Jazzjoker

Θα ήθελα πολύ να συμφωνήσω όταν ήμουν 35. Τώρα θα θεωρηθώ inside man.

Και λίγη σωστή, όπως πρέπει να είναι, original αμερικανοβλαχιά με σούπερ στίχο.

Παίζει χωρίς συναίσθημα.

Βρε Στράτο κυνηγάμε την ουρά μας τώρα. Εσένα δε σε ενδιαφέρει. Γιατί επιμένεις να μάθεις τι το ενδιαφέρον μπορεί να έχει για κάποιον τρίτο; Για να τη βλέπουν, έχει. Συζητάμε χωρίς νόημα και σκοπό, κάνοντας λογικούς κύκλους. Είναι σα να σου λέω εγώ "δε με ενδιαφέρει καθόλου το ψάρεμα αλλά θέλω να μου πεις γιατί αρέσει σε άλλους.", να μου λες εσύ κι εγώ να σου απαντάω μα αυτό δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.

Εσένα δε σε ενδιαφέρει. Πώς αναλαμβάνεις να αποφασίζεις αν έχει ενδιαφέρον για τους άλλους;

Εγώ δεν καταλαβαίνω ούτε το μένος του Μάνου (που προφανώς έχει αλλού το τρίγκερ) ούτε τη φοβερή απορία του Στράτου. Τα πράγματα είναι απλά: Η Μαιρούλα είναι μια 33χρονη Βρετανή youtuber σαν χιλιάδες άλλους youtubers. Δε δηλώνει καθηγήτρια μουσικής ή μέντορας. Κυνηγάει μια επαγγελματική καριέρα στην τραγουδοποιία. Έχει ένα κανάλι που κάνει παρουσιάσεις gear, διασκευές, παίζει δικά της και μιλάει για τη ζωή της. Ουδείς είπε ότι είναι ο νέος Φελίνι, Μότσαρτ, Φρούντ ή Καντ. Απλά είναι πολλά levels παραπάνω από τα συνήθη βυζιά και χάχανα.

Παίδες μία διευκρίνιση γιατί το θέμα πάει μονόπατο στη διδιασκαλία: Η κοπέλα ουδέποτε δήλωσε ότι διδάσκει κάτι ή ότι το κανάλι έχει διδακτικό χαρακτήρα. Όσες φορές την έχω ακούσει να κάνει τέτοιου είδους disclaimer λέει ότι έχει κάποιες εμπειρίες στον κόσμο της επαγγελματικής ενασχόλησης με τη μουσική και σε κάποια βίντεο, τις μεταδίδει σε νέους, επίδοξους. Να ξέρουν πάνω κάτι τι να περιμένουν με άλλα λόγια.

Άρα ναι, γνωρίζει παραπάνω από πολλούς από αυτούς. Επίσης, για να παρακολουθείς το κανάλι κάποιου δεν είναι ανάγκη να σου διδάσκει κάτι. Μπορεί να είναι απλά διασκεδαστικό.

Ποιος είναι ο δέκτης;

Τι λες τώρα βρε Στράτο; 8 δις είμαστε εδώ πάνω. Ακόμα κι αν ανοίξεις κανάλι που μιλάει αποκλειστικά για το πώς να ξεκλειδώσεις το ένατο τσάκρα και ΜΟΝΟ αυτό, για 5 χρόνια, πάλι θα έχεις κοινό. Ο κόσμος ανέκαθεν ήθελε να ακούει/βλέπει/διαβάζει και τις ιδέες άλλων, ανεξάρτητα από το αν έχει τις δικές του. Είναι άλλωστε και ένας τρόπος ετεροπροσδιορισμού.

Η κοπέλα είναι μια πολύ ώριμη και σκεπτόμενη επίδοξη επαγγελματίας μουσικός που, κατ' εμέ τουλάχιστον, έχει πολύ μεγαλύτερη κλήση στο να εκφράζει τις ωραίες ιδέες της πολύ εύγλωττα και έξυπνα, παρά στη σύνθεση τραγουδιών. Το περιεχόμενό της προορίζεται περισσότερο σε ανθρώπους που ψάχνουν το δρόμο τους μέσα στη μουσική κάνοντας τα πρώτα τους βήματα (όχι σε εμάς τους μπαρμπάδες δηλαδή). Αλλά ακόμα κι αν δε σε άφορα άμεσα το περιεχόμενο, είναι πάντα ενδιαφέροντα αυτά που λέει. Α και δεν έχει τίποτα δήθεν.

Θα σε συμβούλευα να χαμηλώσεις τις προσδοκίες σου από τον εαυτό σου. Αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια (σε συνθέτες γενικότερα) εκτός κι αν κανείς πάει στο όργανο μόνο όταν έχει αρχική ιδέα. Το πιο σύνηθες είναι, ξεκινάω να παίζω κι όπου με βγάλει και επίσης είμαι προετοιμασμένος να μη με βγάλει πουθενά, ακόμα κι αν το γράψω. Άπειρα κομμάτια σε συρτάρια και σκληρούς δίσκους που δε θα τα ακούσει κανείς ποτέ.

Προσωπικά μιλώντας, 99 στις 100 μουσικές ιδέες βγαίνουν ενδιαμέσως βλακώδους παιξίματος που πολύ συχνά δεν καταλήγει πουθενά και 1 στις 100 είναι που μου ήρθε η ιδέα στο κεφάλι και πάω κατευθείαν εκεί.

Να ήξερες Βασίλη, σε κάθε μουσική ιδέα που καταλήγει σε κομμάτι, πόσες ώρες τρισάθλιου και ανώφελου νούντλινγκ αναλογούν.

