Jazzjoker

Φίλε μου, δεν είσαι μόνος σε αυτά που περιγράφεις. Πολλοί ερασιτέχνες μουσικοί (να μην πω οι περισσότεροι) είναι έτσι. Εγώ προσωπικά κουτσόβγαλα ωδείο (το μοντέρνο τμήμα) αλλά πάλι ασχολιόμουν αποκλειστικά και μόνο με ό,τι με τραβούσε και με ενδιέφερε. Τα υπόλοιπα τα έκανα άρπα-κόλλα και ποτέ πειθαρχημένα και σωστά (αχ αυτό το prima vista). Επίσης περνάω περιόδους που τις κιθάρες μου δεν τις ακουμπάω. Μεγάλες περιόδους. Κατά την άποψή μου, απ' τη στιγμή που παίρνεις απόφαση ποιος είσαι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Δηλαδή φτάνει μια στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "Είμαι ή θέλω να γίνω επαγγελματίας μουσικός;". Και απαντάς με απόλυτη ειλικρίνια. Προσωπικά, αυτή την ερώτηση την έχω κάνει στον εαυτό μου εδώ και καιρό και είμαι μια χαρά με την απάντηση. Δεν είμαι ούτε και θα γίνω. Όμως χωρίς τη μουσική δεν μπορώ να ζήσω για πολύ καιρό. Ξέρω ότι θα την έχω για πάντα στο πλευρό μου ως χόμπι σίγουρα και ποιος ξέρει..... Ούτε παραμελημένη, ούτε ερωμένη. Κομμάτι της ζωής μου, όπως η δουλειά μου, η οικογένειά μου και η εκάστοτε γκόμενα (Που να πάει στο διάλο εν πάσει περιπτώσει. Άσχετο). Εγώ μια χαρά σε διαβάζω ;)

Αυτό το πρόβλημα που αναφέρεις το έχω δει σε πολλούς υπολογιστές με windows που δεν έχουν κάνει φορμάτ ποτέ και είναι παλιοί. Δεν είναι απαραίτητο να είναι ιός. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας ολίγον "μπακαλίστικος" τρόπος για να ξεμπερδεύεις με το θέμα του restart προσωρινά. Στα υπόψιν ότι αυτό που κάνει ο υπολογιστής σου είναι δείγμα του ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα σου πρότεινα σε κάθε περίπτωση να πάρεις άμεσα backup των αρχείων που έχεις στο σκληρό και χρειάζεσαι. Ορίστε ο "μπακαλίστικος" τρόπος: right click "My computer" > Properties > Advanced > Startup and Recovery settings > uncheck "Automatically Restart" box. Να επαναλάβω ότι ο παραπάνω τρόπος δε λύνει το πρόβλημα που προφανώς έχει τo σύστημά σου. Απλώς απενεργοποιεί το restart σε περίπτωση system failure.

http://www.youtube.com/watch?v=DSZzvTQiy4w Άν αυτό είναι το στυλ που σου αρέσει τότε άκου και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έχει βγάλει ο παραπάνω κύριος. Old School πράγματα. Επίσης Isac Hayes και κανά γκρούβι άλμπουμ του George Benson. Όσον αφορά το ερώτημα του marathon να πω ότι αυτοί οι όροι δεν είναι ποτέ απολύτως ξεκαθαρισμένοι. Προσωπική μου θεώρηση είναι ότι η smooth jazz είναι ένας πολύ γενικός όρος και θα μπορούσε να αποδωθεί κάλλιστα και στο "kind of blue" του Miles Davis όπως και σε άλμπουμ του Joshua Redman. Η acid jazz τώρα, στα δικά μου τα αυτιά είναι το είδος που έχει περισσότερα ηλεκτρονικά και σύνθια.

Ε, εξηνταρίσανε πάντως. Κουράστηκαν. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι.

Τρομερός. Αξίζει να δείτε οτιδήποτε δικό του υπάρχει στο youtube.

Να οι πεντατονικές και η προέλευσή τους.

Πολύ ωραίο παίξιμο και tempo. Λίγο πιο δυνατά το backing ήθελε μόνο.

