Πίνακας συμμετοχής

Εγώ δε θα πήγαινα σε HB. Πήρα ένα Jazz Bass για ένα φίλο και ήταν χάλια: διακόσια κιλά, ψόφιοι μαγνήτες, κακοκομμένα στις άκρες τάστα. Και ο ίδιος απογοητεύτηκε και το σπρωξε σχεδόν αμέσως. Δεν έχασε τίποτα σχεδόν από λεφτά βέβαια γιατί το κόστος είναι τέτοιο που ουσιαστικά ο αγοραστής χάρηκε που απλά γλύτωσε τα 30 ευρώ μεταφορικά (τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πληρώσει). Δώσε κάτι παραπάνω και πάρε ένα μεταχειρισμένο CV, είναι πραγματικό μπάσο που κάνει τη δουλειά και επίσης αν κάποια στιγμή θελήσεις να το δώσεις δε θα χάσεις χρήματα.

Θετικά του πραγματικού: - Ε είναι πραγματικό μπάσο? Ήχος, δυνατότητα να κάνεις ότι articulation θες. Slaps, slides, mutes, κτλ. - Κουμπώνεις, παίζεις. Είσαι καλός? Ξεμπέρδεψες σε 5 λεπτάκια. Αρνητικά: - Περιορισμένο εύρος ήχου, μπορεί να έχεις θόρυβο - Πρέπει να ξέρεις να παίζεις - Κόστος, σίγουρα είναι πιο ακριβό από ένα απλό vst. Μην κοιτάς το EZbass που είναι από τα ακριβότερα - Χρειάζεται περιποίηση, σετάρισμα, κτλ. - Οι χορδές είναι ακριβές - Δύσκολη αλλαγή κουρδίσματος - Χρειάζεσαι extra VSΤ αν θες εφέ VST: Όλα τα αρνητικά του κανονικού εδώ γίνονται θετικά - Περισσότεροι ήχοι, που πιθανό να έχουν περάσει από καλύτερο εξοπλισμό από το δικό σου - Δε χρειάζεται να ξέρεις να παίζεις - Πολύ πιο φθηνό από ένα κανονικό μπάσο - Λύνει τα χέρια όταν θες να "παίξεις" με μελωδίες όταν συνθέτεις - Μπορείς να κάνεις παπάδες, που για να παίξεις σε κανονικό θα πρέπει να είσαι grand master με 50 χρόνια εμπειρία. Αρνητικά: - Πρέπει να ξέρεις programming αν θες να ξεγελάσεις, ειδικά σε περίπλοκες φράσεις ή σε κάποια articulations. Αυτό το κάνει και πολύ χρονοβόρο - Δε μπορείς να πετύχεις 100% αυτό που θες, περιορίζεσαι σε προ-ηχογραφημένα παιξίματα άλλων. Παρ'όλα αυτά, θα σου έλεγα να πάρεις κανονικό μπάσο όπως έκανα κι εγώ. Άλλη η αίσθηση, και δε ξέρω μπάσο. Χρησιμοποιώ ακόμα VST για να γράφω μπασογραμμές, αλλά μετά τις ηχογραφώ με το κανονικό.

με λίγα λόγια 1. το μικρόφωνο είναι πυκνωτικό. Αυτό σημαίνει δεν το βάζουμε στο στόμα όπως τα δυναμικά. Θελει 20-30 εκατοστά και πάντα το pop filter. 2. αν το έχεις στημένο βάζε επάνω του όταν δεν το χρησιμοποιείς την πάνινη κουκούλα του. Αν δεν βαριέσαι στη θήκη του μαζί με τα silica gels 3. Κάνε registration στην rode. Εχεις 10 χρόνια εγγύηση. το έχω 4 χρόνια τωρα και δεν είχα θέμα. Και αν έχω στα επόμενα 6 θα τους το στείλω πακέτο. Όλα τα άλλα είναι να λέμε...

