dvat

drums : Reg Isidore bass: Billy Cox guitar1: Jimi Hendrix guitar2: Robben Ford keyboards: Billy Powell vocals: Jimi Hendrix - Rod Stewart songwriting: JJ Cale producer: Glyn Johns

Καλοί δεν λέω... Αλλά δεν είπατε τον κορυφαίο ... Mike Hermans, θα τον βρείτε στα κανάλια Prymaxe Vintage (που αναφέρθηκε ήδη) και στο pop into the chemist. Εκπληκτικός παίχτης και εξαιρετικά reviews με ήχο από άλλο πλανήτη... ;) ;)

Δεν ήταν κακό. Μου άρεσε αρκετά.. Ακούγεται ευχάριστα χωρίς να είναι όμως και αριστούργημα ;)

ψυχραιμία... Έχω πολλούς φίλους που γουστάρουν την Syd περίοδο, οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα. ;) Για μένα ωστόσο, έγιναν μπαντάρα από τον Gilmour και μετά. Για να βγει το καινούργιο, να δούμε... 8) 8)

To Amused To Death ήταν ένα αριστούργημα, διαμάντι πραγματικό... Πιο Floyd δεν γίνεται και ας ήταν δουλειά μόνο του Waters. To Division Bell, ήταν επίσης τεράστια δισκάρα. Χωρίς Waters εδώ. Με πιο μικρής διάρκειας τραγούδια αλλά με ήχο και στιγμές σήμα κατατεθέν. Ανυπομονώ για την καινούργια δουλειά. Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού, ηχογραφήθηκε την εποχή του Division Bell (1994). Ο Gilmour έχει προσθέσει lead μέρη και έχουν ηχογραφηθεί έξτρα φωνητικά. Πραγματικά ανυπομονώ. Θα περιλαμβάνονται εξ'ολοκλήρου νέες συνθέσεις? Δεν έχω μάθει. Δεν έχει νόημα η διαφωνία σχετικά με την επωνυμία. Θα το δεχόμουν και ως Gilmour / Mason, θα το δεχόμουν και ως οτιδήποτε άλλο. Δεν το συζητώ ότι θα ήθελα, κάποια στιγμή να γυρίσει ο Waters και να βγάλουν ένα τελευταίο δίσκο. Και έτσι όμως, οι προσδοκίες είναι στα ύψη.. Η μόνη εποχή που προσωπικά (και αιρετικά) δεν αναγνωρίζω ως Floyd, είναι η Syd Barrett εποχή. Ή καλύτερα, η προ Gilmour εποχή γιατί είχαν συνυπάρξει για λίγο. Τότε, sorry που θα το πω, αλλά περισσότερο θα τους ταίριαζε το όνομα "Τα Ζουζούνια" ή "Η μικρή Πολυξένη" παρά το Pink Floyd... ::) :P

+1 στην παραγωγή... Πολύ καλή +1 στον ήχο και τις ιδέες τoυ rhythm section (καλό prοgramming) +1 στην βασική ιδέα του track, μεστό και ωραίο θέμα +1 στους ήχους όλων σχεδόν των κιθαρώνε.. ;D ;D Όμως, το ότι γράφει Longshadow στην ούγια, δεν πρέπει να μεταφράζεται σε μπράβο a priori... Πιο απλά, στα lead σε έχω ακούσει σε πολύ καλύτερα παιξίματα... 8) Δεν είπα τι λαλακίες παίζει ο λαλάκας , ούτε όμως και, πω πω τι παίζει ρε ο φούστης... ;D ;D Και επειδή είσαι πολύ καλός κιθαρίστας και μας έχεις συνηθίσει σε πολύ όμορφα πράγματα, απλά περίμενα κάτι καλύτερο...

Μπράβο, πολύ καλή δουλειά.. Άσε που γουστάρω τρελά τις φράσεις του Coltrane.. Ξέχασα να πω ότι tabs είναι καλοδεχούμενα, οπότε μην διαστάζεις... Αφού τα μελετάς, που τα μελετάς. Ετοίμασε και τίποτα tabs για τον υπόλοιπο κόσμο... ;D ;D

Παιγμένο με μεγάλη φυσικότητα... Αυτά τα shuffles είναι τα χωράφια σου, η γλώσσα σου... Ως εκ τούτου, βγαίνουν πολύ πηγαία και άρτια... Thumbs upppp :D κύριε Γεώργιε...

