ez

Ο αριθμός μεταβάλλεται διαρκώς πάνω η κάτω χάριν των εμπειριών, δοκιμών, περιέργειας και της χαράς και έμπνευσης που φέρνει κατα κανόνα μαζί του ένα νέο όργανο. Επι του παρόντος μέτρησα 10 (6 ηλ. & 4 ακουστικές), πριν λίγες μέρες ήταν 12, τον άλλο μήνα μπορεί να είναι 8 η 9. Εκεί γύρω.

Βλέπω το αναστημένο νήμα και λέω ας γράψω μια λίστα κι εγώ...μετά σκέφτομαι, λες να έχω απαντήσει ήδη παλαιότερα; Ας κρατήσω τα καινούργια και πριν τα ποστάρω να κάνω έναν έλεγχο. Κάνω έλεγχο, είχα απαντήσει παλιά. Τσεκάρω λίστα του τότε με την τωρινή. Τα ίδια.

Το πιο σημαντικό είναι να ταιριάζεις στο κρεββάτι. Κατόπιν να μπορείτε να κάνετε καλή παρέα. Στην προσωπική μου ζωή, υπήρξε εξαιρετικά σημαντικό να έχω/νοιώθω τον σεβασμό για την τέχνη μου. (Η πρώτη φορά που χώρισα, ήταν ακριβώς -και- γι αυτόν τον λόγο.) Το μοίρασμα της μουσικής αποτελεί μια ευτυχή προσθήκη, κάτι σαν ένα αναπάντεχο και κορυφαίο επιδόρπιο σε απολαυστικό δείπνο, φέρνει μια ηδονική αίσθηση ολοκλήρωσης.

Γνωρίζει κάποιος τι ισχύει, αν και απο πότε; Ρωτάω γιατί είχα κάτι στο watch list του ημπεη απο κει, κι ενώ μέχρι προχθές όλα φυσιολογικά, σήμερα που κοίταξα έχει προστεθεί ποσό (διόλου ευκαταφρόνητο) για import charges...είπαμε έγινε το brexit αλλά τόσο γρήγορα αλλάξανε οι συνθήκες; Αν γνωρίζει κάποιος ας μας διαφωτίσει.

Ε καλά, ήμανε σίγουρος πως θα παρατηρήσεις διάφορα...τον βιδωμένο μαγνήτη κλπ...τα 3 σελλάκια είναι απο 3 διαφορετικά πρότζεκτ μέσα στα χρόνια που βρίσκονταν πρόχειρα...το στηλ που βλέπεις στα καντίνια στην αρχή το είχα περάσει για να μη μετακινούνται οι χορδές (έχει εγκοπές - οδηγούς)...αργότερα δοκίμασα όλες τις αλλαγές θέσεων, όπως και ένα καλό καινούργιο σετ μπρας αλλά μάλλον είχα συνηθίσει πια τόσο τον ήχο της που τα γύρισα στην αρχική μορφή. Διαφορές φυσικά υπήρχαν, όμως μου άρεζε αυτό που είχα και δεν το ξαναπείραξα. Τι νάμαι σίγουρος, ούτε που θυμάμαι ποιός είχε κάνει τι (αν και μάλλον ήταν ο Τέλεγκαν)...αυτό που κσέρω είναι πως στη μια θέση παίζουν κανονικά όπως είναι συνηθισμένο στις τέλε μεσαία θέση και στην άλλη ζήτησα να γυρίσει η φάση...

Τώρα αυτό δε το λες καθαρά @dimsonic, τέτοια ώρα τέτοια λογια...χωρις κανενα εφε απο το κινητό μου και με χορδές όπως αρέσουν στον SF, περίπου οκταμήνου......μέχρι το 0.40" ένα σετάκι, μετά ακόμα ένα μέχρι το τέλος. Πρώτα ο μπριτζ, μετα ο νεκ και μετα και οι 2 oof, σε καθε σετ. 19 Δεκ, 19.00.mp3

Εχω το ποτ του τονου πουσπουλ και για τις 2 περιπτωσεις

ΟΚ, θα ηχογραφησω κατι συντομο και θα επανελθω

Χαχχχαχ..εχω πολλά στον σωλήνα που παίζω με αυτήν...να ένα χαρακτηριστικό..

