Ali Barout

Δεν παραπονιέμαι εγώ για τα τσιφτετέλια. Ό,τι θέλουν τα παιδιά. Ακόμη κι εγώ μπορεί να γουστάρω για κανα τέταρτο, και μετά να σηκωθώ να φύγω να πάω στην ευχή του θεού αφού κουραστώ. Κι εγώ όταν βλέπω νέα παιδιά να ασχολούνται ΚΑΙ με την παράδοση, και να παίζουν τα τριπλάσια απ' όσα έπαιζα εγώ στην ηλικία τους, ΚΑΙ να έχουν και αυτί ανοιχτό να ακούν μουσικές όλου του κόσμου να μην είναι αόμματα, χαίρομαι πολύ! Ζηλεύω λίγο, αλλά λέω μπράβο ρε μπαγάσες. Οι Κρητικοί ναι, έχουν και λογοτεχνήματα, και αρκετά ισχυρή κουλτούρα. Όμως ακόμη κι εκεί υπάρχουν διαβαθμίσεις, όπως παντού άλλωστε. Π.χ. Εγώ έχω φίλους Κρητικούς που αν ακούσουν λύρα και μπάσο μαζί, αμέσως θα πουν "Αυτά είναι ζα χωρζάταρους ανερούβαλους." Δεν παραδέχονται τον νεοτερισμό. Δεν θεωρούν ότι η παράδοση εξελίσσεται. Έχουν ορίσει μέχρι που είναι ανεκτή η "τόλμη". Αυτό ισχύει παντού θεωρώ εγώ. (Και φυσικά δεν πολυακούν ούτε κοντυλιές ούτε μαλεβιζιώτες για να περάσει η ώρα, όπως κι εγώ δε βάζω να ακούσω τσάμικα και καμπίσια για να περάσει η ώρα. Γιατί άραγε;) Εγώ αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι το σύνδρομο της Μαντόνα. Μην μείνει στο τέλος από τις καλές προθέσεις και την στοργή η "Παράδοση", ή η όποια της Αγιογραφία, κλεισμένη σε μια γυάλα και περνούν όλοι να ασπαστούν σεπτά, αλλά μετά από 2 λεπτά να λένε νταξ μωρέ Κλάιν. Προτιμώ να κάνουμε όλοι οι αρκουδιαραίοι τα δικά μας - κι ας μας κρίνει η μνήμη - παρά να υπάρχει η εγκεκριμένη ακαδημαϊκά παράδοση, με τους χορηγούς της, τους μάρτυρές της, τους στρατευμένους της. Ίσως να είναι μεγάλη μου αμαρτία, αλλά εγώ έτσι την έχω την παράδοση στο μυαλό μου. Λαϊκή. Για όλους.

Κι εγώ αυτής της άποψης είμαι. Απλά έκανα μια ερώτηση σε σχέση με αυτές τις δύο παραθέσεις που είναι από το ίδιο το άρθρο, για να δω τι θα περιλαμβάνεται στο δεύτερο μέρος. Δεν θέλω να προλάβω τον αρθρογράφο, ούτε να καπελώσω, ούτε να δείξω ασέβεια. Αυτό που λέω είναι ότι η πρώτη παράθεση (άλλο 3η μεγάλη άλλο 4η ελαττωμένη) είναι το status, που μπορούμε και συνεννοούμαστε όλοι, ενώ στο δεύτερο παρουσιάζεται η ιδέα του βαφτίσματος των μαύρων πλήκτρων με ονόματα. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη παράθεση, και κερδίζουμε μόνο μερικές ονομασίες, χάνοντας όλο το νόημα των κλιμάκων. Αυτό προφανώς και ο αρθρογράφος το γνωρίζει πολύ καλά, και ενδιαφέρομαι να δω πότε θα έρθει το μέρος ΙΙ, ΙΙΙ, IV, όποιο θα περιέχει αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα επεξήγηση που θα βοηθήσει πολλούς σ' αυτό το κομμάτι της θεωρίας.

Λογικά αρκετοί. Προσφέρεται το θέμα για όλα τα όργανα, κι ο Μπένυ Γκούντμαν νομίζω το είχε διασκευή, μπορεί κι ο Χάρρυ Τζέιμς. Εμένα μου αρέσουν κι από Πέρλμαν πολύ. Το 2 και το 6 ιδιαίτερα.

Συγχαρητήρια για το εκτενές άρθρο, και τα αναλυτικά γυμνάσματα που θεωρώ ότι θα βοηθήσουν όσους μπερδεύονται με τις αλλοιώσεις. Τι περίπου θα περιλαμβάνει το Β' Μέρος; Θα με ενδιέφερε η διασάφηση των κάτωθι παραθέσεων που αντιφάσκουν (και που είναι κατά τη γνώμη μου το ζουμί της όλης υπόθεσης.) "Διότι, το πρόβλημα που έχουν όλοι με τα διαστήματα είναι "γιατί να το λέω 4η ελαττωμένη αφού είναι το ίδιο με την 3η Μεγάλη;", και η απάντηση είναι ότι ΔΕΝ είναι το ίδιο." "Και η θλιβερή διαπίστωση της ημέρας: Αν οι 5 μαύρες νότες είχαν συγκεκριμένα ονόματα, όπως και οι C, D, E, F, G, A, B που ξέρουμε, π.χ. H, I, L, K, J ή ότι άλλο θέλετε, όλη η θεωρία θα ήταν απλούστερη, και πολλά ευτράπελα απλώς δεν θα υπήρχαν. Δυστυχώς, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε ένα χρωματικό σύμπαν με μόνον 7 ονόματα, και αυτό έχει τις ολέθριες συνέπειες που έχει. Το βάρος της παράδοσης..."

