Κύριε μουσταφά μου, θα σου πω τι έχω κάνει εγώ.
Όταν άκουγα ένα κομμάτι, έπιανα την κιθάρα και προσπαθούσα να παίξω σαν να είμαι ο ντράμμερ.
Σε σχετικά βατά ρυθμικά κομμάτια, έπαιζα muted το hihat, και πατώντας τα τάστα κανονικά το ταμπούρο (στο μέρος του τέμπο), και στα break δεν είχε σημασία ποιο μέρος του σετ (απλά muted όλα εκτός από τα τονισμένα χτυπήματα).
Δεν είχε σημασία τι ακκόρντο έπιανα, μόνο να παίζω σωστά ρυθμικά, το μέρος το ντράμερ (κατά προσέγγιση πάντα).
Σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να παραλείπω κάποια χτυπήματα, ή και να βάζω άλλα, που όμως ταίριαζαν (στ' αυτιά μου) με τον ρυθμό, και "συμπλήρωναν" τα χτυπήματα του ντράμμερ (αν και πολλές φορές ήταν "ανάποδα", δημιουργώντας έτσι μια πολυρυθμία).
Σταδιακά άρχισα να σκέφτομαι σαν ντράμμερ.
Γίνεται μόνο του.
Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα?
Μου έμεινε "κουσούρι". :D
Με ακολουθεί παντού (και όχι μόνο στο ρυθμικό παίξιμο, αλλά και στο σόλο). :)
Ξεκίνα από απλά πράγματα ρυθμικά σαν κι αυτό (που ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό και όλα δένουν απίστευτα). ;D ;D ;D ;D