Η βασική Τέλε μου, μια παρτκαστερ που απεδείχθη μοναδικό όργανο, έχει μια πολύ σπάνια αρετή. Στη μεσαία θέση, όταν οι μαγνήτες λειτουργούν εκτός φάσης, ο παραγόμενος ήχος είναι από τους καλύτερους που έχω ακούσει η δοκιμάσει ποτέ, ακόμα και από επιλογές τύπου Les Paul που διαθέτουν volume & tone pots ανεξάρτητα για κάθε μαγνήτη, κάτι που προσδίδει μια ανεπανάληπτη και ατέλειωτη παλέτα στην επιλογή των ήχων. Στην Τέλε, μπορεί να μην υπάρχει αυτή η δυνατότητα, όμως ο ένας και βασικός ήχος είναι αληθινά μαγευτικός. Και μάλιστα χωρίς να παρουσιάζει την πτώση στην ένταση που παρατηρείται συνήθως, να κρατάει όγκο και παρουσία αντίστοιχη των υπολοίπων θέσεων στον διακόπτη αλλαγής. Το αποδίδω στη μοναδική χημεία μεταξύ των δύο μαγνητών, και βασικά στην ύπαρξη του νεκ, ο οποίος είναι ένας Teisco goldfoil δεκαετίας ’60. Τον θεωρώ κορυφαία επιλογή γι αυτή τη θέση σε Τελε κιθάρες, εφόσον βέβαια κάποιος συμβιβαστεί με το να χάσει την εθιστική θολούρα της αυθεντικής πρότασης. Στη θέση μπριτζ, έχω δοκιμάσει 2-3 διαφορετικούς μαγνήτες, πάντα όμως αισθητικής και προδιαγραφών broadcaster era, flatpole A3 @ 8-10K. Ο Τέισκο είναι γύρω στα 5Κ με κεραμικούς μαγνήτες αλλά και διαφορετικό σύρμα τυλίγματος, 44awg σε αντίθεση με κείνους της γέφυρας που χρησιμοποιούν συνήθως 43 η 42awg. Κατά καιρούς έχω δοκιμάσει συνδυασμούς μαγνητών αμέτρητους, με χαμπάκερς, Ρ-90ς, άλλους μονοπήνιους τύπου CC, DeArmond, Strat, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Τα αποτελέσματα ήσαν από καλούτσικα μέχρι απογοητευτικά. Ποτέ δεν βρήκα μαγνήτη που να ταιριάξει με τέτοιον τρόπο με τους μπροντκαστερς σαν τον Τέισκο. Ο οποίος και από μόνος του είναι καταπληκτικός σε ήχο και ευαισθησία, φοβιστικά δυνατός, ταυτόχρονα δαίμονας και άγγελος, ανάλογα με το πλησίασμα, τις δυναμικές και το επίπεδο παραμόρφωσης. Εκεί όπου εμφανίζει και το μοναδικό αδύνατο σημείο του καθότι – ως ακέρωτος – συνήθως μικροφωνίζει σε υψηλές εντάσεις. Αποδίδω ένα μεγάλο μέρος της ιδιαιτερότητας και μαγείας της ενδιάμεσης oof θέσης στην ομική απόσταση των μαγνητών (περίπου διπλάσια ο μπριτζ), όχι όμως μόνο σε τούτο. Έχω δοκιμάσει μαγνήτες με αντίστοιχες ομικές προδιαγραφές αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν ίδιο. Μέχρι σήμερα, δεν έχω βρεί κανέναν (μουσικό, τεχνικό, ηλεκτρολόγο) που να μου έχει εξηγήσει επαρκώς το γιατί συμβαίνει αυτό, φαντάζομαι έχω συμβιβαστεί με την μοναδικότητα και το μυστήριο της υπόθεσης. Και ο μπριτζ πάντως επηρεάζει την μεσαία θέση, τα καλύτερα αποτελέσματα τα είχα με έναν OC Duff Plankster που για πολλά χρόνια ήταν στη Νο1. Τελευταία δοκιμάζω έναν Florance TE 50 Α5 περιπου 8Κ, ελαφρώς διαφορετικός σε προδιαγραφές, όχι τόσο εντυπωσιακός στην αγκαλιά του με τον Τέισκο αλλά από μόνος του ιδιαίτερα δαγκωτός και τραγουδιστός, κάτι που δένει πολύ καλά με τον χαρακτήρα του γιαπωνέζου. Χαιρετώ σας.