Ωραία θα ήταν να ξεμπερδεύαμε όλοι νωρίς για να δουλεύουμε και το πρωί. Αλλά πρακτικά δε γίνεται. Εξαρτάται και από το είδος του καταστήματος. Αν υπάρχει και μάσα, νομίζω γίνεται πιο νωρίς. Αν όχι, πάει αργά κανονικά για ποτάδικο, και καλές 3. Είναι όμως ηδονή να τα έχεις μαζέψει όλα και να λακάς πριν τις 12:30. Και μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να πα να βάλω το κοστούμι. Τόσο κύριος.

- Ένα χόλμπουργκ κίτρινο (Old Holborn) - Εξπρέσσο (Ένας κυριούλης μπροστά μου, πολύ στην τρίχα και αρχοντολεβένταρος, είχε παραγγείλει εσπρέσσιο, αλλά επειδή τράβηξε πολύ το δεύτερο ε, κατάλαβα ότι ήθελε εσπραίσιο, δηλαδή εσπρέσσο εξαίσιο. Αλλιώς θα ήθελε απλά εσπρέσιο, δηλαδή εσπρέσσο θεσπέσιο. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.) - Αλλοδαπός ήθελε από την πωλήτρια Marlboro μαλάκω. - Μπύρα Άρφα - Νταϊρά (Tie Wrap) - Στραβοκατσάβιδο - Αυτό το λέω κι εγώ: Εζ-Μι. Εζ-μι 57, Εζ-μι 58 μπέτα κ.ο.κ. - [Φούτ(σι] μπαλ) - Για κάποιο λόγο η δόλια μάνα δεν μπορεί να τελειώσει λέξη με σύμφωνο. Άρα: Ίντερνε(τ), πόρτα(λ), Ί(ν)σταγκρα(μ) Με έναν φίλο: (Αυτός): Έφτιαξε η θεία η [Τάδε] Στουτγάρδη. (Εγώ): ;;?? (Αυτός): Στοκχόλμη. (Εγώ): ;;??!! (Αυτός): Το γλυκό ρε! (Εγώ): Κοπεγχάγη ρε μ@$%^α!

Ένα τσικ άδικη για τον Τσίκο αυτή η σύγκριση, μιας και μπορεί να παίξει ΚΑΛΑ ΚΑΙ μοιρολόγια, όπως και πολλοί άλλοι καλοί κλαριντζήδες. Αλλά αυτό είναι κι εμένα ένα παραπονάκι για τον Τσίκο, αφού ρε Μάκη μπορείς παιχτικά, γιατί δεν ασχολείσαι με τα κομμάτια τα πιο παραδοσιακά λιγάκι να τα επαναπροωθήσεις έτσι λίγο πιο φρέσκα, πιο σημερινά και κάθεσαι και βγάζεις απλά καλά μεροκάματα στις δουλειές με πόλεμο πυρηνικό και καγκελοτσιφτέτελα; Γιατί δεν πας να βγάλεις το φίδι από την τρύπα και να σου πω εγώ μπράβο μετά; Μπορεί αργότερα στο μέλλον, ποιος ξέρει.

Εδώ εγώ έχω μια μικρή ένσταση. ΚΑΙ αυτοί είναι φορείς παράδοσης με το δικό μου ορισμό. Και η Θώδη θα σου τραγουδήσει τον Αμάραντο. Πώς θα το τραγουδήσει θα μου πεις; Ε σαν Θώδη θα το πει, πώς θα το πει! Αν είναι να το δούμε από άλλο πρίσμα και να ξεχωρίσουμε το "Νεοδημοτικό" σαν είδος ή άλλα τέτοια, μόνο και μόνο για να τους ξεχωρίσουμε από τον "αγνό"(;) πυρήνα της παράδοσης, πάω πάσο. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω χειρότερο από την "Ώρα της Θώδη+Δημητρόπουλου" στους γάμους (γιατί πουθενά αλλού δεν ακούγονται πια). Δεν μπορώ, πάω για τσιγάρο διαρκείας. Καλώς ή κακώς υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση. Ο κόσμος τα χορεύει. Θα μου πεις ο κόσμος... Οι μουσικοί; Γιατί κάποιοι με καλύτερη τεχνική και αισθητική δεν παίζουν τέτοια απλά σαχλά τραγούδια να έχει ο κόσμος να χορεύει και να χαίρεται; Και να ακούει και σωστές φωνές και σωστά όργανα και σωστά τέμπα; Προφανώς δεν τους καλύπτει μουσικά αυτή η δουλειά η καθαρά διασκεδαστική. Αλλά είναι και το άλλο. Υπάρχει μια κρυφή απαίτηση η παράδοση να διαφυλάσσεται. Να προστατεύεται από την καλαπορτσία και το υπέρμετρα αμαρτωλό σκάψιμο. Ότι ό,τι φέρει τη σφραγίδα "παράδοση", είναι αυτομάτως και τέχνη, σύμφωνα με το δυτικό ορισμό. Αυτό δεν με πείθει ιδιαίτερα. Υπάρχουν και τέτοια κομμάτια που είναι τέχνη σύμφωνα με το δυτικό ορισμό, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Δεν μπορώ να δώσω ίδια βαρύτητα στη Γενοβέφα και στο Κοντούλα η βλάχα στα βουνά. Το μεν πρώτο είναι μετρημένα κουκιά, στο δεύτερο θα παίξω Ό,ΤΙ μου γουστάρει, το δηλώνω ανερυθρίαστα. Κι αν το δικό μου αυθαίρετο παίξιμο ακούγεται τραχανοπλαγιάδικο, και υπάρξει ένας μουσικός που θα προσεγγίσει την κοντούλα βλάχα στα βουνά με άλλη ματιά, και θα καταφέρει να βγάλει κάτι το ειλικρινές και πηγαίο από το ίδιο κομμάτι που εγώ εκτελώ όπως εκτελώ, αυτό θα είναι ΔΙΚΗ του κατάκτηση, και απόδειξη του ΔΙΚΟΥ του μουσικού βεληνεκούς, και ίσως αυτή του η αντιμετώπιση να τον καθιστά γίγαντα μεταξύ θνητών, και να είναι ένας νέο-Ζώτος και να κάνει και σχολή και να είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο της παράδοσης. (Καλά μόνο απ' το κοντούλα η βλάχα όχι, αλλά καταλαβαίνετε πού το πάω.) Οπότε, όσο υπάρχουν μουσικοί που παίζουν μουσική, και έχουν ακούσματα από οποιοδήποτε είδος, είτε το θέλουμε είτε όχι υπάρχει εξέλιξη. Και οι μουσικοί κάνουν τη μουσική.

