ez

Παρεμπιπτόντως, ανάλογα (όχι παρόμοια) αποτελέσματα στην αλλαγή του τόνου έχουμε και αν ακουμπήσουμε το headstock σε κάποια ακίνητη επιφάνεια (π.χ. τοίχο), με συσκευές τύπου fat finger κλπ. Όποτε εμποδίζουμε λίγο ή πολύ το ξύλο της κιθάρας να πάλλεται δηλαδή.

Εδώ απλώς να προσθέσω και την εξής περίπτωση που έχει ενδιαφέροντα αποτελέσματα -αν και αφήνω σε σας να κρίνετε ποιό "στρατόπεδο" εξυπηρετεί καλυτερα. ;D

Παίζοντας με μιά ηλεκτρική solid body χωρίς ενισχυτή, ακουμπήστε το headstock σ'ένα ξύλινο τραπέζι ή αντίστοιχο έπιπλο και οφθαλμοφανώς η ένταση και ο πλούτος του ήχου αυξάνουν. Τυχαίο; 8)

Για δες...τελικά αυτά τα μπλουζ ρε παιδί μου είναι ένα αποκούμπι για όλους... 8)

Jon Lord & The Hoochie Choochie Men - Who's Been Talkin'

 

Τι συμβαινει τωρα,αν πχ εχουμε μια κορυφη ("αιχμη") στα 2568hz η οποια επιρρεαζει και τις γυρω της συχνοτητες,στον "σκετο ηχο",και ερχεται και ο μαγνητης με μια κορυφη στην περιοχη?

-Εχουμε μια υπερβολη στην περιοχη,και αυτο ακουγεται ασχημα και "τσιγκινα"...

Αν ομως ο επιλεγμενος μαγνητης εχει ενα "βυθισμα" στην εν λογω περιοχη?

-Τοτε εχουμε (σχετικη) ισοσταθμιση και ευχαριστο ηχ/κο αποτελεσμα! :D

 

Συγχαρητήρια για την εκλαίκευση μέσω των παραδειγμάτων σας που κάνει όλους μας -νομίζω- να καταλάβουμε βαθύτερα τα πως και γιατί του ήχου μιάς ηλεκτρικής κιθάρας.

Αλλά να καταλάβουμε επίσης και τον όγκο μελέτης και δουλειάς που πρέπει να καταθέσει κάθε σοβαρός οργανοποιός.

Ειναι φοβερο αυτο που λεει ο δασκαλος Ηλιας, στη δανελεκτρο που εχω ο ηχος ειναι το κατι αλλο ανπλαγκντ! Σκασιμο, σαστε.ι.ν, τα παντα ολα! Το πιο βολικο μανικι! Αλλα στον ενισχυτη.. Σα να ακουω τζιτζικια. Προφανως ευθυνεται το κακης ποιοτητος ηλεκτρικο της κυκλωμα.. Αυτα δεν ειναι ποτενσιομετρα.. Ειναι διακοπτες!

Μάλλον θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο κύκλωμα, συνήθως οι Ντάνο ακούγονται αξιοπρεπώς (τουλάχιστον) και ηλεκτρικά... Πάντως τη μεγάλη πλάκα την παθαίνεις στο "ανάποδα", δηλαδή όταν σου τύχει κάποια κιθάρα που σκέτη ακούγεται σαν να λιμάρεις τα τάστα κι όταν "μπαίνει στο ρεύμα" ψάχνεις να βρείς απο που σούρθε :o!

O καθε μαγνήτης νομίζω θα έδινε το ύφος του στο όργανο. Αλλά το πώς ''σκάει'' η κάθε η κιθάρα νομίζω το καταλαβαίνεις όταν παίζεις χωρίς ενισχυτή.  ;)

Να επαναλάβω εδώ κάτι που έχω σχολιάσει και σ'άλλη κουβέντα. Υπάρχουν κιθάρες που τις ακούς χωρίς ενισχυτή και "τραγουδάνε" αλλά μόλις παίξεις ηλεκτρικά απογοητεύεσαι και το αντίθετο... Κι εγώ κατά βάση σχηματίζω εντυπώσεις χωρίς να παίξω ηλεκτρικά αλλά κυρίως για τη γενικώτερη αίσθηση του οργάνου στα χέρια μου κι ΟΧΙ για τον ηλεκτρικό του ήχο. Σχηματικά μιλώντας, οι ηλεκτρικές κιθάρες πρέπει να κρίνονται για τον ΗΧΟ τους ΜΟΝΟ plugged in...

