Λοιπόν για να μιλήσω σοβαρά ...
Δεν συμφωνώ ότι "Ολα γράφονται και όλα διαβάζονται."
Να εξηγηθώ.
Το πεντάγραμμο φτιάχτηκε σε μια μουσική περίοδο που όντως εξυπηρετούσε τις τότε ανάγκες μουσικής επικοινωνίας.
Φτιάχτηκε πάνω σε δομές οριζόμενες από αυτό που λέμε κλασσική μουσική.
Δεν εξυπηρετεί τα πάντα προφανώς (πχ μόρια).
Αν δώσεις μια παρτιτούρα σε 10 διαφορετικούς μουσικούς που ξέρουν να διαβάζουν καλά αλλά δεν γνωρίζουν το ιδίωμα του κομματιού, θα ακούσεις 10 διαφορετικές εκτελέσεις.
Η παρτιτούρα δεν είναι εύκολο να καλύψει λαϊκά ιδιώματα από την άποψη του παιξίματος και της έκφρασης.
Αν βάλεις έναν υπερυπολογιστή να γράψει σε παρτιτούρα τις πραγματικές αξίες (και όχι να τις στρογγυλοποιήσει συμβατικά) που παίζονται πχ σ' ένα σόλο λαϊκού ιδιώματος, αυτή θα είναι γεμάτη κουκίδες που θα είναι σχεδόν αδύνατο να παιχτούν ακριβώς όπως είναι γραμμένες.
Δεν μπορεί επίσης να καλύψει θέματα όπως groove (όλα σωστά παίζονται από όλους αλλά δεν τσουλάει το κομμάτι), παίξιμο λίγο πίσω ή λίγο μπροστά από το beat, τρόπος χτυπήματος νότας, κλπ.
Γι αυτό βλέπουμε τα "play with a swing feel", "ελεύθερο", κλπ γραμμένα πάνω στην παρτιτούρα.
Από εκεί και πέρα όμως έχουμε και τα εξής.
Στις κλασσικές σπουδές γίνεται πολύ δυνατό ear training (σολφέζ), και μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος που έχει τέτοια εκπαίδευση δεν μπορεί να "ακούσει" τρία ακκόρντα και ζητάει παρτιτούρα.
Αλλά .... η παρτιτούρα εκτός από το τι θα παίξει κάποιος και πώς θα το παίξει, γράφει και το πότε θα το παίξει.
Σε μια μπάντα, ακόμα και αν σου πούνε ή καταλάβεις τα ακκόρντα, αν δεν ξέρεις το είδος, δεν ξέρεις πώς και πότε να παίξεις.
Μια παρτιτούρα σίγουρα σε βοηθάει να βρεις τον σωστό τρόπο.
Απλά ήταν λίγες σκέψεις αραδιασμένες σ' ένα ποστ.