Ζήτηση αν υπάρχει είναι άγνωστο. Κατά τη γνώμη μου το πιο πρόσφορο κοινό αγοραστών είναι προχωρημένοι μαθητές που δεν έχουν πάρει το "καλό" όργανό τους ακόμα, ή επαγγελματίες που ψάχνουν να εμπλουτίσουν την παλέττα τους. Μπορείς να δοκιμάσεις να το ανεβάσεις σε όσο περισσότερα σάιτ αγγελιών μπορείς, ή να κινηθείς στοχευμένα σε αυτόν τον κύκλο. (Βάλε και μερικές αγγελίες σε τίποτα ωδεια.) Κάνε μια έρευνα για το τι όργανο έχεις στα χέρια σου, ποιο μοντέλο, ποια κεφαλή, ώστε να νιώθεις και εσύ σίγουρη για την εκτίμηση. Γιατί το εύρος τιμών είναι μεγάλο, μην σκοτωθεί το όργανο σε εξευτελιστική τιμή, ούτε να ζητηθεί παράλογη τιμή. Ναβαρίνου 18 είναι ο Παράσχος, λίγο πιο κάτω από τον Νάκα. Αν του ριξει μια ματιά θα ξέρει αμέσως ποιο όργανο είναι, και ίσως να γνωρίζει αν υπάρχει ενδιαφέρον από κάποιον για αγορά.

Είχα πάρει ένα hb μπάσο και ήταν εντελώς απαράδεκτο αν και δεν αγοράζω ακριβά όργανα .Πήρα ένα yamaha και είναι εντελώς άλλη κατηγορία. https://www.skroutz.gr/s/25416175/Yamaha-ΤRΒΧ174-4χορδο-Red-Metallic.html Σε ανώτερη κατηγορία αυτό. https://www.thomann.de/gr/yamaha_trbx_504_brb.htm?offid=1&affid=355&utm_source=skroutz.gr&utm_medium=clickfire&utm_campaign=feed_id-355

Αναμφίβολα μπάσο και σαφέστατα Jazz... Το P είναι one track mind, το J πιο versatile- ομιλώντας πάντα ηχητικά.

Κανονικό μπάσο και από εμένα εφόσον είσαι ήδη "εγχορδος"... Και αντί για P, J ή PJ μπορείς να πας σε κάτι "σύγχρονο" και ευέλικτο ηχητικά στα 300-350 ευρώ (καινούριο τουλάχιστον) όπως π.χ. αυτό: https://www.ibanez.com/na/products/detail/sr300e_1p_03.html ΥΓ: σορυ για το bias, τα λατρεύω τα Ibanez μπάσα (από τα SR300 και επάνω τουλάχιστον) αν και "κιθαρίστας" (λέμε τώρα) πραγματικά ευχαριστιέμαι να τα παίζω, τα μπράτσα τους είναι πολύ οικεία (πλάτος, πάχος, radius κοκ), το action κατεβαίνει πολύ χαμηλά (αν θέλεις) και είναι πούπουλα (πιο ελαφρύ το SR300 μου από οποιαδήποτε ηλ. κιθάρα έχω). 9-10 χρόνια έχω το δικό μου (με flats από την αρχή, ειναι παλιό μοντέλο, δεν έχει το 3way power tap switch) και δεν πάει πουθενά.

Εγώ στο παρελθόν προσπαθούσα με διάφορα vst, κάτι ο προγραμματισμός τους, κάτι ο ήχος που δεν, με με κάποιες εξαιρέσεις (ample sound)...πήρα ενα squier jazz, ήταν απλά σε προσφορά και το επέλεξα. Παρομοίως με σένα , μπασίστας δεν είμαι, πέρα από απλές γραμμές. Το ezbass είναι game changer σε σχέση με τα άλλα plug in όμως: 1oν ο ήχος είναι πολύ καλός. 2ον και κυριότερο: Kάνει σε midi bass την κιθάρα σου ή το μπάσο που θα βάλεις, είναι ο κύριος λόγος που το χρησιμοποιώ. Eίτε με drag n drop το ήχογραφημένο σου είτε με driver που σου δίνει να παίρνει απευθείας το σήμα σου 3ον δέχεται και από (midi) drums και πλήκτρα και κάνει ανάλογες μπασογραμμές, απλές ή σου προτείνει από το library διάφορες. 4ον Με το κλασσικό προγραμματισμός από πλήκτρα ή πολύ απλες "διορθώσεις" να σκάει ακριβως στο μέτρο που θες Μειονεκτήματα: Aν δεν θες 4/4, 6/8 δεν είναι το ίδιο ευχρηστο σε μονά μέτρα 5/8, 7/8,9,11 κλπ

Γεια σου Κατερίνα. Τα Μουραμάτσου γενικά είναι ακριβά όργανα γενικά, αλλά χωρίς το μοντέλο και την γενική κατάσταση του οργάνου θα ήταν τελείως ανεύθυνο να γίνει τηλεεκτίμηση. Μπορείς να το πας στον Παράσχο που είχε (και λογικά ακόμα έχει) την αντιπροσωπεία, για μια πιο υπεύθυνη εκτίμηση.

