Shelter

Και ΑΥΤΟ θα συμβεί αν κολλήσει η ζύμη στο πανί στο καλάθι.... Μπορει να φαίνεται ασχημο αλλά τρώγεται!

Ψωμί "Ιωάννινα" με προζύμι Το ψωμί αυτό είναι μια προσωπική συνταγή που έφτιαξα μετά απο πολλές δοκιμές και φυσικά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΙΩΑΝΝΙΝΑ. Τουλάχιστον όχι από άποψη τεχνικής και υλικών. Είναι φόρος τιμής στον παλιό φούρναρη της γειτονιάς μου και φίλο, που παίρνοντας σύνταξη μου έμαθε μερικά πράγματα που με καθοδήγησε ώστε να μάθω λίγα πράγματα για την αρτοποιία. Για να τον τιμήσω έκανα το ψωμί αυτό το οποίο μάλιστα του άρεσε πολύ (αν και εκτός της αισθητικής των ψωμιών που ο ίδιος κατασκεύαζε. 850gr λευκό αλεύρι σκληρό (τύπου 55%) 100gr κίτρινο αλεύρι τύπου Μ 50gr αλεύρι καλαμποκιού (κίτρινου) 200gr προζύμι 650ml νερό 22gr αλάτι 25ml ελαιόλαδο Βγάζει ή ένα μεγάλο ψωμί περί τα 1850gr ή δύο μικρότερα αν κόψουμε στα δυο τη ζύμη. Σημασία έχει το προζύμι μας να είναι σωστό και επαρκώς δυνατό για να σηκώσει μια τόση ζύμη. Αυτό απαιτεί ένα αυστηρό πρόγραμμα ταϊσμάτων με αλεύρι και νερό καθημερινά και σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα που μεταβάλλονται ανάλογα με τη θερμοκρασία του χώρου. Έτσι το καλοκαίρι με τις ζέστες γίνεται πραγματικά δύσκολο το προζύμι και θέλει ή πολύ συχνά ταΐσματα ή συντήρηση στο ψυγείο και αρκετό χρόνο στην επανενεργοποίηση του. Επίσης το προζύμι θέλει τάισμα με υψηλής ποιότητας ολικής άλεσης αλεύρι και αποχλωριωμένο νερό (εχω καταστρέψει 3). Γενικά είναι μερακλίδικη δουλειά αλλά τεράστια η διαφορά και στη γεύση και στην υφή αλλά και τη συντήρηση. Ρίχνουμε το μείγμα απο τα άλευρα στο μίξερ μαζί με το νερό και τα ανακατεύουμε καλά. Τα αφήνουμε 30' να αυτολυθούν. Στη συνέχεια προθέτουμε το προζύμι και ανακατεύουμε για 5'. Προσθέτουμε το ελαιόλαδο ανακατεύοντας με συνεχόμενη ροή για να γίνει γαλακτοματοποίηση της ζύμης σε χαμηλή ταχύτητα και στη συνέχεια ανεβάζουμε λίγο την ταχύτητα και συνεχίζουμε το χτύπημα για αλλα 5'. Το αφήνουμε να ξεκουραστεί 30' και προσθέτουμε το αλάτι και ζυμώνουμε αλλα 5' στη δεύτερη ταχύτητα. Τοποθετούμε το ζυμάρι σε ένα λαδωμένο σκεύος και το αφήνουμε σκεπασμένο για 3 ώρες σε θερμοκρασία περίπου 25βαθμούς. Στη συνέχεια το αδειάζουμε σε αλευρωμένο πάγκο και ή το κόβουμε σε δύο μερίδες ή το κρατάμε ολόκληρο και σχηματοποιούμε αρχικά σε δίπλωμα "φάκελο" και στη συνέχεια σε μπάλα με τάση αλλά χωρίς να σκάσουμε όσο γίνεται τις εσωτερικές κυψέλες με διοξείδιο που έχουν δημιουργηθεί. Τοποθετούμε το ζυμάρι σε καλαθάκια με βαμβακερό πανί που έχουμε επαρκώς πασπαλίσει με κάποιο άλευρο που δεν περιέχει γλουτένη (ρυζάλευρο, σιμιγδάλι, πατατάλευρο, άλευρο καρύδας κλπ) ωστε να μην απορροφηθεί απο τη ζύμη και κολλήσει το ζυμάρι με το πανί (αμα συμβει αυτο την κάτσαμε τη βάρκα... μιλάω εκ πείρας). Προσωπικά συστήνω το σιμιγδάλι. Βάζουμε τα καλαθάκια με το ζυμάρι σε σακούλες και τα βάζουμε στο ψυγείο για 10 ώρες. Προθερμαίνουμε φούρνο στους 240βαθμούς για 1 ώρα, με γάστρα μέσα (και ένα ποτήρι νερό μέσα στη γάστρα) ωστε να κάψει ικανοποιητικά η γάστρα. Βγάζουμε τα ζυμάρια απο το ψυγείο, τα φέρνουμε τούμπα σε λαδόκολλες, διορθώνουμε το σχήμα δίνοντας λίγη τάση ακόμα και χαράσουμε με ξυράφι σχετικά βαθιά (τουλάχιστον 2.5 εκ). Στη συνέχεια βγάζουμε τη γάστρα απο το φούρνο και μεταφέρουμε το ζυμάρι μέσα πιάνοντάς το απο τη λαδόκολλα και με ένα βαποριζατέρ ρίχνουμε λίγο νερό μέσα στη γάστρα γύρω γύρω και λίγο απο πάνω στο ζυμάρι και κλείνουμε γαστρα. Ψήνουμε 240βαθμούς για 20' με κλειστή γάστρα και μετά αλλα 30 με ανοιχτη. Βγάζουμε το ψωμί και το αφήνουμε να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου Στη συνέχεια το συντηρούμε τυλιγμένο με μια πετσέτα βαμβακερή για μια δυο μέρες ή με τη σακούλα στο ψυγείο για 1.5 βδομάδα.

