Πίνακας συμμετοχής

Mega Amp review (part 2) Ακούστε την κλασσική κιθάρα Fender Stratocaster, πως ακούγεται με 11 διαφορετικούς ενισχυτές και ψηφίστε αυτόν που κατά τη γνώμη σας της ταιριάζει καλύτερα! Ενα review με όσο το δυνατόν περισσότερους ενισχυτές κιθάρας και κάποιες εικονικές κιθάρες που θ' ακούγονταν μέσω αυτών. Το 2ο μέρος είναι λοιπόν έτοιμο και παρουσιάζεται εδώ, με πρωταγωνίστρια την Fender Stratocaster ! Η έμφαση εδώ έχει δωθεί στα καθαρά -πως αλλιώς- και όλοι οι ενισχυτές έχουν τα tone controls στο κέντρο, όπως επίσης τα volume και tone controls της κιθάρας είναι full open. Το μικρόφωνο που χρησιμοποιήθηκε είναι ένα SHURE sm57, τοποθετημένο off center δύο εκατοστά από την γρίλλια του ενισχυτή. Ανοίξτε ηχεία και monitors, φορέστε τα ακουστικά σας και κάνετε μια 1η ακρόαση. Φυσικά μια ακρόαση δεν φτάνει και θα παρατηρήσετε ότι σιγά σιγά ακούγοντας προσεκτικά, ο ενισχυτής είναι καθοριστικό στοιχείο του ήχου μας, τόσο όσο και η επιλογή της κιθάρας. Με χαρά περιμένω ν' ακούσω σχόλια και φυσικά μην ξεχάσετε να ψηφίσετε!

Σχεδόν τα ίδια ψήφησα κι εγω. Απόλυτα στους 2 πρώτους, ανάποδα στο 3 και 5 γιατί ο μικρός Subway βγάζει κουτίλα. Για μένα όταν ένα σύστημα είναι ισορροπημένο συχνοτικά, παίζει ωραία ότι κιθάρα και να του βάλεις. Απο την άλλη αυτό που λέει ο ez παίζει επίσης μεγάλο ρόλο. Επίσης νομίζω πως ο AER αδικείται στο τεστ αυτό, μιας και απευθύνεται σε ακουστικά όργανα και κατα δεύτερο λόγο σε ηλεκτρικά. Μεγάφωνο 8” (200 mm) με διπλό κώνο full-range και bass reflex κουτί. Γι αυτό και ο πολύ ιδιαίτερος και ευρέως φάσματος ήχος. Αν μια απο τις iconic κιθάρες είναι Martin ή Selmer, θα διαλύσει τον ανταγωνισμό. Βέβαια εμπιστεύομαι το κριτήριο του Μάκη.

Biased old school με πέτσινα αυτιά εδώ. Super Reverb για μένα, ίσως όμως για δύο βασικούς λόγους. 1. Ξέρω πως ακούγεται στο 10 2. Στον ήχο του "ακούω" τους περισσότερους δίσκους που έχω στο μυαλό και στη συνείδηση μου. Άντε κι ένας τρίτος, το εύρος που καλύπτει στην τονική παλέτα είναι αξιοθαύμαστο, όπως και ο "χειρισμός" των πρίμων στον μπριτζ μαγνήτη. Τουήν κλασσική καθαρή αξία, Πήβη στο 80% - 90% των Φεντερ, συμπαθείς οι Ριβέρα (ιδιαίτερα ο μικρός), ο Μέσα μπλουζ αξιοπρεπής, ο ΑΕΡ - έκπληξη - στάθηκε καλά σχετικά. Με μία πρόχειρη ακρόαση όλα αυτά, το Νο1 δεν αλλάζει πάντως.

Ωραίος ο Μπάτσαναν που έλεγε κι ένας φίλος.

Η κλασσική τετράδα Φάνη.

