Haris

Κι όμως σε αυτή την ομιλία δείχνει να έχει κάποιες ρεαλιστικές και υγιείς απόψεις σχετικά με τη μουσική βιομηχανία.

Φώτη, μία ενδιάμεση λύση - αν θέλεις μόνο κάτι για μελέτη και όχι σώνει και καλά ηλεκτρονικό σετ - είναι το Rhythm Traveler της Pearl. Είναι ακριβότερο από ένα απλό practice, αλλά φθηνότερο από ένα μέτριο ηλεκτρονικό σετ, μπορείς να βάλεις mesh heads ή δέρματα, και πιάνει σαφώς λiγότερο χώρο από ένα πλήρες κανονικό σετ. Παρόμοια σετ υπάρχουν και από άλλους κατασκευαστές, αλλά δεν θυμάμαι μοντέλα και μάρκες. Πάντως, όσο και αν μελετάς-παίζεις σε κάποιο practice/ηλεκτρονικό/mesh σετ, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να αφιερώνεις κάποιο χρόνο (π.χ. το 1/4 του συνολικού χρόνου κοπανήματος...) σε κανονικό σετ, χωρίς περιορισμούς θορύβου. Τα τύμπανα είναι ένα δυνατό ακουστικό όργανο, με τον ήχο του, τις δυναμικές του, την εργονομία του κ.λπ, και πρέπει να συνηθίσεις σε όλα αυτά.

Δοκίμασε WD40. Δεν είναι ακριβώς λιπαντικό, αλλά πιθανότατα θα κάνει δουλειά. Μην βάλεις πάρα πολύ από την αρχή. Ρίχνε λίγο σταδιακά και δοκίμαζε, μέχρι να σταματήσει το τρίξιμο. Αν πέσει περισσότερο από όσο χρειάζεται, ή σε σημεία που δεν θέλεις σκούπισέ το.

Ωραίος! Tο λάδι είναι εύκολο και δίνει καλά αποτελέσματα. Μπόλικα χέρια με ένα καλό Tung ή Danish νομίζω ότι φτάνουν, και δεν θα χρειαστείς διαφανές βερνίκι. Αν δεν βαριέσαι, πάρε μερικές φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας - τρύπημα, φινίρισμα, συναρμολόγηση κ.λπ. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον (και θα ήθελα να το είχα κάνει και εγώ, αλλά όταν έφτιαξα τα δικά μου δεν είχα ψηφιακή μηχανή...). Καλή επιτυχία.

Με γεια, και καλόπαιχτο! (μάλλον πρώτα, "καλόφτιαχτο"). Για πες τις διαστάσεις, και τι φινίρισμα σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις...

...και επιπλέον από το Γαβρίλο έχεις κανονικό service για οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει. Αντίθετα, αν πας σε κάποιο αντιπρόσωπο με ένα πρόβλημα π.χ. στο μηχανισμό του ταμπούρου, και τους ζητήσεις να στο φτιάξουν, θα πέσει πολύ γέλιο (ή κλάμα, ανάλογα με τη στάση ζωής σου!), ειδικά αν είναι εκτός εγγύησης.

Δώσε "drums play along" ή κάτι σχετικό στο Amazon και θα σου βγάλει πολλά αποτελέσματα. Για αρχή θα συνιστούσα τα δύο πρώτα του Weckl και το Conundrum του Cobham (εκπληκτικό - όχι πολύ εύκολο, αλλά παίζεται). Αυτή τη στιγμή παίζουν επίσης και αυτά στο γερμανικό eBay, ενώ υπάρχει και η πολύ καλή σειρά της Tunesday Records.

Τα εξαρτήματα της Pearl και των περισσότερων επώνυμων κατασκευαστών είναι πανάκριβα. Αν κάνεις μία σύγκριση με τις τιμές της st drums ή του drum supply house θα δεις σημαντική διαφορά. Και η ποιότητα δεν διαφέρει ιδιαίτερα, αφού όλα σχεδόν είναι ταϊβανέζικα. Τα δύο ταμπούρα που έφτιαξα στοίχισαν συνολικά (μαζί με τα μεταφορικά και τον εκτελωνισμό) γύρω στα 350 δολάρια, πριν από 3 χρόνια.

