Yannis Methenitis

Χωρίς να ξέρω τι βγάζει ο ενισχυτής σου, αυτό το "MIDI" που αναφέρεις είναι το κλασικό βύσμα DIN που έτυχε και το χρησιμοποιεί παράλληλα και το πρωτόκολλο MIDI. Λογικά λοιπόν δεν πρέπει να σου κάνει το κουτάκι που προτείνεις αφού οι συνδέσεις στο 5-pin δεν είναι δεδομένο ότι ακολουθούν την ίδια συνδεσμολογία.

Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ διαβάζοντας το τυχαία στις ειδήσεις του BBC το πρωί... και περίμενα να το δω το μεσημέρι που ήταν πιό ανατριχιαστικό απ' όσο φανταζόμουν. :'( Ο Simoncelli ήταν παιδί. Φοβερός, χαμογελαστός χαρακτήρας απ' όσο λένε αυτοί που τον γνώριζαν αλλά και από τις επευφημίες του κοινού στο Mugello που είχα την τύχη να τον δω το καλοκαίρι. Εκεί κατάλαβα αυτό που έλεγαν τότε κάποιοι οδηγοί όπως ο Dani Pedrossa, γκρινιάζοντας για το επικίνδυνο της οδήγησης του. Ο άνθρωπος έμπαινε με τα ΟΛΑ, μεταξύ ΟΛΩΝ. Ενώ οι άλλοι ήταν προβλέψιμοι, αυτός έμοιαζε να ξεπερνά τα όρια και να διακινδυνεύει παραπάνω απ' όσο τον έπαιρνε, βάζοντας σε κίνδυνο και όποιον άλλο βρισκόταν γύρω του. Και τελικά έτσι και το μοιραίο του λάθος. Του έφυγε ο πίσω τροχός στη στροφή και αντί να έχει την γνωστή και ασφαλή κατάληξη που έχουν συνήθως αυτά τα περιστατικά (να φυγει δηλαδή η μηχανή στην προστατευτική άμμο και να συρθει και αυτός ακολουθώντας την και να σηκωθεί ασφαλής) αυτός προσπάθησε (μάλλον με πείσμα) να κρατήσει την μηχανή για να την επαναφέρει, με αποτέλεσμα να μπει ανεξέλεγκτα στην πίστα και στην πορεία των ακολουθούντων. Και φυσικά η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Τόσο που το κράνος έφυγε απο το κεφάλι του... Πραγματικά είναι πολλά πράγματα που δεν μπορείς να δεις στην τηλεόραση. Αξίζει μια φορά να πάει κάποιος επι τόπου σε κάποια πίστα του MotoGP και θα καταλάβει ακόμα και ποιός έχει τις περισσότερες πιθανότητες να πάρει το πρωτάθλημα. Απο το smooth riding στο σύνολο της πίστας μέχρι τον στρωτό ήχο της μηχανής του που δεν σκάει σαν... Ducati. Ετσι μου φάνηκε κι εμένα. Ο αγαπητός και συμπαθέστατος Marco, πέραν του ότι οδηγούσε εντυπωσιακά, ήταν ένα loose cannon που δυστυχώς έκανε backfire. Καλό του ταξείδι.

Εξαιρετικό! Μακάρι να μπορούσαμε να παίξουμε τόσο ουσιαστικά. Σε αυτά τα τέμπο φαίνονται οι μουσικοί.

http://www.noiz.gr/index.php?topic=189128

Superfunk πλιζ... δεν είναι απάντηση στο θέμα του audiokostas αυτή. ::) Μάλλον σε συνεννόηση με τον κατασκευαστή του μπράτσου πρέπει να γίνει η δουλειά. Ετσι κι αλλιώς ψευδή στοιχεία δεν υπογράφουν τα μεγάλα αμερικανο-ευρωπαϊκά μαγαζιά. Τον πραγματικό λόγο σίγουρα θα τον αναφέρουν για να εξυπηρετηθεί ο πελάτης τους.

Ασε δε που είναι και ο ηχο-γράφτης.

