Jazzjoker

Επαναφέρω για να δηλώσω τον ενθουσιασμό μου. Έχω το album εδώ και δύο μέρες και έχω φάει μεγάλο κόλλημα. Το δε "gem" είναι άνετα ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του Johnson.

Το barber το έχω και δε μου κάνει για τη συγκεκριμένη δουλειά. Το bb preamp μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Θα δούμε. Δεν το γλιτώνω το ξόδεμα πάλι μου φαίνεται... Εν πάσει περιπτώσει, θα λάβω υπόψιν όλες τις προτάσεις και εν καιρώ θα αποφασίσω. Πού έμπλεξα μπλουζιάρης άνθρωπος με τα ντιστόρσια. Ο digisilence φταίει...

Παιδιά ωραίες οι προτάσεις και σας ευχαριστώ αλλά ανεβαίνει πολύ το budget για ένα πετάλι που θα χρησιμοποιώ μια στις τόσες και μόνο σε ηχογραφήσεις. Να επιμείνω στα 150 ευρώ ανώτατο όριο (βαριά 170). Από overdrives είμαι απολύτως καλυμμένος με αυτά που έχω (και πολλά είναι). Το βιντεάκι το έβαλα εντελώς ενδεικτικά. Δε θέλω να βγάλω ακριβώς αυτό τον ήχο. Δεν κυνηγάω κάτι τέτοιο. Στο περίπου με ενδιαφέρει, όσον αφορά τον όγκο και την ποσότητα της παραμόρφωσης.

Παιδιά ευχαριστώ για τις έως τώρα απαντήσεις. Κώστα, θα σου στείλω π.μ. από βδομάδα να κανονίσουμε. Να διευκρινίσω, ευκαιρίας δωθείσης από την απάντηση του φίλου Passive, ότι δεν τίθεται θέμα αλλαγής μαγνητών. Τον ήχο που ζητάω θα τον χρησιμοποιώ πολύ σποραδικά. Οπότε το ζητούμενό μας είναι ένα πετάλι που θα μου επιτρέψει να πλησιάσω, όσο το δυνατόν περισσότερο, τον ήχο που θέλω με μονούς τέλε ή στρατ μαγνήτες και τον συγκεκριμένο ενισχυτή.

Έψαξα αρκετά στα ομολογουμένως άπειρα θέματα περί distortion που υπάρχουν αλλά ενδιαφέρομαι για κάτι πιο ειδικό. Μου προέκυψε η ανάγκη λοιπόν για ένα πετάλι που θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά για ρυθμικές κιθάρες. Ο ήχος που θέλω να προσεγγίσω είναι ας πούμε ο ήχος του ρεφρέν του παρακάτω: Επιπλέον στοιχεία: - Δε με ενδιαφέρει να παίζει μέταλ. - Δε θέλω χροιά fuzz. - Θα ήθελα να υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευκρίνεια στις νότες που παίζονται. Δηλαδή να μην ακούγεται φασαρία όταν παίζω τρίφωνα ακκόρντα αντί για power chords. Ιδανικά θα ήθελα να ακούγονται και μινόρε συγχορδίες. - Θέλω κάτι που να μπορώ να βρω εύκολα είτε σε ελληνικό κατάστημα είτε στο ίντερνετ (όχι μπουτίκ ή εξεζητημένο) με ανώτατη τιμή 150 ευρώ. - Ο ενισχυτής στον οποίο θα παίζει είναι Fender Deluxe Reverb. Θα χρησιμοποιείται δε κυρίως με τελεκάστερ. Από τα υπάρχοντα πετάλια μου, το μόνο που προσεγγίζει κάπως τα χαρακτηριστικά που αναφέρω είναι το Bluesbreaker II της Marshall. Πλην όμως ακόμη και με το drive στο τέρμα, δεν παίρνω τον όγκο και τη χροιά που θέλω. Περιμένω τις προτάσεις σας και παρακαλώ μην τσακωθείτε.

Εγκατέστησες πρόσφατα κανένα καινούριο πρόγραμμα που τρέχει στο backround; Σε κάθε περίπτωση θα σου πρότεινα το εξής: Την ώρα που παίζει το cubase, άνοιξε τον task manager, πήγαινε στο tab με τα processes και κάνε κλικ στο cpu usage ώστε ψηλότερα να εμφανίζονται οι διεργασίες που καταναλώνουν τους περισσότερους πόρους του επεξεργαστή. Παρακολούθησέ το για λίγο ενώ το cubase παίζει audio κανάλια. Είναι πιθανό να βρεις εκεί τον φταίχτη.

