fusionakis

Τρεις φάσεις μέχρι τώρα...

1) Ό,τι να'ναι: Κάποιο γνωστό όνομα να έγραφε πάνω, ωραίο χρώμα να είχε, και τσιμπούσα 2-3 εντελώς διαφορετικές κάθε φορά που περνούσα από κατάστημα... φάση αρχαρίου με λίγα λόγια, και ακόμα μη συνειδητοποιημένος για την επίδραση αυτού του μικρού πράγματος στον ήχο και στο παίξιμο.

2) Dunlop Jazz III: Η πένα που μου έκανε πρώτα εντύπωση για τη διαφορετικότητά της. Εντέλει κατέληξα για πολλά χρόνια να παίζω αποκλειστικά με τις κόκκινες Dunlop Jazz III XL Plectrums.

3) Fender Heavy: Η αίσθηση στο πιάσιμο της Jazz III XL μου άρεσε πολύ, αλλά ήρθε κάποια στιγμή που έκανα τη σύγκριση (να'ναι καλά ο Scott Henderson και η φορουμάρα του) και κατάλαβα ότι ο ήχος που μου έδινε δεν ήταν αυτός που κυνηγούσα. Κάπως έτσι στράφηκα για λίγο καιρό στις Fender Medium, και κατόπιν στις Fender Heavy, στις οποίες και παραμένω σταθερός από τότε.

Έφυγε νωρίς, πραγματικά κρίμα (Socrates λιγοστεύουν).. σπουδαίος μουσικός.

Jaco και Joni στα καλύτερά τους.

Διαχρονική συνθεσάρα.. και το σόλο του Μπαλταζάνη τόσο ωραίο που λέω να το ξεπατικώσω προσεχώς.

Slow burn για 3 λεπτά... και μετά, μαγεία.

Νομίζω υπάρχουν πολλές επιλογές (και από Marshall και από αλλού). Εγώ θα σου προτείνω τον ενισχυτή μου, που μπορείς να πετύχεις αυτό που περιγράφεις όταν τον χρησιμοποιείς στα 5 watts (εγώ βέβαια και σε αυτή τη ρύθμιση που τον χρησιμοποιώ, δεν τον έχω πάρα πολύ χαμηλά σε ένταση, γιατί χρειάζομαι λίγη παρουσία παραπάνω, αλλά πάντως μπορείς).

Ιδού: https://www.thomann.de/gr/marshall_2525h_mini_silver_jubilee.htm

Είναι η ρουφιάνα. Εγώ ειδικά έχω ξεφύγει από G(uitar)AS τελευταία, αλλά προχωράω σε ριζική ανανέωση συνειδητοποιημένα πετυχαίνοντας καλές ευκαιρίες, οπότε τύψεις δεν υφίστανται.

Fender Vintera '50s Telecaster... Ναι.

Κι εγώ αρχικά πήγαινα για P90s αλλά έκανα διαφορετικό σχεδιασμό στην πορεία... Ισχύει αυτό που λες, πανευρωπαϊκά τώρα απλά βρίσκεις απομεινάρια από όλα τα μοντέλα. Από Μάρτη θα έρθουν νέες παραλαβές και Ελλάδα.

Λίγα γραμμάρια ελαφρύτερη από Les Paul είναι, σε υψηλά βάρη παίζει σε κάθε περίπτωση (στιβαρή κατασκευή, "correct weight" που θα έλεγε κανείς). Από neck dive δεν έχει θέμα.

Κι εγώ μόνο albums ακούω όπως περιγράφεις, σαν τον παλιό κλασικό τρόπο.

Απλά για δικούς μου αγαπημένους μουσικούς μου αρέσει να κάνω και λίστες από ολόκληρη τη δισκογραφία τους.. τόσο για την πάρτη μου (όταν θέλω να επιστρέψω σε κάτι γνώριμο απλά πατάω το κουμπί και παίζει ακριβώς αυτό που θέλω να ακούσω), όσο και σαν πρόταση, για να γνωρίσουν τη μουσική τους όσοι δεν έχουν εμβαθύνει ιδιαίτερα σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους (το οποίο θεωρώ χρήσιμο ειδικά για κόσμο που δεν έχει πολύ χρόνο να αφιερώσει για συγκεντρωμένη ακρόαση).

