Πίνακας συμμετοχής

Και μεις

@charalambos ειλικρινα δεν ξερω τι να πω... Ειναι το πρωτο σου ποστ κ δε θελω να σε αποθαρρυνω.. Αλλα πας για βραβειο νεκραναστασης θρεντ αδερφε... Τους πιο πολλους απο αυτους που συμμετειχαν στην κουβεντα εχουμε χρονια να τους δουμε στο νοιζ Παντως επειδη φαινεται πως το εχεις ψαξει το θεμα κ εχεις επενδυσει λεφτα, ισως ηταν μια πολυ καλη ιδεα να ανοιξεις το πρωτο σου νημα με το θεμα αυτο που περιγραφεις κ να πεις τις εμπειριες σου κ τις αποψεις σου. Να σε καλωσορισουμε κιολας

Λίγο, ζούμε και στη λάθος χώρα. Σε καμία Αμερική τουλάχιστον θα άκουγες κάνα καλό live κλπ

Η απώλεια της διάθεσης για ενεργή ενασχόληση με τη μουσική, μου είναι κάτι πολύ οικείο. Προσωπικά, από το πρώτο lockdown και μετά είμαι απόλυτα ανενεργός παικτικά πιάνοντας κιθάρα στα χέρια 1-2 φορές το μήνα και για καμιά ώρα τη φορά. Ακόμα περισσότερο, εχω να συνθεσω κατι ολοκληρωμένο επίσης απο τότε. Η αίσθηση του μάταιου και του τετριμμένου που περιγράφει ο αγαπητός Αργύρης, είναι ακριβώς αυτό που αισθάνομαι κι εγώ. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η αντιδραστική άρνηση, η ακύρωση της μουσικής δραστηριότητας και η γεύση του ανώφελου, οφείλονται πολύ συχνά σε εσωτερικές ψυχικές διεργασίες και συνήθως δυσάρεστες. Δε λειτουργούν όλοι με αυτόν τον τρόπο φυσικά αλλά αρκετά μεγάλο δείγμα μουσικών είναι έτσι. Έχω επίσης ακούσει επαγγελματίες να περνούν τέτοιες φάσεις κι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να κάνεις πολυετές διάλειμμα. Αντιθέτως υποχρεούσαι να πιάνεις το όργανο κάθε μέρα και να πιέζεσαι αφόρητα. Αυτό που έχω συμπεράνει προσωπικά είναι ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι σα μια ερωτική σχέση. Έχει εντάσεις, τσακωμούς, περιόδους ηρεμίας, άλλες έντονης δραστηριότητας και περιόδους χωρισμού. Τώρα λοιπόν είμαι χωρισμένος και προς το παρόν δε μου λείπει. Δεν ξέρω αν θα τα ξαναβρούμε, αλλά το ελπίζω.

Περιγράφεις το αίσθημα που παίρνω όταν μπαίνω σε μαγαζί όταν κατεβαίνω Αθήνα. Δεν έχω δει ούτε έναν χαρούμενο πωλητή Ρεπούση μου. Λες και όλοι σιχαίνονται τη δουλειά τους

η ακρόαση μουσικής μετά από μια ηλικία καταντάει σε παθητική δραστηριότητα, σε κάνει νωθρό και απλώς καταναλωτή. Από ένα σημείο και μετά, αν υποθέσουμε ότι έχεις κάνει τον κύκλο σου ως ακροατής και έχεις γεμίσει από τα απαραίτητα data, και επίσης έχεις αποκτήσει μια Α δυνατότητα παικτική, η νέα κατανάλωση δεν προσφέρει παρά ελάχιστα στην database σου. Και να προσθέσει, αυτά είναι πλέον νέες τάσεις ή καλύτερα ακόμα αναμασήματα των όσων γνωρίζεις, οπότε με την λογική του old dog/new tricks δεν προσφέρεται. Αρα βήμα πρώτο, παίζεις δεύτερο συνθέτεις τρίτο συνεργάζεσαι με άλλους προς ένα αποτέλεσμα τέταρτο ηχογραφείς. Ξεκίνησα να ηχογραφώ σε ηλικία 50 ετών και δεν είχα θέματα με ακριβό κλπ εξοπλισμό και τέτοια. Με υπομονή όλα γίνονται.

Ισως αλλά γκώσαμε απο gear. Και ειδικά τώρα δε θέλω να μπώ σε τέτοιες ιστορίες. Μάλλον θα πάω σιγά σιγά στη λύση του @BillTrantos και σε διάβασμα περι αυτού.

Θα μπορούσες να συνεχίσεις αυτό που κάνεις και σε δεύτερο χρόνο να τα εκτελέσεις εντός του DAW και αργότερα να κάνεις μια πολύ βασική μίξη. Υπάρχουν πολλά music notation software που μπορούν να κάνουν import απευθείας αυτό που έχεις γράψει στο DAW, αλλά δεν το προτείνω γιατί συνήθως χαλάνε οι δυναμικές, τα expressions, κλπ. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και όλα με keyboard να τα παίζεις, έχει άλλη χάρη το performed πράγμα από το να πατάς τις νότες μία-μια μες το piano roll.