Έχω "φτιάξει" (τα εισαγωγικά γιατί από τη στιγμή που δεν φτιάχνεις τα κελύφη μόνος/η σου είναι ίσως περισσότερο συναρμολόγηση και φινίρισμα, παρά κατασκευή) δύο ταμπούρα με υλικά από το drum supply house (drummaker.com), και παρά την απειρία μου σε τέτοιου είδους κατασκευές βγήκαν πολύ καλά. Και η αίσθηση που έχεις παίζοντας ένα όργανο που έχεις φτιάξει εσύ είναι μοναδική. Η κατασκευή ενός τυμπάνου είναι ευκολότερη σε σχέση με άλλα όργανα, και αν έχεις όρεξη και πιάνουν λίγο τα χέρια σου, μπορείς να έχεις ένα high-end maple ή birch σετ, σε ότι μεγέθη και χρώμα θέλεις, με σχεδόν τα μισά λεφτά από όσα θα έδινες για να αγοράσεις ένα καινούργιο, από επώνυμο κατασκευαστή. Τα κελύφη που πουλάνε οι περισσότεροι προμηθευτές είναι Keller, της εταιρίας που προμηθεύει και τις περισσότερες αμερικάνικες εταιρίες, μεταξύ των οποίων η DW, η Gretsch και η OCDP. Αν μάλιστα αγοράσεις από την st drums θα γλιτώσεις τα υψηλά έξοδα αποστολής και την πίκρα του εκτελωνισμού.

Δεν ξέρω για τα άλλα, αλλά με το Sibelius θέλουν πολλή δουλειά. Σίγουρα είναι ευκολότερο από το να γράψεις την παρτιτούρα από την αρχή (ή να κάνεις μετεγγραφή ενός κομματιού), αλλά συχνά η αρχική μετατροπή σχεδόν δεν διαβάζεται.

Edit: Θα σου έλεγα να την ξαναθυμηθείς (έσβησα το "μην"...), γιατί αν είναι σε αξιοπρεπή κατάσταση και κάνεις πως την βγάζεις στο ebay, μην εκπλαγείς αν φτάσει κοντά στα 2 με 3 χιλιάρικα. Το K, το 14άρι βαθύ και ειδικά το μπρούτζινο Supraphonic - τα περισσότερα είναι από κράμα αλουμινίου - θεωρούνται εξαιρετικά συλλεκτικά (είδες πόσο το πουλάει ο Ned στο vintage drum center...).

http://drumbum.com/drumtabs/, http://rdeneau.free.fr/en/index.php3 Αυτά τα δύο τα ήξερα, αλλά και το Google μου έβγαλε αρκετά αποτελέσματα. Μην δίνεις σημασία στον Fleamail, ζηλεύει επειδή τα δικά μας όργανα κάνουν πιο πολύ φασαρία απ' το δικό του. Και ας μη μιλήσω για το μέγεθος, γιατί θα εκληφθεί ως σεξουαλικό υπονοούμενο, και δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου. :-)

