Εμένα το μόνο που με χαλάει στο σημερινό μουσικό στερέωμα είναι το στιχουργικό περιεχόμενο, σε όλα τα είδη μουσικής υπάρχουν τέτοια παραδείγματα και δυστυχώς, ο πολύς κόσμος δίνει βάση μόνο εκεί, και δεν τον νοιάζουν οι μουσικές "λεπτομέρειες" από πίσω.
Η μουσική από μόνη της, (χωρίς κάποια Bimbo τραγουδιαρα να φωνάζει από πάνω), σε όλες τις μορφές, ήχους, και χρώματα για μένα είναι σεβαστή, μερικά είδη μου προκαλούν το ενδιαφέρον και αλλά όχι, αλλά μου προκαλούν συναισθήματα και αλλά όχι. Είτε είναι ένα σόλο Blues, είτε είναι ένα ταξιμι, είτε είναι κλασική μουσική, είτε οτιδήποτε.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να νιώσω τροπή για κάτι ένα μουσικό ιδίωμα που μου αρέσει, ούτε θα χρειαζόμουν την έγκριση και την ψυχολογική διαβεβαίωση ότι αυτό που ακούω είναι καλό η όχι.
Το μόνο που θα έλεγα πως είναι κρίμα, και όχι ντροπή, είναι το στιχουργικό περιεχόμενο της σύγχρονης μουσικής, το οποίο γίνεται όλο και πιο μονότονο, και όλο και πιο μασημένη τροφή για τους εγκεφαλικά νεκρούς, αλκοολικούς θαμώνες των αναλόγων καταστημάτων.
Αυτή είναι η γνώμη μου, αλλά παράλληλα σέβομαι την ανάγκη για "ΕΚΦΡΑΣΗ" του καθενός. Άλλος θα το κάνει με Despina Bandi άλλος με Τσιτσανη, άλλος με Metallica, άλλος με BBking, Περί ορέξεως.... (εδώ μπαίνει και ο διάολος και λέει στον στιχουργό, άσε τα βαθυστόχαστα γιατί θα πεινάσεις, και ως αποτέλεσμα δεν πεινάει ο στιχουργός, αλλά πεινάει πνευματικά ο ακροατής)
Η μουσική (αν εξεταστεί χωρίς στοίχο) είναι πάντα ειλικρινέστατη, και άμεσα συνδεδεμένη με τα συναισθήματα αυτού που την δημιουργεί η την παίζει. Γι αυτό ακριβώς δεν μπορούν όλοι να παίξουν με τον ίδιο τρόπο Blues, είναι κάτι άμεσα συνδεδεμένο με τα εσώτερα.
Απ την άλλη ο κάθε μοντέρνος τραγουδιστακος (φυσικά όχι όλοι) μπορεί να τραγουδήσει ένα στοίχο που του έχουν γράψει χωρίς να το εννοεί, και χωρίς να το νιώθει.