Κάθε track είχε την χροιά του! Αυτό δείχνει ότι είσαι καλός συνθέτης. Βάζεις τον ακροατή στο mood που θέλεις. Ο ήχος σταθερά καλός επίσης. Το angry love είχε πολύ ωραία μελωδία και συνάισθημα. Το rag μια ωραία southern πινελιά, με ωραία ενορχήστρωση.. Στο ...tuesday είδα και πειραματισμούς αρμονικούς. Το shuffle πολύ καλό κατά την γνώμη μου. Περισσότερο πάντως, σε προτιμώ στο στυλ του angry love... Well done JJ ::)

Πάντως μου κάνει εντύπωση, ότι πρέπει να δεχτώ την Κονσίτα ως κάτι το φυσιολογικό ( και από μένα κανένα πρόβλημα, ας κάνει ότι θέλει..) την στιγμή που ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το φυσιολογικό. Γιατί αν θεωρούσε, ότι όλα φυσιολογικά και cool, δεν θα προωθούσε τόσο στοχευμένα την συγκεκριμένη περσόνα για να κάνει ντόρο, ούτε θα έστελνε σωρηδόν τα δελτία τύπου με έμφαση στην συγκεκριμένη περσόνα.. Θα ανέβαινε απλά, να τραγουδήσει όντας ο όποιος εαυτός του. Άν ένιωθε αυτός φυσιολογικός, τότε μια χαρά φυσιολογικά θα το λάμβαναν και οι περισσότεροι τηλεθεατές. Τώρα, νομίζω ότι οι περισσότεροι το θεώρησαν κακόγουστο και αντιαισθητικό. Όσο για τον Mercury ή τον Halford πχ, πολλά μπορεί να ένιωθαν, πολλά μπορεί να πέρασαν, πάντως έκαναν πολύ σοβαρά και πολύ πετυχημένα την δουλειά τους! Κάποια στιγμή αποκάλυψαν την διαφορετικότητά τους, με λεπτότητα και σεβασμό, για αυτό και οι fans τους σεβάστηκαν. Και να μην ξεχνάμε, ότι ήταν ήδη τεράστια ονόματα... Δεν έβγαιναν στην σκηνή να ξεφωνίζουν, είμαι μια αδερφή, ωραία λυγιστή και να φοράνε τουαλέτες... Προσωπικά, είναι καθαρά θέμα αισθητικής. Σέβομαι τους πάντες , μεν, αλλά δεν μου αρέσουν και όλα, δε!

Καλώς ή κακώς, την παρακολουθώ την Eurovision. Κατά καιρούς, έχουν περάσει και υπέροχα τραγούδια από τον διαγωνισμό. Το Σάββατο ομολογώ ότι λίγα μου άρεσαν.. Κάτι ψιλά η Ελβετία και η Σουηδία, καλούτσικο της Ρωσίας με τις δίδυμες, άντε να πω και την Ιταλία... Για την Αυστρία που έκανε μπαμ από χιλιόμετρα ότι θα κερδίσει, το μόνο που σκέφτομαι είναι γιατί δεν έπαιξα το ρημάδι το στοίχημα που λέει και ο Νέστορας.. Το 'βλεπες, το 'παιξες? ;) Υγ. Όντως πολύ Εγγλέζικα ρε παιδάκι μου... Έχω επιθυμήσει λίγα Φινλαδικά, Σουηδικά, Ισραηλίτικα να μην καταλαβαίνω λέξη δικέ μου.. ??? ???

To είχα διαβάσει εδώ και κάνα μήνα και σκεφτόμουν να ανοίξω topic... Οι φωτογραφίες που τον έδειχναν να έχει μείνει πετσι και κόκκαλο, με σόκαραν.. Μακάρι να το ξεπεράσει ο άνθρωπος.. Χρόνια πολλά σε όλους, υγεία να έχουμε παίδες..

