SlenderSmash

Σίγουρα, αλλά όπως και να έχει οι πολιτικές παρατάξεις ΠΡΕΠΕΙ να ξεκουμπιστούν απο τα πανεπιστήμια. ΑΚΡΙΒΩΣ, και μπορώ να σας πω ότι ΚΑΝΕΝΑΣ σοβαρός φοιτητής δεν λαμβάνει υπόψη τι λένε τα τραπεζάκια. Και αναφέρομαι στην περίοδο 2004-2009 όπου ήμουν φοιτητής, όχι 20 χρόνια πριν.... Αυτοί οι καθηγητές είναι το μεγάλο πρόβλημα, διότι όταν ο σοβαρός φοιτητής πάει να πάρει θέμα πτυχιακής (αυτός που γράφει στα @@ του το τι λέει η κάθε παράταξη), ο καθηγητής του δίνει ένα θέμα όσο απαρχαιωμένο είναι και οι γνώσεις του. Και φυσικά δεν θα μιλήσει ποτέ για επιχειρηματικότητα στον φοιτητή του γιατί θεωρεί ότι οι "επιχειρήσεις" δεν εκτιμάνε το μεγαλείο της "έρευνας" του,χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτή απευθύνεται στην αγορά του 1980.... Ε, αν έβγαιναν περισσότεροι ουσιαστικά μορφωμένοι φοιτητές ίσως άνοιγαν και επιχειρήσεις με υψηλές απαιτήσεις έρευνας και τεχνολογίας. Συνήθως τέτοιες εταιρείες όμως ξεκινάνε απο άτομα που έχουν έρθει φρεσκο-σπουδαγμένοι απο το εξωτερικό... Εγώ θα συγκεφαλαίωνα στα 2 βασικότερα κακά: Μούφα καθηγητές σχεδόν παντού + Καταστροφική για τις επιχειρήσεις Ελληνική γραφειοκρατία = 0 επιχειρηματικότητα.

Συμφωνώ, αλλά συνήθως τέτοια κλισε έχουν κάποια (μικρή :P) βάση... Ξεχνάς όμως τι απογείωσε την συζήτηση στην ασχετόσφαιρα -Οι Αρχαίοι Έλληνες ξέρανε και θα μπορούσανε καλύτερα (σε συζήτηση που αφορά μια ταινία που προσπάθησε σκληρά να προλάβει το ΤΩΡΑ και να μιλήσει για ένα θέμα που είναι επίκαιρο - με οπτική σύγχρονη και χωρίς πολλές νουθεσίες και ηθικολογίες)

Ρε εδώ δεν έχουμε καν ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, που δεν νοείται κάτι τέτοιο για οποιοδήποτε πανεπιστήμιο που θέλει να κάνει σοβαρή δουλειά. Αλλά αν δεν κάνω λάθος είμαστε και οι μόνοι που έχουμε ΟΛΟΥΣ τους τοίχους καλλυμένους με αφίσες παρατάξεων και αφήνουμε τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ παρατάξεις αυτές (με ατζέντες που μερικές φορές έρχονται απο ψηλότερα) να ψηφίζουν ποιός θα είναι πρύτανης, πότε θα είναι ανοιχτό το πανεπιστήμιο, πότε θα πάμε στον Βέρτη όλοι μαζί σαν σχολή κλπ... Μακάρι τώρα με την κρίση να τους μπούνε λίγο τα 2 πόδια σε ένα παπούτσι μπας και σοβαρευτούνε όλοι τους (και πανεπιστημιακοί και φοιτητές). Αν και εδώ σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε, με τα πανεπιστήμια θα ασχοληθούμε..