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την αγορά μπάσου αλλά για να υπάρχει κι ένα twist θα πω ότι και το plugin έχει τη χάρη του: όταν πρόκειται να γράψω οδηγούς ή μια ιδέα, παρόλο που έχω μπάσο στο σπίτι κι έχω και διατελέσει και μπασίστας σε μπάντες, θα γράψω ένα μπασάκι στο piano roll το οποίο έχει το βασικότατο πλεονέκτημα ότι βγαίνει μετρημένο με ακρίβεια σε ελάχιστο χρόνο ώστε μετά να μπορεί πάνω σε αυτό να γράψει ένας drummer. Θα βάλω κι έναν vst ενισχυτή στην κιθάρα κι ένα SSD στα τύμπανα και μέσα σε ένα απόγευμα έχω έτοιμη μια πλήρη ιδέα για να στείλω στους υπόλοιπους. Στο τελικό αποτέλεσμα βέβαια ούτε λόγος, μόνο φυσικό μπάσο.

Όχι στο συγκεκριμένο απαραίτητα, αλλά ναι, σε μπάσο με έναν μαγνήτη jazz και έναν precision.

Δύο φορές ΑΞΙΟΣ!!!!

Μήπως χαμήλωσες τίποτα από το πρόγραμμα που δουλεύεις; Η κάρτα να δίνει κανονικά αλλά στο πρόγραμμα ή στις ρυθμίσεις από το pc είσαι χαμηλά και να μην παίρνεις ήχο.

Είπα να κάνω μια πιο εμπεριστατωμένη φωτογραφική παρουσίαση των νέων studios 1. MUSIC STUDIO : 2. VIDEO & PHOTOGRAPHY STUDIOS : 3. POST PRODUCTION DESK : 4. ΧΩΡΟΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ :

Ποστάρω εδώ αυτή την μακρόσυρτη ιστορία ως δείγμα του πώς κάποτε λειτουργούσαν τα πράγματα (και) στον χώρο της ηχογράφησης και τις πατέντες που επινοούσαν οι ηχολήπτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Εδώ ταιριάζει γάντι το "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι". ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLUES WIRE - THE LOST ALBUM 1991 (όπως την έζησα και τη θυμάμαι) Πριν μερικά χρόνια, με κάλεσε στο τηλέφωνο ο φίλος κι εξαίρετος μουσικός Γιώργος Πεντζίκης (τότε εξακολουθούσε να ασχολείται με το στούντιο του) και μου λέει «γιατρέ μου, έχω κάτι παλιές ταινίες δικές σας εδώ που σαπίζουν στην υγρασία, πληρωμένες είναι, αν θέλεις έλα να τις πάρεις αλλιώς θα τις πετάξω». Αντιλήφθηκα πως πρόκειται για κάποιες ηχογραφήσεις που είχε χρηματοδοτήσει ο Μύλος στο ξεκίνημα του προκειμένου να δραστηριοποιηθεί και ως εταιρεία έκδοσης δίσκων. Ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα πως δεν θα υπάρχουν πλέον αλλά και χάρηκα ιδιαίτερα μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεν τα κομμάτια, σε προβληματικές και αμφιβόλου ποιότητας κασέτες δε, του απαντώ «κράτα τες, κανονίζω να περάσω να τις πάρω». Κι αυτό έκανα άμεσα, φορτωμένος συγκίνηση και αναμνήσεις. Αυτές οι καταγραφές έγιναν το 1991 με στόχο να κυκλοφορήσει τότε ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, οι μήνες κυλούσαν με τον Μύλο να γιγαντώνεται και τις υποχρεώσεις να πολλαπλασιάζονται, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα γραφεία της επιχείρησης, κάπως ξεχάστηκε το θέμα και υποχώρησε στην λίστα των προτεραιοτήτων της νεοσύστατης δισκογραφικής, στο μεταξύ πρόσωπα και καταστάσεις άλλαζαν και διαφοροποιούνταν η λειτουργία της, με τούτα και με άλλα πέρασε ένας χρόνος και όταν ωρίμασαν οι συνθήκες να βγει επιτέλους το άλμπουμ, εμείς είχαμε διανύσει απόσταση καλλιτεχνικά έχοντας εμπλουτίσει το ρεπερτόριο μας με πιο φρέσκα τραγούδια και βελτιώνοντας τις επιδόσεις μας ως μουσικοί, οι φιλοδοξίες του Μύλου είχαν απλωθεί περαιτέρω και τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξεχαστούν τα περσινά ξινά σταφύλια και να ξεκινήσει μια νέα, καλύτερα οργανωμένη και δουλεμένη προσπάθεια, κάτι που οδήγησε λίγο αργότερα στην κυκλοφορία του Bulldog boogie. Πέρασα το λοιπόν και παρέλαβα τις πολυκάναλες ταινίες, γέμισα το πορτμπαγκάζ και τις αποθήκευσα πρόχειρα στο σπίτι μου. Αργότερα, ξεκίνησε ένας νέος γύρος προβληματισμών και εν δυνάμει αδιεξόδων, αφού με κάποιον τρόπο έπρεπε οι ταινίες να ελεγχθούν και εφόσον έπαιζαν αξιοπρεπώς, το υλικό να διασωθεί σε ψηφιακή μορφή καθώς τα χρόνια των mp3 και του internet είχαν ήδη κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά της μουσικής. Αφού σκέφτηκα τις ενδεχόμενες επιλογές μου, επικοινώνησα με τον Γιώργο Μάνιο, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκαν αρκετές δουλειές του γκρουπ και προσωπικές μου, άλλωστε ο Γιώργος ήταν από τους λίγους που ακόμα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση τα παλιά του Atari και υπήρξε διαβόητος για την νοικοκυροσύνη του, τον εξοπλισμό αλλά και τις γνώσεις του, όντας ένας αυθεντικός gearhead στον τομέα του. Αφού ολοκληρώθηκε η μεταφορά, ήρθε τελικά η στιγμή της αποκάλυψης, οι ταινίες αναπαύονταν στα χαρτόκουτα τους και ήσαν τυλιγμένες με διαφανή πλαστικά, η όλη διαδικασία μου θύμισε –τηρουμένων των αναλογιών- διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει με αντίστοιχα ξεσκεπάσματα σαρκοφάγων από ασύλητους τάφους. Με αργές κινήσεις απομακρύνθηκαν τα νάιλον, ανοίχτηκαν προσεκτικά τα κουτιά και ιδού, οι παχιές ταινίες στο εσωτερικό τους. Η κατάσταση τους ήταν στα όρια του αθλίου, η υγρασία των υπογείων είχε τρυπώσει μέσα τους και η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική. Με συνέπεια και ιδιαίτερη προσήλωση ο Γιώργος, αφού καθάρισε όσο μπορούσε επιφανειακά την πρώτη ταινία, την τοποθέτησε ευλαβικά πάνω στο παλιό αλλά απαστράπτον και άριστα διατηρημένο μηχάνημα και πάτησε το play. Τίποτε δεν συνέβη. Η ταινία αρνιόταν πεισματικά κα κινηθεί έστω και ένα εκατοστό, οι πλευρές της εφάπτονταν θαρρείς με κόλλα, απογοήτευση. Ο Γιώργος δεν έχασε την πίστη του, ασφαλώς και διότι η όλη κατάσταση αποτελούσε και μια πρόκληση για τις ικανότητες του, «άσε να το ψάξω λίγο και θα σου