Το υπόλοιπο κομμάτι το άκουσες; Η κιθάρα δεν είναι κάποια ειδική που διάλεξαν για την εισαγωγή. Είναι η κανονική κιθάρα του κιθαρίστα τους ενώ η μπάντα είναι κουρδισμένη ημιτόνιο κάτω προφανώς για να είναι ακόμα πιο άπλυτες οι ήδη βρώμικες κιθάρες τους. Και οι μαγνήτες active λογικά.

Btw κύριοι συνάδελφοι, προσωπικά θα εξέταζα και την πιθανότητα ο "καθαρός" ήχος της κιθάρας να είναι απλά connect σήμα με εφέ πάνω. Να μην περνάει από ενισχυτή, πραγματικό ή vst. Το λέω γιατί μπορεί να ηχογραφήθηκε με τη λογική "κάτσε να ηχογραφήσω ένα σκέτο σήμα και μετά να δω τι μπορώ να το κάνω".

Στο τρίτο είσαι αρκετά κοντά απλά το tremolo/vibrato χρειάζεται μεγαλύτερο intensity (όχι speed).

Εγώ ακούω 2 layers στο original. Είναι σα να έχει γραφτεί ένα κανάλι με καθαρό ήχο και chorus π.χ. και δεύτερο με κάποιο fuzz και κάποιο tremolo/vibrato και να έχουν μιξαριστεί μαζί. Αυτό το λέω γιατί αυτό που ακούγεται σαν τρέμολο φαίνεται να επηρεάζει μόνο την ουρά του fuzz και καθόλου το κυρίως σήμα που ούτως ή άλλως ακούγεται υπερβολικά καθαρό. Από τα δικά σου κλιπ είναι δύσκολο να διαλέξω καθώς όλα ακούγονται πολύ πιο βρώμικα από το original.

Btw αν βλέπω καλά ο Wong παίζει με 2 Twin Reverb Tone Master. Αυτοί δεν είναι λάμπα. Έτσι κι εγώ ξέρω.

Όταν ακούω ένα οποιοδήποτε κομμάτι, ένα ασυνείδητο μέρος του μυαλού μου το επεξεργάζεται και το αναλύει μουσικά/παικτικά. Καμιά φορά μπορεί και να πιάσω την κιθάρα. Στον Cory Wong και διαφόρους άλλους σεσημασμένους απλά λέω άστο διάλο ρε και το κλείνω. Έδιτ: Όσον αφορά τον μπασίστα που συζητάτε, είναι προφανές ότι τα ήξερε ήδη τα κομμάτια. Και όχι απλά τα ήξερε δηλαδή, είχε κάτσει και είχε παίξει πάνω στα ηχογραφημένα και τα live, ατελείωτες ώρες.

Ναι τέτοιοι είναι, το "noiseless" το αναφέρω γιατί εκείνος ουσιαστικά ήθελε να ξεφορτωθεί το hum, χωρίς να τον πολυενδιαφέρει ο τύπος του μαγνήτη. Η πρώτη μου ηλεκτρική ήταν μια Epiphone SG. Την έχω ακόμα και θέλω κάποια στιγμή να την επαναφέρω στη ζωή γιατί αυτή τη στιγμή είναι διαλυμένα τα ηλεκτρικά της και δεν παίζει τίποτα.

O Cory Wong και τα διάφορα projects του είναι στην κατηγορία των πραγμάτων που αποφεύγω να ακούσω/δω γιατί με πιάνει βαθιά στενοχώρια λόγω του παικτικού επιπέδου.

Ξέρω ότι το συγκεκριμένο είδος και αυτός ο ήχος δεν είναι και πολύ δημοφιλή στο φόρουμ αλλά ανεβάζω το παρόν θέμα για λόγο σοβαρό. Ο τεράστιος Jimmy Thackery παίζει εδώ και πολλές δεκαετίες πια με μια σαραβαλιασμένη στρατ του 1964 την οποία είχε αγοράσει στα 70s. Στην εν λόγω στρατ έχει βάλει floyd rose, locking nut και noiseless, blade μαγνήτες του Joe Barden (υποθέτω κάποιο custom μοντέλο που δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο) ενώ σε κάποια φάση άλλαξε και το μπράτσο με κάποιο σχετικά καινούριο γιατί το παλιό απλά "έλιωσε" από τη χρήση. Όλες αυτές οι ιεροσυλίες για τους πουρίστες, είχαν σαν αποτέλεσμα έναν από τους ωραιότερους (για μένα πάντα) strat ήχους που έχουν ποτέ ηχογραφηθεί. Και είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι όλο το ατελείωτο gear, τα εξαρτήματα και τα ματζούνια με τους κανόνες και περιορισμούς που τα ακολουθούν στον κόσμο της ηλεκτρικής κιθάρας, δεν είναι τίποτε άλλο από απλά εργαλεία που κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά του μουσικού που θέλει να βγάλει έξω τη μουσική που έχει μες στο κεφάλι του.

Πολύ καλοπαιγμένο, πολύ καλοηχογραφημένο αλλά κυρίως εντελώς πρωτότυπο σα σύνθεση. Δε θυμίζει τίποτα αρκετά, τουλάχιστον όχι στα δικά μου αυτιά. Επίσης ρυθμικά/αρμονικά/μελωδικά είναι its own thing. Τα κακά τώρα: Σα να φοβήθηκες να το πας παραπέρα. Δηλαδή ακούμε πολύ και κυρίως το θέμα μαζί μ' έναν πολύ μικρό αυτοσχεδιασμό που ακούγεται σαν εισαγωγή σε κάτι που δεν έρχεται ποτέ γιατί ξαναμπαίνουμε στο θέμα. Το 'παιξες safe και το 'κλεισες απότομα, σα να το βαρέθηκες. Ξέρω είμαι αυστηρός. Αλλά έτσι είμαι και με τους Carcass.