Shelter

Δεν χτυπάς ενα endorsement απο HB? και χτυπα τους αλύπητα στο ινστα.

Σου λειπει το jazzmaster τρεμολο όμως. Ξέρω ότι δε σε ενδιαφέρει αυτο το budget αλλά η Squier J.Mascis είναι πιο "Jazzmaster".

Στα 8 μου ο παππούς μου με έμαθε να φτιάχνω ελλήνικό και έτσι αρχισα να φτιάχνω για όλους στο σπίτι. Εννοείται οτι ταυτόχρονα ξεκινησα και να πίνω και ελληνικο και φραπε. Πέρασα πολλά στάδια μεταξυ των οποίων αργότερα ως φοιτητής έπινα για 6-7 χρονια 9 φραπε τη μέρα (χωρις υπερβολη, και εννοείται οτι αργοτερα το πλήρωσα). Αργότερα περασα μια φάση που τους μειωνα στον 1 την ημέρα και τους αύξανα στους 3. Μπρος πισω. Με εξαίρεση 2 χρόνια στην Ιταλία που σε γενικές γραμμές έζησα φοβερές στιγμές με τον καφε (και το φαγητο). Στη δουλεια για περιπου 10 χρονια βάρδιες έπινα διάφορους και σε διάφορες ποσότητες. Μεταξύ των οποίων και μια αεροδρομιακή εφεύρεση που βάζεις έναν διπλό εσπρέσσο σε κούπα και γεμιζεις το υπόλοιπο με γαλλικό ως πάνω. Τα τελευταία 3 χρονια δεν ξεπερνάω τους 2 εσπρέσσο την ημέρα, αλλά έχω γινει φοβερά ιδιότροπος με το ποιος τον φτιαχνει και πως. Αποτέλεσμα ειναι να πινω εσπρέσσο μονο απο 2 μαγαζια έξω και στο σπιτι ελληνικο ή φραπε το καλοκαιρι. Συχνά κάνω αποχή για ολη τη βδομάδα απο τον καφε και πινω μονο το ΣΚ για κοινωνικους λογους, ενω ολη την υπολοιπη βδομαδα αφεψήματα απο βότανα (κυριως σιδερίτη και φασκόμηλο. Ειδικα ο σιδεριτης του Πηλίου ειναι ο καλύτερος). Ποτέ δεν τον εχω ανακατέψει με γάλα ή κατι αλλο ή δεν πινω ντεκαφεινε (εχει άλλη γεύση). Ζάχαρη έβαζα μέχρι τα 20 περιπου. Μετά μαζι με τα υπολοιπα γαστρονομικα μου γουστα (αρχισα να τρωω πολλά που δεν ετρωγα) αλλάξε και αυτο και τον πινω σκετο εκτοτε. Θεωρώ τον ελληνικό και τον εσπρέσσο τους καλυτερους καφέδες, με την προυπόθεση οτι ειναι σωστα φτιαγμενοι. Η ειρωνία της τύχης ειναι οτι ο πεθερός μου έχει παραδοσιακό καφενείο.

Δεν ξέρω αν το κανουν ακομα αλλά παλιά η εταιρεία πλημμύριζε με κόλλα το κύκλωμα για να μην μπορεί να παρεμβει κάποιος και να το επισκευάσει και να υποχρεωθεί ο κάτοχος σε αντικατάσταση.

Αναμένω γιατι η goldtop μου αρεσει και εμένα

Λάκη λέγε... τι ακολουθεί?

Τέτοιον έχεις?

Ω ρε Γιώργο... έπιασες τον ήχο των Teardrops στο So easy to love you σχεδον. Μπράβο και πολύ όμορφη.

Εχει και delay, και strymon flint και overdrive. Και αλλάζει όλη την ώρα ειδικά τα od. Απλά δε τα βαζει σε extreme ρυθμίσεις.

Περι γούστων ουδεις λόγος... Αλλά εγω σε μικρό live, vox ac30 (δικο μου, δηλαδη να τον κουβαλήσω εγώ ) δε θα τον έπαιρνα. Και ξεκάθαρα για πρακτικους λόγους όχι περι ήχου. Και μιλάω πάντα για χρήση με πετάλια να το αποσαφηνίσω. Εξου και λέω ότι δε με ενδιαφέρουν τα εφέ στον ενισχυτή.