Πάντως για να πω την αλήθεια, όσο ήμουν σε Ελληνικό πανεπιστήμιο δεν θυμάμαι να δαιμονοποιείται η επιχειρηματικότητα από κανέναν. Θυμάμαι κιόλας 1-2 καθηγητές που μας είχανε ενθαρρύνει να πηγαίνουμε σε συναντήσεις του OpenCoffee όπου μαζεύτεται κόσμος και παρουσιάζονται ενδιαφέρουσες επιχειρηματικές ιδέες (ήταν οι πιό νεαροί καθηγητές βέβαια). Αυτό που έβλεπα όμως ήταν φοιτητές να γκρινιάζουν για το παραμικρό, να θάβουν όλους τους καθηγητές (ακόμα και αυτούς τους λίγους που κάνανε σωστή δουλειά) και να τρέχουνε στις καφετέριες όπου μεταξύ ασσόδυου και φραπεδιάς να σχολιάζουν πόσο μπουρδέλο είναι η Ελλάδα και τα πανεπιστήμια της. Τα πάντα τους φαινόντουσαν παλούκια, βρίσκανε χίλιους τρόπους να αντιγράψουν στις εξετάσεις, να βρούνε έτοιμη μια εργασία και πρήζανε τους καθηγητές μπας και τους δώσουνε κανα θέμα απο αυτά που θα βάλουν. Έβλεπα το 80% των φοιτητών να μην ενδιαφέρεται για το αντικείμενο της σχολής και το πανεπιστήμιο να αποτυγχάνει οικτρά να δημιουργήσει κάποιο ενδιαφέρον (ακόμα και όσοι ενδιαφερόντουσαν με το ζόρι μένανε ξύπνιοι σε κάτι διαλέξεις). Αυτά βέβαια στο δικό μου πανεπιστήμιο....

Αληθές. Ούτως ή άλλως το να δίνεις 20 λεπτά για το τσιγάρο μπορεί να φαίνεται βαρετό μόνο σε εμάς τους Έλληνες, αν είχαμε μεγαλώσει εκεί θα το θεωρούσαμε αυτονόητο... Απλά έψαχνα κάτι να τους προσάψω για να βγει συμμετρικό το επιχείρημα... :P Η ποιότητα και ποσότητα της τέχνης εικάζω ότι δεν έχει τόσο σχέση με την "χαλαρότητα" της κοινωνίας, αλλά περισσότερο με την ανάπτυξη της και το βιοτικό της επίπεδο. Πιθανό να καταλήξουμε πως όταν άλλοι είχανε αναγέννηση εμείς είχαμε τουρκοκρατία, μετά εμφύλιοι - χούντες κλπ που να προλάβουμε να αποκτήσουμε σύγχρονη κουλτούρα και για αυτό συμπεριφερόμαστε λίγο σαν νεόπλουτοι. Αληθή αυτά αλλά και χιλιοειπωμένα, άσε που είναι άλλη κουβέντα τελείως. Περισσότερο εστιάζω στο αρχικό θέμα κουβέντας, την μεγάλη ανάπτυξη, την επιχειρηματικότητα κλπ. Εκτιμώ την σοβαρή δουλειά και πολλές φορές σκέφτομαι κάπως να την κάνω προς τα έξω, αλλά είμαι σίγουρος πως το πρώτο καλοκαίρι θα έρθω εδώ για διακοπές και μόλις φάω την πρώτη μούτζα απο διερχόμενο οδηγό θα χαμογελάσω νοσταλγικά... Αν έχεις διαβάσει Asterix θα καταλάβεις με τι οπτική το βλέπω το ζήτημα. :)

Προσωπικά πιστεύω ο καθένας με το στυλ του. Σημαντικό να αποδεχθείς ποιός είσαι και τι θέλεις. Θέλετε μια πιο χαλαρή κοινωνία όπως η Ελλάδα όπου κάνεις τράκα τσιγάρο και δεν είσαι υποχρεωμένος να δώσεις 20 λεπτά, αλλά ο ταξιτζής αλλάζει 5 λωρίδες δημιουργώντας κυκλοφοριακό χάος.... ή θέλετε μια σφιχτή και αυστηρή κοινωνία όπως η Γερμανία ή η Αγγλία όπου όλοι αποδίδουν 500% περισσότερο απο εμάς, αλλά συχνά καταλήγουν να είναι πιο βαρετοί και απο τον θάνατο;... Η γενίκευση σίγουρα απο κάπου "μπάζει" και σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι δεν πρέπει να αντιδρούμε στα κακώς κείμενα. Πρέπει όμως να μάθουμε να δεχόμαστε τα καλά μαζί με τα κακά που φέρνουν.

Ας κάνουμε μια αυτοσυγκράτηση τότε, γιατί μας βλέπω να το σκίζουμε το thread του Ray.....