Εγώ εδώ και χρόνια κάνω το 3 γιατι βαριέμαι. Αλλα αν το φτιαχνω για άλλον το κάνω με την 1.

οκ! Έχεις 3 επιλογές. 1) Βάζεις ελαιόλαδο στο τηγάνι και αναβεις φωτιά. Όταν το τηγάνι ζεσταθεί μετρίως και απλώσει το λάδι σε όλη την επιφάνεια του πάτου, ριχνεις με προσοχή το αυγό και όταν το ασπράδι αρχίσει να στερεοποιείται αρχίζεις με ένα κουτάλι να βρέχεις με καυτό λάδι όλα τα σημεία της άνω επιφανείας που παραμένουν ρευστά (κρόκο και ασπράδι). Όταν αρχίσει να παίρνει το χαρακτηριστικό ξανθό χρώμα στην περιφέρεια το ψαρεύεις με σπάτουλα. 2) Τηγάνι στο μάτι και λάδι μέσα και ρίχνεις το αυγό απο την αρχή χωρίς φωτιά. Στη συνέχεια ανάβεις το μάτι και ακολουθείς την ίδια ακριβώς διαδικασία. Η διαφορά με το προηγούμενο είναι ότι εδώ το ασπράδι θα απλώσει πιο πολύ και θα γίνει πιο λεπτό και λιγότερο ξεροψημένο. 3) Σε τηγάνι με λιγότερο λάδι (τάξη των 2-3 κουταλιές σούπας) βάζεις σε φωτιά και ρίχνεις το αυγό. Μόλις στερεοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος του ασπραδιού, σβήνεις μάτι και σκεπάζεις για λίγο με ένα καπάκι. Αυτή η μέθοδος θα σου σκληρήνει (μπορει και όχι. Έχει να κάνει με το χρόνο που το αφήνεις και θέλει να το βρεις λίγο) ενδεχομένως λίγο τον κρόκο και σίγουρα θα τον ασπρίσει/θολώσει) αλλά χρησιμοποιείς λιγότερο λάδι.

Τι τηγάνι έχεις? έχει σημασία.

Το φαγητό ενώνει ανθρώπους και δημιουργεί αναμνήσεις Στράτο. Είναι σημαντικό πράγμα. Με ενδιαφέρει να μαγειρεύω νόστιμα αρχικά και να φτιαχνω πράγματα που ο κόσμος εν πολλοις αναγνωρίζει. Μια φορά έτρωγα στο Nolan και εκεί που είχα πήξει με τις χιπστεριές του καταλόγου και της κουζίνας ξαφνου έπιασε η μύτη μου κάτι πολύ ωραίο και γύρισα. Ηταν το χρονικό σημείο που κάποιοι υπάλληλοι έκαναν διάλειμμα για φαγητό και έτρωγαν μια σούπα που ήταν μια απλή και ωραία σούπα. Τη ζήλεψα γιατι έδειχνε και μυριζε υπέροχα μέσα στη ρουστικ εμφάνιση της. Θα ήθελα να την ειχα και στον κατάλογο και να μην υπήρχε τόσο πολύ αυτή η αισθητική του ινσταγκραμ και ο αγώνας για εντυπώσεις.

Μου στέλνουν που και που κολοκύθες απο την Μάνη αλλά φέτος ήρθε αυτό το 20κιλο τέρας. Και ήθελα να βρεθεί τρόπος να το αποθηκεύσω αρχικά και στη συνέχεια να το καταναλώσω. Ξεκίνησα λοιπόν σιγά σιγά καθαρισμό. Κράτησα δυο μπολ και έδωσα αλλα δυο σε φίλους στην πολυκατοικία γιατί θα σιχαθούμε την κολοκύθα (ε ειναι και των ημερών). Στη συνέχεια αποφάσισα να κάνω μια σούπα γιατί βγήκα και θετικός με Covid σήμερα και συνεπώς είχα και χρόνο. Αλλά μια πορτοκαλί σούπα θέλει ένα χρωματικό κοντράστ. Και έτσι έφτιαξα ένα απλό ψωμί απο Harina Morada (αλεύρι απο μωβ καλαμπόκι απο το Περού). Κρεμμύδι, καρότο, σέλερι και πράσο στην κατσαρόλα, τα ιδρώνουμε και προσθέτουμε κολοκύθα, ζωμό λαχανικών μετά απο λίγο και βράσιμο στο ζωμό μέχρι να μαλακώσουν. Στη συνέχεια μπλέντερ και πέρασμα απο chinois για να αποφύγουμε τιποτα ανεπιθύμητες ίνες. Μπαχάρωμα με ρετσέτα απο αλάτι, πάπρικα, κύμινο, καγιέν και λίγο θυμάρι και στη συνέχεια σερβίρισμα με ξινόμηλο, ξινό γιαούρτι με ξύσμα λεμονιού μια γραμμή καπνιστή πάπρικα και βούτυρο noisette. Παραθέτω και μια εκδοχή με μπρουσκέτα (μώβ ) με μοτσαρέλα και λίγη ρίγανη απο τη Μάνη. Μεγάλο ατού το noisette δίνοντας μια πολύ στρογγυλή και ψιλοέντονη επίγευση απο φουντούκι στη σούπα. Έδεσε πολύ ωραία με το ήδη γεμάτο γευστικό σώμα της κολοκύθας που η γλυκήτητά της ισορρόπησε με το ξινόμηλο και το ξινό γιαούρτι (με προσθήκη λεμονιού στο γιαούρτι). https://en.wikipedia.org/wiki/Beurre_noisette

Έχω δυο ατσαλινα. Αλλά δεν έχω λατζέρη... Τώρα θα ξεκινήσω και με ένα μαντεμένιο. Λεω να παρω αυτό που δεν εχει μακρύ χερούλι για να μπαινει και φούρνο.

