ez

Solid body με 2 μαγνήτες! Όπως τάλεγα δηλαδή!! 8)

Τι έγινε παίδες; Δεν το περιμέναμε;

Ειρήνη υμίν κι ας δεχτούμε κανα δυό πραγματάκια:

ΔΕΝ μπορείς να κρίνεις με ασφάλεια απο κλιπς σε τέτοιο επίπεδο που συζητάμε.

Ο εκάστοτε παίκτης με την αισθητική και το touch του καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα σε τέτοιο βαθμό που μαντεψιές και κουβέντες μπορούν μόνο χαλαρό χαρακτήρα νάχουν.

Και εις ανώτερα!

ΥΓ. Το μόνο που πραγματικά με εξέπληξε είναι πως θα έβαζα στοίχημα οτι η ρυθμική είναι παιγμένη σε μεσαία θέση...γιά δες...αλλά πάλι έχω ψιλοκουφαθεί με τα χρόνια ;D...

Μάλλον θα φταίει το κρύωμα των τελευταίων ημερών που βούλωσαν τ'αυτιά μου ;) 8)!

 

 

ΡΕ ΣΕΙΣ ;D 35 ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΕΒΑΣΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΠΕΙ ΤΙ ΚΙΘΑΡΑ ΠΑΙΖΕΙ??? ;D ;D (εκτος κι αν μαγευτηκατε απο την συνθεση μου και προσπαθειτε να συνελθετε απο τους οργασμους... ;D)

Τώρα το κατέβασα και τ'άκουσα. Ποτέ δεν πιστεύω βέβαια στην αξία τέτοιων μαντεψιών αλλά απο την άλλη μ'αρέσουν αυτά τα παιχνίδια! Λοιπόν:

1. ΔΕΝ ξέρω τι κιθάρα είναι!!! ;D

2. Αν έπρεπε να πω κάτι θάλεγα Τέλε ή υπο συνθήκες κάποιου τύπου 335.

3. Θα μου έκανε μεγάλη έκπληξη αν δεν είναι κιθάρα με 2 pickup configuration...

4. Solid body, single coils, rosewood neck, alder body, bolt on!!! 8)

Τάπα κι ησύχασα! Περιμένω την τάπα τώρα... ::)

ΕΔΙΤ:

πλακα κανω τα λεω αυτα γιατι ζηλευω... Grin  θα εδινα ΟΛΕΣ τις κιθαρες μου και θα κραταγα μια Danelectro αν μου ελεγαν οτι θα αποκτουσα το 1/10 του ταλεντου και της ικανοτητας σου στη κιθαρα.... Smiley

Αν τόγραψες αυτό για μένα...τι να πω...just remember man, we're all under the same sky...εξ'άλλου κι εγώ παίζω (και) με Dano ;D!

+10000

 

 

Φυσικα και το σωμα/μπρατσο μιας κιθαρας παιζουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρολο στον ηχο μιας κιθαρας μια και καθοριζουν το ΒΑΡΟΣ και τη μαζα της οπως και ,σε συνδιασμο με το hardware & τη "γεωμετρια" της,προσωπικα εχω παρατηρησει οτι ΙΔΙΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΦΕΝΤΕΡΟΕΙΔΗ ,με ιδιους μαγνητες,μπρατσο και Hardware,εχουν πανω κατω τον ιδιο ηχο ανεξαρτητα απο το ειδος ξυλου που ειναι φτιαγμενα (για αυτο αλλωστε ολες οι τελε που φτιαχνω ειναι με την ιδια πετυχημενη συνταγη,ξερω δηλ.τι υλικα να βαλω για τον ηχο που θελω)

 

+ !!! Συμπέρασμα: βρείτε πρώτα ΤΙ θέλετε, και μετα το συζητάμε ευχαρίστως!!

 

αν ερθει ενας μπλουζιστας ή καντρας θα του φτιαξω ενα πουπουλο (ή μια thinline) με τεραστιο μπρατσο και χαμηλου output μαγνητες κτλ (η κιθαρα θα εχει ογκο,γεματα μεσαια και μαζεμενα πριμα,οτι πρεπει για low gain & clean sounds και θα ακουγεται τελεια μεσα σε ενα τριο,ενω ακουστικα θα ακουγεται σαν..ακουστικο οργανο)

 

8) ;) :D Ακριβώς...