Παίρνοντας αφορμή απο διάφορες συζητήσεις που γίνονται κατά διαστήματα εδώ, θέλω να ρωτήσω την άποψη σας. Υπάρχει το δεδομένο του όσο καλύτερο εξοπλισμό ακρόασης διαθέτουμε (ηχεία, ενισχυτές, ακουστικά) τόσο πιο σωστά θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τον ήχο ενός οργάνου, του οποίου ακούμε η βλέπουμε μια δοκιμή. Φυσικά και τα αυτιά παίζουν τον ρόλο τους αλλά αυτό είναι μια άλλη - πονεμένη - ιστορία. Τι γίνεται όμως αν επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε δύο η και περισσότερα όργανα ακούγοντας απο χάλια εξοπλισμό, έχοντας όμως μια αναφορά, μια σταθερά στην κρίση μας; Δηλαδή, αν ακούσουμε μια Historic R9 και μια Custom shop Stratocaster και σχηματίσουμε μια κάποια εντύπωση για τα όργανα με τον δεδομένο εξοπλισμό, όταν στη συνέχεια ακούσουμε μια Squier η μια Harley Benton LP θα έχουμε την ίδια αντίληψη της απόστασης που χωρίζει τα όργανα; Η πτώση της ποιοτητας του ήχου θα επηρεάσει και τη διαφορά που θα κατανοήσουμε στη μια και στην άλλη περίπτωση; Τα ρωτάω γιατί συχνά πυκνά ακούω συγκριτικά με ηχειάκια της πλάκας, επειδή όμως έχω reference συνήθως αντιλαμβάνομαι σωστά τις διαφορές. Θεωρούμε βέβαια πως ενισχυτής και μικρόφωνα του τεστ είναι τα ίδια η έστω παραπλήσια. UPDATE. Το ίδιο θα ρωτούσα ακόμα και για δίσκους. Εφόσον ξέρω πως ακούγεται ένας καλοηχογραφημένος δίσκος, θα καταλάβω με τις μπαχατέλες την διαφορά με τον κακοηχογραφημένο στην ίδια έκταση που θα αντιλαμβανόμουν αν τα άκουγα με ακριβά μηχανήματα;

Δεν είδα το βίντεο και γιατί βαργιόμουνα και γιατί δεν είχα ιδαίτερο ενδιαφέρον, εκείνο που μ ενδιαφέρει όμως είναι πως ακούγεται η κιθάρα, γι αυτό παρακολούθησα 2-3 λεπτά στο τέλος. Ο ήχος της είναι φοβερός.

Δοκίμασε αυτόν, έχει εξαιρετικές τιμές, δεν έχω παίξει όμως δική του κιθάρα. Εμφανισιακά είναι σούπερ. Βάζει και σε ebay & reverb συχνά. https://www.facebook.com/VL-Guitars-1518847101740565 Επίσης αυτός ο Γάλλος είναι συμπαθέστατος και συνεννοήσιμος, κι αυτός ποστάρει στα παραπάνω. https://baldman-guitar-relics.blogspot.com/

