fusionakis

Τον τελευταίο καιρό με εξιτάρει να κάνω τις κιθάρες μου όσο πιο λειτουργικές γίνεται, και όταν ανακαλύπτω γκατζετάκια που ευνοούν αυτή την τάση, τα δοκιμάζω. Σε αυτό το πλαίσιο πριν κάποια χρόνια εγκατέστησα το πολύ πρακτικό Freeway 5B5-01 switch στην Sterling Cutlass που διέθετα τότε (είχα κάνει και σχετικό βιντεάκι με σύντομη επίδειξη των πιο χρήσιμων για μένα συνδυασμών), το οποίο ήταν ταμάμ για τη συγκεκριμένη κιθάρα και το χάρηκα για όσο διάστημα την είχα στην κατοχή μου, και κατά αντίστοιχο τρόπο τώρα αγόρασα το Pitch-Key...

Τι είναι αυτό; Ένας μικρός σε μέγεθος μηχανισμός που αγκαλιάζει μία χορδή και μπορεί να της δώσει δύο fixed κουρδίσματα. Εγώ το απέκτησα για την πιο συνηθισμένη χρήση του (στην μπάσα χορδή για drop D κούρδισμα που γυρίζει και σε standard), αλλά ανάλογα τα string gauges μπορείς να κάνεις οτιδήποτε από τα παρακάτω:

Η τοποθέτησή του είναι πολύ απλή, και με λίγα λεπτά παίξιμο και finetuning με το πολύ λεπτό αλενάκι, το κούρδισμα και στις δύο θέσεις είναι πολύ ακριβές. Κάπως έτσι η Shergold μου, που είναι εύκολα η πιο ωραία ροκομηχανή που έχω παίξει, θα αποκτήσει πολύ περισσότερο playing time, γιατί από εκεί που την είχα τον περισσότερο καιρό σε drop D και την έπιανα μόνο όταν ήθελα να παίξω κάτι σε τέτοιο κούρδισμα, τώρα θα έχει τη δυνατότητα να εναλλάσσεται μεταξύ των δύο κουρδισμάτων στιγμιαία. Πολύ καλοφτιαγμένο και χρήσιμο πραγματάκι που για 29 ευρώ προσθέτει έξτρα λειτουργικότητα σε οποιοδήποτε όργανο, για αυτό και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Βίντεο:

19 ώρες πριν, geka είπε

Περιμένω νέα κι εντυπώσεις. Γτ λες ότι θ μου ταίριαζαν οι blonde. Την special bridge την προτείνει κ για τα 2 σετ . Όσο ψάχνω τόσο ισχυροποιείται το διλλημα ανάμεσα στα 2. Βρήκα αλλά 2 ωραία βίντεο. Θ τ ανεβασω

Για το Alnico 2 του πράγματος και τη λιγότερη επιθετικότητα των Blondes, που θεώρησα ότι πιθανά να την προτιμάς. Ωστόσο οκ, μπορεί να κατάλαβα και λάθος...

Γενικότερα πάντως, οποιοδήποτε από τα δύο σετ λογικά θα σε ενθουσιάσει,  καθώς το επίπεδο clarity και μόνο θα σου δίνει άλλη αίσθηση στο παίξιμο (αυτή την στιγμή είναι λίγο πολύ σαν να διαλέγεις ποιό μοντέλο Ferrari προτιμάς).

Φαίνεται να βρίσκεσαι σε παρόμοια φάση προβληματισμού με τη δικιά μου λίγο καιρό πριν, μιας και εγώ το προηγούμενο διάστημα ζαχάρωνα το Special Blonde set της Lollar (Blondes σε neck και middle, και Special στον bridge). Εντέλει επειδή πριν φτάσω εκεί αγόρασα έναν Seymour Duncan Red Devil στον bridge, ο οποίος μου κάθεται ωραία, άλλαξα σκεπτικό και αποφάσισα να πάρω μόνο neck και middle μαγνήτες από Lollar και να τους ματσάρω μαζί του... βάσει αρχικού σχεδιασμού προσανατολιζόμουν στους Blondes, όμως μετά από την αντίστοιχη διαδικτυακή βόλτα στα παρακάτω δείγματα που ανέβασες, αρκετή σκέψη και συνομιλία με τον τεχνικό που πάω το όργανο (ο οποίος έχει εμπειρία κι από τις δύο σειρές της εταιρείας), παρήγγειλα τους Sixty Four (παλιούς Blackface), καθώς αυτοί μοιάζουν πιο σωστή κατηγορία για να συνυπάρξουν με τον Red Devil.

Αυτή την στιγμή που μιλάμε η κιθάρα είναι στον τεχνικό όπου γίνεται η τοποθέτηση, μαζί και με καινούριο pickguard. Όταν σε λίγες μέρες την έχω στα χέρια μου θα περάσω να αφήσω και εντυπώσεις. Ωστόσο στη θέση σου, εφόσον συζητάς για νέο σετ και έχεις αποφασίσει στον bridge να είναι ο Special, βάσει των περιγραφών σου θα δοκίμαζα μάλλον τους Blondes.

This Wahcko really tied the room together... Τρομερό πετάλι, και παρόλο που συμφωνώ με την άποψη ότι ο παίκτης κάνει το wah και όχι το ανάποδο, προσωπικά δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο φυσικά και όμορφα παίζοντας με τέτοιας κατηγορίας εφέ.. και αυτό από μόνο του βοηθάει ώστε να το αξιοποιώ όσο καλύτερα μπορώ.

Γενικά τώρα, μοιάζει να έφτασε το τέλος μιας μεγάλης διαδρομής σε ό,τι έχει να κάνει με την αναζήτηση των ιδανικών πεταλιών για την πάρτη μου (αν και ποτέ μην λες ποτέ με αυτά).