πω» δήλωσε, καθώς εγώ αναχώρησα με καψαλισμένα φτερά. Μια δυο μέρες μετά, μου ανακοινώνει τηλεφωνικά πως αφού έψαξε τα κιτάπια του, βρήκε μια λύση που ίσως αποδειχθεί λυτρωτική, «έλα από δω, θα τις ψήσουμε», τον ακούω να λέει. Στον χώρο του εκ του σύνεγγυς, μου εξηγεί πως ο τρόπος αποκόλλησης και τελικά αναπνοής στις ταινίες, μπορεί να επιτευχθεί με την κατάλληλη θέρμανση, κάτι που όμως είναι επικίνδυνη διαδικασία και μπορεί να αποβεί μοιραία, απαιτεί υπομονή και χειρουργική ακρίβεια, απολύτως συγκεκριμένες τιμές χρόνου και θερμοκρασίας για να υπάρξει ευτυχές αποτέλεσμα. Οπλισμένος λοιπόν με state of the art θερμόμετρο και χρονόμετρο, θερμαίνει τον φούρνο της κουζίνας στους επιθυμητούς βαθμούς, τοποθετεί μέσα του την ταινία και κρατώντας το χρονόμετρο και τις ανάσες μας, περιμένουμε. Τα γεμιστά ωχριούν μπροστά στην τέχνη επιπέδου μάστερ σεφ που επέδειξε ο έμπειρος ηχολήπτης, κάποτε η διαδικασία παίρνει τέλος, μαγειρεύτηκαν τα τραγούδια, η ταινία μπαίνει ξανά στο παλιό μηχάνημα αναπαραγωγής και voilà! Ο ήχος του συγκροτήματος ξεπηδάει από τα ηχεία, ζωντανός και φρέσκος σα να ηχογραφήθηκε πριν μια βδομάδα. Με αυτά τα μαγικά ο Γιώργος έσωσε αυτή τη δουλειά ψήνοντας υπομονετικά σαν καλή νοικοκυρά όλες τις ταινίες, κάναμε και μια πρόχειρη επιτόπου μίξη και σώθηκαν τα αρχεία σε ψηφιακή μορφή. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη και υποκλίνομαι με υπέρτατο θαυμασμό για όσα πέτυχε, σ’ ευχαριστώ κύριε Μάνιο. Από μουσικής πλευράς, θεωρώ το Blues Wire 1991The lost album, μάλλον καλύτερο του Bulldog boogie που έκλεψε τη θέση του στην δισκογραφία μας, μπορεί το τελευταίο να έχει έναν αέρα πιο μοντέρνο για την εποχή και σίγουρα εμείς σαν παίκτες κάναμε χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο που φάνηκαν πιο καθαρά με κείνη την έκδοση, το 1991 παρόλα αυτά ως όλον, μολονότι πιο τραχύ και ακατέργαστο, στέκει κατά την άποψη μου σε υψηλότερο επίπεδο και διατηρεί πιο ενιαίο ύφος. Εδώ περιέχεται η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού Bulldog boogie και μια πρωτογενής εκδοχή του I don’t worry, τα μόνα κομμάτια που βρήκαν θέση στον δίσκο που ακολούθησε έναν χρόνο μετά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με ρυθμούς πολυβόλου, τραγούδια όπως τα Jump out of my grave, I feel like crying, Tobacco road, Willie and the hand jive έκαναν θραύση στις συναυλίες μας όμως ποτέ δεν καταγράφηκαν, κάτι άδικο στην συνείδηση μου που αυτή η κυκλοφορία έστω και ετεροχρονισμένα αποκαθιστά. Ο Σωτήρης και ο Αλέξης βρίσκονται στα καλύτερα τους ενώ ο Νίκος καταθέτει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα παιξίματα του στην κιθάρα με αιχμή του δόρατος το εξαίσιο I believe to my soul. Εγώ από την άλλη, πάντα πιστός σε μια αέναη δημιουργική καθημερινότητα σε ότι αφορά την τραγουδοποιία, συνεισφέρω αρκετά κομμάτια που ακούγοντας τα σήμερα νοιώθω υπερήφανος, και μουσικά και στιχουργικά. Όσο κι αν η καρδιά μου πάγωσε στιγμιαία καθώς ξεκινάει το The name of the game λέγοντας two times six, is just a kiss on the cheek καθότι μου θύμισε σύγχρονες αθλιότητες με 12χρονα κοριτσάκια, η περιγραφή του άνδρα κυνηγού που βρίσκεται στο κατόπι της γυναίκας θηράματος και τα στάδια από το φλερτ στην καψούρα κι από κει στις συμβάσεις και την αναπόφευκτη παράδοση στην φθορά, θεωρώ πως στέκει με αξιώσεις συμβάλλοντας στην αγαπημένη σταθερά της κυρίαρχης θεματολογίας των μπλουζ που είναι ο έρωτας. Το Jump out of my grave είναι ίσως το πιο δραματικό τραγούδι που έχω γράψει για την ανεκπλήρωτη αγάπη και την σταδιακή αποξένωση που ακολουθεί έντονα πάθη και συμβίωση εραστών, ενώ στο Call the blues again καταθέτω μια από τις καλύτερες ρίμες που έχω σκαρώσει στο πνεύμα της στιχουργίας που χαρακτηρίζει το ιδίωμα που υπηρετώ: putting you and me together is just like fire and ice, you ain’t no mother Teresa baby and I ain’t no Jesus Christ. Δε λείπουν βέβαια και οι πολιτικοκοινωνικές νύξεις, όπως στο VIP που και τούτο υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό εκείνα τα χρόνια, και για του λόγου του όμως η λήθη καραδοκούσε. Ας είναι, νοιώθω μεγάλη χαρά που ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιοποιείται η τότε προσπάθεια μας και ένας χαμένος κρίκος της σειράς στην ιστορία του γκρουπ μπαίνει στη θέση του.