Ο "Σούγκι" έχει παίξει απίστευτα μπλουζ, κυρίως με τον πατέρα του (Johnny Otis Show) ο οποίος είχε ελληνικές ρίζες (Βελιώτης) και είναι απο τους κορυφαίους παραγωγούς και εν γένει μουσικές προσωπικότητες της αμερικάνικης μουσικής. Κιθαρίστας αδιανόητου ταλέντου που δυστυχώς ακολούθησε κατηφορική πορεία στην καριέρα του. Το άλμπουμ Inspiration Information θάλεγα πως στάθηκε ευχή και κατάρα για την καλλιτεχνική ζωή του. Προσωπικά το βρίσκω υπερεκτιμημένο και τυλιγμένο με μύθους που μάλλον έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό στον ίδιο. Τα στοιχεία ενός κάποιου ελιτισμού είναι εμφανή απο την αρχή σχεδόν των προσωπικών του ηχογραφήσεων όμως πιθανώς τον παγίδευσαν σε μια πορεία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σήμερα, ακούγοντας τον καποιος, διαπιστώνει με ευκολία τα σημάδια της μεγαλειώδους αξίας του, θεωρώ πως είναι πλέον ψήγματα, χωρίς ουσιαστική έμπνευση και όραμα. Ελπίζω κι εύχομαι να είναι καλά και να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο στο μέλλον, η ιστορία του με θλίβει πολύ γιατί είναι απο τους πολύ αγαπημένους μου κιθαρίστες. Και μια ενδεικτική ρήση του μπαμπά: "Genetically, I'm pure Greek. Psychologically, environmentally, culturally, by choice, I'm a member of the black community."

Αισθάνομαι την ανάγκη να πω δημόσια πως ο Φάνης, πέρα απο ένας αξιολογότατος τεχνικός και κατασκευαστής, είναι και συνάδελφος μουσικός αλλά κι ένας απο τους πλέον συγκροτημένους και ευγενείς ανθρώπους που έχω συναντήσει. Φυσικά και δεν έχει ανάγκη συνηγόρου, θεωρήστε με απλώς σαν μάρτυρα υπεράσπισης. Τιμώντας την επιθυμία του, ορίστε, σκάρωσα μια αδελφούλα για την αγαπημένη μου στρατ να μη νοιώθει μοναξιά τόσο καιρό μακριά απο συναυλίες. Double the pleasure.

Αλίμονο ρε συ, τι συγγνώμη, νάμαστε καλά να κουβεντιάζουμε.

@fusiongtr Αυτές είναι σκέψεις που με βρίσκουν σύμφωνο, προϋποθέτουν όμως κάτι βασικό στη συνταγή που δυστυχώς λείπει, καλή και ισορροπημένη παιδεία, καθώς και σχέση εμπιστοσύνης κράτους - πολίτη. Τραγικά υποβαθμισμένα στη χώρα μας διαχρονικά, με ευθύνη των κυβερνήσεων και των επιλογών τους. @yameth Γιάννη, μην τα λες σε μένα αυτά, δεν ανήκω στους συνομωσιολόγους, μήτε στα επαναστατημένα νιάτα, με η χωρίς αιτία. Του καναπέως είμαι πλέον, ένα πάλκο είχα αποκούμπι κι αυτό είναι σε κώμα εδώ και καιρό. Έτσι για νάχεις μια εικόνα, την περασμένη Πέμπτη είχα μια ακουστική εμφάνιση, μετά απο σκέψη και δεδομένων των εξελίξεων, την ακύρωσα, όσο κι αν μου στοιχίζει. Απλώς θεωρώ πως ο Βαν έχει άλλους "εχθρούς" να αντιμετωπίσει, κι επειδή δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει στην καθημερινότητα της Βρετανίας, κρατώ τις επιφυλάξεις μου, απο τη στιγμή μάλιστα που και δεν είμαι στο μυαλό του και ο ίδιος δεν έχει απρεπή συμπεριφορά.

Δεν διαφωνώ, καθόλου μάλιστα, είμαι biased όμως με τους δημιουργούς που εκφράζονται μέσα απο την τέχνη τους. By the way, αυτό δεν είναι δημόσιος λόγος, είναι τραγούδι.