Έχω αρχίσει κι εγώ να καταλήγω εκεί. Δυστυχώς έχω συγκεκριμένο bandwidth για απαιτητικές δραστηριότητες εκτός δουλειάς. Αν αυτό καταναλωθεί στο να ακούω μουσική, τότε δε μπορώ με τίποτα να κάτσω να ασχοληθώ. Οπότε πλέον οι μέρες χωρίζονται ξεκάθαρα σε αυτές που ασχολούμαι, ή που ακούω τελείως παθητικά. Ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μουσική στις μέρες μας, έχει ο καθένας μας τόσα προβλήματα, έγνοιες, κλπ και η ζωή έχει αποκτήσει μια περιπλοκότητα που στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση συνήθως σκοτώνει την όποια όρεξη για μουσική. Σε έναν ιδανικό κόσμο (λολ), φαντάζομαι τον εαυτό μου να ανοίγει το DAW και να κάνει πράγματα με vibes Bob Ross. Καθαρά για τη χαλάρωση, την έκφραση, την ίδια τη μουσική εν τέλει. Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει τελευταία και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δε θα συμβεί εκτός αν το προσπαθήσω εγώ συνειδητά. Εσύ @shelter από αυτά που γράφεις εδώ, αλλά και τη γενική σου παρουσία στο φόρουμ, με κάνουν να πιστεύω πως είσαι σε άλλη φάση. Δεν έχω κάτι να προτείνω, αλλά ίσως ένα διάλειμμα να βοηθούσε. Από την άλλη, αν δεν έχεις ιδιαίτερη επαφή με τα τεχνικά του πράγματος (DAW, mixing, κλπ) ίσως η ενασχόληση με αυτά σου δώσει την αφορμή να γράψεις κάτι και να νιώσεις πάλι δημιουργικός. Καλή τύχη πάντως, όπως βλέπεις είμαστε αρκετοί εδώ με παρόμοιους προβληματισμούς. Σημάδι της εποχής;

Το ποσα ζωα χαθηκαν αυτες τις μερες... Γενικα η ολη κατασταση με τις φωτιες ειναι ενα δραμα. Ειδικα αυτη η Παρνηθα. Ενα καλοκαιρι να περασει που να μην γινει χαμος εκει... ΕΝΑ Δεν ξερω τι να πω

Αυτό που δηλώνεις στην αρχή ισχύει απο την άποψη ότι τότε έβγαιναν σημαίνοντα πράγματα γιατί ακόμα η μουσική έπαιζε πιο σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων (μέχρι το τέλος των 90ς, αντε και πρώτα χρόνια του 2000 για εμάς εδώ στην ελλάδα). Μετά το 2003 αλλαξαν πολλά και σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα 20 χρόνια μετά δε συμβαινει απολύτως τίποτα επικοδομητικό παρα μόνο ίσως κάτι πιτσιρίκια (που δε φαινονται κιόλας δυστυχώς) που ανακατέυουν και ανακατεύονται με τον ήχο σε επιπεδο παραγωγής και έμπνευση απο τα '85-95 και τη φόρμα του Grunge. Σε επίπεδο σύνθεσης ή αισθητικής πρότασης δεν έχω συναντήσει κάτι ενδιαφέρον. Ας ελπίζουμε ότι κάτι ισως βγει απο εκει μέσα με τον καιρό. Κατα τα άλλα η μουσική έχει υπάρξει ιστορικά σε κατάντι πορεία για δεκαετίες ολοκληρες στο παρελθόν (μην πιάσουμε τις εικαστικές τέχνες) και αυτό σημαίνει ότι ισως περάσουν άλλα τόσα χρόνια στην ιδια κατάσταση. Δυστυχώς για το χρόνο σαν μέγεθος και την τέχνη, 30 χρόνια δεν είναι τίποτα. Για τον άνθρωπο πάλι ίσως και μισή ζωή. Απο αυτά που μου αρέσουν, σίγουρα. Κατα τα άλλα μη νομιζεις οτι και εκει δεν παιζει το ιδιο πρόβλημα, και τρελή ποσοτικά σαβούρα.... Όλοι στο ιδιο καζανι βραζουν απλά εκει ειναι πληθυσμιακά περισσότεροι.

Μέχρι το 2000κατι άκουγα μουσική με άλλη ψυχοσύνθεση. Νόμιζα πως είμαι κομμάτι της ιστορίας της. Άκουγα ροκ παλιά κ καινούργια. Ήξερα όμως πως μέχρι πριν 10 χρόνια με το grunge η ροκ άλλαζε τον κόσμο (κανένα ρόλο δεν παίζει αν τότε δε μου άρεσε η grunge). Συνέβαινε. Ήταν ζωντανή. Πούλαγε. Δε μπορούσαμε να σκεφτούμε πως πάει τελείωσε . Πως δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια. Πως η τελευταία φορά που είχε σημασία κ έκανε δήλωση ήταν αρχές 90. Περιμέναμε πως φέτος, του χρόνου θα εμφανιστεί ένα κυματακι που μέχρι να έρθει εδώ θα έχει γίνει τσουνάμι. Τώρα, όταν έχουν περάσει 30 χρόνια στο λήθαργο τα πράγματα μοιάζουν αλλιώς. Το ότι μπορεί να βγαίνουν μεμονωμένα αριστουργήματα δεν παίζει ρόλο. Το τελευταίο κίνημα που πήγε να τα βάλει με όλους κ με όλα τριανταρησε. Όταν ακούω κάτι αριστουργηματικό κ καινούργιο έχω το ίδιο συναίσθημα με ένα διαμάντι 30, 40, 50, κ 60 που δεν είχα πάρει χαμπάρι κ ανακαλύπτω καθυστερημένα. Είναι μονο για εμένα . Δε θα αλλάξει πλέον την ιστορία. Αυτό κ μόνο με κάνει να το ακούω με άλλη ψυχοσύνθεση όπως είπα κ στην αρχή κ ίσως πιο αποστασιοποιημένα.

