fusiongtr

Διαφωνώ. Δεν είναι καν ακροατής κλασσικής.

Μήπως καμιά φορά είναι κατάρα? Μήπως κάποιες δεν μπορεί να απολαύσει ένα μουσικό έργο σαν ακροατής?

ΑΥΤΟ! Και επίσης αν κάποιος παπαγαλίζει μόνο, συγκεκριμένες φόρμες (είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης), έχει πιο βαρύνουσα γνώμη από έναν ακροατή με πολύ περισσότερα ή και πιο "πολύπλοκα" ακούσματα?

Γράφεις για διαφορές μεταξύ ακροατών εδώ. Να σου το αντιστρέψω? Η γνώμη των ανθρώπων που ακούν πχ jazz, ή κλασσική, ή κάτι πιο "προχωρημένο" μουσικά, πάνω στην μουσική ευρείας κατανάλωσης έχει λιγότερη ή περισσότερη, ή την ίδια βαρύτητα με αυτή των ανθώπων που ακούν αυτή την μουσική? Όμως εδώ μιλάμε για μουσικό (τριών τύπων) vs απλό ακροατή.

Το έγραψα στο πρώτο ποστ. Απλώς τους διαχώρησα χάριν συζητήσεως. Ο "μουσικός σε σκυλάδικο και όταν σχολάει έχει το γκρουπάκι του και παίζει (ή γράφει) τις μουσικές που γουστάρει", είναι και δημιουργός και εκτελεστής, και επαγγελματίας εκτελεστής. Όμως δεν απάντησες στις ερωτήσεις. Η άποψη του μουσικού (σε κάθε "τύπο μουσικού ξεχωριστά") έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτήν του απλού ακροατή σχετικά με την ποιότητα ενός μουσικού πονήματος?

Το θέμα με απασχολεί από παλιά. Πήρα αφορμή από τα παρακάτω ποστ που έτυχε να γράψει ο Βαγγέλης (θα μπορούσε να τα έχει γράψει οποιοσδήποτε άλλος βέβαια), για να θέσω τον προβληματισμό μου. Περισσότερο στο πρώτο από τα δύο αποσπάσματα θέλω να μείνω. Ποιά είναι λοιπόν η διαφορά του μουσικού από τον απλά ακροατή, στην εξέταση και ποιοτική κατάταξη/ταξινόμιση μια μπάντας, μιας μουσικής, ενός κομματιού, κλπ.? Αν επίσης χωρίσουμε τους μουσικούς στις κατηγορίες δημιουργός, εκτελεστής, επαγγελματίας εκτελεστής σύμφωνα με αυτά που έγραψα στο πρώτο ποστ του θέματος, υπάρχει εκεί (και αν υπάρχει τι είδους είναι?) διαφορά στην εγκυρότητα της εξέτασης και ποιοτικής κατάταξης/ταξινόμισης από καθένα από αυτούς? Παράδειγμα Γουστάρω πολύ την ρέγγε, μαθαίνω μπάσο με αφορμή αυτό, αλλά καταλήγω να παίζω μπάσο σε σκυλάδικα, έχοντας χάσει την αρχική μου φλόγα. Είναι όμως πια η δουλειά μου (και μόνο). Δεν με ενδιέφερε ποτέ να γράψω δική μου μουσική, απλά ήθελα να παίζω και να γουστάρω, η μοίρα όμως τα έφερε έτσι που παίζω και δεν γουστάρω, παίζω για να ζήσω. Η δική μου άποψη σχετικά με την ποιότητα ενός μουσικού έργου, μιας μπάντας, κλπ, είναι πιο έγκυρη από του απλού ακροατή? Γιατί ναι ή γιατί όχι.

Και σε τι σε εμποδάει το D7 να αυτοσχεδιάσεις πάνω σε ΛΑ ντόριαν ασούμε?

Βρε εντάξει, αντικειμενικά, αλλά δεν έχουν όλοι αυτοί τον τρόπο/τα εργαλεία να μετρήσουν αντικειμενικά αυτό το πράγμα, αυτό λέω. Άσε δηλαδή που εννούσα την ποιότητα εγώ. Αν είχες σκεφτεί φίλως να αφήσεις από το βράδυ την μπριζόλα σου σε σε μια μαρινάδα, θα έβλεπες ότι ανάλογα με την μαρινάδα και τον τρόπο ψησίματος, μπορούσε να έχει μεγαλύτερο μαγειρικό ενδιαφέρον. Όρμα της τώρα.

Δηλαδής μου λες τώρα ότι αν στην δεύτερη βάλεις ένα Ρε μπάσο δεν γίνεται μια ωραία D7?