Θα πάρω κάποια στιγμή. Καιρό το σκέφτομαι. Εχω σταματήσει τα τεφλόν εδώ και χρόνια. Τα ατσάλινα είναι καλά στη χρήση αλλά σου βγάζουν την πίστη στο καθάρισμα. Τα κεραμικά είναι βολικά γενικά αλλά απο διαχυση θερμότητας δεν τα πάνε και πολύ καλά. Αλλά για καθημερινή χρήση ειναι οκ.

Λοιπόν για πες για το τηγάνι. Πλένεις αμέσως με σαπούνι και στεγνώνεις με χαρτί και λίγο στο μάτι πάλι για να φύγει η υγρασία? Κάνεις κάτι επιπλέον για να αποφύγεις τη σκουριά?

Προσπαθώ να απέχω εδώ και μερικούς μήνες. Δεν τα έχω καταφέρει να το κόψω αλλά πίνω περίπου 2 ποτά το μήνα και 1 καφέ τη βδομάδα.

Δεν έχει προστεθεί το αρσενικό ακόμη στα βιολογικά όπλα? Και μιας και μιλάμε για βιολογικά οπλα... Μου είχε κολλήσει απο το ΣΚ. Μπακαλιάρος παναρισμενος σε μείγμα ψωμιού και σπασμένων corn flakes + σκορδαλιά original με ψωμί και φυσικά δυνατή.

Ξέχασα να πω πως αν κάποιος έχει παραπάνω ψωμί από όσο μπορεί να φάει σε μια βδομάδα παίζει πάντα και η κατάψυξη ε. Κόβεις όσο δεν μπορείς να καταναλώσεις και σε μια σακούλα το βάζεις στην κατάψυξη. Το επαναφέρουμε αφήνοντάς το να έρθει αρκετές ώρες σε θερμοκρασία δωματίου και μετά το διατηρούμε με τον ίδιο τρόπο. Ένα μικρό ζέσταμα σε φούρνο μικροκυμάτων ή τοστιέρα θα το κάνει ακόμα πιο καλό. Αρκεί να το κάνουμε μόνο στην ποσότητα που θα φάμε. Αν ωστόσο το ψωμί αρχίσει να ξεραίνεται, αφαιρέστε την κόρα με ένα μαχαίρι και κόψτε το σε φέτες αφήνοντάς το να ξεραθεί έτσι. Μετά γίνεται υλικό για μπιφτέκια (μακράν καλύτερο υλικό από τις φρυγανιές ή τη βρώμη) ή το τρίβεις σε τρίφτη και γίνεται εξαιρετικό υλικό για πανάρισμα ή για να απορροφήσει πλεονάζοντα υγρά σε πίτες ή άλλα φαγητά. Στον ευρωπαικό μεσαίωνα και στο Βυζάντιο το χρησιμοποιούσαν για να πήζουν σάλτσες (δεν υπήρχε καλαμπόκι ακομα για να εχουμε corn flour). Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές Γιάννη. Να είσαι πάντα καλά. Είναι γεγονός ότι αυτές οι πληροφορίες είναι καθημερινές για όλους μας και αξίζει να τις ξέρει κάποιος. Γιατί ειναι κρίμα να πετάμε ψωμί.