Η ενασχοληση επαγγελματικα με τη μουσικη -κοινως το live-δινει εναυσμα να ακουσεις και περισσοτερο μουσικη, να ασχοληθεις και περισσοτερο και να αφιερωσεις χρονο, οχι μονο με τη μουσικη καθεαυτου αλλα και με ανθρωπους-τραγουδιστες,ηχοληπτες,μουσικους,μαγαζοτορες κτλ η επαφη με το κοινο-αλλιλεπιδραση, οι προβες, το στησιμο ενος προγραματος ακομα και το πηγαινε ελα στα λαιβ, ο χρονος της διαδρομης δηλ με το αυτοκινητο η πχ μια ομορφη τραγουδιστρια 25αρα που εχει φουλ ορεξη επηρεαζουν και στην ακροαση της μουσικης, τον χρονο ακομη και το υφος που θα βγει. αυτα τα 2 ειναι αλληλεδεντα εαν παιζεις live και εισαι ενεργος αναγκαστικα ακους και μπαινεις στον χορο και για τα υπολοιπα, μπορει να μην σου αρεσουν τα ειδη οπως εχουν εξελιχθει και να μην τα απολαμβανεις οπως οταν ησουν εσυ 20-25 αλλα γενικα θα ακουσεις trends για να παιξεις καινουργια κοματια.

Βρε παιδιά, αυτά που λέτε τα έχει φάει στην μάπα ο Αργύρης (Shelter). Ακόμα και την κλασσική (αν δεν κάνω λάθος). Μην παρασύρεστε από όσα λέει για την mainstream μουσική, δεν είναι το φόρτε του αυτή. Την αναφέρει απλά ως σύγκριση (και πάλι αν δεν κάνω λάθος).

Γράψε τα δικά σου, @shelter. Όχι για να ρουμπώσεις όλους τους χιλιάδες άλλους, ότι αυτοί δεν ξέρουνε που γράφανε κι εσύ ξέρεις. Αλλά με την έννοια της προσωπικής ενδοσκόπησης με τη γλώσσα της μουσικής. Για πάρτη σου. Αν δεν ξέρεις κι από παραγωγή, ακόμα καλύτερα! Άλλο ένα χόμπι/φυγάρα! Αντί να βρεις άλλο χόμπι π.χ. ποδήλατο και να ψάχνεις κάρμπον σκελετούς και 53άρηδες δίσκους, και να ανατριχιάζεις από το ξερατό στο 100 χιλιόμετρο αφού έχεις φάει το ζελεδάκι και τη μπανάνα με 200 παλμούς, θα ασχοληθείς με το αν το ADC της κάρτας των 120 ευρώ είναι καλύτερο από αυτής των 130, αν το τάδε μικρόφωνο βγάζει πιο τσαχπινιμπιρμπίλικα πρίμα από το δείνα, μετά θα πεις ματαιότης ματαιοτήτων, αλλά θα έχεις φάει χρόνια ευχάριστα, έτσι δεν είναι; Για να μην το ξεφτιλίσω άλλο. Η τυραννία της ακρόασης του ό,τι θέλουμε όποτε το θέλουμε, έχει σίγουρα επηρρεάσει το συναισθηματικό μας απόθεμα. Για μένα το να ακούω μουσική ανέκαθεν ήταν κάτι σπάνιο μετά την εφηβεία. Δεν έχω ενοχές. Εξαρτάται από τη σχέση του καθενός με τη μουσική. Δεν φτάνουν 3 ζωές να ακούσει κανείς ό,τι αξιόλογο κυκλοφορεί σε κάθε είδος. Η ζωή μας είναι μία. Οπότε; Τι θέλει να κάνει ο καθένας; Ας το κάνει με θάρρος και χωρίς ενοχές.

Την 2η, 3η, και 5η παράγραφο, θα μπορούσα να τις είχα γράψει εγώ. Ακριβώς με τα ίδια λόγια. Δεν έχω καταφέρει να το διαχειριστώ.