To ακούω μόλις τώρα για πρώτη φορά... Είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.... Είναι σαν να ήταν εκεί από πάντα και περίμενε καρτερικά.... Πωπώ σύνθεση... Πωπώ μελωδικές γραμμές... Μεστό και ουσιαστικό... Στράτο... άστα να πάνε... Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι μου ξύπνησε μέσα μου μια τεράστια μελαγχολία, με τύλιξε στην αύρα του και με ταξίδεψε...

...μμμ, ξεχωριστή κλίμακα ε? το κάθε Mode εννοώ... Οκ και εγώ έτσι τα έμαθα... 7 modes της ξεχωριστής οικογένειας των ματζοραίων, όπως αντίστοιχα λέμε των αρμονικομινοραίων και των μελωδικομινοραίων... Η μήπως σημαντικότερη είναι η οικογένεια στην οποία ανήκουν? Και η προσέγγιση των Key centers μια χαρά δουλεύει, ή τουλάχιστον ας υπάρχει και αυτή η οπτική... Ας θεωρήσουμε όμως ένα mode της μελωδικής μινόρε, πχ D Lydian Dominant... Πρέπει να την σκέφτομαι ώς ξεχωριστή κλίμακα απαραίτητα? Πρέπει να την σκέφτομαι με σημείο αναφοράς την σχετική της μελωδική μινόρε? Ή πιο πρακτικά, θα βοηθούσε να την σκέφτομαι ως μια Lydian με μικρή έβδομη? Ή παρόμοια, θα την αφομοίωνα ευκολότερα αν την σκεφτόμουν ως μια Mixolydian με #4? Με λίγα λόγια, είναι πολλές οι προσεγγίσεις που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Αλλά τουλάσχιστον για τα modes της αρμονικής και μελωδικής μινόρε, θεωρώ υπερβολικό το να φορτώνουμε το μυαλό μας με 14 επιπλέον ξεχωριστές κλίμακες... ;) ;) Μπράβο στον Νάσσο για την προσπάθεια!

Ξεθάβω το θεματάκι, γιατί όλα αλλάζουν συνεχώς.... Mετά από Clayton 1.0mm , Planet Waves 1.0mm και πολλές πολλές άλλες, κατέληξα εδώ και αρκετό καιρό σε Dunlop Big Stubby 2.0mm (μερικές φορές και 3.0mm) Δύσκολα πάντως να ξαναγυρίσω σε πένα κάτω από 2.0mm ... Μεγάλη διαφορά στον ήχο, πολύ "μεγαλύτερη" νότα... Βέβαια σε πιο funk παιξίματα, θέλει λίγο συνήθεια γιατί είναι κουπί. Οπότε, μέχρι νεοτέρας Dunlop Big Stubby 2.0mm

Έχω πάει φίλε.. Και στο Old Trafford εννοείται.... Έμεινα αρκετές μέρες... Δεν ισχύει αυτό που λες, με τίποτα !!!! Μου θυμίζει το αστείο που λένε κάποιοι, ότι οι γνήσιοι Πειραιώτες ( γνήσιοι???... ??? ???) είναι με τον Εθνικό... Αστικοί μύθοι, απλά.... Άσε τα ποδοσφαιρικά τώρα, ας γυρίσουμε στα μουσικά..

Μια lager που δοκίμασα πρόσφατα στο Ελσίνκι και μου άρεσε πολύ, ήταν η Lapin Kulta.. Φινλανδική και εξαιρετική !!!! ;) ;)

Του μεν Rory, συνειδητοποιώ ότι μου αρέσουν πολύ λιγότερα τραγούδια από ότι νόμιζα.... Του δε Noel δεν μπορώ να παραβλέψω την αγάπη του για την μισητή Man City... Επειδή, μόνο μία Manchester χωράει στην πόλη και αυτή είναι η United, φυσικά... Επομένως, το μεν ένα κακό είναι πλημμέλημα (του Rory), το δε άλλο κακούργημα (Noel).. Επομένως ψηφίζω Rory δαγκωτό !!!!!! ;D ;D ;D :P

