Shelter

Λοιπόν! Για 2-3 πεινιρλί: 300γρ αλεύρι λευκο και σκληρό 200ml Νερό 2 κ.σ ηλιέλαιο (δουλεύει και ελαιόλαδο αλλα βγαινει πιο βαρια η γεύση) 2 κ.γ ζάχαρη κρυσταλική 5γρ ξηρή μαγιά ή 15γρ νωπή 2 κ.γ αλάτι 1 αυγό 250γρ τυρι (κανονικά kashkaval στη μαύρη θάλασσα αλλά εδώ αυτοσχεδιάζουμε ανάλογα με το γούστο. Εγώ βάζω μια αναλογία ξηρής μοτσαρέλας με πικάντικο κασέρι 80%-20%) 20 γρ βούτυρο για το άλειμμα των άκρων της ζύμης μετά το ψήσιμο. Φέρνουμε το νερό σε θερμοκρασία μεταξύ 27-35 βαθμούς (με θερμόμετρο) και διαλύουμε σε αυτό τη μαγιά μαζί με μια δυο κουταλιές της σούπας απο το αλεύρι και τη ζάχαρη. Σκεπάζουμε και το αφήνουμε 10' να ενεργοποιηθεί ο μύκητας. Συγχρόνως ανακατεύουμε το αλάτι στο αλεύρι καλά και σταδιακά ενσωματώνουμε αυτό το μείγμα στο προηγούμενο ανακατεύοντας και ζυμώνοντας μέχρι να αφομοιωθεί και να γίνει λεία και ομογενοποιημένη ζύμη. Μόλις γίνει προσθέτουμε το ηλιέλαιο και ζυμώνουμε πιο δυνατά μέχρι να πετύχουμε γαλακτοματοποίηση. Αφήνουμε τη ζύμη σκεπασμένη με μεμβράνη σε περιβάλλον 27-37 βαθμούς μέχρι να διπλασιαστεί περίπου (με θερμοκρασία εποχής θα γίνει σε διάστημα 35-40λεπτών). Σε αλευρωμένη επιφάνεια αδειάζουμε τη ζύμη και κόβουμε σε 2-3 ίσες μερίδες που τις πλάθουμε σε μπαλάκια και τα βάζουμε σε λαδωμένο ταψί ή με λαδόκολλα για άλλα 15'-20'. Παίρνουμε κάθε ένα απο τα μπαλάκια ( ) και με πλάστη τα απλώνουμε ΄μέχρι να γινει ένα ελλειψοειδές σχήμα (oval) με αισθητά μεγαλύτερο τον ένα ημιάξονα. Με πινέλο απλώνουμε λίγο ασπράδι απο το αυγό και τοποθετούμε γυριζουμε τα χείλη της ζύμης σε σχήμα βάρκας (το γνωστο σχήμα του πεινιρλι). Σε προθερμανμένο φούρνο ψήνουμε για 5' μέχρι να σταθεί λιγο η ζύμη και στη συνέχεια χωρις να κλεισουμε φούρνο, τα βγάζουμε και τοποθετούμε το τυρι και ότι άλλο θέλουμε μαζι με λιγα κυβάκια απο το βούτυρο που θα βοηθήσουν να μην καει το τυρί στο φούρνο. Συνεχιζουμε το ψησιμο μέχρι να λιώσει το τυρί και όταν ξεφουρνίσουμε απλώνουμε λίγο βούτυρο στα χείλη της ζύμης. Εαν αποφασίσουμε να προσθέσουμε κρόκο αυγού, 1' περιπου πριν ξεφουρνισουμε, ριχνουμε με προσοχή τον κρόκο στο κεντρο του πεινιρλί και ψήνουμε για 1-2' το πολύ γιατι θα αφυδατωθεί. Εδώ ένα με πικάντικο αρμένικο σουτζούκι, παστουρμά και κρόκο αυγού και ένα με σαλτσα τομάτας, spianata και σκέτη μοτσαρέλα.