Τα τελευταία χρόνια είμαι σε μία διαρκή φάση εξερεύνησης μουσικών των 50s, 60s, 70s (ειδικά 70s) που πέρασαν κάπως ξώφαλτσα από την εφηβεία μου και έμειναν σαν εκκρεμότητες. Μιλάω κυρίως για blues/rock, southern rock, funk και soul ακούσματα από καλλιτέχνες που ενώ τους ήξερα και εκτιμούσα, ουσιαστικά γνώριζα ένα δυο κομμάτια τους μόνο, και κάπου χάθηκαν όταν ήρθα σε επαφή (μπήκα με τα μπούνια πιο σωστά) με jazz, fusion και λοιπές αρρώστιες... κάπως έτσι την περασμένη δεκαετία έχω καθυστερημένα αγαπήσει τους Little Feat, τον JJ Cale, τον Θεό Sly και τη φαμίλια Stone, τον Dr. John, τους The Meters, ακόμα και τους Santana, που μικρότερος είχα γνωρίσει μονάχα επιφανειακά.

Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, πρόσφατα έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από τη δισκογραφία του Johnny Winter, και αφού συνειδητοποίησα για τι περίπτωση μεγάλου παίκτου μιλάμε, γουστάρω άσχημα με την πιο rock φάση του, και συγκεκριμένα το άλμπουμ "Saints & Sinners". Και παραθέτω το παρακάτω άσμα από εκεί...

Συμπληρώνω δε με λίγο από  Αιδεσιμότατο για να μπαλανσάρει το Τέξας...

Έχουν αναφερθεί λίγο πολύ όλες οι αγαπημένες μου, αλλά ορίστε συνοπτικά ένα τοπ-5 σε χρονολογική σειρά:

1) Δεσποινίς Διευθυντής

2) Μάθε Παιδί Μου Γράμματα

3) Λούφα Και Παραλλαγή

4) Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες

5) Safe Sex (μάλλον λίγο κατώτερο από τα παραπάνω, αλλά φουλ ατακαδόρικο και παραμένει σημείο αναφοράς)

Στις 8/6/2023 στις 11:58 ΜΜ, fusionakis είπε

PRS SE DGT

 

 

 

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά θεωρώ ότι διορθώθηκε η μικρή παραφωνία.

Την πήρα την PRS μου, οπότε σχέδιο σαν αυτό της πρώτης ανάρτησης δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Κάτι τέτοιο όμως με φτιάχνει...

Ενδιαφέρομαι κι εγώ για τους συγκεκριμένους. Όταν με το καλό τους βάλεις, τους δοκιμάσεις και έχεις feedback, κάνε μια βόλτα κι από δω αν θες να μοιραστείς εντυπώσεις (ακόμα καλύτερα κι αν έχεις παίξει με Lollar Imperials για σύγκριση :)).

Οι UK ήταν καθαρόαιμο prog, για αυτό και ο Allan δεν ήθελε μεγάλη δόση... σε αντίστοιχη φάση τότε βρισκόταν και ο Bill, που μαζί συνέχισαν στους Bruford κάνοντας ακόμα πιο όμορφα πράγματα, μάλλον πιο κοντά στο jazz fusion ιδίωμα αυτή τη φορά. Αλλά στα του θέματος, UK = prog, και κορυφαίας ποιότητας.

Ο ορισμός του prog rock πάντως θα μπορούσε να είναι οι King Crimson και οι διαφορετικές περίοδοι αυτών... μιλάμε για όλο το εύρος, όλες τις εποχές, όλο το prog.

Κι επειδή δεν το είδα να αναφέρεται, ας βάλω αυτή την αδιανόητη σύλληψη...

Και κάποια προσωπικά αγαπημένα και ιστορικά του είδους...

To my knowledge, Ross does not teach Irish music himself. I'm sure he does like that kind of stuff, but I have never actually seen him perform Irish music live, and I've known him since my childhood (my mother used to be in his band and they still continue to be close). 

Με γεια! Ωραίο μοντέλο σε χαρακτηριστικά και η μόνη ουσιαστική ένστασή μου με την Charvel είναι ότι δεν το έβγαλε/βγάζει σε πολλά χρώματα.

Smith, Campbell και Asato υπέροχοι για μένα, χωρίς συγκεκριμένη σειρά... και οι τρεις τους έφτιαξαν ό,τι πιο μουσικό και όμορφο γινόταν σε ύφος, πάθος και ουσία. Landreth από κοντά θα πάρει honorable mention, απλά οι άλλοι 3 είναι και πιο κοντά στα γούστα μου γενικά.

Ωραία αρμονία για κάτι τέτοιο πάντως, και αν και ένας δυο παίχτες δεν είχαν να δώσουν και πολλά, συνολικά ήταν καλή η αναλογία των ωραίων παιξιμάτων με τα αδιάφορα.

Μιλάμε για το σπουδαιότερο live άλμπουμ όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ρε παιδιά... όχι Jimmy, διορθώστε το, χτυπάει άσχημα.

Ναι, θα μπορούσα να γράψω κάτι σε μια πρώτη ευκαιρία. Ωστόσο υπάρχουν ήδη πάρα πολλά βίντεο που μπορείς να διαπιστώσεις τη χρησιμότητα του bass cut ή bass contour αν ψάξεις τις κιθάρες Reverend.