Τους ακούω τώρα (δεν τους είχα ξανακούσει).

Αν επιτρέπεται για τι πράγμα είχαν κατηγορηθεί;

Αγαπητή μου οι εποχές τότε ήταν πολύ άγριες... Κυρίως -για να μην επεκταθώ- για το οτι η μουσική τους είχε ας πούμε έναν "εμπορικό" προσανατολισμό, στερούνταν "βάθους" κι "αλητείας" και παρομοίου τύπου κριτικές... Άφες, please...

Ένα γκρουπ που κατηγορήθηκε αρκετά στην εποχή του και τώρα χάρη στον Λευτέρη Τσαφαρίδη επιχειρεί να ξαναφανεί. Παίδες, δείξτε λίγο σεβασμό στο όνομα αυτό, παίζαν και σκέφτονταν τη μουσική πολύ μπροστά απο την εποχή τους -ανεξάρτητα απο γούστα- και είναι απο τα πιό βασανισμένα σχήματα του τόπου μας με τραγωδίες κι αναποδιές που θα λύγιζαν τον καθένα... Κανένας σήμερα δεν παίζει/αντιμετωπίζει το ροκ/ηχεί όπως κάποιοι τότε (1980)... Μακάρι ν'ακούσουμε κάτι καινούργιο απο αυτούς, ό,τι και νάναι, τους αξίζει.

Αυτό είναι που δεν "πιάνουν" μερικοί!  ;)

 

Ακόμα και ιδιότητες μιας κιθάρας με απειροελάχιστη "εργαστηριακά" επίδραση, πάνω στο παίξιμο, μπορούν να σε κάνουν να παίζεις και να ακούγεσαι καλύτερα. Και αυτός είναι, ένας τουλάχιστον από τους λόγους του να επιλέξει κάποιος μια "ακριβότερη" κιθάρα, μερικές φορές.  ;)

 

 

Για να το πάω και λίγο πιό μακριά, ενδεχομένως με επιλογή ακόμα και φθηνότερης ή "χειρότερης" κιθάρας. Το κάθε όργανο έχει μέσα του τραγούδια, τυχερός είσαι να βρείς ένα που να σ'αρέσει η "μουσική" του...

Πάντως για μένα το κυρίαρχο αυτού του τεστ είναι εκείνο που πολλοί έχουν σαν ευαγγέλιο στη μουσική/κιθαριστική τους ζωή: το μπράτσο χαρακτηρίζει σ'ένα τεράστιο ποσοστό τον ήχο μιάς κιθάρας. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, να κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μου άρεσε να δώ. Ένα τεστ με μία κιθάρα (Τέλε ας πούμε) όπου το μόνο που θα άλλαζε δεν θα ήταν τα ξύλα του μπράτσου αλλά μόνο το ΠΑΧΟΣ του!!

Αφτό ίνε ;D! The bigger the neck, the bigger the sound 8)...

Φίλε Ηλία, αν και προφανώς στα πλαίσια της δράσης του marketing, η χειραγώγηση των καταναλωτών είναι ο πρωταρχικός στόχος, νομίζω ότι, τουλάχιστον στα fora, δεν το... πολυχρειαζόμαστε!

 

Θα ήταν ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι υπάρχουν δεκάδες εταιρικά fora κατασκευαστών gear, όπου οι συμμετέχοντες, πολλές φορές, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να αλληλοσυγχαίρονται και να υπερηφανεύονται για την συγκεκριμένη επιλογή τους! Εκεί είναι το ανάλογο του "συλλόγου φιλάθλων" (=οπαδών).

