fusiongtr

Προσοχή παίδες. Μην εκνευρίζεστε, γιατί σας προειδοποιώ. Θα το κλειδώσω.

Πιστεύω ότι θα έχανες λιγότερο χρόνο αν διάβαζες κατευθείαν το κομμάτι στο οποίο αναφέρονται, και θα ήσουν καλύτερα πληροφορημένος. Χώρια που αντί να ακούς τις απόψεις των άλλων, θα είχες σχηματίσει την δική σου.

Οδυσσέα σου βγάζω το καπέλο. Τα είπες όλα όπως πρέπει, με τα υπέρ και τα κατά. Προσωπικά θα μου φαινόταν καλύτερο, να πούνε ότι δεν εκταμιεύουν κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσό (πχ 10, 20, 100), κι εσύ σαν δημιουργός, να μπορείς να περιμένεις να μαζευτεί αυτό το ποσό. Αυτό που έκαναν το θεωρώ λάθος, και θα διώξει κόσμο από εκεί. Και όχι τόσο λόγω ουσίας, αλλά λόγω νοοτροπίας. Και αν θέλεις την γνώμη μου, καλά θα κάνει να φύγει ο κόσμος που θεωρεί ότι δεν συμφωνεί με αυτό. Δεν χρησιμοποιώ spotify, και δεν με ενδιαφέρει και πολύ τι θα γίνει μ' αυτό, απλά λέω την γνώμη μου για το θέμα.

Με το δίκανο κάτω απ' το κάθισμα?

Σούπερ είναι. Αλλά ... είναι μόνο δύο κουταλίτσες βρε γμτ. Μέχρι να μυρίσεις, πάει.

Τραβάνε γενικώς κρασί .... Άστα να παν στο διάολο Αργύρη μου.

Το βίντεο αναφέρεται σ' αυτό. https://artists.spotify.com/blog/modernizing-our-royalty-system Διαβάστε το πρώτα, και μετά τοποθετείστε επί του θέματος αν θέλετε.

Φανταστικό πιάτο Γιάννη, αλλά έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα. Είναι ..... λίγο. Τι στο δγιάολα, μπας και πήγες σε κανένα γκουρμέ ρεστοράν και κόλλησες σρινκφλέισο? Βάλε αγόρι μου εκεί μια πιατάρα να φας σαν άνθρωπος. Ειλικρινά εμένα αυτό, ούτε για ορεκτικό δεν μου έφτανε. Φανταστικό φαγητό πάντως.

Ε βάλτε το βρε αν υπάρχει, να το ακούσουμε κι εμείς ...

Δεν διαφωνώ καθόλου. Στον τρόπο έκφρασής της είναι η διαφορά μου. Μπορείς να την πεις και να διώξεις, μπορείς να την πεις και να προκαλέσεις, μπορείς να την πεις και να κινητοποιήσεις. Επίσης κάτι άλλο. Δεν είναι "κανάκεμα" κάτι τέτοιο. Αν γλύφεις (λάθος νοοτροπία είναι αυτή, πώς θα δώσεις σωστή νοοτροπία στον άλλο όταν εσύ έχεις τέτοια?) για να συντηρήσεις κάποιον ως μαθητή ενώ θα έπρεπε να τον "διώξεις" εννοείς. Όμως ποιος αποφασίζει για το τι του δίνει αυτή η επαφή με το όργανο (κι ας μη είναι καλός)? Ποιος αποφασίζει για το αν ο άλλος θέλει να πάρει μια εικόνα αυτής της "ξεχωριστής" κουλτούρας της μουσικής? Το να μην του λες την αλήθεια, φυσικά δεν είναι σωστό. Το θέμα είναι να του λες την αλήθεια, με τρόπο που να μπορέσει να ακούσει, να καταλάβει, και να αποδεχτεί, ακόμα και με τρόπο που μπορεί να τον κινητοποιήσει. Το τι θα κάνει αυτός μετά είναι δικό του θέμα. Πώς θα χρησιμοποιήσει δηλαδή αυτή την αλήθεια. Πάντως δεν θέλουν όλοι να γίνουν "πρωταθλητές" και νομίζω ότι είναι λάθος η άποψη που λέει ότι αν δεν μπορείς να γίνεις πολύ καλός παράτα τα. Υπάρχει και ο "μαζικός αθλητισμός", η χαρά που μπορεί να σου δώσει η ενασχόληση με το όργανο.