Ενδεικτικά:

Εδώ και λίγες μέρες επέστρεψε η Strat από το μάστορα.. Τα upgrades που έγιναν ήταν τα εξής:

1) Εγκατάσταση VegaTrem vibrato system

2) Αντικατάσταση μαμίσιου bridge μαγνήτη με Seymour Duncan Red Devil

3) Διαφοροποίηση των tone controls σε master tone και master bass cut

Για το VegaTrem έχω αναφερθεί ήδη ότι απλά μεταμορφώνει την κιθάρα σε όργανο άλλου επιπέδου. Για μένα, που ανήκω σε αυτούς που τα locking συστήματα τους απωθούν αισθητικά και λειτουργικά, είναι το τελειότερο γενικά vibrato - ή tremolo, αν δεν μπορείτε να το πείτε αλλιώς - που έχει υπάρξει, λόγω ευελιξίας χειρισμού της μπάρας και από τις δύο μεριές... και απλά χαίρομαι γιατί με χαρά μου διαπίστωσα πως και το σύστημα της PRS DGT είναι αντίστοιχα εξαιρετικό σε σταθερότητα και αίσθηση με το VegaTrem, και υστερεί ελάχιστα μόνο στο κομμάτι της ανάποδης κίνησης με την μπάρα (που έτσι κι αλλιώς προορίζεται για πολύ συγκεκριμένα παιξίματα).

Σχετικά με τα άλλα δύο τώρα, ο Red Devil (signature μαγνήτης του Gibbons για Stratocasters) είναι ένας μεσαίος humbucker με όχι τρελά γκάζια, αλλά με μπόλικο όγκο.. και αν και είναι αρκετά διαφορετικός από τους άλλους δύο Fender μονοπήνιους της κιθάρας, η vintage Τεξανή χροιά του είναι στα γούστα μου, και μπορούν να συνδυαστούν όμορφα και φυσικά μεταξύ τους θεωρώ. Σε αυτό βοηθάει πολύ και η πατέντα που λέγεται bass cut (κάτι που κάνει σε όλα τα μοντέλα της η Reverend, πιθανά και άλλοι κατασκευαστές), η οποία είναι απίθανα χρήσιμη για οποιοδήποτε όργανο εκεί έξω, και ακόμα περισσότερο για όσα φέρουν humbuckers, P90s ή γενικά μπασάτους μαγνήτες. Πέρα από προφανείς χρήσείς όπως στα μέγιστα γκάζια που παίζει ο καθένας, ώστε να καθαρίζει τον πάτο από μπασίλα και να τοποθετεί την κιθάρα καλύτερα στο mix, ή σε funk ρυθμικά που θέλεις να τσιμπάνε όσο γίνεται περισσότερο, μπορώ να πω ότι ο τελειότερος λαμπρός φεντερίσιος ήχος (σκεφτείτε καθαρά Eric Johnson) επιτυγχάνεται για μένα στην επιλογή middle και bridge μαγνήτη, με το bass cut κάπου στο 7-8. Αυτό σε ένα καθαρό κανάλι με 6L6 ή 6V6 λάμπες, μαζί και με ένα καλορυθμισμένο tape echo, και είμαι πραγματικά στον προσωπικό μου tone heaven.

Συμπέρασμα... πολύ χαρούμενος για τις αλλαγές, και πρόταση για όλους: αν έχετε κιθάρα με πάνω από ένα tone knobs, κάντε το ένα master και το 2ο bass cut.. θα με θυμηθείτε. Εμένα μου αρέσει τόσο που σκοπεύω να πράξω στο ίδιο και στην D'Angelico semi-hollow που έχω.

Θενξ... το βασικό του προτέρημα είναι ότι είναι πολύ εύχρηστο, καθώς οποιαδήποτε επιλογή είναι ένα πάτημα μακριά. 

Ευχαριστώ αγαπητοί! Θα παιχτεί, το μόνο σίγουρο.

PRS SE DGT

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της την είχα υπόψη, καθότι το Core μοντέλο του Grissom ήταν η PRS που με ιντρίγκαρε περισσότερο από όλες να τη δοκιμάσω. Από την αρχή του 2023 μέχρι σήμερα δε, έχω δει κάπου 12 βιντεάρες reviews του οργάνου (εύκολα η κιθάρα με τα περισσότερα ωραία reviews στο YouTube), όπου το ένα είναι πιο απολαυστικό και εγκωμιαστικό από το άλλο. Όταν λοιπόν λίγες μέρες πριν την πέτυχα σχεδόν 300 ευρώ κάτω από την στάνταρ ευρωπαϊκή της τιμή, ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω το απονενοημένο διάβημα.

Την παρέλαβα χθες, έχω προλάβει να παίξω δύο ώρες όλες κι όλες μέχρι τώρα, και οι πρώτες εντυπώσεις είναι οι εξής: πανέμορφη, resonant, και με ωραίο βάρος (3,5 κιλά), το neck της ιδανικό, καθότι το πάχος του είναι τέτοιο που σε προσκαλεί να την πιάσεις, το vibrato από το εργοστάσιο άψογα σεταρισμένο σαν floating, και τέλος οι μαγνήτες απίθανοι... Όταν γουστάρεις με την αίσθηση και την εικόνα του οργάνου, και στο καπάκι ηχητικά βλέπεις ότι έχεις ένα φοβερό ματσάρισμα μεταξύ bridge και neck humbucker (για τον πρώτο περίμενα να μου αρέσει, για το δεύτερο ήταν έκπληξη να μου αρέσει τόσο πολύ), αλλά και πολύ ωραία χρηστικότητα των volume knobs με το έτοιμο treble bleed κύκλωμα, κάπου νιώθεις ότι πέτυχες μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.. Αυτό που ο Grissom έκανε 20+ χρόνια να βγάλει το signature μοντέλο του, και μετά δήλωνε πως για να βάλει το όνομά του και στην SE έκδοση αυτού θα έπρεπε η κιθάρα να τσεκάρει ένα ένα όλα τα σημαντικά κουτάκια, σου το βγάζει η κιθάρα από την πρώτη στιγμή, αλλά και στην πορεία όσο την ανακαλύπτεις.

