Haris

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο του Rolling Stone σχετικά με ένα ανολοκλήρωτο/ακυκλοφόρητο άλμπουμ του J. Beck, που γράφτηκε στο Hitsville, το θρυλικό στούντιο της Motown. Ενδιαφέρον και αστείο ταυτόχρονα, κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τους 'Άγγλους ροκάδες' οι house μουσικοί του στούντιο. https://www.rollingstone.com/music/music-news/jeff-beck-on-his-legendary-unreleased-1970-motown-album-111450/?fbclid=IwAR0UubPgE6qFydx5f7oCTXemBBOpJJvAlSmAu2Ag2iBgleZw0hz15fSzkR4 Χαρακτηριστικός διάλογος του ηχολήπτη με τον Beck, όταν είδε τον Cozy Powell να βγάζει έξω το σετ του στούντιο και να φέρνει το τέρας με τις δύο 26άρες κάσες που έπαιζε τότε: - Νόμιζα ότι κουβαληθήκατε εδώ για να γράψετε με ήχο Motown. - (Beck) Nαι. - Μόλις χάσατε την ευκαιρία.

KillingInTheNameOf.mp3

Όπα ρε senior citizen. Οι δικαιολογίες είναι εύκολες. Το στρωσοκώλιασμα πάλι, όχι. Συγκεντρώσου λέμε. Και πάρε κι άλλο ένα διαμάντι, μπας και μπεις στην πρίζα.

Σύμφωνα με τον τύπο εδώ https://www.thepanflutestore.com/single-post/2017/11/11/10-things-nobody-told-you-about-learning-to-play-the-pan-flute, και 'εύκολο' όργανο δεν είναι και υπομονή χρειάζεται: "I didn't learn how to blow the pan flute at least producing a whistle until the fourth day. Blowing each pipe of the pan flute properly took me about one month. I am not a patient person so by the end of the first week I was frustrated and upset. But, well I already had the pan flute and I was on vacations, so I kept trying and slowly (really slowly) I started to see results". Οπότε ναι, ίσως είναι καλύτερα να ασχοληθείς με κάποιο όργανο που ακόμα και ένα πεντάχρονο μπορεί να μάθει (σε επίπεδο βιρτουόζου σολίστα) μέσα σε μια βδομάδα. Η ηλεκτρική κιθάρα πρέπει να είναι είναι το πιο εύκολο, σε σημείο που δεν το λες τόσο μουσικό όργανο, όσο παιχνίδι. Ακολουθεί με διαφορά η μελόντικα.

Πολύ πιθανό.

Λόγω του θανάτου του Neil Peart έπεσα πάνω σε διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με τους Rush, σε ένα εκ των οποίων ο G. Lee λέει τα εξής σχετικά με τις ακροάσεις για τον αντικαταστάτη του πρώτου ντράμερ τους: "On the day that Neil (Peart) auditioned, we had five guys in – three before Neil and one after. The last guy had come a long way, a two-hour drive, and it was a very uncomfortable situation having him audition after Neil, because Neil was so fucking good. This poor guy had written charts and was playing our songs to charts. We were going through the motions. It was really awkward. I’m looking at Alex and Alex is looking at me. We were embarrassed for this guy because we were both so excited by Neil’s playing. There was no denying that Neil was the man". Εν συντομία, ο τύπος οδήγησε δύο ώρες - σα να λέμε ήρθε από τη Λαμία στην Αθήνα - είχε γράψει οδηγούς για τα κομμάτια και ήταν πανέτοιμος. Επαγγελματισμός, σοβαρότης, εχεμύθεια, αβίαστα και αβάδιστα στο χώρο σας. Θα μου πείτε, έκανε audition για τους Rush. Ναι, μόνο που οι Rush τότε ήταν ακόμα ένα μικρό ανερχόμενο γκρουπ με περιορισμένη επιτυχία σε τοπικό κυρίως επίπεδο, που, έχοντας βγάλει ένα μόνο άλμπουμ, προσπαθούσαν να γίνουν περισσότερο γνωστοί παίζοντας σε clubs. O υποψήφιος ντράμερ δεν σκέφτηκε "Εντάξει μωρέ ας πάω εκεί χάμω αδιάβαστος, σιγά μην χάσω το χρόνο μου τώρα να μαθαίνω τα κομμάτια. Άμα είναι να δέσει το γλυκό, θα φανεί και έτσι. Άντε με τους μαλάκες, Led Zeppelin wannabes, που μου θέλουν και οντισιόν να 'ουμ". Το ότι δεν πήρε το gig ήταν μέσα στο ρίσκο (και η γκαντεμιά τού να έχει παίξει πριν από αυτόν ο Peart, μεγάλη).