Κόλπο είναι ρε συ. Μη τσιμπάς! Τα γένια μας ευλογάμε. ;D Είπα "αξίζει". Αν ήμουν ο καθ' ύλην αρμόδιος δηλαδή, αλλά όπως βλέπεις μας τα 'κοψε τα ρουσφέτια η τρόικα.

Ε... καλά... ρόμπα γίναμε! Οι ηχογραφήσεις γίνανε το χειμώνα και δεν περίμενα να ανεβούν εδώ... :-[ Η μπάντα είναι εξαιρετική γιατί παίζουν βράχοι όπως ο Γιώργος Γκαρτζόπουλος (4 wheel drive) τύμπανα και ο Μπεκεν... ε... Terry RoscoeBeck5, μπασάρα, ο οποίος στα σόλο με ξεσκίζει ανα πάσα στιγμή. Ο "νεαρός" Korgiοus ξεπέρασε κάθε προσδοκία με αποτέλεσμα "τούμπανο". Για τον κύριο Νέστορα, τα σχόλια είναι περιττά. Από μόνο του το τρέμολο στην εισαγωγή αξίζει όλα τα λεφτά. Ασε δε που αξίζει και 5 κάρμα που κρατήθηκε και δεν έπαιξε σόλο να με ισοπεδώσει! ;D Ο δε τραγουδιάρης είναι ο Senexus a.k.a. Γιώργος Φραντζεσκάκης (που τα βρίσκεις ρε Longshadow...) που αν και σκουριασμένος λόγω πολυετούς αποχής από τα... μικρόφωνα, απέδωσε το τεμάχιο ωραία. Τον έχω ακούσει σε καλύτερες εποχές, όπως σίγουρα το ίδιο θα μπορεί να πει και για μένα. Οπως είπε και ο Terry RoscoeBeck5 κι εγώ κι ο Nestoras παίζαμε με Stratocaster σε 2 Boogie DC-5 και στο σόλο πάτησα την ταπεινή Boss ME-20 σε ένα preset που έφτιαξα χρησιμοποιώντας το εσωτερικό Blues driver. Να σχολιάσω τις δύο διαφορετικές σχολές ακομπανιαρίσματος του Νέστορα και του υπογράφοντα ακούγοντας το κομμάτι. Στου Νέστορα το παίξιμο γεμίζει ο τόπος σαν pad κομπρασαριμένο και μπορείς να ακουμπήσεις απάνω του (η χαρά του αδιάβαστου συμπαίκτη). Eνώ εγώ προσπαθώ να αφήνω χώρο, λες και ακούω πολλά να συμβαίνουν γύρω μου. Κάτι που μας έκανε να μην πατάμε ο ένας στον άλλο. Ισως η ροκ και η σόουλ προσέγγιση.

Πολύ καλό και ισορροπημένο μου ακούγεται. Well done!

