kostri

Ναι, αν προσθέσεις σ'αυτό την (βαθιά) κλασσική του παιδεία δένει το γλυκό. @Evilnye De rien, αγαπητή :)

Χαίρομαι που είσαι φαν του Haden. Είναι απ'τους σπουδαιότερους μπασίστες στην ιστορία της τζαζ(και όχι μόνο) και επίσης σπουδαίος άνθρωπος(τσέκαρε το βιογραφικό του ;)). Όσο για τον Jarrett, δεν έχω λόγια. Έχει αλλάξει την τζαζ. Κάποιοι τον θεωρούν υπερβολικά ακαδημαικό αλλά δεν νομίζω πως έχουν δίκιο. Έχει κάτι πολύ ανθρώπινο, άμεσο και ζεστό η μουσική του που δεν μπορεί να μην αγγίξει τον προσεκτικό ακροατή.

+1 Αν και είναι όντως ένα ιδιαίτερο μπάσο, νομίζω πως επιβάλλεται να το γνωρίσει όποιος ενδιαφέρεται για τον ροκ ήχο. Άσε που είναι απ'τα ομορφότερα όργανα που υπάρχουν σ'αυτόν τον πλανήτη. 8)

Οι Floyd χρησιμοποιούσαν κυρίως Precision. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι δεν μπορεί να παίξει με το συγκεκριμένο μπάσο. Άρα αν σου αρέσει εμφανισιακά κι αν ταιριάζει στο παίξιμό σου πάρ'το. Είναι μέσα στα χρήματα που διαθέτεις. Βέβαια, ο όρος ατμοσφαιρικό ροκ μπορεί να αναφέρεται σε πολλά πράγματα. Το "στυλ Pink Floyd" είναι λίγο αόριστο μιας και κανείς δεν (κατάφερε να) μοιάζει με αυτούς. Αν αναφέρεσαι σε συγκροτήματα που επηρεάστηκαν(π.χ. a mountain of one) ή ακόμα αν μιλάς για πιο σύγχρονα ρεύματα τύπου post rock, νομίζω πως με ένα precision θα κάνεις την δουλειά σου. :)

Νέος δίσκος απ’ τον αγαπημένο μου σύγχρονο πιανίστα. Σε συνεργασία με τον θρυλικό Charlie Haden έφτιαξε ένα αριστούργημα το οποίο ενώ διαπνέεται απ’ το ύφος του Jarrett που (ανα)γνωρίζουμε δημιουργεί ένα νέο ηχητικό τοπίο. Δεν θέλω να προσπαθήσω να περιγράψω αυτόν τον δίσκο γιατί θα γίνω σίγουρα μελό. Είναι ό, τι πιο άμεσο έχω ακούσει στην τζαζ εδώ και πολύ καιρό. Ένα ενδιαφέρον βίντεο: Keith Jarrett / Charlie Haden Jasmine Κάποια κομμάτια: Keith Jarrett Charlie Haden Where can I go without you (Jasmine album) GOODBYE - JASMINE - KEITH JARRETT & CHARLIE HADEN Keith Jarrett & Charlie Haden - No Moon At All

Ο Μπαντούκ είναι απ'τους πιο αξιόλογους κιθαρίστες της Ευρώπης, κατά την γνώμη μου. Η "τρέλα" και η δημιουργικότητα αυτού του ανθρώπου απλά δεν τελειώνουν. Η ύπουλη προσπάθειά σου να μας κάνεις να ζηλέψουμε, όλους εμάς που δεν τους προλάβαμε, στέφθηκε με επιτυχία. ;D

Ένα από τα αγαπημένα μου συκροτήματα. Τους έχω αναφέρει και γω παλαιότερα. :) Ακούγεται πως το δυνατό τους χαρτί ήταν τα live.

Και τι χεράκι.. :)

Χαίρομαι που σας άρεσε. :) Πάντως πλάνα σαν αυτό που επισημαίνει ο SpyrosCh απλά δεν γίνεται να τα δούμε στα “φυσιολογικά” live films διότι αυτό το film διέπεται από μια τελείως καινούργια αισθητική. Είναι η ματιά του ακροατή. Δεν έχω ξαναδεί να αποτυπώνεται αυτό. Και τώρα που το σκέφτομαι πολλά πράγματα δεν είχα δει πριν τα κάνουν οι Radiohead.

Το επίπεδο της αντιπαράθεσής μας είναι θλιβερό. Γιατί πρέπει να βρίζει ο ένας τον άλλο όταν απλά προκύπτει διαφωνία? Τεσπά, ο Νικόλας έκανε την καλύτερη δουλειά: ;D

Μάλλον έχεις δίκιο, οπότε

Μα δεν μίλησε κανείς για πρωτοπορία. Για μία δημιουργική(ήτοι αξιοπρεπή) αντιμετώπιση της μουσικής μίλησα. Όταν βλέπεις γύρω σου να γίνονται δισκάρες από τους γέροντες(Bob Dylan, Gil-Scott Heron, T-Bone Burnett, Rowland Howard etc.) μπορείς πιο εύκολα να αποφανθείς για αυτήν την γενιά μουσικών και να δεις ποιος μεγάλωσε καλά και ποιος ¨άσχημα¨. +1 ;)

Αλλοίμονο αν ισχυριζόμουν ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης ένα γκρουπ. Αναφέρομαι στην καλλιτεχνική τους αξία, εννοούμενη ως προσπάθεια δημιουργίας. Δεν θα παρέμβαινα αν οι U2 δεν είχαν προσφέρει στο παρελθόν. Ήθελα, επομένως, να τονίσω αυτή την απόσταση ανάμεσα στο ενδιαφέρον παρελθόν και στο αδιάφορο παρόν. Σαφώς και δεν αναφέρομαι σε τι μου αρέσει αλλά στην διάθεση μιας σπουδαίας μπάντας να κάνει χρήματα και πολιτική αντί να κάνει μουσική.