https://www.rollingstone.com/music/music-news/neil-peart-rush-obituary-936221/ Και α γαμήσου κωλοαρρώστια.

Για το 'μη μουσικός' σε παραπέμπω στην απάντηση του Φώτη σχετικά με τα μπούτια. Με κάλυψε απόλυτα. Για τη Σακίρα έχεις δίκιο φυσικά αλλά στεναχωριέμαι λίγο για το κοριτσάκι... @biftekas Περιπλέκεις τα πράγματα χωρίς λόγο. Αν σου ζητήσουν να μάθεις κάποια κομμάτια - 3, 4 όχι όλο το σετ - τα μαθαίνεις. Αν σου πουν έλα να τζαμάρουμε για να γνωριστούμε μουσικά, πας και τζαμάρεις. Η πιθανότητα να μην τα βρείτε υπάρχει πάντα Δεν καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα.

Καλά, δεν παίζομαι στη φωτογραφία λέμε. Για τα υπόλοιπα συμφωνώ φυσικά, αφού διαφορετικά θα έπρεπε να διαφωνήσω με την κοινή λογική (την οποία έχουμε φτάσει στο σημείο να πρέπει να διατυπώνουμε συχνά πλέον). Η ένστασή μου είναι ότι εστιάζεις στους ντράμερς, ενώ ξέρω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί πλέον που είναι εξαιρετικά συνειδητοποιημένοι και άψογοι "μουσικοί συνόλου" (όχι δεν με περιλαμβάνω σ΄ αυτούς... ). Απ' την άλλη, η δική σου εμπειρία είναι ίσως σημαντικότερη απ' τη δική μου γιατί, προφανώς, δεν έχει χρειαστεί να κάνω οντισιόν σε ντράμερ. Βλέπω όμως τους νεότερους - κυρίως - συναδέλφους και εντυπωσιάζομαι από τη μουσικότητά τους.

Πέρα από τις όποιες προεκτάσεις μπορεί να πάρει η συζήτηση, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Ίσως να μην το 'χεις το shuffle σαν τον Coleman ή τον Purdie ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλο. Ίσως να μην γκρουβάρεις όπως θα ήθελε η μπάντα. Ίσως γενικά, να μην κάνεις στην μπάντα για ένα κάρο λόγους. Αλλά από τη στιγμή που σου δίνουν 5 κομμάτια να μάθεις και δεν σου λένε απλά 'έλα να τζαμάρουμε, να δούμε τι παίζει(ς)', ε στρώσε τον κώλο σου να ξέρεις τουλάχιστον τη φόρμα. Γιάννη, δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ ειδικά τους ντράμερς λόγω ...συναδελφοσύνης, και καταλαβαίνω ότι οι δικές σου εμπειρίες μπορεί να σε οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Προσωπικά όμως θεωρώ ότι γενικεύεις. Ειδικά στην εποχή μας. Ναι. Θα γίνω ο νεος Terry Bozzio και θα ζηλεύετε όλοι. Με τσάκισες ρε παπάρα!

Από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες των τελευταίων 40 χρόνων. Θα λείψει.

Μετά τα Dynasonic, ένα sneak peek του πρώτου σετ της νέας/παλιάς Rogers, σε χρωματάκι Wine Red Ripple Pearl (εντάξει, ροζ είναι). Σαν κάτι να ψήνεται.