 

ασε που απο τη στιγμη που η κιθαρα ακουμπαει στο ΤΕΡΑΣΤΙΟ (η λιγοτερο τεραστιο αναλογα απο τη διατροφη μας) MUFFLER που λεγεται ΠΡΟΚΟΙΛΙ,παει και το resonance πανε και ολα...

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Καλά μιλάμε ΕΓΡΑΨΕΣ!!!!!!!

Ρώτα κι εμένα πόσο άλλαξε ο ήχος μου όταν έχασα 25 κιλά!!! 8)

Σωστά μίλησες. Το ποσοστό δεν το ξέρω κι εγώ.

 

Για να καταλήξω σε αυτό που η προσωπική μου εμπειρία σαν παίκτης και συλλέκτης αλλά και από την ενασχόληση μου με την κατασκευή partcasters, θα πω τα εξής:

 

Οσο πιό πολύ λειτουργεί σαν ηχείο το σώμα ενός οργάνου, (βλέπε σκάφη) τόσο πιό πολύ επηρεάζεται ο τελικός ήχος που πηγαίνει στην έξοδο του μαγνήτη (που δεν είναι παρά ένα μικρόφωνο).

Οσο πιό αδρανές είναι το σώμα σε μια συμπαγή κιθάρα τόσο λιγότερη επίδραση έχει σε αυτό που "ακούει" και μεταφέρει ο μαγνήτης. 

 

Για παράδειγμα εγώ όταν δοκιμάζω μια ηλεκτρική συμπαγή κιθάρα ή μπάσο χωρίς ενισχυτή, την ακουμπάω στο στήθος μου παίζοντας και "ακούω" τις δονήσεις (αν υπάρχουν) που μεταφέρει το ξύλο στο σώμα μου. Κάποιες περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Είναι λογικό λοιπόν η ίδια δόνηση (εφόσον υπάρχει) να ενισχύεται από τον μαγνήτη. Και αυτή είναι η "ψιλή" μα θεμελιώδης διαφορά που κάνει κάποιο κούτσουρο πιό "μουσικό". Ισως να είναι στο 10%... δεν ξέρω, ίσως λιγότερο ή περισσότερο, αλλά αυτές που λέω κερδίζουν στο photo-finnish.

Σωστά κι αυτά και σχεδόν όλα όσα λέτε.

Κι όμως, παρότι και του λόγου μου φύσει περίεργος και την ψάχνω μονίμως, διαρκώς και διακαώς, είχα στην κατοχή μου κιθάρες που ακουστικά ήτανε για τα μπάζα και μόλις κάρφωνες το βύσμα πάθαινες ΠΛΑΚΑ, αλλά και το αντίστροφο...όργανα που δονούνταν απο μουσικότητα, με φωνή και κουδούνισμα, αλλά, pluged in, ψιλοτζίφος...και μιλάω για ΚΑΛΑ όργανα, όχι της σειράς ή no name...

Επιμένω. Κατά βάσιν, καλό όργανο είναι εκείνο που θα σου δώσει όσα περισσότερα απο αυτά που ΕΣΥ γυρεύεις ή κρίνεις απαραίτητα για ό,τι κάνεις.

Σαφώς και υπάρχουν αντικειμενικά μετρήσιμες παράμετροι στην κατασκευή και στον τελικό ήχο μιας κιθάρας, όμως ελάχιστο ρόλο παίζουν στο πως τα βιώνεις όλα αυτά με το όργανο στα χέρια σ'ένα πάλκο...

Κοντολογής, μην αγοράζετε specs, ψωνίστε feeling...

Δηλαδή, δοκιμάστε, παίξτε κι ακούτε, αλλά μην παραμυθιάζεστε...θα μου πείτε, δεν είναι κι εύκολο αυτό, ειδικά σε τόπους όπως η χώρα μας και θα σας απαντήσω, συμφωνώ...