Όταν λες δεν μπορείς να αντιγράψεις αρχεία τι εννοείς ακριβώς; Σου βγάζει κάποιο μήνυμα λάθους; Αν ναι, τι λέει αυτό το μήνυμα; "παλιοτερα τον ειχα σε windows και τον ειχα κανει και φορματ σε windows" Εννοείς μήπως ότι τώρα έχεις mac;

Μάλιστα. Το πρόβλημά σου μπορεί να είναι κάποιο conflict μεταξύ των δύο καρτών ήχου. Εάν αποσυνδέσεις τη firewire και έχεις τα ηχεία στην on board, το πρόβλμα συνεχίζεται; Σε κάθε περίπτωση θα σου πρότεινα να απενεργοποιήσεις τo on board κύκλωμα ήχου από το BIOS της motherboard και να χρησιμοποιείς πλέον αποκλειστικά την εξωτερική κάρτα.

Πες το όπως θες. Μην κολλάμε στον τίτλο.

Αυτό που λέει κι ο τίτλος. Δεκτά θετικά και αρνητικά σχόλια. :) chords.mp3

Όλα ξεκινούν από την παιδεία. Ναι οκ, ο Έλληνας έχει ένα συγκεκριμένο ταμπεραμέντο σαν λαός. Το θέμα είναι πού και πώς διοχετεύεται αυτό. Εθνική συνείδηση/σύμπνοια; Πώς; Ρωτήστε ένα παιδί 17 χρονών να σας πει τι είναι Ελλάδα. Εγώ το μόνο που ακούω από τα παιδιά πλέον είναι "έλα ρε μαν" και "γιο μπρο". Να μην πω για το θέμα της ορθογραφίας. Δε μας νοιάζει πλέον πώς γράφονται οι λέξεις. Η κακή ορθογραφία είναι πλέον παντού. Ακόμη κι εκεί που υποτείθεται ότι ελέγχεται και διορθώνεται. Για να μην παρεξηγηθώ, λέω ότι δεν είμαι κανένας μάστορας της ορθογραφίας αλλά όταν δεν είμαι σίγουρος, το ψάχνω. Γιατί; Γιατί η γλώσσα μας, είναι ένα κομμάτι της χώρας μας. Και γιατί υπάρχει λόγος που υπάρχουν τόσα γράμματα για τον φθόγγο "ι" και "ο". Υπάρχει λόγος που το "ό,τι" παίρνει κόμμα όταν έχει την έννοια του οτιδήποτε. Αλλά ποια παιδεία; Των καταλήψεων των δημοσίων σχολείων; Των αμόρφωτων δασκάλων και καθηγητών που έβαλαν μέσο για να διοριστούν ή αυτών που δεν πέρασαν ποτέ καμία αξιολόγηση και ενώ μπορεί να έχουν τη γνώση, είναι εντελώς ακατάλληλοι να τη μεταδώσουν; Των ατελείωτων νομοσχεδίων που αλλάζουν από κυβέρνηση σε κυβέρνηση; Της γνώσης που παρατείθεται ως ύλη εξετάσεων και μόνο; Από το γυμνάσιο μαθαίνουμε ότι αυτό που διαβάζουμε είναι η "ύλη". Είναι αναγκαίο κακό. Συγχωρέστε με αλλά πιστεύω ότι αν δε διορθωθούν πρώτα απ' όλα αυτά, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Γιατί ενώ είμαστε Έλληνες που "όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια πάνω στα δέντρα, εμείς διδάσκαμε πολιτσμό σε όλον τον κόσμο" πλέον δεν έχουμε ιδέα ποιοι είμαστε. Γι' αυτό και πίνουμε φραπέ 5 ώρες απαξιώνοντας τα πάντα με "έλα μωρέ τώρα", γι' αυτό δεν ξέρουμε να οδηγούμε, γι' αυτό είμαστε αγενείς, γι' αυτό μας ενδιαφέρει μόνο το τομάρι μας και οι άλλοι "να πάνε....". Αισθανόμαστε μονάδες. Η Ελλάδα έχει πάει περίπατο.