Ιεζεκιήλ (25 , 17) «Η οδός των ενάρετων περιβάλλεται , από την μεροληψία και την τυραννία , των κακών . Ευλογημένος αυτός , που στο όνομα της ευσπλαχνίας , οδηγεί τους αδύναμους , στην κοιλάδα του Σκότους . Γιατί θα είναι , στα αλήθεια , ποιμένας των αδελφών του και σωτήρας , χαμένων παιδιών . Και θα χτυπήσω με μεγάλη , εκδίκηση κι άγρια οργή , όσους θα αποπειραθούν , να καταστρέψουν , τους αδελφούς μου . Και θα γνωρίσετε πως , Εγώ είμαι ο Κύριος , όταν θα ρίξω , την εκδίκησή μου , εναντίον τους . . .» Pulp Fiction, cover by Samuel Jackson .... :P :P :P

στραβώθηκα για να διαβάσω το ΥΓ. τέσπα... Καταρχήν στο εικαστικό της υπόθεσης, όμορφο αποτέλεσμα... Το έχουμε.. Από ήχο, χωρίς να θυμάμαι και πολλά νομίζω ότι έχουμε θεματάκι.. Έλλειψη σε low freq ασαφή mid - hi.. Είναι κρίμα να κρίνουμε το συγκεκριμένο εγχείρημα με τα συγκεκριμένα hi fi woofer. Κατά καιρούς, εμφανίζονται στο νοιζ ωραιότατες αγγελίες με woofer από ενισχυτή κιθάρας... Για φαντάσου 2 Tonker? Ή ακόμη καλύτερα 1 Celestion G12k με ένα Vintage 30 (διαφορετικά woofer, εξαιρετικό αποτέλεσμα...) ... Μπράβο Λουκίνιο, πρέπει να κάνεις όμως το παραπάνω βήμα... ;)

δεν έχει να κάνει με το αν μου άρεσε ή όχι ή ιδέα... Έχει να κάνει με τον τρόπο... Να σου πω άλλο παράδειγμα... Είμαστε πχ φίλοι στο facebook. Γράφεις ένα ωραίο βίντεο στο youtube και θέλεις να το μοιραστείς με κόσμο. Είναι διαφορετικό να το ανεβάσεις στο δικό σου wall, που σημαίνει ότι εγώ θα δω την συγκεκριμένη κίνηση, θα το παρακολουθήσω αν θέλω και στην τελική θα το ανεβάσω και στο δικό μου wall, αν το θέλω, και εντελώς διαφορετικό να το ποστάρεις κατευθείαν στο δικό μου wall... Πολλοί δεν καταλαβαίνουν καν την διαφορά... Είναι ίδιας κατηγορίας φάουλ... Δεν είναι κόκκινη κάρτα, ίσως ούτε κίτρινη... Άν όμως γίνεται συνέχεια, ίσως πρέπει να βγει και η κάρτα... Δεν είπα ότι ήρθε και η συντέλεια του κόσμου... ;) ;)

μήπως απλά στην jazz μουσική, που έχουμε πολύ συχνά tension and release, altered chords κλπ κλπ τα διαστήματα εναλλάσονται πολύ γρήγορα, ώστε το μέσο, 'μη πεπειραμένο' αυτί δεν προλαβαίνει να αντιληφθεί το αντίστοιχο συναισθηματικό ερέθισμα... Μια 5η πχ στην jazz, ας πούμε στο 5 chord ενός 2 5 1 progression, είναι πιθανό, κατά την διάρκεια του ίδιου κομματιού, να είναι πότε καθαρή, πότε αυξημένη, πότε ελαττωμένη... Το ίδιο φυσικά συμβαίνει στα περισσότερα διαστήματα... Αντίθετα στην ροκ ή μέταλ μουσική, κατά την διάρκεια ενός τραγουδιού, τα διαστήματα που ακούει το ανθρώπινο αυτί, είναι σε μεγάλο βαθμό συγκεκριμένα και ερμηνεύονται σχετικά εύκολα, σε κάτι μελαγχολικό, χαρούμενο, απαισιόδοξο, θριαμβευτικό και πάει λέγοντας... Έκανα υπεραπλούστευση σε αυτό που είπα, ούτε είμαι ιδιαίτερος γνώστης αυτής της εξαιρετικής μουσικής που λέγεται jazz, αλλά πραγματικά θα με ενδιέφερε η τοποθέτηση κάποιου (από τους πολλούς και εξαιρετικούς) jazz μουσικούς του forum πάνω στο θέμα... ::)

