fusionakis

5 ώρες πριν, LK είπε

Δίσκο κανενός απο τους δύο δεν θα αγόραζα , αλλά είναι εντυπωσιακοί.

 

 

Ο Mancuso και να θες να αγοράσεις δίσκο του, δεν έχει ουσιαστικά μπει ακόμα στο σπορτ. Απλά μένεις αποχαυνωμένος με αυτά που παίζει σαν αυτοσχεδιαστής.. που όσο μοναδικός κι αν φαίνεται ότι είναι (και είναι), άλλο τόσο δεν θα λέει και πολλά από μόνο του αν δεν αρχίσει να φτιάχνει και τη δική του μουσική που θα πλαισιώσει το κιθαριστικό του χάρισμα και την αυτοσχεδιαστική του δεινότητα.

Ο Hunter τώρα είναι άλλη ιστορία. Πέρα από το ότι είναι από τους μεγαλύτερους ανωμαλάρες στην ιστορία του οργάνου, πλέον έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα μουσικά. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τόσο η ιστορία του, όσο και κομμάτια της δισκογραφίας του, για αυτό και θα σου ελεγα να αρχίσεις να ακούς albums του (και εγώ στη διαδικασία είμαι, δεν τα έχω εξερευνήσει όλα). Ενδεικτικές προτάσεις: "Let The Bells Ring On" και "Everybody Has A Plan Until They Get Punched In The Mouth".  Αγνή και όμορφη μουσική.

1 ώρα πριν, fusiongtr είπε

Αν ρωτούσες τον Πάκο (όσο ζούσε), τι γνώμη έχει για τον Meola, μπορεί να σε άρχιζε στα μπουνίδια.

Όπως είχε κάνει με τον Meola σε κάποιο αεροδρόμιο, και το σχήμα αυτό διέλυσε αμέσως μετά.

Σε τέτοιο σημείο τον είχε φτάσει τον (πολύ ήρεμο γενικά) Πάκο, ο Al.

Καμία αντίρρηση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο ωστόσο. Δεν εννοούσα ότι ο Πάκο ήταν ο μόνος που επωφελήθηκε σε θέμα δημοφιλίας από αυτή τη σύμπραξη... και οι 3 τους έγιναν γνωστοί σε κύκλους που μέχρι τότε δεν γνώριζαν την ύπαρξή τους, και απλά νομίζω ότι στο οργανωτικό κομμάτι του Τρίο ο Ντι Μέολα ήταν αυτός που ήταν ο πιο αναμεμειγμένος, για αυτό το εξέφρασα έτσι.

Οι άλλοι δύο έχω την εντύπωση ότι τους απασχολούσε κυρίως το κομμάτι του παιξίματος, μα άλλωστε για να λειτουργήσει το πράγμα από θέμα ρεπερτορίου, ο Τζον και ο Πάκο έπρεπε να διασχίσουν μεγαλύτερη διαδρομή και να βρεθούν περισσότερο εκτός comfort zone τους για να συναντήσουν το στυλ του Ντι Μέολα, ο οποίος έπαιζε εντός έδρας λίγο πολύ (άλλος ένας λόγος που αποδεικνύει το ότι οι άλλοι δύο είναι άλλου επιπέδου ιδιοφυΐες κιθαριστικά).

@billaraskats27

Ναι, μα, με το ζόρι χωράει να θεωρείται κομμάτι του τζαζ χώρου ο Αλ.. πιο πολύ ποζεροέθνικ λάτιν ροκ και world music θα το πεις.

Vai, Di Meola, Bonamassa, Petrucci, Beato... έχετε πάρει φόρα με το σχολιασμό των Ιταλιάνων της Αμερικής και η φαμίλια Κορλεόνε κρατάει τα nicknames σας, προσέχετε. Συμφωνώ σε αρκετά σημεία από όσα έχουν γραφτεί, και διαφωνώ μόνο όπου το πράγμα πάει σε φουλ καφενειακή συζήτηση και hating. Από τη μεριά μου ας προσθέσω μόνο ότι:

- Δεν φταίει ο Di Meola που δεν είναι Henderson ή Metheny... όσο απλοϊκός όμως μπορεί να φαντάζει μπροστά σε αυτούς, αφενός είναι σημείο αναφοράς στην ιστορία της ακουστικής κιθάρας, αφετέρου μία πολύ ξεχωριστή συνθετική οντότητα στη δισκογραφία του πάλαι ποτέ jazz rock.. Κι ας είναι νάρκισσος του κερατά.