Έχει ξυπνήσει ο άλλος Κυριακή, 7 το πρωί γιατί γ@μιέται ο Δίας με τη δουλειά, ανοίγει το Νόιζ να χαζέψει λίγο πριν ξεκινήσει να μεταφράζει παπαριές, και πέφτει πάνω σ' αυτό: - Nickelback: Protopsalti Θεϊκό για να μη πω ντιβάιν. Ο εμπνευστής ΠνοήΚαιΝύξη είναι ο προσωπικός μου ήρωας για τις επόμενες δύσκολες ώρες. ------------------------------------------------------------ Και μια και ανακάλυψα το θρεντ: Προτιμώ να κάθομαι να βλέπω τα νύχια μου να μεγαλώνουν απ' το να ακούσω μπιτσομπαρικό dance-techno-trance κ.λπ.

Ρε παλικάρια, όσο βλέπω τι γράφετε θυμάμαι κι άλλα που είναι απαράδεκτο να μην τα έχω συμπεριλάβει στη λίστα. Είναι δυνατόν να άφησα έξω το Wish you were here, το Ziggy Stardust, το A night at the opera, το Argus, τα Ζεστά Ποτά, το Harvest, το Aja, το Holy Diver, το Easter και ποιος ξέρει πόσα ακόμα; Συνολικά, ώρες, μήνες, χρόνια ακροάσεων. Όποιος ξαναπεί '10 άλμπουμ', σε οποιοδήποτε context, να ξέρει ότι θα φάμε τα μουστάκια μας.

Κανονικά δεν μπορώ να απαντήσω σε παρόμοια δι(πολυ)λήμματα αλλά επειδή είναι στατιστικό το ερώτημα... BOC - Fire of Unknown Origin BOC - On your Feet or on your Knees Springsteen - Darkness on the Edge of Town Sprngsteen - River Θ. Μικρούτσικος - Σταυρός του Νότου Π. Σιδηρόπουλος - Φλου Π. Σιδηρόπουλος - Εν Λευκώ Black Sabbath - Mob Rules Black Sabbath - Heaven and Hell Deep Purple - Made in Japan Deep Purple - Burn Rainbow - Rising Χατζιδάκις - Το Χαμόγελο της Τζοκόντας Clash - London Calling SOAD - Toxicity Nirvana - Nevermind UFO - Strangers in the Night B. Cobham - Spectrum Rolling Stones - Let it Bleed James Brown - 20 All Time Greatest Hits Joy Division - Closer Metallica - Black Album Έλλη Πασπαλά - Στο Μέγαρο Μουσικής Jack Dejohnette - Parallel Realities John Campbell - Howling Mercy Dire Straits - Making Movies... Ας με σταματήσει κάποιος. Μα μόνο 10; Η σειρά τυχαία. Edit: Ορίστε, τώρα έγραψε ο Γιώργης από κάτω και πρέπει να βάλω κι άλλα γιατί μου τα θύμισε. Motorhead - Overkill Motorhead - Ace of Spades Motorhead - No Sleep till Hammersmith Dr. Feelgood - Be Seeing You Dr. Feelgood - Supidity Dr. Feelgood - γενικά Rory Gallagher - Calling Card Rory Gallagher- Photo Finish AC/DC - For Those About to Rock AC/DC - If you want Blood Μπορώ να φάω όλη τη μέρα ενθυμούμενος. Δεν περιγράφω άλλο.

Εξαιρετικό. Αλλά άντε να το μετρήσεις...

Δεκάδες τα tutorials για τον Bonham, αλλά εδώ ο κύριος Tichy συνοψίζει τα πιο χαρακτηριστικά με εξαιρετικό τρόπο - παικτικά και επεξηγηματικά - σε ένα εξάλεπτο βίντεο. Σημ. 1: Κανένα από τα παραπάνω δεν τα 'ανακάλυψε' ο hammer of the gods ούτε ήταν ο μόνος που τα χρησιμοποίησε. Απλά τα πήγε στο επόμενο επίπεδο, ενσωματώνοντάς τα στο, νέο για την εποχή, ροκ ήχο. Το ότι είχε την τύχη να παίζει σε ένα από τα διασημότερα ροκ γκρουπ όλων των εποχών, βοήθησε στο να τα περάσει στο λεξιλόγιο όλων - μα όλων - των ροκ (και άλλων) ντράμερς που ακολούθησαν. Σημ. 2: Δεν χρειάζεται να έχεις Ludwig Amber Vistalite για να τα παίξεις. Και ομολογώ ότι έχω βαρεθεί να βλέπω τις reissue κάθε λίγο και λιγάκι, εδώ και κοντά 20 χρόνια. Η 26άρα κάσα και τα μεγάλα τομ/βαθιά πάλι, βοηθούν στην προσέγγιση του ήχου αλλά κι αυτά είναι optional.