Φαντάζομαι κάποιος να το κανει σε μορφή πάγου και να σερβίρει μια μπάλα απο το αλκοολούχο αυτό παγωμένο προιόν και να περιχύνει σαμπάνια και να αχνίζει. Αλλά εγώ προσωπικά δε θα το κάνω ποτέ.

Αν θυμάμαι καλά ήταν λίγο κάτω από 1200€ αλλά τιμή χωρίς μεταφορικά και τελωνείο. Το τελωνείο πήγε αλλά 400-450€ και 50€ ο εκτελωνισμος που τον ανεθεσα σε ειδικό και ήταν η πιο σωστή κίνηση που έκανα... Το σώμα ήταν βαμμένο και το μπράτσο είχε και τάστα και nut. Εδώ μπήκε μόνο η χαλκομανια και πήρε λίγο λούστρο ακόμα για να προστατευθεί. Επί τη ευκαιρία να πω πως τα τάστα στην παραγγελία ήταν επιχρυσωμένα που κοστίζει λίγο παραπάνω, αλλά όταν τριφτηκαν έφυγε το επίχρισμα που ήταν σαν μπογιά. Δεν το συστήνω. Μεγάλη παπατζα. Έχω την εντύπωση ότι οι τιμές της warmoth έχουν τσιμπήσει ελάχιστα προς τα πάνω και σίγουρα έχουν τα μεταφορικά. Αλλά τα μεταφορικά έχουν τσιμπήσει προς τα πάντα σε όλο το εμπόριο. Δεν έχεις παίξει με σχήμα που ο προϋπολογισμός δεν κάλυπτε μπασίστα ε???

Προτιμώ την Kenny Vaughan

Ευχαριστώ Οδυσσέα! Δε θα "δείξει" το black paisley πάνω στο sparkle silver ρε φίλε... Θα χαθεί. Θέλει μονοχρωμο background και μεγαλύτερο κοντράστ. Άσε που το έχει κάνει και άλλος και πουλιέται και απο τη fender και δε θέλω.

Ήθελα απο καιρό να φτιάξω ένα Punch Romaine. Το σερβίρανε στους επιβάτες της πρώτης θέσης του Τιτανικού σε μορφή αλκοολούχου γρανίτας (μόδα που είχε εισάγει ο τιτάνας της γαστρονομίας Auguste Escoffier ο οποίος έφτιαχνε αλκοολουχο πάγο και τον "ξύριζε" παίρνοντας τρίματα και σερβίροντάς τα εν είδει γρανίτας). Βέβαια δεν είχα τόση όρεξη για περιπέτειες και αποφάσισα να το κάνω σεικεράτο. Επίσης επειδή η συνταγή έχει και ένα ασπράδι αυγού που το φοβήθηκα γιατι στο παρελθόν έχω μεινει 10 μέρες κρεβατωμενος απο σαλμονέλα και έχασα και 10 κιλά. Εις αντικατάσταση του ασπραδιού, έβαλα το ζωμό απο το βράσιμο των ρεβυθιών που έχει ξεκουραστει στο ψυγειο 24 ώρες. Όταν χτυπηθεί παράγει αφρό όπως και το ασπράδι. Μάλιστα οι vegans φτιαχνουν μαρέγκες με αυτο. Το καλύτερο είναι ότι δεν επηρεάζει καθόλου τη γεύση και την οσμή του ποτού. 1) 50ml ζωμο απο ρεβύθια 2) 25ml λευκό ρούμι (εβαλα Plantation) 3) 20ml λευκό ξηρό κρασί 4) 10ml σιρόπι ζάχαρης αρωματισμένο με βανίλια 5) 10ml φρέσκο χυμό λεμονιού 6) 20ml φρέσκο χυμό πορτοκαλιού 7) 75ml Moët & Chandon Brut Impérial Χτυπάμε στο σέικερ όλα τα υλικά εκτός απο το αφρώδες (αλλιώς θα μας σκάσει στα μούτρα), σουρώνουμε σε ποτήρι με πάγο και συμπληρώνουμε με το αφρώδες. Γαρνίρουμε με lemon twist. Τρομερά δροσιστικό και αρωματικό απο κιτροειδή κοκτέιλ. Απλά έχει λίγο διαδιακασία...