Ούτε γω δεν θα βάλω να τον ακούσω τα τελευταία χρόνια για τους λόγους που έχουν αναφερθεί, αλλά τα πρώτα άλμπουμς του είναι σταθμοί για το είδος, για τον ίδιο, για τον Gadd, τον Anthony Jackson, τον Jan Hammer, τον Lenny White και άλλους, ενώ χωρίς την καύλα του για σπανιόλικα και λάτιν ακούσματα ίσως τον τεράστιο Paco να μην τον ήξερε όλη η οικουμένη, αλλά μόνο όσοι γνωρίζουν και τον Sabicas...

Εστιάζοντας στο παίξιμό του και αφήνοντας τη δισκογραφική κληρονομιά του έξω τώρα, το ρυθμικό του command και η βιρτουοζιτέ του πάνω στην ακουστική με αφήνει διαχρονικά μαλάκα, ενώ όπως ακούγεται στην ηλεκτρική διαχρονικά αδιάφορο (το οποίο είναι και λογικό, διότι εξ' αρχής συστήθηκε σαν μια φυσιογνωμία επηρεασμένη και κοντά στο στυλ του McLaughlin, και ταυτόχρονα μια αναβαθμισμένη βερσιόν του Santana... οι οποίοι αμφότεροι, όσο κι αν τους εκτιμώ και σέβομαι, δεν είναι my cup of tea - ο John είναι ένας μουσικός Θεός βέβαια). 

- Ο Bonamassa κι ο Vai είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κιθαρίστες θα έλεγε κανείς, με ένα κοινό χαρακτηριστικό... ο μεν ένας δυνατός και ολοκληρωμένος "κλέφτης" που καταφέρνει να συνδυάζει και να αναδεικνύει πολύ όμορφα τις προφανείς επιρροές του και να δημιουργεί κάτι δικό του σαν παίξιμο τελικά, χωρίς όμως η δική του δισκογραφία να έχει κάτι το ιδιαίτερο να επιδείξει (οφείλω βέβαια να παραδεχτώ πως φαίνεται να εμπλουτίζεται δειλά δειλά με τα χρόνια, σε συνδυασμό με τη φωνητική του ερμηνεία που όσο ωριμάζει γίνεται και πιο δυνατή), ο δε ένας αρκετά αχαρτογράφητος ως προς τις επιρροές του τύπος που, αν και δεν πατάει γερά σε κάποιο ιδίωμα, είναι ο κερατάς περιπτωσάρα καλλιτέχνη, με ποιοτική προσωπική δισκογραφία και όντας από το πρωτοπαλίκαρα της έννοιας "καριέρα σαν κιθαρίστας instrumental μουσικής".

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι και οι δύο είναι nerds, και το νερντιλίκι τους όσο δημιουργεί πολλές συμπάθειες (περισσότερο αυτές θεωρώ) και αντιπάθειες, άλλο τόσο είναι ως ένα βαθμό και υπεύθυνο για το σεβασμό και θαυμασμό που απολαμβάνουν στο μουσικό στερέωμα. 

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το έβαλα αυτό σε μια φάση που λίγο έχω ξεχάσει πώς να παίζω με τρέμολο, αλλά και πάλι, θα διαφωνήσω.. η μισή ομορφιά της Strat και των συγγενών της είναι η ύπαρξη αυτής της γέφυρας, οπότε άπαξ και κάποιος έχει τέτοιου τύπου κιθάρα, καλό είναι να μπορεί και να την "κακομεταχειρίζεται" και με αυτόν τον τρόπο εάν και εφόσον το θέλει.

Στις 13/11/2018 στις 11:12 ΜΜ, fenderiarhs είπε

Κοιτωντας το youtube επεσα πανω σε αυτο το στρατ tremolo και μου φανηκε εξαιρετικη ιδεα. Direct replacement χωρις routing, χωρις επεμβασεις απο τεχνικους (χωρις να ειναι ιδιαιτερα ασχημο),  επιτρεπει κατι που μονο ο Jeff Beck κανει αψογα χωρις να χρειαζεται Floyd rose. Περαν της κλασσικης λειτουργιας του ως παραδοσιακου στρατ τρεμολο,  επιτρεπει και το τραβηγμα προς τα πανω. Αν δε, κραταει και tuning ςξισου καλα η και καλυτερα απο τα παραδοσιακα τοτε δεν ειναι κακο...