Ντον τ γουορι ILIAS

Θα κανονίσουμε με τα παιδιά του νοιζ να κάνουμε ένα μικρό παζάρι ,θα μαζέψουμε τα χρήματα και στη Γιορτούλα σου μαζί με την τούρτα θα σου κάνουμε και μια κιθάρα δωράκι  :) :) :) :) :) :) :) :)

Πωπωπωπωπω!!!! Αυτό είναι πισώπλατη μαχαιριά!!!! ΜΙΑ μέρα ΜΕΤΑ τη γιορτή μου!!!!

Θα το θυμάμαι 8) 8) 8) 8) 8)

Μιά και μιλάμε για επιθυμίες... 8)...

Εγώ θάθελα βέβαια να μπορώ να παίρνω 5-10 κιθάρες το χρόνο  ;D, έτσι, να ενημερώνομαι αδέλφια  ;) και να σχηματίζω μιά σφαιρική άποψη  ;D!

Στα σοβαρά πάντως, για μένα το πρόβλημα δεν είναι αν η μία του τάδε κάνει 35.000 και η δείνα του άλλου 2.500...  Το πρόβλημα είναι να βρεί κάποιος τον χρόνο και τα χρήματα για ν'αποκτήσει πρόσβαση στα όργανα που τον ερεθίζουν :o (σόρρυ για το πορνό) και τελικά ό,τι και να διαλέξει να μπορεί να πεί: αυτή είναι κιθάρα για μένα!

Εγώ πάντως ΠΟΛΥ θάθελα να δοκιμάσω μιά τέτοια:

http://www.yanuziello.com/electricGuitars/indexEguitar.html

Κι ένα δωράκι για τη γιορτή μου ;): Προσέξτε τον μέγιστο Danny Carron!

Charles Brown - Bad Bad Whiskey 1992

Kαλησπέρα κε Ζάϊκο. Κατ' αρχάς χαίρομαι που έχω επικοινωνία μαζί σου. Μ' εβαλες να ψάξω στη δισκοθήκη μου (αυτά που βρήκα τέλος πάντων στο σπίτι μου). Κατάφερα να βρω τα: 1)Joe Cocker, 2)Cocker Happy, 3)Sheffield steel.

Στα 2 πρώτα υπογράφει με τον γνωστό δίδυμο τρόπο περίπου τα μισά, στο τρίτο που είναι της δεκαετίας του '80 κανένα. Όσο προχωρούσε ο χρόνος προτιμούσε τις δημιουργίες των άλλων περισσότερο φαίνεται.

Άλλο παράδειγμα γκρουπ διασκευών που έκαναν καρριέρα ήταν και οι Three dog night τους οποίους μάλλον θα ξέρεις. Ωραία μπάντα (τουλάχιστον στους πρώτους δίσκους), εξαιρετικοί τραγουδιστές.

Τα σέβη μου Νέστορας.

Κι εγώ χαίρομαι :D! Ανταποδίδω ta σέβη και τους Three dog night τους ξέρω μεν, ποτέ όμως δεν ασχολήθηκα ενδελεχώς...για να παραφράσω ελαφρώς ένα κλασσικό:

So many music, so little time...

Λάθος, πολλά τραγούδια που έχει πει έχουν την υπογραφή Cocker-Stainton, Cocker-Nichols κλπ, όπως π.χ. το Woman to woman. Μη με βάλεις να ψάξω κι' άλλο (το μεγαλύτερο μέρος της δισκοθήκης μου βρίσκεται στο σπίτι των γονέων μου), αλλά σε κάθε δίσκο θυμάμαι τραγούδια υπογεγραμένα απ΄αυτόν. (Και ναι είμαι ένας απ' αυτούς που διαβάζουν τα credits των δίσκων).

Σοφέ Νέστωρ, είσαι σωστός, εν μέρει πάντως...

Για να κάνω και λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, πρέπει να πας πίσω στις αρχές της δεκαετίας 70-80 και στο Something to say για να βρείς μερικά που συνυπογράφει... Πέραν τούτου, είναι ζήτημα αν θα βρείς 4-5 σε ολόκληρη τη δισκογραφία του...και σίγουρα κανένα στα τελευταία άλμπουμ του.