Με λίγα λόγια δηλώνω εντυπωσιασμένος, και αν και βρίσκομαι προφανώς στο honeymoon period, νιώθω πως κρατάω στα χέρια μου την κιθάρα που θα χρησιμοποιώ περισσότερο από κάθε άλλη και μάλλον τη δεύτερη από όλες τις κιθάρες που είχα στη ζωή μου ως τώρα που θα τη χαρακτήριζα αψεγάδιαστη (10/10, όπως θεωρώ ότι αξίζει και το υβριδιάκι μου η Shergold). Κάπως έτσι συμπληρώθηκε και η συλλογή, καθώς μέχρι 5 ανεβαίνω (Strat είναι στο μάστορα, για αυτό δεν φαίνεται στο χώρο).

Παλιότερα είχα 100+ μπουκάλια για ντεκόρ (βλ. φωτο κάτω), αλλά εντέλει κράτησα μόνο τα πιο όμορφα από αυτά (βλ. ανάποδη)... Σαν αγαπημένη έχει καταγραφεί στο μνημονικό μου η ταπεινή άσπρη που φαίνεται κάπου στην αρχή της δεύτερης σειράς στη φωτογραφία με τις πολλές παρακάτω, μία ολλανδική του αποστακτηρίου De Molen που ήπια μια μέρα σε γνωστό μπυρομαγαζί του Ηρακλείου (δεν μπορούσαν να τη βρουν και μας την πρότειναν σαν σπάνια ευκαιρία όταν μία φορά την έφεραν). Μπορεί ωστόσο άμα την ξαναπιώ να μην έχω την ίδια άποψη, μιας που ήταν μια κι έξω.

Γενικά τα καλά βαρέλια όπου πάω είναι οι πρώτες προτιμήσεις μου, αλλιώς μετά μοναστηριακές, βέλγικες, Indian Pale Ale. Τα τελευταία χρόνια όμως πίνω περισσότερο κουτάκια "Μάμος" και παρεμφερείς μάρκες (με μπόλικα πατατάκια) με παρέα σπίτι όταν βλέπουμε μπάσκετ ή ταινία.

Στις 30/3/2022 στις 10:40 ΜΜ, fusionakis είπε

Κιθάρες:

1) [Sterling by Music Man Cutlass CT50] (κουρδισμένη σε Eb)

2) Yamaha Revstar RS620 (κουρδισμένη συνήθως σε drop D)

3) Fender Vintera 50s Telecaster

4) Alhambra 4P

5) Μια φτηνή ακουστική Harley Benton που βρίσκεται σε σπίτι ξαδέλφου αυτή την στιγμή

6) Harley Benton JB μπάσο

 

Τα 5 και 6 απλά υπάρχουν για ειδικές χρήσεις παρέας ή υποστηρικτικής ηχογράφησης. Κλασική δυστυχώς επίσης δεν πολυπαίζω λόγω χρόνου, αλλά η Alhambra είναι ωραίο οργανάκι.

 

Οι πρώτες τρεις τώρα είναι καθεμία εξαιρετικά όργανα από κάθε άποψη.. μπορώ να πω παθαίνω πλάκα κάθε μέρα με την πάρτη τους.

- Η Cutlass είναι η μοναδική S τύπου κιθάρα από όσες έχω παίξει, που σαν σχεδιασμό και εργονομία τη θεωρώ μία πραγματικά upgraded Strat, σαν ήχο πραγματική Strat, και σαν αίσθηση neck συνολικά το πιο όμορφο πράγμα που έχω πιάσει ποτέ. Σίγουρα η νούμερο 1 κιθάρα μου.

- Η Yamaha είναι μία καλοσχεδιασμένη εναλλακτική πρόταση μεταξύ LP και SG, η οποία έχει ένα απέθαντο sustain, και σαν bonus το μαγικό dry switch που μπορεί να μετατρέψει έναν humbucker από κάπως φορτωμένο σε πιο open sounding (αφαιρώντας μπάσα). Με το όργανο αυτό μπορώ να έχω τόσο έναν λαμπρό ελαφρώς τσιμπημένο ήχο α λα Robben Ford (στο 1ο κανάλι του Marshall με απενεργοποιημένο το dry switch), όσο και έναν γκαζωμένο ήχο α λα Van Halen (στο 2ο κανάλι του Marshall με ενεργοποιημένο το switch).

- Η Tele είναι απλώς μία true Tele, που ήταν και αυτό που ήθελα. Φαντάζομαι για κάποιους το παραδοσιακό radius μπορεί να είναι deal breaker, για μένα πάντως όχι. Το συνήθισα εύκολα από την πρώτη μέρα.

 

Ενισχυτές:

1) Marshall 2525H Mini Silver Jubilee, συνδεδεμένος με Palmer 1x12 open back καμπίνα με ηχείο Celestion Greenback

2) Egnater Rebel 30 mark II, συνδεδεμένος με Palmer 1x12 open back καμπίνα με ηχείο Jensen P12N

3) Yamaha THR-10

 

Ο Yamaha είναι ένας πάρα πολύ καλοσχεδιασμένος desktop ενισχυτής που τον έχω σε άλλο χώρο, και οι άλλοι 2 οι βασικοί ενισχυτές μου που φαίνονται στη photo, τους οποίους τους χρησιμοποιώ σε ένα A/B rig ("poor man's Eric Johnson" η λογική του όλου σχεδιασμού)... ο μεν (2) στη ρύθμιση για 6V6 να παίζει μόνο καθαρά, ο δε (1) να παίζει τόσο στο pushed καθαρό κανάλι του για λίγο τσίμπημα, όσο και στο βρώμικό του για γκάζι.