ΨΩΜΙ ΤΟΣΤ Εαν κάποιος δει αμερικάνικες συνταγές για ψωμι τοστ, θα παρατηρήσει ότι έχουν στα συστατικά αυγά, ζάχαρη και αρκετή λιπαρή ουσία. Μερικές φορές και λίγο ξύδι. Αν και η πατρίδα του είναι η αμερική έχω αποφασίσει ότι δε θα ακολουθώ τις συνταγές τους. Και ο λόγος ειναι ο εξης. ΔΕΝ καταλαβαίνω το κόλλημα των αμερικανών με τη ζάχαρη... βάζουν παντού και συνήθως σε μεγάλες ποσότητες. Σε πολλές συνταγές είναι εντελώς άχρηστη και η δικαιολογία τους σαθρη. Η λιπαρή ουσία συνηθιζόταν στην ευρώπη αλλά για άλλους λόγους. Τα λιπαρά περιορίζουν τη διόγκωση της ζύμης και αυτό σε κάποιες παρασκευές ζαχαροπλαστικης, ενδεχομένως να το θέλεις για κάποιο λόγο. Έτσι δεν ειναι σπανιο να βλεπεις βούτυρο στις ζύμες (Brioche, croissant, σφολιάτες κλπ) αλλά στην Αμερική στις βιομηχανίες προτιμούν σπορέλαια (στην καλύτερη) και η δικαιολογία τους είναι ότι το διατηρεί μαλακό και τα αυγά αφράτο (όπου ο κρόκος λογίζεται επίσης ως λιπαρή ουσία). Η δική μου συνταγή είναι πιο κοντά στον ορισμό του άρτου, κατά τη γνώμη μου πιο κοντά στη γεύση που έχουμε συνηθίσει και σίγουρα πολύ πιο αποτελεσματικό σαν αίσθηση κορεσμού σαν τροφή. Θα χρησιμοποιήσουμε λίγο ελαιόλαδο για να διασφαλιστεί ότι δε θα γίνει μεγάλη κυψέλωση στην ψίχα, ώστε να μας πέφτουν τα ρευστά υλικά μέσα από τις τρύπες στο ψωμί, και λίγο γάλα για να γίνει λίγο πιο αφράτη η ψίχα. Για την παρασκευή καλό θα ήταν να υπάρχει αυτό το γκατζετάκι, που στοιχίζει 20ευρώ από Ελλάδα, αλλά άμα το χρησιμοποιείς βγάζει με το πολλαπλάσιο τα λεφτά του. Το ψάχνουμε ως "φόρμα ψωμιού με καπάκι" και κυκλοφορούν διάφορα αλλά αν αποφύγουμε τα amazon και τα διάσημα μαγαζιά εξοπλισμού κουζίνας που ειναι πακριβα θα δουμε οτι υπάρχουν καταστήματα που πουλανε επαγγελματικό εξοπλισμο που έχουν φθηνα τέτοια απο στρατζαριστή λαμαρίνα. Είναι τέλεια και φθηνότερα. Βγαίνουν σε φόρμες του κιλού ή μισού κιλού. Βεβαιωθείτε ότι οι διαστάσεις χωράνε στο φούρνο σας. 880γρ Αλεύρι σκληρό 18γρ Ξηρή μαγιά (2 φακελάκια) 250ml Γάλα 348ml Νερό 16γρ Αλάτι 22ml ελαιόλαδο Θα μας βγάλει ένα ψωμί περίπου 1400γρ και η ζύμη χωράει σε φόρμα του κιλού ή την κόβουμε στα δύο για δύο φόρμες του μισού κιλού. Ανακατεύουμε το αλάτι με το αλεύρι. Βάζουμε σε κατσαρολάκι το νερό με το γάλα και με θερμόμετρο το φέρνουμε σε περίπου 30 βαθμούς C (ο μύκητας της μαγιάς και η καλλιέργεια μυκήτων του προζυμιού πεθαίνουν στους 37 βαθμούς και σε μικρότερη θερμοκρασία από τους 27 δουλεύουν αλλά πολύ πιο αργά). Ρίχνουμε μέσα στο κατσαρολάκι με το μείγμα τη μαγιά και δυο-τρεις κουταλιές της σούπας αλεύρι, ανακατεύουμε και το αφήνουμε 10' σκεπασμένο. Εαν έχει βγάλει λίγες φυσαλίδες στην επιφάνεια πάει να πει ότι η μαγιά δουλεύει γιατι οι μύκητες έφαγαν το αλεύρι και απελευθέρωσαν διοξείδιο. Ζυμώνουμε στο χέρι ή μίξερ με τον γάντζο προσθέτοντας στο υγρό μείγμα λίγο λίγο το αλεύρι με το αλάτι και όταν πάρουμε μια ενιαία και λεία ζύμη ρίχνουμε λίγο λίγο το λάδι για να πετύχουμε γαλακτοματοποίηση ζυμώνοντας πιο δυνατά για 3-5' (κάντε το στο μίξερ, θα με θυμηθείτε). Στη συνέχεια τοποθετούμε τη ζύμη σε ένα λαδωμένο ελαφρά μπολ ή μπασίνα, σκεπασμένο με νάιλον μεμβράνη ή σακούλα και αφήνουμε τη ζύμη για 40-45' ή μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο. Όμως προσέχουμε να είναι το δοχείο αρκετά μεγάλο ώστε να μην έρθει σε επαφή η ζύμη με το νάιλον γιατι θα κολλήσει και θα μας γίνει το θέμα μπάχαλο. Μόλις διπλασιαστεί, βγάζουμε τη ζύμη πάνω σε αλευρωμένο πάγκο, ρίχνουμε και από πάνω λίγο αλεύρι και απλώνουμε με πλάστη τη ζύμη ώστε να γίνει ένα παραλληλόγραμμο περίπου πάχους 1-1.5cm. Στη συνέχεια το τυλίγουμε σε ρολό και το τοποθετούμε στη φόρμα που έχουμε προηγουμένως λαδώσει ελαφρά (και το καπάκι). Πιέζουμε αρκετά ώστε να απλώσει όσο καλύτερα γίνεται και να ακουμπήσει τα τοιχώματα και αφήνουμε τη ζύμη στη φόρμα ξεσκέπαστη από καπάκι μέσα σε νάιλον σακούλα μέχρι να φουσκώσει λίγο πιο κάτω από τα χειλώματα της φόρμας. Στη συνέχεια κλείνουμε το καπάκι και το αφήνουμε να συνεχίσει λίγο ακόμα μέχρι να ακουμπήσει την άνω επιφάνεια. Στη δική μου φόρμα ευτυχώς έχει δύο μικρές τρύπες στο καπάκι που μπορείς να δεις και αν φούσκωσε, και αν ψήθηκε, και εξατμίζεται κιόλας η υγρασία και δεν παπαριάζει το ψωμί. Εν τω μεταξύ έχουμε προθερμάνει στους 240 βαθμούς φούρνο. Τοποθετούμε φόρμα στο φούρνο και ψήνουμε 40' στο 240. Στη συνέχεια αδειάζουμε με προσοχή το ψωμί από τη φόρμα πάνω σε μια πετσέτα και πιάνοντάς το προσεκτικά με γάντια, το τοποθετούμε πάνω σε μια σχάρα ώστε να μπορέσει να κρυώσει χωρίς να ακουμπάει σε κάποια επιφάνεια ειδάλλως θα υγροποιηθούν οι υδρατμοί και θα παπαριάσει. Αφού έρθει σε θερμοκρασία δωματίου το βάζουμε σε νάιλον σακούλα και στο ψυγείο.