Τό ζήτημα είναι πως έθεσα το παράδειγμα για λόγο που πιστεύω είναι εμφανής και όχι για να βγώ σωστός ή έξυπνος...και δεν έχω δισκογραφία του για νάμαι σίγουρος...

Λίγο ψάξιμο πάντως που μ'έβαλες να κάνω μου φανέρωσε τα παραπάνω.

Άντε, για να επανέλθω με άλλο παράδειγμα: John Hammond. Μύθος του μπλουζ και χαρισματικός καλλιτέχνης. Χρειάστηκε να περάσουν καμμιά 40ριά χρόνια για να γράψει κανά δυό τραγούδια...μειωτικό για το έργο του; δε νομίζω 8)!

Και ναί, του λόγου μου είμαι τύπος που λατρεύει να διαβάζει κρέντιτς, αρκεί να τάχω :-\.

Δυό τρία πραγματάκια κι απο μένα...

Ανεξάρτητα απο το τι κάνεις, το τελικό αποτέλεσμα είναι αναπόσπαστα δεμένο με το ταλέντο, την έμπνευση και το όραμα που διαθέτεις.

Εφ'όσον υπάρχουν, θα διακριθείς no matter what.

Παραδείγματα: κανείς δεν μπορεί να πεί (ανεξαρτήτως γούστου) πως ο Joe Cocker δεν είναι τραγουδισταράς - κι απ'όσο ξέρω, δεν έχει γράψει ούτε ένα κομμάτι...

Καλό παράδειγμα αποτελούν και οι Manfred Mann's Earth Band, οι οποίοι και σαφώς έχουν ορίτζιναλ και αξιόλογο υλικό, όμως οι πιό πολλοί τους γνωρίζουν απο τις διασκευές τους...Blinded by the light, Father of day/father of night etc.

Το ζήτημα όμως είναι τι έκαναν με τα κομμάτια που επέλεξαν...

O argytar νομίζω στο επιμύθιο του τόθεσε σωστά σαν μιά γενική αρχή:

η προσωπική μου αποψη ειναι αν κανεις διασκευες καν τες δικες σου τελειως (τραβα τες και απ τα μαλλια) και εχε στο νου σου όταν ερθει η εμπνευση να την αρπαξεις απ τα μαλλιά...

Yeap! ήμουν και εγώ εκείνο το βράδυ στον αέρα και είχα σκαλώσει με το σκαμπώ αλλα και με το τσόφλι απο το φυστικι!

 

Αυτό με το slide στην φαλάκρα δεν το έχω δει, αλλα θα πλήρωνα αρκετά για να το δώ! ;D ;D ;D

;D ;D :o ;D

Έχω δει λάιβ και τον Μπαντούκ να κάνει slide σε tele με μια πλαστική ελληνική σημαία, παραμονές 28ης Οκτωβρίου στο Americain... δυστυχώς δεν παίζει βίντεο (εκτός αν μας διαβάζει ο Γιώργος και έχει κατιτίς!!!)

Διαβάζω εγώ Μήτσμ αλλά δυστυχώς δεν έχω υλικό πρόχειρο-ούτε και αρκετό...

Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω για τον Μπαντούκ είναι πως χαλαρά θα σάρωνε ό,τι βραβείο ή διάκριση μπορούσε να υπάρξει ποτέ για το ερώτημα/απάντηση τι είναι δυνατό  να χρησιμοποιηθεί για σλάιντ παίξιμο στην κιθάρα. Λίγα μόνο απο μνήμης:

πυροσβεστήρας, καρέκλες, ποτήρια και μπουκάλια όλων των ειδών/μεγεθών/ποιοτήτων, σκαμπώ, ενισχυτές, πατερίτσες, φυστίκια, οδοντογλυφίδες, παπούτσια, γυαλιά, άλλες κιθάρες, βάσεις, κράνη και μία τουλάχιστον φαλάκρα!!!

Κι όλα αυτά παίζοντας και βγάζοντας ήχο!

Και μη νομισθεί πως λέω μπαρούφες, ήμουν εκεί σε όλα, αυτήκοος μάρτυς!!!

Αχ βρε Ηλία........  :-\

Ή είσαι λίγο καιρό στο Νοιζ ή δεν διαβάζεις αρκετά το Νοιζ είτε είσαι αθεράπευτα οπτιμιστής.