Το πρώτο δε χρειάζεται σχόλια, καθαρά παραδοσιακή ζυγιά, δυνατό κανόνι, μουσικότατος κρουστός. Στο δεύτερο βγαίνει λίγο σέκκος ο ντράμερ, και το μπάσο δεν στηρίζει πολύ. Στουντιακά νομίζω θα έστεκε άνετα! (Έχω πάντα στο μυαλό μου το Always της Αζίζα με τον Weckl, που εμένα άσχετα με το πληθωρικό παίξιμο του σε όλο το άλμπουμ, μου αρέσει πολύ) Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ο κοινός παρονομαστής εδώ είναι οι μεγαθηριακοί μουσικοί. Που έχουν τόσο ισχυρή ταυτότητα, τέτοιο ήχο, και τόση τεχνική ώστε να εξυπηρετούν το ζητούμενο. Ενδιαφέροντα τα παραδείγματα, γιατί δεν είναι "παραδοσιακή μουσική" ως δοσμένα παλαιά τεμάχια τα οποία εκτελούν οι προαναφερθέντες μεγαθηριακοί μουσικοί, αλλά μουσική φρέσκια, καινούργια, παιγμένη από μουσικούς οι οποίοι στηρίχθηκαν στην παράδοση όχι μόνον της δικής τους χώρας και ανέπτυξαν τη δυνατότητα μιας κοινής μουσικής συνεννόησης. Προσωπικά θεωρώ ότι αν ο καθένας από αυτούς έπαιζε μόνο τα "συγκαθιστά", τα "σέρβικα", τα "συρτά" και τους "μαντηλάτους" της χώρας του και μόνο, ως επαγγελματίας, όσο και υπέροχος να ήταν δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτοί οι μουσικοί έχουν ξεπεράσει τα όρια (και γεωγραφικά) μιας στενής παράδοσης και κινούνται σε πιο ευρύ πεδίο, με πυξίδα μια πολύ καλαίσθητη μουσικότητα. (Κι εννοείται ότι αν σκάγανε με μια λύρα ένα ζαρμπ και μια άταστη κιθάρα να παίξουνε unplugged σε κάποια μαγαζιά που έχω κατά νου, στο τέλος θα τους λέγανε να κάνουνε λίγο ησυχία γιατί δεν μπορούνε να συζητήσουν στα πρώτα τραπέζια.)

Σάββας Σιάτρας respect! Και Παγώνα Αθανασίου, τι ψυχάρες.

ΑΚΡΙΒΩΣ! Edit: Ήδη δεν είμαστε λίγο αρχειοθέτες όμως με όλα τα μέσα που έχουμε; Δεν κακομαθαίνουμε; Δεν μένουμε στις "αγνές εκτελέσεις" και συγκρίνουμε σύμφωνα με αυτές;

Φίλτατε, πολύ ωραίο θέμα για προβληματισμό! Είναι πολλά τα επιμέρους θέματα: Ως προς το αισθητικό: Η ανάγκη επιβάλλει την ενορχήστρωση. Δεν με ενοχλούν οι κιθάρες οι σκαφάτες με τους twinηδες και τα κλαρίνα με ένα ντο να αρπάζουν και οκτάβα japan + gain 80db. Αυτή είναι η αισθητική του πανηγυριού, και δε γίνεται να βαράς 10 ώρες δουλειά να σου φεύγει το πλεμόνι. Επίσης όμως, δε με ενοχλεί και ένα κλαρινάκι σκέτο με λαουτάκι δίπλα κι ένα ντέφι ποσώς, εδώ μιλάμε για ποιότης. Από μπαρμπα Ναπολέοντα Δάμο, Γρίμποβο, Παλιούς Κλέφτες, Οσμαντάκα, Μπεράτια να ακούσεις, μιλάμε κάτσε καλύτερα. Αλλά αυτά είναι λόγια πράματα, δεν είναι για διασκέδαση πάνκικη. Να πάω τώρα να πω στους άλλους σταματάτε ρε γινήτε ανθρώποι μη βαράτε τα τομάρια ετσασυλλόγιστα; Όχι, γιατί χαλώ το γλέντι. Ο ακροατής τη βρίσκει, χορεύει και εγώ ποιος είμαι να τον κόψω. Ως προς το αρμονικό: Πιο πολύ τα κομμάτια μας είναι ομοφωνικά. Είναι πολλά τα χρόνια που τα όργανα είναι συγκερασμένα. Κι αν εσείς κάνετε κουμάντα με λύρες και στα νησιά με βιολιά, πάλι νομίζω οι ερμηνείες πολλών κομματιών έχουν εξομαλυνθεί και είναι συγκερασμένα πλέον. Δεν ακους "Ραστ" νησιώτικα πια, σπάνια, πιο πολύ ματζόρε. Έτσι τα παίζει και το βιολί, τα τέμπα πίσω γιατί να μην το εκμεταλλευτούν και να περάσουν μια συγχορδία αλανίαρα την 2.500.000 φορά που παίζουν ένα μπάλο; Πάντα ήμουν σκληροπυρηνικός κι έλεγα, α, όλα κι όλα, η παράδοση να είναι καθάρια. Και μια μέρα είδα το εγγονάκι του Γιάννη του Βασιλόπουλου στην Μπήλιω (blast from the past) που ήταν 8 χρονών και το έβαζε το όργανο στο στόμα και ακουγόταν σαν τον Γιάννη τον Βασιλόπουλο ακριβώς όμως! (πόσο να ήταν τότε... 80?) Και λέω... καλό είναι αυτό ρε παιδί μου τώρα; Παιδί πράμα, άγραφτος πίνακας, και να είναι προορισμένος να έχει τον παλιό τον ήχο από τα γεννοφάσκια του; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Εγώ πιστεύω ότι η παραδοσιακή μουσική είναι ζωντανή όπως όλες οι άλλες. Αν δε μας αρέσει κάτι σ' αυτή σήμερα, είναι το είδωλό μας που αντικατοπτρίζεται.

