Jazzjoker

Εγώ χαίρομαι που το ποστ του WilliamSats έχει τέτοια ανταπόκριση. Ακούγοντας τη μουσική άποψη του καθένα γωριζόματε και καλύτερα.

Έτσι γίνεσαι ποιοτικός όμως :)

Όταν λες ότι τα ντραμς ακούγονται πιο δυνατά εννοείς πάνω στη σκηνή η στο κοινό;

Μέγας πραγματικά. Με έβαλες και ακούω τα παλιά του τώρα. Ωραία και τα καινούρια.

Θα γράψω την προσωπική μου άποψη σε αυτά που ρωτάς μια και αντικειμενικές απαντήσεις δεν υπάρχουν: - Μπορώ να ορίσω την εμπορική μουσική, την ποιοτική όχι. Εμπορική μουσική είναι λοιπόν η μουσική που πουλάει. Το τι είναι ποιοτικό και τι όχι, στην τέχνη, είναι εντελώς υποκειμενικό. Πάντως διαφωνώ με το διαχωρισμό εμπορική/ποιοτική καθότι είναι διαφορετικά μεγέθη. - Και πάλι εδώ δεν υπάρχει αντικειμενική απάντηση. Σωστό ξεσωστό, το να είσαι επαγγελματίας μουσικός σημαίνει ότι πουλάς μουσική. Προσωπικά πιστεύω ότι δε θα έπρεπε η τέχνη να έχει οποιοαδήποτε σχέση με το εμπόριο. Θα μου πεις, τότε οι καλλιτέχνες πώς θα ζούσαν; Πολύ μεγάλη κουβέντα. - Φυσικά και μπορεί αλλά ξαναλέω ότι διαφωνώ με το δίπολο εμπορική/ποιοτική. - Είναι σίγουρο ότι ένας καλλιτέχνης που δεσμεύεται από κάποιο συμβόλαιο και υποχρεούται να παράγει έργο προκειμένου να τηρήσει τη συμφωνία ή απλά προκειμένου να ζήσει, κάνει κακό στην έμπνευση και δημιουργικότητά του ενίοτε. Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να παράξει τέχνη ανέμπνευστη. Να πουλήσει κονσέρβες εν ολίγοις. Υπάρχουν εξειρέσεις φυσικά. - Τι ακριβώς εννοείς "κατάντια της μουσικής σήμερα"; δεν πιστεύω ότι η μουσική του κόσμου ήταν καλύτερη τα 70s ή τα 60s ή τα 90s. Ήταν διαφορετική.

Όπως πάντα, μουσικότητα και class στο παίξιμό σου. Μη μου πεις κι εσύ guitar rig γιατί πετάω και τις κιθάρες απ' τον 5ο.

Τι γίνεται ρε παιδιά με αυτό το guitar rig.... Να πετάξω τον ενισχυτή απ' το παράθυρο να τελειώνω;

Out of tune train.

@doubletrouble: Ωραίος. Μακάρι να σε ακούγαμε και με ενισχυτή. @odis13: Κορυφή ο ήχος και ωραία η άποψη πάνω στην αρμονία.

Πολύ όμορφη κιθάρα. Συγχαρητήρια για τη δουλειά σου. Δεν ανεβάζεις και τίποτα κλιπάκια να την ακούσουμε κι όλας;

Φίλε Tsevos ευχαριστώ και πάλι. Όσο για τα δικά σου tracks τα άκουσα και μου άρεσαν και τα δύο πολύ. Το Riviera Paradise το φοβάμαι για ευνόητους λόγους.... Με το άλλο κάτι θα κάνουμε.

Think Pink λοιπόν. Το είδα λίγο σαν άσκηση ύφους αφού δεν είναι στο στυλ μου και ο ήχος μου μάλλον παραείναι bright για τέτοια. Σε κάθε περίπτωση έκανα ό,τι μπορούσα. Παραθέτω κι εδώ το αποτέλεσμα. think_pink.mp3