 

 

Πήγα να δημιουργήσω καινούριο θέμα, αλλά εφόσον υπήρχε, νομίζω δεν χρειάζεται.

Έχοντας παίξει όλα αυτά τα χρόνια με διάφορα Wilkinson, Gotoh, Music Man (αναφέρομαι μόνο στα ικανοποιητικά) 2- και 6-point vibrato συστήματα, και έχοντας δοκιμάσει original Floyd Rose και κατοπινά locking (μόνο με PRS δεν έχω προσωπική εμπειρία), αποφάσισα βάσει των όσων είχα δει online να εγκαταστήσω το VegaTrem στην καινούρια μου Strat, με την ελπίδα ότι θα μπορώ να έχω αβίαστη κίνηση προς τις δύο πλευρές, όπως φαίνεται σύντομα και περιεκτικά εδώ:

Όπερ και εγένετο... δηλώνω εντυπωσιασμένος από το μηχάνημα, το θεωρώ πραγματικά το τέλειο vibrato (ή tremolo αν προτιμάτε ορολογία Leo), καθώς έτσι μικρό που είναι έχει μεγάλο εύρος κι από τις δύο μπάντες για κάθε δυνατό κόλπο, δίνει τρομερή σταθερότητα στο κούρδισμα (εννοείται αν έχει σεταριστεί καλά το nut), και ταυτόχρονα η αίσθηση στο χειρισμό του λεβιέ είναι απόλυτα πιστή (μεγάλη ευαισθησία σε κάθε κίνηση). Δείτε τι λέει παρακάτω και ο Tim Pierce για αυτό, που στο review το πάει και στο πώς ουσιαστικά βελτιώνει τον ήχο του οργάνου συνολικά...

Τέλος, υπάρχει και αυτό το ωραίο συγκριτικό μεταξύ των ίσως τριών κορυφαίων σε αξιοπιστία συστημάτων που έχουν υπάρξει (VegaTrem, PRS Tremolo και Floyd Rose), όπου νομίζω φαίνεται και η έξτρα ευαισθησία του VegaTrem στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω.

Συμπερασματικά, για όσους από εμάς δεν θέλουμε για χ, ψ λόγους να χρησιμοποιούμε locking tremolos σε Strats ή Super Strats, νομίζω ότι το συγκεκριμένο σύστημα είναι μια πραγματική ευλογία, και εύχομαι να γίνει industry standard με τον καιρό (ήδη έχει κάνει δυνατό μπάσιμο σε γνωστούς παίχτες όπως ο Greg Howe, που το έβαλε στη signature κιθάρα του, αλλά και σε αρκετούς youtubers). Μελλοντικά θα γράψω τίποτα κι εγώ για το γούστο.

Υ.Γ.: Το ότι το συστήνω ανεπιφύλακτα, δεν σημαίνει ότι μπορώ να απαντήσω σε ερωτήσεις αναφορικά με την εγκατάστασή του, καθώς είμαι επιλεκτικά άσχετος σε αυτό το κομμάτι και δεν έκανα τίποτα με τα χεράκια μου (να 'ναι καλά ο για χρόνια τεχνικός μου που έκανε όπως πρέπει τη δουλειά, όπως φαίνεται και στη φωτο).

Ναι, μα το "Heaven and Hell" συνολικά είναι ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ με τέλεια ισορροπία και απίθανη παραγωγή. Τα πρώτα χρόνια που το άκουγα έφηβος ακόμα είχα στο repeat τα σουξέ (το ομότιτλο, το "Die Young" και το "Children Of The Sea" δηλ), αλλά μεγαλώνοντας και επανεκτιμώντας παλιές μουσικές στην πορεία, τη βρίσκω πλέον με τα πιο κρυφά διαμάντια σαν αυτό.

Επίσης μου αρέσει πολύ που το άλμπουμ αρχίζει φουλ γκαζωμένο με τον Dio λες και είναι έτοιμος να εισβάλει με το δράκο του στο βασίλειο στο "Neon Knights", και τελειώνει slow, heavy και μελαγχολικά με το "Lonely Is The Word".

