Jazzjoker

Για τα ηχοχρώματα που αναφέρεις και δεδομένου ότι μιλάς για ποιοτική "αναβάθμιση", θα σου πρότεινα να ακούσεις τους Nick Silver πριν πας σε όποια μπουτίκ λύση του εξωτερικού.

Είναι εντελώς κινηματογραφικό. Πολύ ωραίο.

Επίσης να προσθέσω ότι αντίθετα με το τι φαίνεται, η κοπέλα δεν είναι καμιά πιτσιρίκα. 36 ετών είναι οπότε ό,τι τσιγγανο-τραπ-rnb της ήρθε να κάνει, θα το κάνει τώρα που έχει γκέλα σε νέες ηλικίες.

Είναι σουδανικό το επίθετο. Ο πατέρας της είναι Σουδανός.

Το 1928 βάλαμε δορυφορική.

Τη Σάττι την έχουμε υπεραναλύσει εδώ μέσα τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά τη θεωρώ εκπληκτική τραγουδίστρια και τουλάχιστον εφευρετική συνθέτη. Επέλεξε να ακολουθήσει έναν ποπ σταρ δρόμο αλλά ακόμα κι εκεί, σε σχέση με τις λοιπές εγχώριες προσπάθειες που είναι όλες κακέκτυπα, είναι πολλά χιλιόμετρα μπροστά ενώ το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ένα εντελώς δικό της μίγμα από διάφορα στοιχεία. Γιουροβύζιον το έχουμε εξαντλήσει επίσης το θέμα. Έχει να ακουστεί ωραίο τραγούδι εκεί από το 1932.

Παραθέτω κι εγώ τις απόψεις μου με την κατηγοριοποίηση που έχει κάνει ο Λουκάς: Α. Τα "παιδιά θαύματα" και λοιπά εντυπωσιακά που έγιναν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό γνωστά σε σχέση με παλιότερα λόγω youtube, εμπίπτουν στην κατηγορία των ανθρώπων που ενώ υπολοίπονται, αποδίδουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τα παιδιά "υπολοίπονται" σε φυσικά χαρακτηριστικά (μικρότερα μέλη σώματος, όχι πλήρως ανεπτυγμένο μυικό σύστημα κλπ.) και σε πνευματικά χαρακτηριστικά (όχι πλήρως ανεπτυγμένος εγκέφαλος). Γιατί μας εντυπωσιάζει ένας πιτσιρικάς 6 ετών ο οποίος παίζει π.χ. πολύ καλό κλαρινέτο; Γιατί, δεδομένων των παραπάνω "ελαττωμάτων" του, μπορεί να αποδίδει σε ένα σχετικά υψηλό επιπεδο. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος με αυτόν που λειτουργεί όταν ένας γονέας ακούει την πρώτη ολοκληρωμένη φράση από το παιδί του και αποφαίνεται ότι είναι πανέξυπνο. Το κριτήριο που ενεργοποιείται, προφανώς δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα εφαρμοζόταν σε έναν ενήλικο, αλλά λαμβάνει υπόψη τα υπανάπτυκτα χαρακτηριστικά που αναφέρω παραπάνω. Σε συνέχεια των παραπάνω, υπάρχουν κατ' εμέ 2 κατηγορίες "θαυμάτων". Η μία είναι παιδιά που για την ηλικία τους, παίζουν πάρα πολύ καλά. Η άλλη και σίγουρα εντυπωσιακότερη είναι παιδιά που παίζουν πάρα πολύ καλά, τελεία. Όσον αφορά τη σχέση του εκάστοτε φιλόδοξου μουσικού με αυτά τα φαινόμενα, φυσικά και το δημιουργούμενο συναίσθημα μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό. Παρόλα αυτά, σε όλους ανεξαιρέτως του τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, θα συναντήσει κανείς εξαιρετικά ικανές μονάδες, σε σχέση με την ηλικία τους ή και ανεξάρτητα. Πολύ εντυπωσιακό, άξιο θαυμασμού και δυνητικά τρομακτικό. Όμως δεν αποτελεί ούτε απόλυτο, ούτε μοναδικό συστατικό της επιτυχίας. Δεν αρκεί με λίγα λόγια. Οπότε τελικά και ως προς το αποτέλεσμα, αυτές οι ειδικές ικανότητες, είναι απλά ένα μέρος του πακέτου και όχι το πακέτο το ίδιο. Β. Είμαστε ατελή όντα και η ποσοτική αξιολόγηση είναι "εύκολη" και βολεύει ακόμα και εκεί που δεν έχει εφαρμογή ή/και δεν υπάρχουν μετρήσιμα μεγέθη. Όσο και να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό, στο πίσω μέρος του μυαλού της πλειοψηφίας, υπάρχει πάντα μια ποσοτική σύγκριση με τον εαυτό μας. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσική συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο μεγάλη δημοσιότητα και δημοφιλία αποκτούν οι διάφορες λίστες "οι 50 καλύτεροι...." που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν σε γνωστά sites και σε κανάλια στο youtube. Γ. Από τη στιγμή που η μουσική είναι επάγγελμα και ο μουσικός πρέπει να επιβιώσει από αυτή, εκ των πραγμάτων εμπλέκονται παράγοντες όπου αναγκαστικά ποσοτικοποιείται το μη μετρήσιμο και πάλι. Και δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών αποτελούν την επιτομή της καταστροφής στα οικονομικά, αναλαμβάνουν μεσάζοντες που έχουν την ικανότητα/εμπειρία/εργαλεία. Φυσικά, από τη στιγμή που επιτρέπεις να μπει στο χωράφι σου επιλαρχία τρακτέρ, ε θα έχεις και κάποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Χωρίς τα τρακτέρ όμως, δε θα είχες να φας. Δ. Τα ίδια με το Γ. Από τη στιγμή που είσαι επαγγελματίας και πρέπει να ζήσεις από τη μουσική, θα πρέπει σε κάποιο βαθμό, να συμβιβαστείς με τις προσταγές του κόσμου που σε πληρώνει και ο οποίος δεν καταλαβαίνει από υψηλά νοήματα, ρομαντισμούς και σύμπαντα. Τουτέστιν και φυσικά ανάλογα με τον δρόμο που έχεις επιλέξει, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να δημιουργήσεις και κατά παραγγελία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και παραγγελίες που βοηθούν την έμπνευση. Π.χ η εικόνα που πρέπει να ντυθεί μουσικά. Ε. Αντιλαμβάνομαι τη ρομαντική θεώρηση αλλά η καλλιτεχνία είναι 100% εγκεφαλική λειτουργία. Η καρδιά, το συναίσθημα κλπ. είναι αόριστοι παράγοντες τους οποίους ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Η τεχνική αρτιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος και όπως γράφω και παραπάνω, είναι πολύ ευκολότερα προσβάσιμη στην πλειοψηφία που δε βρίσκει δυσκολία στο να αξιολογεί ποσοτικά. Δώσε στον πολύ κόσμο 1-2-3-4 και τον έχεις ικανοποιημένο. All in all ο μουσικός είναι αντιμέτωπος με έναν κόσμο ο οποίος, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μιλάει άλλη γλώσσα από τον ίδιο. Αν ο μουσικός έχει ανάγκη την κατανόηση, για λόγους είτε υλιστικούς είτε πνευματικούς, αναγκαστικά θα πρέπει να μάθει να μιλάει και τη γλώσσα της πλειοψηφίας του κοινού.