+100 ;D Μαζί σου! Και στα δύο! ;D

@gerrard: όχι, τίποτα τέτοιο, αναφέρομαι στην ματαιοδοξία που παραφυλάει για να τρυπώσει στις ψυχές μας αν ξεχαστούμε λιγάκι...

:D ;) 8)

ΠΟΛΥ ενδιαφέρον! Ευχαριστούμε.

Εγώ αναφέρομαι στην οπαδοποίηση που παρατηρείται γύρω από εταιρείες (oi συνήθεις ύποπτοι Fender, Gibson αλλά και άλλες), προϊόντα, ή "σχολές" (π.χ. ακριβό vs φτηνό gear, συμπτώματα του οποίου παρατηρήθηκαν και σ'αυτό το thread). Για να γίνει αυτό πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργηθεί μια ομάδα ανθρώπων, πράγμα όχι δύσκολο να γίνει, γενικότερα.  ;)

Προφανώς αναφέρεσαι σε κάποιας μορφής οργανωμένη προπαγάνδα - αν καταλαβαίνω σωστά - το οποίον μου φαίνεται πολύ πιθανό να συμβαίνει, δεν έχω όμως γνώσεις ή στοιχεία να στηρίξω. Πάντως, νομίζω πως υφίσταται. Απο την άλλη, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να δεί τον εαυτό του μέλος μιάς ομάδας, κινήματος ή τι άλλο, οπότε εξίσου λογικό να δημιουργούνται τέτοιου τύπου "φατρίες" που έχουν δικιά τους και κάποιες φορές ίσως απρόβλεπτη δυναμική. Το ζήτημα είναι να μπορείς να δείς καθαρά και να μη τυφλώνεσαι/παραμυθιάζεσαι θεωρώντας τις επιλογές σου ντε και καλά καλύτερες όλων.

Στην ενδιαφέρουσα κουβέντα μεταξύ τρόλευ και Χ μινόρε να προσθέσω μερικές σκέψεις...

Η ικανότητα/ανάγκη παραγωγής μουσικής είναι κάτι που καίει τον καθένα εσωτερικά, περισσότερο ή λιγότερο. Δε νομίζω πως πρέπει να καθορίζεται απο τον εκάστοτε εξοπλισμό, όμως θεωρώ πως έχουν σχέση. Το θέμα είναι τι και γιατί γυρεύεις κάποιον εξοπλισμό. Υπάρχουν άνθρωποι που τάχουν και αντλούν χαρά κάνοντας συλλογές, δοκιμάζοντας κι αγοράζοντας στο όνομα ενός χόμπυ. ΟΚ, δεκτόν. Υπάρχουν άλλοι που αφού δουλέψουν καταπώντας αρχές και ιδανικά μαζεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά και κατόπιν κατά κάποιο τρόπο αγοράζουν άλλοθι ή αποζητούν αυτοεπιβεβαίωση μέσω της κατοχής (ακριβού) εξοπλισμού. Και πολλές ακόμη παράμετροι-εκδοχές. Δε μας φταίνε σε τίποτε, ο καθείς προσπαθεί να βρεί έναν δικό του δρόμο και να ισορροπήσει...αρκεί να μη νομίζει πως ο εαυτός του είναι ο καθοριστικός παράγων της μουσικής που παίζει...

Σε κάποιες όμως περιπτώσεις, η αναζήτηση συγκεκριμμένου εξοπλισμού είναι απαραίτητη προκειμένου να κατανοήσεις/εμβαθύνεις στη μουσική που σε απασχολεί και τελικά η απόκτηση (και χρήση) κάποιων μηχανημάτων-οργάνων αποβαίνει καθοριστική σ'αυτό που θίχτηκε: ανάγκη παραγωγής μουσικής...

Το να χάσεις τη μπάλα μάλλον δεν είναι και δύσκολο (ειδικά απο τη στιγμή που αποκτάς κάποια οικονομική επιφάνεια), γι αυτό και κατά καιρούς βλέπουμε/διαβάζουμε υπερβολές και εξοργιζόμαστε ή μας πιάνει το παράπονο...

