Πίνακας συμμετοχής

Γιά κλασσική και τζαζ δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να εκφέρω άποψη. Σε ο,τι αφορά όμως rock, blues, soul και τα συναφή (ας τα αποκαλώ RnR - αυθαίρετα, αλλά για να συνεννοούμαστε), παραθέτω μερικές σκέψεις που με ακολουθούν χρόνια τώρα - για όποιον ενδιαφέρεται... Το κυρίαρχο στοιχείο πάντα ήταν και είναι, ανεξάρτητα απο είδη και όργανα, να έχεις κάτι να πείς. Είτε ως συνθέτης/στιχουργός, είτε ως εκτελεστής/οργανοπαίκτης. Εκείνος που κατορθώνει να διαμορφώσει ένα προσωπικό εκφραστικό ύφος (η έστω να προσθέσει προσωπικές πινελιές σε υπάρχοντα στυλ), είναι εκείνος που τελικά γίνεται αξιοπρόσεκτος και κάποτε ίσως και σημαντικός. Έστω πως η ιστορία του RnR ήταν ένα βιβλίο με άγραφες σελίδες. Σήμερα, είναι όλες γραμμένες, η βρισκόμαστε σε κάποιο κενό της τελευταίας - για να μην είμαι απόλυτος. Έγινε τρομερά δύσκολο να βρείς κάποια προσωπικά στοιχεία να προσθέσεις σε όλα εκείνα που καταγράφηκαν. Υπ'αυτή την έννοια, εκτιμώ αφάνταστα μουσικούς όπως ο Mark Knopfler, που έχει καταφέρει να είναι ένας άμεσα αναγνωρίσιμος παίκτης χωρίς να φέρνει κάτι νέο, αλλά ανακυκλώνοντας και ανασυνθέτοντας ήχους και τεχνικές με θαυμαστό τρόπο. Χαριτολογώντας έλεγα πως αν βάλεις σε ένα shaker τους Chet Atkins, Bob Dylan, JJ Cale & Eric Clapton και το κουνήσεις καλά, θα βγεί ο Knopfler. Αυτή είναι μια διέξοδος, καθόλου απλή διαδικασία όμως και σαφώς επίπονη. Στην εποχή μας, που η πληροφορία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη και χαώδης στα μεγέθη της (+internet/Utube κλπ.), τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Μαζί με την έλειψη χρόνου, συνιστούν μια εφιαλτική διαδικασία για τον νέο μουσικό. Η προφανής κατεύθυνση για να τα "καταφέρει" κάποιος και να ξεχωρίσει (όσο είναι αυτό δυνατόν), είναι η τεχνική, ακόμα καλύτερα η ταχύτητα, εξ ού και τα "τέρατα" που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Συχνά όμως -και αναπόφευκτα- γίνεται αυτοσκοπός, δεν περισσεύει κάτι άλλο για το τελικό αποτέλεσμα...και δεν "φταίνε" οι μουσικόι γι αυτό, τουλάχιστον όχι πάντα. Στο τέλος παράγεται κάτι επιδερμικό, χωρίς ουσιαστικό λόγο και έμπνευση, χωρίς βάθος γνώσης. Ο φίλος μου ο Σωτήρης (πάλι ) έχει πεί πως πριν κάποια αρκετά χρόνια, έβγαιναν 100 δίσκοι το μήνα, απο αυτούς οι 80 ήσαν άξιοι προσοχής. Σήμερα, κυκλοφορούν 1000 δίσκοι το μήνα και είναι ζήτημα αν ξεχωρίζουν οι 10...λίγο απλουστευτικό, όμως καθόλου άστοχο. Το πρόβλημα ανακύπτει γιατί για να ξεχωρίσεις το τι είναι "καλό", απαιτούνται εκπαιδευμένα αυτιά και ατέλειωτες ώρες ακροάσεων και ενδοσκόπησης, πως να τα ζητήσει κάποιος αυτά απο νέα παιδιά στις μέρες μας; Τέλος, τα νούμερα και οι στατιστικές εν γένει καλώς υπάρχουν, σαφώς όμως δεν προσδιορίζουν το μέγεθος της καλλιτεχνικής αξίας. Η δημοφιλία είναι εν πολλοίς κατευθυνόμενη απο τις μεγάλες (και μικρές) εταιρίες, πλατφόρμες, περιοδικά, ΜΚΔ. Δεν είναι τυχαίες οι ρήσεις που έχουν προκύψει, όπως "οι(η) καλύτεροι(η) μουσικοί(η) είναι εκείνοι(η) που δεν θα ακούσουμε ποτέ". Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το νήμα -πέρα απο κάποιες υπερβολές και "μπηχτές", το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο, ελπίζω νάναι για όλους έτσι. ΥΓ. Σκόπευα να πω και δυό λόγια για όσα αρχικά ανέφερε ο Σπύρος αλλά ξέχασα την ερώτηση.