Το ερώτημά σου είναι τόσο ευρύ, που δεν γίνεται να απαντηθεί εδώ. Θα βγω τελείως εκτός θέματος ενοχλώντας τους υπόλοιπους συνφορουμίτες. Ευχαρίστως όμως, να το συζητήσουμε σε νέο thread, αν όντως σε ενδιαφέρει.

Εγώ πάντως θα τσίμπαγα για να πω/ρωτήσω: «τι πραγματικά ΝΕΟ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ κομίζει αυτός ο κιθαρίστας (και η μπάντα του) στην σημερινή μουσική?». Βεβαίως πρόκειται για ιστορικό συγκρότημα, βεβαίως είχαν εξαιρετικές στιγμές αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με την σημερινή καλλιτεχνική τους στειρότητα? Έχουν 1000 κιθάρες? Αδιάφορο Έχουν περιστρεφόμενες σκηνές? Αδιάφορο Είναι τέλειοι παικτικά/τεχνικά? Αδιάφορο(για ροκ μουσική μιλάμε..) ΜΟΥΣΙΚΗ θέλω ν’ ακούσω. Όλα τ’ άλλα είναι επιχειρήσεις και ματαιοδοξία. Στο γκρινιάρικο ποστ μου να προσθέσω την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ στάση των media αυτές τις μέρες τα οποία μας βομβάρδιζαν για το τάχα σπουδαίο καλλιτεχνικό(φευ!) γεγονός που δεν πρέπει να χάσουμε. Μας έλεγαν ότι υπάρχουν ακόμα εισιτήρια, μας έλεγαν πώς να πάμε στο ΟΑΚΑ, μόνο που δεν μας έβρισαν, όσους επιλέξαμε να μην πάμε. Μπορεί να θεωρηθούν εκτός θέματος αυτά που λέω, αλλά εγώ δεν νομίζω πως είναι άσχετο να ασχολούμαστε με την κενότητα του αρχικού ερωτήματος.

Το νέο live dvd της μπάντας διατίθεται δωρεάν εδώ: http://radiohead-prague.nataly.fr/Download.html Έχει φτιαχτεί από πλάνα που πήρε το κοινό ενώ η ηχογράφηση της συναυλίας διατέθηκε από τους Radiohead προκειμένου να φτιαχτεί το film. Αποσπάσματα και άλλες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.avopolis.gr/news/default.asp?ID=18649

Ο τρομερός και πολύπαθος Erickson επιστρέφει με έναν εξαιρετικό δίσκο, σε συνεργασία με τους Okkervil River. Τα αγαπημένα μου κομμάτια: Roky Erickson And Okkervil River - Goodbye Sweet Dreams

Αμέτρητες(ειδικά μπάντες με αδέρφια..). Απλώς, το Α και το Β είναι ανεξάρτητα. Είναι 2 επίπεδα στα οποία μπορούμε, κατά την γνώμη μου, να βρούμε τι σημαίνει επιτυχία σε μία μπάντα.

Κατά την γνώμη μου, η επιτυχία μιας μπάντας βρίσκεται σε δύο επίπεδα. Α) Η προσωπική επιτυχία των μουσικών(οι μεταξύ τους σχέσεις, η χαρά της δημιουργίας, η μουσική επικοινωνία, η βελτίωση της μουσικής του κάθε μέλους κ.α.) Β) Η επιτυχία της μουσικής της μπάντας(η μπάντα με την μουσική της να ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ κάτι στο κοινωνικό σύνολο)

Ένα δείγμα γραφής, εδώ:

Αυτή η σειρά έχει κάτι τρομερά εθιστικό. Αξίζουν ΟΛΑ τα επεισόδια. Fishiiiiing... :)

Δεν θεωρώ καθόλου ειδικό τον εαυτό μου επί του θέματος ούτε οικειοποιούμαι τίποτα. Αλλά, μετά το τελευταίο σου ποστ, σίγουρα δεν έχει νόημα η συζήτηση.

θα ήταν τελείως κουτό να νομίζει κανείς πως ο ήχος του ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ στη κατανάλωση αλκοόλ. Κάποια στοιχεία για την ζωή του ανέφερα, σε περ'ιπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται. Επίσης δεν μίλησα για τον ήχο της μπάντας του. Είναι σαφές πως πολλά χρόνια τώρα παίζει με καταπληκτικούς (επαγγελματίες) μουσικούς. Τέλος, δεν βρίσκω τίποτα θεωρητκό στην (δική μου) διαφωνία. Ο Θωμάς ήταν ένας άνθρωπος συνεπής προς την ζωή που είχε διαλέξει, έπινε πολύ, έπαιζε πιάνο σαν βάρβαρος(ή σαν παιδί) και τραγουδούσε σαν γάιδαρος(με την καλή έννοια.. ;D). Και τώρα είναι συνεπής προς την (καινούργια) ζωή του. Φροντίζει την οικογένεια του και τον κήπο του και φτιάχνει δισκάρες. EDIT Χμμ..Τώρα που ξαναβλέπω τα ποστ νομίζω πως προέκυψε σύγχυση. Εγώ αναφέρομαι στην μουσική του Waits και την σχέση της με το αλκοόλ ενώ ο trolley στον ήχο της μπάντας του Waits και την σχέση του με το αλκοόλ..Trolley, έτσι είναι?

Ακριβώς. Είναι το ίδιο πράγμα που φοβόταν ο Cave, o Lou Reed και τόσοι άλλοι. Ευχαριστώ που μου θύμισες αυτόν τον ωραίο στίχο. :)