Οκ, δεν είναι αμιγώς μουσικό θέμα, αλλά έχει κάποια σχέση μιας και οι περισσότεροι μουσικοί είτε γυρνούν και τα video clips τους είτε βγάζουν και φωτος για τις ανάγκες τους. Ζούσα ήρεμα τη ζωή μου και δούλευα για πάνω από 15 χρόνια με τις DSRL μηχανές μου και με τις camcorders μου. Προχθές η Nikon DSLR D5200 που είναι η βασική μηχανή μου , μου έκανε «κορδελάκια» (τίποτα τελικά μην σας φάει και η αγωνία- μια χαρά είναι τώρα) και λέω κάτσε να ξαναψαχτώ για καμιά τυχόν αναβάθμιση. Και διαπιστώνω έντρομος ότι η Nikon (και κατ ' επέκταση και όλες οι εταιρίες) έχουν σταματήσει να βγάζουν DX DSLR κάμερες. Και με λούζει κρύος ιδρώτας, Όλοι οι φακοί που έχω , όλα τα παρελκόμενα, ........ο τρόπος που έμαθα να δουλεύω , τίποτα πλέον δεν ισχύει. Οι εταιρείες σε επίπεδο DSLR κρατούν ΜΟΝΟ τα pro μοντέλα (full frame) , και δεν βγάζουν πια DSLR DX. Στρέφουν το κοινό είτε σε κινητά είτε σε mirrorless μηχανές , που δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ δεν μπορώ να τα δουλέψω. Το ίδιο ισχύει και για τις κλασικές camcorders που ξέραμε. Υπάρχουν πλέον μόνο κινητά, ή πάλι οι mirrorless (που είναι ο βασικός σκοπός τους να παρωθήσουν) και τύπου go pro. Αμέσως φρόντισα να πάρω ακόμα μία (used αλλά brand new ) μετά από έρευνα αγοράς Nikon DX D 5300 (ένα μοντέλο παραπάνω από τη δική μου -του 2018) και να ξέρω πως μέχρι να πεθάνω (ή βαρεθώ) θα έχω 3 nikonDX (D 3100, D5200 και D 5300) να πορεύομαι και να μην χρειαστώ άλλη μια περιουσία για τα παρελκόμενα... Οι καιροί αλλάζουν κύριοι, και όσοι ασχολούμαστε με μηχανήματα κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε θέματα με κατάργηση εξοπλισμού που γνωρίζουμε- μάθαμε- και το βασικότερο συνηθίσαμε να δουλεύουμε. Εγώ π.χ. τις κάμερες μου μπορώ να τις δουλέψω και με κλειστά μάτια...και δεν έχω καμία διάθεση να ψάχνω που είναι..... τα κουμπιά. Και σήμερα που μιλούσα με έναν τεχνικό μου είπε ότι σε λίγο τερμα και τα ανταλλακτικά για αυτες τις μηχανες.... Οι καιροί αλλάζουν.......

Με κίνδυνο να δώσω εντυπώσεις μονολόγου μιας προσωπικής εμπειρίας που διαρκεί καποια χρόνια και όλο και επιδεινώνεται, θα τολμήσω να εκφράσω δημοσίως ένα πρόβλημα ελπίζοντας ή να δώ αν υπάρχουν αντίστοιχες εμπειρίες. Παρά το γεγονός ότι απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα πολύ μουσικό περιβάλλον (τόσο απο οικογένεια όσο και απο φιλικό περιβάλλον αργότερα) και αυτό σημαίνει τόσο ακουστικές επιρροές όσο και εκτελεστικές εμπειρίες, τα τελευταία χρόνια σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου για τη μουσική. Η μελέτη μου γίνεται δύσκολη, μου φαντάζει ψυχικά "βαριά" και μάταιη αν τη δω μέσα απο κάποια προοπτική. Η όρεξή μου για μουσική, όσο ακόρεστη και αν ήταν παλιά, τώρα είναι ΠΟΛΥ μειωμένη και έχω περιορίσει σημαντικά ακόμα και την ακρόαση. Στον άξονα αυτό θα πρέπει να σημειώσω ότι δυστυχώς δεν καταφέρνω πια να βιώσω καμία απόλαυση απο την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής, αδυνατώντας να βρώ οτιδήποτε ενδιαφέρον στα σύγχρονα πράγματα (ελλάδα και εξωτερικό). Ακόμα και αν πάω στα πολύ σίγουρα πράγματα συναφών ήχων με πράγματα που μου αρέσουν απο παλαιότερες δεκαετίες, μου φαίνεται πάντα ότι ειναι κάπως ανέμπνευστα και μετά απο 2-3 ακροάσεις εγκαταλείπω λόγω έλλειψης βαθύτερου ενδιαφέροντος. Η ακρόαση μόνο παλαιάς και εγνωσμένης αξίας μουσικής είναι μονόδρομος στην παρούσα φάση και συνήθως δεν διαρκεί για πάνω απο 1-2 ώρες. Ομολογω ότι έχω στο μυαλό μου ότι η ανατριχίλα που ένιωθα μικρός, όπως όλοι μας, ακούγοντας και ανακαλύπτοντας νέα μουσικά είδη και ρεπερτόρια, ίσως να φαντάζει πολυτέλεια σε έναν άνθρωπο 40 ετών που έχει περίπου 35 συνειδητά έτη μέσα στη μουσική, αλλά σκέφτομαι ότι είναι και αδύνατο να παροπλιστεί κάποιος δημιουργικά απο αυτή την ηλικία. Νιώθω πως η μουσική έχει αλλάξει εντελώς σε πολλά επίπεδα σε σχέση με ακόμα και με 10 χρόνια πριν. Πλέον έχει απλουστευθει δυστοπικά και επιπλέον δείχνει να αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό σε μια εξίσωση ενός συνολικού θεάματος που ξεκάθαρα στοχεύει σε lifestyle (Αν και αυτό υπήρχε και παλιά αλλά σε καμια περίπτωση σε τέτοιο βαθμο) με οδηγό κυρίως οπτικά μέσα. Η μουσική σαν σύνθεση οπισθοδρόμησε με φόρα και πρόοδος υπήρξε μόνο στα θέματα της τεχνολογίας και της παραγωγής του προιόντος αυτής και αυτό είναι εμφανές σε όποια σύγκριση ακόμα και ενός μέτριου pop τραγουδιού του διαστήματος χονδρικά [1945-1995) σε συγκριση με κάτι απο το [2000-). Δεν ξέρω πως να μπορέσεις να εκτιμήσεις τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα όταν έχεις συνηθίσει πιο παλιά ακούσματα, ακόμα και σε διάφορα είδη μουσικής και εννοώ για μεγάλο φάσμα όχι μονο ροκ-ποπ και παραφυάδες. Βέβαια άλλαξε και ο τρόπος που ακούμε και ο τρόπος που η μουσική διαδίδεται-πωλείται και αλλα πολλά. Όλοι όσοι μελετάμε μουσική έχουμε περάσει και περνάμε φάσεις όπου βαλτώνουμε και νιώθουμε ότι όλα είναι κάπως μάταια. Όμως συνήθως αυτές είναι φάσεις που κρατάνε το πολύ μερικούς μήνες και ξαφνου κάτι συμβαίνει και ανακάμπτουμε δυναμικα γεμάτοι αυτοπεποίθηση και όρεξη για νέα πράγματα. Εδώ όμως μοιάζει για κατι που κρατάει πολύ καιρό και όσο περνάει ο χρόνος δε βελτιώνεται. Είμαι καταδικασμένος άραγε να γίνω ο μπάρμπας που γκρινιάζει για τη φάση "they don't make 'em like they used to anymore" άραγε? :P Συμβαίνει ή έχει συμβεί και σε κανέναν άλλον και αν ναι πως το διαχειρίστηκε?