Θα πω εδώ μια ιστορία από την εποχή που δίδασκα, που με είχε κάνει να αισθανθώ πολύ όμορφα. Έφυγε ο ένας δάσκαλος κιθάρας στην σχολή για live στο εξωτερικό για καμιά 10αριά μέρες, και μου ζήτησε να κάνω εγώ μάθημα στους μαθητές του αυτό το διάστημα. Ανάμεσα σ' αυτούς λοιπόν ήταν ένα παλικάρι (ενήλικος) που είχε κόλλημα με τον Εσαρβί. Ερχόταν στην σχολή με το καπέλο που φόραγε ο Εσαρβί, είχε αγοράσει την signature Strat Εσαρβί, φορούσε μπότες Εσαρβί, κλπ. Έπαιζε blues φυσικά. Ήξερε λοιπόν την πεντατονική, αλλά έπαιζε αυτές τις 5 νότες πάντα με τον ίδιο τρόπο, και επίσης δεν σταμάταγε με τίποτα. Ήξερε και 3-4 φράσεις και τις έπαιζε συνέχεια, και αν τον άφηνες, μπορούσε να παίζει το ίδιο πράγμα με τις ώρες. Ερχόταν λοιπόν, κι έλεγε "εγώ το ΣΚ πήγα στην Ολλανδία και έκανα live σε ένα μπαρ ..." και άλλα τέτοια όμορφα. Όπως καταλαβαίνετε, τα χαμόγελα από πίσω του έδιναν κι έπαιρναν. Παρ' όλα αυτά, αυτός ερχόταν και κάθε Σάββατο μόνος του, κι έγραφε αυτοσχεδιασμούς πάνω σε backing tracks στην σχολή (δεν υπήρχαν home studio τότενες, ή ήταν πολύ λίγα). Καθόμαστε λοιπόν στο μάθημα, του προτείνω εγώ να παίξουμε ένα blues να δω τι γίνεται. Ξεκινάει σόλα αυτός και να μην σταματάει με τίποτα. Και να παίζει όλο το ίδιο πράγμα. Τον ρώτησα τι παίζει, μου είπε πεντατονική. Τον ρώτησα γιατί, και μου είπε ότι ταιριάζουν οι νότες. Μόνο αυτές ταιριάζουν? τον ρώτησα. Όχι, μου λέει. Ε, τότε γιατί παίζεις μόνο αυτές? Γιατί αυτές ξέρω και αυτές παίζονται συνήθως. Ποια πεντατονική παίζεις? τον ρωτάω Λα, μου λέει (λα μινόρε ήταν το μπλουζ). Του λέω λοιπόν να παίξει λίγο ακκόρντα και ξεκινάω εγώ σόλο. Παίζω Λα πεντατονική, μετά Σι πεντατονική, μετά Ρε πεντατονική, ξανά Σι, κλπ. Με κόβει. Ώπα, μου λέει, τι είναι αυτό? Φοβερό είναι. Πεντατονική είναι, του λέω. Άσε ρε, μου λέει, αποκλείεται. Και του εξήγησα ... Του έβαλα και μια-δύο ασκήσεις σχετικά με το μάθημά του και αυτό ήταν. Μετά από λίγες μέρες, τον πέτυχα πάλι στην σχολή, και προθυμοποιήθηκε να με πετάξει με το αμάξι του μέχρι μια στάση λεωφορείου να γυρίσω σπίτι. Θα σου βάλω κάτι να ακούσεις στο δρόμο, μου λέει. Και βάζει λοιπόν ένα μπλουζ με ατέλειωτα σόλα, και κάποια στιγμή, ακούω κάτι "παράξενο". Τι είναι αυτό ρε μάστορα? του λέω, ωραίο είναι. Κάνει στην άκρη το αμάξι, και μου λέει ... Αυτό είσαι εσύ. Και μένω κόκκαλο. Αυτό που μου είπες έκανα, συνέχισε. Αν σας πω ότι συγκινήθηκα, δεν θα πω ψέμματα να ξέρετε.

