντα, ταλέντο είναι να ξέρεις να τραγουδήσεις σωστά, ταλέντο είναι να γράφεις ενδιαφέροντες στίχους, ταλέντο είναι να ξέρεις να ηχογραφήσεις σωστά μία ντραμς, αλλά ταλέντο είναι και να ξέρεις να τοποθετηθείς σωστά στην αγορά σου και να ξέρεις να πουλήσεις σωστά τη δουλειά σου. Αν υπάρχει έλλειψη ταλέντου σε οτιδήποτε από αυτά - και ειδικά στο τελευταίο - τότε ή ζητάς επαγγελματική βοήθεια (μέχρι σήμερα δεν έχω δει ροκ μουσικό να έχει αντίληψη αυτού του θέματος στην Ελλάδα) ή αποδέχεσαι ότι δεν μπορείς να βιοπορίσεις μέσω της μουσικής και τελειώνει η υπόθεση.

Πάρτε και τη γνώμη του μη-κιθαρίστα: άκουσα απόψε όλο το Echoes (την ανθολογία, όχι το κομάτι) όπου και διαπίστωσα ότι ο Gilmour σαν σόλο κιθαρίστας έχει άλλο ήχο από δίσκο σε δίσκο (για να μη πω από κομάτι σε κομάτι). Στα πρώτα μέτρα του Shine On You Crazy Diamond (μικρή παύση για προσκύνημα) έχει άλλο ήχο από τα αμέσως επόμενα μέτρα. Ο ήχος στα κομάτια του Animals είναι επίσης διαφορετικός. Αυτό που μάλλον λέτε "ήχος του Gilmour" είναι εκείνο το ιδιότυπο ηχόχρωμα που πρωτοέπαιξε στο Have A Cigar, τελειοποίησε στο Comfortably Numb, ακούγεται επίσης στο No More Lonely Nights του McCartney και είναι ακόμη πιο τελειοποιημένο (κατά τη γνώμη μου) στο Sorrow και το High Hopes. Αντίθετα ο ήχος του σαν rythm κιθαρίστας είναι σχεδόν ο ίδιος για πάνω από 15 χρόνια, από το Meddle μέχρι το Division Bell. Ενδιαφέρον ε;

Πάντως (αν μου επιτρέπεται δηλαδή) να θυμίσω ότι άλλο πράγμα είναι η εμπορική επιτυχιά και άλλο η καλλιτεχνική επιτυχία. Πιστεύω ότι κάποιος που γνωρίζει εμπορική επιτυχία (άρα κερδίζει πολλά χρήματα) είναι αδύνατο να μη ζει πιο "επιδεικτικά". όσο σεμνός και αν είναι ο ίδιος. Αντίθετα η καλλιτεχνική επιτυχία εισπράττεται μόνο σε εκτίμηση. Έτσι, έχουμε ξένους καλλιτέχνες μεγάλης αξίας να ζουν καθημερινές ζωές (έτσι πρόχειρα μου ήρθε στο νου ο Robert Fripp) ενώ η Madonna και η Βανδή απλώς βγάζουν χρήμα. Καθένας πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να έχει και από εκεί και μετά ας παλέψει γι' αυτό. Δεν μπορούμε εμείς να επιβάλλουμε στον κόσμο τι θα κάνει με τα λεφτά του - άμα θέλει να τα δίνει στους "σταρς" θα τα δίνει.