Υπάρχουν κάποια βασικά προβλήματα στη συζήτηση του νήματος, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις. Το ένα είναι πως κατά κανόνα εκτιμούμε και κριτικάρουμε θεωρώντας πως γνωρίζουμε κάποια "απόλυτη" αλήθεια. Άλλο είναι όμως να έχουμε γνώμη και να την κουβεντιάζουμε κι άλλο να θεωρούμε τη ματιά μας στο πρόβλημα ως την αυταπόδεικτη βάση για οποιαδήποτε σχόλια. Ειδικά για την συγκεκριμμένη περίπτωση της πανδημίας, όπου πολλές παράμετροι ακόμα είναι άγνωστες και εξελισσόμενες. Το δεύτερο είναι πως κάποιος (πολύ συχνά ο SF, σόρυ μαν) έρχεται να κουρελιάσει απο την αρχή τα δεδομένα και, μολονότι είναι ένας έξυπνος και ευρύτατης παιδείας άνθρωπος, να χρησιμοποιεί αυθαίρετα προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, να εικοτολογεί και αναπόφευκτα να προκαλεί τριβές και αντιπαραθέσεις. Δείτε το πρώτο του ποστ μετά το δικό μου στην αρχή. Ο Μόρισον λέει αυτά που λέει, είναι γραμμένα και δημοσιευμένα, δεν είναι Πετράκος, και παρόλο που συμφωνώ πως το "As I Walked Out" είναι το πλέον αδύναμο της τριάδας, τα τραγούδια της σειράς είναι υψηλού επιπέδου και συνάδουν με την πορεία του μέσα στα χρόνια. Ακόμα και το "No More Lockdown" που είναι σαν σύνθημα σε πανό, εκτός απο εξαιρετικό μουσικά και ερμηνευτικά, στιχουργικά αποτελεί ένα ακόμα τραγούδι διαμαρτυρίας και εσωτερικής αναζήτησης, αν θέλει κάποιος να το αποδώσει αποκλειστικά στις παρούσες συνθήκες είναι ελεύθερος να το κάνει, έτσι συμβαίνει με τα καλά τραγούδια. Κι εγώ διαφωνώ μαζί του, τις όποιες αντιρρήσεις του όμως τις εκφράζει κόσμια, "καλλιτεχνικά" θα έλεγα, χωρίς να υποβαθμίζει κανέναν. Το αν λαθεύει στις εκτιμήσεις του, μόνο το μέλλον θα το φανερώσει. Peace. "No more lockdown No more government overreach No more fascist police Disturbing our peace No more taking of our freedom And our God-given rights Pretending it's for our safety When it's really to enslave Who's running our country? Who's running our world? Examine it closely And watch it unfurl No more lockdown No more threats No more Imperial College Santas making up crooked facts No more lockdown No more pulling the wool over our eyes No more celebrities telling us Telling us what we'rе supposed to feel No more status quo Put your shoulder to thе wind"

Ο Βαν Μόρισον δημιουργεί αναταραχή με τις θέσεις του για την πανδημία και την διαχείρηση της απο τις κυβερνήσεις. Ο ίδιος καλεί ουσιαστικά τους ομότεχνους του σε ανυπακοή, κυκλοφορεί τρία νέα τραγούδια με αυτό το πνεύμα και δηλώνει: "I'm not telling people what to do or think, the government is doing a great job of that already. It's about freedom of choice, I believe people should have the right to think for themselves." Θεωρώντας πως το να παίζει κάποιος μουσική δεν είναι βιώσιμο πλέον, πως οι συνθήκες για συναυλίες είναι αποκαρδιωτικές αλλά και κατευθυνόμενες απο την κυβέρνηση, προχωράει ένα βήμα παρακάτω και απευθύνει κάλεσμα σε συστράτευση και αγώνα: "I call on my fellow singers, musicians, writers, producers, promoters and others in the industry to fight with me on this. Come forward, stand up, fight the pseudo-science and speak up." Τα τρία τραγούδια που ήδη υπάρχουν στο UTube κατά την άποψη μου είναι υπέροχα απο μουσικής και ερμηνευτικής πλευράς, κι επειδή δεν θέλω να φανεί πως στέκω αμέτοχος στην κριτική για την στιχουργία τους, λέω πως δεν διάβασα κάτι που να διαφωνώ στην ουσία του νοήματος, η για να το θέσω πιο χαριτωμένα, συμφωνώ περισσότερο με τα τραγούδια του παρά με τις δηλώσεις του. Παραθέτω τους στίχους για να κρίνετε μόνοι σας. Πάντως, πέρα απο οιαδήποτε αντίρρηση η διαφωνία, συμφωνώ 100% με μια φράση που γράφτηκε στα σχόλια κάτω απο το κλιπ: "The man's got balls" Well, well the birds in the the trees Know something we can't see. 'Cos they know, we were born, to be free. Don’t need the government cramping my style Give them an inch, they take a mile. Take you in with a phony smile, wouldn't you agree. The new normal is not normal, it's no kind of normal at all. Everyone seems to have amnesia, Just trying to remember the Berlin Wall. Some kind of new old ideology, With new psychology, But it's not for the benefit, Of you and me, no no no