Σε συμπαθάμε βρε, αν είναι δυνατόν ...

Η μια είναι μεγάλη, ενώ η άλλη είναι ίδια?

Να πω επίσης, ότι η θεωρία, είναι ενδιαφέρουσα (και καθόλου βαρετή) αν την μάθεις με τον σωστό τρόπο.

Μην μου πεις ότι κι εσένα σε λένε Βρασίδα ... Ω ρε π#@στη μου, κι εγώ σε φωνάζω Βασίλη ....

Να αναφερθώ τώρα στο άλλο μέρος της κουβέντας, τον δάσκαλο. Τι είναι αυτός, και ποιος ο ρόλος του ... Για μένα ο δάσκαλος δεν είναι αυτός που θα σου μάθει πληροφορίες (γιατί αυτό είναι όλα όσα δεν γίνονται γνώση ή βίωμα). Ο δάσκαλος (μιλάω για μουσική) είναι πρώτα απ' όλα παιδαγωγός. Σε φέρνει σε επαφή με νοοτροπίες. Μετά είναι καθοδηγητής/οδηγός. Σου δείχνει τον δρόμο. Αυτόν που έτσι κι αλλιώς, μόνος σου θα περπατήσεις. Αλλά σου δίνει και τα εφόδια, και πιο σημαντικό από όλα, σου δίνει κίνητρο να τον περπατήσεις, και σου ενισχύει την επιθυμία/πρόκληση/δίψα. Όλα αυτά όμως, μέσω ενός συστήματος δούναι και λαβείν, κι αυτός μαθαίνει από τους μαθητές του, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Πρώτα πρέπει να είναι λίγο ... ψυχολόγος, για να μπορεί να αντιληφθεί πώς είναι ο μαθητής του στην πραγματικότητα, να έχει την απαραίτητη ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα σ' αυτόν, και μετά να του δείξει νοοτροπίες που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίζει τα εμπόδια στον δρόμο του, να μην τον αφήσουν να τον χάσει. Εκεί είναι όλο το παιχνίδι.

Πάνω σ' αυτό να προσθέσω την γνώμη μου για κάτι. Την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του ατόμου Πολλές φορές, ένας που είναι ταλέντο, δεν νιώθει την έντονη πρόκληση που αισθάνονται οι υπόλοιποι, γιατί του φαίνονται όλα πιο εύκολα. Αυτό, μπορεί υπό κάποιες συνθήκες να τον οδηγήσει στο χάσιμο του ενδιαφέροντός του για το αντικείμενο, σε ελλειπή προσπάθεια τεχνικής μορφής (το "βαρετό" μέρος κάθε δραστηριότητας), και στο τέλος, είτε να τα παρατήσει, είτε να τον προσπεράσουν άλλοι λόγω της μεγάλης τους προσπάθειας.

Μιλάω για έναν άνθρωπο Κώστα. Ξέρεις κάποιον που να έχει ταλέντο σε όλα?

