Η διαδικασία που αναφέρεις ανήκει εξολοκλήρου στον παραγωγό και αυτός μπορεί να είναι και ο καλλιτέχνης (χωρίς να είναι πάντα αυτό το καλύτερο βέβαια.. χρειάζεται κι ένα τρίτο αυτί.)
Τώρα πιο τεχνικά..
Αν υπάρχουν κάποιες συνταγές στη μίξη πχ. στο eq , αυτό γίνεται για να αποτυπωθούν τα tracks των οργάνων και των φωνών όσο καλύτερα γίνεται. Από κει και πέρα το που θα τοποθετηθούν όσον αφορά το left-right ή το βάθος δεν είναι απαραίτητα μονόδρομος και σίγουρα υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις. Υποθέτω, στην ιστορία της ηχοληψίας υπάρχουν παραδείγματα καινοτομιών που μετά όμως έκαναν σχολή.
Όσον αφορά το mastering κι εκεί τα πράγματα ακολουθούν ένα παρόμοιο δρόμο. Ζητούμενο, νομίζω, είναι αυτό που γράφεις να μπορεί να ακούγεται το ίδιο σωστά από διαφορετικά μέσα.
Αν το δούμε λοιπόν κι αυτό σαν μία τέχνη βλέπουμε ότι ακολουθεί κάποια παράδοση και δεν υπάρχει σαφής λόγος να γίνουν όλα αντισυμβατικά. Αυτό είναι κάτι που το κρίνει η ανάγκη.
Όπως κι όταν υπάρχει υπερβολή σε by the book προσεγγίσεις το αποτέλεσμα τείνει να στερείται εμπνεύσεως αλλά, από την άλλη, υπάρχει το τεχνικό κομμάτι και οι όποιοι περιορισμοί της ηχογράφησης (μέτρια takes, κακά κουρδίσματα τυμπάνων, χαμηλό budget- χρόνος) που πρέπει να λαμβάνουμε υπ'όψιν.
Οπότε ο συλλογισμός σου αναλόγως της περίπτωσης μπορεί να στέκει. Αν έπεσες σε κάποιον στενόμυαλο μιξερά πχ. μπορεί να μην σε καλύπτει η πρόταση του. Υπάρχει και το ενδεχόμενο όμως να μην ξέρεις που βρίσκεσαι και αυτά που σου λέει κάποιος να είναι η πιο ρεαλιστική προσέγγιση για να συνεχίσεις την διαδικασία της ηχογράφησης, μίξης κλπ. (όχι, εσύ- παράδειγμα φέρνω)