Η αναζήτηση παλιότερων clips όντως μπορεί να αποκαλύψει εξαιρετικό ύλικο, που μπορεί να έτυχε, να μην έπεσε στην αντίληψη κάποιου. Θα βοηθούσε, αν μπορούσε να γίνει μια κατηγοριοποίηση των clips. Πχ. original ή cover, jam improvisation over backing track, στυλ clip κλπ κλπ.. Αυτή την στιγμή, η αναζήτηση για συγκεκριμένο υλικό γίνεται δύσκολα... ::) Τώρα, για το δεύτερο συμπέρασμα που λες, το να γίνει μια δυο φορές, οκ, κανένα πρόβλημα... Άν όμως γίνεται συστηματικά, νομίζω ότι ενοχλεί.. ;)

Πλέον, δεν ακούω συχνά clips και σπάνια σχολιάζω... Δεν έχω ήχο στην δουλειά και τα απογεύματα, δεν έχω τον χρόνο που χρειάζεται.. Κατά καιρούς έχουν ανέβει διαμάντια... Εξαιρετικά τραγούδια από εξαιρετικούς μουσικούς. Πάντα κάτι που αξίζει, θα βρει αργά γρήγορα τον δρόμο του... Δεν μπορεί να θάψει κάποιος, ακόμα και αν το θέλει (απορώ γιατί να το θέλει βέβαια...) κάτι το εξαιρετικό! Απο 'κει και πέρα, προβλήματα υπάρχουν προφανέστατα... Πολλά clips ήταν εξαιρετικά και ενώ περίμενα διθυράμβους, διάβασα σχόλια με παρατηρήσεις επί παντός επιστητού... Άλλα clips, προφανέστατα μέτρια και με πολλά προβλήματα, στην εκτέλεση, στις ιδέες , στην ηχογράφηση κλπ κλπ... εισέπραξαν χαϊδολογήματα, λόγω ευγένειας προς τον φίλο μας κλπ κλπ Προφανέστατα υπάρχουν οι συμπάθειες και οι γνωριμίες. Και δεν είναι κακό. Και προφανέστατα, οι κριτικές ενίοτε, γίνονται λίγο πιο καλλωπισμένες ώρες ώρες... Εξάλλου και κακό να είναι ένα clip, δεν βλέπω τον λόγο να κριτικάρει κανείς απότομα και άτσαλα αυτόν που το ανέβασε... Δεν είναι ωραίο πράγμα να τον απογοητεύεις τον άλλο. Η καλόβουλη κριτική και όχι το χάιδεμα, επιβάλλεται !! Το πραγματικά ενοχλητικό όμως είναι το ακόλουθο. Ένα clip για να ακουστεί, πρέπει να μείνει στην λίστα των πρόσφατων θεμάτων του forum για όσο το δυντατόν περισσότερες ώρες.. Ποιός θα ψάξει clips που βρίσκονται 4-5 σελίδες πίσω στην ενότητα των clips? Kανένας μάλλον.. Για να είναι λοιπόν το clip φρέσκο. αρχίζει το γνωστό βιολί.... Σχόλια, πολύ ωραίο μπράβο κλπ κλπ.... Καμία απάντηση γιατί το κλιπ είναι στον αφρό ακόμα.... Μετά από ώρες και ενώ δεν φαίνεται πουθενά στην λίστα με τα πρόσφατα θέματα, έρχεται η απάντηση.... -- Παιδιά ευχαριστώ πολύ , κλπ κλπ Το clip επανέρχεται στα πρόσφατα, πρώτη μούρη στο forum οπότε λογικό είναι να το ακούσουν νέοι χρήστες... Κάποιοι θα σχολιάσουν... Η απάντηση φυσικά δεν θα έρθει καπάκι... Μπορεί να έρθει και την άλλη μέρα .. Και φτου και από την αρχή... ε ,αυτό, ναι το ομολογώ, μου σπάει τα νεύρα... ;)

Κρίμα... Εξαιρετικοί οι μαγνήτες του γέρο Bill... Οι keystones σου, δεν βγαίνουν από την strat μου...