Προσωπικά ειμαι του sony vegas pro παιδί, αλλά για όποιον ενδιοαφέρεται για ΔΩΡΕΑΝ video editing software, ας δει αυτά: Lightworks Shotcut iMovie HitFilm Express VSDC Free Video Editor DaVinci Resolve VideoPad Openshot Blender Avidemux Bonus: Wix Video Maker https://www.wix.com/blog/photography/2019/09/03/free-video-editing-software/?fbclid=IwAR0PteyOdhivTwXvAx3116WdMQbbdhrCWKbvQ8u23LVSJD5O179oPrXStH0

Μωρε εχουμε και γ@μηστερο μαλιστα .... αλλά ελα που δεν μας αφηνουν να το παρουμε απο το σαλονι και να το βαλουμε στο home studio γιατι θα χαλασει το σεταπ στο σαλονι. Κατσε ομως να της παρω δωρο ενα καινουριο τιβι επιπλακι για το σαλονι που να μη χωραει το στερεοφωνικο και θα δεις.

Ακόμα ένα από το πρόσφατο live μας στην Κρήτη.Ήταν το πρώτο κομμάτι του σετ, υπάρχει μια σχετική φασαρία στην αρχή, αλλά το άφησα έτσι γιατί μου αρέσει πως αναδύεται σταδιακά η μουσική μέσα από τις ομιλίες κλπ.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι γίνεται phase out το CD ως φυσικό μέσο, αυτό είναι κάπως λογικό. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι για τη μουσική εξακολουθεί να γίνεται υπερβολική συμπίεση (αναφέρομαι στο bitrate όχι στο dynamic range) ενώ οι ταχύτητες και το storage των συσκευών θα έφταναν ακόμα και για lossless. (Μια φωτογραφία κινητού είναι πλέον 20MB).

Να σου πω. Η γνώμη μου είναι ότι αντί να πάνε απαίδευτα παιδιά σε μουσικούς κανόνες, προτιμούσαν πριν, να πάνε την μουσική στο επίπεδο που τα παιδιά θα μπορούσαν να αντιληφθούν με τους δικούς τους όρους. Τα παιδιά, είναι τρομερά. Αν αντί να τους επιβάλλεις κάτι έξωθεν, τους το κάνεις προσιτό στην γλώσσα τους, θα το αποκτήσουν χωρίς να καταλάβουν με ποιον τρόπο. Δώσε τροφή στην φαντασία τους, την δημιουργικότητά τους, και θα εσωτερικεύσουν τα πάντα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Είμασταν κι εμείς κάποτε έτσι, παιδιά δηλαδή. Κι εμείς συσχετίζαμε ήχους με συναισθήματα, χρώματα, ιστορίες. Μας τα πήρε όλα ο χρόνος, η κοινωνικοποίηση, η τακτική εκπαίδευση με λάθος τρόπο, κλπ. Ναι είναι πολύ ενδιαφέρον. Σε βιβλίο παιδοψυχιατρικής το είχα διαβάσει παρεμπιπτόντως.

Εμενα ο μπαμπας μου ηταν φανατικός της κλασσικης και μεγαλωσα με δαυτη. Παραμενω ΚΟΥΦΑΛΟΓΟ....