δεν έχει θέμα, σε 2-3 χορδές παίζει ο συγκεκριμένος στο video...

Με τόσες χορδές, κανονικά θα έπρεπε να παίζει καθιστός. Πώς δηλαδή θα παίξει πχ στην 10η χορδή όρθιος?

Ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις απο το 1991 με την πρώτη σύνθεση του γκρουπ, στους παλιότερους φίλους της μπάντας - και ειδικά εκείνους των τελευταίων χρόνων του Παραρλάμα και των πρώτων του Μύλου - είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσουν πολλές αναμνήσεις. THE LOST ALBUM 1991 by Blues Wire

Αφήνω τα της... εξτραβαγκάνζας. Με αυτά τα κιλά που έχει αυτό το πράμα... που πας ρε καραμήτρο;

Να προσθέσω ότι έχει και κάποια αξιοπρεπέστατα Υamaha στις αγγελίες στα 250-300 ευρώ. Ειδικά αυτό με τα upgraded ηλεκτρικά είναι φοβερή ευκαιρία, ακόμη κι αν δεν αρέσει σε κάποιον το look μιλάμε για στουντιακό μπάσο που κάνει τα πάντα και τα κοάλα.

Επειδή ήδη παίζεις κιθάρα και απ' ότι είδα στο event του noiz το "έχουν" τα χέρια σου το μπάσο, νομιζω ότι η λογική κίνηση είναι να πάρεις μπάσο. Αν γράφεις όμως μουσικη, το ezbass εκτός από το όργανο προσφέρει και πολλές μπάσογραμμές με πολλά ρεαλιστικά articulations που θα σου δώσουν έμπνευση να γράψεις μια μπασογραμμή που δεν θα σου ερχόταν αλλιώς στο μυαλό με το φυσικό μπάσο στα χέρια.

Γενικά τα pj έχουν δυο μαγνήτες, ενω τα Ρ έναν και τα jb επίσης 2. Εγώ διάλεξα jb επειδή είναι λίγο μικρότερη η διάσταση στο μανίκι και μου αρέσει και περισσότερο οπτικά. Τωρα αν θες κάτι από p ίσως το pj είναι η καλύτερη λύση. τώρα παικτικά και ηχογραφιστικά Εγω χρησιμοποιώ είτε αληθινό μπάσο, είτε κιθάρα με συνθ, είτε πλήκτρα και vst. Προφανώς υπάρχουν στιγμές που το αληθινό δεν μπορείς να το αλλάξεις με τίποτα. Αλλά υπάρχουν άλλες που πρέπει να γράψεις με vst. θα προσθέσω και γω, το ΗΒ είναι πολύ βαρύ, έχει νεκ νταιβ, και γενικά ήθελε πολύ σετάρισμα. Οι χορδές του ήταν και είναι μάπα και μετά από σχεδόν 2 χρόνια ακόμα να βάλω φλατς. Ίσως να πάρεις καλύτερα squier. Σήμερα αυτό θα έπαιρνα. Αλλά τη δουλειά μου την κάνω.

LAST update, που μόλις τελείωσε., 13/11/2022, ώρα 19:43 4 (τέσσερις) από τους x IDE 3.5 HDD (που βρήκα από ανακύκλωση, που μου χάρισαν φίλοι, ....που θα πετουσαν...κ.λ.π), οι best 4, καθαριστηκαν, τεσταριστηκαν, και αποτελουν πλέον κλώνους του HDD του PC audio (δοκιμάστηκαν όλοι, ένας προς ένας και δουλεύουν άψογα) .....για να κοιμάμαι ησυχός τα βράδια.

Τρελό μου ακούγεται για μπάσο, αν και σε τέτοια μεγέθη φαντάζομαι έχει ακόμα και χορδές πιάνου αυτό το πράμα. Δες και αυτά εδώ που κατέληξαν σε μια "μονομαχία" για να τελείωνει η ιστορία, με 19 και 20χορδες κιθάρες!