Με βάση το παραπάνω, Το ψωμί του τόστ που λέμε στην ελλάδα και sandwish bread στην πατρίδα του την αμερική, ΔΕΝ είναι ψωμί αλλά "αρτοσκεύασμα ζαχαροπλαστικής" Ο τύπος αυτός αρτοσκευάσματος αναπτύχθηκε στην Αμερική με σκοπό να παράγεται εύκολα και γρήγορα από τις βιομηχανίες, η ψίχα του να έχει αρκετή αντίσταση για να μη διαλύεται όταν απλώνεις πάνω υλικά (φυστικοβούτυρο και μαρμελάδες), να είναι μαλακό (σαν αφρός) και κυρίως να διατηρείται τουλάχιστον 2 εβδομάδες από τη στιγμή που θα το αγοράσεις. Προσωπικά οι παραπάνω λόγοι μου φαίνονται κάπως γελοίοι γιατί δεν ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους αλλά κανένα ψωμί που έχω φτιάξει ή αγοράσει από φούρνο δεν διαλυόταν όταν αλείφεις πράγματα πάνω του. Ακόμα και όταν αλείφεις κατευθείαν μέλι που το ελληνικό μέλι έχει πολύ μεγαλύτερη πρόσφυση σαν υλικό. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που έσπασε δόντι με φρέσκο ψωμί ακόμα και η υφή του αφρού με στέλνει νοητικά σε κέικ και παντεσπάνια. Επίσης το ψωμί μπορεί να ξεραθεί ή να μουχλιάσει. Και τα δύο είναι φυσικές διαδικασίες που με κατάλληλη μεταχείριση αποφεύγονται. Αρχικά η μούχλα αναπτύσσεται όταν συντρέχουν εκ παραλλήλου συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας και υγρασίας. Αν ένα από τα δύο δεν υπάρχει (ή και τα δυο) το ψωμί δε μουχλιάζει. Το να ξεραθεί το ψωμί έχει να κάνει με τη σταδιακή εξάτμιση της υγρασίας του αλλά και την επαφή της ψίχας του όπου υπάρχουν ακόμα κάποια βακτήρια με τον αέρα. Αυτά κάνουν το άμυλο να αποκτά μια κρυσταλλική μορφή και σκληραίνει όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα βρασμένα μακαρόνια ή το ρύζι που αφήνουμε να έρθει σε επαφή με τον αέρα για λίγες ώρες. Όλα αυτά.... αποφεύγονται με τον εξής τρόπο. Όταν το ψωμί βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου (δηλαδή να μην είναι ζεστό μόλις βγήκε από το φούρνο). Το τοποθετούμε μέσα σε μια νάιλον σακούλα την οποία κλείνουμε καλά, και στη συνέχεια το βάζουμε στο ψυγείο. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε ένα μικροκλίμα υγρασίας μέσα στη σακούλα και όλο αυτό μέσα σε ένα άλλο μικροκλίμα θερμοκρασίας (ψυγείο). Η υγρασία που έχει μέσα του το ψωμί δεν θα εξατμιστεί εκτός της σακούλας και το ψωμί θα την απορροφήσει από το περιβάλλον του ξανά όταν διαφύγει). Το ψωμί ΔΕΝ θα μουχλιάσει γιατι μπορεί να έχει μεν υγρασία αλλά όχι υψηλή θερμοκρασία. Το ψωμί διατηρείται έτσι τουλάχιστον μια εβδομάδα άριστα. Εαν είναι κάποιος σουπερ μερακλής, μπορεί απλά να κόψει όσο θέλει και να το αφήσει στον πάγκο λίγη ώρα να επιστρέψει σε θερμοκρασία δωματίου. Πάντως εγώ κάθε βράδυ κόβω μια φέτα και την αφήνω σκεπασμένη στον πάγκο. Το επόμενο πρωί είναι σαν φρέσκια και είναι μιας εβδομάδας. Νομίζω ότι έχω κρατήσει ψωμί και λίγο παραπάνω από βδομάδα. Αλλάζει λίγο η υφή του και γίνεται λίγο πιο "λαστιχωτό" αλλά δεν ξεραίνεται ούτε μουχλιάζει. Μια φορά είχα αγοράσει ψωμί τοστ από σουπερμαρκετ (πολύ γνωστή εταιρεία). μετά από άνοιγμα της συσκευασίας και μερική κατανάλωση μπήκε σε ένα ντουλάπι και στη συνέχεια ξεχάστηκε εκεί για τουλάχιστον 2.5 μήνες σίγουρα... μια μέρα το ανακάλυψα και από περιέργεια έβγαλα μια φέτα να δω πως είναι. Το ψωμί δεν είχε τίποτα εμφανισιακά και ήταν μαλακό όπως και την πρώτη μέρα.... πάντως δεν ψήθηκα να το φάω.

Περί άρτου, παρασκευασμάτων και προϊόντων ζαχαροπλαστικής: Με βάση τις διατάξεις του νόμου 3526/2007 (ΦΕΚ 24/Α/9.2.2007) Ορίζεται ως "Άρτος" (χωρίς άλλη ένδειξη): Το προϊόν αρτοποιίας που παρασκευάζεται με ψήσιμο μέσα σε ειδικούς κλιβάνους, υπό καθορισμένες συνθήκες μάζας, η οποία αποτελείται από αλεύρι σίτου, νερό, ζύμη (εννοεί τη διογκωτική ουσία που μπορεί να είναι μαγιά ή προζύμι) και μικρή ποσότητα αλατιού. Αν για την παρασκευή του άρτου χρησιμοποιούνται άλευρα σίτου ή μείγμα αλεύρων άλλων δημητριακών προϊόντων εκτός του σίτου, ο παρασκευαζόμενος άρτος φέρει την ονομασία των αντίστοιχων δημητριακών προϊόντων. Ο άρτος διακρίνεται σε: αα) Λευκό άρτο, που παρασκευάζεται από άλευρα τ. 70%, από μαλακό σίτο και διατίθεται στην κατανάλωση με την ονομασία «άρτος λευκός τ. 70%», ββ) Μαύρο άρτο, που παρασκευάζεται από άλευρα τ. 90%, με πρόσθετη ξηρά γλουτένη σε αναλογία 3% από μαλακό σίτο και διατίθεται στην κατανάλωση με την ονομασία «άρτος μαύρος τ. 90%», γγ) Σύμμεικτο άρτο, που παρασκευάζεται από ισόποση ανάμειξη αλεύρων κατηγορίας Μ, από σκληρό σίτο και άλευρα τ. 70%, από μαλακό σίτο και διατίθεται στην κατανάλωση με την ονομασία «άρτος σύμμεικτος», δδ) Βιολογικό άρτο, που παρασκευάζεται από άλευρα, τα οποία προέρχονται από σίτο βιολογικής καλλιέργειας, σύμφωνα με νόμιμες πιστοποιήσεις. Επομένως υπάρχει πολύ αυστηρός ορισμός για το τι είναι ψωμί και φυσικά σταθερή καθορισμένη τιμή για αυτό. Οτιδήποτε ξεφεύγει από τον παραπάνω ορισμό (με προσθήκη επιπλέον υλικών) δεν θεωρείται άρτος αλλά προϊόν ζαχαροπλαστικής ή πιο συγκεκριμένα ανήκει στην κατηγορία «Διάφορα αρτοσκευάσματα ζαχαροπλαστικής»! Ως "αρτοπαρασκεύασμα" ορίζεται οτιδήποτε από τα παραπάνω προϊόντα άρτου διπλοφουρνιστεί (δηλαδή παξιμάδια και φρυγανιές διαφόρων τύπων αλεύρου).

