Πνοή και Νύξη

Εμένα μου φάνηκε gimmick και στις παρουσιάσεις και στο ehx που το δοκίμασα. Δηλ. είναι σαν να κομπρεσάρεις και γυρνώντας το blend να αυτοαναιρείσαι. Θεωρώ ότι το compression είτε το έχεις (πολύ ή λίγο) είτε όχι. Δεν είναι εφέ, είναι αυτούσια διαμόρφωση του ήχου. Συμφωνώ ότι ειναι πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που θα σου ταιριάξει, αν το βρεις ποτέ. Εγώ έπαιζα για καιρό (boss μπλε), θεωρώντας το αναπόσπαστο μέρος του ήχου. Ώσπου το έβγαλα και ανακάλυψα ότι εχω καλύτερο ήχο χωρίς (ζωντάνεψαν τα drive και ανάσανε ο ενισχυτής).

Δεν καταλαβαίνω την ύπαρξη dry σήματος σε κομπρέσορα.

@gkourmoul1 δε νομίζω αυτό να μπορείς να το κάνεις α) σε ηχογραφηση direct με ακουστικά, τουλαχιστον χωρίς να αναγκαστείς να παιξεις με πολυ περισσοτερο distortion απ' ό,τι χρειαζεσαι β) σε live κατάσταση. Στη β' περιπτωση το κάνεις αλλά είναι απρόβλεπτο, ποτέ δεν έχεις πλήρη έλεγχο. Αν πας να βιμπράρεις πχ. στην ανάπτυξη του feedback (δεν ειναι sustain αυτό) τότε θα σου πνιγεί. Σε άλλες περιπτώσεις θα υπαρξουν αλληλοεξουδετερώσεις λογω χώρου, κατεύθυνσης ή squeals -ανάλογα το όργανο και τον μαγνήτη. Αυτoύς τους περιορισμούς ηρθαν να καλύψουν τα sustainer και ebow.

Θενξ, μάλλον δεν το ρώτησα σωστά. Εννοώ την αρχή λειτουργίας του. Το sustainiac λειτουργεί δημιουργώντας ένα τοπικό feedback loop στην περιοχή γύρω από τον μαγνήτη. Το feedback loop αυτό λειτουργεί ανεξαρτητως σύνδεσης της κιθάρας. Δηλ. δουλεύει και unplugged, ακριβώς όπως δουλεύει και το ebow σε ακουστική. Στο freq out προφανώς δεν συμβαίνει αυτό.

Έχει κανείς link για το πώς λειτουργεί το digitech? Πιθανόν digital αναπαρασταση/αναπαραγωγή? Φαινεται win-win περίπτωση. Βασικό ατού, ότι δουλεύει με οποιαδήποτε κιθαρα θέλεις (ίσως και με ηλεκτροακουστική), χωρίς να χρειάζεται να παντρευτείς τον neck μαγνήτη της fernandez ή του sustainiac. Eπίσης φαινεται να λειτουργεί και στον neck ήχο, πράγμα που δεν συμβαίνει με τους sustainers/iacs αφού ο neck μαγνητης ακυρώνεται με την ενεργοποίησή τους. Τέλος, η τιμή, νομίζω μπορεί να πλησιαζει τα 300€ με δασμούς + την εγκατασταση/μετατροπή από τεχνικό που κι αυτή μπορεί να πλησιάζει το 150άρι αναλόγως την περίπτωση. Μου ανοιξατε τα μάτια, ήξερα την υπαρξη του freq out αλλά δεν ασχολήθηκα να μάθω τι κάνει. Το veyz λυπάμαι αλλα δεν θα ρίσκαρα γι' αυτό, οποιοδήποτε χρηματικό ποσό.

Και για την εποχή μας. Είναι οργανάρα, αν ήταν και πιο ελαφριά ακόμη καλύτερα. Οι δε μαγνητες τη είναι θεσπέσιοι για όλα τα είδη (πλην θρας μεταλ). Ο άνθρωπος (O Lester Polfuss aka Les Paul) υπήρξε καταλύτης για τη μουσική του 20ού αιώνα. Το 1965 έπαιζε με humbucking single coils. Θα χρειαστεί να γινει εκτίμηση της καταστασής της από καποιον τεχνικό. Η αξία της είναι αυτή που ανεφερε ο superfunk λιγο κάτω του διχίλιαρου, ίσως και περισσότερο.

Έχεις και Τζαλακώστα; Τι έπος εκείνο ματς ρε παιδιά;

Όλα τα όργανα του Καφετζόπουλου είναι υπέροχα. Έχει χαρακτηριστικά δικό του στυλ που ακροβατεί μεταξύ Βικτωριανής, μπελ επόκ και ρουστίκ αισθητικής. Και γράφει απολαυστικά (οσο τον παρακολουθώ στο fb)

Ο Μακλαφλιν ηταν Ινδιάζουσα περίπτωση θα λεγαμε. Εγώ ακούω πολύ veena (indian guitar) και στον Dereck Trucks.