1.Rivera Chubster (με ευκολια πρωτος, όπως και στο προηγούμενο) 2.Rivera Clubster 3.Mesa Subway Blues 4.Twin Reverb 5. Peavey Classic30

Μια που το ανέφερε ο ΣΦ και μια που τον έχω γνωρίσει, πληροφοριακό ποστ: Είναι ο γιος του Koch, είναι λίγο ψηλότερος από τον ίδιο τον Koch δηλαδή γύρω στο 2,05 και live παίζει σε εντάσεις ολικής πυρηνικής καταστροφής. Και συμπαθέστατο παιδί.

Μα οι περισσότεροι με λοιδωρούν για το αντίθετο.

Ευχαριστώ για την ακρόαση και τα σχόλια! @gmoukou Αν κι έχεις δίκιο, το θέμα της παραγωγής κλπ είναι κάτι που με απασχολεί λίγο. Πραγματικά θαυμάζω όσους το κατέχουν, έχουμε εδώ φίλους που έχουν κάνει τρομερή πρόοδο στον τομέα αυτό τα τελευταία χρόνια, αλλά για να είμαι ειλικρινής αναρωτιέμαι, πότε μελετάτε ρε παιδιά?! Για μένα, κάθε ώρα ενασχόλησης/διαβάσματος για παραγωγή κλπ, είναι μια ώρα χαμένης μελέτης αυτού που πραγματικά με ενδιαφέρει-έχω απολύτως ξεκαθαρισμένες προτεραιότητες. Για την, διαβόητη πλέον, είσοδο της solo κιθάρας...Όπως είπα και στον Δημήτρη, το σκεπτικό ήταν ένα take, καθόλου editing και αντίο.Δεν με ενοχλούν μικρές ατέλειες, όταν το ζητούμενο είναι να υπάρχει η αίσθηση του live, της στιγμής. Ο @gkourmoul1 έχει δίκιο για το γενικό set up που χρησιμοποιώ, επιπλέον έχω ένα Twin Classic, ένα Black Magic κι ένα Bad Monkey-ειρωνικό, ίσως, πως η πεταλιέρα μου αποτελείται κυρίως από distortion και overdrive, δεδομένου του ότι δεν είμαι rock κιθαρίστας (για μένα ηλεκτρική σημαίνει γκάζια, αν θέλω καθαρά παίζω ακουστική, χε χε). Εντούτοις, εδώ παίζω με το VG8. H καθαρή είναι ένα patch τύπου SRV, η solo είναι strat σε neck, overdrive σε amp τύπου Fender.

Τι να λέμε τώρα ... Πανέμορφο! Μου αρέσει πολύ η αισθητική αντίθεση ανάμεσα στην mellow κιθάρα και την σόλο, και βρίσκω ότι τα έγχορδα γεφυρώνουν καταπληκτικά αυτή την αντίθεση. Αλλά ρε φίλε αυτό το φραζάρισμα που έχεις στο σόλο .... ΣΚΟΤΩ.

Πόσο μου αρεσε, να ξερεις! Ενα παραπανω που ειχε και ηλεκτρικη μεσα. Μαζι με το βιολι ειναι φευγα. Ειναι απο τα κομματια που και 120 λεπτα να ειχαν διαρκεια, θα προσπαθουσα να το "ρουφηξω" ολο μονοκοπανιας. Αυτος ειναι ο χαρακηριστικος ηχος του Σπυρου. Strat->riot->ac4 (λογικα την ιδια συνταγη χρησιμοποιησε εδω).

@pipityri είσαι μεγάλο παιχτούρι ρε μπαγάσα. Με λίγο διάβασμα σε παραγωγή/μίξη/ισορροπίες θα βγάζεις διαμάντια έτοιμα για κοπή. Εύγε! υγ: αν θέλεις να κόψεις κάποιου το λόξυγγα βάλτον να ακούσει μέχρι το 0:45. Εμένα μου κόπηκαν και αίματα και όλα αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι να τελειώσει το είχα ξεχάσει.

Μου ζαλισε τα ουΜΠαλα ο ντράμερ του Koch. Πες του να περάσει από το λογιστήριο.

εσυ μονίμως όλα καλά τα βρίσκεις. Ακόμα και τα δικά μου.

Εγώ το βρήκα εξαιρετικό. Μπράβο.