Ναι, μάλλον έχεις δίκιο. "Exclusive worldwide distributor of Takamine Guitars and Gretsch Drums" - και όχι owner - λέει στη Wikipedia και αλλού. Τέλος πάντων, εκείνη την περίοδο το ντραμιστικό κομμάτι της Gretsch δεν ήταν στα καλύτερά του, ενώ μόλις την πήρε η DW ίσιωσε και θεωρείται πάλι σημαντικός παίκτης. Γι αυτό λέω, μακριά από κιθαροτέτοιους τα τύμπανα.

Γιεπ. Και κάποτε (αν δεν κάνω λάθος τέλη 80s - αρχές 90s) η Gretsch είχε την Slingerland. Και μετά την Gretsch την πήρε Kaman, την οποία μετά την πήρε η Fender μαζί με την Gretsch, και τη Slingerland την πήρε η Gibson, και ύστερα, ακούς, μόλις είπανε, κοιτάξτε αυτοί ότι όχι δεν θέλαμε, ε και μεις ύστερα είπαμε: Ντάξει θέλουμε εεε... δεν θέλουμε και μεις κι αυτοί, μετά εμείς αφού είπαμε, ναι αυτό θέλουμε, είπαν δεν θέλουμε και εμείς το αλλάξαμε και λέμε εντάξει λέμε ούτε και μεις θέλουμε και ας τις πάρει όλες η DW να τελειώνουμε. Αυτό ακριβώς. Τίποτα άλλο. Πλάκα έχουν οι αλλαξοκωλιές μεταξύ των εταιρειών. Παρεμπιπτόντως την περίοδο που η Gretsch ήταν της Fender, το ντραμιστικό τμήμα της παρέπαιε, ενώ η Slingerland με την Gibson ουσιαστικά εξαφανίστηκε. Συμπέρασμα: Μην εμπιστεύεστε κιθαροκατασκευαστές να αναλαμβάνουν ντραμοεταιρείες. Ζηλεύουν και θα τις θάψουν.

http://drummersreview.com/news/flagship-american-drum-brand-joins-dw-family/?fbclid=IwAR0vSxMIJP6fs5dR4wFz6Jcm4RicFwBMcob5gNk6JOoJL5nQ_3W_85XLSAE Εκεί λοιπόν που ο γιος του Don Lombardi, του συνιδρυτή της DW, σκεφτόταν τι δώρο να κάνει στον πατέρα του για τα γενέθλιά του, έφαγε φλασιά: "Βρε δεν του αγοράζω το θρυλικό brand name Slingerland που μαραζώνει τόσα χρόνια στα άχρηστα χέρια της Gibson, και που ξέρω ότι ο μπαμπάς το αγαπάει;" Και έτσι έπραξε. Και η ντραμιστική κοινότητα χάρηκε (Οι άνω των 40 γιατί οι πιο πολλοί μικρότεροι δεν έχουν ιδέα what the fuss is all about και στα @@ τους. Αλλά θα μάθουν...). Αυτά που λέτε. Η εταιρεία που συνέδεσε το όνομά της με τον Gene Krupa και τον Buddy Rich - μεταξύ άλλων - φαίνεται ότι θα αναστηθεί. Καιρός ήταν.

Ναι, το είπα ότι πέρασε για ένα διάστημα και από την Premier (η οποία παρεμπιπτόντως είναι πάλι ...ανοικτή, αν και δεν θεωρείται πλέον μεγάλος παίκτης) αλλά τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του με τους Maiden ήταν στη Sonor.