Επ' ευκαιρια του παραδιπλανου thread περι επιστροφης του βινυλιου ειπα να μοιραστω δυο πολυ ωραια βιντεακια που βρηκα τις προαλλες. Προκειται για αφιερωματα στα "listening bars" - ενα ειδος μπαρ που ξεκινησε να εμφανιζεται στην Ιαπωνια και πλεον εξαπλωνεται. Τα συγκεκριμενα μαγαζια εχουν ως χαρακτηριστικο τα ηχοσυστηματα τους, τα οποια δεν ειναι τυπικα ηχοσυστηματα μαγαζιων αλλα πολυ σοβαρα high-end audiophile set-ups. Στα συγκεκριμενα παραδειγματα βλεπεις heavily modded JBL Project Everest dd55000 ηχεια, vintage UREI rotary mixers, Accuphase ενισχυτες - η ιδεα οτι μπορεις να πας να πιεις το ποτο σου, να μιλησεις και να χορεψεις ως τις 5 το πρωι ενω απολαμβανεις μουσικη απο γνωστες DJ μεσα απο ηχοσυστηματα που θα ζηλευε η elit των audiophile κυκλων προσωπικα μου ακουγετεται σαν την επιτομη της νυχτερινης διασκεδασης. Με ενα ψαξιμο ειδα οτι σιγα σιγα αυτη η φιλοσοφια μαγαζιου αρχιζει να επεκτεινεται και εκτος Ιαπωνιας. Ενα ψαξιματακι εβγαλε μερικα ονοματα απο Λονδρεζικα μαγαζια παρομοιας φιλοσοφιας, οπως το Spiritland (που ειναι περισσοτερο καφετερια και οχι νυχτερινο μαγαζι, ισως επειδη οι Αγγλοι εχουν μια γενικη ασυμβατοτητα με την παραδοσιακη εννοια του αμερικανικου μοντερνου bar οπως το καταλαβαινουμε στην Ελλαδα).

Και εγώ έχω τέτοια...smart TV!

εχω αγοράσει και δουλεύω το 7. χωρίς βέβαια να είμαι και φανατικός του είδους. Όταν θέλω να κάνω κάτι το κάνω. Δεν μπήκα στα βαθειά ποτέ.

Ενα τραγουδι που δεν φανταζομουν οτι θα μπορουσα να παιξω, οταν ξεκινουσα να μαθαινω κιθαρα. Σημερα το τζαμαραμε με ενα καινουργιο μελος της μπαντας (πληκτρας). Ο,τι ηξερε ο καθενας επαιζε. Απλα, ειμαι υπερηφανος για το αποτελεσμα, και θα επανελθω μολις το βγαλουμε κανονικα. Παρτε μια γευση. Shineonyoucrazy.mp3

Οπως ειπε ο dim, με μια αξιοπρεπη καρτα ηχου και ενα ζευγαρι αυτοενισχυομενα και εισαι μια χαρα. Εγω επειδη τα τελευταια χρονια δεν ηχογραφω/μιξαρω (sic) τιποτα, οποτε δεν εχω επενδυσει σε active monitor, εχω συνδεσει το pc ως πηγη στο στερεο μου. Το μαγικο στοιχειο στην αλυσιδα ειναι ενα εξωτερικο DAC, ακομα και τα φτηνα οπως το Audioquest DragonFly (αυτο χρησιμοποιω) ειναι κλασεις ανωτερα απο το dac της onboard καρτας ηχου του λαπτοπ/pc σου. Απο το DAC πας στο aux ενος hi-fi ενισχυτη, του κοτσαρεις πανω και ενα σετακι bookshelf ηχεια και εισαι αρχοντας. Εdit: Ενα τετοιο συστημα (mobile DAC + hi-fi amp + speakers) μπορεις πολυ ανετα να το στησεις με 300ευρω, ειδικα με τις τιμες που πιανουν τα μεταχειρισμενα μηχανηματα σημερα και να εχεις αξιοζηλευτα αποτελεσματα.

Αμήν και πότε! Με φρικάρει το το πως ακουει μουσικη ο περισσοτερος νεος κοσμος σημερα, και στους νεους πιανω και τη γενια μου (90ς) μεσα. Αν καταφερουν να "μεταναστευσουν" απο τα ηχειακια του λαπτοπ σε μονοφωνικο bluetooth 2'' speaker τσεπης να λες και παλι καλα. Το μονο ενθαρυντικο ειναι οτι τελευταια ανεβαινει λιγο η αγορα ακουστικων, βλεπεις αισθητα περισσοτερο κοσμο να κυκλοφορει με αξιοπρεπη over ear ακουστικα. Μιλωντας για πραγματικο hi-end audio ομως κατι που με ενθαρυννε λιγο ειναι οτι εβλεπα τις προαλλες στο youtube για την καινουρια ταση των listening bars που ξεκινησαν απο το Tokyo και σιγα σιγα εξαπλωνονται*. Γουστοζικα μπαρακια με djs να παιζουν εκλεκτικες μουσικες μεχρι πρωιας σε ηχοσυστηματα που θα ζηλευαν και τα πιο audiophile σαλονια, θα ψαξω τα βιντεακια να τα ανεβασω αργοτερα. *As in πλεον υπαρχουν και 3-4 σε ολο το Λονδινο.