Airborne, τα τελευταία τρία χρόνια έχω (εταιρικώς) αγοράσει πέντε φορητά. Τα τέσσερα ήταν Compaq ενώ το τελευταίο ήταν Acer (συμπτωματικά, ακριβώς αυτό που κράταγε ο Βαβύλης στην συνέντευξη με τον Τριανταφυλόπουλο). Σαν έμπειρος καταναλωτής φορητών έχω να σου πώ τα εξής: α) Μην αγοράσεις πολύ ακριβό φορητό, διότι τα φορητα απαξιώνονται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι τα επιτραπέζια, επίσης είναι επιρρεπή σε βλάβες που δεν μπορείς καν να φανταστείς. Η μόνη λύση ώστε ένα φορητό να παραμείνει σε πολύ καλή κατάσταση είναι να μην το χρησιμοποιείς σαν φορητό, οπότε τότε τι το ήθελες ούτως ή αλλως; β) Η Compaq είναι πολύ καλή μάρκα, αλλά όλα (μα όλα) βγάλανε κάποιο προβληματάκι μετά τον πρώτο χρόνο (άλλο σταμάτησε να φορτίζει, άλλο σταμάτησε να μπουτάρει σωστά, άλλο έκαψε την Usb του κλπ). Το Acer δεν έχει κλείσει χρόνο ακόμη. γ) Οι ταχύτητες λειτουργίας των φορητών είναι ΠΑΝΤΑ πιο αργές από το αντίστοιχο επιτραπέζιο, ότι και αν γράφουν οι προδιαγραφές. Η επιπλέον μνήμη θα βοηθήσει την ταχύτητα, αλλά συνήθως είναι πολύ ακριβή. δ) Το σέρβις για το οποίο πλήρωσα την επωνυμότητα των Compaq είναι μύθος και τρίχες. Κάποτε περίμενα δύο μήνες για να μου φέρουν ένα επιπλέον τσιπάκι μνήμης, στο τέλος μου το φέρανε και ήτανε και λάθος. Και τώρα η έκπληξη: Όντως αυτά που φτιάχνει το "Πλαίσιο" είναι καλά. Δεν είναι τόσο όμορφα όσο το Acer, ούτε τόσο ελαφριά, αλλά δύο που έχω στήσει για πελάτες δεν έχουν βγάλει κανένα πρόβλημα μετά από αρκετούς μήνες. ¶σε που εγώ θεωρώ απαραίτητο να υπάρχει κάποιος για να τον βρίσεις αν υπάρξει πρόβλημα, και τι καλύτερο από αυτός ο κάποιος να είναι μόλις στη Μεταμόρφωση. Ρώτα και άλλους, αλλά η γνώμη μου είναι ότι εκεί πρέπει να πας.

Πράγματι' date=' αυτό είναι το θέμα της κινηματογραφικής επιτυχίας "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρη. Οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο μουσικά ιδιώματα είναι τόσες, ώστε στο εξωτερικό η ταινία προβλήθηκε με τον τίτλο "Be-Bop" ενώ παραμένει μυστήριο το γιατί δεν τιμήθηκε με το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Ακόμη και στις μέρες μας, το άκουσμα της λέξεως "Βαμβακάρης" στο Piccadily Circus του Λονδίνου, οδηγεί τους Εγγλέζους όχι απλά σε υποκλίσεις αλλά μάλιστα σε κωλοτούμπες και λοιπές χειρονομίες μέχρις εξασφαλίσεως της γαλήνης. Οι έλληνες μουσικοί έχουν αναφερθεί πολλάκις σε συνεντεύξεις ξένων μουσικών ειδικά εκείνων που κρατούν την παράδοση, παίζοντας τζουρά. Δύσκολα θα βρει κανείς κάτι εφάμμιλο' date=' αλλά δοκίμασε να ακούσεις Μαρίκα Νίνου. Κοίτα, μπορείς να ακούσεις Joe Pass, δεδομένης της κοινής ρίζας, δύσκολα θα καταλάβεις τη διαφορά.