Εχω κι εγώ σχεδόν ότι κυκλοφόρησε η GRP σε βινύλιο και CD εννοείται, στα 80'ς. Πολλοί φίλοι μου με κορόιδευαν τότε καθώς ήταν κάπως γλυκανάλατες παραγωγές συγκριτικά με το bebop και το ροκ. Εξαιρετικός ήχος, κορυφαίοι session μουσικοί αλλά συνθετικά δεν γκρέμιζαν και κανα κατεστημένο. Αντίθετα αν εξαιρέσεις κάποιες πιό κοντά στο fusion δουλειές, πρέπει να ήταν η πρώτη ίσως εταιρεία που καθιέρωσε τον όρο Smooth Jazz και ταυτίστηκε με τους γιάπις της εποχής αλλά και τη σημερινή σχετικά μεγάλη αγορά που προέκυψε και αντικατέστησε ραδιοφωνικά το παραδοσιακό jazz format. Τελικά η εξέλιξη της Jazz μου θυμίζει αυτή του Windsurfing. Στα 80's το σπορ αυτό φάνταζε (και ήταν) δύσκολο για το ευρύ κοινό όπως ή jazz. Oι κατασκευάστριες εταιρίες και οι αθλητές ήθελαν μικρότερες και στενότερες σανίδες τα λεγόμενα sinkers (βούλιαζαν δηλαδή όταν δεν πλανάριζες) που απαιτούσαν πολλά μποφόρ για να τρέξουν, κάτι που αποξένωσε τους πολλούς που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, γιατί δεν είχαν την φυσική κατάσταση σαν αθλητές ή γιατί ήθελαν απλά ένα χόμπι που να τους απασχολεί μια φορά τη βδομάδα. Αφού λοιπόν αναπόφευκτα η βιομηχανία πήρε την κατηφόρα καθώς λιγόστευε το κοινό, τότε άρχισαν να κυκλοφορούν σανίδες με μεγάλη πλευστότητα (πολλά λίτρα) που έδιναν σιγουριά στον σερφίστα γιατί ήταν σταθερή κάτω απο τα πόδια του. Προσπάθησαν να γίνουν πιό προσιτοί στο ευρύ κοινό δηλαδή. Σήμερα αν το θελήσεις είναι πιό βατό σπορ και δεν χρειάζεται να ασχολείσαι όλο το χρόνο για να μπορείς να κουμαντάρεις τη σανίδα σου το καλοκαίρι στις διακοπές σου. Κάπως έτσι έγινε και με τη Jazz θα έλεγα. Ξεκίνησε από τη χορευτική Jazz που πήγε στη μεταπολεμική Bebop (μουσική για λίγους) και κατέληξε σήμερα στο Fusion (μουσική για λίγους) και τη Smooth jazz (εύπεπτη έως αδιάφορη μουσική αλλά παιγμένη και ηχογραφημένη από κορυφαίους). Υ.Γ. Σόρι για το off-topic αλλά η GRP μου θυμίζει την F2. :D

Ετοιμοι με το πρόγραμμα δεν υπάρχουν. Θα πρέπει να προγραμματίσεις εσύ τους ρυθμούς αυτούς. Μπορείς όμως αν έχεις έτοιμους σε midi files να τους χρησιμοποιήσεις μαζί του αν και είναι πιθανόν να χρειαστεί να δουλέψεις/ρυθμίσεις λίγο στις δυναμικές των τυμπάνων. Παράλληλα θα πρέπει να γνωρίζεις πως θα χρειαστεί να πάρεις έξτρα και library με δείγματα doumbek αν θέλεις και τουμπερλέκια, κάτι που δεν έχω ασχοληθεί για να ξέρω πως υπάρχει. Μπορείς να μπεις στη σελίδα της εταιρίας για να καταλάβεις τι προσφέρει πριν ασχοληθείς. Σε γενικές γραμμές πάντως μπορείς να χρησιμοποιήσεις όποιο VST Rompler / sampler synthesizer έχεις για να παίξεις έτοιμα midi files που μπορείς να βρεις σχεδόν παντού, αν υποθέσουμε πως δεν έχεις ήδη.

Πολύ καλό gvour. Nice chops man!

Απ' ότι καταλαβαίνω το πακέτο σου δικαιούται free shipping λόγω τιμής. Αν όμως σπάσουν την παραγγελία για να σου στείλουν πρώτα τα βαριά πράγματα χαμηλού κόστους, τα μεταφορικά διπλασιάζονται και είναι ασύμφορη η συναλλαγή. Αυτό θα έπρεπε να έχει συζητηθεί από τους υπαλλήλους και να σε κατατόπιζαν. Δεν συνέβη αυτό;

Κορυφαίο! ;D ;D ;D Θυμήθηκα τους Two Ronnie's, αλλά πάει πολλής καιρός από τότε και μάλλον έχει μείνει ο ένας ε... Γερνάμε γαμώτο. :D

Εχω το Tascam DR-05 και μπορώ να πω τα εξής! Εχει μεγάλο headroom. Γράφει σωστά χωρίς παραμόρφωση. Είναι εύκολο στη χρήση. Η μπαταρία κρατάει αρκετά. Είναι ετοιμοπόλεμο. Παίρνει μπρος αμέσως, σε αντίθεση με άλλα της κατηγορίας που το λογισμικό τους δεν εξυπηρετεί και χρειάζεται να περιμένεις χάνοντας ίσως το ενσταντανέ. Είναι φτηνό και έχει ποιότητα κατασκευής Tascam.