Αλλά για να παίζεις βιοποριστικά τη μουσική που σου αρέσει στην Ελλάδα, μάλλον το τρίτο  ;D

 

Μμμμ...μάλλον το τρίτο ;D...

Συγγνώμη αλλά όντως είμαι ελαφρώς αμόρφωτος - και όχι μόνο στα περί ΝΟΙΖ...

Υπήρξα παρορμητικός εδώ...θα μάθω 8)...

@solega: ευχαριστώ φίλε, τέλειο σημάδι 8)!!

Kαι ΄γω που νόμιζα ότι ο μακαρίτης έπαιζε με σκάφος (335 ή κάτι παρεμφερές).

Στις αρχές της καρριέρας του συνήθως με διάφορες Les Paul, αργότερα και μέχρι το θάνατο του σχεδόν αποκλειστικά με μοντέλα 335.

Ο Toy Caldwell είναι απο τους ήρωες μου κατά κάποιο τρόπο και IMHO ίσως ο κορυφαίος στυλίστας που ανέδειξε ο Νότος... Το οτι έπαιζε πάντα με τον αντίχειρα και μάλιστα έτσι ποτέ δεν μπόρεσα να το αφομοιώσω πλήρως :o! Και για του λόγου το αληθές:

YouTube - Broadcast Yourself.

Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα και τις απόψεις που εκφράζονται, μιάς και προέρχομαι απο μιά γενιά που είχε, αγόραζε και διάβαζε περιοδικά μέχρι που αυτά πέθαναν

είτε στα χέρια μας είτε στις ψυχές μας.

Καθώς λοιπόν διάβαζα, ξάφνου αντιλήφθηκα το προφανές, όπως προκύπτει απο τις τοποθετήσεις σας: Ναι, υπάρχει έδαφος για τη δημιουργία τέτοιου περιοδικού (ηλεκτρονικής ή όχι μορφής) και το σπουδαιότερο, θα έπρεπε να είναι παιδί του ΝΟΙΖ και των ανθρώπων του!

Για σκεφτείτε το λίγο και διρθώστε με αν κάνω λάθος, συνήθως βλέπουμε μια έκδοση η οποία μαζί με τα υπόλοιπα κοτσάρει κι ένα φόρουμ ως συμπληρωματικό στοιχείο, εδώ μιλάμε για κίνηση vice versa! Έτσι ή αλλιώς πολλοί εκλεκτοί αφιερώνουν σεβαστό κομμάτι του χρόνου τους για να γράψουν κείμενα εδώ, δε βλέπω γιατι δε θα μπορούσαν να μοιράσουν λίγο την πίττα, ξέρουν σίγουρα πως να το κάνουν.

Εδιτ: η στήριξη του εγχειρήματος νομίζω απλοποιείται όταν οι γεννήτορες του προέρχονται απο το ίδιο το ΝΟΙΖ...

Μιά και πιστεύω πως ανήκω στους παλαιότερους 8), να πω 2-3 πραγματάκια...

Πρώτα να πω οτι νοιώθω θάλεγα απόλυτα τον Χοσέ και γενικώτερα είμαι μαζί του. Απο την άλλη, όλοι όσοι γράψατε σε τούτη τη συζήτηση, έχετε δίκιο, λίγο ή περισσότερο...

Όπως πάντα σχεδόν, η αλήθεια προκύπτει απο την ανάλυση και την αξιολόγηση που κάνει ο καθείς στα όσα(αρκετά) ακούστηκαν. Και η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα...

Είχα -κι εν πολλοίς εξακολουθώ νάχω- την τύχη να παίζω μ'ένα γκρούπ που μαζί του έζησα αγωνίες, τραγωδίες, αποθεώσεις, κολλήματα, να καβαλήσω τ'όνειρο και να παίξω σε χιλιάδες εμφανίσεις, σε συνθήκες που ποικίλλουν σε απίστευτο βαθμό. Δεν θ'αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα, απλά θέλω να σας πω τα εξής:

Ναι, είναι τραγικό να εξαρτάσαι απο την ακύρωση ή μη μιάς συναυλίας...