Στην Ελλάδα αυτή η σκηνή δεν θα είχε υπάρξει ποτέ, γιατί δεν νομίζω να σταύρωνε ποτέ Ελληνικό girlfriend... ;D Το geek - tolerance ανεβαίνει σιγά σιγά εδώ, αλλά δεν φτάνει τα Αμερικάνικα ύψη...

hadgi καλύτερα να δεις την ταινία... Σε καμία περίπτωση δεν ηρωοποιεί τον Zuckerberg, για να σου δώσω να καταλάβεις η εντύπωση που αποκτάς για αυτόν τον άνθρωπο απο αυτήν την ταινία είναι αυτή πάνω-κάτω: "Ένας μόγγολος και αντικοινωνικός κομπιουτεράκιας που το παίζει έξυπνος σε όλους, είναι πωρωμένος με τον προγραμματισμό και τους υπολογιστές και θέλει να φτιάξει μια ιντερνετική εφαρμογή που θα αποδείξει την ανωτερότητα του σε όλους. Φυσικά, καταλήγει κοινωνικά απομονωμένος." Ο Zuckerberg αντιστεκόταν στην πίεση του φίλου του που είχε κάνει την πρώτη επένδυση στο facebook να βάλουν διαφημίσεις, γιατί "δεν ήταν cool". Όχι ότι δεν σκόπευε να βάλει μετά ίσως. Ούτως ή άλλως τους έκανε τεράστια επένδυση ένας επενδυτικός όμιλος, οπότε ήταν θέμα χρόνου να γίνει μπίζνα το όλο θέμα. Ο Zuckerberg παίζει να είναι και το μεγαλύτερο καθίκι του κόσμου (πάσχει και απο σύνδρομο Asperger κάτι όμως που δεν αναφέρει η ταινία). Μπορεί και όχι. Εγώ δεν είπα τίποτα απο αυτά. Εγώ είπα ότι ήταν δεινός developer και για αυτό πέτυχε. Δεν αναφερόμουν στο άτομο του. Αναφερόμουν στο προϊόν του. Το οποίο πέτυχε γιατί ήταν καλό και προωθήθηκε με έξυπνο τρόπο (μέσω των μεγάλων πανεπιστημίων). Το τι έγινε αυτό το προϊόν μετά την έλευση των θα-σου-δώσω-λεφτά-όμως-τα-θέλω-πίσω-στο-πολλαπλάσιο-καθίκι επενδυτών είναι άλλο θέμα.

Βασικά να πούμε για αρχή ότι η ταινία είναι καταπληκτική και ότι σε καμία περίπτωση δεν υποστήριζει το κατά πόσο κάποια πράγματα είναι καλά/κακά ή σωστά/λάθος, απλά ήταν μια πολύ προσεκτική καταγραφή των γεγονότων (ίσως με μια δαγκωνιά πικρίας προς το τέλος). Ε εντάξει Harvard είναι αυτό, αυτό έλειπε να μην γίνεται σωστή δουλειά εκει μέσα! Αν προσέξεις όμως ο ήρωας δεν ενδιαφέρεται (σχεδόν) καθόλου για τα λεφτά. Αντιπροσωπεύει μια (σχεδόν αυτιστική) παρόρμηση να φτιάξει μια επιτυχημένη ιντερνετική εφαρμογή η οποία θα είναι "cool" όπως λέει και ο ίδιος. Όλοι οι υπόλοιποι είναι που κυνηγάνε τα λεφτά και την "επιχειρηματικότητα". Ποίος τα πήρε όλα στο τέλος όμως... Αυτός που έφτιαξε ένα υψηλής ποιότητας προϊόν χωρίς να τον νοιάζει τόσο η "προώθηση" του ή να γίνει επιχειρηματίας. Όχι ότι η Αμερική δεν είναι πολύ μπροστά σε θέματα marketing και επιχειρηματικότητας. Απλά εκεί υπάρχουν και υψηλής ποιότητας προϊόντα, κάτι που στην Ελλάδα μας βλέπω να αργούμε να παράγουμε ( με τις εξαιρέσεις να μην είναι αρκετές για να χαρακτηρίσουν την χώρα μας ). Μόνο η "εύκολη" επιχειρηματικότητα και τα γρήγορα λεφτά μας ενδιαφέρουν χωρίς να υπάρχει ενδιαφέρον ή αγάπη για το "προϊόν"...

Παιδιά νομίζω δεν κάνουν χαβαλέ... :P Όταν οι Sonic Youth συνάντησαν τους Black Flag. Και περάσανε 3 γενιές ενδογαμίας...