 

3 gain stages συνολικά δηλ, και με το overdrive/boost πετάλι που αναφέρω παρακάτω τα 2 του Marshall γίνονται και hotter ακόμα κατά στιγμές... Με το πάτημα του A/B switcher μεταβαίνω άμεσα από τον ένα ενισχυτή στον άλλο, και με τις 7 διαφορετικές διαδρομές του WOBO ProgLooper μεταξύ και των 2 καναλιών του Marshall. Με λίγα λόγια για κάθε μετάβαση αρκεί μόνο ένα πάτημα, ενώ στην A/B αλλαγή των ενισχυτών υπάρχει και η ουρά του εκάστοτε delay να ακούγεται, κάνοντας το πέρασμα από τον ένα ήχο στον άλλο να γίνεται με φυσικό και ωραίο τρόπο (άλλος ένας λόγος για το χαρακτηρισμό "poor man's Eric Johnson" νωρίτερα).

 

Πετάλια:

- Lehle Little Lehle III A/B switcher

 

Διαδρομή Α (καταλήγει στον Egnater):

       - Ernie Ball VP Jr. 250K volume (πάντα στο φουλ, εκτός από όταν χρησιμοποιείται για volume swells με συγκεκριμένα ambient delays)

       - [Vertex Landau (Arion modded) Chorus] (effects loop - υπέροχος αναλογικός ήχος)

       - TC Electronic Triple Flashback delay (always on εννοείται, και αυτό στο effects loop - το ένα είναι το βασικό μου delay για συγχορδίες με δάκτυλα κατά βάση, το δεύτερο ένα delay για volume swells, και το τρίτο ένα delay για The Edge τύπου πράγματα... όταν χρησιμοποιώ παραπάνω από ένα μαζί, γίνονται ωραία πράγματα, ενώ πού και πού παραλλάσσω το τρίτο σε ένα delay με σχεδόν άπειρες επαναλήψεις για να κάνω λούπες με drones και να τζαμάρω από πάνω.. σκεφτείτε τη λειτουργία hold που έχουν κάποια Boss, κάτι αντίστοιχο)

 

Διαδρομή B (καταλήγει στον Marshall):

       - WOBO ProgLooper (προσφέρει δυνατότητα μετάβασης με το πάτημα ενός κουμπιού για 7 διαφορετικές διαδρομές για τον Marshall, τα 2 κανάλια του και τα εφέ της διαδρομής Β)

       - T. Jauernig Gristle King boost/overdrive (WOBO loop 1 - το πετάλι του κυρίου Greg Koch... το λάτρεψα από όταν το απέκτησα και σταδιακά έδιωξα όλα τα υπόλοιπα gain πετάλια της συλλογής μου για πάρτη του)

       - TC Electronic Polytune 3 buffer/tuner (WOBO loop 1 - απαραίτητο το πολύ καλό buffer του για το passive Octo Puss που ακολουθεί στη σειρά των εφέ)

       - Bigfoot Engineering Octo Puss octave (WOBO loop 1 - χωρίς knobs, πατάς και κάνεις γούστα τύπου Hendrix μια οκτάβα πιο πάνω)

       - [Boss FV500H volume] (σχεδόν πάντα στο φουλ, εκτός αν καμιά φορά θέλω να περιορίσω λίγο την όποια φασαρία)

       - ASound Equalization parametric eq (effects loop - always on πετάλι όποτε παίζω με τον Marshall... ανάλογα με την κιθάρα και τη λειτουργικότητα που θέλω να έχω, μπορώ να μετακινήσω το Mid Freq knob με το πόδι ενώ παίζω, ρυθμίζοντας έτσι την απόκριση των μεσαίων να συμβαδίζει ανάλογα με την κιθάρα και τη διάθεση της στιγμής... αυτό το κάνω έχοντας βάλει ένα μπιχλιμπίδι ονόματι Option Knob πάνω στο συγκεκριμένο knob του πεταλιού... πάρα πολύ χρήσιμο, το προτείνω ανεπιφύλακτα)

       - Fulltone Gold Deja 'Vibe (WOBO loop 3, effects loop ενισχυτή - θεϊκή Χεντριξίλα)

       - Danelectro Billionaire BK-1 Big Spender Spinning Speaker (WOBO loop 4, επίσης στο effects loop του ενισχυτή - μακράν το καλύτερο Leslie πετάλι που έχω ακούσει ποτέ.. είχα σκάσει τετραπλάσια κάποτε για ένα Neo Instruments Mini Vent, το οποίο όσο πιστό και να προσπαθούσε να είναι ηχητικά, έβγαζε ντιτζιταλιά η όλη φάση.. τούτο δω είναι ένας αναλογικός rotary speaker δαίμονας που μπορεί να σου προσφέρει και τεράστιο boost αν το θέλεις, και απορώ γιατί βγήκε εκτός κυκλοφορίας)

       - TC Electronic Flashback X4 (effects loop, και επίσης always on... κλασικό πετάλι, το μόνο που χρειάζεται είναι να πειραματιστεί κανείς μέχρι να βρει το TonePrint ή τον τύπο που του αρέσει, και μετά να καταλάβει και τι μπορεί να κάνει για να το αξιοποιήσει στο έπακρο... στο μεν Triple έχω ρυθμίσει τα presets σε quarter notes and dotted eighths για τα καθαρά delays, στο δε X4 σε quarter notes για τα μεσοβρώμικα και βρώμικα)