Το Pitch είναι εφέ που κλειδώνει το τονικό ύψος σε ημιτόνια (autotunοειδώς... χοντρικά). Λειτουργεί καλύτερα σε μονοφωνικές πηγές (ένα πνευστό, μια φωνή π.χ.) Από το Artist ήδη παρέχεται το Global Transpose Track που κάνει αυτό που ζητάς*. Αν δεν είσαι αντίθετος στο στικάκι... είναι ευκαιρία τώρα μέχρι 3 Ιουνίου με την έκπτωση 50% που παίζει, νομίζω 125 έρχεται το upgrade. *Το ότι υπάρχει δυνατότητα transpose δε σημαίνει ότι θα ακούγεται ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΟ με το αρχικό μετά τη μεταφορά. Ιδιαίτερα μετά τα 3 ημιτόνια προς τα πάνω ή προς τα κάτω τρανσπόρτο... ε, ακούγεται κάπως. Αν το κομμάτι σου έχει μόνο midi tracks, δε θες τίποτα, κάνεις τρανσπόρτο και με το mouse ακόμα. Αν έχεις audio tracks, εκεί θες το global transpose για μεγαλύτερη ευκολία, ΑΛΛΑ, το τονίζω, ΧΩΡΙΣ εγγυημένα αποτελέσματα.

Αυτη εννοω. Το pan ειναι στο κεντρο στη συγκεκριμενη περιπτωση. Ομως το καναλι ειναι στερεο, κακως (βλεπε Hysplex)

Ο θορυβος τελος δηλαδη; Για το μικροφωνο. Στο cubase πατα F3. Στο mixer που θα ανοιξει βρες το καναλι στο οποιο γραφεις. Εκει που εχει μια μαυρη λωριδιτσα με μια πρασινη γραμμη ειναι το pan. Εχε πατημενο το Ctrl στο πληκτρολογιο και κλικαρισε οπουδηποτε στη μαυρη αυτη λωριδιτσα. Αν ολα πανε καλα θα παει η πρασινη γραμμη στο κεντρο. Αν οχι, τραβα τη με το ποντικι μονος σου μεχρι να παει στο κεντρο. Επισης αν ειναι μονο για το monitoring, μπορεις να πατησεις το κουμπι που εχει η καρτα σου στο κεντρο, που τα κανει ολα mono, και σου δινει το μικροφωνο και στα δυο ακουστικα.

Το μικροφωνο παντα mono βγαινει κωστα, μην μπερδευεσαι. Απλα οταν παιρνεις το 3-4 απο την κονσολα εχει αναλογη παρουσια και στα 2 καναλια συμφωνα με το pan. Εριξα μια ματια στα χαρακτηριστικα των αργαλειων σου, και ειδα οτι το 3-4 της κονσολας ειναι unbalanced. Με τι καλωδιο το στελνεις στην καρτα; εχεις ευκαιρο καποιο xlr σε trs να στειλεις απο το 1-2? Αν οχι, δεν δοκιμαζεις να στειλεις απο το control room out που λεει; Η καρτα δεχεται balanced και unbalanced, θα δοκιμαζα και με απλο ts καλωδιο να δω τι θα γινοταν. Επισης, θα δοκιμαζα να βαλω κονσολα και pc στο ιδιο πολυμπριζο. Το μικροφωνο μονο του δεν κανει θορυβο ειπαμε ε;

Αντιστοιχο προβλημα μυστηριωδους και τζιτζιριστου ηχου (πιο πολυ σαν noise floor και οχι "ηχος"), ειχα καποτε με μια pci rme 96/8. Κατι εκανε σωμα (μαλλον η motherboard με το backplate) με αποτελεσμα να ο ηχος να γινεται πιο υψισυχνος καθε φορα που κουνουσα το mouse. Σιγουρευτηκα μονο με ακουστικα σε υψηλη ενταση, σε λογικη ενταση με monitors απλα "κατι μου εφταιγε". Με το usb του φιλου δεν ξερω αν γινεται, παντως γειωση μου μυριζει. Εγω θα αρχιζα με το μικροφωνο στην καρτα μονο του, και θα εβλεπα σε ποιο σταδιο της συνδεσμολογιας παρουσιαζεται ο θορυβος. Επισης, μηπως υπαρχει καποιο dimmer στα φωτα του δωματιου;