Συμφωνώ με όλους σας παιδιά. Αν και Θεσσαλονικιός στην καταγωγή, έχω μεγαλώσει και ζω στην Αθήνα. Έζησα και δυο χρόνια στην Αγγλία ως φοιτητής. Αυτό που έχω να πω είναι ότι τελευταίως αποφάσισα να κάνω μερικές τσάρκες στο κέντρο της Αθήνας και να επισκεφτώ μερικά "jazz bars". Μου ήρθαν λοιπόν μερικές αναμνήσεις.... Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου ή το ότι μεγάλωσα, αλλά θυμάμαι ότι γύρω στα τέλη 90s αρχές δεκαετίας 2000, "κάτι" γινόταν στην Αθήνα. Αρκετά μπαράκια που φιλοξενούσαν είτε εγχώρια, είτε ξένα σχήματα, ωραία μουσική, κοινό μια χαρά. Ποτέ δεν ήταν τίγκα βέβαια. Θυμάμαι Lousiana Red με Nick and the backbone στο hi-hat, το blues hall, house of art σχεδόν κάθε Σάββατο (από τα κορυφαία live που έχω δει στη ζωή μου, Snowy White με το σχήμα του) ακόμη και half note πηγαίναμε συχνά πυκνά τότε. Και αρκετά άλλα. Σιγά σιγά αυτά τελείωσαν. Τα μπαράκια είτε έκλεισαν, είτε άλλαξαν μουσικό προσανατολισμό, είτε μετατράπηκαν σε mainstream clubs. Αυτά που έμειναν το γύρισαν στο "ethnic". Πολύ ethnic για την ακρίβεια. Τότε άρχισε η live μουσική στην Αθήνα να μετατρέπεται σε κάτι που δε μου ταίριαζε πια. Άλλαξε και το κοινό. Προσωπική μου άποψη πάλι αλλά νομίζω ότι έπεσε σύρμα ότι πια είμαστε Ευρώπη. Άρχισε να έρχεται από το εξωτερικό κάθε καρυδιάς καρύδι, σχήματα που δεν τα είχε ακούσε κανείς αλλά παρουσιάζονταν σα να κάνουν τεράστια καρριέρα στις χώρες τους (κυρίως ΗΠΑ). Ακριβά εισητήρια, μουσική νερόβραστη (αν δεν έπαιρνε ταμπέλα γινόταν ethnic) και κοινό που σου έδινε την εντύπωση ότι πήγαινε κυρίως για να φαίνεται ότι είναι εκεί. ("Ναι, ακούω τζαζ αλλά δε θυμάμαι να σου πω ακριβώς τι τώρα. Ξέρεις, ποτέ δεν ασχολήθηκα με ονόματα"). Κάπου εκείνη την εποχή σταμάτησα να ψάχνομαι κι εγώ για τέτοια μέρη. Για να επανέλθω λοιπόν, τελευταίως αποφάσισα να κάνω μερικές βόλτες στο κέντρο να δω τι γίνεται. Τι συνάντησα; Εξαιρετικούς χώρους από άποψη διακόσμησης. Αυτά. Μουσική πολύ χαμηλά και επιλεγμένη έτσι ώστε να είναι ευχάριστες οι νότες που ακούγονται πλην όμως θα την άκουγες και σε ασανσέρ πολυτελούς ξενοδοχείου. Θυμάμαι τελευταία σε ένα τζαζ μπαρ με ταμπελα, ο dj δεν ασχολείτο καν με την επιλογή. Έπαιζε playlist ενώ εκείνος καμάκωνε δυο κοριτσάκια στη μπάρα. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν ανεβάζει λίγο την ένταση (ακουγόταν η βαβούρα των ομηλιών και από μουσική σχεδόν τίποτα. Σαν συγκέντρωση με φίλους σε σπίτι.), με κοίταξε με μια ξυνίλα και απαξίωση σα να του ζήτησα να βάλει Σάσα Μπάστα. "Είναι αργά" μου απάντησε. Μάλιστα. Ανάλογη η ατμόσφαιρα και σε άλλα 2-3 που επισκέφτηκα πρόσφατα. Όλα εύπεπτα, καθώς πρέπει και χλιαρά. Όπως εύπεπτα, καθώς πρέπει και χλιαρά γίνονται σιγά σιγά τα πάντα σε αυτή την πόλη. Η διασκέδαση, η τηλεόραση, το σινεμά, το θέατρο (κάποτε πήγαινα συχνά. Μετά άρχισαν τα κινητά και δεν ξαναπάτησα). Και κυρίως όλα είναι τέλεια "διακοσμημενα". Η εικόνα είναι το παν. Μια αστραφτερή, γκλαμ φωτογραφία με ανορθόγραφη αφιέρωση από πίσω. Έτσι μου φαίνονται όλα. Δεν ξέρω, μπορεί απλώς να μεγάλωσα. Όμως αυτό που βλέπω γενικώς γύρω μου, αυτό που γινόμαστε, δε μου αρέσει καθόλου. Μα καθόλου.