Yamaha Revstar RS620... For those about to rock, we salute you.

Οργανάρα, ό,τι ακριβώς έψαχνα από heavy humbuckerοφάση. Μόλις έδωσα την εξαιρετική (θεωρώ) Vintage V100 Lemon Drop σε συμφορουμίτη, με σκοπό να την αντικαταστήσω με κάτι αντίστοιχο αλλά σε double cut έκδοση. Ηχητικά και παιχτικά η Revstar προσφέρει ακριβώς αυτό το πράγμα (ήχο και αίσθηση Les Paul, αλλά με μεγαλύτερη ευκολία στο παίξιμο), σε ένα πιο αφαιρετικό και αισθητικά ντελικάτο σχέδιο. Sustain στο Θεό (δεν έχω ξαναπαίξει κιθάρα που να την πλησιάζει σε αυτό το κομμάτι), κάθε συγχορδία ακούγεται καμπάνα, και intonation εξαιρετικό. Bonus το πάρα πολύ χρήσιμο low cut switch (ειδικά για τις θέσεις neck και center).

Αν και πάντα παραμένω Stratocasterάκιας, η συγκεκριμένη είναι νέος έρωτας.

Κατά καιρούς ανταλλάζουμε με φίλους λιστούλες μας στο Spotify, και όντως στην εποχή μας που έχουν για τους περισσότερους - ακόμα και για τους ρομαντικούς - διαφοροποιηθεί οι συνθήκες ακρόασης, είναι μια ωραία μορφή παρεϊστικης σύνδεσης, ενώ καμιά φορά μια καλοφτιαγμένη playlist σε εκπαιδεύει και μουσικά. Εγώ όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική μέσω Spotify, έφτιαξα τρεις μεγάλες λίστες που ανανεώνω συνέχεια (μία με αγαπημένα τραγούδια, μία με αγαπημένα ορχηστρικά κομμάτια συμφωνικού ή ambient χαρακτήρα, και μία με ορχηστρικά κομμάτια που βασίζονται στο οργανικό performance και τον αυτοσχεδιασμό), πράγμα το οποίο το προτείνω στον οποιονδήποτε να το κάνει, μιας που το να υπάρχει δυνατό περιεχόμενο συγκεντρωμένο όλο μαζί, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο σε στιγμές που η κούραση δεν ευνοεί το ψάξιμο.

Από κει και πέρα, εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να φτιάχνω νέες μικρότερες playlists αγαπημένων μου μουσικών και συγκροτημάτων, μια διαδικασία που νομίζω ότι πάντα έχει ενδιαφέρον όταν γίνεται από κάποιον που αγαπάει πολύ το πρόσωπο ή τα πρόσωπα ενός αφιερώματος, και που έχει περάσει αμέτρητες ώρες ακούγοντας τη δισκογραφία κάποιου καλλιτέχνη. Ειδικά εδώ μέσα, που τριγυρνούν πολλά άτομα που έχουν ακούσει από πολλή έως πάρα πολλή μουσική, αν συγκεντρώναμε τέτοιες λίστες (υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα ήταν υπεραπλουστευτικές - τύπου βάζω ένα ένα όλα τα κομμάτια μιας δισκογραφίας - ή ελλιπείς - τύπου προχθές έμαθα έναν καλλιτέχνη και κατευθείαν είπα να του φτιάξω και μια playlist), θα γινόταν ωραία φάση.. μόνο να δει κανείς τα λίγα αφιερωματικού χαρακτήρα πράγματα που γράφτηκαν π.χ. στο thread του Pat Martino, ή άλλα που γράφονται περιστασιακά στο "Τι μουσική ακούτε τώρα;" το καταλαβαίνει.

Κάνω το ξεκίνημα λοιπόν, και ελπίζω κι άλλοι να ακολουθήσουν.

"Reflecting on my good friend, Pat Martino. Pat was a gigantic inspiration to my evolution on the guitar. When I met him he was at the ripe old age of 17 and already a master technician. His style represented a mastery of the guitar rarely known in the US at that time. His jazz orientation probably came from his Philadelphia association of great musicians and teachers who had influence on his young development. One of which I can remember, and I had the pleasure of meeting, was a gentleman named Dennis Sandoli who also taught the great John Coltrane. Pat Martino was a special individual who will stay on my mind and in my heart for all of my days." - George Benson

: Newport Jazz Festival 1973

Άργησα κάπου 8 χρόνια να το ακούσω, αλλά ας τα πω γιατί πρέπει...

