Jazzjoker

Κοίτα να δεις τώρα πώς σκορπίζεται το βασικό θέμα όσο πιο πολύ προσπαθούμε να το "καρφώσουμε" σε ένα σημείο: Αυτός που συχνάζει στα μπουζούκια, δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητα και αυτός που γουστάρει σκυλάδικα. Υπάρχουν π.χ. πολλοί που σε πίστες δεν πατάνε ποτέ αλλά νταλκαδιάζουν σόλο με Ζαφείρη Μελά και Τερλέγκα ξέρω γω. Επίσης υπάρχουν πολλοί "λαϊκοί" που αν τους πεις πάμε το βράδυ στον Αργυρό ή στον Οικονομόπουλο, θα είσαι τυχερός αν σου ξαναμιλήσουν. Γενικά, εγώ συνεχίζω να επιμένω: Φυσικά και είναι δικαίωμά σου να είσαι όσο απόλυτος θέλεις και να "κλείνεις" θέματα θεωρώντας τα λυμένα. Αυτό όμως είναι μια δική σου απόφαση και όχι απαραίτητα η πραγματικότητα. Όσον αφορά το politically correct και την υστερία του ναι μεν αλλά (whataboutism) είμαι 100% μαζί σου αλλά είναι εντελώς άλλα θέματα.

Μεγάλη κουβέντα το τι μπορεί να σημαίνει "άριστα στην πνευματικότητα" και ποιος κρίνει. Βασικά, όπως και σε αντίστοιχες πάμπολλες συζητήσεις αυτού του τύπου που έχουμε κάνει εδώ, όσο το θέμα αναλύεται, τόσο περισσότερο χάνεται η οποιαδήποτε δυνατότητα εξαγωγής ασφαλούς συμπεράσματος. Είναι λίγο σαν την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg. Όσο πιο πολύ εστιάζεις στο θέμα, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να καταλήξεις σε μετρήσιμο συμπέρασμα. Και αυτό γιατί, στη δική μας περίπτωση, τα όρια που τοποθετούμε προκειμένου η πραγματικότητα να μας είναι πιο εύκολα κατανοητή, είναι εξαιρετικά εύθραυστα.

Δικό μου λάθος που δεν έβαλα εισαγωγικά στον "κανόνα". Γιατί ο "κανόνας" είναι ότι οι σκυλάδες δεν είναι σχεδόν ποτέ φιλοσοφημένοι άνθρωποι (και το ανάποδο). Καταρρίπτεται γιατί τελικά οι "εξαιρέσεις" είναι πάρα πολλές. Γενικά, μας βολεύει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και τους γύρω μας σε κουτάκια. Είναι τεράστια ευκολία μια και τοποθετούμε τα πάντα ταχτοποιημένα, το καθένα στην κατηγορία του και μετά δεν έχουμε να προβληματιστούμε περαιτέρω. Αυτή η θεώρηση βέβαια είναι μπακαλίστικη γιατί μόλις βγούμε λίγο παραέξω και μιλήσουμε με δέκα ανθρώπους ή ζήσουμε δέκα εμπειρίες, ανακαλύπτουμε ότι όλα τα κουτάκια είναι επικοινωνούντα δοχεία. Όλοι μας ανεξαιρέτως καταφεύγουμε σε αυτόν τον τρόπο σκέψης.

Όχι έναν, πολλούς. Και μάλιστα "βαριά" διανοούμενους, καλλιτέχνες άλλου είδους και πολλά άλλα. Όλες οι εξαιρέσεις στον κανόνα είναι εκεί. Αρκεί να γνωρίσεις αρκετό κόσμο.

Το βλέπεις βαριά. Το λάθος είναι ότι υποπίπτεις (και όλοι μας το κάνουμε αυτό δηλαδή) στο πολύ κοινό λάθος να τοποθετείς απόλυτα τους ανθρώπους ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν μόνο χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας και καμίας άλλης. Οι άνθρωποι more often than not, έχουν χαρακτηριστικά πολλών κατηγοριών. Δεν είναι ένα πράγμα μόνο δηλαδή.

Για το συγκεκριμένο ύφος, προτιμώ σαφώς το Β. Το Α είναι μου ακούγεται πολύ "γυαλισμένο".