Θυμάμαι τώρα καθώς γράφω ένα τσιτάτο απο μιά ταινία που είδα πρόσφατα.

Λέει λοιπόν κάποιος σ'έναν άλλο που θέλει να τον ταπώσει/προσγειώσει:

"Πολλά χρήματα μπορείς να βγάλεις, πλούσιος όμως δε θα γίνεις ποτέ"...

Και μιά και θυμήθηκα ταινίες, οφ τόπικ, προτείνω να δείτε -ειδικά οι γεροντότεροι ;D- την ταινία Crazy Heart, προσωπικά με άγγιξε τα μάλα...

Δύσκολα μονοπάτια τραβάς αγαπητέ τζίνιους...

Το θέμα που καταθέτεις αφορά παιδεία, γνώσεις, προσωπική συγκρότηση, χαρακτήρα...

Ό,τι πρέπει για μαλλιοτραβήγματα δηλαδή... :P

Δύο πράγματα: στο αρχικό σου ποστ δίνεις απο μόνος σου τις όποιες απαντήσεις/εξηγήσεις για το ζήτημα. Το οτι αδυνατείς να καταλάβεις τέτοιες συμπεριφορές και γίνεσαι έξω φρενών το καταλαβαίνω, έχεις τη συμπάθεια και τη στήριξη μου, αλλά μάλλον είναι καλύτερα να το θεωρήσουμε έναν μονόλογο πάνω στα νεύρα και να το προσπεράσουμε...

Γι'αυτό λοιπόν λέω, πριν αρχίσουν "ν'ανοίγουν μύτες", να συμπορευθούμε με τα κάτωθι λόγια του αγαπητού συμφορουμίτη κι όταν ψαχτούμε λίγο παραπάνω ενδεχομένως τα ξαναλέμε ;D...

Απλα πιστευω οτι εξ αρχης αυτες οι συζητησεις δεν εχουν νοημα. Δεν μπορεις να πεις οτι κατι ειναι καλυτερο απτο αλλο γιατι πολυ απλα ΟΛΑ στην μουσικη ειναι θεμα ΓΟΥΣΤΟΥ.

"Kleenex box" Kay φοραει?

Speed Bump.

Απο τα τέλη της δεκαετίας '50 που πρωτοκυκλοφόρησε έχουν παραχθεί κατά καιρούς διάφορα μοντέλα. Αν αναφέρεσαι στις επανεκδόσεις των τελευταίων ετών, βγήκαν μερικά με 2 μαγνήτες -δεν παράγονται πιά απ'όσο ξέρω- αλλά οι πιό πολλές που θα συναντήσεις είναι με έναν. Ο (οι) μαγνήτες είναι μονοπήνιοι, σε διαστάσεις ελαφρώς μεγαλύτεροι απο έναν στρατ, ο ήχος τους θέλει να μοιάσει σε Ρ90 αλλά δε τα πολυκαταφέρνει, έχει όμως ένα δικό του ελαφρώς low fi χαρακτήρα που αρκετούς γοητεύει.

Με πολύ μικρή προσπάθεια κι ελάχιστο σκάψιμο χωράν Ρ90ς ή μίνι χαμς αν θέλεις να τους αλλάξεις (το συνιστώ). Η κιθάρα για μένα είναι η επιτομή του plank (σανίδα), περασμένη ένα νίτρο της απλούστερης δυνατής εκδοχής, πολύ ελαφριά και addictive...

Ένα καλό κομμάτι μπορεί να γίνει μιά εκπληκτική βάση πειραματισμών και να προκύψει εξαιρετικό όργανο. Θέλει ψάξιμο πάντως. Θα πρότεινα αλλαγή τη γέφυρα με αλουμινίου και Ρ90 μαγνήτες του γούστου σου, αυτά είναι αρκετά να την απογειώσουν -ή τοποθέτηση κατευθείαν αυτού:

http://www.lollarguitars.com/mm5/merchant.mvc?Screen=PROD&Store_Code=LGP&Product_Code=262&Category_Code=misc-single-coil-pickups

Η κιθάρα είναι απλούστατη ως σύλληψη κι εκτέλεση/κατασκευή, αλλά όπως συνήθως γίνεται, σημασία έχει τι θέλεις και μπορείς να κάνεις μ'αυτή κι όχι πόσο κοστίζει...