Έπρεπε να πατήσει τα 65 ο Clapton για να φαίνεται blues επιτέλους.

Ωραίος αυτοσχεδιασμός και τεχνική σε ένα είδος που τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως δύσκολα, ειδικά αν παίζεις πάνω σε backing. Το μόνο που μπορώ να πω για το παίξιμό σου είναι ότι περίμενα να "ξεφύγεις" και λιγάκι μελωδικά. Βέβαια χωρίς μπασίστα/πιανίστα να σε "ακούει" και να παίζει αναλόγως αυτά είναι δύσκολα πράγματα.

Έτσι όπως το περιγράφεις, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πρόβλημα θερμοκρασίας. Αν ήταν αυτό, ο ήχος θα ακουγόταν από τον υπολογιστή και όχι από τα ηχεία. Πέραν αυτού τώρα. Το device manager, μήπως σου δείχνει τίποτα συσκευές που δεν αναγνωρίζει;

Ο ήχος που ακούς είσαι σίγουρος ότι είναι αυτός των windows όταν συνδέεις μια usb συσκευή; Μήπως ακούγεται ακόμη κι αν τα ηχεία σου είναι κλειστά;

Σε ευχαριστώ gkou.

Ένα κομμάτι του Lightnin' Hopkins ηχογραφημένο μόνο με ένα μικρόφωνο και λίγο reverb. Η εκτέλεση είναι επηρεασμένη από την κορυφαία version του John Campbell από το "A Man And His Blues". bluebird.mp3

Ο Lemmy είναι όντως θεός αλλά το "fuck Keith Richards" που ζει σε ακριβά ξενοδοχεία και βγαίνει με μοντέλα ενώ ο Lemmy πίνει τζακ με κόλα και ετοιμάζει καινούριο δίσκο, το βρίσκω λίγο απλοϊκό.

Λοιπόν. Γενικώς, μου άρεσε πολύ. Με το μόνο που έχω διαφωνία είναι το πώς χρησιμοποιείς τη φωνή σου. Και αυτό γιατί το 90% των ελληνικών hip hop συγκροτημάτων ραπάρουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Θα ήθελα πολύ να ακούσω κάτι με τόσο ωραία αρμονία και στίχους, όπως το κομμάτι σου, να διαφοροποιείται στο στυλ της φωνής.

Σορρυ, ο Φοίβος εννοώ. :)

Επ! Αυτό είναι ο σκύλος σου ο Φάνης με άλλα λόγια. :) Πέρα απ' την πλάκα, είναι πολύ ωραίο.

Αγαπητέ Superfunk μην μου πεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ αναφέροντας τη λέξη στρατόπεδο. Εν πάσει περιπτώσει, με τίποτα έτσι όπως το εννοείς στο quote. Τέλος πάντων. Αγνοήστε το όλο thread. Δεν ήταν ο σκοπός του αυτό που γίνεται. Καμιά φορά ψαχνόμαστε να αρπαχτούμε χωρίς λόγο.

Για όνομα του θεού ρε παιδιά. Πραγματικά. Ποια προκατάληψη; Γουστάρω να βλέπω τον SRV να "θάβεται" από άλλους δηλαδή; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Και μόνο για την ιστορία να αναφέρω ότι προτιμώ τον SRV σαν κιθαρίστα σε σχέση με τον Jeff Healy και ενώ έχω τα άπαντα του SRV, από Healy έχω μόνο 2 albums. Αλλά παρακαλώ. Μην ψηρίζουμε τη μαϊμού και μην ψάχνουμε ανάμεσα στις λέξεις να βρούμε πράγματα που δεν είναι εκεί. Και ας μην "τη λέμε" στους ανθρώπους που γράφουν μια άποψη (πόσο μάλλον σε ένα light στυλ, όχι απολύτως σοβαρό), είτε συμφωνούμε είτε όχι, λες και μας έβρισαν συγγενείς μας. Ηρεμία. Όλοι τον αγαπάμε και τον ακούμε τον Stevie. Στο ίδιο στρατόπεδο είμαστε.