Ναι, είναι αδιανόητα ψυχοφθόρο να προσπαθείς να κρατήσεις κάποια στάνταρ στις επιλογές σου και με το πέρασμα των χρόνων προκειμένου να διατηρήσεις το μίνιμουμ (δηλ. να παίξεις αυτό που αγαπάς) τα στάνταρ αυτά να χαμηλώνουν και να νοιώθεις τόση απελπισία και ανημπόρια...

Ναί, μπορείς να θεσπίσεις αρχές και όρια, μπορείς όμως να τα κρατήσεις σε βάθος χρόνου;

Ναι, μπορεί για λόγους που ακούστηκαν το όνομα σου να κηλιδωθεί και πολλές φορές εν αγνοία σου -και για άλλους λόγους...

Όχι, τα πράγματα δεν είναι πάντα απλά...

Όχι, τα χαρτιά δεν είναι για πέταμα, όταν όμως έχεις χρόνο, χρήμα, καβάντζες...

Όχι, ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τόσο δυνατό να σε σταματήσει όταν πιστεύεις, αγαπάς, ακούς, θέλεις κι έχεις στομάχι και κοχόνες...

Ναι, μπορεί να σε νικήσουν (μάλλον...).

Ο συγκερασμός των σκέψεων κι απόψεων που εγράφησαν μπορεί σίγουρα να μας κάνει εξυπνότερους και δυνατότερους.

Το δίκαιο έχει νόμους και στεγανά, η δικαιοσύνη πάλι όχι...

Συγχωρέστε μου το ύφος μονολόγου, απλά ήθελα να πώ είμαι εδώ και ακούω...

Εξ όσων γνωρίζω, όλες οι 335 έχουν κουρμπαριστά καπάκια κλπ.

Ο όρος plain έχει να κάνει με το γεγονός οτι το καπάκι δεν είναι flame πχ... αλλά ένα απλό κομμάτι maple... Αν σ'αρέσει μη δίνεις σημασία, αισθητικό είναι το ζήτημα...

Το ταλέντο του νεαρού Αναδολή αδιαμφισβήτητο, επιτρέψτε μου όμως να σχολιάσω τα εξής: στο πρώτο κλιπ, τον συνοδεύουν ο πατέρας του Σωτήρης στα τύμπανα και ο Δημήτρης Γουμπερίτσης στο μπάσσο, δύο απο τις μυθικές φιγούρες της τζαζ στη Θεσ/νίκη και μέλη των θρυλικών Απριόρι, ενός γκρουπ που σημάδεψε τη σκηνή της πόλης αλλά και της χώρας θα τολμούσα να πω...το δεύτερο κομμάτι είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιώργου Κωνσταντινίδη, κιθαρίστα του γκρουπ που άδικα χάθηκε πέρυσι.

Χαίρομαι ιδιαίτερα για το ποστ που παρουσιάζει το ταλέντο του Νίκου, και είμαι σίγουρος πως θα λάμψει στο μέλλον, θεώρησα όμως χρέος μου ν'αναφερθώ στους δύο βετεράνους που παίζουν μαζί του. Για κάποιους απο τους νεώτερους -έστω ελαφρά, σαν του λόγου μου- υπήρξαν παραδείγματα και πηγή έμπνευσης.

 

Φίλε -αν μου επιτρέπεις- ez

 

Βεβαίως κι επιτρέπω ;)! Άλλωστε, για μπλουζ μιλάμε, ΟΛΟΙ είμαστε φίλοι!

 

Και ‘γω προσωπική γνώμη εκφράζω και αλλοίμονο κάθε φορά που μου αρέσει ή όχι κάτι, να πρέπει να καταθέτω τις γνώσεις μου, τους τίτλους των πτυχίων -που δεν έχω- και όλα τα σχετικά συγγράμματα και αναλύσεις.

 

;D ;D ;D

Επανέρχομαι με έναν απο τους αγαπημένους μου κιθαρίστες ever και δυστυχώς απο τους πλέον παραγνωρισμένους... Ταπεινή μου άποψη πως πρόκειται για έναν ιδιοφυή κιθαρίστα με στυλ, άποψη, ήχο και τεχνική ολόδικα του.