Επίσης λογικό. Τους ενδιαφέρει να πουλήσουν 50άρες οθόνες (ούτε 21 ιντσες δεν βρίσκεις πλέον) Από την άλλη δεν τους ενδιαφέρει αν πουλήσουν ηχεία ...το οποια όλο και μικραίνουν.

Παιδιά έλεος με τις ορθογραφίες. Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε άλλη χώρα, υπάρχουν άνθρωποι με μαθησιακές ή αισθητηριακές δυσκολίες, άλλοι απλά γράφουν εν τάχει ή από κινητό. Εν πάσει περιπτώσει, το νόημα βγαίνει. Το θέμα με τη μουσική πάντως μου θυμίζει και την τροπή που έχει πάρει η ίδια η ζωή μας. Η συμπίεση χρόνου μας έχει κάνει όλους να τρέχουμε, να προσπαθούμε να προλάβουμε τα πάντα και τελικά αυτό που καταφέρνουμε είναι ένα σύνολο από ημιτελή καθημερινα καθήκοντα ή σε μεγάλο βαθμό ασύμμετρες προτεραιότητες όπου εστιάζουμε πολύ σε ένα πράγμα (πχ, μισή ώρα μπροστά στο δίλημμα "αβοκάντο Κρήτης ή αβοκάντο Χιλής") με αποτέλεσμα να μη μας μένει χρόνος και ενέργεια για τα υπόλοιπα. Αντικειμενικότητα στην τέχνη σαφώς και υπάρχει (επειδή θίχτηκε). Αλλιώς άντε τώρα να καταλάβω εγώ τη διάνοια στα πλάνα του Κουροσάβα ή έναν πίνακα του Πικάσο (ναι αυτουνού που το παιδί μας ζωγκραφίζει καλύτερα απ' αυτούνου). Και ευτυχώς δηλαδή. (Σοβαρά) κι εμένα μου άρεσε το θρεντ, ακόμη και η διένεξεις δηλ. μέχρι ένα σημείο ήταν επιμορφωτικές (ειδικά η επεξήγηση περί Mason, του dimsonic) (Aσόβαρα) με χαμηλή -σε αντικομμουνιστικά τσιτάτα- περιεκτικότητα συνεχίστηκε η ροή του θρεντ, καθιστώντας το ελαφρώς ανάλατο και με μια αίσθηση ολοκληρωτικής (pun) κανονικότητας.

Unbelievable!!!!!

Kdenlive με τα χίλια, πρόσθεσέ το στη λίστα, εκεί, πάνω από το Shotcut και κάτω από το Lightworks...

Με απογοήτευσες οικτρά. Άλλα περίμενα εγώ από σένα.

Ωράιος ο ήχος,με λίγη προπόνηση θα σπέρνετε.

Μην είσαι τόσο σίγουρος... εγω για πρώτη φορά δεν εχω καταφέρει να εγκαταστήσω πρόγραμμα σε υπολογιστή μετα απο μια δεκαετία και βάλε. Κι αυτό ήταν το DaVinci Resolve. 3 φορές το κατεβασα μηπως ειχε πρόβλημα το αρχείο. 4 φορές το εγκατεστησα - απεγκατέστησα χωρίς ποτέ να ξεκινήσει. Σε Win10 Pro 64bit. Νισάφι πια! Κι επειδή ήμουν φαν του Acid και ήξερα τον τρόπο λειτουργίας του, πήρα το Vegas. Παράλληλα όμως έχω αγοράσει νωρίτερα τα Cyberlink Powerdirector και Movavi Video Editor. Καλά για casual βίντεο αλλά όχι για να συγχρονίζεις ήχο με ακρίβεια.

Το γεγονός ότι το DaVinci Resolve είναι δωρεάν είναι σκάνδαλο.