Ο ακροατής ίσως είναι ηλίθιος' date=' ίσως όμως και να μην είναι. Εξαρτάται από το αν έχει ή δεν έχει τον απαραίτητο πλούτο επιλογών. Γι' αυτό είναι σημαντικό να υπάρχουν πάντοτε πολλές επιλογές. Ναι Μπεζεντάκου, ναι Μαζωνάκης, ναι τα πάντα - με όλα πρέπει να έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή ο ακροατής και τότε (και μόνο τότε) θα δούμε αν είναι ηλίθιος, δηλαδή θα δούμε αν συνεχίσει να κάνει κακές επιλογές όταν του παρέχονται αξιόλογες επιλογές. Σήμερα τα ΜΜΕ, στερούν από τον ακροατή αυτό το πλούτο επιλογών: του παίζουν μέρα-νύχτα τα ίδια και τα ίδια. Έτσι (κάπου στο νου του) σχηματίζει την εντύπωση ότι η υπόθεση τραγούδι είναι μία μπούρδα και μισή και (αν έτσι είναι τα πράγματα) τότε τουλάχιστον να δούμε κανα πισινό να λικνίζεται. Κάποτε ήμουν στη Λέσχη του Δίσκου και έψαχνα για δισκάκια. Ένας υπάλληλος έβαλε για λίγο την εκτέλεση των "Παραλαγών Goldberg" με τον Gould οπότε ένας οικοδομός που ήταν εκεί και που μέχρι εκείνη τη στιγμή σιγοάκουγε στο ραδιάκι του κάτι τελείως άσχετο, γυρνάει και λέει "Ρε παιδιά, τι είναι αυτό, ωραίο είναι..". Όπως πληροφορήθηκα αργότερα, ο ίδιος τύπος αγόρασε εκείνη την ημέρα τον δίσκο. Δεν το θεωρώ πολύ πιθανό. Ελάχιστοι φτασμένοι καλλιτέχνες αντέχουν το διάλογο ή την ανώνυμη κριτική. ¶λλωστε (κακά τα ψέματα) αν τους ενδιέφερε αυτό το αλισβερίσι και η συζήτηση δεν θα είχαν φτάσει να είναι τόσο πατάτες. Οι άνθρωποι έχουμε ένα μοναδικό ταλέντο: λέμε πολλά ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό. Την ίδια στιγμή που λες στη γκόμενά σου ότι την αγαπάς' date=' ξέρεις πόσο πολύ γουστάρεις τη φίλη της. Μπαααα, μπορώ να σκεφτώ καλύτερα πράγματα για έναν κακόμοιρο κεσέ γιαουρτιού. Δεν είναι και τόσο αξιόλογη ως γυναίκα.

Ναι ρε, το σχόλιο δεν ήταν για σένα προσωπικά, κακώς το έλαβες έτσι. Όλοι μας κατά καιρούς φθονούμε άλλους για κάποιους λόγους, εγώ είμαι τόσο ένοχος για κάτι τέτοιο όπως ο καθένας μας. Οι "πλούσιοι" στην Ελλάδα είναι πάντα τα εύκολα θύματα της κριτικής μας, ειδικά άμα τύχει να είναι και νέοι και σέξυ και γενικώς αρεστοί, κάπου μας τη σπάνε ατελείωτα. :)

Συμφωνώ με τον MULE απολύτως. Όντως δεν θεωρώ ότι υπάρχει πρόβλημα με την κάθε Πολυξένη (ασήμαντη είναι σαν τραγουδίστρια, αλλά ούτε τσούλα είναι, ούτε πρέπει να βγάζουμε τα απωθημένα μας σε οποιονδήποτε γεννήθηκε με πλουσιότερο μπαμπά από τον δικό μας). Απ' την άλλη, όπως έγραψα πιο πάνω, υπάρχει κανείς που αναζητά καλλιτεχνική αξία στους δίσκους της Πολυξένης; Πλάκα μου κάνετε; Πρότεινα (και επιμένω) ότι αν αυτή η προσπάθεια κριτικής αξίζει τον κόπο, πρέπει να στρέφεται προς εκείνους που (ενώ είναι ασήμαντοι) έχουν καταφέρει να περάσουν σαν καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, ο Κορκολής. Δεν ξέρω πόσο καλός πιανίστας είναι (και πάω στοίχημα οτι πλέον ούτε αυτός δεν ξέρει), αλλά πιο "δήθεν" τύπο δεν θυμάμαι να έχω γνωρίσει. Τον είχα πετύχει όταν ακόμη ήταν ανοικτό το "Λυρικόν", όπου το ίδιο πρωινό Σαββάτου ενδιαφερόμασταν και οι δύο για το ίδιο sampler της Ensoniq. Φυσικά, ο υπάλληλος έδωσε προτεραιότητα στον Κορκολή και την παρέα του, αδιαφορώντας λιγάκι για μένα, όπου αφού για να διασκεδάσουν τον Κορκολή του βάζανε να ακούει ρεψίματα και κλανιές στο EPS-16 Plus τους δήλωσε με αυτοκρατορικό ύφος ότι θα το αγοράσει μόνο αν μαζί του δοθεί και όλη η βιβλιοθήκη ήχων. "Μα κ. Κορκολή, μιλάμε για χιλλιάδες ήχους και πολλά χρήματα", "Όχι, όχι, δεν ακούω τίποτε" είπε ο ξανθός θεός της ημι-κλασσικής ποπ μαλακίας. Δεν είναι ασήμαντος εξ' αιτίας αυτών που του πρόσαψε ο Τρανταφυλλόπουλος (άλλος και αυτός), αλλά εξ' αιτίας της πασίγνωστης αλαζονείας του και της ανικανότητάς του να οριοθετήσει τον χώρο του: ακόμη και σε πρωινη εκπομπή της Κορομηλά τον έχω δει να προσπαθεί να παίξει το (δικό του!!!) "Στους πέντε ανέμους" χωρίς (!!!) να θυμάται ούτε τους στίχους και η περιχαρής Ρούλα να μας καθησυχάζει ότι "ε, γίνονται αυτά". Η όλη ιστορία με τον Τρι/λο μάλλον καλό του έχει κάνει, τώρα τουλάχιστον δεν μας τα σπάει με τις εκ' των άνωθεν δηλώσεις του και την ξανθιά του χαίτη. Έμαθε με τον χειρότερο τρόπο, αυτό που έπρεπε να ξέρει από πολύ νωρίς, ότι λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει.

Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας επιβάλλεται όταν μία υπηρεσία ή ένα προϊόν τιμολογείται, όχι νωρίτερα. Το ότι οι μονάδες αυτές καταναλώθηκαν σε περίοδο που δεν είχε επιβληθεί ο νέος ΦΠΑ δεν σημαίνει τίποτε - με μία υπηρεσία όπως ο ΟΤΕ δεν μπορεί να έχει κανείς καθημερινές συναλλαγές λόγω της φύσης της παρεχόμενης υπηρεσίας. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτός ο τύπος έκατσε και έγραψε αυτό το μακρυνάρι, είναι άλλη μία απόδειξη ότι οι έλληνες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αυτά που γράφει θα ίσχυαν αν ο ΟΤΕ είχε ανεβάσει την τιμή της μονάδας - τότε όντως θα έπρεπε να ίσχυαν οι νέες τιμές μετά την ανακοινωμένη ημερομηνία. Ο ΦΠΑ είναι κάτι άσχετο, είναι ένα λογιστικό μέγεθος που το πληρώνει ο τελικός καταναλωτής. Έχοντας πει αυτά, ο ΟΤΕ είναι πολύ ακριβότερος από ότι θα έπρεπε να είναι, άρα "κλέφτης" όπως λέμε εδώ στο Ανατολή.

Χεχε' date=' εννοείται ότι ξέρεις για τι μιλάς, δεν διαφωνούμε πουθενά. Λέγοντας ότι δεν είναι το ΤΕΒΕ ο λόγος για να μην το κάνει κάποιος ήταν μία έμμεση μέθοδος για να παρασύρω κάποιον (ή κάποιους) με σχετική εμπειρία να μας πούνε κάποια πράγματα και να μοιραστούν την ιστορία τους μαζί μας. Πάντως, πραγματικά δεν βλέπω το πρόβλημα: αν κάποιος εργάζεται τότε πληρώνει εφορία και ΤΕΒΕ, από εκεί και πέρα το αν η δουλειά του θα πάει καλά ή όχι, είναι άλλη συζήτηση και άλλες συμβουλές πρέπει να δοθούν. Αυτό είναι έκπληξη: δεν μπορεί να είναι και πάρα πολλοί αυτοί που ενδιαφέρονται για ανεξάρτητες εταιρείες και (ακολούθως) για ανεξέρτητα κυκλώματα διανομής. Αν ήταν πράγματι πολλοί δεν θα είχαν εμπορικά προβλήματα - το πιθανότερο είναι ότι είναι πάρα πολύ λίγοι, έτσι δεν είναι; Υ.Γ. α, και κάτι ακόμη: που ξέρουμε ποια είναι η οικονομική κατάσταση του φίλου που ρώτησε; επίσης, αυτός ο φίλος αυτή τη στιγμή είναι άνεργος; αν δεν είναι άνεργος, τότε και από ασφάλιστρα ξέρει και από εφορία ξέρει. αν όμως είναι άνεργος ή αν αυτή είναι η πρώτη του δουλειά, τότε οπωσδήποτε ο Superfunk έχει δίκιο, θα ήταν λάθος να ξεκινήσει κανείς την επαγγελματική του ζωή κάνοντας εταιρεία στην ελλάδα...