Χθες , υστερα από ένα χρόνο (!!!!), κάθησα και τελείωσα το routing στο studio. Συνδέθηκαν τα racks στην αριστερη πλευρά της φώτο, με την κονσολά στην δεξιά. Ειδικότερα και από κάτω προς τα πάνω: 1) ALTO RSA27 Sperctrum Analyzer 2) Behringer ULTRAGAIN PRO MIC2200 3) Behringer Modulizer Pro DSP1200P και 4) Behringer Ultrapach Pro PX 2000. Η δρομολόγηση πλέον είναι η εξής: κάρτα ήχου => M Audio Audiophile 192 PCI Main OUT =>(στα ηχεία) Studiophile BX5a Monitor OUT => (στο Spectrum Analyzer) για να έχω μια συνολική οπτική φασματικη εικόνα της μίξης (πέρα από την αντίστοιχη software-ικη) In της κάρτας => στο tape out της κονσόλας κάτω αριστερα ήτοι της Behringer UB-802 . Έτσι έχω 6 in να καρφώσω στην κάρτα. - Στα 2 πρωτα (1 & 2) IN της Behringer UB-802 (mono) έχω βάλει τα 2 κανάλια της Μ Audio DMP3 προενίσχυσης. Εδώ , είτε κουμπώνουν ως Hi-Z Inputs , κιθάρες (left) / basses (right), είτε χρησιμοποιούνται και τα δύο για Mics, ως mic preamps. - Στο 3 κανάλι (stereo) της Behringer UB-802 έχω βάλει (left ) το ένα κανάλι της προενίσυχης Behringer ULTRAGAIN PRO MIC2200 σαν προενίσχυση mic και (right) τo δεύτερο κανάλι της προενίσυχης Behringer ULTRAGAIN PRO MIC2200 σαν LINE (εδώ κουμπώνει AUDIO το Yamaha DD-55 ). - Στο 4 κανάλι της Behringer UB-802 πάλι stereo , το έχω για να καρφώνω synths, κυρίως το Akai Miniak, που το δουλεύω κυρίως audio και όχι Midi....και φυσικά το casio rapman rap-1. Tα IN's της προενισχυησης Behringer ULTRAGAIN PRO MIC2200 είναι συνδεδεμένα με το Behringer Ultrapach Pro PX 2000, για να έχω πρόσβαση από μπροστά. To Behringer Modulizer Pro DSP1200P συνδέθηκε στο STEREO AUX RETURN/ SEND της Behringer UB-802 MIDI: To Roland PC 180a στο MIDI IN της => M Audio Audiophile 192 PCI Το MIDI OUT του Yamaha DD-55 στο MIDI ΙΝ της => Behringer BCF-2000 (πάνω δεξιά) (USB midi interface /controller). To ΜIDI OUT της κάρτας M Audio Audiophile 192 PCI => στο MIDI IN του Yamaha DD-55. Αυτά. Πάρτε και μια νυχτερινή φώτο, όταν τελείωσα. Υ.Γ. Τα γραφω για να μαθαίνουν οι νέοι και να τα θυμάμαι εγώ.....ΑΝ ξαναμετακομίσω

Pj

Κανονικό μπάσο προτείνω και εγώ. Θα μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες σου, άνετα, κι ας μην είσαι μπασίστας. Έχω ένα HB με 150 ευρώ και το ευχαριστιεμαι οπότε κάνω μια παραγωγή. Πολλές φορές έχω φτιάξει κομμάτι που ξεκίνησε από ένα ριφ στο μπάσο. Είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να κάνω με τα πλήκτρα.

Ελλείψει χώρου, χρησιμοποιώ το παρακάτω για bass programming: Αν ξέρεις τι κάνεις από πλευράς programming, σίγουρα ξεγελάς κόσμο για πλάκα. Επειδή όμως εγώ δεν ξέρω, ακούγεται ελαφρώς καλύτερα από Guitar Pro bass instrument. Για αυτό το λόγο, θα πρότεινα να πάρεις ένα κανονικό μπάσο και να ξοδέψεις το χρόνο σου παίζοντας, παρά βγάζοντας τα μάτια σου σε piano roll προσπαθώντας να φτάσεις τα articulations σε ένα σεβαστό επίπεδο.

Υπάρχει και η επιλογή του PJ για να έχεις κάτι και από τα δύο. Τώρα στο τι προτείνουμε .... όπως λέει και ο JazzJocker .... να πάρεις κάτι με πάνω από 150 άλογα, για να ευχαριστιέσαι τις βόλτες στην εθνική. Σίγουρα αγορά μπάσου πάντως.

Έγραφα μπάσο με plug-in δηλαδή με κιθάρα και εφέ που ρίχνει μια οκτάβα κάτω.Ειναι μια βλακεία και μισή ακόμη και για κάποιον που δεν ξέρει μπάσο όπως εγώ.Αγορασα ένα μεταχειρισμένο yamaha rbx ο ήχος και η αίσθηση είναι πολύ ανώτερη.