Πέσανε στα χέρια μου τα τέσσερα νέα πεταλάκια της σειράς Tonebug της T-Rex. Πρόκειται για την σειρά που συνδυάζει τον κλασικό ήχο της T-Rex που γνωρίσαμε στα high-end, made in Denmark πετάλια, με εύχρηστα και απλούστερα κοντρόλ και κυρίως προσιτές τιμές. Η ποιότητα κατασκευής τους είναι εξαιρετική, με χυτό μεταλλικό κουτί που δεν παθαίνει τίποτα και έναν πολύ καλό και αθόρυβο ποδοδιακόπτη χωρίς κλικ, που ποτέ δεν με άφησε να αναρωτιέμαι αν τον πάτησα ή όχι. Ολα τους διαθέτουν λαμπάκι λειτουργίας, θέση για μπαταρία αλλά και υποδοχή για ρεύμα 9V. Sensewah Πολύ καλό για funk ακόρντα αλλά και στα σόλο όταν θέλεις να παίξεις δυναμικά. Προσωπική μου επιλογή στις ρυθμίσεις είναι οταν το wah ακούγεται στα δυνατά χτυπήματα της χορδής. Το Sensewah εχει δύο ποτενσιόμετρα για τον έλεγχο του. Το Sense που ρυθμίζει την ευαισθησία του κυκλώματος, πότε δηλαδή θα ανοίξει το φίλτρο και το Range που ρυθμίζει το εύρος του φάσματος. Πρόκειται για μια καλή εκδοχή πάνω στο θέμα του envelope follower, αρκεί να εχεις αρκετό σήμα από την κιθάρα σου. Το δοκίμασα με την Stratocaster και παρά το ότι χρησιμοποίησα πένες 2-3 mm έπρεπε να χτυπάω τις χορδές περισσότερο απ' όσο συνηθίζω και να ρυθμίζω το Sensitivity του πεταλιού στο τέρμα για να δουλέψει σωστά περιορίζοντας το παίξιμο μου. Με τους humbucker της 335 δεν υπήρξε τέτοιο θέμα και μπόρεσα να παίξω σε μεγάλο εύρος δυναμικών. Ενας διακόπτης δίνει την επιλογή για Yoy-yoy αντί για wah. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παραλλαγή που θυμίζει Talk box και μάλλον θα είναι πιό χρήσιμο σε πιό ροκ καταστάσεις. Σε σύγκριση με το παλιό καλό Boss Twah Tw-1, θα έλεγα πως το φίλτρο του δεν είναι τόσο έντονο και ο ήχος του μου θύμιζε περισσότερο ελεγχόμενο phaser αλλά το Yoy-yoy είναι μια έξτρα επιλογή που κάνει τη διαφορά από τα υπόλοιπα πετάλια της αγοράς. Toneschlagger Ενα εξαιρετικό πεταλάκι με μεγάλο εύρος παραμόρφωσης που ξεκινάει από Overdrive και φτάνει σε Modern Metal Distortion. Πέρα από τα παραδοσιακά Gain και Level control διαθέτει γραφικό EQ 3 περιοχών με μεγάλη επίδραση στον ήχο. Πρίμα μεσαία και μπάσα σε σωστά επιλεγμένες περιοχές της κιθάρας που η παραμικρή κίνηση