https://www.soundonsound.com/sos/may10/articles/mackieonyx1640i.htm Το i νομίζω κάνει τη διαφορά, και λέει για full 16 Ι/Ο capability. Γενικά, το post του Superfunk είναι ορθότατο, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Το budget για "πολύ καλής ποιότητας" ηχογράφηση τυμπάνων είναι μεγάλο. Προσωπικά, αν θεωρούσα ότι δεν γίνεται να μην έχω την σούπερ ποιότητα ηχογράφησης από το φυσικό σετ που ακούω μπροστά μου (σε ποιον χώρο;), θα πήγαινα σε studio. Αν πάλι για κάποιον λόγο δεν ήθελα studio, θα κοιτούσα να έπαιρνα μια μικρή κονσολίτσα 12-κάναλη, να έκανα εκεί μια μίξη στα τύμπανα και θα έστελνα στην κάρτα ήχου μου ή το master, ή 1-2 groups και το μάστερ, ανάλογα τα κέφια, τα κανάλια (της κάρτας) και τη φυσική μου κατάσταση στο μιξάζ. Για απλούστερη ηχογράφηση του σετ και retriggering το έχετε αποκλείσει να φανταστώ. Η κάρτα της αγγελίας έχει μόνο δύο preamps στο 1-2 απ' ό,τι βλέπω. Edit: Απάντησε ο Loki, αλλά στο λινκ έχει και φωτο τα οπίσθια του Onyx.

Συμφωνώ πάρα πολύ με αυτή την άποψη. Γιατί τώρα... Το πινακάκι που μας δείχνει τις αρμονικές ας πούμε κύριε Στέφανε... 0/3 Όσο και να μου τη δίνει η Wikipedia, παραθέτω ακριβώς το λήμμα. http://en.wikipedia.org/wiki/Harmonic Η σειρά των αρμονικών είναι εμφανής. Επίσης, η ΛΑ στο 2ο τάστο στη χορδή ΣΟΛ, και η ΛΑ στο 5ο τάστο στη χορδή ΜΙ, ΔΕΝ είναι αρμονικές της ανοιχτής ΛΑ χορδής. Οκτάβες είναι, και είναι αναμενόμενο οι οκτάβες να έχουν μια σχέση 2/1 οι γειτονικές μεταξύ τους ως συχνότητες. Αρμονικές της ανοιχτής ΛΑ χορδής μπορούν να υπάρξουν μόνον επάνω... στην ανοιχτή ΛΑ χορδή, στα σημεία που όλοι γνωρίζουν. Ερώτημα για προβληματισμό: "Γιατί δεν είναι αρμονικές ρε αλημπαρούτη, αφού ξεκάθαρα είναι πολλαπλάσιες οι συχνότητες. 110, 220, 440. Γκαβός είσαι;" Κι όμως δεν είναι; Γιατίιιι; Αν μου το απαντήσει αυτό ο κύριος Στέφανος ορκίζομαι να μελετήσω 2 οκτάβες χρωματικές, δέκατα έκτα στο 168, με ένα δάχτυλο, σε μία χορδή, μέχρι να μου βγουν καθαρές. (Παρακαλώ θερμά να μην του το σφυρίξει κανείς επίτηδες και έχω τρεχάματα ;D) Όπως πάντα, βέβαια, βρέθηκε τρόπος να μπλεχτούν όλα αυτά και να γίνει της Κορέας, ιδιαίτερα δε το "όταν κουρδίζουμε σε ΛΑ=440Hz στην πραγματικότητα κουρδίζουμε στην τρίτη αρμονική" ήταν πραγματικά χρησμός. Όταν κουρδίζω τη Σολ χορδή και το κουρδιστήρι είναι ρυθμισμένο στα 440, σε ποιά αρμονική κουρδίζω; ??? Όσον αφορά στο παρόν thread, θα μπορούσε να έχει τίτλο "Ωχ! Και τώρα;", να βρίσκεται στο Ξεκινώντας και να έλεγε στο OP: "Αφήστε ρε παιδιά, πήρα μια φλογέρα που λέει ότι είναι κουρδισμένη κάπου σε κάτι Hz αλλά ακούγεται ένα ημιτόνιο κάτω η ρημάδα. Ντο της βάνω, Σι μου βγάνει. Τι κάνουμε τώρα;" Απλά, αθώα, κατανοητά, όμορφα και τίμια. Αλλά όοοοχι... Εκμάθηση φλογέρας, ολισθαίνοντα πληκτρολόγια, τι είναι ο άνθρωπος τι είναι το ζουμί του, τι είναι ο κάβουρας ένα πουφ είναι, αρμονικές, κούρδισμα χιτζαζ στη φυσαρμόνικα, pinch harmonics στο ζουρνά και ό,τι ήθελε προκύψει. ( Αλήθεια, είναι ευκτική το "προκύψει" ή υποτακτική σ' αυτή την πρόταση; )

Να παραθέσω εδώ ένα εκπαιδευτικό βίντεο, που θα βοηθήσει τους αρχάριους να παίξουν Ταμπαχανιώτικο (Σουζνάκ), και όχι μόνον. Προσφορά Νομίζω ότι έναν τέτοιο γαμπρό θα ήθελα, αν έστω και τώρα αργά παντρευτώ και κάνω μια κόρη, να του αφήσω το μαγαζί... Μεράκι

http://www.maqamworld.com/maqamat/nawa-athar.html Κάτω-κάτω. Θελο ελπριμερο χρονογραφο 55mm με μαδερ οβ περλ καπακι ;D Edit: οχι ρε γαμωτη, ειδα λαθος την 4η. Με το q&q θα μεινω. Αξιοπρεπες σαιτ παντως.