Πολύ ωραίο αν και ήθελα κι άλλο. Και ναι, το lead θέλει χαμήλωμα. Όπως είναι τώρα είναι σα να έχεις πάρει το backing track έτοιμο και να έχεις προσθέσει σόλο από πάνω.

Μετά από πολύ ψάξιμο και ακρόαση, αποφάσισα να βάλω στην american special tele μου τους άνωθι μαγνήτες μια και οι texas specials που έχει by default δε μου έκαναν κλικ τελικά (όχι ότι είναι κακοί). Μη σας κουράζω με πολλά λόγια, έχω πλέον ένα άλλο όργανο. Κατόπιν αυτών, συνιστώ ανεπιφύλακτα lollar μαγνήτες για τέλε αν αποζητάτε βιντατζοκαταστάσεις. Από κάτω θα βρείτε πρόχειρο κλιπάκι γραμμένο στο καθαρό κανάλι του Laney VC15-110. tele-lollar_vintage_t_series.mp3

Μια επίμονη γρίπη με έχει κρατήσει μέσα για μερικές μέρες. Αρχή της άλλης εβδομάδας θα τα πούμε από κοντά Ηλία.

Ή αλλιώς τι ρόλο παίζει η ενορχήστρωση σε ένα κομμάτι. Για όσους δεν το ξέρουν μιλάμε για μια διασκευή στο παρακάτω original:

Πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ αγαπημένο κομμάτι. Το παίξατε όπως του αξίζει λέω εγώ. Μπράβο. Μου έλειψε ένα πνευστό.

Μου αρέσει πολύ. Και το κομμάτι και το uplifting, lounge, cool feel. Θαυμάζω δε, το χρόνο που πρέπει να επενδύεις σε ένα τέτοιο project. Αλήθεια ρε Λάκη, από τη στιγμή της έμπνευσης του πρώτου ακόρντου, μέχρι τη στιγμή του ανεβάσματος στο γιουτούμπ, πόσος χρόνος παρεμβάλλεται κατά μέσον όρο;

Το τραγούδι, μουσικά μου άρεσε. Δεν κατάλαβα γρι από στίχους βέβαια και η φωνή παραμόρφωνε. Αυτό που χρειάζεσαι αρχικά, κατά την άποψή μου, είναι ένα καλό (ή μέτριο) μικρόφωνο για φωνητικά.

Πεθαίνω για καρέκλες οπότε να και το δικό μου τοπ 5. Ξεκινάω με κάτι laid back: Johnnie Taylor ~ Your Love Is Rated X και προχωράμε στα γκρούβια: Jocelyn Brown - Somebody Else's Guy (Best Version) He's The Greatest Dancer - Sister Sledge (1978) και το αγαπημένο μου από Barry White για να μην ξεχνιόμαστε: Εδιτ: Να προσέξετε τη μπασογραμμή στο δεύτερο παρακαλώ,

Πολύ ωραίο το κομμάτι. Εξαιρετική η ενορχήστρωση. Σούπερ και το κλιπ. Τρία 10άρια από μένα :)

Μα αυτό είναι απολύτως θεμιτό και δεν έρχεται σε αντίθεση με κάτι. Αντιθέτως μπορεί και να αποτελέσει και πολύ ωραία έμπνευση (πχ μουσική για θέατρο/σινεμά). Το να σου έχει ανατεθεί κάτι τέτοιο δεν έρχεται σε αντίθεση με το προσωπικό της δημιουργίας. Εκεί που αλλάζει το πράγμα είναι όταν η δημιουργία επιτελείται με γνώμονα το αν θα αρέσει στους αποδέκτες μου. Τότε γίνεται ένα είδος, στοχευμένης κατανάλωσης, προϊόντος.

Νικόλα, κατ' αρχήν δε μιλάω για σένα. Δε σε γνωρίζω αρκετά καλά, ούτε σαν άνθρωπο, ούτε σα μουσικό για να έχω άποψη. Δε θεωρώ ότι ο μουσικός έμπορος είναι πιο light. Επίσης θεωρώ ότι εμπόριο και καλλιτεχνία, υπό προϋποθέσεις, συνδυάζονται, πράγμα αυταπόδεικτο ούτως ή άλλως. Μην τα συγχέουμε όμως. Άλλο να γράφεις γι' αυτό που σε καίει και θέλεις να το βγάλεις κι άλλο να γράφεις γι' αυτό που πιστεύεις ότι καίει τους αποδέκτες σου προκειμένου να σε προτιμήσουν. Προσωπικά και υπό αυτή την έννοια, δίνω μεγαλύτερη αξία στον πρώτο τρόπο γιατί μου αρέσει αυτό που αισθάνθηκες και έγραψες εσύ, να με αγγίξει χωρίς να το έχεις γράψει για εμένα. Αν πιστεύεις ότι όλοι όσοι παίζουν στην κρεβατοκάμαρά τους την κιθάρα τους, είναι a priori μικρότερης καλλιτεχνικής αξίας από αναγνωρισμένους μουσικούς, τότε έχουμε διαφωνία μάλλον αγεφύρωτη. Περί εμπόρων μπορείς να διαβάσεις και παραπάνω.