Παιδιά έλειψα γιατί είχα κάτι δουλειές, και ερχόμενος πίσω, είδα το θέμα να είναι σε ξεχωριστό thread. Από μένα λοιπόν, μπράβο στον Βρασίλη που το πρότεινε, και μπράβο στον Βασίλη που το υλοποίησε. Το θέμα δεν είναι απλό, ούτε μονοσήμαντο. Είναι πολύπλοκο, και πολυεπίπεδο. Κατ' αρχήν, αυτό με το "αν έχει το παιδί μου ταλέντο", μου θυμίζει κάτι γονείς στα παλιά τα χρόνια, που πήγαιναν και ρωτούσαν τον δάσκαλο στο σχολείο "τα παίρνει ο μικρός τα γράμματα, ή να τον στείλω στο χωράφι να τσαπίζει πατάτες?" Κατά την γνώμη μου το ταλέντο είναι η δυνατότητα κάποιου ατόμου να μπορεί να κάνει κάποια πράγματα γρηγορότερα και καλύτερα από τον μέσο όρο, χωρίς να ξέρει πώς, και χωρίς να έχει διδαχτεί το πώς. Είναι ένας τρόπος, να αντιλαμβάνεται, εσωτερικεύει, ταξινομεί, επεξεργάζεται, συγκεκριμένα ερεθίσματα, και να φτάνει σε νέες δημιουργίες/συνθέσεις/λογικά αποτελέσματα, από μόνος του, χωρίς να έχει διδαχτεί το πώς να το κάνει αυτό. Το γιατί συμβαίνει αυτό, σε ποιους τομείς δραστηριότητας (γιατί συνήθως συμβαίνει σε συγκεκριμένους τομείς δραστηριότητας), με ποιον τρόπο, δεν το γνωρίζουμε. Όμως, αυτό διδάσκεται. Η διδασκαλία του βέβαια, δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική με την έμφυτη αυτή δυνατότητα, αλλά φτάνει σε επίπεδα μεγάλης επάρκειας. Με λίγα λόγια, ένα παιδί χωρίς ταλέντο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα παιδί με ταλέντο, εκτός από ένα πράγμα. Ότι χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια, για να καταφέρει να έχει σχεδόν τα ίδια αποτελέσματα με κάποιον που "φαίνεται" να τα καταφέρνει άκοπα, ή με μικρή προσπάθεια. Αυτά περί ταλέντου από μένα, γιατί ανοίξατε κι άλλα πολλά θέματα εκτός από αυτό. Θα τοποθετηθώ σταδιακά.

Η εμπειρία μου είναι σίγουρα μικρή, αλλά είναι τέτοια, που να μπορώ να δώσω στους γονείς να καταλάβουν το λάθος της ερώτησής τους, εξηγώντας τους τους λόγους. ΠΟΤΕ δεν θα απαντούσα σε τέτοια ερώτηση. Θα πήγαινα την κουβέντα με πλάγιο τρόπο στο αν του αρέσει αυτό που κάνει, και στο αν φαίνεται να δουλεύει στο σπίτι. Το πιο σημαντικό απ' όλα, είναι το κίνητρο. Αν οι γονείς πάνε και γράψουν το παιδί στο πιάνο ή την κιθάρα στα 5 ή 8 του χρόνια, χωρίς αυτό το ίδιο να έχει εκφράσει τέτοια επιθυμία (πολλοί γονείς το έκαναν τουλάχιστον στο παρελθόν), τότε το να έρθουν και να ρωτήσουν αν το παιδί έχει ταλέντο, είναι τουλάχιστον ειρωνεία. Αν το παιδί ξεκίνησε μαθήματα από δική του επιθυμία, άρα έχει κίνητρο, ο ρόλος του δάσκαλου, είναι να κρατήσει ζεστό αυτό το κίνητρο, και να το μεγαλώσει. Να δίνει συνεχώς νέα κίνητρα, νέες προκλήσεις, ανάλογα πάντα με το παιδί που έχει απέναντί του. Φυσικά το παιδί μπορεί να το χάσει το ενδιαφέρον του, είναι πολύ πιθανό αυτό. Αν λοιπόν έβλεπα ότι το παιδί δεν ενδιαφέρεται, δεν έχει κίνητρο, θα έλεγα ακριβώς αυτό. Για ταλέντο ΠΟΤΕ.

Σύμφωνα με την (μικρή) εμπειρία μου αλλά και τις απόψεις μου ... ΠΟΤΕ. EDIT: Το "είσαι καλός", "είσαι καλός σ' αυτό τον τομέα", "εκεί έχουμε προβλήματα", κλπ, φυσικά βέβαια.