Προσωπικά, αυτό που γυρεύω σ'ένα όργανο, είναι με μιά λέξη το vibe. Να με φτιάχνει να παίζω και να γεννά πρωτοφανέρωτα συναισθήματα και ήχους.

Η δικιά μου για παράδειγμα τα κατάφερε αυτά, μιά απο τις καλύτερες (και οικονομικότερες) αγορές της ζωής μου. Βέβαια, έχει ένα σετ μαγνήτες vintage Kay 50s, αλλά όπως είπα με στόχευση, μελέτη, υπομονή και ψάξιμο μπορείς να δημιουργήσεις κάτι εξαιρετικό και προσωπικό σε τόνο. Πάρε μιά ιδέα απο ένα κλιπ που τράβηξε ο συμφορουμίτης bluesscholar, εδώ παίζω με την περί ης ο λόγος μ'ενα twin reverb.

Πολυ πολυ ωραιο!

αν και δυσκολα θα καταφερει να το πει καποιος και να μην γινει η συγκριση με τον κας, ακομα και οι ναιν ιντς νειλς μου φαινεται πως το λενε ''χειροτερα''! :)

 

μου φαινεται πως ειναι και ενα ''κλικ'' πιο αργο απο το κανονικο?

 

Ευχαριστώ. Νομίζω πως ναί, είναι πιό αργό, έτσι μου βγήκε...

Η εκτέλεση των 9"νέιλς είναι παντελώς άλλη ιστορία...προσωπικά δεν μου αρέσει και πολύ - όπως και γενικά η δουλειά και ο ήχος του γκρούπ...

Το μεγαλείο με τον Johnny Cash στα τελευταία του ήταν πως ό,τι κι αν διάλεγε να πεί το έκανε 100% δικό του. Είμαι πολύ σίγουρος πως αρκετοί θα πιστεύουν πως το κομμάτι αυτό είναι δικό του.

Όταν διαλέγεις να παίξεις ένα τέτοιο τραγούδι απο έναν τόσο χαρισματικό και προσωπικού ύφους καλλιτέχνη χωρίς να το αλλάξεις/διασκευάσεις, αναπόφευκτα υπόκεισαι στη σύγκριση. Δεν ενοχλεί (τουλάχιστον εμένα), γίνεται για να τιμήσεις τον εκάστοτε μουσικό και να "ξεβρακωθείς" φανερώνοντας την ταπεινότητα σου και τον θαυμασμό στο έργο του.

Δεν θα ΤΟΛΜΟΥΣΑ να συγκριθώ με τέτοιους τύπους ακόμα κι αν ο στίβος είναι 3 λεπτά και 4 ακόρντα...

Όταν πρωτοάκουσα (και λίγο αργότερα είδα) την εκτέλεση του τραγουδιού αυτού απο τον Johnny Cash, "έφαγα" ένα απο τα μεγαλύτερα χαστούκια των τελευταίων ετών.

Υπήρξε το έναυσμα να θυμηθώ εκ νέου τον μυθικό καλλιτέχνη και να γνωρίσω την εκπληκτική σειρά δίσκων που με την καθοδήγηση του Rick Rubin κυκλοφόρησε στο τέλος της καριέρας του. Θα πω μόνο τούτο, το έχω αναρωτηθεί και απο μικροφώνου:

χρειάζεται κάποιος να φτάσει στο κατώφλι του θανάτου για να παράξει τέτοιο αποτέλεσμα με τόσο λίγα μέσα; Την εποχή εκείνη ξεκινούσαμε με τον Σωτήρη Ζήση (μπάσο) τη δημιουργία ενός ακουστικού σχήματος (αρχικά σαν ντουέτο) και ηχογραφήσαμε ένα ντέμο με 3-4 τραγούδια. Αβίαστα, χωρίς αναλύσεις και περαιτέρω σκέψεις παίξαμε ζωντανά (one take) και το κομμάτι αυτό.