Πολύ ενδιαφέρον το ότι σχεδόν όλοι σας βάλατε το Wampler πρώτο. Για τα δικά μου γούστα και ύφος, το καλύτερο είναι το Chandler. Εδώ να πω ότι το Wampler και το Mudhoney έχουν διακόπτη boost που στα αρχικά samples δεν είναι πατημένος. Mudhoney full gain: Mudhoney full gain.mp3 Mudhoney full gain and boost: Mudhoney full gain and boost.mp3 Εδώ να πω ότι το συγκεκριμένο πετάλι έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Όταν ο διακόπτης boost είναι κλειστός, το gain λειτουργεί περισσότερο ως volume μια και η ποσότητα overdrive αλλάζει ελάχιστα και είναι by default μικρή. Το gain knob αποκτάει περισσότερο νόημα όταν ενεργοποιηθεί το boost.

Καθόμουν λοιπόν και σκάλιζα ως συνήθως τα διάφορα amp sims και αυτή τη φορά δοκίμαζα τα (πολλά) overdrives-distortions του Amplitube 5. Και σκέφτηκα ότι είναι καλή ευκαιρία για ένα τεστάκι και συλλογή απόψεων και προτιμήσεων και ειδικά από αυτούς που έχουν ακούσει/[παίξει με τα πραγματικά πετάλια. Προσωπικά έχω ακούσει από κοντά μόνο ένα. Παρακάτω λοιπόν θα ακούσετε το ίδιο ακριβώς κλιπάκι παιγμένο με τα 5 καθαρά overdrives του Amplitube. Καθαρά = πετάλια που ακόμα και σε υψηλές ρυθμίσεις gain, δεν περνούν στο πεδίο του distortion. Να πω ότι τα πετάλια ρυθμίστηκαν να έχουν όσο το δυνατό κοινά gain, EQ και ένταση. Ο ενισχυτής που χρησιμοποίησα στο Amplitube είναι ο Fender Deluxe Reverb με δικές μου ρυθμίσεις σε καμπίνα, μικρόφωνα, τοποθέτηση κλπ. Wampler Deluxe Pinnacle: Wampler Deluxe Pinnacle.mp3 T-Rex Mudhoney: T-Rex Mudhoney.mp3 Chandler Tube Overdrive: Chandler Tube Overdrive.mp3 Boss SD-1: Boss SD-1.mp3 Ibanez TS-808: Ibanez TS-808.mp3

Συμφωνώ με όλες τις προτάσεις Τέρρυ. Άμα θέλει κανείς στρατ, κάτω από 10 χιλιάρικα είναι πεταμένα λεφτά.

Με γειες και μακράν ο ωραιότερος (και original strat) ήχος που έχω ακούσει από εσένα με στρατ.

Για το πρώτο βίντεο: Είναι όντως πολύ παρεμφερής ο ήχος σε όλες αν και προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου το πόσο ψηλά έχει το treble του. Ειδικά στη στρατ, αυτό που ακούστηκε δεν έχει καμία σχέση με neck μαγνήτη. Για μένα η πιο ισορροπημένη, με τις ρυθμίσεις που χρησιμοποιεί, ήταν η Gibson. Τα ίδια και στο δεύτερο βίντεο. Στο τρίτο με το still got the blues, οι υψηλές συχνότητες είναι πιο "ήμερες" πιθανότατα λόγω "παχέος" distortion. Και εδώ πάντως, ο natural πιο μπάσος ήχος της Les Paul, της αποφέρει πιο ισορροπημένο αποτέλεσμα.

Εμ, ηθελέστα και παθέστα. Γιατί αν βγάλουμε την αναφορά του Σαντάνα από την εξίσωση και το παίξιμο και ο ήχος είναι πολύ ωραία.

Δοκίμασε να γρατζουνίσεις και σε φρίτζιαν λιγάκι με αυτό τον ήχο και την τεχνοτροπία.

Πολύ ωραίο είναι και με σωστό ήχο για το είδος. Προσωπικά θα το προτιμούσα με σκέτη κιθάρα και καθόλου πλάτες από πίσω. Όσον αφορά το γεωγραφικό του πράγματος, όχι ότι έχει και καμιά σημασία δηλαδή, μάλλον περισσότερο προς κεντρική Ελλάδα το πας παρά Κρήτη. Αυτά εσύ ίσως τα ξέρεις καλύτερα αλλά μια και έχω ασχοληθεί λιγάκι με παραδοσιακά κρητικά, εκεί παίζει πολύ φρύγιος και σχετική ματζόρε, αν δεν κάνω λάθος.