Αφού σας αρέσουν τα αβανταδόρικα ερωτήματά μου κύριε Στέφανε, να συνεχίσω, μιας και όλοι είναι προκατειλλημένοι μαζί σας, ενώ εμένα δεν μου κουνιούνται. Πάλι καλά (δόξας μένος) που υπάρχει το Μουσική & Μουσικοί να ρωτάμε και να μαθαίνουμε. Να φανταστείτε, το 30άρι/40άρι για μάθημα με μισή καρδία το έδινα από τότε που βγήκε το Ίντερνετ. Να λοιπόν κι άλλα φλέγοντα ερωτήματα: 1) Είναι οι κλίμακες το ίδιο και το αυτό πράγμα με τους δρόμους και τους τρόπους; Αν όχι, τί λέτε μωρέ άσχετοι; ;D 2) Αφού υπάρχει χρωματική κλίμακα, γιατί καθόμαστε και παιδευόμαστε με τους τρόπους και τους δρόμους και δεν λέμε ότι παίζουμε από τον """Χρωματικό Τρόπο""" να τελειώνουμε; Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα! 3) Γιατί ενώ η μουσική εξημερώνει τα ήθη, υπάρχει μαγαζί "Αγρίμια"; 4) Τι μέταλ για κορνέτα; Άστε, το βρήκα στο google, tinfoil.

Δε διαφωνώ κύριε Στέφανε ότι παίζονται δρόμοι στα μπουζούκια, δεν κατοικώ εις Οκλαχόμα, κι εγώ Ελλήνας είμαι, ούτε λέω ότι όσοι λένε ότι παίζουνε χιτζάζ με συγκερασμένα όργανα κοροϊδεύουνε τον κοσμάκη. (Ακούστε το μακαρίτη Μάκη Μπέκο) Αλλά για να κάνεις ταξίμι σε δρόμο ραστ αφού τον εισάγεις στη χώρα, δεν αρκεί να πηγαίνεις το χέρι πάνω κάτω στα άσπρα πλήκτρα, έχει κάποιες βαθμίδες ο κάθε δρόμος που τις προτιμά. Η "Προσαρμογή" λοιπόν, δεν είναι να πούμε "Ααα, το ντο ραστ έχει μόργια μι σι, εγώ παίζω γαλλικό κόρνο δε με κόφτει θα τα παίζω όλα άσπρα" και να συνεχίσω να παίζω τις κοντσερτάρες μου τις τρικούβερτες νόμιζοντας ότι παίζω ραστ εκείνη την ώρα. Αντιθέτως, η "προσαρμογή" είναι οι αλλαγές που κάνεις όταν γνωρίζεις και το ραστ και το όργανο, ώστε να κάνεις τον ακροατή να νομίζει ότι ακούει μόργια, αν δεν μπορείς βέβαια να τα φέρεις ξεπερνώντας τους τεχνικούς φραγμούς του οργάνου. (Βλέπετε κλαρίνα, τρομπέτες) Επίσης, δεν έχω πρόβλημα με τις ορολογίες τόσο πολύ, αλλά το να ακούω κάτι πτωσάρες ΝΑΑΑ και δώστου χρωματικά περάσματα, και δώστου δευτερεύουσες δεσπόζουσες μόνο για χρώμα χωρίς μετατροπία και δώστου δάνειες συγχορδίες από τον ελάσσονα σε κομμάτια μπουζουξίδικα... πάλι δεν με πειράζει, αλλά να μου πουν στο τέλος ότι τελικά ήταν ραστ... ε, εντάξει. Περισσότερο θέμα λεξιλαγνείας παρά ουσίας μου φαίνεται. Καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά στο πώς προκύπτουν οι δρόμοι, γιατί εκεί μπερδεύεστε. Τους βλέπετε λίγο σαν ράγες και όχι σαν δρόμους. Ότι ένα κομμάτι ξεκινάει μινόρε και κάποια στιγμή γυρίζει σε ματζόρε δε σημαίνει ότι ήταν από κλίμακα "ματζορομίνορο". Ότι εγώ παίζω Σαμπάχ και μου τη βαράει να σταθώ πολύ στο χιτζάζ της 3ης, να γυρίσω πίσω, και μετά να κατέβω μια 5η κάτω Ραστ, δεν έχει να κάνει με το ότι χρησιμοποιώ μία [1] μυστηριώδη κλίμακα (ράγα) που τα έχει μέσα όλα όσα θα παίξω, όσο ότι εκεί που πήγαινα σε έναν δρόμο, έβγαλα φλας και έστριψα σε άλλον. Καμιά φορά μπορεί να μην πρόσεξα έτσι όπως έστριβα και να έφαγα μούτζα, αλλά τί να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή. Μαθαίνουμε.