       - Ernie Ball VP Jr. 25K expression (effects loop - ρυθμίζει το εύρος των μεταβλητών στα presets του Flashback X4... στα 2 από τα 3 presets μεταβαίνω από πολύ μικρούς χρόνους με οριακά 1 επανάληψη, ψευδοreverb θα έλεγε κανείς, μέχρι κάπου 400 ms και 3-4 επαναλήψεις χοντρικά, στο 3ο ξεκινάει από lead delay με 3-4 επαναλήψεις και φτάνει σε λίγο μεγαλύτερους χρόνους και levels με ίδιες επαναλήψεις)

 

Αυτά. Μετά από κάπου δύο χρόνια που αποφάσισα να κάνω την αλλαγή σε ένα A/B τύπου two-amp setup, αυτό επιτέλους υλοποιήθηκε.. κι αφού έβαλα όλα τα συμπράγκαλα σε ένα δωμάτιο στο οποίο είχε αργήσει αλλά έγινε η ανακαίνιση στα πατώματα που χρειαζόταν, πάτησα το κουμπί, και ευτυχώς όλα λειτουργούν όπως περίμενα. Happy times.

Ακολουθεί ανάρτηση για nerds. Μια ενδιαφέρουσα σύγκριση της τωρινής κατάστασης με ένα χρόνο πριν, η οποία καταδεικνύει τον κιθαριστικό παροξυσμό που με έχει πιάσει 2-3 χρόνια τώρα. Μικροαλλαγές και προσθαφαιρέσεις λοιπόν (σε μαύρο όσα μηχανήματα έχω ακόμα στην κατοχή μου, σε "[ ]" όσα έχω αλλά είτε δεν χρησιμοποιώ είτε έχω βάλει προς πώληση).

Τα new kids on the block είναι τα εξής:

1) Fender FSR Player Stratocaster, με εγκατεστημένο VegaTrem και FreeWay switch >>> Η μουράτη Strat στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ, και η οποία έχει όλες τις βάσεις που χρειάζεται και αποτελεί ένα μικροproject σε εξέλιξη (πολύ σύντομα θα πάρει την τελική της μορφή, και ήδη το VegaTrem από μόνο του είναι η απόλυτη αναβάθμιση θα μπορούσε να πει κανείς)

2) Shergold Provocateur SP01 >>> Η μόνη κιθάρα που έχω παίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου του απόλυτου 10/10... όργανο που μιλάει και πάλλεται, φονική γκαζομηχανή, ταυτόχρονα μοναδική σε χαρακτηριστικά, δεν έχω λόγια

3) D'Angelico Premier DC >>> Επιτέλους κατάλαβα ότι αυτό που έψαχνα από humbuckers ήταν μια semi-hollow, και όχι LP, SG ή κάτι άλλο. Υπέροχη κιθάρα ως έχει, αλλά σίγουρα θα παιχτεί μια μαγνητοαναβάθμιση με ένα σετ Lollar μελλοντικά

4) FGN J-Standard Iliad >>> Μια κουκλάρα Tele που πραγματικά τα έχει όλα (τα φράζει στην Vintera που είχα κατασκευαστικά, ηχητικά, σαν αίσθηση στο neck και σε βολικότητα λόγω radius), κι αν ήταν και λίγο ακόμα πιο resonant θα έπαιρνε κι αυτή το απόλυτο 10ρι (τώρα είναι στο 9,5)

5) Wampler dB+ (Α) >>> Το setup μου είχε το buffer του από τη βρώμικη (B) μεριά, αλλά όχι και από την καθαρή (Α), οπότε μετά την προσθήκη του buffer του dB+ επετεύχθη η επιθυμητή ισορροπία (μέρα με τη νύχτα η διαφορά).. επίσης όποτε παίζω με boost και overdrives από τη (Β) μεριά, υπάρχει η δυνατότητα ματσαρίσματος του hotter σήματος σε επίπεδο εντάσεων με το boost του dB+ από την (Α)

6) TC Electronic Flashback 2 X4 delay (Α) >>> Με τον τρόπο που το χρησιμοποιούσα, το Triple delay που είχα δεν το εκμεταλλευόμουνα όπως θα έπρεπε, οπότε στράφηκα στην πιο φρέσκια βερσιόν του X4 κυρίως λόγω των 6 presets... έκανα πολύ καλά, καθώς έχω και τα 5 πράγματα που χρειάζομαι στα πόδια μου ανά πάσα στιγμή (βασικό delay με dotted 8ths και αρκετή ουρίτσα, short delay για basic ambience καταστάσεις, δυνατό delay με μία επανάληψη για The Edge φάση, δυνατό delay με μεγάλη ουρά για swells σε συνδυαστική χρήση με volume pedal α λα Holdsworth, delay με άπειρες επαναλήψεις για hold λειτουργία), και δεν έχω καν παίξει με τις δυνατότες που προσφέρει η τεχνολογία MASH ακόμα (τι πεταλάρα έφτιαξαν οι κερατάδες)

7) Electro-Harmonix Wailer Wah >>> Ενώ δεν παίζω σχεδόν καθόλου με wah, το πετάλι αποφάσισα να το ξαναβάλω στο board για όποτε χρειαστεί σε κάποιο τζαμ ή για ανάγκες συγκεκριμένου τραγουδιού (το έχω καιρό και απλά καθόταν στο ντουλάπι.. επίσης αξιοσημείωτο ότι ενώ είναι πολύ φτηνό και πλαστικούρα, το κράτησα μετά από συγκρίσεις με πολλά boutique πετάλια, καθώς μου άρεσε το range και η καθαρότητά του περισσότερο από όλα)

Τέλος αξιώθηκα να χώσω το πολυτροφοδοτικό (TrueTone CS12) κάτω από το board, επομένως είναι λίγο ομορφότερη η φάση στο πάτωμα από ό,τι παλιότερα, και άλλαξα τη διαρρύθμιση των πεταλιών, ώστε να έχω άμεση πρόσβαση με το πόδι σε όσα χρειάζεται να πατάω συχνά ή να πατάω για λίγο και να επαναφέρω γρήγορα. Μέσα στην όλη φάση αφαίρεσης έχει μείνει και χώρος για ένα τελευταίο πετάλι, που θα είναι είτε overdrive είτε fuzz λογικά... αλλά δεν επείγει.