Θεωρώ ότι η Gibson απευθύνει το προιόν της σε μουσικούς που έτσι και αλλιώς έχουν εναν πιο vintage προσανατολισμό στον ήχο τους. Κάποιος που παιζει πιο μοντέρνα πράγματα μάλλον δε θα κοιτάξει προς τα εκει τόσο σε ενισχυτή όσο και σε κιθάρα. 7-12w ενισχυτής με μικρό μέγεθος και βάρος, λιτό πάνελ και plus τα εφέ, αλλά και την ευκολία του power scaling που είναι πλέον σημαντική, είναι πολύ δελεαστική λίστα για κάποιον που θέλει εναν ενισχυτή για να τον σύρει απο δω και απο εκεί. Βέβαια στο ερώτημα γιατι να μην πάρω fender deluxe rev αντι για τον falcon 20 ή blues jr και να του κανω και μερικες αλλαγές αντί για τον falcon 5, δεν έχω απάντηση. Νομίζω ότι το κύριο ερώτημα θα έπρεπε να ειναι αυτό που ειπε ο SF. Προσωπικα μάλλον μου αρέσουν, αλλά όχι γιατι γραφουν gibson. Απλά συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά που ενδιαφέρομαι.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι ισχυρίζονται ότι βρήκαν τη στιγμή που το ίντερνετ είναι γεμάτο με σχέδια ενισχυτών (μαζι με αυτων της gibson). Οι ενισχυτές έχουν ενδιαφέρον για μεγάλη μερίδα μουσικών που παίζουν σε μικρές σκηνές (που είναι η μεγάλη πλειοψηφία), και ακούγονται ωραία από τα βίντεο. Όντως είναι και ωραίοι εμφανισιακά αλλά στην τιμή που ανακοινώνουν δεν είναι και deal breaker...

Τώρα γύρισα σπίτι. Εχει μια είσοδο που γράφει mp3/line in με mini jack. Για αυτή λες? Θα ψαξω να βρώ αντάπτορα να δοκιμάσω.

CTC Stardust, CTC Starlight

Είμαι σε αυτή την περίπτωση γιατι συνήθως παίζω καθαρός ή στα όρια του καθαρού. Δυστυχώς όπως έγραψα ο ενισχυτής δεν έχει effects return. Το δοκίμασα και με πολύ ελάχιστο gain δηλαδή φάση 1-1,5 και δεν δουλεψε. Με το που πατας το διακοπτη ειναι σα να κανει ενα βυθισμα ο ήχος ολου του ενισχυτη. Αλλά ο σκοπός δεν ειναι να το χρησιμοποιήσω σαν clean boost. Αλλά σαν crunchy overdrive.

Θα το δοκιμάσω. Απλά κάποια στιγμή σκέφτηκα σε ένα μικρό live με χαμηλές ηχητικες απαιτήσεις μήπως τον έπαιρνα μαζι για να γλιτωσω βάρος. Τελικά δε χρειάστηκε γιατι υπήρξε backline αλλά επειδη εκανα τη δοκιμη γεννηθηκε η απορία. Ξεκινώ με αυτό με τις σταθμες. Αν δε δουλεψει μαλλον θα κοιταξω το controller του Bill. Με τα plug ins δουλεύει το κολπο αλλά μονο για το σπιτι δεν παει σε κατι πιο πολύπλοκο το μυαλο μου.

Δεν εχει δυστυχώς. Όχι δυστυχώς δεν ειναι multieffect αλλά board με όλα τα πετάλια πανω στη σειρα. (Αν εχω καταλάβει σωστά τι λες).

Δεν εχεις αδικο Bill... μάλλον προς τα εκει θα παω.