Parchment δυστυχώς δεν βγάζει η warmoth αν θυμάμαι καλά. Πρέπει να πάρω ένα και να το ρουτάρω για HB-HB. Δεν αποκλείεται όμως στο μέλλον να κανω αυτό με το steele saddle.

Ε εντάξει όπως είπε και ο Στράτος υπάρχουν διάφορα Ash (διάφορες προελεύσεις) και πολλές ποιοτητες ακόμα και στην ίδια προέλευση.

.

Ενδιαφέρον! Αν και η επιλογή των χαρακτηριστικών είναι ακριβώς στα γούστα μου πάντως νομίζω οτι θα πήγαινα για μια ανώτερη ποιότητα. Αλλά απο την άλλη δεν παραβλέπεται ότι στα 250ευρώ όλα αυτά είναι τεράστιο V for M. Θα ήθελα να έβλεπα μια απο κοντά πάντως και ποτέ δεν ξέρεις.... πάντα χρειάζεται μια ακόμα για κάποιο open κουρδισμα που δεν εχεις dedicated όργανο...

Μετά απο παρότρυνση ανοιγω το παρόν για να βάζω εδώ μερικά πράγματα που αφορούν την αρτοποιία καθώς και τα παράγωγα προιόντα της. Σκοπός μου είναι να παραθέσω και μια σειρά απο πληροφορίες σιγά σιγά μαζί με τις αναρτήσεις για να μην είναι μια στείρα παράθεση φωτογραφιών. Είχα όρεξη για ένα σωστό burger. Και η αρχή του burger είναι το σωστό ψωμί... Αντίθετα με αναφορές μου στο άλλο νήμα για τα σκληρά άλευρα στο ψωμί, εδώ επειδή εκ των πραγμάτων θέλουμε ένα μαλακό και αεράτο κατασκεύασμα πάμε σε αλεύρι απο την ψύχα του σιταριού με ποσοστό πρωτεινης 10% και κάνουμε αρτοποίηση με ενα μειγμα νερού και γάλακτος, μείγμα μαγιάς και poolish* και λίγο βούτυρο και αυγό. Αυτό είναι πιο πολύ προιόν ζαχαροπλαστικής παρά αρτοποιίας. Το αποτέλεσμα είναι 6 ψωμάκια εκ των οποίων τα 2 πασπαλίστηκαν με παπαρουνόσπορο έτσι για την αλλαγή. Σκέτος μοσχαρίσιος κιμάς απο σπάλα και λίγο ελιά για επιπλέον λίπος για το μπιφτέκι. Μια καυτερή μαγιονέζα απο κρόκους αυγών μόνο, μουστάρδα, ξύδι, ηλιέλαιο και sriracha. Μαρούλι, τομάτα, πίκλα αγγουριού, καπνιστό Βερμίου σε αυτά με τον παπαρουνόσπορο και cheddar στα υπόλοιπα και καραμελωμενα κρεμμύδια με πετιμέζι που αφίχθη απο την Κάτω Τιθορέα. Οφείλω να πω ότι μπροστά στο καπνιστό Βερμίου που δένει εκπληκτικά με τα καραμμελωμένα κρεμμύδια και οποιαδήποτε καυτερή sauce, το cheddar που κατα τα άλλα είναι κλασσικο πια δίνει την αίσθηση καμμένου λάστιχου ή σέλας μοτοσυκλέτας που την έχει φάει ο ήλιος το καλοκαίρι. Φεστιβάλ χολυστερίνης! * Poolish είναι μια μέθοδος διόγκωσης ζύμης που αναπτύχθηκε στην Πολωνια τη δεκαετία 1840-1850 και απο εκεί πέρασε στην Αυστρία όπου και διαδόθηκε. Η ιδέα είναι ότι παίρνεις ένα μέρος απο τη διογκωτική ουσία (μαγιά ή προζύμι) και το προετοιμάζεις με νερό και αλεύρι απο μια μέρα πριν. Το αποτέλεσμα είναι ότι θα διογκωθεί και θα "ξυνίσει" λίγο καθώς τα βακτήρια θα φάνε το αλεύρι και θα απελευθερώσουν διοξείδιο του άνθρακα. Την επόμενη ημέρα ανακατεύεις αυτό το μείγμα με λίγο ακομη μαγιά ή προζύμι στην τελική σου ζύμη. Δίνει μεγαλύτερο γευστικό όγκο καθως λειτουργει σαν ενα επιπλεόν σταδιο ωρίμανσης.