Να συνεχίσει! (και όχι να καταργηθεί )

Χρησιμοποιείς βέβαια μια φράση-απάντηση σε άλλο δικό σου παράδειγμα (με τη συγκεκριμένη λέξη) για άλλο θέμα... Ακόμα και αν έχουν υπάρξει αξιολογα τραγούδια σαν συμμετοχές στο διαγωνισμό (που ιστορικά τουλάχιστον έχουν), ακόμα και αν μια χώρα αποπειραθεί να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό απο τον κορεσμό αγωνίας για showoff με κάθε κόστος και μια μουσική υπόκρουση ελαφράς υπηρεσίας (που έχουν υπάρξει αρκετά παραδείγματα μέσα σε αυτα τα 40 περίπου χρόνια), πήγαν ΟΛΑ αδιάβαστα και δυστυχώς θα πάνε και τα μελλοντικά. Μερικές χώρες ίσως να το κάνουν και εκ πεποιθήσεως. Θα μπορούσαμε να κάνουμε βαθιά συζήτηση για την αιτία που ένας τέτοιου τύπου διαγωνισμός (όπως είναι τώρα) δεν μπορεί να προάγει τη μουσική αλλά δε θα την κάνουμε απο εδώ. Και φυσικά πάντα υπάρχουν διαφορετικά γούστα και αισθητικές θεωρήσεις.

@trolley μου φαίνεται ότι κοιτάμε το ίδιο θέμα απο διαφορετικές όχθες του ποταμού. Το πράγμα λειτουργεί ακριβώς έτσι (καλώς ή κακώς). Ομάδες που δεν πήρανε προτάθλημα ποτέ έχουν μια τύχη που εξηγείται. Οι ανθρωποι που έκαναν κακο γάμο συνήθως χωρίζουν και δυστυχώς λούζονται και τις συνέπειες. Οι μουσικοί που στα 60 τους δεν τους ξέρει ο γείτονας τους έχουν πολλές και διάφορες αιτίες που συμβαίνει αυτό (και συμβαινει σε τεράστια έκταση). Κυρίως γιατι δεν το επεδίωξαν. Οι σκηνοθέτες ως administrators έπρεπε να λειτουργήσουν με όσα έχουν και όσα μπορούν να βρούν όπως όλοι οι δημιουργοι. Ολοι θέλουμε κάτι παραπάνω, αλλά δουλεύουμε όπως μπορούμε. Δε θα κλάψουμε για την άτιμη κοινωνία. Οτιδήποτε (ακομα και σημαντικά πράγματα και θεσμοί) δεν διατηρεί με κάποιο τρόπο τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά, παρακμάζει και εν τέλει πεθαίνει. Αλλιώς μετασχηματίζεται για να προσαρμοστεί αλλά ενδεχομένως το αποτέλεσμα να είναι εντελώς αλλο φρούτο και άσχετο με το αρχικό. Για να αναβαθμιστεί ένας θεσμός πρέπει αρχικά να αναγνωριστεί ως υποβαθμισμένος... Αλλά δεν θα αναβαθμιστεί ο συγκεκριμένος γιατι εσύ σαν χώρα θα στείλεις μια αξιολογη συμμετοχή. Το έχουμε δει πολλές φορές. Είναι σοφό να μη συμμετέχεις κάπου που δεν το αναγνωριζεις ως αξιολογο. Αλλιώς ή είσαι το ίδιο ή πας στην κατηγορία των χλωρών με τα ξερά. Εσύ θα πήγαινες να δώσεις εξετάσεις μπροστά σε μια επιτροπή απο ανθρώπους που δεν αξιολογείς θετικά και με όρους που η διαβλητότητά τους ελεγχεται?

Αν εχεις ενα φεστιβαλ που 40 χρονια βραβεύει μαλακίες με συνέπεια δε βλέπω κανενα λόγο να συνεχισεις να του δινεις σημασια επειδή πριν 41 χρόνια βράβευσε κάτι καλο. Ολα τα πραγματα παρακμάζουν, ή αλλάζουν προσανατολισμό και δεν ειναι πλέον στο εύρος των ενδιαφερόντων όλων. Συμβαίνει δε συχνά όταν ο πρώτος εμπνευστής-δημιουργός χάνει το τιμόνι και αναλαμβάνει άλλος. Οι Beatles και οι ABBA ήταν αυτοί που ήταν και με τον τρόπο που έγιναν. Ούτε οι ιδιοι δεν μπορουν (οι εναπομείναντες) να αναμοχλεύσουν την επιτυχία τους στο σήμερα. Και υπάρχει πλήθος λόγων.

Αφού λοιπόν είναι τόσο ισχυρό το επιχείρημα, πως δικαιολογείται η παρούσα εξελιξη του διαγωνισμου? Έχει αντιστοιχες ποιότητες τόσο η διοργάνωση όσο και οι συμμετέχοντες? Που είναι οι νέοι ABBA εδώ και 40+ χρόνια εφόσον ο θεσμός με την αξία του τους ανέδειξε? Απουσιάζει το μουσικό ενδιαφέρον. Οριακά και η μουσική. Κατα τα άλλα αν παραδεχθούμε ότι προκειται για ενα πρωτης ταξεως σαχλοπαρτάκι για να ξελαμπικάρουν μια φορά το χρόνο μια μερίδα ανθρώπων, όπως και άλλες πολύ πιο σοβαροφανείς διοργανώσεις και θεσμοι, τότε το ερώτημα διαμορφώνεται στο τι μας νοιάζει εμάς.