Άρχισα πρόσφατα να χρησιμοποιώ το "VSDC Free Video Editor" και μετά έγινα συνδρομητής για 1 χρόνο (21,80€) για να έχω τα extra features (κυρίως το video stabilizer). Πάντως η δωρεάν έκδοση έχει πρακτικά όλα τα σημαντικά features της πληρωμένης. Εξαιρετικός editor με μεγάλες δυνατότητες. Θέλει κάποιο χρόνο να τον μάθεις βέβαια, αλλά όχι τραγικά πράγματα.. Δεν έχω βρει κάτι που να χρειάζομαι και να μην το κάνει.. Το VideoPad το ξέρω λόγω του WavePad αλλά δεν με κάλυπτε τόσο πολύ.. Το WavePad το χρησιμοποιώ συχνά για γρήγορη επεξεργασία ήχου αλλά εκτός στούντιο..

ωραία το πάτε Γιώργο.... τι μου θύμισες τώρα....76-77 είχα στήσει κάτι για να παίζουμε βασικά αυτό. Σκαλώναμε μονίμως στα τύμπανα.... Ωραίο ήχο έχεις

Εγώ δεν άκουγα σε βινύλιο. Είχα ενα hi-fi pioneer με deck αλλά είχα ελάχιστους δίσκους. Άκουγα σε κασέτες. Ακόμα και όταν βγήκε το cd άκουγα σε κασέτες. Μόνο στο αμάξι χρησιμοποιούσα cd Όταν βγήκε το mp3 μετά πέρασα σε αυτό. Τώρα ακούω σε mp3, στο home cinema που είναι συνδεδεμένο στην smart tv και σαν player έχω τα κινητά. Έχω και μια ηχόμπαρα με bluetooth και επίσης ακουστικά bluetooth και ακούω από αυτά μέσω του κινητού. Επίσης στο αμάξι έχω αυτό https://www.sony.gr/electronics/dektes-kai-syskeves-anaparagwgis-aftokinitou/dsx-a410bt που μεταξύ άλλων γίνεται ουσιαστικά ενισχυτής με ηχεία του κινητού και μάλιστα κάνω και τα τηλέφωνά μου χωρίς να το βγάλω έξω, απλά έχω ενεργοποιημένο το bluetooth και συνδέεται αυτόματα μόλις το ανοίγω. Πολύ πρακτικό. Αυτά. χαχαχαχαχχαχχαχαχαχχα Έχω και home studio με αυτοενισχυόμενα ηχεία αλλά και ακουστικά flat για να γράφω μουσική. Ωραίος άντρας είμαι. Ε, τι άλλο θέλω? χαχαχαχαχααχαχαχαχαχχαχαχαχα

Να σου βαλω κι ενα τασκ? Βγαλε και το σολο του σαξοφωνου στην κιθαρα. Απο μονο του αυτο ειναι σοβαρο τσαλεντζ και θα σου δωσει διαφορετικες προοπτικες απο οτι εχεις συνηθισει με τα κιθαριστικα σολα. Απλα πρεπει να δειξεις στον κιμπορντιστα το αρπεζακι που παιζει κατω απο το σολο του σαξοφωνου η κιθαρα. (το οποιο δεν το παιζεις ουτε εσυ και ειναι χαρακτηριστικο)

Το χεις. Λιγο αγχωμενο βεβαια και με καποια λαθη, αλλα θα στρωσει. Δινει αναπνοες αναμεσα στις φρασεις της εισαγωγης. Πρεπει να μαθουν τη μελωδια της κιθαρας και οι συνοδοι για να ακολουθουν σωστα. Αλλιως γραψε ενα οδηγο και δινε τους εσυ με ενα συνθημα ποτε να αλλαζουν συγχορδια. Καλος τονος στο οργανο. Οταν πατας το drive ομως, χανεται αρκετος ογκος. Μηπως θελει αλλον μαγνητη? .

Είσαι καλλιτέχνης Σπύρο, αποτέλεσμα πολύ υψηλού επιπέδου. Φαντάσου να περπατάς σε κάνα σοκάκι στην Κρήτη και ξαφνικά να ακούς από κάπου να παίζεται ζωντανά τέτοια μουσική.