Πολλά τα μι καθόλου νι.

Θα το χαρακτήριζα ποιμενικό thrash. Πολύ καλό πάντως.

Δεν το ήξερα. Πολύ πολύ ωραίο. Και πάλι θα πω με παίξιμο που δε μας έχεις συνηθίσει αλλά απόλυτα to the point και φανταστικό ήχο.

Υπέροχο όπως αναμενόταν άλλωστε.

Σας ευχαριστώ για την ακρόαση και τα αντικειμενικά αυτιά σας. Το τεμάχιο βελτιώθηκε και ξανα-ανέβηκε. Αν θέλετε ρίξτε άλλη μια ακρόαση.

Δε φταίει το μπασοτύμπανο Στράτο. Φταίει η κιθάρα που δεν τους ακούει πολύ καλά. Έγραψα με ακουστικά που κανονικά δεν το κάνω και πάντα έχω πρόβλημα έτσι. Αλλά μάλλον ήθελε και 4-5 bpm πιο γρήγορα το κομμάτι γενικά.

Παίρνεις ως δεδομένο το γιατί στο είπε κάποιος που εκτιμάς και θαυμάζεις. Μετά μόνος σου το καταρρίπτεις Οπότε τι μας ρωτάς; Έχει λυθεί το θέμα.

Προτείνω αλλαγή μαγνητών σε https://www.sweetwater.com/store/detail/ZephStraSetW--seymour-duncan-zephyr-silver-strat-pickup-set-white. Στόχος μας η τελική τιμή κιθάρας+parts αναβάθμισης > 4.500€. Αλλιώς δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς.

Δεν ξέρω αν το έβαλες επί τούτου αλλά η πολύ μεγάλη Carla Bley απεβίωσε σήμερα.

Και κάτι λίγο πιο εμπεριστατωμένο.

Εμένα μου ακούγονται σα μια ποζεράδικη κακή βερσιόν των Priest. Πάντως με αυτό το όνομα, ό,τι και να βγάλουν, φοβάμαι ότι δεν πάνε πουθενά.

Φανταστικά είναι τα σόλα του, δεν ξέρω αν θα τα έλεγα σρεντ, ίσως με ψιλονεοκλάσικαλ έννοια. Το κομμάτι πάντως μουσικά/αισθητικά θα μπορούσε να είναι άνετα στο Painkiller.

Single από τον καινούριο δίσκο που έρχεται το 24.

Πολύ όμορφη Αργύρη, να τη χαίρεσαι. Όταν μπορέσεις δώσε κι ένα δείγμα από τους Swan του Νίκου. Έχω σχέδια....

yup

Ε ναι, εκ των ουκ άνευ με το από κάτω:

Όχι αλλά εγώ τόσο τους έδωσα. Αλλιώς δε θα ακουγόταν τόσο καλά.