Εσχάτως αγόρασα έναν blackstar silverline 20W για καθημερινή μελέτη στο σπίτι και μικρές "σπιτικες" πρόβες όπου οι εντάσεις είναι πρόβλημα μέσα στον αστικό ιστό και ειδικά διαμέρισμα με ξυλινο δάπεδο. Είναι ο πρώτος modelling ενισχυτής που αποκτώ. Είμαι πολύ ευχαριστημένος απο την απόδοσή του ως προς την επιθυμητή χρήση αλλά διαπίστωσα ότι ενώ καρφί τα κάνει σχεδόν όλα, όταν αποπειράθηκα να συνδέσω την πεταλιέρα μου μπροστά του, τα OD και DIST πετάλια δεν δουλευαν όπως πρέπει. Δηλαδή τα πετάλια δουλευαν αλλά ο ήχος ήταν απαίσιος... Προσπαθούσα να θυμηθώ παλιότερα που είχα παίξει σε έναν line 6 αν είχα αντιμετωπισει το ίδιο θέμα, αλλά θυμαμαι οτι ειχε λειτουργησει απροβλημάτιστα. Σε μια αναζήτηση στα διεθνη φόρα για παρομοιο πρόβλημα βρήκα ένα θεμα που είχε παρει απαντήσεις ότι η κατάσταση ειναι random. Κάποιοι ενισχυτες δουλεύουν καλα με πεταλια και καποιοι όχι. Εντάξει ο ενισχυτής έχει τα παντα πάνω, αλλα θα προτιμουσα να αλλάζω ήχους με τα πόδια παρά να γυρνάω knobs. Εχει κανεις αντιστοιχη εμπειρία?

Θα την ψάξω μόλις γυρίσω σπίτι. Προς Θεού... Θα την ακούσω και τα ξαναλέμε

Δεν είχα καν το όψιν το θέμα. Ακούγοντας τα όλα νομίζω η original σύνθεση μου άρεσε περισσότερο. Ως συνήθως. Αλλά πολύ ωραία διασκευή και από τον Pharaoh Sanders. Πάντα έχει ενδιαφέρον να ακούμε πως φιλτράρουν ένα κοινό δεδομένο τόσοι διαφορετικοί μουσικοί.

Υπάρχει μια υπεύθυνη στάση κατα την οποία συνειδητοποιείς ότι η επιδόσεις σου δεν συναντούν τις προσδοκίες της απόδοσής σου και εκεί αποφασίζεις αν θα χωθείς μέσα και θα δουλέψεις μέχρι να τις συναντήσεις ή θα μεινεις εκει που είσαι συμβιβασμένος με αυτο που κανεις. (Τιποτα δεν ειναι κατακριτέο φυσικα). Αν διαλέξεις το πρωτο, δουλεύεις μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο που συνειδητοποιείς ότι έχεις δουλέψει αρκετά και είσαι ικανός για αυτό που πας να κάνεις. Η μελέτη δεν τελειώνει πουθενά ούτε και η προοδος. Αλλα αυτο δε σημαινει οτι πρεπει πρώτα να βάλουμε κάτω τον Claudio Arrau πριν πουμε οτι θα παιξουμε την πρωτη συναυλία μας στο ωδείο ως μαθητές πρωκαταρτικής. Στο κάτω κάτω πάντα κρινόμαστε ή τουλάχιστον πρέπει, ανάλογα με το επίπεδο μας. Προσωπικά απέκτησα αυτοπεποιθηση παίζοντας ζωντανά πολλές φορές. Επίσης η αυτοπεποιθηση μου ενισχύθηκε όταν ξεκινησα να μελετάω και άλλα όργανα και βάζοντας τα συμπεράσματά μου σε ότι έκανα πριν. Δηλαδή στο τραγούδι απέκτησα εντελώς διαφορετική αντιληψη της μελωδίας και την έβαλα στην κιθάρα ακριβώς όπως την σκεφτόμουν στο τραγούδι. Ακόμα και τις παύσεις, ακόμα και τις αναπνοές, ακόμα και τη ρυθμική διευθέτηση για χάρη καλύτερης εκφοράς. Το να βγεις να παιξεις ζωντανά ή να ηχογραφήσεις είναι μια μέθοδος που σε βάζει άμεσα απένταντι στα λάθη σου και σε επιστρέφει στη μελέτη με εντελώς νέα εικόνα του εαυτού σου. Εκεί πρέπει να δουλέψεις πολύ στοχευμένα και μεθοδικα. Και κατα τη γνωμη μου στην αρχή δν ειναι αναγκη να γινεται πολυ συχνα. Αλλά εσύ κυρ Αλή μου δεν εισαι σε αυτή την κατηγορία. Εκτός αν η σκέψη σου γεννάται με άλλη αφορμή!

Εξου και ο δίσκος blues for Greeny. Με τη συγκεκριμενη κιθάρα.