Ισχύει, αλλά δεν νομ.ίζω να το επιλέγουν. Μάλλον τους το επιβάλλουν. Είτε μέσω διαφημισης , είτε ως αναγκαστικη επιλογή (αν δεν υπάρχει κάτι άλλο, εύκολα προσβάσιμο για αγορά). Αν ξαναγινει lifestyle το hi-end audio , θα βλεπες τι θα γινόταν με αυτούς τους αδιστακτους νεολάιους, που δεν διαστάζουν να αγοράσουν ....σπορτεξ των 250 ευρώ.

οχι rw. ειχαμε απο μια στο μεταπτυχιακο και αποθηκευαμε.... Πλεον δεν εχω drive. 5.25 εχω. Εχω και iomega zip

Εδω ειμαι

Ας μην μεγαλοποιούμε το τέρας στο μυαλό μας Δηλ, οκ κι εγώ είπα τον Πετρούτση τον χειρότερο κιθαρίστα όλων των εποχών. Που είναι δηλ, αλλά το ξέρω μόνο εγώ-μην το πείτε πουθενά- κανένας άλλος δεν γνωρίζει αυτή την παγκόσμια αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του θεώρηση για το τι είναι κορυφαίο. Υπάρχει μια μανία από τους μεν, για αποδόμηση/απομυθοποίηση των παλιών και μια τάση στους δε για αφομοίωση οποιουδήποτε νεωτερισμού-ακόμη και αμφίβολης αισθητικής-χάριν προόδου. Και τα δύο βοηθούν σε κάθε περίπτωση. Αλλά όταν συνυπάρχουν, όχι όταν γυρνούν την πλάτη μεταξύ τους.

Love this kind of contemporary .

Το ρε είναι κόκκινο και το ντο# είναι κτικιάρικο, κίτρινο,επίσης το 4 είναι κόκκινο και το 2 κίτρινο, αλλά πώς ξέρουμε ότι δεν οφείλεται σε κάποιο παιδικό βιβλίο με εικόνες και χρώματα; Το μί ύφεση είναι νομίζω άσπρο ή στο χρώμα της διαφανούς μάσκας θαλάσσης(είναι περισσότερο σαν ποιότητα παρά σαν χρώμα), παρ'όλ'αυτά η σι μείζονα συγχορδία(με εναρμόνιο ρε#-μιΥ) είναι ενίοτε γρασιδί. Έχω διαβάσει το άλλο όμως για το απόλυτο αυτί, ότι παίζει ρόλο το πως ονομάζεις τη νότα γιατί ο εγκέφαλος πιάνει μόνο το δεύτερο φθόγγο,οπότε λα-φα, μι-σι μπερδεύονται πιο εύκολα σε σχέση με ντο-φα και αυτοί που έχουν το απόλυτο ξεχωρίζουν και το πρώτο σύμφωνο. Οι ερευνητές ήταν νομίζω Ιταλοί,οπότε εν συνεχεία έγραφαν ότι με το αμερικάνικο σύστημα μπι-σι-ντι-η είναι πιο δύσκολο ν΄αναπτύξουν/εκπαιδεύσουν απόλυτο αυτί. edit: εδώ το διάβασα: Vowel Identity between Note Labels Confuses Pitch Identification in Non-Absolute Pitch Possessors, Alfredo Brancucci, * Rosanna Dipinto, Ilaria Mosesso, and Luca Tommasi

Λάθος John. Αυτό είναι καραμπινάτο LSD.

Μόλις βγάλαμε καινούριο βίντεο στη σειρά PolyTempora. Αυτή τη φορά, ξαναβλέπουμε το rhythm changes vs blues αλλά με μία βασική διαφορά: trades. To κείμενο του βίντεο, για όποιον έχει την περιέργεια, είναι ως εξής: " This is the next phase of the PolyTempora project. Now, there is a new element in the mix: trades! PolyTempora is about two musicians playing polytemporal music with improvisation. In the case of this particular poly-piece, it is different forms with unequal lengths in the same time, one 32-bar form (sax) over two 12-bar forms (piano). So the pulses that the two musicians follow are not the same. Rather, they hold polymetrical relations to each other, Plus, the bars are of unequal length, sections are of unequal length, and to top it off, the forms themselves are not equal, but their starts and ends are synchronized. Trading in this setting is not an easy thing to do. 8 bars for the saxophone is 6 bars for the piano, 4 bars for the saxophone is 3 bars for the piano. But that is not all. Trades is not just about knowing how many bars each will have, but most of all, listening to what each other is playing. This is not a logistics problem; rather, it is of understanding, reaction and interpretation. The end result should not be a mathematical equation, but rather, a musical communication that transcends the differences in forms and, on the contrary, celebrates them. PolyTempora, a project by Phos Duo www.phosduo.com "

Είμαι ο ΤζεϊμΙς Μποντ. ΑΛΗΘΕΙΑ ειμαι.