Πόσο αντικειμενικά μετρήσιμα είναι αυτά από έναν απλό ακροατή, έναν μουσικό δημιουργό, έναν μουσικό εκτελεστή, και έναν επαγγελματία οργανοπαίχτη, με βάση αυτές τις ιδιότητές τους? Αυτό είναι το ζητούμενο. Και όταν λέμε ποσότητα πληροφορίας και χειρισμό της, εννοούμε τα σολιστικά μέρη, την ενορχήστρωση, το δέσιμο της μπάντας, κλπ.

1. Αυτά που δοκιμάζεις στα υπόλοιπα όργανα, είναι εκτός κλίμακας? 2. Γιατί δεν σου αρέσει? Θέλεις να υπάρχει αρμονική κίνηση, και αν ναι, τι είδους? Εντός ή εκτός κλίμακας (έστω και περαστικά)?

Αυτός ο διαχωρισμός σηκώνει ένα ξεχωριστό thread, και έχει πολύ ψωμί. Εκτός του οργανοπαίχτη γενικότερα, υπάρχει και η έννοια του επαγγελματία οργανοπαίχτη. Η διαφορά τους είναι ότι ο μεν πρώτος παίζει κομμάτια άλλων και γουστάρει, ενώ ο δε το κάνει "αναγκαστικά" λόγω επαγγέλματος (μπορεί και να μην του αρέσουν αυτά που παίζει). Μπορεί κάποιος να είναι και τα δύο είδη οργανοπαίχτη? Φυσικά, είναι μάλιστα και το πιο συνηθισμένο. Και ερχόμαστε τώρα στην κρίσιμη ερώτηση. Με ποιά ιδιότητα (εκτός της για όλους κοινής, αυτής του ακροατή), μπορούν να αξιολογήσουν κάτι ως μουσικά ενδιαφέρον (εκτός από το τεχνικό μέρος της μπάντας το οποίο γνωρίζουν καλά όλοι οι παραπάνω "τύποι μουσικών"), ως μουσικά αξιόλογο ή μη, όλοι αυτοί οι παραπάνω "τύποι"?

Τώρα .... τον σκότωσες ρε συ. Φώτη εσύ γιατί γελάς? Τον βλέπω τον pipityri σε καναδύο χρονάκια έτσι.

Σιγά την προσεχτική ακρόαση και την κρυφή ένταση ναούμε. Κάτι ενδιάμεσες φωνές (και όχι μόνο) τα πετάνε όλα απόξω ασούμε, ειδικά για μας τους λαϊκούς που χθες ακούγαμε Πίτσα και πίναμε κρασά. Υπάρχει κάτι εκεί που δεν λύνεται σχεδόν ποτέ, και αν θέλεις να ξέρεις εμένα πιο πολύ μου αρέσει αυτό που δεν ξέρεις γιατί "τεντώνεσαι". Ούφ, τα είπα και ξεθύμανα. Για να μιλήσω και λίγο σοβαρά πάντως, ο δρόμος που οδηγεί σε δόξα, χρήμα και γυναίκες, είναι πια ορθάνοιχτος μπροστά σου.

Εξ 'ου και το "ο δολοφόνος με το κοντομάνικο". Από τότε έχεις να φορέσεις μακρύ μανίκι?

Κείμενο με μουσική ε? Χμμμμ, διακρίνω επιρροές από cigaret13 και τις απαγγελίες του. Ακόμα κι εδώ ρε Φώτη?

Ήχος και εικόνα (γιατί υπάρχει και εικόνα εδώ, κι ας μην είναι άμεσα ορατή) γίνονται ένα. Πολύ συναισθηματικό. Πολύ εσωτερικό. Πολύ όμορφο. Από τα ποιοτικά εμπορικά κομμάτια, θέλει ένα καλό βιντεοκλιπ για να γίνει παγκάσμια επιτυχία. Γράφεις κάποιο θεατρικό έργο? Νομίζω ότι θα ταίριαζε και cello κάπου στην ενορχήστρωση.

Και βγάζουμε ακόμα. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και καληνύχτα σας.

Το συγκεκριμένο του Παπαιωάνου, το ακούω από ενάμιση χρονών. Έβρισκα μόνος μου το 45άρι και το έβαζα.

Εντάξει ρε αετέ, μας έσκισες. Για πάρτη σου και μόνο.

Αχ, παλιές καλές εποχές, τότες που γυρνάγαμε το αρνί μέχρι που είχε καεί το δέρμα μας πιο πολύ από το αρνί, και μετά με μερικά μπουκάλια κρασί, πηγαίναμε για μπιλιάρδο τύφλα, πίνοντας ούζο με μπύρες.

Για πάρτη σας.

Αετέ κανόνισε, άμα συνεχίσεις έτσι, δύσκολη την βλέπω την ανάσταση.

Α ρε ΒαγγέληΒ, τι μας έκανες μεγαλοπαρασκευάτικα.