Btw ένα πολύ ωραίο έχει πει ο John Mayer, όχι ακριβώς για αυτό που συζητάμε, αλλά πολύ κοντά. Σχολιάζοντας σε συνέντευξη το writer's block στους μουσικούς είπε ότι μέσα μας έχουμε έναν συνθέτη κι έναν ακροατή. Writer's block είναι όταν αυτά που γράφει ο συνθέτης δεν αρέσουν στον ακροατή.

Το ξερω, δεν περιμενω να με διαβασουν ...απλα το εγραψα να υπαρχει γιατι φανταζομαι διαβαζουν κι αλλοι, οπως εγω πχ που ολο χαζευω αλλα ποτε δεν γραφω!

Οι αξίες φταίνε.Και εμένα δεν μου αρέσει η δουλειά μου τα τελευταια 4 χρόνια,αλλά αν έρθεις θα νομίζεις οτι γεννήθηκα για αυτό. Την πάτησε άνθρωπος που με αξιολογεί,οταν μου είπε οτι φαίνετε οτι αγαπάω την δουλειά μου και του απάντησα οτι σταμάτησα μια δουλειά που πραγματικά αγαπούσα (μουσική) για 23 χρόνια σερί και δέν κοιτάζω πίσω.Αν φύγω του λέω απο εδώ,με το που περάσει το ένα μου πόδι απο την έξοδο θα έχω ξεχάσει οτί την έκανα.Απλά μιάς και είμαι εδώ,ας το κάνω σωστά. Του κρέμασε το σαγόνι. Απο τότε με έχουν χωμένο σε μιά αποθήκη και έχω να δώ το φώς του ήλιου 3 χρόνια. Οι γειτόννισες κρυφά μου φέρνουν ενά ξεροκόμματο και λίγο νερό απο ένα σπασμένο παράθυρο. Μην λέτε γενικά τέτοιες μαλακίες σε άτομα ανωτέρας θέσης,ήθελα να πουλήσω πνεύμα και τώρα κοντεύω να αφυδατωθώ.