Πως γίνεται ένα κομμάτι χιλιοπαιγμένο, καθόλου μοναδικό και με όλες τις προδιαγραφές επαναλαμβανόμενης σούπας, να απογειώνεται με ένα σόλο ή μάλλον να υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για τα σόλο. Πραγματικά μονο μουσικοί θα μπορούσαν να έχουν μείνει στο ακροατήριο. Με αυτούς επάνω, εγώ πρώτος.

Ζηλεύω την ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη απο τον θόρυβο του μουσικού περιβάλλοντος, σκέψη σου. Τι όμορφο παίξιμο.

αν κάποια στιγμή θελήσω να μπορέσω να κατασταλάξω ποιά ήταν η μεγαλύτερη επίδραση τουλάχιστον για το δικό μου παίξιμο ή πρόσληψης της μουσικής, και με δυσκολία αναγκαστώ να βάλω στη άκρη τα ""τετριμμένα"" (βάζω διπλά εισαγωγικά για αποφυγή παρεξηγήσεων) πχ, Clapton, Page, Beck, Trower, Walsh, Santana, Green, BB, Carlton, Ford...θα προσπεράσω με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία και τον Wes και τον Martino και θα παίξω σκληρό ξύλο με τον Coryell μέχρι να μείνω στον Metheny. (φυσικά αυτά δεν έχουν καμμία σημασία μια και αφορούν τα δικά μου προσωπικά, που σίγουρα δεν αφορούν άλλους, αλλά ίσως στατιστικά και μόνο να έχουν κάποιο ενδιαφέρον)

a lot of money. Ξεκίνησα να λεω ο Pat της εποχής Watercolours, αλλά με σταμάτησε το βιολί. Λίγο με τρόμαξε το μπάσιμο της κιθάρας στο 0.45 Αυτήν ηχητικά θα την ήθελα πιό γλυκειά και μπασωμένη ελαφρά. Εχω την εντύπωση οτι το βιολί μετα το 2.00 στα αριστερά δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να παίξει. Επίσης απότομα πάλι τελείωσαν τα έγχορδα στο τέλος. Ορίστε σου έγραψα όλα τα αρνητικά μονομιάς. Να γράψω και τα θετικά? Όχι, μάλλον τα λέω στην πρώτη φράση.

να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά!

Πολύ ωραίο. Μπράβο.

Θα μου επιτρεψεις να διαφωνήσω ,εχω χρησιμοποιησει τον 65αρη super reverb μου (δεν το εχω πλεον) σε πολλες ηχογραφησεις στα 90s-2000s χωρις κανενα προβλημα, ακομα και το μετριοτατο 57αρι (το οποιο τοτε χρησιμοποιούσαμε όλοι because we didn't know any better) μια χαρα δουλειά κάνει αν το τοποθετησεις στο sweet spot σε close miking . Ισα -ισα τα 10αρια μεγαφωνα αν μη τι αλλο ειναι ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΟ να τα ηχογραφησεις μια και το μικροφωνο "βλέπει" μεγαλυτερη συνολικη επιφανεια μεγαφωνου (και αρα "πηγης" ηχου) απο ότι στο 12αρι και συνηθως ακουγονται "μεγαλυτερα" απο τα 12αρια. Αν θες τωρα να κανεις και ταρζανιες (εγω τις βαρΓιεμαι πλεον) βαζεις και ακομα ενα δυναμικο (ακομα και το ΑΘΛΙΟ 57αρι ) στην ΠΙΣΩ μερια καθε μεγαφωνου ώστε να "κοιτάει" το άλλο μικροφωνο που ειναι τοποθετημενο μπροστα ,ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΙΣ τη φαση και εισαι πασας στα Ιωαννινα Εδω μπορεις να τον ακουσεις σε ολο του το μεγαλειο....

Pervs! Ο άνθρωπος μιαν αγάπη εξέφρασε για το θεοποιημένο σε πολλούς από μας μουσικό όργανο!

Μου αρεσει ολο αρκετα, με εξαιρεση το πρωτο διλεπτο λογω του backround synth ηχου που σταδιακα δυναμωνει. Ειδικα με μετα το 1.30, ακουγεται πολυ αταιριαστο στο αυτι μου.