Ξεκινάει θυμίζοντας "Shaft" και στη συνέχεια μετατρέπεται σε ένα από τα πιο ιδιαίτερά τους κομμάτια.

Η αποθέωση του slow heavy. Geezer δίνει κι εδώ ρέστα...

Πάντοτε θεωρούσα ότι το "Stargazer" σαν υπερεπικούρα που είναι έκλεβε λίγο τη δόξα από αυτό το υπέροχο κομμάτι του ίδιου άλμπουμ, που περιλαμβάνει και ένα από τα πιο ωραία keyboard intros (και γενικά παιξίματα) στην ιστορία της ροκ από τον Tony Carey.

Θενξ! Σε ποιες Μεξικάνες αναφέρεσαι ακριβώς; Στις limited run με το roasted maple που είναι τούτη εδώ ή στις Player γενικά;

Προσωπικά έχω υπάρξει κάτοχος αυτής της Strat και μίας Vintera 50s Tele στο παρελθόν, και έχω πολύ καλή γνώμη για τα made in Mexico όργανα εξ'αιτίας τους.

Fender FSR Player Stratocaster

Ακούγεται όπως πρέπει να ακούγεται μια Strat, είναι ελαφριά, έχει και το αγαπημένο μου χρώμα... δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο για να ερωτευτώ. Σκοπεύω να της κάνω 1-2 αναβαθμίσεις και να τη σετάρω στα γούστα μου στο προσεχές μέλλον, αλλά και τώρα που μιλάμε παίζει υπέροχα (αμφιβάλλω αν αλλάξω ποτέ το σετ medium Alnico 5 μαγνητών της).

Έχουν γραφτεί σωστά και ωραία πράγματα, και από καθένα από αυτά καταλαβαίνεις λίγο και τι είδους παίχτης είναι ο καθένας μας. 

Εγώ απλά να συμπληρώσω το προφανές... ότι δηλ. για να θεωρήσει κάποιος ένα όργανο καλό, θα πρέπει να φτάσει ή να ξεπεράσει τις αρχικές του προσδοκίες για αυτό όργανο. 

Αυτό σε γενικές γραμμές σημαίνει να ακούγεται το ίδιο καλά ή ακόμα καλύτερα από όσο περίμενε πως θα ακουγόταν, να έχει αίσθηση στο χέρι (neck και ταστιέρα) και στο σώμα (resonance και βάρος) ανάλογη με αυτή που ήλπιζε ότι θα έχει, και να έχει το λιγότερο ανεκτή εμφάνιση (που μπορεί να κερδίσει κάποιον λόγω διαφορετικότητας-ιδιαιτερότητας), ή ακόμα καλύτερα να είναι τρομερή μούρη, με την οποία γουστάρεις εξ'αρχής.

Κι εγώ με το παραμετρικό eq που έχω τώρα (από Έλληνα κατασκευαστή, ASound Pedals.. το συστήνω ανεπιφύλακτα), αλλά και και με ένα vintage TC Parametric EQ που είχα παλιότερα, έκανα και στις δύο περιπτώσεις ακριβώς τη δουλειά που ήθελα... υπέροχα μηχανήματα.

Γενικότερα αν κάποιος δεν έχει χρηματικό θέμα, αγοράζει το Empress ParaEQ στην τελευταία του έκδοση και έχει το industry standard παραμετρικό EQ της αγοράς. Διαφορετικά κοιτάζει στα μεταχειρισμένα για Boss, TC Electronic και ό,τι άλλο παρεμφερές βρει, ή πάει στη λύση του γραφικού, με το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα κάνει το ίδιο καλή δουλειά.

Y.Γ.: Αναφερόμουν σε πετάλια προφανώς. Σε rack, βρίσκει κανείς μεταχειρισμένες βιντατζιές με τρομερές δυνατότητες.

35 λεπτά πριν, broxopios είπε

Τώρα ανάλογα τη θέση που θα τα έχω και στη σειρά παίζουν και διαφορετικό ρόλο;

Ναι.

35 λεπτά πριν, broxopios είπε

Είχα την εντύπωση πως το eq μπαίνει στην αρχή της αλυσίδας και ο compressor στο τέλος, αλλά μάλλον είναι σχετικό αν κατάλαβα σωστά. 