Καθηλωτικό το άρπισμα που δίνει όλο το mood, η μελωδία από πάνω περιεκτική, λιτή και σου μένει με το πρώτο άκουσμα, το φρασάρισμα πάρα πολύ ωραίο, και ο ήχος ταιριαστός με την αρμονία και την όλη σύνθεση. Πραγματικά πολύ όμορφο κομμάτι, φαίνεται ότι υπήρχε ανάγκη να βγάλεις κάτι προσωπικό από αυτό το βίωμα όπως το μοιράστηκες με όλους μας. Κι έτσι όπως είναι τώρα το κομμάτι, στέκει μια χαρά (και λίγα λέω, θυμίζει κινηματογραφικές συνθέσεις του Λάντσια, αλλά σε κιθαριστικό περιβάλλον) και νομίζω ότι επιβάλλεται και του αξίζει να το κάνεις να ακουστεί και εκτός φίλων και ενός μουσικού φόρουμ.

Στα δικά μου τα αυτιά, αν ασχολιόμουν παραπάνω με τη συγκεκριμένη ιδέα, το μόνο νέο που θα δοκίμαζα θα ήταν λίγο παραπάνω αφαίρεση στο κομμάτι του θέματος από το 0:33 - 0:45 (που επαναλαμβάνεται και αργότερα όταν επιστρέφεις μετά το τρίλεπτο)... με αυτό εννοώ κάτι του τύπου η ρυθμική κιθάρα να παραμείνει με το άρπισμα ως έχει, αλλά η δεύτερη κιθάρα από πάνω να παραλλάσσει το θέμα μέσω κάποιων χτυπητών όμορφων chord voicings π.χ., αντί μεμονωμένων νοτών, ή μέσω λιγότερων, και πιο χτυπητών ας πούμε, νοτών, αντί αυτών που παίζεις τώρα. Αλλά εντάξει, μιλάμε για 10-15 δευτερόλεπτα όλα κι όλα... μόνο σε κάτι ψείρες σαν εμένα μπαίνουν τέτοιοι ψυχαναγκασμοί. 

Συμπερασματικά, μπράβο, μπράβο, μπράβο (το έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές και συνεχίζω να το γουστάρω - βρέχει κιόλας και ταιριάζει... με ήλιο με κόβω να πήγαινα πάλι προς Van Halen μεριά :))... και στα επόμενα με το καλό.

Προστέθηκε η Sterling by Music Man Cutlass CT50 στην παρέα. Παχύ roasted maple neck, μαγνήτες που πραγματικά κελαηδάνε (low output, φουλ vintage στρατοκαστερίλα), το γνωστό υπέροχο headstock, locking tuners, πολύ ελαφριά... τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Τον προηγούμενο χρόνο υπήρξα επίσης κάτοχος μιας Vintage V6 HSS και μιας Ibanez AZ224 (μαζί με την Bacchus BST-2 RSM που έχω ακόμα), και μπορώ με σιγουριά να πω ότι ανεξαρτήτως τιμής, η Sterling υπερτερεί σαν όργανο έναντι και των τεσσάρων παραπάνω (σε σκάσιμο/resonance, ήχο, αίσθηση στο πιάσιμο). 

Υπέροχη μάζωξη... Από τα κρυμμένα διαμαντάκια των 90's.

Και κάτι κλασικό, που αν έχεις καιρό να το ακούσεις σου φτιάχνει τη μέρα.

Σύνθεση Allen Toussaint, εκτελεσάρα από την υπερμπάντα (Little Feat) με τρομερή ενορχήστρωση, μοναδική ερμηνεία από τον τεράστιο Lowell George.

Η πολύ δυνατή περίοδός του δημιουργικά.

Και λίγο Τεξανή μπλουζ αντίστιξη από τον Θεό.

Silver Jubilee.. εγώ έχω τον Mini σε κεφαλή και είμαι υπερευχαριστημένος, φαντάζομαι πως κι ο κλασικός θα τα σπάει (κρίνοντας κι από το σε πόσα rigs κιθαρισταράδων τον βρίσκει κανείς).