Ας ξεκινήσουμε με το τί είναι οι μουσικοί και μουσική.Οι μουσικοί είναι άνθρωποι οι οποίοι επηρεάζονται απο τις κοινονικοπολιτικές εξελίξεις των εκάστοτε εποχών που ζούν και λειτουργώντας σαν χρονοκαταγραφείς αποτυπώνουν τα ερεθίσματα που δέχονται,μέσο της μουσικής. Οτάν βάζεις ένα δίσκο να παίξει,αυτό ακριβώς εισπράττεις. Ενα κοινονικοπολιτικό στιγμιότυπο της συγκεκριμένης εποχής μέσα απο την ψυχοσύνθεση και την ματιά του έκαστοτε ανθρώπου που στην μεταφέρει. Το φαινόμενο του να νιώθεις νοσταλγία για μια εποχή που δέν έζησες,είναι η απόδειξη όλων τον προαναφερθέντων. Εδώ κάπου τελειώνει το κεφάλαιο,γιατι δέν σου αρέσει τίποτα σήμερα. Γιατί η εποχή μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα,αλλά η εγκεφαλική καταστολή μέσο παράλληλων ερεθισμάτων(είναι τοσα πολλά σήμερα που αξίζει μια συζήτηση μόνο για αυτά,ενδεικτικά θα αναφέρω την χρήση ανεπτυγμένης τεχνολογίας στα χέρια απαίδευτων ),οδηγεί σε μουδιασμένες αντιδράσεις και ομιχλώδες τοπίο απεικόνισης και ανάδειξης των πραγματικών αναγκών που πρέπει να αποτυπωθούν. Γιατί βαριέσαι μετά απο λίγο και τα παλιά? Γιατί αποτελείς και εσύ όπως και εμείς,ενα μέρος του σημερινού συστήματος,που η αναφορές σε προηγούμενα κοινονικοπολιτικά στιγμιότυπα,δέν συμβαδίζουν με τους ρυθμούς της καθημερινότητα σου. Δεν σε αφήνει η σχιζοφρενική σημερινή κοινώνια η ίδια και να θές να συμβαδίσεις. Και να ακούσεις εναν καλό δίσκο το βράδυ ας πούμε,αυριο τα όρκ που θα περάσουν απο την δουλειά σου,θα χρειαστεί να συνεργαστείς θα αντιμετωπίσεις έξω κ.α θα κάνουν απόσβεση το όποιο θετικό συναίσθημα είχες αποκομίσει μια μέρα πρίν. Λεω να πάρουμε τα βουνά,με τα κατσικάκια μας,τα προβατάκια,τις κοτούλες,τον κήπο μας και...κάτι marsall 4x12 και να τους γράψουμε όλους στα φρυδια μας.Εγω αν είχα φράγκα αυτό θα έκανα.Γιατί είμαι ο Χουλκ,που λέγαν και οι tsopana rave.

Σε ότι έχει να κάνει με συνθετική/παικτική έμπνευση, διαφωνώ με το παραπάνω. Όταν περνάω μεγάλες περιόδους μη ακρόασης, ή αδιάφορης ακρόασης, αδειάζω, φτωχαίνω, ευνουχίζομαι σε εσωτερικά ακούσματα. Ότι και να έχω ακούσει στο παρελθόν, πάει και μπαίνει σε κάποιον υπόγειο χώρο μέσα μου, και φυτοζωεί. Και αυτό συνέχεια εντείνεται όσο δεν ακούω. Όταν ακούω ενεργητικά όμως, γεννάω. Αρχίζω από το πουθενά να ακούω μελωδίες, ριφφ, αρχίζω να επεξεργάζομαι μουσικά τα πάντα. Ακούω πχ ένα κομμάτι, και ταυτόχρονα χωρίς να το θέλω, αρχίζω και ακούω κι άλλα πράγματα πάνω από πχ το ρυδμ σέξιον. Αν μπορούσα εκείνη την ώρα να γράφω, θα έγραφα συνέχεια κομμάτια.

Βοηθάει το gear αλλά για κάνα μήνα βαριά βαριά. Μετά τα συνηθίζεις όλα

καλησπερα..Να πω την αποψη μου ..Μετα απο 200χρονια αχαχ .. M αρεσουν οι Hollow k semihollow κιθαρες.Επι σειρα ετων λοιπον, σνομπαρα τις gibson. Υπερεκτημιμενη ελεγα, δεν θα πληρωσω το ονομα ...δεν εχουν καλο quality control κλπ Σε semihollow, ειχα μια ibanez artist as200 του 81, και μια artstar as200 δεκαετιας 90. Ειχα επισης 2 jsm100 (scofield signature) μια ibanez LR10 του 83 Μια heritage 535 σε fullhollow ειχα παρα πολλες Μ αρεσει ν αλλαζω κιθαρες οπως καταλαβατε.. Anyway... κανω την κινηση και παιρνω μια gibson Εs335 Δεν θα πω οτι ειναι καλυτερη η gibson,, γιατι αυτα ειναι γουστα.. Ειναι ομως η μοναδικη κιθαρα απο ολες αυτες, που με 11αρες η 12αρες round παιζει τζαζ με το καλημερα!. Με ολες τις αλλες πασχιζα να βγαλω τζαζ ηχο, εβαζα flat, εβαζα 13αρες,,,αλλα δεν... Ειχα καταληξει οτι για τζαζ θες fullhollow.. Η διαφορα λοιπον της gibson es335, ειναι οτι εχει ηχο....es335! Σιγουρα υπαρχουν αρκετες διαφορες στα ηχοχρωματα των gibson 335, αναλογως την εποχη και το μοντελο Ομως εαν πατε για gibson ηχο, παρτε gibson ..Οι αλλες εχουν αλλη κατασκευη, και αλλο ηχο. Η ισως καποιο πιστο αντιγραφο, οπως η tokai..