Δεν ισχύει. Ειδικά αν μιλάμε για πετάλι compressor που χρησιμοποιείς για να επεξεργαστείς τον ήχο σου όταν παίζεις, και όχι τον compressor που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε επίπεδο ηχογράφησης, κατά κανόνα το εφέ μπαίνει στην αρχή της αλυσίδας. Σαν βασικός μπούσουλας για τη "σωστή" σειρά των εφέ, υπάρχει ο σχετικός μνημονικός κανόνας διατυπωμένος σαν ερώτηση από τον Robert Keeley: "Which chain of effect pedals makes life easier?"

Στην πράξη βέβαια μπορούν να γίνουν αρκετές μικροαλλαγές στην παραπάνω σειρά, κι αν μιλάμε για κομπρέσορα π.χ., πολλοί τον προτιμούν ακριβώς μετά τα overdrives. Γενικότερα, η δοκιμή και η σύγκριση αποτελούν την πιο ενδεδειγμένη διαδικασία λήψης αποφάσεων για να κατανοεί κανείς τι πραγματικά χρειάζεται και σε ποιο σημείο της αλυσίδας των εφέ.

5 ώρες πριν, broxopios είπε

Καλησπέρα στην παρέα. 

 

Δύο πετάλια που ποτέ δεν είχα (και συνεχίζω να μην έχω), είναι το equalizer και ο compressor. 

 

Πόσο επηρεάζουν (προς το καλύτερο) τον ήχο ή πόσο σημαντικά είναι; Δεδομένου ότι EQ έχεις πέρα από τον ενισχυτή (bass, treble, mid), και στα διάφορα πετάλια. Τι παραπάνω θα σου δώσει το ξεχωριστό πετάλι EQ? 

 

Compressor δεν έχουμε σε κάποιο πετάλι οπότε τι το σημαντικό δίνει στον ήχο. Αρχικά διαβάζοντας τι κάνει πιο πολύ μου έδινε την εντύπωση ότι "χαλάει" τον ήχο αφού τον συμπιέζει, παρά τον βελτιώνει. 

Συμπερασματικά, compressor είναι το εφέ που επεξεργάζεται τις δυναμικές του παιξίματός σου. Παραπάνω αναλύθηκε διεξοδικά από τον odis13 τι κάνει και πώς χρησιμοποιείται, και απλά συμπληρώνω με ένα παράδειγμα συνηθισμένης χρήσης compressors για κιθαρίστες... όταν κανείς παίζει με έναν πολύ καθαρό ήχο (π.χ. σε ένα Fender λαμπάτο ενισχυτή) και νιώθει ότι δεν έχει τον καλύτερο έλεγχο των δυναμικών του, σε σύγκριση με τον έλεγχο που έχει όταν παίζει με overdrive, τότε με έναν κομπρέσορα μπορεί να μειώσει το εύρος των δυναμικών αυτών, ώστε να "ματσάρει" την αίσθηση που έχει όταν παίζει με overdrive. Επίσης επειδή υπάρχει natural compression σε όλα τα κυκλώματα που ενισχύουν το σήμα (είτε ενισχυτές, είτε πετάλια), πολλοί νιώθουν ότι με ένα boost ή ένα overdrive πετάλι π.χ. επιτυγχάνουν το αποτέλεσμα που θέλουν από άποψη δυναμικών, για αυτό και δεν χρειάζονται επιπλέον και ένα compression πετάλι.