Κρατάω αυτό που λες για τα βαρύτερα ξύλα στις φθηνότερες κιθάρες το οποίο δεν γνώριζα... Μιλάμε όμως και για ιδιάζουσα περίπτωση κιθάρας... Ένας απο τους λόγους που με ενδιαφέρει να την αγοράσω είναι επειδή είναι πολύ ελαφριά! Όμως συνήθως είναι και neck heavy! Αυτή η standard που είχα παίξει εγώ όμως δεν βούταγε ο neck. Την είχα κρεμασμένη πάνω μου και στεκότανε χωρίς να χρειαστεί να κρατάω το μπράτσο... Μήπως τελικά ένα βαρύτερο ξύλο... βοηθάει στην συγκεκριμένη κιθάρα...!? (η τελικά θα βγει περισσότερο neck heavy...) Αν ισχύει αυτό που λες kpeyos τότε αν πάω σε κατάστημα που έχει standard και special η πλειοψηφία των special θα είναι βαρύτερες απο τις standard έτσι...;

Εδω δεν διαφωνούμε. Ούτως ή άλλως δεν προσπαθούσα να απαξιώσω τον αθλητισμό απέναντι στην μουσική. Εξίσου ιερές είναι και οι 2 ενασχολήσεις (ασχέτως σε ποια είμαι καλύτερος και ποια όχι). Αυτό που ήθελα να πω ήταν πως στην ενασχόληση με την μουσική και δη με την σύγχρονη, το να έχεις κάποια πρότυπα σε βοηθάει να εξελιχθείς. Αυτό ίσως δεν ισχύει τόσο με έναν εκπαιδευμένο στην κλασική μουσική, ο οποίος έχει πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση και βοήθεια, οπότε αν του αρέσει αυτό δεν χρειάζεται να ψάξει παραέξω για έμπνευση και καθοδήγηση. Ένας μουσικός όμως που θέλει να μάθει τα blues ή να παίζει funk, η ακαδημαϊκή εκπαίδευση ίσως (λέω ΙΣΩΣ) δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος. Καλύτερα να πάρει παλιούς δίσκους να ακούσει, ή ακόμα καλύτερα να γνωρίσει μουσικούς που ασχολούνται με το είδος. Και στην πορεία, ανάλογα και με τον χαρακτήρα του, να αποκτήσει και κάποια πρότυπα...

Odis σε βολέυει το faded γιατί ακριβώς; "Γλυστράει" καλύτερα; Γιατί εμένα ας πούμε τα δαχτυλά μου ψιλοιδρώνουν και στην maple ταστιέρα της strat μου δυσκολεύομαι λίγο να παίξω αν έχω ιδρώσει ( μέχρι να βάλω κανα ψηλότερο τάστο τουλάχιστον ) Εντάξει εδώ έχουμε rosewood που είναι πιο βολικό, αλλά θα βοηθάει και το αφινίριστο του πίσω μέρους στα ιδρωμένα χέρια;

Φίλε φιλόσοφε... Βλέπω μας παραθέτεις την προσωπική σου εμπειρία μέσω του αθλητισμού. Μπορώ να σου πω ότι η μουσική είναι μια αρκετά διαφορετική ενασχόληση απο τον αθλητισμό... Και εγώ που πηγαίνω τελείως "ερασιτεχνικά" κολυμβητήριο οπού προσπαθώ να μάθω να κολυμπάω δεν έχω κανένα απολύτως πρότυπο. Ρωτώντας τους γυμναστές για το πως θα αναπνέω, πως θα τοποθετώ το σώμα μου πιο σωστά, σιγά - σιγά γίνομαι καλύτερος... Επειδή ο αθλητισμός απαιτεί κυρίως τεχνική και εξάσκηση για να γίνει μια φυσική διαδικασία, δεν είναι απαραίτητα τα "πρότυπα"... Η μουσική όμως δεν είναι μόνο εξάσκηση. Στην μουσική πρέπει να αρχίσεις απο κάπου. Να πάρεις κάτι που ήδη υπάρχει (κλίμακες - μουσικά στυλ - ρυθμούς) και με την "τεχνική" σου να τα πας εκεί που θές εσύ (ή και μερικές φορές να το αναπαράγεις με πιστότητα). Αναπόφευκτο λοιπόν οι μουσικοί να αποκτούν "πρότυπα" (με κάποιους να τα λατρεύουν σαν θεότητες και άλλους απλώς να εκτιμάνε την μουσική), αφού η ίδια τους η τέχνη απαιτεί πάντα ένα στοιχειώδη δανεισμό... ;) Και να σημειώσω ότι έχω την εντύπωση πως οι καλοί μουσικοί πάντα έχουν αρκετά πρότυπα άρα και δανείζονται από πολλές πηγές ταυτόχρονα... Ενώ ο πιτσιρικάς που κυκλοφορεί 15 χρόνια με τις ίδιες μπλούζες Iron Maiden σαν μουσικός έχει τον κίνδυνο να καταλήξει λίγο... μονοδιάστατος... :P