Έχει κάνα τρίωρο που θέλω να προτείνω έναν μπουτίκ ενισχυτή για να αναζωπυρώσει την αγάπη του για την κιθάρα Ασούμε αυτόν https://smart.noiz.gr/details.php?id=550622#&gid=1&pid=1 Αλλά φοβάμαι μήπως όντως τον αγοράσει και μου τον κλέψει απ' τα χέρια (δεν έχω λεφτά να τον πάρω εντωμεταξύ)

Εγω περιμενα πως το πρωτο οφ τοπικ αστειο που θα πεσει στο θρεντ, θα ηταν να τον ρωτησουμε αν παιζει με τελε κ τελικα ευθυνεται αυτο για την απωλεια ενδιαφεροντος του...

Παλιό αλλά έφαγα καλή φλασιά

Εδω και 10-15 χρονια που εχασα το ενδιαφέρον καταλαβα οτι η μονη λυση ηταν η ενεργη ενασχοληση με τη μουσικη και οχι η παθητική καταναλωση της.

4 φορες ανεβοκατεβηκα τις φωτογραφιες για να βρω την Καιζερ. Σαν κατι τρολ φωτογραφιες, με κατι γκομενες σε πρωτο πλανο που σου λενε την ειδες την αρκουδα στο βαθος;

Μετά από το κεμπάμπ και το κοκορετσάκι που σε χάλασε έ...; Αλλά από βίγκανο τι να περιμένεις...

Με το που είδα Kaiser φτιάχτηκα.

Ισως αν σταματήσεις να ακούς αυτά που ακούς και αρχίσεις να ακούς και λίγο καλή μουσική να νιώσεις καλύτερα, και να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον σου για τη μουσική, Υπάρχουν 2 δεκαετίες (90ς και 00ς) alternative rock για να εξερευνήσεις, ξεκόλλα από τα ''κλασικά'' πια, άκου indie, άκου λίγο punk, μάθε μπαλίτσα, μορφώσου μουσικά, απέκτησε καλό γούστο στη μουσική και όλα θα στρώσουν μόνα τους

Εχω δοκιμάσει ψηφιακό σκόπευτρο και δεν μπορεσα.....καλλιτερα κάδραρα με την lcd οθόνη. Στο τέλος την ημέρας, ναι όλα συνηθίζονται , αλλά πραγματικά και ειδικά στην φώτο , δεν έχω καμια διάθεση να το προσπαθήσω. Πλέον , αφου βρήκα την D5300 ( με μόλις 1000κλικς) δεν το συζητάω να πάω σε άλλη .

Οκ εμπορικό προιόν βγάζανε και στα 60ς και τα 70ς αλλά η μουσική ήταν ωραία. Το ίδιο και η μόδα και αρκετες απο τις αλλες τέχνες. Κατά μια έννοια, εμπορικό προιον ήταν και η Carmen του Bizet το 1874 (δεν την εγραψε για χόμπι, και απασχολήθηκαν εκατοντάδες ανθρωποι για να το μάθουν, να προβάρουν και να εκτελέσουν για πάνω απο 3 ώρες) αλλά μάπα δεν την έλεγες και ακόμα δεν τη λες. Η σημερινή μουσική νομιζω οτι ειναι μάπα γιατι οι ακροατές πρώτοι την απαξίωσαν αργά και μεθοδικά για πολλά χρόνια. Ισως ολοι να εχουμε έστω και ενα μικρό μεριδιο συμμετοχής σε αυτό. Εκτός αν εννοεις οτι η φάση ειναι μαπα γιατι εχει στοχο να εκπονησει εμπορικο προιον στο οποίο η μουσικη παιζει ενδυματολογικο ρόλο και πρωταρχικο το βίντεο. Οπου τα σημερινα βιντεο ειναι ΟΛΑ υπερπαραγωγες αλλα απο μουσική αστο...

Σε όλους Θεωρώ ότι υπάρχουν διαφορές και προς τα πάνω και προς τα κάτω, και αλλαγές που δεν ποσοτικοποιούνται. Διαφωνώ κάθετα στο ότι μεγαλώνοντας τα συναισθήματά μας (ή τουλάχιστον τα δικά μου) γίνονται λιγότερα ένονα. Συμφωνώ με τους κύκοους του gkourmoul1 Στα είκοσι δεν γέλαγα με κανένα αστείο. Τώρα ξεκαρδίζομαι.

Και εγώ στην ηλικία σου είμαι, και για να απαντήσω στην απόρια σου ''είμαι boomer?'' όχι, δεν είσαι, Η απόδειξη είναι απλή είναι σχετικά εύκολη. Πήγαινε μπαρότσαρκα σε οποιοδήποτε mainstream μέρος που συχνάζουν νεολαίοι 20χρονοι. Είτε είναι σκυλάδικο, είτε ροκάδικο, είτε για λάτιν, είτε ποπ μουσικής. Τα ίδια που ακούγαμε όταν πηγαίναμε εμείς πριν είκοσι χρόνια στην συντριπτική πλειοψηφία θα ακούσεις από τα ηχεία του μαγαζιού. Οι λόγοι που συμβαίνουν αυτό είναι πολλοί και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την μουσική αυτή καθεαυτή... τους έχεις αναφέρει και εσύ και άλλοι στο παρόν thread