Μιάς και το όνομα Johnny Cash αναφέρθηκε απο αρκετούς σε προηγούμενο ποστ που κατέθεσα, το μοιράζομαι μαζί σας ελπίζοντας να σας αρέσει.

hurt_+.mp3

Aρκετα καλο. Μηπως να παρεμμενες μονο στο αφαιρετικο ριβερμπ?

Θα συμφωνησω με το πφιλο παραπανω περι αγγλικης σκηνης.(Fleetwood Mac etc.)

 

Στο δίσκο έτσι η αλλιώς υπάρχει μόνο βάθος και τίποτε άλλο.

Όταν μιλούσα για καταφανείς επιρροές αναφερόμουν ακριβώς σ'αυτό 8)...

  Η χρήση τον εφέ προϋποθέτει τρομερή προσοχή .

Κάτι που είναι αληθινό και πάρα πολύ καλό πιστεύω ότι είναι κρίμα να ακούγεται "φθηνό¨ και ψεύτικο λόγο κατάχρησης ενός pluggin ..

Απλά γνώμη μου ,με απόλυτο σεβασμό στον Ηλία και τους συνεργάτες του.

Ευχαριστώ για το σέβας ;D, θα επαναλάβω πως οι γνώσεις και τα μέσα που κατέχω είναι απελπιστικά φτωχού επιπέδου. Το όποιο πείραγμα επιχειρώ κατά βάση είναι ένα παιχνίδι σε ερασιτεχνικά μονοπάτια. Συμφωνώ σαν αρχή πως τέτοιου τύπου μουσικές μάλλον χάνουν όταν φορτώνονται εφέ, απο την άλλη όταν κάποιος γνωρίζει τι και πως να κάνει σε επίπεδο παραγωγής (όχι εγώ...) και κυρίως έχει όραμα για το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να προκύψουν ενδιαφέρουσες απόψεις.

@kostri: με τιμάς, ευχαριστώ εσένα και τους υπόλοιπους συμφορουμίτες για τα καλά σας λόγια και διάθεση. Κι επειδή αναφέρθηκε απο αρκετούς σχέση με Johnny Cash, ανοίγω σε λιγάκι νέο θέμα!

Να υποθέσω τα πας καλά και με τα δύο... Υπάρχουν κιθαρίστες που είναι σχεδόν αδύνατον να παίξουν σε maple ταστιέρες...

Αν το σώμα είναι ash τότε με maple μπράτσο ο ήχος θα είναι πιό vintage 50ς 8), σκαστός και πριμάτος. Αν alder τότε με rosewood θα είναι πιό 60ς ;D, γλυκύτερος και πιό "στρόγγυλος" :o! Αν κάτι άλλο, διάλεξε κάτι που να βολεύει τα χέρια σου και να ταιριάζει με τα ρούχα σου ;) - με αυτή τη σειρά...

Οποιοσδήποτε συνδυασμός είναι εφικτός και τα ηχητικά αποτελέσματα σε παρτκάστερς σχεδόν ποτέ δεν μπορούν να προβλεφθούν με σιγουριά... Με το καλό.

Ένα τραγούδι που στην αυθεντική του μορφή υπάρχει στο άλμπουμ Fence.

Εδώ μπορείτε να το ακούσετε λίγο πειραγμένο, κατά διαστήματα πειραματίζομαι με τις ταπεινές μου γνώσεις (και μηχανήματα/προγράμματα...) και ήθελα να του δώσω μιά ελαφρώς τονισμένη ψυχεδελική νότα που πιστεύω του ταιριάζει...

Είπα να το μοιραστώ μαζί σας να το ακούσετε αν θέλετε.