Το eq τώρα είναι υπό μία έννοια βασιλιάς των εφέ και έχει άπειρες χρήσεις. Εφόσον αναφέρεσαι καθαρά στο κιθαριστικό κομμάτι, θα σου πρότεινα όποτε σου βγει να κάνεις fine tuning του ήχου σου, δοκίμασε να πάρεις ένα παραμετρικό ή ένα γραφικό eq και να το βάλεις στο σημείο της διαδρομής του rig σου που φαντάζεσαι ότι πρέπει, και μετά παίξε με αυτό. Σίγουρα τότε θα καταλάβεις τις δυνατότητες που σου προσφέρει σαν εφέ, και απλά είναι θέμα δικό σου μετά να ζεις με ή χωρίς αυτό για μια ζωή. Προσωπικά χρησιμοποιώ ένα παραμετρικό eq στο loop του ενισχυτή (επομένως μετά τα γκαζοπέταλα και την προενίσχυση του ενισχυτή), και ανάλογα με τον τύπο κιθάρας που παίζω και το mood της ημέρας, κάνω μικροαλλαγές σε ένα knob (των μεσαίων) για να πετυχαίνω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Άλλος φίλος μου τώρα το χρησιμοποιεί eq στη λούπα του ενισχυτή του σαν lead boost για ένταση, άλλος μπορεί να το βάλει πριν από τα γκάζια σαν pregain boost κλπ κλπ κλπ... περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Τι να πρωτοπείς για τέτοια μεγέθη... ο άνθρωπος ήταν ο βασικός συνθέτης και αυτοσχεδιαστής σε τρεις από τις σπουδαιότερες τζαζ μπάντες της ιστορίας (Jazz Messengers, Miles Davis 2nd Great Quintet και Weather Report), και σαν να μην έφτανε αυτό, η solo δισκογραφία του περιλαμβάνει πραγματικά διαμάντια αντίστοιχης ιστορικής σημασίας. Τουλάχιστον έφυγε ήσυχα και έχοντας προλάβει να κάνει τον κόσμο μας πολύ πλουσιότερο.

Για μένα προσωπικά ήταν ο μεγαλύτερος συνθέτης στην ιστορία της τζαζ, ο πιο υπέροχος soprano κι ένας από τους σπουδαιότερους tenor σαξοφωνίστες και ένα ακούραστο δημιουργικό πνεύμα που με ό,τι κι αν ανακατευόταν, αυτόματα το συγκεκριμένο project αποκτούσε ειδικό βάρος... πραγματικός διανοούμενος, δημιουργικά αξεπέραστος, Τιτάνας της τέχνης για 70 γεμάτα χρόνια.

Οκ, κατάλαβα. Σαν ένα ακόμα gain stage πάνω στο υπάρχον γκάζι που παίρνεις με το OCD και τον ενισχυτή, εγώ θα πήγαινα σε κάποιο καλό clean boost (τοποθετημένο πριν από το OCD)... τύπου Keeley Katana, Wampler dB+, Xotic ή TC Electronic Spark Mini, που είναι και το πιο οικονομικό από τα παραπάνω, αλλά ανάλογης αξίας. Βλέπω έχεις βέβαια και το Micro Amp, το οποίο λογικά μπορεί να σου δώσει ακριβώς το ίδιο πράγμα (αλλά επειδή δεν το ανέφερες, υπέθεσα ότι μπορεί να το χρησιμοποιείς διαφορετικά).

Εναλλακτικά, κάποιο παραμετρικό eq (κάποιες ακριβές επιλογές οι περισσότερες εδώ) ή ένα από τα γνωστά Boss ή MXR γραφικά eq, σου δίνουν πολλές δυνατότητες, μία εκ των οποίων είναι και να τονίσεις τις συχνότητες που επιθυμείς για το επιπλέον gain stage.

Τώρα αν ντε και καλά θες να τσεκάρεις κάποιο άλλο od, άπειρες επιλογές για ματσάρισμα με το OCD. Εγώ θα δοκίμαζα κάτι σε στυλ One Control Golden Acorn.

Δεν έχω εμπειρία από το συγκεκριμένο ενισχυτή, και δεν είπες και αν τον έχεις ρυθμισμένο για απόλυτα καθαρό ήχο ή στο edge of breakup (δηλ. να βρωμίζει στις πιο δυνατές πενιές). Επίσης δεν κατάλαβα το πόσο γκάζι χρειάζεσαι ακριβώς, γιατί το OCD μπορεί να βγάλει αρκετό πράμα.. τόσο που εφόσον σου αρέσει αυτός ο χαρακτήρας overdrive και χρειάζεσαι απλά λίγο παραπάνω όγκο ή γρέζι, ίσως απλά να έκανες καλύτερη δουλειά με ένα boost ή ένα eq.

Σε τι ενισχυτή παίζεις;

5 ώρες πριν, achillefs είπε

καλησπέρα στην κοινότητα!