Υπάρχει κανείς που ενδιαφέρεται να κερδίσουμε τη Γιουροβίζιον? Και αν ναι με ποια προοπτική οφέλους? Το επιχείρημα των υποστηρικτών είναι ότι έχει στο παρελθόν αναδείξει τους ABBA, τη Celine Dion, τον Iglesias και τη Νανα Μούσχουρη. Έχει δηλαδή καπου 40 χρόνια που έπαψε να είναι φρέσκο το όποιο ενδιαφέρον υπήρχε. Και καλλιτέχνες που χρηματοδοτήθηκαν για τέτοιες καριέρες δεν υπάρχουν πλέον πουθενά. Προσωπικά βλέπω ότι όσοι πήγαν και κέρδισαν, δεν κέρδισαν κάτι σπουδαίο πέραν μιας μικρής περιόδου που ήταν στην επικαιρότητα της Ευρωπης για μη μουσικούς λόγους, και μια λιγο μεγαλύτερη στην επικαιρότητα της χώρας τους. Και τα δύο δυστυχώς ξεχνιούνται σύντομα. Μετά μη καταφέρνοντας να ανακινήσεις πάλι αυτή τη δημοσιότητα με ίδια μέσα, σε τρώει η μαρμάγκα, όπως συμβαίνει και με τα talent shows. Είναι καλή η δημοσιότητα (ως ενος σημείου) αλλά είναι καλύτερο να την απολαμβάνεις για λόγους που η ιδιότητά σου δικαιολογεί. Η κοινωνία και η μουσική τι κέρδισαν απο το θεσμο? Μας έμεινε κανα τραγούδι τα τελευταία 40 χρόνια ή κανένας παραγωγικός συνθέτης? Τροφή για κουβεντούλα/ροκάνισμα χρόνου στα πρωινάδικα και γυρνάς στον εγχώριο μανατζέρ σου δινοντας του μια ευκαιρία να σε πουλήσει αλλιώς για λίγο. Απο την άλλη αν στραβώσει η δουλειά και πας σβουριχτός για κουβά, μπορεί και να είναι χειρότερο απο το να μην πήγαινες καθόλου και να συνέχιζες αυτό που έκανες απο πριν.

Πληροφοριακά, Ο Νίκος έχει μια κιθάρα στην οποία μπορεί να σου τοποθετήσει τους μαγνήτες "κουμπωτούς" απο την πίσω μεριά σε 2' κυριολεκτικά και να τους δοκιμάσεις όλους. Και ούτε να βγαζεις/βαζεις χορδές και pickguard ούτε τίποτα.