Και εγώ έχω βαρεθεί πια τα συντηρητικά χρώματα. Ειδικά sunburst δεν αντέχω πια να βλέπω.

Οπως παρέθεσε και ο @fusiongtr το αναλυτικό. Πρακτικά δεν έχω βρεί ακομα χρήση για τις 2-4. Ακούγονται κάπως "λεπτές" στα αυτιά μου. Ειδικά η θέση 2. Η 4 μοιάζει με tele bridge και rolled off tone pot. Όμως έχει πολύ ενδιαφέροντα και στρατοκαστερίζοντα ήχο ο συνδυασμός 6 (Bridge/Neck (position 5 + toggle on).

Αν δεν έχει αυτή τη γέφυρα και μαγνήτη tele bridge δεν είναι τελεκαστερ. Είναι modern T-Style. Παίζω και εκεί και γουστάρω κιόλας αλλά ο ήχος της τέλε όπως τον ξέρουμε είναι αυτό: Έχει αρκετά πιο μεσαίο και "επιθετικο" ήχο ειδικά σε ρυθμικά παιξίματα σε σχέση με τον neck. Αλλά όταν έχεις πολύ συνωστισμένη μίξη μόνο ο bridge περνάει. Το μανίκι είναι roasted εξου και το χρώμα. Το λούστρο είναι μεν nitro tinted αλλά πολύ λεπτό. Το radius είναι 9.5 straight. Το κανω σε ολες τις κιθάρες. Το μαύρο pickguard δε μου καθόταν στο μάτι τελικά...

Αν και στις κιθάρες με standard κούρδισμα έχω 010-046 και μάρκα ότι κάτσει (δεν τις αφήνω πάνω απο 2 βδομάδες) στις κιθάρες με open κουρδίσματα έχω 13άρες με το action στα 4-5 χιλιοστά και τις αφήνω πολύ καιρό... ιδανικά βάζω και flat αλλά ότι βρώ διαθέσιμο γιατι είναι λίγο δυσκολα εμπορικά κινησιμο gauge.

Εγώ και Telecaster???? Πρωτάκουστο!!!! Ευχαριστώ πολύ!

Αν και την έχω κανα 2 χρόνια πρακτικά έχει μείνει incognito, με εξαίρεση κανα δυο εμφανίσεις επι σκηνής στα διαλείμματα της Jazzmaster μου. Λίγο η πανδημία και τα πολιτιστικά συνακόλουθα και λίγο κάποια προσωπικά θέματα που με τράβηξαν πίσω. Αλλά θα αλλάξει σύντομα και αυτό... Ήθελα ακόμα μια tele, με μερικά κλασσικά χαρακτηριστικά αλλά και μερικά πρόσθετα. Και συγκεκριμένα επειδή εισέρχομαι και σε κρίσιμη ηλικία σιγά σιγά, ήθελα γκάζια αλλά και τελεκάστερ μαζί. 2 σε 1. Warmoth parts, Alder σώμα μόνο με φάλτσο στο τακούνι και σε sparkle silver gloss. Στην αρχή σκεφτόμουν το gold αλλά το silver έκανε έναν ενδιαφέροντα συνειρμό με το όνομα μου και το επίθετο του καλύτερού μου φίλου που τη συναρμολόγησε κιόλας. Μανικάκι roasted maple με σατινέ nitro. Telecaster bridge/ HB middle/ HB neck όπως ακριβώς και η Red Dog Telecaster του Mike Campbell. Και κάπως έτσι ήρθαν τα πραγματάκια και άρχισε η συναρμολόγηση. Στη διάρκεια του μοντάζ έγιναν κάποιες ματσακονιές για να κάνουμε τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα. Φερ ειπείν έγινε πιο προσβάσιμη η βίδα της βέργας απο την κοιλότητα του neck μαγνήτη, σφραγίστηκαν όλες οι κοιλότητες και γειώθηκαν ξεχωριστά. Επίσης τοποθετήθηκε ένα μικρό toggle ανάμεσα στα ποτενσιόμετρα που σε συνδυασμό με τον πενταθέσιο επιλογέα μας δίνει τις εξής θέσεις: 1) Neck 2) Neck/Middle 3) Middle 4) Middle/Bridge 5) Bridge 6) Bridge/Neck (position 5 + toggle on) 7) All pickups in series (position 4 + toggle on) Οι μαγνήτες είναι Nick Silver: 2 Swan HB underwound + 1 Sweeney Todd Ήθελα τρίσελη γέφυρα αλλά οι πιο πολλές μου φαίνονταν αγιοβασιλιάτικες και τελικά χτύπησα αυτό το συμπαγές τερατάκι απο Rutters Για το hardware αποφάσισα να ανακατέψουμε chrome και gold parts και θεωρώ ότι έδεσε πολύ ωραία εμφανισιακά χωρίς να φαίνεται κάτι περίεργο. Συνολικά