Για τους νεότερους ίσως είναι λίγο έκπληξη το πόσοι μουσικοί είναι αυτοδίδακτοι, είναι όμως κάτι πολύ συνηθισμένο. Ειδικά στη χώρα μας, δεν είναι πολλά τα χρόνια που τα διάφορα ωδεία σιγά σιγά άρχισαν να αφήνουν πίσω τους αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις, μαζί με μια αυστηρή προσήλωση σε θέσφατα και απαγορεύσεις. Αυτό δεν βοήθησε καθόλου στο παρελθόν και πολλοί μουσικοί ενώ ήθελαν ενδεχομένως, όχι μόνον δεν σπούδασαν αλλά οδηγήθηκαν και σε εγκατάλειψη της τέχνης αυτής καθεαυτής. Ευτυχώς σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά και οι στείρες προσεγγίσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε πιο φιλοσοφημένες αναζητήσεις, πιστεύω είναι πλέον πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο για κάποιον που ξεκινάει να φοιτά σε κάποια απο τις εξαιρετικές σχολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πάντα ο δημιουργός και η προσωπικότητα του θα καθορίσουν του που και πως θα διοχετευτούν οι γνώσεις του - και όχι το αντίστροφο. Αυτό νομίζω είναι και μια παγίδα της σύγχρονης διδασκαλίας. Είναι πλέον τόσο έυκολη και γρήγορη η πρόσβαση σε αδιανόητα μεγάλο όγκο πληροφορίας που αργά η γρήγορα μπλοκάρει ο εγκέφαλος και αδυνατεί να ξεχωρίσει τα σημαντικά για τον καθένα. Αν πρώτα δεν διδαχθείς να έχεις άποψη και δημιουργική αίσθηση, ό,τι και να μάθεις δύσκολα θα σε βοηθήσει να σταθείς αξιοπρεπώς. Και αυτό χρειάζεται πολύ χρόνο, ακρόαση μουσικής και διαλογισμό. Ελάχιστοι στον σημερινό κόσμο τα διαθέτουν, σε αντίθεση με παλαιότερες περιόδους, το αποτέλεσμα κατα κανόνα δυστυχώς καταλήγει κολοβό, γεμάτο χάσματα που εμποδίζουν και την ολοκληρωμένη αντίληψη αλλά και την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Νομίζω επίσης πως η συσώρευση γνώσεων - για πολλούς τουλάχιστον, περισσότερο αποσκοπεί στην ανάλυση/αποκωδικοποίηση του τι παίζουν και όχι στην ώθηση και εξέλιξη κάποιου δημιουργικού ταλέντου. Τίποτε δεν τάχει όλα, σαφώς. Ο ίδιος ο μουσικός όμως πρέπει να φροντίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα του σφαιρικά και πολυεπίπεδα προκειμένου να είναι ικανός να επιλέγει, σε κάθε στιγμή της διαδρομής του, όσο είναι δυνατό. Τέλος, να προσθέσω στην λίστα που δημοσίευσε ο ΟΡ κι έναν ακόμα κιθαρίστα που δύσκολα θα πίστευε κάποιος πως τυγχάνει αυτοδίδακτος, τον Robben Ford.

