Έχουν θέατρο για αυτους που δεν γουστάρουν το θέατρο (λέγεται επιθεώρηση- όχι στο σύνολό της αλλά στο 90%). Και σινεμά γιαλαντζί έχουμε, και φαγητό γι' αυτούς που δεν τους αρέσει να τρώνε και και και.
Με λίγα λόγια, όσα φοβάσαι, πολύ φοβάμαι ότι συμβαίνουν ήδη :)
Είσαι πολύ απαιτητικός με τους ανθρώπους. Πώς περιμένεις από την όποια 25χρονη, καλοαναθρεμμένη κόρη που ανοίγει τα πόδια της στη θέα μιας καλογυαλισμένης λαμαρίνας από τη βαυαρία να έχει οποιοδήποτε αισθητικό κριτήριο αναφορικά με τη μουσική; Πώς περιμένεις από τον τριαντάρη εξέκιουτιβ με τον πλαστικό χαρτοφύλακα που τρώει τις ταπεινώσεις της ζωής του από το βουτηγμένο στα κόμπλεξ αφεντικό του να ξεφύγει από την όποια πεπατημένη; Μα η ζωή του η ίδια είναι η πεπατημένη. Βαδίζει στα σίγουρα, γιατί μέσα σ' αυτά ξέρει να λειτουργήσει, γιατί πηγαίνοντας με το ρεύμα αισθάνεται πιο ασφαλής, λιγότερο μόνος, πιο αρεστός.
Αυτό είναι το ποπ: τα ζεστά χνώτα της μάζας. Το ωραίο αίσθημα που σου γαργαλάει το υπογάστριο και η φωνούλα που σου ψιθυρίζει "δεν είσαι ένα τίποτα, γιατί όλοι αυτοί δεν μπορεί είναι ένα τίποτα".
Το ροκ -σε αντίθεση με το ποπ- λειτουργούσε πάντα ως αντιδιαστολή.
Οι U2 -πλέον- είναι pop (πόσο προφητικός ήταν εκείνος ο δίσκος τους ε;). Και δεν έγιναν pop μόνο για να προσεγγίσουν ένα άλλο κοινό. Το ίδιο τους το κοινό τούς το υπαγόρεψε, σε μεγάλο βαθμό.
ΥΓ. Ωραίο ποστ