"Τι ακριβώς εννοούμε με το "Λούζουμε"; Να τα βάλω σε ένα δοχείο γεμάτο με wd-40 ή να τα ψεκάσω;" Εγώ τα βάζω σε ένα τάπερ (αφού βγάλω το μουσακά...), και τα ψεκάζω με μπόλικο WD40. Δεν χρειάζεται να κολυμπάνε, αρκεί το λιπαντικό να έχει μπει παντού, με ιδιαίτερη έμφαση στις βίδες, σε όλες τις υποδοχές που έχουν σπείρωμα, και στο μηχανισμό των χορδών. Για το κέλυφος... αν είναι απλά βρώμικο, το περνάς πρώτα με ένα πανί για να φύγει η σκόνη, και στη συνέχεια με το καθαριστικό/γυαλιστικό για μέταλλα, ακολουθώντας τις οδηγίες του. Αν έχει επιφανειακή σκουριά, χρησιμοποιείς την οδοντόβουρτσα ή το ατσαλόμαλλο (προσεκτικά!), αφού τα έχεις ποτίσει με νερό και υγρό για πιάτα. Το στεγνώνεις πολύ καλά και στη συνέχεια χρησιμοποιείς το γυαλιστικό. Έχω ένα στεφάνι από τομ που έχει το μαύρο του το χάλι. Αν βρω λίγο χρόνο θα το καθαρίσω και θα ανεβάσω φωτογραφίες από τη διαδικασία. Πάντως, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και σίγουρα υπάρχουν και άλλοι τρόποι, απλά αυτόν τον έχω δοκιμάσει και δουλεύει.

Αυτά είναι ημίμετρα. Αν - αφού σου ηχομονώσουν το χώρο - δεν τους επιβάλλεις και να μετακομίσουν όλοι τουλάχιστον δύο τετράγωνα μακριά, πάλι θα έχεις πρόβλημα. Γιατί, για φαντάσου να προσπαθείς να βγάλεις ένα δύσκολο κομμάτι σε 13/16, και να κλαίει το μωρό από πάνω... ¶ντε να συγκεντρωθείς με τόση φασαρία!

¶λλος ένας φαν του Lynch δίνει το παρόν. Lost_Highway, θενκς μετά πολλών βερυματσίων για τα ευχάριστα νέα. Τι μου θύμησες τώρα... Πάω να βάλω το Hit Parade τσίτα! Υ.Γ. Έχετε όλοι χαιρετίσματα από την Helena.