Θα έλεγα ότι οι δρόμοι είναι η μετεξέλιξη των Βυζαντινών Ήχων, των Τούρκικων και Αράβικων Μακάμ. Δείτε λίγο παρακάτω. Η πιο χρήσιμη συμβουλή που μπορεί να δώσει κανείς, εδώ συμφωνούμε κύριε Στέφανε 1000%. Εγώ παλεύω να το κόψω, ελπίζω κάποια στιγμή να το πετύχω. Πολύ ωραία! Θα πρέπει να γνωρίζετε όμως ότι η εκτέλεση αυτών των επίμαχων βαθμίδων που αποκαλούμε μόρια, εκρηκτικά δή (πιθανόν δυναμίτιδος), εφόσον σκάνε (πώς το σκάει το μόριο αυτός, δυναμίτης!), είναι παραφύσιν. Το κλαρίνο, η κιθάρα κ.ά. είναι κατασκευασμένα πάνω στο "Συγκερασμένο" αυτό σύστημα, ή εν πάσει περιπτώσει έχουν 12 νότες που ισαπέχουν στην οκτάβα. Καμία δημοτική κιθάρα μέχρι στιγμής δεν με έχει πείσει ότι παίζει πηγαία τους επίμαχους δρόμους, και το λέω αυτό για να δείξω ότι ένα bend, όσο και ακριβές να είναι, δεν αρκεί, όσο και αν σέβομαι το Σούκα, τον Πίτσο και τους λοιπούς. Κι εδώ είναι που διαφωνώ. Αν θέλεις να μάθεις κιθάρα, μαθαίνεις κιθάρα. Αν θες φλογέρα, φλογέρα. Το κάθε όργανο στο πλαίσιο της παράδοσής του. Αν σου αρέσει ο εξ ανατολών ήχος, παίρνεις ένα ούτι, έναν ταμπουρά, και ξεκινάς πάλι να μαθαίνεις στο πλαίσιο της παράδοσης των οργάνων αυτών. Το να μάθεις να παίζεις χιτζάζ βρωμερό στο κλαρίνο και bepop στο ούτι, δεν αποτελεί ούτε αγαθή πρόθεση, ούτε και αξιόλογο ερέθισμα. Πρώτα μαθαίνεις το όργανο στα πλαίσιά του, και όταν το μάθεις καλά, τότε μπορείς να αρχίσεις να παίζεις και κινέζικα. Και όχι σαν "απόδειξη του κόπου", ότι εγώ αρκετά μόχθησα, τώρα θα κάνω με το όργανο "τα απαγορευμένα" για να ευχαριστηθώ, αλλά σαν φυσική συνέχεια. Η τριβή με το όργανο κάνει πλέον τα απαγορευμένα προσβάσιμα. Περί δρόμων: το Ντο Ματζόρε έχει διαφορά από το Ντο Ραστ. Όπως και το Ντο Ουσάκ έχει διαφορά από το Ντο Κιουρδί. Πολύ φοβάμαι ότι αν σας ζητούσα να μου παίξετε στη φυσαρμόνικα, φερειπείν, ένα απλό Ματζόρε και μετά Ραστ, θα μου βγάζατε error. Επίσης, το Νιαβέντ που παίζετε στη φλογέρα, ξεκινάτε και είναι Νικρίζ στην αρχή. Γιατί; Επίσης στα γρήγορα περάσματα απλά ανοίγετε τις τρύπες κατά το δοκούν, και περνούν από μέσα νότες τελείως ξένες με τον δρόμο. Χρειάζεται βελτίωση, μα η βελτίωση αυτή δεν επέρχεται μελετώντας Σαμπάχ ταξίμια (δυστυχώς για όλους μας), αλλά επιμένοντας στα βασικά. Φωνές (κορνέτα είπαμε), καλό κούρδισμα, τα ξέρετε κι εσείς. Για να μην γίνω απάνθρωπος, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είμαι 1.000 φορές ενθουσιασμένος από το ζήλο σας και το μεράκι σας, και μακάρι όταν φτάσω στην ηλικία σας να μου έχει μείνει ενέργεια για τη μουσική. Όμως, στην προσφορά τα χαλάμε, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θέλω να μάθω κιθάρα για να παίζω χιτζάζ, θα του έλεγα ξεκάθαρα ή κιθάρα ή χιτζάζ. Δεν είναι τίμια σχέση αλλιώς. Δε μιλάω γι' αυτό κύριε Στέφανε. Όχι ακριβώς. Ο τίτλος του νήματος είναι Ανάμικτος Τρόπος (mixed mode). Αν δεν το είχα δει αυτόν τον τίτλο δε θα μιλούσαμε τώρα. Θέλω να ελπίζω ότι δεν έχετε εντρυφήσει στο click-baiting και με δουλεύετε ψιλό-γαζί, μα με τέτοιους τίτλους είναι που προκαλείτε το λαϊκό αίσθημα. Τι να είναι ο ανάμικτος τρόπος; Και αν είναι κάτι, γιατί να υπάρχει; Ποια η χρησιμότης ενός τρόπου που δεν ξεκαθαρίζει το γένος του; Η μισή ευχαρίστηση είναι να λες "Λα τα μινόρια" και να ξεκινάς να παίζεις ουσακ, σαμπαχ, μινόργια γιά! Τώρα να χω το όργανο κρεμαστό και να γυρνάω να λέω: "Λίγη κατανόησις θα παίξουμε ανάμικτο;" Τι θα μου κρατήσει ο κιθαρίστας; Τα νύχια του θα μυρίσει; ;D Αντιστρόφα λοιπόν! Πρώτα ρωτάμε, "Ρε παιδιά, τι δρόμο παίζω εδώ;" Και μετά, κάνουμε και μια εικασία, ίσως να προσπαθήσουμε να δώσουμε και μια εξήγηση με τα δεδομένα που έχουμε. Όχι Πόρισμα->Εικασία->Ερώτηση. Αν τα θέματα σας περιείχαν μονάχα τις ερωτήσεις, χωρίς τις εικασίες και τους προβληματισμούς σας, θα τσούλαγαν πολύ πιο ομαλά, και δε θα είχατε τον κάθε αλιμπαρούτη να σας ενοχλεί. Καλά, μη νομίζετε κύριε Στέφανε ότι κι εγώ παίζω στα Εμιράτα. Απλά εφαρμόζω περισσότερο το μακιαβελικό "μετα φόβου και αγάπης". Και μην ορκίζεστε, μπορεί να έχετε Σεγκιαχ ή Χουζάμ τραγούδια, τα οποία τα πέρασατε ή τα άκουσατε "εξημερωμένα", "εισαγόμενα" στο σύστημά μας και να μην το γνωρίζετε. Π.χ. όταν παίζει ένα μπουζούκι νταρι-νταρι και τα λοιπά νησιώτικα, μπορεί άνετα μετά να βάλει το "Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά", ή το "Χαρωπά τα δυο μου χέρια". Αν έπαιζε όμως το νταρι-νταρι ραστ δεν θα μπορούσε να τα βάλει. :-\