τα αγγλικά μου δεν έχουν ανάγκη την κριτική σου. Μάλλον η άγνοια επί βασικών επί των PF τουλάχιστον και απίστευτη εμμονή και εριστικότητα στο "εγώ τα ξέρω όλα" δεν σου αφήνουν να δεις την πραγματικότητα. Ενα τυχαίο άσχετο σχόλιο πετάχτηκε εδώ μέσα "οτι δηθεν οι PF δεν άρεσαν το παίξιμο του Mason" και τον άλλαξαν (εξ ού και η δική μου απορία - διότι κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, τουλάχιστον στο "δεν άρεσαν") και το έδεσες κόμπο και το βρήκες βολικό να αρχίσεις να τρολλάρεις όποιον έχει διαφορετική γνώμη από τον εαυτό σου... Μάθε λοιπόν ότι ουσιαστικά το τελευταίο album που ουστιαστικά οι floyd ήταν μαζί ήταν οριακά το animals, αν και ήδη εκεί υπήρχαν πολλά προβλήματα, εξ ού και η τεράστια ανισοτητα του δίσκου. Το κακό φυσικά έγινε με το Wall που ουσιαστικά ήταν ένας δίσκος που έγινε "by mail" -λόγω οικονομικών προβλημάτων και φορολογικής εξορίας- με ελάχιστη φυσική και ταυτόχρονη παρουσία όλων ποτέ στο studio και με τεράστια ανάμειξη του Bob Ezrin που του έδωσε το ΟΚ ο Waters, αλλά και του ηχολήπτη Guthrie με αποτέλεσμα ο Mason να έχει αρκετά προβλήματα με τον πρώτο, ο δε Wright να οδηγηθεί ουσιαστικά να ηχογραφεί εντελώς μόνος, και τελικά να απομονωθεί και ουσιαστικά να εκδιωχθεί. Φυσικά δεν συζητάμε για τις ομηρικές μάχες του Waters με τον Gilmour σχετικά με τις ενορχηστρώσεις του Kamen και τα μέρη του Comfortably numb. Ο δίσκος φτιαχνόταν ουσιαστικά με τον Ezrin και τον Guthrie και οι άλλοι έρχονταν πού και πού και έλεγαν μια γνωμη ή σβήνανε τη δουλειά των άλλων. Δυστυχώς (και ευτυχώς διότι μπορείς κάποια στιγμή να τα μάθεις) για σένα υπάρχουν καταγεγραμμένα. Και φυσικά εκτός από τον Pοrcaro που αντικαστέστησε τον τσατισμένο Mason στο τέλος των ηχογραφήσεων (mother) που τους παράτησε και πήγε να ηχογραφήσει τον προσωπικό του δίσκο, υπάρχει και ο Ritenour που παίζει κιθάρα, πολλά πλήκτρα παίζει ο Ezrin, πολλές φορές υπάρχουν μόνο τα έγχορδα με έναν ή δυό από τους floyd ή μπάσο παίζει ο Gilmour. Και υπάρχουν και άλλοι session μουσικοί όπως επίσης και ο ίδιος ο Guthrie έλαβε μέρος ως μουσικός. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι η μπάντα έδιωξε τον Wright (ΟΚ αυτόν λίγο μετά πραγματικά τον έδιωξαν) ή τον Waters ή τον Gilmour... Καλό θα ήταν ορισμένοι (όσοι) εδώ μέσα αποφασίζουν να πετάξουν μια μπαρούφα να την διατυπώνουν σωστά. Όχι δεν μας άρεσε ο Mason και τον πετάξανε. Ναι...δεν έπαιξε και έπαιξε άλλος σε ένα κομμάτι ή και σε άλλο κομμάτι, αλλά ήταν κάτι που έγινε σε μεγάλο βαθμό στο Wall και οι σχέσεις τους από τότε ξεκίνησαν να είναι σκατά... με όλα τα υπόλοιπα, ποιός θα χρησιμοποιεί το όνομα ποιανού τα είναι το Wall και άλλα τραγικά του rock n roll. Φυσικά τα ίδια και χειρότερα έγιναν στο Momentary Lapse of reason που πάλι ήταν μπλεγμένος ο Ezrin, αλλά σιγά μην κάνουμε θέμα που έπαιξε εκεί ο Appice. Εκεί πέρασε μια πανστρατιά σεσσιονάδων και καλά κάνανε αφού έτσι θέλανε. Φυσικά αυτό δεν σήμαινε τίποτα ιδιαίτερο, ...πλέον. αυτά τα ολίγα με περισσή αγαπη φίλτατοι Βαγγέληδες.