Ευκαιρία με το post να ακούσουμε και καναδυο καινούργια-παλιά πράματα. Εδώ υπεροχος Vishwa Mohan Bhat με την εφφεδοκιθάρα του. Άραγε θα δούλευε σε ανθρώπους; Σε μορφή δισκίου. Το καταπινεις. Εφεδιαζεσαι. Το χωνεύεις. Επίσης, άσχετο-σχετικό, οι δωδεκάχορδες ακουστικές είναι το chorus. Οπότε αν φτιάξεις δωδεκαχορδη με μηχανισμό mute στις οκτάβες και προσθέσεις συμπαθητικές, έχεις όλο το πακέτο μηχανικά. Κι αν έχεις και ψηλό ταβάνι, έγινες.

Δεν είναι καμιά τρομερή, καινούργια εφεύρεση, είναι υλοποίηση μηχανικού εφέ (όπως ακριβώς το spring ή το plate reverb) με ψηφιακό τρόπο, χρησιμοποιώντας το αντηχείο της κιθάρας ως μεγάφωνο, αντί για ενισχυτή. Αυτά είναι γνωστά αιώνες τώρα με αμιγώς μηχανικο τρόπο σε όργανα με συμπαθητικές χορδές, όπως το rubab, η viola d' amore, το νορβηγικό hardanger βιολί και πάρα πολλά ακόμη. Κι εδώ υπαρχουν λύρες με συμπαθητικές χορδές ενώ οργανοποιοί, όπως ο Παναγιώτης Καφετζόπουλος, κανουν υλοποιήσεις σε μπουζούκια και κιθάρες.

Εδώ τα δικά μου, δυστυχώς χαμένα/δοσμένα από καιρό. Οθόνη δεν είχα, συνδεοντούσταντο αναμετάξυ των με την τηλεόραση. Και περίμενες να "παιξει η κασετα" με το παιχνιδι για να φορτώσει. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου: Στο cassette player έμαθα να ακούω μουσική. Πρώτο άσμα που έγραψα από το ράδιο σε κασέτα ever: Infatuation από Rod Stewart.

Μεγάλη κουβέντα. Όταν η εκπαίδευση, η παιδεία είναι αμιγώς θεωρητική (για να μην πω βερμπαλιστική) κι όταν υπάρχει ευτελισμός και υπερπροσφορά σε προϊόντα και παραγωγή, οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο να λένε και όχι να σκέφτονται. Μόνο να παίρνουν ή ακόμη καλύτερα, να τους τα δίνουν. Το πρώτο πράγμα που κάνει ο άνθρωπος, όταν δεν ξερει τι κρατάει στα χέρια του, ειναι να το χαλάσει. Να το αποδομήσει για να το καταλάβει. Αυτό μέχρι τα 3-4 πρώτα χρόνια της ζωής του. Μετά παραδιδεται και συμβιβάζεται στα ΜΗ. Βλέπω τις προηγούμενες γενιές, αυτές που απαξιωτικά τους φωναζουμε "οk boomer" και παλιότερες. Τι να μας πεις ρε παππού για το tik tok, εσύ το πρωί πότιζες τις ντομάτες για τη μεσημεριανή σαλάτα, μετά συνεχιζες το χτισιμο της αποθήκης με τα χέρια σου, έκοβες τα ξύλα για τη σόμπα, μετά ακονιζες τα μαχαίρια σου (σε india wet stones παρακαλώ), διόρθωνες την υδροροή στη σκεπή και έφτιαχνες μια ξύλινη πόρτα για τον μπαχτσέ, το απόγευμα πήγαινες με το τρακτερ να οργώσεις και να μαζέψεις μετά κανα καρπουζοπεπονο απ' το μποστάνι, το βράδι δυο τσίπουρα, ένα στο καφενείο με φίλους, ένα στο σπίτι και ύπνο με τις κότες. Κλάιν.

Ασχετοσχετικό, εμένα με λυπεί που γενιές ολόκληρες "δεν πιάνουν τα χέρια τους". Από το να κολλήσουν μια καρέκλα, μέχρι να ξεβιδώσουν το τηλεκοντρόλ για καθαρισμα. Έχουμε δώσει στην "παιδεία" τόσο λάθος δρόμο. Η λέξη "κατασκευάζω" ή "επιδιορθώνω" είναι άγνωστη στα παιδιά. Δεν λέω να έχουν όλοι κλίση σε αυτό, αλλά να αποκτήσουν τη νοοτροπία του "μπορώ". Έστω και ως δοκιμή. Κοιταζοντας πισω, θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχε ένας χώρος με προσβαση σε εργαλεία και βασικές γνώσεις ξυλουργικής, μεταλλοτεχνίας, γνωριμίας με τα υλικά και τους τρόπους. Οι δρόμοι ήταν δύο. Ή ο κλασσικός του γενικού λυκείου ή το τεχνικό, το οποίο όμως ήταν καθαρά επαγγελματικού προσανατολισμού. Καμμία μέση οδός. Ή φιλόλογοι ή μηχανικοί αυτοκινήτου. Ή γιατροί ή υδραυλικοί.