Επανέρχομαι μια και ένας συνδεσμολογικός συνδυασμός απέδωσε καρπούς. Έκανα το παρακάτω εν ολίγοις: Αναλυτικότερα: Απενεργοποίησα την καμπίνα του Neural DSP και κατόπιν συνέδεσα την έξοδο της κάρτας μου στο FX Loop Return του Laney VC 30. Με λίγα λόγια, πήρα τον ήχο του sim σε μεγάφωνο πραγματικού ενισχυτή. Ο ήχος και η αίσθηση, δεν έχει ΚΑΜΙΑ διαφορά από το να έπαιζα με πραγματικό ενισχυτή, οπότε το έπαθα ένα ψιλοσόκ. Στην ηχογράφηση τώρα, αν και είναι λίγο δώρον άδωρο να ηχογραφείς με μικρόφωνα πάνω σε καμπίνα ενώ μπορείς να ηχογραφήσεις κατευθείαν στην κάρτα, δοκίμασα να γράψω με τα μικρόφωνα και τις θέσεις που χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως όταν γράφω ενισχυτή. Το αποτέλεσμα παρακάτω: Υ.Γ. Edit: Αν είχα τρόπο να έχω αυτή τη συνδεσμολογία σε live, το Neural DSP να βγαίνει σε μια καμπίνα 1x12 δηλαδή, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Neural On Laney.mp3

Εμένα μου αρέσει πολύ όπως παίζει αυτή η κοπελίτσα η Grace Bowers που έχει αρχίσει να ξεμυτίζει αρκετά στο youtube τελευταία. 17 ετών κι έχει ήδη ενσωματώσει στον ήχο και το παίξιμό της ένα σωρό ωραίες επιρροές του παρελθόντος ενώ σαν παρουσία μοιάζει εντελώς με έφηβη των αρχών της δεκαετίας του 70.

1) Ναι είναι δικό μου preset. Ξεκίνησα από το default δηλαδή όταν φορτώνεις το sim και από εκεί πείραξα σχεδόν τα πάντα. Να πω βέβαια ότι κάτι που παραβλέπει πολύς κόσμος στα amp sims είναι το είδος, η τοποθέτηση και το mix των μικροφώνων μπροστά στο μεγάφωνο. Αυτό είναι το πρώτο που πάω και αλλάζω πάντα. 2) Παίζω neck-middle από την αρχή ως το 1:44 περίπου και μετά γυρίζω σε neck. 3) Elixir nanoweb 11-49.

Πολύ ωραίο το συγκριτικό Γιώργο. Όσον αφορά τον ήχο, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, δεν υπάρχει σύγκριση. Οι lace sensors απείρως καλύτεροι. Όταν είχαν κυκλοφορήσει εκείνες οι American Deluxe strats με τους samarium cobalt, θυμάμαι ότι είχε πέσει αρκετή γκρίνια για τους στοκ μαγνήτες. Όχι άδικα, για τους πουρίστες του στρατοήχου, θα προσέθετα.

Στα πολύ ωραία και χρήσιμα που αναφέρουν Στράτος και Βασίλης παραπάνω, να προσθέσω έναν μπακαλίστικο τρόπο, αν κανείς δε θέλει να μπλεχτεί με db range και τεχνικές λεπτομέρειες της κάρτας ήχου κλπ. Αφού συνδέσουμε την κιθάρα στην κάρτα, ανεβάζουμε το volume των ακουστικών αρκετά έως πολύ. Σε αυτή τη φάση δε μας ενδιαφέρει το volume των ακουστικών να αντιπροσωπεύει το output του plugin αλλά να μπορούμε άνετα να ξεχωρίζουμε λεπτομέρειες στον ήχο, χωρίς να κάνουμε όμως ζημιά στ' αυτιά μας φυσικά. Ξεκινάμε να ανεβάζουμε το gain της εισόδου της κάρτας από το 0. Η δική μου κάρτα δεν έχει τιμές πάνω στο gain οπότε εμπειρικά ξεκινάω 9 o' clock με single coils. Παίζουμε, ακούμε ενώ παρακολουθούμε στο plugin τα levels των input και output. Δίνουμε ελάχιστο gain στην κάρτα κάθε φορά ώσπου να μας ικανοποιήσει απόλυτα ο ήχος. Εκεί σταματάμε. Μόλις φτάσουμε στο επιθυμητό ηχητικό σημείο και αν το output στο sim είναι πολύ χαμηλά, το αυξάνουμε μέσα από το sim ώσπου στα δυνατότερα παιξίματα ίσα να φτάνει στα 0db. Τέλος ρυθμίζουμε την ένταση των ακουστικών ξανά εκεί που μας βολεύει. Συμπερασματικά: ξεχνάμε το λαμπάκι της κάρτας που δείχνει καλό σήμα ή clipping και χρησιμοποιούμε τα αυτιά μας και μόνο.