Χαίρετε. Ενεγγράφην ναούμ μόνο και μόνο για να απαντήσω στον κύριο Στέφανο, μόνον διότι ο mixed mode τρόπος με άφηκε με mixed συναιστήματα. Ως προς την κλίμακα, εγώ θα έλεγα ότι είναι μια απλή μείζων κλίμακα. Γύρω από το Φα# είναι η τονική έλξη υπονοώντας κάποιο Σεγκιαχ ή Χουζάμ, το δε Φα φυσικό που νόμιζετε ότι παίρνετε δεν είναι Φα φυσικό αλλά Μι# γαρ. Για τις νότες Σολ, Λα, Σι, Ντο, και Ρε μεσαία με τη μισόκλειστη πάνω τρύπα, το Σι οξύνεται και βαραίνεται αναλόγως με την έλξη. Οξύνεται προς Ντο και Ρε (παρουσιάζεται ως Σι φυσικό [όχι ακριβώς] ανεβαίνοντας), βαρύνεται προς τη Σολ (και το Φα# λειτουργεί ως προσαγωγέας κάνοντας το Σολ προσωρινό πόλο έλξης). Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υπάρχει ένα τετράχορδο απο το Ρε Ι:Ρε-ΙΙ:Μι(μι#)-ΙΙΙ:Φα#-ΙV:Σολ και άλλο ένα πεντάχορδο από το Σολ IV:Σολ-V:Λα-VI:Σιb(Σι)-VII:Ντο-VIII:Ρε Αυτά περι περιέργειας. Τώρα, για την πρακτική εξάσκηση. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δείτε βελτίωση κύριε Στέφανε σε κανένα όργανο όσο αποφεύγετε να αποκτήσετε μιαν επαρκή τεχνική κατάρτιση στο εν λόγω όργανο που θα σας επιτρέπει να καταλαβαίνετε τί κάνετε. Ο ήχος σας στη φλογέρα είναι αδύναμος και διάχυτος. Μην έχοντας την τεχνική δυνατότητα να παράξετε σωστές και δυνατές χαμηλές, χάνετε στη συγκεκριμένη περίπτωση τη θεμέλιο της κλίμακας, που είναι το ΡΕ. Όπως και η αδυναμία υποστήριξης του αέρα όσο ανοίγει το όργανο προκαλεί τις νότες Σι, Ντο να είναι ψηλές, και ασαφείς. Το Σιb δε, είναι τόσο ασαφές που θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, καθιστώντας το άνω πεντάχορδο αινιγματικό. (Μινόρε; Ραστ; Ματζόρε; Ναι, είναι κοντά ένα ημιτόνιο η παλάντζα, ή εν πάσει περιπτώσει η (αν)ακρίβεια της εκτέλεσης δεν ξεκαθαρίζει τί είναι τί) Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί αν δε γνωρίζουμε να οδηγούμε με συμπλέκτη και ταχύτητες, προφανώς και δεν αναζητούμε τρόπους για εξάσκηση "Στην Οδήγηση με 350 χλμ./ωρα σε Σιρκουί (Circuit γιά)". ΑΝ γνωρίζουμε να οδηγούμε- και η οδήγηση είναι ένα άθροισμα μικροπραγμάτων, όπως το να αλλάζουμε σωστά ταχύτητες, να μετριάζουμε το πόσο πατάμε το ρημάδι το γκάζι, να φρενάρουμε έγκαιρα, να έχουμε επίγνωση της υπόλοιπης κυκλοφορίας- μπορούμε να οδηγήσουμε σε ΌΟΟΟΟΥΛΟΥΣ τους δρόμους, χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε. Δι' αυτό, και ένεκα του συγκερασμού του συστήματος λέγω, της αγάπης σας προς τα ασυγκέραστα άσματα δε, και εντούτοις του συγκερασμένου όλων των οργάνων που κατέχετε, προτείνω το εξής: 1)Μαθαίνετε όλες τις Μείζονες και Ελάσσονες κλίμακες. (Προσοχή! Ούτε ντόριαν, λόκριαν, φώκιαν, ούτε ματζάζ, νιαχαγουάρ ντιζί κλούφ και τέτοια) Συγκερασμένες Μείζονες, Ελάσσονες. 2)Εκτελείτε αυτές με άνεση από όλες τις φωνές του προαναφερθέντος συγκερασμένου συστήματος. 3)Μελετάτε αργά δίνοντας έμφαση στον ήχο και πάντα έχοντας επίγνωση του τί κάνετε. Αν δε, όλα αυτά σας φαίνονται ανούσια, έχω ακόμα καλύτερη λύση. Μην ασχολείστε καθόλου με θεωρία. Έτσι κι αλλιώς η μουσική που σας ενδιαφέρει είναι κυρίως ομοφωνική. Να ακούτε καλά, και να μιμείστε όσο καλύτερα μπορείτε. Γιατί... Αν αφιερώνατε το ίδιο πάθος σε αυτή καθ' εαυτή τη μελέτη των οργάνων όσο στα περιφερειακά (αναζήτηση πηγών περι ταμπαχανιώτικων, πού έπαιξε ο Φρέντυ Χάμπαρντ με το Λευτέρη το Ζέρβα και αν παίζαν από Χιτζαζ ή μιξολύντιαν, προγραμματισμός στον υπολογιστή ενός τσαπα-τσουπα-τσαπα-τσουπα, ηχογράφηση-εικονοληψία και ανέβασμα εις το νετ) θα γ@μουσατε και θα σπέρνατε, τολμώ να πώ ότι θα ήσασταν καλύτερος από τον Κυργιάκο τον Ντομάτα, το Νίκο το Γούβα και τον Mustafa Calar μαζί. Οι δε απορίες σας θα ήσαν περισσότερο βάσιμες και ενδιαφέρουσες. (ή θα είχαν λυθεί τελείως) Σκωπτικά και Φιλικά, Ένας θαυμαστής.