Οι επιρροές νομίζω είναι καταφανείς...αν και το θεωρώ απο τα πιό "δικά μου" κομμάτια...

Η.Ζάικος/κιθάρα,φωνή-Σωτήρης Ζήσης/μπάσο-Α.Αποστολάκης/κρουστά-Bandoek/harp.

Και για όσους νοιάζονται, παραθέτω τους στίχους.

        NEVER AGAIN

Now you saw the lightning and you watched the rain

you heard the thunder - never again

you met the fire and you've been burned

you felt the pain - never again(x2)

now you've been down crying in shame

hiding your secrets - never again

now you had your chance for glory and fame

for loving one woman - never again(x2)

now you thought you had time to explain

the time has come - never again

why all this happened why in God's name

searching is over - never again(x2)

once you get there - never again

Never_Again_N.mp3

Λέτε να πατεντάρω κι εγώ την ιδέα μου για οδοντόβουρτσα για αριστερόχειρες; ;D

Παρέα με τον Ροβήρο - Ροβέρτο Φυτό; ;D

Γενικά συμφωνώ με αυτόν τον διαχωρισμό που διατυπώνεις για ηχογραφημένη και μη μουσική. Δυό τρείς σκέψεις που μου έρχονται αβίαστα και χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα είναι: το ζήτημα της νομικής "τακτοποίησης" του θέματος μου θυμίζει κάποιο αντίστοιχο γραφειοκρατικό τέρας που καραδοκεί, σαν αυτό που στη χώρα μας έχει κυριαρχήσει σχεδόν παντού... Αληθινά πιστεύω πως αυτό το πεδίο δεν μπορεί ν'απασχολήσει σε βάθος έναν μουσικό. Άλλοι είναι εκείνοι που πρέπει να μελετήσουν, αναλύσουν και εκλαικεύσουν το θέμα βοηθώντας τους μουσικούς, δεν ξέρω, θαρρώ πως για δημιουργικούς  καλλιτέχνες ή και επαγγελματίες του χώρου η ενδελεχής ενασχόληση με τις διαρκώς ανανεούμενες παραμέτρους του ζητήματος είναι τρομερό μπέρδεμα, ψυχοφθόρα διαδικασία και πιθανόν χαμένος χρόνος... Δεν λέω να μη νοιάζεσαι, όμως στη σύγχρονη εποχή το να ενδιαφερθείς βαθύτερα για κάτι τέτοιο μπορεί να σε καταπιεί ως μουσικό...

Για να το τοποθετήσω λίγο "χοντρά" (ίσως πολύ χοντρά...), στη δική μου περίπτωση που είμαι κάποιος που παίζει ζωντανά (κυρίως) αλλά και γράφει - ηχογραφεί μουσική:

Δεν βρίσκω κανένα νόημα στο να υπάρχουν οιουδήποτε τύπου δικαιώματα σε δικές μου συναυλίες ή σε συναυλίες άλλων που παίζουν (και) δικά μου κομμάτια.

Το να παίζεται ηχογραφημένη δική μου μουσική σε ραδιόφωνα κλπ είναι διαφορετικό.

Για να το απλοποιήσω έτι περαιτέρω...

Με καλούν να παίξω σε συναυλία, ζητάω κάποια αμοιβή κι εκεί για μένα τελειώνει το ζήτημα. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν δικό μου υλικό για κάποια παραγωγή που δεν συμμετέχω, το συζητάω κι αποφασίζω πως θα κινηθώ και τι/αν θα διεκδικήσω.

Για μένα το αποφασιστικό σημείο είναι το αν υπάρχει κέρδος για τους άλλους χρησιμοποιώντας δικό μου υλικό. Τότε ναί, θέλω να μη νοιώσω κορόιδο.

Το ζήτημα είναι και δαιδαλώδες και ακανθώδες, φαντάζομαι υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά γι'αυτό και είναι ενδιαφέρον για μας τους μουσικούς.

