Midnight Call

Με ερεθισε αυτο το κομβιο "γραψτε μια κριτικη" και το πατησα!

Δεν μπορω παρα να συμφωνησω εν γενει με τους προλαλησαντες και ειδικοτερα με τον npap προσθετοντας το εξης: αγαπητε Σπυρο, καθε που ηχογραφεις εχεις ενα μαγικο αγγιγμα, αληθινα ζηλευτο, μπραβο σου για πολλοστη φορα.

Να σχολιασω και κατι με αλλη οπτικη, ετσι για να εχει και νοημα η "κριτικη" βρε αδελφε...

Ενα βασικο στοιχειο που αποπροσανατολιζει ελαφρως τον ακροατη, ειναι το γεγονος πως πατας σε δυο διαφορετικα στυλ καθως ξεδιπλωνεται το κομματι, ας πουμε σε ενα στυλ early Magic Sam-vintage Chicago & modern SRV τροπον τινα...ισως και ηθελημενα...προσωπικα θα το προτιμουσα πιο μονολιθικο, χωρις τα εξτρα μελωδικα περασματα και αλλαγες και με περισσοτερο αυτοσχεδιασμο και "εμβαθυνση" - παιχνιδισμα στο βασικο μοτιβο χωρις την "ευκολια" που σου παρεχουν οι αλλαγες...εχω την αισθηση πως για το βαθυ μπλουζ παιξιμο που πλησιαζεις στο κομματι θα ηταν μια επιλογη και για σενα πιο προκλητικη αλλα και για τον ακροατη πιο εντονη...αλλως πως, μερικες φορες νοιωθουμε πως "πρεπει" να βαλουμε και κατι τις παραπανω/διαφορετικο στο ονομα της πρωτοτυπιας αλλα καποτε ισως και να μη χρειαζεται...ολα τα παραπανω τα γραφω με ζεστη καρδια αφου ειναι γνωστο το ποσο σε εκτιμω αλλα και επιπροσθετως ανηκω σε κεινη την κατηγορια ακροατων που δεχονται τα πονηματα των καλλιτεχνων ως περιπου θεσφατα...κοντολογης, αν δεν ενοιωθα φιλος σου, δεν θα σχολιαζα καθολου, θα περιοριζομουν στα συγχαρητηρια.

Σπύρε μου, αν η πρόθεσή σου ήταν να δώσεις με την παραγωγή σου την αίσθηση ενός jazz club, το πέτυχες και με μετέφερες εκεί...

έτσι περί ήχου πλέον δεν μου πέφτει λόγος... αυτός είναι ο ήχος του συγκεκριμένου club... δεν πας στον ηχολήπτη να του παραγγείλεις τα γούστα σου... αντ αυτού λοιπόν άραξα στο τραπεζάκι μου, παράγγειλα ένα southern και απόλαυσα την μουσική σου...

το πρόβλημα που έχω με σένα σαν ακροατής είναι να βρω κάποιο κομμάτι σου να μην μου αρέσει μουσικά κι όχι το αντίθετο... δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί αλλά την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά σου ως concept παραγωγή (στην εύχομαι το γρηγορότερο), θα την απολαμβάνω όπως κάποτε τα βινύλια του JJ Cale... ακουμπώντας τον βραχίονα στην αρχή και τέλος κάθε πλευράς...

απλά συνέχισε έτσι...

Αν με ρωτούσε κανείς πώς θα ήθελα να παίζω blues, θα έλεγα έτσι. Μελετάω το πώς παίζεις τελευταία Σπύρο, όπως και κάποιες επιρροές που νομίζω να είχες ως νεότερος. Όλα σου τα tracks είναι εξαιρετικά, όπως και αυτό εννοείται.

Μπράβο ρε  Σπυράκο  ωραιότατο!   Άφησα να το ακούσω  τώρα που φεύγει η μέρα … πίνοντας  μια μπύρα

Σπύρο είναι πραγματικά εξαιρετικό! Φοβερή ατμόσφαιρα, ήχος και παίξιμο. Μπράβο!!!

Classic Jazzjoker. 

Συνθεσάρα, ηχάρα, παιξιματάρα, κομματάρα.

Νομίζω ότι χειρίζεσαι τους κιθαριστικούς ήχους καλύτερα, με την έννοια της "προσαρμογής/ομαλής αλλαγής" του παιξίματος ανάλογα με τον ήχο, και το αντίστροφο (προσαρμογή του ήχου στο παίξιμο), πράγμα καθόλου εύκολο.

Το φραζάρισμα ακροβατεί με απόλυτη επιτυχία ανάμεσα στο blues, την jazz, τον Ribot, κλπ σε διάφορα σημεία του κομματιού, χωρίς ποτέ όμως να χάνει την ταυτότητα JJ.

Η σύνθεση πάλι .... όμορφα πικάντικη.

Μπράβο ρε παλικάρι.

Eξαιρετικο το τεμαχιο και ηχαρα JJ οπως παντα.

Και ηχητικα ειναι πολυ πολυ καλυτερο σε σχεση με παλαιοτερα,πολυ πιο ισορροπημενο.

Γενικως και ειδικως τα σπανει.

να κάνεις συχνά ποδαρικό....

εκεί στο 1.18 με καθάρισες....

γενικά δεν το χορταίνω. Και μια και μας τίμησες με τέτοια κομματάρα έλα τώρα να μας πεις πως το κατάφερες τεχνικά:

πες, κιθάρα, μαγνήτες, ενισχυτής, εντάσεις, μικρόφωνο, και επίσης πως και τι έφτιαξες στα τύμπανα - μου άρεσαν πάρα πολύ επίσης.