στα fader κάνει διαφορά. Εχει περισσευούμενο Gain και η ποιότητα της παραμόρφωσης είναι κλασική T-Rex χωρίς περίεργους θορύβους στην κατάληξη της νότας. Παρά το γεγονός πως η μαύρη εμφάνιση και η γοτθική γραμματοσειρά παραπέμπουν στο metal (και σίγουρα εκεί απευθύνεται η εταιρεία) εγώ βρήκα πως παίζει αξιοπρεπέστατο Blues και Hard Rock με ωραίο crack στη νότα όπως η υπεροδήγηση της λάμπας. Με τη βοήθεια του equalizer μπορείς να βγάλεις πολύ “μαύρους” ήχους, με αρκετά χαμηλά και πρίμα σε ρυθμίσεις smile αν αυτός είναι ο στόχος σου. Θα έλεγα πως είναι ιδανικό πετάλι γι αυτόν που παίζει σε cover band και χρειάζεται έναν χαμαιλέοντα για κάθε περίσταση. Πάνω απ’ όλα όμως διατηρεί τη χροιά της κιθάρας που κρατάς και δεν ρίχνει ένα πέπλο παραμόρφωσης που ακούγεται το ίδιο με ότι κιθάρα και να συνδέσεις επάνω του. Fuzz Μια υλοποίηση fuzz στα πρότυπα της εταιρείας. Βασικά control για απλή χρήση. Fuzz για να προσθέσουμε όσο εφέ χρειαστεί, Tone για τη χροιά και Level για την ένταση. Από το riff του Satisfaction μέχρι το You really got me του Dave Davis, είναι όλα εδώ και εύκολα. Για όσους θέλουν τον ήχο αυτό απλά και προσιτά. Not my cup of tea Booster To Booster είναι μια συσκευή πολύ χρήσιμη και απλή. Πόσες φορές χρειαστήκατε περισσότερη ένταση για να ξεχωρίσει το σόλο στην κορύφωση του κομματιού; Εγώ συνήθως πάντα. Αλλοι χρησιμοποιούν ένα Volume pedal το οποίο στα δικά μου αυτιά αλλοιώνει τον ήχο της κιθάρας. Εκτός κι αν έχει προενίσχυση, όπως αυτά που είναι πάνω στις πεταλιέρες. Το συγκεκριμένο πετάλι δίνει όση ένταση χρειαστείς... κι ακόμα παραπάνω. Ρυθμίζεις το Volume και στο πάτημα του αθόρυβου ποδοδιακόπτη, έχεις την επιθυμητή ένταση στο σόλο. Δίπλα στο Volume υπάρχει το Scoop που στην ουσία είναι ένα Tone που λειτουργεί σε μια πολύ χρήσιμη περιοχή του φάσματος της κιθάρας. Πολύ χρήσιμο το βρήκα στην Stratocaster που της έδωσε όγκο στα μεσαία ιδανικό για να ξεχωρίσει το σόλο. Η ένταση προκύπτει πεντακάθαρη χωρίς ίχνος παραμόρφωσης, ενώ δεν υπάρχει ο παραμικρός θόρυβος από το κύκλωμα. Αυτό το πετάλι σίγουρα θα μου χρειαστεί. Μια τετράδα πεταλιών σε σωστή τιμή και απόδοση. Τα 2 στα 4 είναι αποκάλυψη από κάθε άποψη.