αγόρασα ένα fender super reverb υποτίθεται με καινούριες λυχνίες NOS και παρέλαβα τον ενισχυτη με παμπάλαιες ξεβαμένες ότι νάναι λάμπες , το μεγάφωνο με ξεκολημένο κώνο , και ενώ υποτείθεται δέν ήταν σε περιβαλον με καπνο, ο ενισχυτης δέν ξεβρωμάει απο την τσιγαρίλα ότι και να κάνω.

ο τύπος δέν τον δεχεται πίσω και δέν απαντάει και στα μυνήματα.

τί λέτε να κάνω?

Σε αυτό το σημείο που περιγράφεις, στη θέση σου θα άφηνα την ανάλογη κριτική στη σελίδα του smart-noiz και θα έβαζα μπρος με τη διαδικασία αποκατάστασης των προβλημάτων του ενισχυτή. Αν παρ' ελπίδα μετά την (αρνητική φαντάζομαι) κριτική που αφήσεις, ο πωλητής εμφανιστεί, τότε μπορεί και κάτι καλό να συμβεί από αυτό. Αν όχι, απλά κρατάς την εμπειρία για μεγαλύτερη προσοχή στο μέλλον, και ταυτόχρονα έχεις προϊδεάσει και τους επόμενους, σε περίπτωση που ο συγκεκριμένος χρήστης συνεχίσει τις αγοραπωλησίες μέσω της πλατφόρμας.

7 ώρες πριν, LightStringer είπε

Για να ολοκληρώσω την ερώτηση μου και αφού σας ευχαριστήσω πρώτα για τις απαντήσεις σας, επί του παρόντος είμαι κάτοχος μιας charvel so cal 2 HH κ αν και είμαι χαρούμενος με την αρχιτεκτονική της το μπράτσο της κλπ ( βασικά είναι από τα πιο άνετα όργανα που είχα ποτέ ) αυτοί οι διπλοι active μαγνήτες καθώς και τα 24 τάστα της μου "αφαιρούν" κάτι από την όλη αίσθηση που θα ήθελα να εχω. Επειδή όμως δεν ήθελα να αγορασω άλλη μια charvel sss προτίμησα να προσανατολιστω στην εν λόγω shecter. Ελπίζω η φήμη που έχει να με αποζημίωσει και να μείνω ευχαριστημένος όταν με το καλό έρθει :)

Από τον τρόπο που γράφεις να φανταστώ την παρήγγειλες ήδη, σωστά; Αν είναι έτσι, με το καλό και καλά παιξίματα. Αν πάλι ακόμα δεν το έχεις κάνει, θα σου πρότεινα να τσεκάρεις και την Van Nuys Traditional άμα τη βρεις κάπου. 

31 λεπτά πριν, LightStringer είπε

Χαιρετώ την παρέα. Ζαχαρωνω εδώ και καιρό την Shecter Nick Johnston καθώς από όσο διαβάζω λένε τα καλύτερα όλοι και για αυτήν αλλά κ για τις charvel dk.

 

Την έχει κανείς; Την έχει δοκιμάσει κανείς να πει τη γνώμη του. Τι του άρεσε και τι όχι;

 

Ευχαριστώ 

Δεν έχω δοκιμάσει καμία από κοντά, αλλά κι εγώ έχω δει ό,τι demo έχει υπάρξει και τις έχω ζαχαρώσει στο παρελθόν αμφότερες (για την ακρίβεια σχεδίαζα αγορά μέχρι πριν λίγες μέρες, την οποία εντέλει μάλλον δεν θα πραγματοποιήσω για άλλους λόγους).

Αν είσαι του HSS, μεταξύ των δύο ωστόσο θα πήγαινα μάλλον στην Charvel DK22, μιας και είναι συνήθως ελαφρύτερη κατασκευή (το έχω διαπιστώσει έχοντας κάνει ερωτήσεις σε πολλούς πωλητές στο Reverb και για τα δύο όργανα), έχει ποιοτικότερο vibrato bridge, και ίσως την πιο τέλεια 5άδα συνδυασμών μαγνητών που θα μπορούσε να υπάρξει σε S-style όργανο. Γενικώς πας από SRV σε Van Halen αβίαστα με αυτό το όργανο.

Αν τώρα σε κερδίζει αισθητικά η Nick Johnston περισσότερο, οκ, έχεις έναν πολύ καλό λόγο να πας προς τα εκεί.