Θέλω να αποδώσω σε αυτό το post: 1 2 3

Καλησπέρα φίλε μου, Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι στα πολλά και σημαντικά ερωτήματα που θέτεις, δεν υπάρχει μια απάντηση. Ούτε καν μια διαδρομή που θα σε οδηγήσει σε μια απάντηση. Υπάρχει πλήθος και εν πολλοίς εξαρτάται από το χαρακτήρα μας. Δεν είμαι βέβαιος ότι η προσωπική μου οπτική έχει ιδιαίτερη αξία, αλλά ίσως μαζεύοντας αρκετές από αυτές εδώ μπορέσεις να εξάγεις κάποια συμπεράσματα που θα σε οδηγήσουν στην προσωπική σου λύση. Α) Από την εποχή που δεν υπήρχε internet και youtube, ειδικά στο χώρο της κλασσικής μουσικής μας ζάλιζαν το είναι με τα «παιδιά θαύματα» και την αναζήτηση αυτών ως το άγιο δισκοπότηρο. Το θεωρούσα και το θεωρώ κάκιστη εκπαιδευτική πρακτική τόσο από καθηγητές όσο και γονείς (συμβάλουν και αυτοί καθοριστικά στην εκπαίδευση με τον τρόπο τους) δίνοντας υπεραξία σε άτομα με μια ενδεχομένως αυξημένη δεξιότητα που όμως δεν προδιαγράφει απολύτως τίποτα. Το αν θα γίνεις μουσικός είναι ένας πολύ δύσκολος και κοστοβόρος (σε χρήμα και ψυχική δύναμη) αγώνας αντοχής. Η τέχνη σου δίνει ελάχιστα και κυριολεκτικά στα παίρνει όλα. Αλλά αν πραγματικά σου δίνει εφόδια να αντέχεις τη συντριπτική αηδία της καθημερινής ζωής τότε δε μπορείς να την εγκαταλείψεις. Επομένως αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά (κάτι που δυστυχώς στο youtube δεν μπορείς να κάνεις) θα δεις ότι αυτά τα παιδιά με τον πομπώδη τίτλο, κάνουν κάτι καλά αλλά όχι τα πάντα καλά. Και ενδεχομένως εσύ να κάνεις κάτι άλλο εξίσου καλά ή καλύτερα. Β) Αυτό μου φαίνεται σαν συνέχεια στην προηγούμενη ερώτηση. Προσωπικά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω γιατί υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, ακόμα και όταν μελετούσα σοβαρά για πολλές ώρες τη μέρα. Λειτουργούσε πάντα σαν κινητήριος δύναμη για να γίνω καλύτερος εγώ σε σχέση με χθες ή πέρσι. Πρέπει να αποδείξω κάτι σε κάποιον? Στη μελέτη μου πάντα χρησιμοποιούσα σημειωματάριο και έγραφα αναλυτικά τι έκανα και πως κάθε μέρα. Εάν μια μέρα έπεφτα στο κρεβάτι και δεν είχα πρόοδο σε σχέση με την προηγούμενη, ξανασηκωνόμουν και συνέχιζα. Εάν είχα κάνει έστω και κάτι καινούριο ή έστω και μια μικρή πρόοδο σε σχέση με τον χθεσινό εαυτό μου κοιμόμουν ήσυχος και ειλικρινά χωρίς την παραμικρή τύψη. Η πρόοδος είναι ατομικό πράγμα και ο απολογισμός της γίνεται σε μακρύ χρονικό διάστημα. Σε όλο αυτό ΜΟΝΟ η συνέπεια παίζει ρόλο. Αλλά σημαντικό είναι επίσης να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι πιο σημαντικά και από τη μουσική. Γ) Είμαι ακατάλληλος να πάρω αντικειμενική θέση για το συγκεκριμένο θέμα γιατί έχοντας παίξει πολλά και διαφορετικά ρεπερτόρια αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν ένας χαρακτήρας που μπορεί να παίζει για να διασκεδάζει τους άλλους. Ούτε καν για να παίζει ότι θέλουν οι άλλοι. Αυτό δεν είναι τεχνικό θέμα, αλλά ψυχολογικό. Και με μεγάλο σεβασμό στους εξαιρετικούς συναδέλφους που βιοπορίζονται καθημερινά παίζοντας διάφορα ρεπερτόρια ή παίρνοντας την απόφαση να κάνουν ότι χρειαστεί για να πάρουν μια δουλειά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δε θα μπορούσα ποτέ. Προτιμώ να σκάβω με το φτυάρι στους 50 βαθμούς, και να φορτωνω/ξεφορτώνω 400 βαλίτσες Cairo σε 35' turnaround παρά να παίζω κάτι που δε μου αρέσει ή να βρεθώ σε ένα σύνολο που δεν είναι της αισθητικής μου (και δεν το λέω μεταφορικά, το έχω κάνει δυο φορές στη ζωή μου ως τώρα και αν χρειαστεί το ξανακάνω). Άρα όπως καταλαβαίνεις φρόντισα να βιοποριστώ αλλιώς και να αψηφίσω εντελώς τη μουσική βιομηχανία αλλά καθόλου τη μουσική που μου αρέσει, τη οποία με κόπο προσπαθώ να στηρίζω καλλιτεχνικά και οικονομικά. Και παρότι είναι δύσκολο, έχω πλήρη επίγνωση ότι είναι προσωπική επιλογή με όλες τις συνέπειες της. Είμαι πολύ εντάξει με αυτό. Δ)Κατά μια έννοια απάντησα και σε αυτό στην προηγούμενη τοποθέτηση. Αντίστοιχα εγώ αυτό που λες το έπαθα στα 18. Τότε όπως ξέρεις και εσύ στα σκυλαδικάκια παίζαμε πολλές ώρες και κυρίως 6 μέρες. Ήταν απίστευτη καταπόνηση σωματικά, ακουστικά (έχω και εγώ κουσούρια με την υπερακουσία) και ψυχική. Τα χρήματα ήταν καλύτερα από τώρα αλλά η φάση σου ρούφαγε όλη την ενέργεια. Νομίζαμε ότι θα βγάζαμε λίγα χρήματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε την τέχνη μας όπως θέλαμε αλλά δεν έμενε περίσσευμα ενέργειας και ικανότητας να συγκεντρωθούμε σε αυτό που θέλαμε και πάντα αυτό που μας άρεσε έμενε στο ράφι και στην επίθεση ήταν το καταναγκαστικό. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι να βιοποριστώ αναγκαστικά από τη μουσική. Δεν είχα ποτέ την επιθυμία να είμαι στη μουσική με οποιοδήποτε όρο, παρα μόνο με τους δικούς μου. Αλλά και πάλι ξαναλέω ότι δεν θέλω να μειώσω κάποιον που πήρε αντίθετη απόφαση. Ε)Αυτό που περιγράφεις είναι μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τους καλλιτέχνες γενικά από πάντα. Το ακούγαμε από τους δασκάλους μας και εκείνοι από τους δικούς τους. Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο λόγος που ο καθένας μας μπήκε και συνεχίζει παρά τις δυσκολίες να είναι στη μουσική, έχει να κάνει με το τι τελικά τον ενδιαφέρει. Άλλος έχει την ανάγκη να βγάλει από μέσα του μια ιστορία που λέει και ο Metheny, ενώ άλλος έχει την ανάγκη να παίζει prestissimo μπροστά σε γεμάτες αίθουσες που μετά θα τον λούζουν με εκδηλώσεις θαυμασμού. Άλλος απλά θέλει να παίζει με άλλους ανθρώπους στον ίδιο χώρο και άλλος καθισμένος στην κρεβατοκάμαρά του. Ο κάθε ένας από αυτούς θα εστιάσει σε άλλα πράγματα και ελπίζω να πάρει αυτό που θέλει. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνουμε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους (για την ψυχική μας υγεία) και προσωπικά πιστεύω ότι αν είμαστε ειλικρινείς θα βρεθεί ακροατήριο. Απλά τα μεγέθη είναι ανάλογα. -Η μουσική γενικά είναι τέχνη. Αλλά η μουσική ως επάγγελμα είναι επάγγελμα με όλα τα καλά και τα στραβά. -Η μέρα έχει 3 8ωρα και πρέπει να γίνει καλή διαχείρηση... (εγώ με αυτό παλεύω τουλάχιστον). -Είναι σημαντικό να θυμόμαστε για ποιο λόγο ΕΜΕΙΣ μπήκαμε στη μουσική -Είναι σημαντικό να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θα χειριζόμαστε τις δυσκολίες. Πως θέλουμε εμείς να λήξει το θέμα της εκάστοτε δυσκολίας και να πορευόμαστε προς αυτή τη λύση. Καλή τύχη και εύχομαι να βρεις αυτο που θα σε κάνει ευτυχισμένο.