Ένα φοβερό κομμάτι από μια απίθανη μπάντα. ScoLoHoFo, η μπάντα, από τα αρχικά των μελών της. John Scofield: κιθάρα Joe Lovano: τενόρο και σοπράνο σαξ Dave Holland: μπάσο Al Foster: τύμπανα Η σύνθεση είναι του Dave Holland.

Το ιδιο παθαινω και με τα λαικα. Τα λεω με περισσεια ευγενεια. Δεν μου αρεσαν ποτε οι τσαμπουκαδες. Ισως διοτι ειχα παντα περισσεια σωματικη δυναμη και ελυνα τις διαφορες μου με το λεγειν. Οι καλοι τροποι δεν κρυβονται Επισης φταιει που δεν εχει καθολου γρεζι η φωνη μου. Ειναι too clean και δεν με "αφηνει" να την αγριεψω. Ο ηχος της κιθαρας πως ειναι? Εχει too much gain? Συμφωνω. Ισχυει για πολλους λογους. Βασικο ειναι η ελλειψη εμπειριας στο ειδος αυτο (λιγο καιρο ασχολουμε με το ξενοφερτο αυτο σπορ). Επισης, το οτι παιζω κιθαρα ταυτοχρονα (power trio ειμαστε) και διαβαζω σε αναλογιο τους στιχους δεν μου διδει δυνατοτητα να ειμαι 100% σε ο,τι κανω, τοσο ερμηνευτικα οσο και τεχνικα. Απλα συμβιβαζομαι. Και το προβλημα ειναι ερμηνευτικο σε καποια κομματια.

Συμφωνώ, αλλά γιατι να μην κανουμε μια ψαχτικη πρώτα μπας και βρούμε κανενα θύμα στο τσαμπέ?? Κλασικό Ελληνικό δαιμόνιο....

Κι εμένα αυτό με ξένισε. Αν δεν υπάρχει λάθος στη διατύπωση, θέλουν ουσιαστικά έναν σεσιονά που όχι μόνο να μην πληρωθεί αλλά να βάλει κι απ' την τσέπη του. Δεν πάει έτσι. Αν έχεις κλεισμένα gigs και καίγεσαι να τα καλύψεις, η ασφαλής λύση είναι να πληρώσεις κάποιον που πληροί τις προϋποθέσεις, και μετά βλέπεις.

Εγώ πάντως κατάλαβα ότι ο OP ήθελε να εστιάσουμε στην πρόταση περί " οικονομικής δυνατότητας να υποστηρίξει το εγχείρημα" το οποίο δεν ξέρω πόσα περιθώρια δίνει στους πιθανούς ενδιαφερόμενους να πιστέψουν ότι θα έχουν κάποια απολαβή για τον κόπο και χρόνο τους Εγώ που διάβασα την αγγελία αμέσως σκέφτηκα ότι η μπάντα θέλει έναν μπασίστα να βάλει λεφτά απ' την τσέπη του για τα ταξίδια που έχουν προγραμματιστεί για συναυλίες......Άρα θέλει έναν εθελοντή Άρα είτε κορόιδο ρομαντικό είτε κάποιον που θέλει να ζήσει την εμπειρία

μονος σου το ειπες...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΥΝΙΛΙΟ ;D...ειναι απλα το πολυ καλυτερο ηχοσυστημα.....(το οποιο το εχει το 0,0001% του παγκοσμιου πληθυσμου που ακουει μουσικη) προσωπικα ολα τα ηχογραφημενα ψηφιακα βινυλια που εχω ακουγονται ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ απο τα αντιστοιχα cd. δεν υπαρχει απολυτως καμμια λογικη ενας δισκος που γραφτηκε/μιξαριστηκε σε DAW να βγει σε βινυλιο.