Ο μαγνήτης της ΕΡΙ ποτε δεν θα ακουστεί όπως ένας καλός χαμπακερ - ό,τι και να του κάνεις, μπορεί να μην είναι πυρηνική φυσική οι μαγνήτες αλλά υπάρχουν λόγοι που κάποιος κάνει 20 Ε κι ο άλλος 150 Ε. Το ίδιο όπως σχεδόν στα πάντα, οι εξαιρέσεις υπάρχουν βέβαια αλλά είναι σπάνιες και στο τέλος εξαρτάται καθαρά απο το που θέλεις να φτάσεις και πόσο είσαι διατεθειμένος να το πληρώσεις, γιατί η γνώση που έρχεται απο την εμπειρία κοστίζει. Τόχω ξαναπεί, ένα κακό που έχει το "σπορ", είναι πως άπαξ και γευτείς τον καλό ήχο και την απόκριση που έχει στα δάχτυλα ένας καλός μαγνήτης, δύσκολα γυρίζεις πίσω. ΟΚ, θα παίξεις με οτιδήποτε, θα κάνεις τη "δουλειά" χωρίς προβλήματα (κι αυτό είναι πάντα το κύριο), πιθανόν να γουστάρεις κιόλας, αλλά τον καλό μαγνήτη - εφόσον έτυχε να τον δοκιμάσεις και να σου ταιριάζει - δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ. Για την δική σου κιθάρα, αν θέλεις να ανέβει πραγματικά πολλά επίπεδα σε ηχητική απόδοση κι εφόσον μπορείς να διαθέσεις 70-80 Ε, θα κοιτούσα για έναν μεταχειρισμένο Seth Lover, αν και οι επιλογές σήμερα είναι αρκετές.

Είπαμε, μεγάλη συζήτηση! Δεν διαφωνώ με όσα λες, αν και έχω την αίσθηση πως καλύπτουν σύγχρονες εκδοχές και αντιλήψεις, εγώ είμαι δεινόσαυρος old school, απο μέταλ δε σκαμπάζω...πάντως scooped vintage μαγνήτες κομματάκι δύσκολο να βρείς. Α! Το "εύκολη" πήγαινε καθαρά σε ζητήματα θορύβων κλπ., όχι ήχου.

Μεγάλη συζήτηση...γεγονός είναι πως οι διπλοί μαγνήτες κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των κιθαριστών, ειδικά όσων παίζουν με μεγάλες εντάσεις και χρησιμοποιούν πολύ παραμόρφωση. Και οι 3 έχουν παρόμοια προσέγγιση στο πεδίο αυτό, θέλουν τον "μεγάλο ήχο" να υποβόσκει και νάναι διαθέσιμος όταν και όσο τον ζητήσουν (σφυρίγματα, κράτημα νότας κλπ.). Χειρίζονται πολύ τα ποτς για να καθαρίσουν τον ήχο η να τον εκτοξεύσουν σε στρατοσφαιρικά κρατήματα/"δαγκώματα", επίσης έμαθαν να παίζουν τσιτώνοντας τους ενισχυτές για "ζουμί", άντε και χρησιμοποιώντας ένα rangemaster - tone bender (τα πετάλια κατέκλυσαν το σύμπαν αργότερα), αυτοί είναι εκείνοι που θα ενοχληθούν απο τους θορύβους των μονοπήνιων στο πάλκο, τους έχουν μέσα στ αυτιά τους, όχι εμείς που θα κριτικάρουμε "εκ του ασφαλούς" δουλεμένες και προσεγμένες ηχογραφήσεις εκ των υστέρων. Με παρόμοιο τρόπο παίζει και ο Σαντάνα, τον δρόμο τον έδειξε - άνοιξε ο Κλάπτον στο "Μπήνο", ακολούθησε πανστρατιά. Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη . Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως νομίζω πως κάπως έτσι διαμορφώθηκαν τα πράγματα.