Παιδιά ευχαριστώ πολύ για το input, εγώ προσωπικά τείνω να καταλήξω πως standard και faded είναι οι ίδιες κιθάρες, απλά η standard είναι πιο κουκλί.... Η 61 reissue λογικό να ξεχωρίζει αφού το spec είναι τελείως διαφορετικό... Για τις άλλες δύο βλέπω ότι τα spec τους είναι ίδια και μέχρι τώρα κανένας δεν έχει πει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ λόγο που βρίσκει την standard καλύτερη ( όπως πχ. "το αφινίριστο μπράτσο στην faded δεν με βολέυει στο παίξιμο γιατί δεν γλυστράει σαν το φινιρισμένο" και άλλα τέτοια ) Έτσι συμπεραίνω ότι οι διαφορές που εντοπίζετε είναι και οι διαφορές που θα εντοπίζατε ανάμεσα σε 2 SG Standard αφού κάθε κιθάρα είναι μοναδική (ειδικά αν είναι και διαφορετικά σεταρισμένες... ;) ) Υ.Γ. Χρόνια Πολλά σε όλους :)

Αναφερόμουν αποκλειστικά στον ήχο ;) Αν ήταν 190 ευρώ η διαφορά δεν θα το σκεφτόμουν... 400 είναι!

Μήπως απλά σε γλυκαίνουν οι καλύτεροι μαγνήτες που έχει;... Καλό θα ήταν να μου εξηγούσες πιο συγκεκριμένα γιατί σου αρέσει περισσότερο. Μπορεί να σε έβαζα να παίξεις με δεμένα μάτια μια SG Special με Burstbucker μαγνήτη και να νομίσεις ότι είναι μια 61 reissue...

Ναι εμφανισιακά είναι κούκλα η 61 reissue, αλλά πέραν των vintage pickups τι άλλες διαφορές υπάρχουν; Οι ιδέες για την special faded μπήκανε αφού έπαιξα σε πρόβα με μια δανεική standard, κιθάρα που με εντυπωσίασε για τους εξής λόγους: ΠΑΝΑΛΑΦΡΗ χωρίς να την νιώσω neck heavy όπως λένε (καμία σχέση με την παλιά μου Epiphone G-400) ΠΟΛΥ άνετη ταστιέρα με 12άρι radius και ψηλά τάστα, έπαιξα με μεγάλη άνεση Εγώ σε αυτήν την κιθάρα βλέπω ένα live μηχάνημα αν θες βρώμικο ήχο humbucker. Τώρα αν η faded είναι ίδια με την standard απλά λείπουν μικροπράγματα ( που εμένα h worn brown έτσι όπως είναι ταστιέρα-σώμα κάφε μου βγάζει κάτι άνθρωπος των σπηλαίων και γουστάρω ) γιατί να δώσω παραπάνω λεφτά για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν;... Με την 61 reissue δεν έχω παίξει ποτέ... Απ' ότι καταλαβαίνω όμως αλλάζουν τα specs... Θα είναι όσο άνετη είναι η standard; Έχει καλύτερη συναρμολόγηση/καλύτερα υλικά; Ή απλά η κιθάρα είναι πιο μουράτη;