Έχω υπάρξει διδάσκοντας στο παρελθόν. Ίσως από εκεί μου έχουν μείνει αυτές οι απόψεις. Αυτό που ρωτάς όμως Πάνο είναι πολύ μεγάλο θέμα για να γραφτεί με δύο αράδες. Υπάρχουν πολλά πράγματα πριν φτάσει κάποιος να ρωτήσει κάτι τέτοιο. Όπως ... - Τι είναι "ταλέντο"? - Διδάσκεται? - Πόσο σημαντικό είναι στην εξέλιξη κάποιου? - Τι είδους εξέλιξη περιμένει κάποιος, και ποια είναι η σχέση του με την μουσική? Και πολλά άλλα ...

Δεν έχεις άδικο Μάνο, ούτε σου ρίχνω καμιά μομφή φυσικά. Και τα έγραψες χωρίς ειρωνεία (τουλάχιστον για τα γούστα μου). Απλά έδωσα μια δική μου διαφορετική άποψη για τον τρόπο, και ανέφερα τους λόγους.

Μάνο μου σωστά τα λες, αλλά .... Πολλές φορές (τις περισσότερες), δεν έχει τόσο σημασία το "τι" αλλά το "πώς." Ένας καλός δάσκαλος, πρέπει να λειτουργεί διαφορετικά με κάθε μαθητή ανά περίπτωση. Δεν είναι "πάρε αυτά και βγάλτα" η δουλειά. Δεν θα το κάνει ποτέ. Ο δάσκαλος θα πρέπει να έχει την απαραίτητη ευαισθησία και ελαστικότητα, να "καταλάβει", να "γνωρίσει" με ποιον έχει να κάνει, και να λειτουργήσει με τέτοιον τρόπο που να δίνει κίνητρο, να κινητοποιεί. Πρέπει να μπορέσει να του πει κάτι, χωρίς να του δημιουργήσει απώθηση, χωρίς να του βγάζει αρνητισμό, και χωρίς να απορρίπτει, γιατί η απόρριψη είναι ίσως το χειρότερο από όλα που μπορεί να κάνει. Τα αρνητικά πρέπει φυσικά να επισημαίνονται, αλλά με τρόπο που ο μαθητής να μπορέσει να τα δει και να τα καταλάβει, όχι με τρόπο που να τον κάνει να αντιδράσει αμυντικά. Επίσης, καλό θα είναι (δική μου άποψη αυτή), τα αρνητικά/ελλείψεις/προβλήματα/αδυναμίες, να επισημαίνονται μέσα από κάποια θετικά. Πχ, "είσαι καλός εκεί, αλλά αφήνεις αυτό να σε πηγαίνει πίσω και να μην αφήνει να φανεί το θετικό σου. Αν το δουλέψεις με αυτό τον τρόπο, θα ακουστείς πολύ καλύτερος". Και κάτι τέτοιο (και το λέω δημόσια για πρώτη φορά) προσπαθώ εν γένει, να κάνω κι εγώ στα σχόλια των κομματιών που ανεβάζουν τα παιδιά. Ειδικά όταν ο άλλος δεν με ξέρει, και μπορεί να παρεξηγήσει τα λεγόμενά μου. Όταν πια "γνωριστούμε", τα λέω λίγο πιο χύμα, γιατί πιστεύω/ελπίζω ότι ο άλλος δεν θα πάρει στραβά αυτά που του γράφω. Ξέρει ότι τα λέω με θετικότητα, για να του δείξω κάτι που ίσως δεν έχει σκεφτεί, ίσως χρειάζεται δουλειά/διόρθωση, και όχι για να τον μειώσω, ή να του την πω. Αλλά πάντα, όλα εξαρτώνται από τον άλλο. Το ποιος είναι, και το πώς είναι. Κάθε ένας είναι διαφορετικός άνθρωπος, διαφορετική περίπτωση, και καλό θα είναι να αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Αυτά ...

Όχι Σπύρο μου, δεν είναι κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν ήταν ροκ σταρ έτσι κι αλλιώς, τουλάχιστον όχι στα δικά μου μάτια. Απλά μου φαίνεται πολύ καταβεβλημένος για την ηλικία του.