BillTrantos

Κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι ο Jeff Loomis έπαιρνε 500$ το σόλο επί πανδημίας. Ξέρω άτομο που του έχει γράψει τύμπανα ο Marco Minnemann και είχε βγει προς το διχίλιαρο για ολόκληρο album, αλλά του είχε γράψει αυτά που του είχε στείλει νότα-νότα και παράλληλα του έδωσε και δικές του versions. Αυτά για να πω ότι εννοείται πως δε μιλάμε απλά για ένα νούμερο, εξαρτάται από 100 παραμέτρους.

Συγγνώμη για το off topic, αλλά για αυτό έχει σημασία να γουστάρεις αυτό που κάνεις και να έχεις άτομα που σου ταιριάζουν από δίπλα. Συμφωνώ 100%. Το μόνο μουσικό περιβάλλον στο οποίο πέρασα καλά ήταν η μπάντα που είχα με τους 20 χρόνια φίλους μου.

Πολύ σύντομα: Κάποιον που είναι διατεθειμένος να υπηρετήσει το όραμά σου, είτε μουσικά, είτε στυλιστικά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι το κάνεις γιατί γουστάρεις να ακούσεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο αυτό που έγραψες και να μην απαιτεί δημοκρατία σε ένα περιβάλλον που δε λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο. Αν αυτό είναι ξεκάθαρο και σου παρέχεται 100%, θα κοιτούσα αν μπορώ να πιω και καμιά μπίρα με αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να το νιώθω αγγαρεία. Και τα 2 αυτά σημεία είναι δύσκολα, οπότε καλή τύχη.

2 αριστουργήματα από την Pixar, που έχει χτίσει πλέον παράδοση στα καταπληκτικά scores

Δε μπορώ να βοηθήσω ιδιαίτερα γιατί floyd + active μαγνήτες = αλλεργία. Είχα κιθάρα με original floyd και EMG 81-89 και δε μου έκατσε ποτέ η όλη φάση. Παρ'όλα αυτά είχα δοκιμάσει διάφορες τότε και θα σου έλεγα σε αυτά τα χρήματα να κοιτάξεις και καμία Jackson Kelly. https://www.thomann.de/nl/jackson_kexs_kelly_x_series_sh._mirror.htm Η συγκεκριμένη δεν έχει active μαγνήτες, αλλά αν θες βάζεις αργότερα, συν ότι το σχήμα είναι λίγο πιο διαχειρίσιμο, ώστε να αποφύγεις αυτό που λέει παραπάνω ο Μίλτος.

Και να γιατί απαγορεύονται οι συζητήσεις θρησκευτικού περιεχομένου. Τα μηνύματα αποκρύπτονται, παρακαλώ να σταματήσει εδώ αυτό το παρακλάδι της αρχικής κουβέντας.

Χωρίς να θέλω να μειώσω αυτό που βιώνεις, όταν μπαίνουν στη μέση θέματα υγείας, επιβίωσης, κλπ, στοχασμοί όπως αυτοί που αναφέρεις πάνε στο πίσω κάθισμα. Είχα περάσει κι εγώ τέτοιες περιόδους, ειδικά με τη μουσική, αλλά μετά απέκτησα απτά προβλήματα και συνήλθα. Τριαντάρης δεν είσαι; Καλά να είσαι και έχεις ακόμα 30-40 χρόνια μουσικής μπροστά σου. Μπορεί να μη γίνεις Τσαϊκόφσκι ή... Ζίμμερ, αλλά σίγουρα μπορείς να ικανοποιήσεις ρεαλιστικές φιλοδοξίες και να νιώθεις γεμάτος μέσα από αυτό που κάνεις.

Το έχω δει το άρθρο σου Βρασίδα μου από όταν το έγραψες, αλλά δεν είχα προλάβει να απαντήσω. Μου άνοιξες κι εμένα τα μάτια, καμία σχέση ήχος και feel, το δοκίμασα σε Neural DSP, Helix Native και Genome (Two Notes σε συνεργασία με NAM). Και όλα αυτά στο χρέπι τη Focusrite με το καραhot intrument input, ούτε μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι σε σοβαρή κάρτα ήχου.

Αν κουλτούρα είναι ο Bergman και ο Ξενάκης, count me out. Αλλά εδώ δε μιλάμε καν για αυτά, εγώ τότε έτρωγα δούλεμα γιατί έψηνα να πάω Μέγαρο για Καρυοθραύστη.

Επειδή έπιασες και το ποδόσφαιρο, θα το πάω αποκλειστικά από εκεί. Ναι, στην Premier League παίζουν "καλύτερη" μπάλα, αλλά υπάρχει κόσμος που γουστάρει να βλέπει τοπικά. Γιατί; Γιατί ίσως εκτιμάνε περισσότερο τη θεαματική φάση που θα βγάλει ο υδραυλικός με τον δημόσιο υπάλληλο, γιατί ίσως ξέρουν προσωπικά το δεξί μπακ, γιατί κάθε Κυριακή το γήπεδο μυρίζει hot dog από το διπλανό βρώμικο, γιατί αν κερδίσει η ομάδα πίνουν μπίρες στην τοπική ταβέρνα. Δεν είναι μόνο η μπάλα στην τελική, αλλά η συνολική εμπειρία. Δε μπορεί να συμβαίνει το ίδιο και στη μουσική; Τώρα όμως να πάω και σε κάτι που ίσως ενισχύσει αυτό που είπες στην αρχή (εμμέσως). Έπαιξα μπάλα στα τοπικά Πειραιά αρκετά χρόνια, από παιδί μέχρι τα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου. Όπως καταλαβαίνεις έχω δει πολλά αποδυτήρια. 99% λαϊκά παιδιά, με περιορισμένη μόρφωση, δύσκολα επαγγέλματα και ζόρικα οικονομικά. Εεε τόσα χρόνια δε γνώρισα ούτε έναν (κυριολεκτικά) που να ακούει τζαζ, κλασική ή να διαβάζει τίποτα πέρα από "Πρωταθλητή". Τις Παρασκευές πηγαίνανε όλοι Παραλιακή (αν ήταν "high class"), ή στο Πέτρινο στον Πειραιά αν ήταν πιο σκληροί. Με κανέναν δεν έχω επαφές τώρα και με κανέναν δεν είχα επαφές εκτός γηπέδου τότε. Δεν είχα κάτι παραπάνω να πω, δε μου λέγανε κάτι σαν προσωπικότητες. Κάποιοι ήταν καλά παιδιά, κάποιοι όχι, αλλά με κανέναν δεν έκανα ούτε μια κουβέντα που να συγκρίνεται με τις κουβέντες που έχω κάνει εδώ μέσα. Τελικά λέει κάτι η εμπειρία μου; Με βάση αυτά που διαβάζω στο thread, όχι.

Bernstein, Gould, Stravisky, είναι να τρέμουνε τα χέρια σου αν είσαι μέσα σ'εκείνη την αίθουσα. Πάντα οι λεπτομέρειες των ίδιων των δημιουργών έχουν μια άλλη μαγεία.