Ο λόγος για τον οποίο κάποιος μπορεί να αυτοσχεδιάσει με τη φωνή του πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι με ένα όργανο είναι απλά το γεγονός ότι τη φωνή του τη χρησιμοποιεί καθημερινά σχεδόν από τότε που γεννήθηκε και είναι απολύτως εξοικιωμένος με αυτή. Εν ολίγοις, η μελωδία που σκέφτεται/εμπνέεται ταξιδεύει αστραπιαία από τον εγκέφαλο στις φωνητικές χορδές και αποδίδεται με σχετική ακρίβεια (ανάλογα και με τις ικανότητες του καθένα βέβαια). Προκειμένου στο όργανο που παίζεις να αποκτήσεις τέτοια οικειότητα και ακρίβεια χρειάζεσαι αρχικά τις κλίμακες και τις συγχορδίες που αναφέρεις. Η θεωρία είναι ουσιαστικά κάτι που μας βοηθά να κάνουμε το όργανό μας κομμάτι του σώματος. Οι φτασμένοι αυτοσχεδιαστές δε σκέφτονται καμία θεωρία την ώρα που παίζουν. Απλώς μεταφράζουν μελωδίες από τον εγκέφαλο στο εκάστοτε όργανο. Έχουν φάει τις κλίμακες όμως με το κουτάλι. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις ταλέντων που το ενδιάμεσο βήμα της θεωρίας δεν το χρειάζονται. Αυτοί είναι εξαιρέσεις. Δε θα ξεχάσω ένα συμμαθητή που είχα στο ωδείο ο οποίος είχε αυτό που λέμε "τέλειο αυτί" χωρίς να έχει μελετήσει ιδιαιτέρως. Του έπαιζε ο δάσκαλος σκόρπιες νότες στο πιάνο και εκείνος του έλεγε ακριβώς τι είχε παίξει. Θυμάμαι δε το δάσκαλο του αυτοσχεδιασμού να του λέει "Εσύ είσαι φοβερά τυχερός. Το 70% του μαθήματος που κάνουμε εδώ και της μελέτης που χρειάζεται, εσύ το 'χεις ήδη έτοιμο."

Συμφωνώ αλλά ας μου επιτραπεί να προσθέσω, γενικά μιλώντας, (χωρίς να έχω ακούσει τον Trigga ή τη δουλειά του) ότι όταν μπαίνουμε σε τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με το παίξιμο ενός οργάνου (πχ νότες του ακόρντου του πιανίστα ή feel του ντράμερ) ότι προκειμένου οι συμβουλές μας να πιάσουν τόπο, καλό θα είναι αυτά που παρατηρούμε, να τα κατέχουμε κι όλας.

Πολύ ωραία διασκευή. Η μπάντα σούπερ όπως και στα υπόλοιπα. Εδώ όμως φαίνεται ότι ο τραγουδιστής δεν το έχει ακόμα πολύ. Υποθέτω ότι με μερικές πρόβες ακόμη θα το βρει.

Είστε πολύ καλοί. Ως ακροατής (και όχι μουσικός) αυτό που άκουσα το βρήκα αψεγάδιαστο και το άκουσα με μεγάλη απόλαυση. Προσωπικά, όταν κρίνω άλλους, προσπαθώ να είμαι ακροατής ενώ τον μουσικό κριτή να τον κρατάω για τον εαυτό μου.

1. Πού είναι το τραγούδι οέο; 2. Δεν τα βάζεις όλα μαζί στο ίδιο θρεντ, να τα έχουμε μαζεμενα να τα χαιρόμαστε;

Πολύ ωραίο. Με πόρωσε που σε αρκετά σημεία η φωνή θυμίζει Sinatra. Τα συγχαρητήριά μου στον τραγουδιστή.

Ευχαριστώ παίδες. Η κιθάρα είναι μια american standard strat του '96.

Εξαιρετικό το backing track. Με ενέπνευσε, οπότε παραθέτω και το αποτέλεσμα. take_2.mp3

Να συμπληρώσω ότι ο Bobby McFerrin είναι εκτός των άλλων και ένας εξαιρετικός jazz τραγουδιστής με απίστευτα φωνητικά σόλο, με σπάνια ικανότητα αυτοσχεδιασμού και κατά πάσα πιθανότητα έχει μελετήσει πολύ. Ίσως και πάρα πολύ.

Δεν τους ήξερα ομολογώ. Μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια. Απίστευτη μελαγχολία βέβαια. Προφανώς κάτι έχει να κάνει αυτό με την αυτοκτονία του ανθρώπου.

http://www.youtube.com/watch?v=fO_CLha6M7U&feature=related Σε ένα σημείο του discworld noir, ο ήρωας μπαίνει σε ένα μπαρ όπου παίζει πιάνο ένας βρυκόλακας ενώ πάνω στο πιάνο έχει ένα ποτήρι με αίμα :) Το κομμάτι είναι το παραπάνω αλλά και ολόκληρο το soundtrack του παιχνιδιού είναι φοβερό.

Γιατί να τον αποπάρουμε τον άνθρωπο ρε παιδιά; Είναι 17 τι να κάνουμε. Δεν ήξερε και ρώτησε εδώ για να μάθει. Μετά από κάποια χρόνια μπορεί να καταλάβει και από μόνος του.

Ναι το γεγονός είναι ότι στη ροκ δεν είχε πολυχρησιμοποιηθεί έως τότε. Ίσως και καθόλου. Στην τζαζ βέβαια ήταν ήδη ψωμοτύρι.