Είμαι στην ευχάριστη θέση να διαφωνήσω

Αυτο ακριβως συμβαινει και με μενα....μεχρι και πριν 2 χρονια καταφερνα να βρισκω χρονο για μελετη,εστω μια ωρα καθημερινα,παροτι πιο δυσκολες οι συνθηκες(ο γιος μου μωρο,μεταπτυχιακο κλπ)ενω τωρα εχω περιπου 1,5χρονο που σχεδον δεν εχω πιασει κιθαρα στα χερια μου παροτι εχω πολυ περισσοτερο ελευθερο χρονο...το χειροτερο ομως οπως λες,ειναι οτι εχω χασει το ενδιαφερον μου και στη ακροαση....κατι που δεν το εχω παθει ποτε...δεν θελω ομως να το ριξω στο οτι δεν υπαρχει καλη μουσικη εκει εξω....μαλλον ψυχολογικο ειναι για μενα...πχ εχω παρατηρησει οτι προσωπικα οτι επηρεαζομαι τις εποχες που δεν εχω μπαντα ή εστω καποιον να παιξω μαζι...να προσθεσω οτι ειμαι κ εγω στη ηλικια σου (39)

Καταλαβαίνω ότι μιλάς για τη σχέση σου με τη μουσική ως ακροατής και όχι ως μουσικός (γνωρίζω ότι ο διαχωρισμός είναι λίγο πολύπλοκος αλλά ας μείνουμε στο προφανές). Νομίζω λοιπόν ότι θα ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο εάν δεις τι σου συμβαίνει όταν είσαι αναγνώστης ή θεατής κλπ. Μιλώντας από προσωπική εμπειρία, για τη μουσική του αιώνα μας νοιώθω ακριβώς τα ίδια (είμαι 52). Ωστόσο εξακολουθώ να νοιώθω τη γνωστή "ανατριχίλα" απέναντι σε έργα άλλων τεχνών όπως θέατρο, σινεμά (λιγότερο συχνά), λογοτεχνία, ποίηση, ζωγραφική κλπ. Εγώ λοιπόν κάνω την απλοϊκή σκέψη ότι δεν φταίει το ότι μεγάλωσα. Η μουσική έχει αλλάξει. Και δεν εννοώ τα μουσικά έργα. Εννοώ το ρόλο της μουσικής στη ζωή μας, ο οποίος υπαγορεύει (όπως και παλιότερα άλλωστε) τα έργα, τους καλλιτέχνες, την πρόσβαση, το μέσο αναπαραγωγής κλπ. Μεγάλωσα σε μία εποχή που η μουσική ήταν διέξοδος, επικοινωνία, κινημα, διαμαρτυρία, και ζω σε μία άλλη εποχή που η μουσική λειτουργεί πιο πολύ ως "μουσική επένδυση" (κάτι σαν το soundtrack της καθημερινότητάς μου). Για να πω την αλήθεια κάθε τόσο σκάει και κάτι που ταράζει τα νερά και επαναφέρει τη συγκίνηση του παλιού τρόπου ακρόασης αν και συνήθως δεν είναι από το χώρο της pop. Υ.Γ. θεωρώ ότι τώρα το πακέτο (τέχνη και βιομηχανία) είναι αυτό αλλά δεν αποκλείεται και να αλλάξει. Τη μουσική τη διαμόρφωναν πάντα οι πιτσιρικάδες, τόσο ως δημιουργοί όσο και ως ακροατές, και το έκαναν πάντα αντιδρώντας στο κατεστημένο των προηγούμενων γεννεών. Περιμένουμε λοιπόν στο επόμενο επεισόδιο την αντίδραση των νέων και την ανατροπή αυτού για το οποίο γκρινιάζουμε οι μεγάλοι. Θα γίνει, αλλά όταν γίνει δεν ξέρω που θα είμαι εγώ.

Μου συμβαίνει εδω και καιρό. Δεν έκανα τίποτα....το δεχθηκα σαν φυσιολογική εξέλιξη.

Τυμφρηστός

Ή μπορεί απλά να έχεις σπίτι μια tele, και όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται.

Σε πετύχαμε στο διάλειμμα

Σήμερα είχε διαλειμματική διατροφή

Το πάω πολύ λάου λάου γιατί έχω ταυτόχρονα το Master και τα μαθήματα κιθάρας. Αυτή τη στιγμή παρακολουθώ μόνο το free course "Music Theory 101" από το Michigan State University στο Coursera, το οποίο λέει τα απολύτως βασικά. Μόλις δώσω το μάθημα που κάνω τώρα στο Master και διαλέξω θέμα για thesis μάλλον θα κάνω 1 course του Guy Michelmore το οποίο λέγεται Cinematic Orchestration. Είναι λίγο ακριβό, οπότε θέλω να έχω προχωρήσει πρώτα στα βασικά ώστε να δεσμευτώ με κάτι τέτοιο. Υπάρχει και το Cinematic Composing του Andy Hill που είναι δωρεάν, όπως και πολλά courses στο Udemy και Skillshare. Γενικά αν κάποιος κατέχει τα βασικά σε θεωρία/αρμονία (που ακόμα μαθαίνω), μπορεί να βρει αρκετά free courses και μετά να πάρει μόνος του το δρόμο του.

Εεεπ... Υπάρχουν και μεγαλύτεροι που σε διαβάζουν, φίλος.