Και εμένα μου αρέσει το αφινίριστο της κατάστασης, θα γίνει και road worn απο τον παίκτη γρηγορότερα... ;D 6105 τάστα όπως και η standard; Επίσης ηλεκτρονικά μέσα ολόιδια να υποθέσω...;

http://www.thomann.de/gr/gibson_sgspecialfaded_wb_egitarre.htm http://www.thomann.de/gr/gibson_sgstd.htm Gibson SG Special και SG Standard. H πρώτη έχει σχεδόν μισή τιμή απο την άλλη Απ'ότι έχω δει οι διαφορές τους είναι κατα κύριο λόγο αισθητικές. Ουσιώδης διαφορα: Η special έχει bridge μαγνήτη 490T αντί του 498T που έχει η standard. Εν ανάγκη τον αλλάζουμε και βάζουμε και κάτι καλύτερο απο 498T, όμως αυτό είναι μια ολόκληρη ξεχωριστή κουβέντα... :P Διαβάζω επίσης ότι η standard έχει bound fingerboard ενώ η special δεν έχει. Επηρεάζει αυτό καθόλου τον ήχο ή το feeling της κιθάρας; Ή είναι και αυτό κάτι επουσιώδες...; Πέραν αυτών των δύο διαφορών, τις έχει δοκιμάσει ποτέ κανείς...; Αν δεν λάβεις υπόψη την εμφανισή της, η special στέκει σαν SG απέναντι στην standard; Ή έχουμε χειρότερη ποιότητα ξύλων, χειρότερη συναρμολόγηση και άλλα πράγματα που δεν θα βρει κάποιος γραμμένα στο spec της Gibson...

Μερικές φορές δεν τον αντέχω αλλά με αυτό είχα ξεκαρδιστεί:

Πάντως απο προσωπική στατιστική, solo όπως του Bonzo στο Moby Dick ο μέσος ανυποψίαστος ακροατής δεν τα καταλαβαίνει. Και όταν λέω ανυποψίαστος εννοώ όχι πορωμένος με την μουσική όπως εμείς... Αυτόν τον ακροατή όμως ψυχαγωγείς σε ένα live και αυτός πληρώνει για να σε δει. Στον μέσο ακροατή πιάνουν οι εύκολοι εντυπωσιασμοί, όπως ένας drummer που παίζει τόσο γρήγορα που δεν βλέπεις πια τα χέρια του... Θα τον κουράσουν όμως κάποια στιγμή τα πολλά πολλά και θα πεθυμήσει έναν απλό ρυθμό που θα τον κάνει να κουνάει το κεφάλι του... Θες να παίξεις ένα σόλο που θα περάσει στον μέσο ακροατή χωρίς να γίνεσαι τελείως καραγκιόζης απέναντι στον υποψιασμένο; (και έχει πάντα χαβαλέ ως κομμάτι)

Το είπανε πολλοί εδώ και θα στο ξαναπώ εγώ :) . Το ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ συστατικό για το δέσιμο μιας μπάντας είναι Ο ΝΤΡΑΜΕΡ. Και όπως προειπώθηκε, θα το καταλάβεις αυτό μόλις παίξεις με ΚΑΛΟ ντράμερ. Γιατί δεν είναι κάτι που πάντα μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια, να πεις δηλαδή "α αυτός χτυπάει λίγο πιο δυνατά" ή "το swing του στο πιατίνι είναι πιο καλό" κλπ. Αν παίζεις καιρό με μπάντες είναι πιο εύκολο να εντοπίσεις τι σου αρέσει ή τι σε ενοχλεί στο παίξιμο ενός ντράμερ. Ακόμα και έτσι, πολλές φορές παίζω το ίδιο κομμάτι με άλλον ντράμερ και λεω "τι κάνει ο καΡ!@^ης και βγαίνει τόσο καλύτερο το track!@???" Εγώ θα χρησιμοποιούσα τον εξής χαρακτηρισμο: "ΚΟΧΛΑΖΕΙ Ο ΡΥΘΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ". Σε κάποιους είναι απλά χλιαρό, ενώ σε άλλους κάνει μπουλμπουλήθρες... Τώρα αν έχετε και καλό μπάσσο, ποιός στην χάρη σας...

Ο όρος Groove έχει διευρυνθεί στο βάθος του χρόνου... Eως και τα early seventies σχεδόν οποιαδήποτε ψιλο-ροκ μουσική που παιζόταν χαρακτηριζόταν "groovy" (γιατί ήταν και λίγο :P), μετά ο όρος συνδέθηκε στενά με το funky feel... Μερικές φορές νιώθω ότι άλλο σημαίνει Groovy και άλλο Groove! (ίσως φταίει ο Austin Powers) Σήμερα τείνουμε να προσδίδουμε groove σε οτιδήποτε δίνει έμφαση στον ρυθμό και ψιλό-βασίζεται σε πεντατονικές...