gmoukou

Πωπω φανταστικό!! Ευχαριστούμε (εγώ τουλάχιστον σίγουρα) που το μοιράστηκες!

Υποχθόνιο και σκοτεινό. Θα μπορούσε κάλλιστα να στηρίζει intense σκηνη παρακολούθησης. Δεν έχω ακούσει τη παλαιότερη εκδοχή αλλά αυτή, αη λαικ ιτ μούτσο! Μπράβο ντιμ! υγ: όπως αναφέρει και ο Νέστορας παραπάνω, έχει πέσει δουλειά και φαίνεται.

Εγώ ενώ έχω βαρεθεί να γράφω κάθε φορά ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ είναι τα κομμάτια σου θα στο ξαναπώ γιατί αι καλλιτέχναι πρέπει να δοξάζονται όταν κάνουν το καλό. Σου παραδίδω λοιπόν το δάφνινο στεφάνι του Ιούλιου Καίσαρ και πολλά συγχαρητήρια. Άνοιξα το πρωί τον υπολογιστή και συνοδεία της βροχούλας πραγματικά σε απόλαυσα.

Πάρα πάρα πολύ ωραίος! Keep it up!! υγ: εμένα μου θύμησε ένα δίσκο Michel Camilo & Tomatito που είχα ακούσει κάποια στιγμή, θαρρώ Spain λεγόταν.

Ξαναείδα τις προάλλες το Ο βασιλιάς (2002) του Νίκου Γραμματικού σε μουσική Θανάση Παπακωνσταντίνου και δε μπόρεσα να μη το παραθέσω εδώ γιατί είναι ένα μοναδικό διαμάντι.

Ωραιότατο και minimal. Καλές δημιουργίες! Εγώ, λόγω έλλειψης χώρου, ψάχνω μια συρταριέρα σαν αυτη (στο ύψος) αλλά στο μισό πλάτος και δε βρίσκω πουθενά.....μα πουθενά όμως;

Κολλάει στα δόντια να λες καλύτερα...

@Superfunk σα πρωτάρης τη πάτησα... αν δε πάθεις όμως δε μαθαίνεις

Πωπω έγραψες πάλι ρε μάστορα. Ηχάρες, φρασάρες, πλοκή που σε κρατάει και δε βαριέσαι, ισορροπίες..... έχεις απογειωθεί....ΈΧΕΙΣ ΤΟ X-FACTOR ΛΕΜΕ! Εντωμεταξύ one man band κανονικότατα! Θα μας φάς τις δουλειές ολονώνε διάολε!! Πάντα τέτοιες όμορφες δημιουργίες εύχομαι!!

Είμαι χρόνια στο χώρο της κλασικής κιθάρα, την ακρογωνιαία λίθο της fingerstyle φάσης (ξέρω, απόλυτος αλλά με τη κυριολεκτική έννοια του fingerstyle έτσι είναι). Δύο σχόλια μόνο πάνω σε κάποια πραγματάκια που ανέφερες: Αυτό ισχύει και δεν ισχύει. Σίγουρα πλάι σε ένα δάσκαλο θα φτάσεις τον στόχο σου δια της σύντομης οδού μιας και θα αποφύγεις λάθη που δε γνωρίζεις οτι θα προκύψουν, θα σε κρατάει πιο focused στο στόχο κλπ κλπ Αυτό βέβαια δε σημαίνει οτι δεν υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις αυτοδίδακτων που όχι μόνο πήγαν μπροστά αλλά διέπρεψαν κι όλας. Εν ολίγης, όσο περισσότερο μελετάς (και αναφέρομαι σε εργατοώρες) με τόσο μεγαλύτερο και γρηγορότερο ρυθμό θα εξελίσσεσαι. Και το παραπάνω ισχύει με ή χωρίς δάσκαλο. Η ταστιέρα δεν έχει σχέση όσον αφορά το fingerstyle. Όχι τουλάχιστον στα αρχικά στάδια. Σϊγουρα όμως η ενασχόλησή σου με ηλεκτρική βοηθά μιας και έχεις μια ιδέα στο τι είναι ταστιέρα, πως κινείσαι πάνω της κλπ Αμα επικεντρωθείς στο δεξί χέρι (χωρίς να υποτιμάς το αριστερό) θα δεις αλματώδη εξέλιξη.

Νομίζω οτι ακόμα ισχύει ο κανονισμός που απαγορεύει τα εριστικά ή αγενή σχόλια μεταξύ των μελών. Μήπως θα ήταν πιο υγιής μια απάντηση/συμβουλή/καθοδήγηση (αν έχεις άποψη) στην ερώτηση του θέματος;

+1

Θα συμφωνήσω με το λίγο μπλε. Θα σπάσει σίγουρα η μουντιλα. Σε ios το μόνο που με ενόχλησε ήταν τα νούμερα στις σελίδες του κάθε νήματος. Θα προτιμούσα περισσότερη ευκρίνεια. Ωραίο παντως.

+1 για το musescore. Εγώ, που γράφω και πολυ σύγχρονα πράγματα συχνα, αυτό χρησιμοποιώ για να αποδώσω παρτιτούρα με μεγάλη επιτυχία. Στην αναπαραγωγή midi, στα βασικά, είναι εξισου αρκετά καλό.

