Μερικές σκέψεις για το θέμα κι από μένα.
Πρώτα πρώτα για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Υπήρχε ωραία ατμόσφαιρα, πέρασε πολύς κόσμος, ο ποιο πολύς δεν είχε και σχέση με την τζαζ αλλά είναι καλό να μην υπάρχουν στεγανά ούτε στην μουσική ούτε και στο κοινό που την παρακολουθεί. Έχει τύχει να βρεθώ σε συναυλίες, φεστιβάλ ή πανυγηρια από μουσικές που «σνόμπαρα» και να ανακαλύψω έναν καινούριο θαυμαστό μουσικό κόσμο.
Πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει κάθε μέρα και μια ελληνική μπαντα εκτός από τις ξένες. .Για να εξελιχθεί επιτέλους η μουσική σκηνή στη χώρα μας πρέπει οι ελληνικές μπαντες να «συναντηθούν» με μουσικούς και πέρα από τα σύνορα μας. Αλλιώς γίνεται μια συνεχής ανακύκλωση της ίδιας κατάστασης..
Το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν το είδα γιατί δεν μπόρεσα να πάω το Σάββατο που έπαιζαν. Δεν γνωρίζω προσωπικά τα παιδιά αλλά από το site που μπήκα και άκουσα δείγματα κατάλαβα ότι και ευρύ φάσμα μουσικό έχουν και καλοί παίκτες είναι και στο «ψάξιμο» είναι και καλές προθέσεις έχουν. Από κει και πέρα το τι είναι τζαζ, τι είναι παραδοσιακό, τι είναι λαϊκό, ροκ, ποπ κλπ έχει ο καθένας μας την άποψη του. Ας μην είμαστε τόσο καχύποπτοι. Τα χωριά μας δεν είναι κοντά στο Μισισιπη, οπότε έχουμε όλοι μας, θέλουμε δεν θέλουμε κι άλλα ακούσματα. Προσωπικά θεωρώ δείγμα κόμπλεξ κατωτερότητας του Έλληνα το να κρύβει την καταγωγή του. Μου θυμίζει την Αθήνα του 1860 που δίνονταν χοροεσπερίδες «ευρωπαϊκής» μουσικής προς τιμήν του βασιλιά και επειδή η τότε νέα αριστοκρατία δεν ήξερε να χορεύει Τζιγκ, σαραμπαντ κλπ που είναι οι παραδοσιακοί χοροί των δυτικοευρωπαίων αντίστοιχα , έγραφαν στις προσκλήσεις τους χορούς που θα χορευτούν ώστε να πάνε «διαβασμένοι».
Αυτό που δεν έγινε μουσικά εδώ, είναι ότι δεν βρέθηκαν σε ίδιους χώρους να τζαμαρουν, ως πρώτο δείγμα επαφής, οι τελευταίοι ρεμπέτες με τους πρώτους τζαζιστες και ροκερς με τους λαϊκούς και τους «πανηγυρτζήδες». Αυτό, το ακούς μόνο σε κάτι παλιές ηχογραφήσεις Ελλήνων μουσικών της Αμερικής που έτυχε να ανακατευτούν και με άλλους μουσικούς. Αυτό που έκαναν δηλαδή οι Stones με τους τελευταίους μαύρους μπλουζιστες, ή οι The Band και ο Dylan με την country, ή οι Jethro Tull ,οι Pogues και πολλοί άλλοι αντίστοιχα με την τζαζ , την άφρο, ή το φλαμένγκο...
Κάτι πήγε να γίνει κι εδώ στα τέλη του ΄60 αλλά ξεριζώθηκε,.
Έχουμε την τύχη να ζούμε σε έναν τόπο που είναι μουσικό σταυροδρόμι πάρα πολλών μουσικών μονοπατιών και πολλοί κρυμμένοι θησαυροί περιμένουν τον αναζητητή.