Θα γίνω απόλυτος. Για μένα, ο δημιουργός που κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, σκέφτεται το κοινό στο οποίο απευθύνεται, είναι πρωτίστως έμπορος και πολύ μετά καλλιτέχνης. Προσωπικά μιλώντας πάντα, η καλλιτεχνική δημιουργία είναι κάτι τόσο προσωπικό, όσο είναι η προσευχή και η μαλακία προφανώς.

Έχει γίνει μεγάλο θέμα με τα ονόματα και nicknames και όλα άρχισαν από εσάς. Θεωρώ ότι σκοπίμως θολώνετε τα νερά προκειμένου να δημιουργηθεί σύγχυση στο φόρουμ και να μην ξέρουμε πώς λένε ποιον. Οι τελικοί σας σκοποί άγνωστοι προς το παρόν. Παγκόσμια κυριαρχία; Πάταξη των emo; Ολοκαύτωμα των Gibson; Με 3 κατοστάρικα παίρνω vintage; Θα παίζει ή θα πρέπει να κουνάω και τα χέρια μου; Πολλά έχουν γραφτεί αλλά ουδείς είναι σίγουρος ακόμη. Η ανθρωπότις αναμένει εναγωνίως. Το κομμάτι είναι άψογο εκτελεστικώς. Συνθετικώς προτιμώ το προηγούμενο.

+ Όσο δεν παίρνει

Το πιθανότερο είναι ότι ο ίδιος, ούτε καν το ξέρει ότι έχει ανέβει έτσι η παρουσίαση.

Δεν είναι δύσκολο. Η κακή διατροφή θα βλάψει την υγεία σου. Ο "κακός" κινηματογράφος δε θα σε κάνει κρετίνο. Επίσης η κακή διατροφή είναι κοινώς αποδεκτό από τι αποτελείται. Ο κακός κινηματογράφος είναι ήδη κάτι πολύ πιο αόριστο και δύσκολα θα βρεις 50 (τυχαία επιλεγμένους) ανθρώπους να συμφωνούν πάνω σε αυτό. Όσον αφορά την τέχνη και τη λογική. Πιστεύω ότι η τέχνη που απαιτεί δουλειά/μελέτη από τον παρατηρητή προκειμένου να την κατανοήσει, απαιτεί οπωσδήποτε και λογική. Θα έπρεπε/δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται έτσι η τέχνη, είναι άλλη κουβέντα (εκεί νομίζω βρίσκεται και η ένσταση του lgbesiou). Edit: Επίσης δεν αποφεύγω συμπεράσματα (δεν έχω λόγο). Απλώς γράφω βιαστικά γιατί συγχρόνως κάνω και δουλειά, γράφοντας κάτι άλλο.

Αυτό ποιος το λέει; Τελείως αυθαίρετο το συμπέρασμά σου. Το παράδειγμα με τα φρούτα και τα μπιφτέκια δεν το δέχομαι ως παραλληλισμό. Η αντικατάσταση των φρούτων με τα μπιφτέκια ( ;D) είναι πιθανό να βλάψει την υγεία σου σοβαρά. Το να απορρίψεις τον Φασμπίντερ γιατί γουστάρεις καλύτερα Τσακ Νόρρις, μπορεί και να έχει ευεργετικά αποτελέσματα.

Εγώ νομίζω ότι δεν είναι όλα υποκειμενικά. Το γούστο στην τέχνη όμως είναι. Και δεν πρόκειται για θρίαμβο της ελευθερίας, ούτε καν για θρίαμβο. Είναι έτσι γιατί δεν έχει καμία λογική να είναι αλλιώς.

Και πριν το άκουγες αλλά μπλεκόταν όμορφα στη μίξη και ήταν μέρος του συνόλου. Όταν το είδες και να παίζει, υποσηνείδητα, ξεχώρισε μέσα σου ο ήχος του και το άκουσες ξεχωριστά. Παρεμπιπτόντως, θυμάμαι έναν καθηγητή που είχα στο ωδείο (κοντραμπασίστας) ο οποίος μου έλεγε ότι ακούει τα πάντα μαζί ή ξεχωριστά, κατά βούληση. Είναι θέμα εξάσκησης και ωρών σε live.