Μήπως να δοκιμάσεις ένα reinstall το cubase? Πιστεύω πως θα ισιώσει.

Απο τα καλύτερά σου κατα τη γνώμη μου. Πολύ ωραία θέματα και φανταστικοί ήχοι! Εύγε!

Δηλώνω φαν των παραμυθένιων και ολίγον τι σουρεάλ ταινιών του Wes Anderson που πάντα συνοδεύονται με ποιοτική και ταιριαστή μουσική (απο το 2009 και μετά τη μουσική στις ταινίες του επιμελείται ο Alexander Desplat που απ'οτι φαίνεται τακιμιάσανε) (ανευ Desplat) The Life Aquatic with Steve Zissou (2004) (με Desplat) Moonrise Kingdom (2012) The Grand Budapest Hotel (2014)

and about keeping the money flowing in θα συμπληρώσω εγώ....

Με αφορμή το θάνατο του Alan Parker (31/7/20) Midnight Express (1978) Birdy (1984) υγ: Τι ταινιάρες και αυτές ρε παιδιά, τι τέχνη έχουμε ζήσει να δούμε...

@Superfunk άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα! no comment φυσικά, είναι άψογο.

Και πολύ καλά έκανες! Επίσης πολύ καλά έκανες και ένιωθες έτσι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να αποζητάς την εξέλιξη και το να "ξεκολλήσεις". Αυτό βέβαια το "ξεκόλλημα" θα γίνει, κατα τη γνώμη μου, μόνο υπο τη καθοδήγηση ενός δασκάλου/μέντορα. Αυτοί ξέρουν πως να σε πάνε εκεί που θές να πας και σχεδόν πάντα δια της πιο σύντομης (αλλά όχι απαραίτητα ξεκούραστης) οδού. Αυτό, όπως σωστά ανέφεραν και οι συμφορουμίτες παραπάνω, θα εξαρτηθεί κατα 99% απο τη μουσική που ακούς και σε κάνει να γουστάρεις να πιάσεις το όργανο και να το λιώσεις. Αυτό θα εξαρτηθεί καθαρά απο τη γραμμή που θα ακολουθήσεις με το δάσκαλό σου, αυτός ξέρει και θα σου πει τι χρειάζεσαι. Το καλό θα είναι να πέσεις σε περίπτωση επαγγελματία και τίμιου ειλικρινή ανθρώπου που δε θα σε βλέπει σα πορτοφόλι. Αυτό φυσικά θα γίνει μόνο με ψάξιμο και μπλα μπλα. Επίσης, μην αποκλείσεις περιπτώσεις απλά επειδή έχεις προυπηρεσία στην ηλεκτρική κιθάρα. Εγώ, για παράδειγμα, είχα ξεκινήσει με ηλεκτρική (ροκ, μπλουζ) μεταπήδησα στην κλασική όπου μέσω πτυχίων και διπλωμάτων μου ξεδιπλώθηκε ένας ονειρικός μουσικός κόσμος (αυτό ήταν ξεκάθαρα κάτι υποκειμενικό και που "κούμπωσε" πολύ καλά σε μένα) και μετά επέστρεψα στην ηλεκτρική σε πιο σύγχρονα μονοπάτια. Να αναφέρω επίσης οτι παρόλο που είχα προυπηρεσία στην ηλεκτρική, το κυριολεκτικά τεράστιο πάθος μου για αυτό το καινούριο είδος που είχα καταπιαστεί με έφερε σε πολύ υψηλά επίπεδα σε χρόνο μηδαμινό οπότε......κάνε αυτό που θα σε κάνει να γουστάρεις φουλ.

Αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να χαρακτηρίσει κανείς μια συγχορδία/αρμονία και, παίρνοντας δεδομένο οτι οι βασικές κατηγορίες είναι χαρούμενο-λυπητερό, οι αμέσως επόμενοι χαρακτηρισμοί, συνήθως, είναι φωτεινό και σκοτεινό. Φυσικά η λίστα μπορεί να είναι ατελείωτη μιας και ο καθένας αντιλαμβάνεται λίγο διαφορετικά τη κάθε συνήχηση. Για δοκίμασε να παίξεις μια συγχορδία Eb maj7, που αν τη παίξεις σε ευθεία κατάσταση (δλδ Eb-G-Bb-D) θα βγεί αυτή η ευχάριστη και μαλακή χροιά που σου ψιθυρίζει "πιάσε μια μπύρα και άραξε στην άμμο" Μετά δοκίμασε να την παίξεις G-D-Εb-Βb σε συνεχόμενες χορδές αντίστοιχα (δλδ πρώτη αναστροφή) και παρατήρησε πώς εκείνος το όμορφος και μαλακός ήχος μεταμορφώνεται σε κάτι πιο σκοτεινό και έντονο. Ο κόσμος της αρμονίας και των συνηχήσεων είναι ένα μέρος που κάθε μουσικός πρέπει να βυθιστεί. Τα καλούδια του είναι άπειρα!