Το πόσταρες αργά.... έπρεπε απο το πρωι. Τώρα θα το ακούσω το Σαββατοκύριακο. Απο δυο κομμάτια που άκουσα το δεύτερο είναι πολύ ενδιαφέρον. Όλοι αυτοί είναι επίγονοι Mahavishnu Orchestra ε?

Το Μεξικανικόν σκυλαδικάκι έχει πολύ πράμα για βρώση. Είναι βιντατζ, έχει μουσικό ενδιαφέρον, έχει μελωδία, φαρφίσα, μπουζουκοκίθαρο και τάνκερ ολόκληρα από καψούρα όπως κάθε μεξικάνικη σύνθεση που τιμά την παράδοση της πατρίδος. Εδώ οι κατα τα άλλα Peruanos Pasteles Verdes που έκαναν μεγάλο αγροτικό στο Μεξικόν, σιροπιάζουν το κλασσικό άσμα που κάρφωσε στην αιωνιότητα ο θεός Javier Solis.

Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα της μπύρας, απο παλιά είχα ξεχωρίσει αυτές: Απεχθάνομαι τις Lager και γενικά ότι ξανθό και δίχως σώμα.

Καθε μέρα! Εξου και το ψωμι τοστ που εχω ποστάρει πολλές σελίδες πριν.

Δείτε το πριν το κατεβάσουν (εξαφανίζονται) Πεινιρλι με αρμένικο σουτζούκι καυτερό, παστουρμά και αυγό και ένα fusion με σάλτσα τομάτας, τυρί και spianata.

Το βίντεο ειναι μια χαρά και οι παντόφλες και ο καφές επισης. Επίσης για τα γούστα μου είναι φοβερός ο Roger σαν μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και πολλά άλλα που άπτονται της μουσικής. Με κουράζει αφάνταστα το τηλεοπτικού τύπου beef για τα οικογενειακά τους. Επίσης τον τσιγκλάνε συχνά με flame ερωτήσεις και πρέπει να λάβουμε υπ όψιν ότι όσο σκεπτόμενος άνθρωπος να είναι (που είναι) εξακολουθεί να είναι και ενας άνθρωπος σε δύσκολη ηλικία που μάλλον έχει βαρεθεί λίγο. Και ξαναλέω και πολλά κάνει στα 80 του. Άλλοι τα είχαν βροντήξει απο νωρίτερα.

Δεν έχω βρεί την επιθυμία τόσες μέρες να δώ το αρχικό βίντεο. Αλλά ρε παιδί μου η φάση των Floyd έχει αγγίξει επίπεδα ξεκατινιάσματος γενικά και ως τέτοια φυσικά έχει παγκοσμια δημοφιλία.

Εγκρίνω την κατανάλωση απευθείας απο την κατσαρόλα. Έχει ένα vintage vibe που μας παραπέμπει στο στρατό (καραβάνα) και στα φοιτητικά χρόνια.