Το πόσο Rn'R αλήτης είναι, την ιστορία και τις συνεργασίες του τ'αφήνω στην άκρη...

Ανεξάρτητα απο το πόσο αρέσει ή όχι η μουσική του, ποστάρω το συγκεκριμένο κλιπ γιατί θεωρώ πως μπορεί να βοηθήσει γενικώς σε πολλά επίπεδα τους συνφορουμίτες κιθαριστές.

@raindog: Ο Δούξ είναι απο τους επιφανέστερους χαμαιλέοντες της παγκόσμιας σκηνής... Με ό,τι καταπιάνεται το διεκπεραιώνει με στυλ και σεβασμό, και, κάποιες φορές με αριστουργηματικά αποτελέσματα. Στον αντίποδα, όταν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω προσωπικά μαζί με τους έξοχους μουσικούς του λίγα χρόνια πριν, είχε σχολιαστεί -με γλυκόπικρη διάθεση - αυτή ακριβώς η ικανότητα του ως το αδύνατο σημείο του σαν καλλιτέχνη, με την έννοια πως πάντα "μπέρδευε" παραγωγούς αλλά και κοινό, με αποτέλεσμα ποτέ να μην αξιωθεί να ζήσει την αναγνώριση που το ταλέντο κι οι ικανότητες του έθεταν... Μη ξεχνάτε επίσης πως είναι αληθινά εξαίρετος τραγουδιστής...

@parkerfly: Οι γνώσεις μου δεν μου επιτρέπουν να πω αν τούτο είναι ένα καλό ή όχι τζαζ δείγμα... Απλά εξέφρασα μιά προσωπική προτίμηση...

Try this link, they fit...

Smokin' Joe Kubek & Bnois King - Better Be Getting It On

Ελα ρε Ηλια, γιατι? Ειναι ωραιο το χαλαρο του στυλ...

But he can do the T-Bone like nobody else!

Το ήξερα πως θα μου την έλεγες!! Απλά επειδή έχω παρακολουθήσει τον σεβαστό κύριο απο την αρχή, μου αρέσει σαφώς πιό πολύ στα μπλουζάδικα του 8)...

Βέβαια, η θητεία του σε τζαζ μονοπάτια και ενδιαφέρουσα και πολυποίκιλη τυγχάνει, οπότε πες πως έκανα ένα αστειάκι ;D!

Ευχαριστούμε θερμά! Πάντα τέτοια, ειδικά για μας που ζούμε εκτός Αθήνας και δεν είναι εύκολο να ερχόμαστε συχνά προς πρωτεύουσα μεριά...

Ο Duke είναι πλέον μυθική θάλεγα φιγούρα, αν και για να πω την αλήθεια τον προτιμώ όταν η αρρώστεια που τον τυρρανάει (όπως πολλούς του είδους) - jazzitis λέγεται ;D - δεν βρίσκεται σε έξαρση... ;)

Και μια δευτερη...Angela Strehli, αλλα δε βρηκα καποιο κλιπ στο σωληνα που να μου αρεσει.

This gave me chills...but that's me...

Angela Strehli & Mighty Mike Schermer - Say It's Not So

...and a GREAT new one...i love her...

Ruthie Foster - People Grinnin' In Your Face

Χαιρετώ σας φίλοι, με μεγάλη χαρά βλέπω το θέμα!

Επιτρέψτε μου να συνεισφέρω λίγο...

Η καλύτερα, ν'αφήσω έναν καταπληκτικό κιθαρίστα - και τρελλαμένο τύπο - που εκτιμώ τα μάλα να πεί ό,τι χρειάζεστε για τον ήχο υπό συζήτηση!

Πέρα απο τα τεχνικά - που με όλες τις λεπτομέρειες αναφέρθηκαν - δείτε πως μπορεί ν'ακουστεί η κιθάρα σας!

Ο Kid Andersen εδώ βεβαίως προμοτάρει τους μαγνήτες Throbak αλλά το παίξιμο και η ανάλυση των ήχων είναι χάρμα ειδέσθαι!

Εδικότερα το δεύτερο μέρος θα σας διαφωτίσει πλήρως για το τι εστί Peter Green mod!