Από το μικρόφωνο του κινητού, το δεύτερο με διαφορά καλύτερο για μένα. Ωραίος ο ήχος γενικότερα.

Εδώ παίζω 90% πένα 10% δάχτυλα. Αναλόγως με το ύφος, τα ποσοστά κυμαίνονται. Κάτι ύποπτο παίζει εδώ. Τι μας κρύβουν;

Αφού σας ευχαριστήσω για την ακρόαση και τα σχόλια για τα χέρια και τα μαχαίρια, να διευκρινίσω ότι ο εν λόγω Deluxe Reverb είχε αγοραστεί καινούριος και ουχί από τον ΣΦ. Και μια που το έφερε η κουβέντα, οσονούπω επιστρέφει στο σπίτι από ξεγυρισμένο service γιατί είχε τα χάλια του οπότε και ευελπιστώ ότι το Neural DSP θα μπει στη θέση του και θα αφήσει τις μαγκιές.

Μπράβο Βασίλη για το άρθρο. Ασχολούμενος τελευταία πολύ με amp sims, ανακάλυψα ακριβώς αυτό που αναφέρεις ότι δηλαδή η ένταση του input του οργάνου στην κάρτα είναι μάλλον ο σημαντικότερος παράγοντας στον τελικό ήχο. Και πραγματικά ο τρόπος που βρίσκουμε τη χρυσή τομή/τιμή στο input, δεν είναι ότι ανεβάζουμε το knob στο όριο που ο ήχος δεν κλιπάρει. Στη δική μου κάρτα π.χ. και για τα sims που χρησιμοποιώ, ο καλύτερος ήχος βγαίνει με το input αρκετά παρακάτω από το όριο. Και ναι, συχνά το σήμα είναι πολύ χαμηλό με αποτέλεσμα στο daw το audio κανάλι να μην μπορεί να φτάσει την απαιτούμενη ένταση αλλά εκεί έχουμε άλλους τρόπους να επέμβουμε. Αν το αρχικό μας σήμα είναι εκεί που πρέπει, ο ήχος θα βγει όπως πρέπει. Επίσης να πω ότι πάμπολλα βίντεο στο youtube που "διδάσκουν" πώς να ξεκινήσει κανείς να χρησιμοποιεί amp sims, αναπαράγουν αυτή τη λάθος πληροφορία με το input της κάρτας όσο πιο πάνω γίνεται πριν το clipping.

Ένα κλιπάκι με την αγαπημένη μου στρατ με τους Black Rose και ενισχυτή Neural DSP - TKI II.

Στη δική μου περίπτωση, το δίπτυχο δεν είναι μαθητής-δάσκαλος αλλά ερμηνευτής-ακροατής. Η διαφορά είναι ότι ο ακροατής δε σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Ακούει και κρίνει και από εκεί και πέρα είναι δικό σου θέμα, αν η κριτική δεν ήταν καλή, τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις για να τον ικανοποιήσεις. Ο εσωτερικός ακροατής είναι πολύ συχνά αδίστακτος και βάζει τον πήχυ σε δυσθεώρητα ύψη. Ο ερμηνευτής αντιστοίχως, έρχεται συχνά στη θέση να πρέπει να επιφέρει μια ισορροπία. Δηλαδή να πει στον ακροατή "Κοίταξε να δεις, αυτό που ζητάς μου είναι αδύνατο και για να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν καν υπάρχει. Αυτό που ακούς έφτυσα αίμα για να το πετύχω και αν δε σου κάνει, το πρόβλημα είσαι κυρίως εσύ." Ενώ άλλες φορές ο εσωτερικός διάλογος είναι από την άλλη. Π.χ. μιλάει ο ακροατής και λέει "Αυτό που έπαιξες είναι κατώτερο και των περιστάσεων και των δυνατοτήτων σου. Μην κοροϊδεύεσαι ότι κάτι έκανες." Γενικά αυτοί οι εσωτερικοί διάλογοι μπορεί να είναι βασανιστικοί και εκεί έρχεται συχνά η γνώμη του κοινού και ξεκαθαρίζει τα πράγματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Γι' αυτό λέω εγώ, είναι σημαντική η δημοσιοποίηση των πονημάτων γιατί αλλιώς μπορεί κανείς να μπλεχτεί σε έναν λαβύρινθο εσωστρέφειας από τον οποίο είναι συχνά αδύνατο να ξεφύγει.