Αυτά που έγραψα είναι λίγο επιδερμικά αλλά είπα να τα καταθέσω έτσι όπως μου ήρθαν χωρίς να τα "ψειρίσω" ενισχύοντας αυθόρμητες αντιδράσεις χάριν της κουβέντας.

 

Αξίωμα 3ο

Οι μπάμιες δεν είναι τροφή.

 

Θες να γίνουμε φίλοι; ;D

ακομα, θελω να πω κατι που ενδεχομενος να βγαλει την κουβεντα εντελως οφτοπικ, αλλα το ειχα στο μυαλο μου απο ωρα.

 

θελησα να στειλω ενα πιεμ στον κυριο ζαικο και να του πω πως πρωτον,νιωθω ασχημα για καποια απο τα σημερινα ποστς και δευτερον, πως παροτι δεν ειμαι ιδιαιτερα φαν της μουσικης του(του ειδους γενικοτερα, οχι συγκεκριμενα της δικης του) εκτιμουσα ανεκαθεν την σταση του και την εκτιμησα ακομα περισοτερο οταν αρχισε να γραφει στο φορουμ μας.

με αυτο τον τροπο θελησα να του δειξω πως εχει την στηριξη μου.

καταλαβα βεβαια πως στηριξη με πιεμ ειναι στην πραγματικοτητα στηριξη εκ του ασφαλους και μιας και ετσι οπως το βλεπω εγω ειναι καθηκον του ανθρωπου με ευαισθησιες να μην μενει αμετοχος αλλα να τοποθετειται στις καθημερινες ασχημιες γυρω του, ειπα να το γραψω δημοσια.

 

βρισκω μεγαλο λαθος την προκλητικη συμπεριφορα του -συμπαθους σε μενα κατα τα αλλα-τρολευ και οπως ειπα και πριν μια προσπαθεια να φερει την κουβεντα στα μετρα του για να ικανοποιησει την διαρκη του αναγκη για τζερτζελα. :)

 

το φορουμ θα γινοταν πολυ καλυτερο αν αρχιζαν επιτελους να συμμετεχουν και ανθρωποι γνωστοι και καταξιωμενοι στο χωρο, ειδικα ανθρωποι που αποφασιζουν να εκτεθουν μιλωντας ειλικρινα.τους αξιζει κατι καλυτερο περαν της ανωνυμης προγκας.

 

φιλικα (ξανα) και με προβληματισμο!

 

 

Δημόσια κι εγώ ευχαριστώ.

Συγγνώμη και πάλι για το οφ τόπικ, απλά να επαναλάβω:

Στο δικό μου βιβλίο ηθικής, ο ΚΑΘΕ μουσικός -ανεξαρτήτως ηλικίας, είδους και ικανοτήτων - που προσπαθεί να κάνει κάτι εκτός πεπατημένης είναι άξιος προσοχής και σεβασμού. We 're all equal but definitely not the same.

Για την περιορισμένη συμμετοχή του κ. Ζάϊκου (ή οποιουδήποτε άλλου επωνύμου) η ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί σε εκείνους που (όπως ομολόγησε ο ez) τους λενε ότι "είναι χάσιμο χρόνου" αντικατοπτρίζοντας μία νοοτροπία που αφορά την προ-ίντερνετ εποχή. 

Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή μου στο ΝΟΙΖ. Τα περιορισμένα σε αριθμό ποστ μου αντανακλούν το γεγονός πως κατά βάση είμαι ένας απλός άνθρωπος με κατά το μάλλον ελλιπή μόρφωση οπότε κατά συνέπεια στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έχω να προσφέρω κάτι ουσιαστικής αξίας στα προς συζήτηση θέματα και προτιμώ να διαβάζω και να πλουτίζω τις γνώσεις μου. Ουδόλως συμβαίνει αυτό που υπονοείτε. Η παρουσία μου με αρκετά ποστ στη παρούσα συζήτηση -να το ξαναπώ- σημειώθηκε μόνον επειδή μέλη του φόρουμ ζήτησαν απο ανθρώπους με δισκογραφία να καταθέσουν τη δική τους οπτική στο θέμα.