Οπως σωστά αναφέρει ο haryy, μέσα σε 8 και 10 μήνες οι ώρες του στούντιο δεν είναι συνεχείς αλλά κατα διαστήματα. Δηλαδή τα βασικά τρακς κάποιων κομματιών μπορεί να γράφτηκαν σε 4 συνεχόμενες μέρες ή ανάλογα με το budget, 20-30 μέρες. Τα υπόλοιπα ένα μήνα αργότερα. Η μείξη επίσης... και πάει λέγοντας. Εν ολίγοις η διαδικασία κράτησε 10 μήνες αλλά η δουλεία μπορεί να ήταν ένας μήνας διάσπαρτος.

Αφού λοιπόν άκουσες στο Athens Mastering studio τα Lipinski 707, τώρα ψάχνεις να ακούσεις κάτι σχετικά καλό και φτηνότερο. Και θα το κάνεις αυτό μια άλλη μέρα, σε άλλο χώρο (προφανώς όχι mastering studio με τη σχεδίαση του Athens Mastering), και με άλλη πηγή. Καλό ταξίδι σου εύχομαι. Υ.Γ. Εγώ στη θέση σου αν είχα ακούσει το "τέλειο" θα δοκίμαζα ότι άλλο στα μέτρα μου πουλάει το μαγαζί, δίπλα σε αυτό και στον ίδιο χώρο. Σίγουρα για να έχει τα Lipinski το "ότι άλλο" θα είναι στην ίδια λογική, γνωρίζοντας τον καταστηματάρχη. Σίγουρα πχ κάποιο από τη σειρά Focal μπορεί να σου "κάτσει". Οι διαφορές μεταξύ τους είναι σχετικά έντονες για τα δικά μου αυτιά.

Επιμένω πως δεν χρειάζεται να καταλήγουμε έτσι κάποιες κουβέντες. Χρειάζεται μεγαλύτερη ανοχή από όλους και ιδιαίτερα προς κάποιον νέο στο φόρουμ. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρω και στις Οδηγίες του φόρουμ και προς τους νέους φίλους: Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο φίλος musictech διαθέτει την "αρρώστια" των 80'ς του Hi-Fi/End (ακόμα ζωντανή σε die-hard fanatics) που μυθοποιούσαμε εταιρείες και αναζητούσαμε το Holy Grail ακούγοντας σε διαφορετικά περιβάλλοντα με διαφορετική αλυσίδα, διαφορετικές πηγές και διαφορετική διάθεση. Πέραν αυτού όμως η κουβέντα μπορούσε να πάει αλλού και όχι στην στείρα αντιπαράθεση. Προσωπικά δεν θα πρότεινα τίποτα από αυτά που ρωτάει αφού δεν προτείνω ούτε καν τα δικά μου σημεία αναφοράς. Εχοντας ακούσει σχεδόν ότι monitor έχει κυκλοφορήσει μέχρι το 2000-κάτι και αφού στο ΔΙΚΟ μου στούντιο, με ΔΙΚΕΣ μου πηγές, συνέκρινα βαφτισμένα "μονιτορ", high end British sound, ηλεκτροστατικά πάνελ και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς διπλα - δίπλα και στον ίδιο χρόνο, για πολλά χρόνια μου ήταν δύσκολο να εμπιστευτώ ένα από αυτά. Αποτέλεσμα: κάποτε "καθάρισα τ' αυτιά μου" (το μυαλό μου μάλλον) και κατέληξα σε ένα middle of the road reference monitor της κατηγορίας 1000 - 2000 ευρώ μιας σοβαρής κατασκευάστριας από αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Δουλεύω επαγγελματικά σε μείξεις δισκογραφίας και broadcasting και είμαι πολύ ικανοποιημένος κάθε φορά που όταν επιστρέφει από το mastering stage, μια δουλειά που έστειλα σε mastering houses με ιστορία, όπως τα Abbey Road ή Sterling Audio, η τονική ισορροπία και η εικόνα παραμένει η ίδια που έστειλα. Επικύρωση από τρίτους (και τι τρίτους...) δηλαδή πως ακούω σωστά. Σίγουρα δεν μπορούμε να μεταφέρουμε γραπτά τις εμπειρίες μας, αλλά το σημαντικότερο είναι να μάθουμε ν' ακούμε. Το τέλειο ηχείο δεν φτιάχτηκε ακόμα. Πολλές εταιρείες από τις προαναφερθείσες έχουν σοβαρά μοντέλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν reference. Αλλά ας μην ελιτίζουμε αναφέροντας το πιό απίθανο και δυσκολοπρόφερτο όνομα νομίζοντας πως έτσι πάμε στο ζητούμενο. Δεν λέω... διασκεδαστική η οδύσσεια... Χωρίς να θέλω να ξεχάσω την αντίθετη πλευρά που μειξάρει σε Logitech επειδή γράφουν επάνω monitor! :o Κάπου στη μέση υπάρχει η ισορροπία.

