Μου αρέσει πολύ και το ξέρεις.
Πάμε όμως τώρα ...
Αν δεν κάνω λάθος ελάχιστες είναι οι φορές που "τολμάς" να γράψεις στίχο, συνήθως προτιμάς μελοποιήσεις και δεν ξέρω γιατί, ο στίχος εδώ για τα γούστα μου κυριολεκτικά σκοτώνει, και μπράβο σου, είναι γεμάτος ευαισθησία, και είναι και πολύ "Φώτης" γιατί νομίζω (από αυτά που επιλέγεις να μελοποιήσεις) ότι αυτός είσαι εσωτερικά.
Όταν ο στίχος είναι δικός σου, είναι λογικό η ερμηνεία σου να είναι καλύτερη (και είναι πολύ καλή όντως), γιατί την ώρα που το λες, αισθάνεσαι κάπως όπως την ώρα που σου έρχονταν οι στίχοι, συναισθηματικά φορτισμένος.
Παίρνω αφορμή από το κομμάτι για να γράψω κάτι ακόμα, που ενώ υπάρχει πια καιρό τώρα, δεν έτυχε να το θίξω ποτέ.
Κάποτες, στα χρόνια τα παλιά, σου είχα επισημάνει στο θέμα των σόλο, ότι καλό θα ήταν να υπάρχουν θέματα που να αναπτύσσονται μέσα στην "οργή" ενός σόλο και να μην είναι εντελώς άναρχο το παίξιμο, να στηρίζεται κατά βάση σε μελωδίες.
Εδώ έχουμε το απαύγασμα της μελωδίας και της ανάπτυξής της.
Τι να πω, από εκείνα τα χρόνια είσαι πια άλλος μουσικός, πολύ πιο ώριμος, μεστός.
Μπράβο από μένα ρε φίλε, μπράβο σου!
"Ευχαριστίες σε κείνο το ψηλό, μελαχρινό, ευθυτενές και για κάποιες γυναίκες όμορφο παλικάρι"
Ποιος π^*%στης ....
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πιάνο ήθελε ένα κλικ πάνω σε πριμομεσαία για να βγει πιο μπροστά γιατί έχει ωραίο ήχο, ζεστό.