Υ.Γ.: Αν τώρα βγάλει κανείς έξω την καύλα για 2-amp setup, μαζί και τη λειτουργικότητα που παρέχουν πολλά από τα πετάλια του board, αλλά και τα ολιγόλεπτα γούστα που μπορούν να  προσφέρουν άλλα (π.χ. vibe ή octave), μπορώ κάλλιστα να ζήσω με τα παρακάτω, τα οποία είναι ουσιαστικά τα απαραίτητα κομμάτια του όλου rig:

1) Μία εκ των κιθαρών (πρώτες επιλογές οι Strat και Provocateur, αμέσως μετά η D'Angelico)

2) TC Electronic PolyTune 3 (τόσο για το buffer όσο και για το κούρδισμα)

3) T. Jauernig Gristle King (τόσο για το boost όσο και για το overdrive)

4) ASound Equalization (για το real-time fine-tuning του πράγματος.. τις μικροαλλαγές που επιτάσσει στο eq η εκάστοτε κιθάρα ή η όρεξη της στιγμής δηλαδή)

5) TC Electronic Flashback 2 X4 delay (για προφανείς λόγους που προαναφέρθηκαν)

6) Marshall Mini Silver Jubilee head + Palmer 1x12 με Celestion Greenback (η αρχή των πάντων.. 1ο κανάλι στο edge of breakup, 2ο ένα gain stage παραπάνω)

Είμαι σκυλάνθρωπος ανέκαθεν, και εδώ και 15 χρόνια αισίως συμπορεύομαι μαζί με αυτήν εδώ την τρίποδη κυρία (Κάρμεν), η οποία αποτελεί ένα υπέροχο πλάσμα και μια πολύ διακριτική παρουσία, με τις εξής σαφείς συνήθειες και ανάγκες:

1) κατοχικό σύνδρομο στο φαγητό (πρέπει να μαθαίνεις να ζεις με το κοίταγμά της σε κάθε μπουκιά σου, κι ας έχει φάει τον αγλέορα)

2) αγνό μίσος για τις γάτες

Ταυτόχρονα στον ίδιο δρόμο υπάρχουν γύρω στα 5 αδέσποτα τα οποία φιλοξενούνται σε γειτονικό βενζινάδικο, και μάλιστα μία εξ' αυτών (ένας αγαθός γίγαντας ονόματι Ήρα, σαν την Κάρμεν αλλά 3 φορές σε μέγεθος) προτιμά να κοιμάται συνήθως στον κήπο ακριβώς έξω από το σπίτι μου. Πριν τρία χρόνια τώρα, όταν ακόμα δεν είχε φτιαχτεί ο χώρος του υπογείου στον οποίο έχω βάλει όργανα και ενισχυτές για να παίζω (υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες στο Gear List), άφηνα για ώρες ανοιχτά για να αερίζεται, με αποτέλεσμα να μπαίνει μέσα για τη μεσημεριανή σιέστα της η Ήρα.

Όταν ένα απόγευμα λοιπόν ακούσαμε ξαφνικά ένα χαμό από γαβγίσματα σε πολύ κοντινή απόσταση, αμέσως καταλάβαμε ότι πρέπει να ήταν η δικιά μου με την Ήρα στο υπόγειο και να είναι έτοιμες να κατασπαράξουν κάποια αθώα ύπαρξη. Η αθώα ύπαρξη ήταν ένας νεαρός τότε γατούλης στριμωγμένος σε μια γωνία, την εξόντωση του οποίου προλάβαμε οριακά με το κατέβασμα κάτω και την απομάκρυνση των σκυλιών από εκεί (χρησιμοποιώ ά πληθυντικό γιατί πλέον είχαμε αρχίσει να συζούμε με την κοπέλα μου). Τις επόμενες δυο μέρες κλείσαμε την πόρτα του υπογείου και τον είχαμε προστατευμένο εκεί να τον φροντίζουμε, καθότι ήταν αρκετά ταλαιπωρημένος, και την τρίτη μέρα η κοπέλα μου, ούσα γατολάτρης, τον ανέβασε πάνω...

Για τις πρώτες εβδομάδες είχαμε ένα διαχωριστικό στη μέση του σπιτιού για να μην μπορούν να σμίξουν σκύλα και γάτος, αλλά κανένα μήνα μετά το διαχωριστικό έφυγε και πλέον είχε αρχίσει η αρμονική συγκατοίκηση των δύο στο χώρο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από σχεδόν τρία χρόνια που η Κάρμεν έμαθε να συνυπάρχει με τον Λουδοβίκο (το όνομα δεν ήταν δική μου επιλογή όπως καταλαβαίνετε), εδώ και δύο μήνες έχει προστεθεί και τρίτο μέλος στην παρέα, ένα μικρό γατάκι που περιμάζεψαν η κοπέλα μου με την ανιψιά της από έναν "Γρηγόρη" (την οποία ονομάσαμε Σίσσυ για να τριτώσει το αυτοκρατορικό του γκρουπ, και η οποία ψωμολυσσάει επίσης σε επίπεδα Κάρμεν).