1 ώρα πριν, Slew Rate είπε

Ισχύει και για το απλό παίξιμο σπίτι. Αν έχεις πχ 2 μοντέρνους ενισχυτές, γνωρίζοντας το tone-stack τους μπορείς να τους φέρεις να είναι πολύ κοντά.

Η αλλαγή όμως που έρχεται από καμπίνα και μαγνήτες είναι πολύ μεγαλύτερη (δεν μιλάω καν για το παίξιμο).

Δεκτόν, αλλά νομίζω πως έτσι χάνεται λίγο το νόημα της συζήτησης (ή τουλάχιστον, αποκτά λιγότερο ενδιαφέρον για μένα προσωπικά). Κι αυτό γιατί αν σε οποιοδήποτε από τα βασικά συστατικά της διαδρομής του ήχου (καμπίνα, μαγνήτες, προενίσχυση, τελική ενίσχυση, σεταπ οργάνου, εφέ κλπ.) κάνεις συμβιβασμούς, αντίστοιχα θα προκύπτουν και σοβαροί περιορισμοί στο επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα, τόσο του ήχου όσο και της λειτουργικότητας ενός ολοκληρωμένου rig. Γενικά καλό είναι όσο οι συνθήκες της καθημερινότητας, όπως αυτές καθορίζονται από το χώρο που παίζει κάποιος, το χρόνο που διαθέτει και από τα λεφτά που μπορεί να δαπανήσει για εξοπλισμό, δεν θέτουν πάρα πολύ σοβαρούς περιορισμούς από μόνες τους, να δοκιμάζει πράγματα και να επιλέγει/απορρίπτει βάσει προσωπικής εμπειρίας.

Και για να μην παρεξηγηθώ στο τελευταίο, δεν εννοώ να πάμε ένας ένας όλοι μας να βάλουμε υποθήκες τα σπίτια μας για να παίζουμε με Dumble μέσα στα ειδικά διαμορφωμένα προσωπικά μας στούντιο με εξοπλισμό ηχογράφησης εκατομμυρίων... εννοώ να ακούμε από τη μία τις προτάσεις των εμπειρότερων μουσικών ή ανθρώπων που παίζουν άλλα στυλ και έχουν άλλες ανάγκες, καθώς και αυτές μπορεί να μας βοηθήσουν στις οποιεσδήποτε επενδύσεις μας, αλλά ταυτόχρονα να ψαχνόμαστε πρώτα και περισσότερο από μόνοι μας έως ότου εντοπίσουμε τη ρίζα της πραγματικής έμπνευσης για εμάς.

Δεν μίλησα για recording. Αναφερόμουν στην πιο πρωτογενή εμπειρία, η οποία καθορίζεται από το παίξιμο in the room που λέει και στο βίντεο. Από εκεί ξεκινάμε όλοι, και στην πορεία αρκετοί περνούν και στο κομμάτι του gigging και του recording.

Για να απαντήσω στην ερώτηση του thread: Προφανώς και όχι... μέχρι και αυτή την στιγμή που μιλάμε ο ενισχυτής παραμένει σε επίπεδο σημασίας το νούμερο 1 component στην αλυσίδα του ήχου. Μόνο ο ίδιος ο παίχτης είναι πιο πάνω. Παρόλα αυτά όλα όσα έχουν αναφερθεί προφανώς και έχουν λόγο ύπαρξης, μιας και είναι υπερχρήσιμα επαγγελματικά εργαλεία.

Υ.Γ.: Μιας και αναφέρθηκε το όνομα Holdsworth, του οποίου τον ήχο κυνηγούσα - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία - για χρόνια... ακόμα κι αν μοιάζει μικρή εκ πρώτης όψεως, είχε διαφορά ο ήχος του από εποχές Yamaha ('90s) και μετά (ήταν υποδεέστερος συγκριτικά με τις εποχές Mesa και πίσω). Ωστόσο οι δαχτύλες, το touch και η σοφία του πάνω στο όργανο μπορούσαν όλα και πάλι να τα κάνουν να ακούγονται μαγικά. Κι ο ίδιος όμως στις συνεντεύξεις του τον original Mesa Dual Rectifier έλεγε σαν τον κορυφαίο ενισχυτή που είχε παίξει ποτέ, και όχι κάποιον Yamaha ή Hughes & Kettner που χρησιμοποιούσε την εκάστοτε περίοδο.