Version χάσαμε_το_μέτρημα πολλές αλλαγές, άλλο track ουσιαστικά ειδικά στο 2ο μισό, μάλλον τελική μορφή πριν να το μιξάρω μαστεράρω κλπ. Σίγουρα οι μελωδίες δεν ξαναλλάζουν Η μπότα έστρωσε νομίζω, πιο techno χαρακτήρας και κάτι άκυρα ξεκούρδιστα σύνθια πήραν πόδι. Για πείτε... MELO TECH exp.mp3

Έλα, είναι σαν τις γκινέες και τα σελίνια. Μια λίρα είκοσι σελίνια, μια γκινέα εικοσιένα. Ειμαι μέγας λάτρης της Βρετανικής παράνοιας.

https://www.youtube.com/watch?v=0Xc98P-_43g για όσους δεν γνωρίζουν πόσο ροκ ν ρολλ και πανκ κουβαλούσε ο Ρος οταν ξεκίνησε το φαινόμενο Manowar

Ναι. Όπως και με όλες τις Fender τα λιγότερα βαττ και το φυσικό κομπρεσσαρισμα των low wattage amps ταιριάζουν γάντι.

.... ή ίσως γιατί τονίζουν τις συχνότητες που λείπουν από την strat.

Μετά από μια πολύ γρήγορη ακρόαση ... Subway Blues και μάλιστα με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος. Γλυκός, όλες οι θέσεις της strat ακούγονται πολύ καλά, ειδικά οι 2, 4 έχουν ψυχή (που σε άλλους είναι άψυχες) και είναι εμφανής ο χαρακτηριστικός ένρινος strat ήχος (που σε άλλους είναι λιγότερο διακριτός). Εξημερώνει επίσης υπέροχα τα πρίμα του bridge. Θα το ξανανακούσω πάντως πιο προσεκτικά αργότερα.

Χριστός Ανέστη. Πριν λίγο έγινε η ανάσταση που είχε αναβληθεί λόγω του ιού. Συκωταριά και αύριο .... αρνάκι λέμε. Μια φορά τον μήνα χρειάζεται μια ανάσταση. Μήπως ξέρετε πότε θα γίνει τον Ιούνιο?

Ξέρει κάποιος ένα σκύλο... Που να μάθει να μην λερώνει το σπίτι απο την 2η μέρα; Που να κοιμάται σαν πουλάκι ολη τη νύχτα; Κι από δική του επιλογή, σε άλλο δωμάτιο; Να ξυπνάει αφού ξυπνήσουμε εμείς; Να περιμένει στωικά την πρωινή του βόλτα και πρωινό; Να είναι πρόσχαρος κι ευγενικός σε όλο τον κόσμο και τα ζώα στο πάρκο; Να μαζεύει τα παιχνίδια του στην άκρη του χαλιού όλα μαζί, έτοιμα για πάσα χρήση; Να φέρνει στο στόμα του κάθε απόγευμα το λαστιχένιο κόκκαλο και να το ακουμπάει επάνω μου κουνώντας το κεφάλι, έλα, έλα να παίξουμε; Να κάθεται ήσυχος στο κρεβατάκι του όλες τις ώρες που εγώ βυθίζομαι στην καρέκλα του γραφείου μου απέναντι απο την οθόνη; Να έρχεται το βραδάκι και να απαιτεί να κάτσει πάντα ανάμεσα μας στον καναπέ για τηλεόραση; Να είναι ήσυχος όταν βγαίνουμε και να μας περιμένει στον καναπέ, κάνοντας πως δεν μας άκουσε που επιστρέψαμε, με σηκωμένα τα αυτιά απο περιέργεια; Εγώ γνώρισα έναν. Για πολύ λίγο. Ένα χρόνο και δυο μήνες ακριβώς. Αυτόν με τις ρίγες που έφυγαν και έγιναν μαύρη μουτζούρα. Ένα έξυπνο μουτράκι γεμάτο ζωή, χαρά κι αγάπη. Τον Ρίκο.