Η Κάρμεν, γιαγιά πια, εξακολουθεί να εξωτερικεύει την απέχθειά της προς τις υπόλοιπες γάτες του κόσμου στα "περίπολά" της στον κήπο και στις βόλτες μαζί μου στο δρόμο, αλλά τις δύο του σπιτιού τις έχει σαν οικογένεια, και τους μουντάρει μόνο όταν πλησιάζουν το φαϊ της. Ήταν κάτι που δεν περίμενα να το ζήσω ποτέ τόσο για το συγκεκριμένο σκύλο, όσο και για μένα (ειδικά την τωρινή κατάσταση του να έχω περισσότερες γάτες από σκύλους στο ίδιο σπίτι), αλλά άμα μπλέξεις με σύντροφο γατομάνα όλα γίνονται.

Υ.Γ.: Eιδικά του Λουδοβίκου του έχω και αδυναμία. Δεν έχω δει πιο γλυκό και χαριτωμένο γάτο (και αρκετά μουσικό στις εκφράσεις του επίσης)... ένας κανονικός bon viveur αλήτης είναι.

"Manhattan" είναι η απάντηση. Απλά είναι εξωγήινα με τον τρόπο τους και τα δύο, και νομίζω συνολικά τα σετς τους είναι ασύλληπτα σε επίπεδο ηχητικής και εκτελεστικής τελειότητας (ο Vai παίζει την πιο όμορφη εκτέλεση του ψιλοαδιάφορου "Answers" και στο τέλος κάνει χαμό και με "The Attitude Song", ενώ ο άλλος στο μεν DVD παίζει το μικρό και απίθανο "SRV" σαν tribute στον Stevie Ray, και στο cd το "Camel's Night Out" που απλά σκοτώνει άμαχο πληθυσμό με τα runs του).

Ναι, όπως καταλάβατε ο Eric είναι στους τοπ μου.

Όσο ποζέρι κι αν είναι, όσο εκτός γούστου τους να είναι για κάποιους (κι εμένα δεν είναι στους πιο αγαπημένους μου), κιθαρίστας που παίζει αυτά τα τόσο γουστόζικα ρυθμικά και όταν έρθει η ώρα του solo κάνει αυτό το πράγμα, είναι απλά τέρας...

Συν ότι άλλαξε το κιθαριστικό γίγνεσθαι με ένα άλμπουμ και μόνο ("Passion And Warfare")... Κι αυτό γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει τον Vai περισσότερο από όλα είναι η φευγάτη καλλιτεχνική/συνθετική φύση του, οπότε το ότι το όχημα με το οποίο φτιάχνει τη μουσική του είναι η heavy (μοντερνίζουσα) ποζεριά, εντέλει αποδεικνύεται δευτερεύον γνώρισμα. Με αυτό θέλω να πω ότι όσο δύσκολο και κουραστικό άκουσμα μπορεί να αποτελεί η μουσική του, άλλο τόσο είναι μοναδικό και πολύ υψηλού level.

Πάρτε για παράδειγμα το παρακάτω κομμάτι.. Όταν το πρωτοάκουσα σαν έφηβος, έβαζα στο repeat τα πρώτα δευτερόλεπτα σε τρελή ένταση, μιας που το θεωρώ ως ένα από τα πιο καυλωτικά riffs από τη δημιουργία του κόσμου. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όταν πια άρχισα να δίνω σημασία σε όλο το κομμάτι, το ενέταξα στο όλο quirky στυλ του, και μπορώ να πω ότι δεν μου έκανε κάποια τρομερή αίσθηση συγκριτικά με άλλα του δίσκου (περισσότερο με κούραζε λόγω πολλών νοτών, οπότε άκουγα τα πρώτα δευτερόλεπτα και προχωρούσα στο επόμενο). Ξανακούγοντάς το πριν 1-2 χρόνια στα 35 μου ωστόσο, και συνειδητοποιώντας τον τίτλο του κομματιού, έκλεισα τα μάτια, έδωσα παραπάνω προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια, και κατάλαβα ότι ο κερατάς χρησιμοποίησε μαεστρικά ολόκληρο τον πλούσιο heavy καμβά του (καθότι είναι μέγας μάγιστρος σε ό,τι έχει να κάνει με στουντιακή παραγωγή και πρωτοτυπία στη χρήση ιδιαίτερων ήχων και εφέ στο όργανο) και δημιούργησε μια ζωγραφιά από "ερωτικούς εφιάλτες"... και για κάτι τέτοιο του βγάζω το καπέλο και τον θεωρώ ίσως και μια κατηγορία μόνο του. Δεν ξέρω πολλούς οργανοπαίχτες να πετυχαίνουν ανάλογα πράγματα.

 Για φινάλε βάζω αυτό, μιας και μου αρέσει πολύ πως ισορροπεί σε επίπεδο αισθητικής.

Υ.Γ.: Ηθελημένα πόσταρα κομμάτια χωρίς εικόνα, γιατί αν θέλει κανείς να πλέξει το εγκώμιο του ανδρός, αρκεί η ερμηνεία του στο "For The Love Of God" στο 1ο G3. Νομίζω μία από τις καταγεγραμμένες live performances που προκαλούν ακόμα δέος (βέβαια στο ίδιο live έβλεπε κανείς τον EJ στα prime years του, κι αυτό είναι μια ατυχής σύγκριση για κάθε ζωντανό οργανισμό, Vai στο prime του συμπεριλαμβανομένου).