TEBE (ή κάποιο άλλο ασφαλιστικό φορέα - συχνά χειρότερο) θα έχεις όποια δουλειά και να κάνεις. Δεν είναι το ΤΕΒΕ ο λόγος για να μην ανοίξει κάποιος εταιρεία δίσκων. ΙΚΑ θα έχεις μόνο αν έχεις υπαλλήλους.

Ρε παιδιά, το να λέμε ότι η Βανδή ή ο Τσαλίκης έχουν κακό υλικό δεν είναι και πολύ πρωτότυπο - από μία άποψη είναι αυτονόητο, αφού οι άνθρωποι αυτοί δεν κρύβουν κατά κανένα τρόπο ότι η σχέση τους με το όλο θέμα είναι εμπορική. Νομίζω ότι πιο πολύ ενδιαφέρον θα είχε να "καταγγείλουμε" διάφορους θεωρούμενους "καλλιτέχνες" από τους οποίους θα είχε κάποιος δικαίωμα να περιμένει καλό υλικό, αλλά δεν το προσφέρουν. Αρχίζω λέγοντας πόσο πολύ μου τη σπάει ο Βασίλης Παπακωσταντίνου, ο οποίος έχει μία πραγματικά απαίσια χροιά φωνής και τραγούδια που στηρίζονται κυρίως στο αριστερόφιλο κοινό του και έξω από αυτό το πλαίσιο δε λένε τίποτε. Για μένα είναι ψευτοφρικιό, ψευτοροκάς, ψευτοδιανοούμενος και πέρα για πέρα κνίτης (με την χειρότερη έννοια του όρου). My two cents, που λένε...

Φίλε npap, χαίρομαι που συμφωνούμε (αν συμφωνούμε δηλαδή, περίμενε να δεις τι θα πω σε λίγο :))... Αυτό που λέω είναι ότι η περιβόητη "δημοκρατία" είναι μία μάλλον αμπελοφιλοσοφική (δηλ. στην εποχή μας "δημοσιογραφική") εφεύρεση. Είναι τυχαίο ότι δεν την συναντήσαμε ποτέ μέχρι σήμερα στη ζωή μας, στον πραγματικό κόσμο; Είναι τυχαίο ότι ο κόσμος καλείται να την ασκήσει μέσω δημοψηφισμάτων, για θέματα όπως το ποιο τραγούδι θα πάει στην Eurovision (υπάρχει κανένας που πραγματικά να ενδιαφέρεται για αυτό το θέμα;); Νομίζω ότι μας ζητάνε τη γνώμη μας μόνο για πράγματα που δεν έχουν σημασία, και επίσης νομίζω ότι λένε ψέμματα σχετικά με το πόσος κόσμος ανταποκρίνεται σε αυτά τα "δημοψηφίσματα". Εσείς νομίζετε φίλοι μου ότι κάτι θα είχε απασχολήσει 80.000 ανθρώπους και δεν θα το είχαμε πάρει χαμπάρι γύρω μας, στις παρέες μας, στα ξαδέλφια μας κλπ; Νομίζω πως όχι. Αυτή η "τηλεοπτική" συνομωσία είναι που προφήτεψε ο Όργουελ γι' αυτό τον ανέφερα. Έχω και κάποιες ερωτήσεις πάντως: α) Είχε όντως νηφάλιες στιγμές ο ¶σιμος; β) Έβγαιναν όντως γκόμενες με τέτοια αποφθέγματα; γ) Χαμογελάμε ακόμα; (ελπίζω)..

Όλα όσα μπορούν να ειπωθούν για το θέμα (δημοκρατία+τηλεόραση=γαμ...σέ τα) τα έχει πει ο Όργουελ στο 1984. Υποθέτω ότι το έχουμε διαβάσει όλα τα καλά παιδάκια εδώ, ναι;