Η Yamaha έβγαλε την transacoustic το 2016. Γατάκια. Και όχι, δεν είναι αυτό το μέλλον στις ακουστικές κιθάρες. Βασικά δεν είναι καν ακουστικές. Το μέλλον στις ακουστικές κιθάρες είναι το παρελθόν. Όπως και στις ηλεκτρικές.

Δεν μου μοιάζει με Μπετόβεν καθόλου εδώ (sorry , κρύο αστείο, το χιούμορ -ακομη και το κακό- με βοηθάει μεσα σε αυτόν τον ζόφο που ζούμε). Η γοητεία είναι πραγματική πάντως, τα εισαγωγικά δεν χρειάζονται. Απλά το παρατήρησα στην πρώτη ακρόαση, χωρίς όμως να καταλαβω γιατί. Όταν έπαιξα τη συγχορδια στην κιθάρα κατάλαβα που πάει η φωνή.

Να προσθέσω τη "γοητεία" που μου ασκεί το τραγουδισμα των καταλήξεων ( πχ. παραπατάω) σε A ενω η συγχορδία πισω ειναι Gm. (Aρα δημιουργειται μια Gmadd9?, ειμαι λιγο ασχετος θεωρητικα, sorry).

Mε γειά. Καλοπαιχτη. Χρωματάρα (με πρόλαβες, ετοιμαζω strat & tele με faded shoreline gold που πλησιάζει). Αυτό, το vintage blond και το butterscotch ειναι τα μόνα που αντέχω σε tele χωρίς binding. Περιμένουμε εντυπώσεις και, φυσικά την ...squier tele που "πατάει" τις custom (έχει καθόλου διαφάνεια το χρώμα, δηλ. φαίνονται καθόλου νερά; Μου είχε κανει τρομερή εντύπωση -και προκληση GAS- μια custom Candy Apple Red όπου αχνοφαίνονταν τα νερά του ash)

Νίκο συλλυπητήρια για την απώλεια σου και καλή δύναμη. Διαγράψτε επιτέλους αυτό το υπερτρόλ. Ξεπερνάει τα όρια του αστείου.

Μου θυμίζει παρα πολύ Τουρνά και το υφος και το στυλ, το οποίο βρισκω retro, με την μη εμπορική έννοια όμως. Αν το άκουγα τυχαία, θα πίστευα ότι είναι κομμάτι '78-'82 το πολύ.

Nαι, συνδέεις ένα τζαμπεράκι καλωδιο από το δεύτερο lug στο τρίτο, της δεξιάς μεριάς του διακόπτη σου. Ο πυκνωτής ειναι άσχετος με αυτη τη λειτουργία και θα δουλέψει ούτως ή άλλως.

Θα σου δουλέψει χωρίς πρόβλημα.

Χαχαχα make my day. Hail hail rock n roll! Αρρώστια και θεραπεία ταυτόχρονα. Τhanks chaps!

Συγχαρητήρια! Δεν καταλαβα ακριβώς τα stage I, II, III στα ηλεκτρικά. Προοριζονται για lower tunings, να υποθέσω; Ωραιότατα και τα connector bolts που αντικαθιστούν τις συμβατικές βίδες με ferrules.

Είναι όμως αυτό που συμβαίνει στους ακριβούς ασιατικούς/μεξικο ενισχυτές; Χρησιμοποιουν φθηνό/αμφιβόλου ποιότητας υλικό ή ό,τι καλύτερο υπάρχει, το οποίο μπορεί και να είναι καλύτερο από μια ptp υλοποίηση; Ως αντιστοιχο παράδειγμα μπορώ να φέρω τις (ακριβές) made in Indonesia Strandberg οι οποίες όχι απλά προσφέρουν απίστευτο value, αλλά η κατασκευή, η τεχνολογία και τα υλικά της, είναι εξωπραγματικά για τα χρήματα (1500-1800€). Δεν μπορεί να συμβαίνει το ίδιο και με τους ενισχυτές; Δεν υπάρχει pcb που να καθιστά το ptp πεπερασμένο, από άποψη χρηστική; Να το θέσω αλλιώς: θα ειχε τοσο μεγάλη διαφορά στην τιμή του (ασιατικού) τελικού προϊόντος αν γινόταν ptp αντί για pcb? Χωρίς να έχω καμιά γνώση περί αυτού, θα πιστευα ότι στο 2020 υπαρχει δυνατοτητα για αυτοματοποιημένη, ρομποτική ptp παραγωγή χωρίς ιδιαίτερο extra κοστος.