Δυστυχώς το πιο πάνω Dynasonic δεν είναι δικό μου, και τα εύσημα για την μεταμόρφωσή του ανήκουν στον (ιντερνετικό) φίλο μου τον Chas, που πρέπει να είναι από τους πιο τελειομανείς και υπομονετικούς ανθρώπους στον πλανήτη. Η μέθοδος που χρησιμοποιώ εγώ δεν είναι ιδιαίτερα επαναστατική, αλλά έχει αποτελέσματα: - Αποσυναρμολογούμε το τύμπανο εντελώς. Βγάζουμε στεφάνια, βίδες, ροδέλες, βασάκια (lugs), ελατήρια, μηχανισμό χορδών, τα πάντα, έτσι ώστε να μείνει μόνο το κέλυφος. Καλό είναι να σημειώσουμε από που έχουμε βγάλει τι. Αν περισσεύουν βίδες όταν το ξανασυναρμολογήσουμε, αρχίζουμε να ανησυχούμε. - Βάζουμε τα βασάκια (επίσης αποσυναρμολογημένα, χωρίς τα ελατήρια και τις υποδοχές για τις βίδες), και τα στεφάνια σε χλιαρό νερό με υγρό για πιάτα (ναι, καλά διαβάσατε, τα υγρά αυτά είναι σχετικά ήπια ώστε να μην διαβρώσουν το μέταλλο, αλλά κάνουν δουλειά. Επιπλέον, αφήνουν τα χέρια σας απαλά σαν μετάξι…) και τα αφήνουμε μερικές ώρες, να... μουλιάσουν. - Λούζουμε κυριολεκτικά τα μικρότερα, μη χρωμιωμένα μέρη (βίδες, υποδοχές για τις βίδες, ροδέλες, ελατήρια κ.λπ.) και το μηχανισμό των χορδών με WD40 ή κάποιο άλλο αντίστοιχο "σαμπουάν", και τα αφήνουμε επίσης μερικές ώρες. - Όταν βγάλουμε τα στεφάνια και τα βασάκια από το νερό, τα τρίβουμε (όσο είναι ακόμη βρεγμένα) με μία σκληρή οδοντόβουρτσα, όπου έχουν σκουριά. Αν η οδοντόβουρτσα δεν έχει αποτέλεσμα σε κάποια σημεία, χρησιμοποιούμε λεπτό ατσαλόμαλλο, αλλά πολύ προσεκτικά και σε μικρές επιφάνειες κάθε φορά, γιατί αφήνει χαρακιές. Στη συνέχεια τα σκουπίζουμε πολύ καλά, προσέχοντας ιδιαίτερα τα δύσκολα προσβάσιμα σημεία (π.χ. οι υποδοχές για τις βίδες που κρατάνε τα βασάκια στο κέλυφος), και τέλος τα στεγνώνουμε καλά με πιστολάκι για να μην μείνει καθόλου υγρασία. (Μην γελάτε! Όλα αυτά είναι δοκιμασμένα και πειραματικά αποδεδειγμένα!). - Αφού βεβαιωθούμε ότι δεν έχει μείνει ίχνος σκουριάς περνάμε τα χρωμιωμένα μέρη με κάποιο γυαλιστικό για μέταλλα (π.χ. Brasso, Silvo ή οποιοδήποτε άλλο), ακολουθώντας τις οδηγίες του (συνήθως θέλει δύο περάσματα - ένα με το καθαριστικό, και ένα με ένα στεγνό πανί για να γυαλίσει). - Αν το κέλυφος είναι μεταλλικό και έχει πετάξει σκουριά, ή θέλει καθάρισμα, ακολουθούμε την διαδικασία για τα χρωμιωμένα μέρη, αλλά χωρίς την κατάδυση σε νερό και υγρό για πιάτα. Πιθανότατα δεν θα πάθει τίποτα, αλλά προσωπικά δε θα το ρίσκαρα. - Βγάζουμε απ' το WD40 τα μέρη που έχουμε στείλει για μπάνιο, και τα σκουπίζουμε ώστε να μην μείνει επάνω τους υπερβολική ποσότητα λιπαντικού. Αν υπάρχει σκουριά στις βίδες την αφαιρούμε με την οδοντόβουρτσα ή το ατσαλόμαλλο που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ιδιαίτερη προσοχή δίνουμε στο μηχανισμό των χορδών. Τα σημεία που υπάρχει τριβή πρέπει να έχουν λιπανθεί καλά, για να δουλεύει αβίαστα. - Συναρμολογούμε πάλι το τύμπανο, το κουρδίζουμε και το κοπανάμε αλύπητα. Τι εννοείτε περίσσεψαν τρεις βίδες και κάτι παξιμάδια; Δεν είπαμε ότι κρατάμε σημειώσεις; (άλλες) Σημειώσεις: - Η σκουριά που αναφέρω είναι η επιφανειακή και βγαίνει σχετικά εύκολα. Αν έχει διαπεράσει το χρώμιο και έχει αρχίσει να διαβρώνει το μέταλλο, τα πράγματα δεν είναι εύκολα, και τα αποτελέσματα όχι τόσο εντυπωσιακά. - Καλό είναι να μην αφήνουμε τα τύμπανα να φτάνουν σε κατάσταση που απαιτεί όλα τα παραπάνω (αμάρτημα στο οποίο έχω πέσει κι εγώ). Έτσι, αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο παίζοντας και λιγότερο τρίβοντας... - Ο γράφων ουδεμία ευθύνη φέρει για ζημιές που προκλήθηκαν από παρερμηνεία, υπερβολικό ζήλο ή ακόμη και σωστή εφαρμογή των πιο πάνω διαδικασιών. Επιπλέον, όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κατά πάσα πιθανότητα θα έχει μεταναστεύσει στη Γη του Πυρός!