ΣΩΣΤΑ... ΘΑ ΣΒΗΣΩ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΑΔΙΑΦΟΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΑΦΗΡΗΜΕΝΟΙ το 'χουμε χάσει νομίζω...

Εντύπωση μου κάνει βρε παιδιά. ::) Δείτε τι λέει η πρώτη σελίδα των Αγγελιών. Πάνω - πάνω, φάτσα - κάρτα... Δεν διαβάζει κανείς; Αναφορά στην πρωτη σελίδα με μεγάλα έγχρωμα γράμματα! Για να μην αναφερθώ στους Κανονισμούς και στις Οδηγίες που επίσης αναφέρεται τι να αποφύγουμε και γιατί. Τι άλλο να κάνει κανείς για να σας προστατέψει; Επισυνάπτω screenshot.

1. Steve Jobs, R.I.P. Τον θεωρώ μεγάλη φυσιογνωμία στον χώρο του και αξιομνημόνευτο για περισσότερα από την Apple. 2. Το ότι θα συζητηθεί ο θανών, ιδιαίτερα όταν εν ζωή ήταν ο Mr. Mac, είναι αναπόφευκτο. Το ότι θα μου γράφετε για τα καλά του Linux... κάτω από αυτό τον τίτλο... να μη το σχολιάσω. Όπως κάθε άνθρωπος που έχει κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή του που επηρεάζει και πολλούς άλλους, έχει θιασώτες και "εχθρούς". Ας συζητήσουμε σαν μια παρέα που συναντιέται εδώ καθημερινά με κοινές ανησυχίες και με την αφορμή του θανάτου ενός συνανθρώπου, ας ανοίξουμε λίγο τη σκέψη μας να δούμε την μεγάλη εικόνα. Ας μη στέλνουμε κάθε τέτοια κουβέντα στο λουκέτο. Peace guys! Να είναι hot, να έχει ενδιαφέρον και να μην καταλήγει σε προσωπικές επιθέσεις.

Ωραία... τώρα θα έχει ακουστικά χαρακτηριστικά Telecaster! Και πολύ sustain! :D Δεν νομίζω πως έπραξες σωστά που το έφτιαξες με τον φίλο σου τον ξυλουργό του οποίου ο στοχος στο επάγγελμα δεν είναι ο ήχος αλλά να είναι γερό και να μη χαλάει αυτό που φτιάχνει. Στόχος σε μια καλή κιθάρα είναι το καπάκι να πάλλεται. Ρόλο παίζει το ξύλο αν είναι μασίφ και τα καμάρια (braces) κάτω από το καπάκι που "δένουν" την κιθάρα προσεκτικά. Ετσι όπως το κάνατε τα ακυρώσατε. Το σωστότερο θα ήταν να την κολλήσεις αν δεν είχε πρόβλημα το καπάκι κι ας είχε μικρότερο χρόνο ζωής η κόλληση. Άλλη πιό μόνιμη αλλά παρεμβατική λύση (αν ο στόχος σου είναι ο ήχος) είναι να βάλεις χορδιέρα και καβαλάρη κινούμενο. Αλλά έτσι επεμβαίνεις σε παλιά κιθάρα. Καλόπαιχτη πάντως όπως και να'χει. ;)

H Warmoth όμως κάνει πατέντες επιπέδου custom shop. Το Licensed by Fender εξυπηρετεί μόνο αν θες ακριβές αντίγραφο. Τα μπράτσα με το Compound radius π.χ. που είναι στάνταρ στη Warmoth, μόνο σε μια Custom shop Fender με ειδική παραγγελία μπορείς να τα βρεις. H Warmoth απλά είναι σε αυτό το επίπεδο. Κοστίζει, αλλά αν ξέρεις τι θες, μπορείς να κάνεις κιθάρα ειδικά για τα δικά σου χέρια και όχι ένα φτηνό αντίγραφο Fender π.χ. Επίπεδο Custom και όχι partcaster δηλαδή.