Crippled mugs

Thank you very much! Μαρούλι, τριμμένο Gouda, μπέικον, μαγιονέζα, cheddar sauce, κρουτόν βουτηγμένο σε σιρόπι maple και μισή κουταλιά καστανή ζάχαρη, έτσι για την όρεξη. (Γίνεται πολύ καλύτερη με λάχανο-καρότο, αλλά, δεν είχα) Κρουτόν = φρυγανισμένο ψωμί για τοστ Η ζάχαρη από πάνω αντί αλατιού γιατί είναι ήδη πολύ αλμυρά όλα τα υπόλοιπα.

Σας ζηλεύω τόσο καιρό που ανεβάζετε και είπα να μαγειρέψω και 'γω σήμερα, μιας και μου την είπε και η σύζυγος για την πολυθρόνα τις Κυριακές. Σαλάτα "Flotzen" (πολύ fusion κατάσταση) Πατάτες στο φούρνο με τη φλούδα και αλατοπίπερο - πάπρικα Φιλέτο μοσχάρι στο σχαροτήγανο, πετυχημένα medium.

Καλησπέρα συμφορουμίτες. Είχα καιρό να συμμετέχω ενεργά λόγω πίεσης χρόνου. Προτιμούσα τον χρόνο μου τον λίγο να τον εξαντλήσω σε μουσικα μεσαωρακια καθημερινα με τον εξοπλισμό μου. Σήμερα έκανα κάτι που ήθελα να δοκιμάσω μετά από καιρό, να βάλω δλδ τον κομπρεσορα μετα τα drives. Για να μην μακρυγορώ το προβλημα που ειχα ήταν ότι ο κομπρεσορας πριν το fuzz μου δημιουργουσε προβληματα στο φαζ, αλλα ταυτοχρονα και το φαζ μου επρεπε να παει για λογους stacking μετα απο τα υπολοιπα drives αργότερα στην αλυσίδα. Άρα αυτό ήταν συνδυαστική λύση. Τόσο καιρό το θεωρούσα ότι θα ταν κατι extreme αλλά όχι. Η εμπειρία για σήμερα τουλάχιστον λέει τα εξής - ο κομπρέσορας βοηθάει μετά το germanium fuzz ( χωρίς τα γνωστα προβλήματα των παλιων φαζ) πολύ περισσότερο. δεν το χαντακωνει - τα καθαρα μου που μου αρεσουν με τον κομπρεσορα συνεχίζουν να υπάρχουν όπως και πριν -τα υπόλοιπα drives δεν χάνουν δυναμικές( αν και ετσι οπως τον ρυθμιζα πάλι δεν έχαναν δλδ με το blend και το sustain χαμηλα) -μου καλιμπραρει τα διάφορα stacking kai aακουγονται ωραια χωρις να ξεφευγει η κατασταση - χωρις ν μαι σιγουρος νομιζω οτι μειωνει και τον θορυβο -το μόνο πρόβλημα που μπορει να δημιουργηθεί είναι ΄ότι ίσως να φύγουν αρκετά πρίμα. Όμως αν έχεις tone στον κομπρέσορα όπως εγώ( keeley compressor plus) λύνεται άμεσα -Επίσης σε περίπτωση που θες compression για τα σολο σου δεν λειτουργεί το ίδιο. εγώ όμως δεν παίζω τόσο πολύ σόλο, αλλά και πάλι αν θέλω στακαρω δυο drives και λύνεται. Όλα τα παραπάνω είναι μόνο από την σημερινή εμεπιρία που με ενθουσίασε. Βέβαια θα το ξαναδοκιμάσω γτ αλλάζω γνώμες σαν τα πουκάμισα. Σχεδόν καταλήγω όμως ότι αν έχεις αρκετα drives, dist, fuzz ίσως να ειναι και καλυτερα να μπει ο κομπρεσορας μετα. Όποιος άλλος είχε αντίστοιχη εμπερία θετική ή αρνητική θα ήθελα να την καταθέσει. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή:)))))

Πάει καιρός που έχω τον κομπρεσορα μετά το drive και το fuzz συνήθως δε τα συνδυάζω (ισως γιατι δεν εχει προκύψει τετοια αναγκη) με την έννοια ότι όταν τον χρησιμοποιώ αυτό το κάνω με ελάχιστο compression και πολυ volume μόνο για να μπουσταρω τα προηγούμενα

Για την ιστορία και μόνο ..τελικά το πρόβλημα ήταν από το.... καλώδιο usb!!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Έβαλα ένα αλλο μπας και..... και δούλεψε πλέον κανονικά! Άβυσσος η ψυχή των ...καλωδίων!

καλησπερα dimsonic!ειναι να μην μπλεξεις μ αυτα...!σ ευχαριστω!