Παρότι έχω άποψη για το θέμα - όπως και για όλα τα θέματα εξάλλου, ναι, είμαι γνήσιος Έλλην! - θα προτιμούσα να είχα αποφύγει να συμμετέχω στην συζήτηση, εν μέρει γιατί ή άποψη μου συγκλίνει σε γενικές γραμμές με αυτές του Superfunk και του Abraxas, οπότε θεωρώ ότι δεν έχω πολλά να προσθέσω, και εν μέρει γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί εδώ και χρόνια να συζητάω - στην πραγματική ζωή - τα ίδια και τα ίδια, και να ακούω τα ίδια στερεότυπα, και ουσιαστικά ανύπαρκτα αντεπιχειρήματα. Ο μόνος λόγος που απαντάω λοιπόν είναι η δήλωση "αυτα και καλο υπνο μεχρι οι "φιλοι" γειτονες να σας ξυπνησουνε με κανενα οπλο στον κροταφο...". Ειλικρινά, SONICSPOT αν πιστεύεις ότι κινδυνεύουμε τόσο πολύ από τους "προαιώνιους εχθρούς", και απλά δεν κινδυνολογείς ακατάσχετα μόνο και μόνο για να αφυπνίσεις την κοιμισμένη εθνική μας συνείδηση, ώστε να είμαστε έτοιμοι να ξαναπάρουμε την Πόλη, τα μικρασιατικά παράλια, και - αν δεν χαλάσει ο καιρός - να φτάσουμε και μέχρι τον Τίγρη και το Ευφράτη, θα ήθελα να μου περιγράψεις ένα πιθανό, αληθοφανές σενάριο, που θα οδηγήσει στο αποτέλεσμα που αναφέρεις. Και αν καταφέρεις να με πείσεις, σου υπόσχομαι ότι αφού φάω το καπέλο μου, ως άλλος Τζον Ρόμπαξ, θα τη στήσω σε μία παραλία στο Καστελόριζο με πλήρη εξάρτηση, έτοιμος να πυροβολήσω ότι μη ελληνικό κινείται.

Θα σου πω αργότερα λεπτομέριες γιατί τώρα δεν έχω χρόνο, αλλά με λίγη υπομονή μπορείς να κάνεις θαύματα: Πριν Μετά

¶κουσα τρία κομμάτια και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ξέρετε καλά το υλικό, έχετε πιάσει το ύφος και είστε πολύ καλοί παίκτες. Το μόνο πρόβλημα είναι το σύνηθες στα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα, δηλαδή η προφορά του τραγουδιστή (ειδικά στο Johnny the Fox είναι σαν να το κάνει επίτηδες...). Αν δουλέψει λίγο πάνω σ' αυτό, θα είστε άψογοι. Α, και να συμπεριλάβετε και τα Johnny, Killer on the Loose, Warrior και Still in Love... στο σετ σας, πάραυτα! Καλή συνέχεια! Edit: ¶κυρες οι προτάσεις για τα κομάτια. Είδα τα set lists από τις εμφανίσεις σας και τα περιλαμβάνουν. Εύγε παιδιά μου!

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Χαλάρωσε. Μην παίξεις πράγματα που δεν τα' χεις απόλυτα. Αν δεν σου βγαίνουν καλά στην πρόβα ή στη μελέτη, στη συναυλία δεν θα σου βγουν καθόλου. Κάντε όσες πρόβες μπορείτε μέχρι να παίξετε, και μελέτησε τα κομμάτια όσο μπορείς και μόνος σου. Το να κάνεις λάθη είναι μέσα στο παιχνίδι. Το πιθανότερο είναι ότι τα περισσότερα απ' αυτά θα τα καταλάβεις μόνο εσύ, άντε και τα μέλη του γκρουπ - τα πιο υποψιασμένα, οι κιθαρίστες δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. :-) Ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην κάνεις λάθη είναι να παίξεις απλά. Ένα κλασικό backbeat είναι πολύ συχνά αρκετό. ¶σε τη δίκαση για αργότερα, όταν θα είσαι πιο άνετος. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσεις κανένα με εξωπραγματικά licks. Το βασικότερο είναι να περνάς εσύ καλά παίζοντας μουσική, και αν έχεις το άγχος αν θα βγει το επόμενο fill, δεν πρόκειται να περάσεις καλά ούτε εσύ ούτε αυτοί που σε ακούνε. Αυτά. Καλή επιτυχία στο live!

Μια και έγινε λόγος για τον ήχο του Bonham, για δείτε και αυτό.

Τα διπλά δέρματα (emperors, pinstripes, g2, hydraulics κ.λπ.) είναι η πιο βολική λύση όταν το σετ δεν είναι πολύ καλό. Κόβουν τις "κακές" αντηχήσεις του κόθρου, και στην πραγματικότητα ακούς περισσότερο το δέρμα από ότι το ξύλο (δηλαδή περισσότερo την πηγή ήχου απ' ότι το αντηχείο), οπότε τα μειονεκτήματα του τυμπάνου φαίνονται λιγότερο. Το κακό είναι ότι έτσι ο ήχος γίνεται λίγο έως πολύ μονοδιάστατος, και χάνει σε διάρκεια, όγκο και αρμονικούς, στοιχεία πολύ βασικά. Συμφωνώ με το ότι σε καλά σετ, οι μονές μεμβράνες (ambassador, g1 κ.λπ.) μπορούν να κάνουν θαύματα, και αν ακούγονται πολύ "ανοιχτές" μπορείς πάντα να περιορίσεις τις αντηχήσεις αλλάζοντας το κούρδισμα ή μαφλάροντάς τις (ενώ το αντίστροφο δεν συμβαίνει με τα πιο heavy δέρματα, αφού δεν γίνεται να προσθέσεις αντήχηση ή αρμονικούς, και έχεις "κολλήσει" με τον ήχο τους). Βέβαια όλα αυτά είναι πολύ γενικά, και το τι αρέσει στον καθένα είναι αρκετά προσωπικό, ενώ, όπως αναφέρθηκε, ανάλογα με την κατάσταση (studio, live, ακουστική χώρου κ.λπ.), αλλάζουν και οι απαιτήσεις. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι χορδές του ταμπούρου όντως δεν πρέπει να είναι τσίτα. Γι' αυτό το λένε snare drum και όχι καφάσι... Υ.Γ. Έχω το dvd απ' όπου είναι παρμένα τα αποσπάσματα, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να πάρουν μια ιδέα για το πώς φτιάχνουμε ήχο στα τύμπανα. Λέγεται "Trust Your Ears", και πρέπει να βρίσκεται στο Amazon ή μέσω του site του Jeff Ocheltree.

Τώρα το τραβάει ο οργανισμός σου να σου πω ότι ο μόνος λόγος που ο Flea ακούγεται σαν υποφερτός (και πολύ λέω) μπασίστας, είναι επειδή έχει τον Chad από πίσω, που κρατάει όλο το rhythm section. Διαφορετικά, το groove των Peppers θα ήταν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Αααχχ... Το φχαριστήθηκα! :twisted:

Ουπς, έχεις δίκιο μου διέφυγε... Το έκαναν επίτηδες γιατί φοβούνται τους Έλληνες (Φοβού τους Δαναούς, κιθάρες φέροντας, που έλεγε και εκείνος ο τύπος που τον έζωσαν τα φίδια...). Δεν πειράζει, θα κάνουμε και εμείς ένα διαγωνισμό με τη Μαντουμπάλα-minus lead bouzouki και δεν θα τους καλέσουμε! Παρ' όλα αυτά οι dowloadable εκτελέσεις χωρίς lead κιθάρα και φωνή είναι ότι πρέπει για εκτόνωση στο σαλόνι... Και με την ευκαιρία θέλω να καταγγείλω, ότι θεωρώ απαράδεκτο, ρατσιστικό, αντιδραστικό, έως και μηδενιστικό μπορώ να σας πω (το ρατσιστικό το είπα;), το γεγονός ότι δεν συμπεριέλαβαν αντίστοιχο διαγωνισμό για drummers. Ξεΐγκλωτοι!